Relaties
alle pijlers
Familie/afstandsrelatie
dinsdag 23 oktober 2007 om 14:11
Hallo, sinds een paar maanden heb ik een "vriendje". Hij woont in Spanje, idd begonnen in de vakantie. We spreken elkaar niet veel en 't is momenteel niet heel serieus maar we willen elkaar wel beter leren kennen. Nou is mijn familie het er totaal niet mee eens dat ik hem wil opzoeken of hij mij.... Wat moet ik hiermee doen? Ben oud genoeg om mijn eigen beslissingen te maken, daar gaat het niet om, maar ik wil geen ruzie met ouders hierover.....toch wil ik mijn spanjaard ook niet opgeven..... 
dinsdag 23 oktober 2007 om 14:29
dinsdag 23 oktober 2007 om 14:52
Hé eee,
Ik heb vroeguh ook zoiets aan de hand gehad. Ging steeds weer naar die knul toe om te ontdekken of hij de ware was. Vonden mijn ouders niet prettig. Toen ik eenmaal besloot bij hem te gaan wonen (in het buitenland dus) werden ze helemaal gek. Ze dreigden zelfs me te verstoten etc. Maarrreeeh toch gewoon gedaan en nu 17 jaar later zijn we nog samen en hebben we 3 prachtige kindjes. Trouwens: voor mijn ouders is de grond te koud waar mijn lief op loopt en ze willen 'm nooit meer kwijt.
Echt blij dat ik toen op mijn gevoel ben afgegaan want verstandelijk gezien waren er wel 1000 redenen waarom ik beter met deze relatie kon stoppen.
Je ouders trekken echt weer bij!
Ik heb vroeguh ook zoiets aan de hand gehad. Ging steeds weer naar die knul toe om te ontdekken of hij de ware was. Vonden mijn ouders niet prettig. Toen ik eenmaal besloot bij hem te gaan wonen (in het buitenland dus) werden ze helemaal gek. Ze dreigden zelfs me te verstoten etc. Maarrreeeh toch gewoon gedaan en nu 17 jaar later zijn we nog samen en hebben we 3 prachtige kindjes. Trouwens: voor mijn ouders is de grond te koud waar mijn lief op loopt en ze willen 'm nooit meer kwijt.
Echt blij dat ik toen op mijn gevoel ben afgegaan want verstandelijk gezien waren er wel 1000 redenen waarom ik beter met deze relatie kon stoppen.
Je ouders trekken echt weer bij!
dinsdag 23 oktober 2007 om 14:52
eee
Tuurlijk is dit ook moeilijk voor je ouders want ik ben er zelf ook 1 alleen zijn die van jonger.De vraag van komt ze wel weer thuis enz vragen zich toch af.
Tuurlijk moet af gaan wat je zelf wilt
Maar wat lievelust zegt nodig hem anders hier in nederland uit kan je ouders meteen zien wat het voor jongen is dat ze hem leuk vind en dat ze hem vertrouwen.
Tuurlijk is dit ook moeilijk voor je ouders want ik ben er zelf ook 1 alleen zijn die van jonger.De vraag van komt ze wel weer thuis enz vragen zich toch af.
Tuurlijk moet af gaan wat je zelf wilt
Maar wat lievelust zegt nodig hem anders hier in nederland uit kan je ouders meteen zien wat het voor jongen is dat ze hem leuk vind en dat ze hem vertrouwen.
dinsdag 23 oktober 2007 om 15:07
Ik snap mijn ouders achteraf ook wel, hoor! Ik heb zelf ook kinderen en je wilt ze nu eenmaal beschermen tegen de grote boze buitenwereld (ook al zijn ze al groot genoeg om hun eigen beslissingen te nemen en dus ook hun eigen fouten te maken). Maar ja, na een paar vakanties was het gevoel gewoon zó goed dat ik mijn studie, appartement en vrienden en familie gedag zei en naar een zonovergoten vakantie-eiland vertrok om bij hem te zijn. Uiteindelijk zijn we vrij snel verhuisd naar Nederland en daar heb ik tot op de dag van vandaag geen spijt van.
dinsdag 23 oktober 2007 om 15:34
Ik ben 25. Ik wil niet naar de pijpen van mijn ouders dansen 
. Heb ik nooit gedaan. Ik wil alleen dat ze me begrijpen en me steunen. Maar ze zeggen alleen maar dingen als: "je komt er hier niet meer in als je daarheen gaat" en "je doet ons zo'n groot verdriet". Dat vind ik moeilijk, ja..Wil die mensen ook geen pijn doen.
. Heb ik nooit gedaan. Ik wil alleen dat ze me begrijpen en me steunen. Maar ze zeggen alleen maar dingen als: "je komt er hier niet meer in als je daarheen gaat" en "je doet ons zo'n groot verdriet". Dat vind ik moeilijk, ja..Wil die mensen ook geen pijn doen.
dinsdag 23 oktober 2007 om 15:55
Ik denk niet dat je ouders je op korte termijn hierin gaan steunen en begrijpen. Zoals ik al zei, mijn ouders dreigden ook alle contact met mij te verbreken. Ze zeiden vreselijke dingen zoals: "binnen de kortste keren zal hij je dwingen om op je rug je geld te verdienen". Ze mobiliseerden mijn broers, vrienden en andere familieleden om op mij in te praten niet te gaan. Ze stuurden zelfs mijn ex-vriendje op me af om mij ervan te overtuigen dat ik fout bezig was. Echt, de hele wereld (op een paar vriendinnen na) was tegen ons.
Maar uiteindelijk had IK gelijk en is het de beste beslissing van mijn leven gebleken om toch mijn hart te volgen en te doen wat IK wilde.
Woon je nog bij je ouders?
Maar uiteindelijk had IK gelijk en is het de beste beslissing van mijn leven gebleken om toch mijn hart te volgen en te doen wat IK wilde.
Woon je nog bij je ouders?
dinsdag 23 oktober 2007 om 15:58
Jeetje Charlotte, dit lijkt echt wel op mijn verhaal! Mijn ouders zeggen ook zulke dingen, of bijvoorbeeld: "je bent voor hem alleen maar een lolletje"' En ja, misschien is dat wel zo maar misschien ook niet. Moet IK toch achter zien te komen en niemand begrijpt mij! Ik woon inderdaad nog bij mijn ouders, dat maakt het er natuurlijk ook niet makkelijker op. En de kans is ook best groot dat het niks tussen mij en hem gaat worden, want ik kem nauwelijks, maar je moet het proberen....., toch? Dank je voor je berichtjes en ik ga mijn eigen beslissing nemen...
dinsdag 23 oktober 2007 om 16:04
Zowieso, ee 25? Denk je niet dat het tijd wordt om een heel klein beetje los te weken van hun gezag?? Soms moet je in het leven dingen doen en beslissen zonder dat je daar steun en begrip voor krijgt, is hard maar vormt je wel.. Zolang je geen illegale dingen doet of tegen je zin in zou ik gewoon gaan. Miscchien neem je twee vriendinnen mee en dan kunnen die met elkaar de hort op en jij met je vriendje of met zn vieren.. Wordt je toch in de gaten gehouden maar kun je wel je eigen ding doen.. Heel veel succes!!
Mijn mening, mijn keuze.
dinsdag 23 oktober 2007 om 16:15
Ook ik wist niet zeker of onze relatie stand zou houden. Het is namelijk echt niet makkelijk, naar een ander land en daar dan een nieuwe relatie opbouwen. Het enige wat ik wist, was dat we gek waren op elkaar en dat ons toekomstbeeld dermate overeen kwam dat we eventueel een goede kans zouden maken.
Mijn ouders waren er van overtuigd dat hij een drugsdealer oid was en dat ik dus in de goot zou belanden of binnen de kortste keren achter de kinderwagen zou lopen zonder toekomstperspectieven.
Ondanks het feit dat ik begrip had/heb voor hun "wanhoop" was ik eigenlijk ook beledigd: Hoe konden ze nu denken dat ik me dat zou laten gebeuren, ze hadden me immers zelf opgevoed! Ik vond dat ik iets meer vertrouwen verdiende. Volgens hen was liefde blind en volgens mij dus niet ZO blind. Toen ik eenmaal besloot dit alles echt door te zetten en dus vertrok, zorgde ik wel dat ik genoeg centjes in mijn zak had voor een aantal nachten hotel en een ticket terug naar huis voor het geval het toch mis zou gaan en/of ik me vreselijk in hem vergist zou hebben. Maar dit alles is nooit nodig geweest.
Toen ik 2 maanden bij hem woonde, kwamen mijn ouders me toch opzoeken en gingen ze langzaamaan accepteren dat ik een keuze gemaakt had die misschien toch zo slecht niet was.....
Nog even wat vraagjes aan jou: hoe (on)zeker ben je over je gevoelens voor hem en zijn gevoelens voor jou? Hebben jullie het samen wel eens over hoe jullie toekomst samen zou zijn (ga jij daar wonen/werken etc.?) Is hij toe aan een serieuze relatie? Ken je zijn familie?
Mijn ouders waren er van overtuigd dat hij een drugsdealer oid was en dat ik dus in de goot zou belanden of binnen de kortste keren achter de kinderwagen zou lopen zonder toekomstperspectieven.
Ondanks het feit dat ik begrip had/heb voor hun "wanhoop" was ik eigenlijk ook beledigd: Hoe konden ze nu denken dat ik me dat zou laten gebeuren, ze hadden me immers zelf opgevoed! Ik vond dat ik iets meer vertrouwen verdiende. Volgens hen was liefde blind en volgens mij dus niet ZO blind. Toen ik eenmaal besloot dit alles echt door te zetten en dus vertrok, zorgde ik wel dat ik genoeg centjes in mijn zak had voor een aantal nachten hotel en een ticket terug naar huis voor het geval het toch mis zou gaan en/of ik me vreselijk in hem vergist zou hebben. Maar dit alles is nooit nodig geweest.
Toen ik 2 maanden bij hem woonde, kwamen mijn ouders me toch opzoeken en gingen ze langzaamaan accepteren dat ik een keuze gemaakt had die misschien toch zo slecht niet was.....
Nog even wat vraagjes aan jou: hoe (on)zeker ben je over je gevoelens voor hem en zijn gevoelens voor jou? Hebben jullie het samen wel eens over hoe jullie toekomst samen zou zijn (ga jij daar wonen/werken etc.?) Is hij toe aan een serieuze relatie? Ken je zijn familie?
dinsdag 23 oktober 2007 om 16:18
Hhhmm, ben zelf net 26 maar kan me niet indenken dat mijn ouders zich zo erg met mijn -toekomstige- relarie bemoeien.
Is er een rede dat je ouders zo beschermend zijn -nare relatie ervaringen in het verleden-
Stel dat je hem naar nederland laat komen zit er dan een kans in dat je ouders hem willen ontmoeten? Anders hefet het weinig zin toch? dan zou ik gewoon al het goedbedoelde advies in de wind slaan en lekker gaan! Niet leuk en ook niet goed voor de relatie met je ouders maar je laat wel zien hoe belangrijk hij/ het voor je is en je maakt wel een statement.
Woon je nog bij je ouders trouwens?
Is er een rede dat je ouders zo beschermend zijn -nare relatie ervaringen in het verleden-
Stel dat je hem naar nederland laat komen zit er dan een kans in dat je ouders hem willen ontmoeten? Anders hefet het weinig zin toch? dan zou ik gewoon al het goedbedoelde advies in de wind slaan en lekker gaan! Niet leuk en ook niet goed voor de relatie met je ouders maar je laat wel zien hoe belangrijk hij/ het voor je is en je maakt wel een statement.
Woon je nog bij je ouders trouwens?
dinsdag 23 oktober 2007 om 16:22
Nee joh. Wij zijn nog niet zo serieus. We hebben maar een paar dagen met elkaar op kunnen trekken en dan ook maar 1 uurtje per dag ongeveer. We zijn wel verliefd maar meer weten we eigenlijk niet. Daarom wil ik ook nog niet daar wonen/werken. Denk wel dat 'ie serieus is, probleem is wel, denk dat hij voor veel vrouwen errug aantrekkelijk is.....
Enige wat ik voorlopig wil is een paar dagen met hem samen zijn om juist daarachter te komen of er een toekomst samen is en of onze gevoelens zeker zijn en zijn familie/vrienden te leren kennen....en als dat het geval is dan zou ik daar wel tijdelijk willen wonen/werken.
En aan Sourire: ouders zijn altijd al overbezorgd en wantrouwig geweest. Als puber al veel problemen door gehad....
Enige wat ik voorlopig wil is een paar dagen met hem samen zijn om juist daarachter te komen of er een toekomst samen is en of onze gevoelens zeker zijn en zijn familie/vrienden te leren kennen....en als dat het geval is dan zou ik daar wel tijdelijk willen wonen/werken.
En aan Sourire: ouders zijn altijd al overbezorgd en wantrouwig geweest. Als puber al veel problemen door gehad....
dinsdag 23 oktober 2007 om 16:37
Toen ik mijn lief ontmoette, had ik nog maar 4 dagen vakantie over. Die 4 dagen hebben we wel 24/7 samen doorgebracht met diepgaande gesprekken en (niet onbelangrijk) spetterende sex. Daarna ben ik 2x naar hem op vakantie geweest, dus echt bij hem in huis etc. Toen vonden we dat we de beslissing moesten nemen: ervoor gaan of ermee kappen. We gingen voor de eerste optie. Ouders helemaal in paniek en er werd een verhaal verzonnen: mijn broer, die op dat moment in de USA woonde, had ontzettend hard mijn hulp nodig. Er werd een beroep op mijn loyaliteit t.o.v. mijn familie gedaan en ik, de gek, ben inderdaad naar de USA gegaan. Aldaar bleek mijn broer geen problemen te hebben maar hij sleepte mij van de ene uithoek (bijv. Hawaii) van de USA naar de andere in de hoop dat ik mijn lief zou vergeten. Ook hadden ze geen retourticket voor me gekocht en zo kon het dat ik 6 weken "gevangen" ben gehouden voordat ze me terug lieten komen naar Nederland. Een week nadat ik terug was, zat ik in het vliegtuig naar mijn geliefde met nog steeds de dreiging boven mijn hoofd dat als het mis zou gaan, ik niet meer bij mijn ouders hoefde aan te kloppen.
Maar zoals gezegd gaven ze uiteindelijk hun verzet op en hebben ze zich bij mijn keuze neergelegd. Niet in de laatste plaats omdat we besloten in Nederland te gaan wonen zodat mijn ouders weer zicht op de situatie kregen.
Jij bent waarschijnlijk net zo beschermd opgevoed als ik en bent altijd een braaf meisje geweest in de ogen van je ouders. Nu halen ze gewoon alles uit de kast omdat ze in hun broek poepen dat hun kleine meid rare dingen uit gaat halen in een ver land en ze dus niet even in de auto kunnen springen om jou uit de shit te trekken.
Ja, volwassen worden is ook voor ouders een langzaam en pijnlijk proces....
Sterkte ermee!
Maar zoals gezegd gaven ze uiteindelijk hun verzet op en hebben ze zich bij mijn keuze neergelegd. Niet in de laatste plaats omdat we besloten in Nederland te gaan wonen zodat mijn ouders weer zicht op de situatie kregen.
Jij bent waarschijnlijk net zo beschermd opgevoed als ik en bent altijd een braaf meisje geweest in de ogen van je ouders. Nu halen ze gewoon alles uit de kast omdat ze in hun broek poepen dat hun kleine meid rare dingen uit gaat halen in een ver land en ze dus niet even in de auto kunnen springen om jou uit de shit te trekken.
Ja, volwassen worden is ook voor ouders een langzaam en pijnlijk proces....
Sterkte ermee!
dinsdag 23 oktober 2007 om 17:08
Jij wil ze geen pijn doen. Kennelijk hebben zij daar, andersom, geen last van. Dit is toch gewoon emotionele chantage? Zeer vreemde reactie van je ouders. Ik kan begrijpen dat ze er niet blij mee zijn als hun dochter misschien, in de toekomst, naar het buitenland verhuist, maar dit zijn wel hele boude uitspraken...:
Ik ben 25. Ik wil niet naar de pijpen van mijn ouders dansen
dinsdag 23 oktober 2007 om 17:19
Tjonge eee, jouw verhaal lijkt inderdaad erg op het mijne. Ook ik had jarenlang een vriendje wat in hun ogen, de ideale schoonzoon was. Die jongen zorgde ervoor dat ik veilig thuiskwam na een avondje stappen en was constant bij ons over de vloer. Toen ik mijn relatie met hem beëindigde, vonden mijn ouders dat jammer maar gelukkig begrepen ze het wel. Ze dachten dat ik op zoek ging naar iets "beters" en dat was ook zo maar niet naar hun maatstaven. Nu jaren later, heeft dit ex-vriendje zijn vrouw en kinderen van de ene op de andere dag in de steek gelaten om verder te gaan met z'n nieuwe vriendin en ben ik nog steeds gelukkig met mijn "buitenlandse drugsdealer".
Nogmaals eee, jouw ouders zijn gewoon lichtelijk manipulatief en proberen met de beste bedoelingen jou te weerhouden van de fout van je leven. Maar jij bent oud genoeg om je eigen fouten te mogen maken, als het al een fout is.
Als het inderdaad betekent dat jij na je vakantie naar je geliefde niet meer welkom bent bij hun thuis, zul je dus wel voor woonruimte moeten zorgen maar ik denk dat het niet zo'n vaart zal lopen.
Nogmaals eee, jouw ouders zijn gewoon lichtelijk manipulatief en proberen met de beste bedoelingen jou te weerhouden van de fout van je leven. Maar jij bent oud genoeg om je eigen fouten te mogen maken, als het al een fout is.
Als het inderdaad betekent dat jij na je vakantie naar je geliefde niet meer welkom bent bij hun thuis, zul je dus wel voor woonruimte moeten zorgen maar ik denk dat het niet zo'n vaart zal lopen.
dinsdag 23 oktober 2007 om 17:56
eee, wat is de rede dat jouw ouders zo reageren?
Waar hebben ze precies zo'n moeite mee, en waarom zou jij ze teleurstellen?
Heb je het trouwens allemaal duidelijk uitgelegd, of hebben ze het idee dat je iets impulsiefs doet en misschien wel bij iemand terecht komt die niet deugt?
Daarnaast is het echt niet netjes zoals jouw ouders reageren!
Misschien is het idd eens tijd dat je voor jezelf gaat kiezen...
Ik ben 24 en mijn ouders zouden echt wel willen weten waar en bij wie ik uithang, maar verder is het mijn leven.
Waar hebben ze precies zo'n moeite mee, en waarom zou jij ze teleurstellen?
Heb je het trouwens allemaal duidelijk uitgelegd, of hebben ze het idee dat je iets impulsiefs doet en misschien wel bij iemand terecht komt die niet deugt?
Daarnaast is het echt niet netjes zoals jouw ouders reageren!
Misschien is het idd eens tijd dat je voor jezelf gaat kiezen...
Ik ben 24 en mijn ouders zouden echt wel willen weten waar en bij wie ik uithang, maar verder is het mijn leven.
dinsdag 23 oktober 2007 om 18:08
Ik ken een soortgelijk verhaal, het speelde zich alleen af in Frankrijk aan de kust. Laatste dag van de vakantie, heel erg slecht weer, maar deze familie ging toch nog even naar het strand. De oudste dochter raakt in gesprek met een jongen op het strand en gaat er 's avonds wat mee drinken.
Geen echte kans om elkaar te leren kennen, wel om verliefd te worden. En dat werden ze! In de Herfstvakantie kwam hij naar Nederland, met Kerst zij naar Frankrijk en na een jaar woonden ze samen in Frankrijk. Ze hebben toch al met al zo'n 15 jaar een relatie gehad, de eerste jaren was er een overvloed aan romantiek, daarna werd dat steeds wat minder.
Maar waarom zou je er ruzie over gaan krijgen met je ouders? Wanneer je aan hun vraagt of hij bij jullie thuis mag komen gedurende een vakantie, dan hebben zij ook direct de kans deze vriend te leren kennen. Bovendien kunnen ze een oogje in het zeil houden voor deze 'gevaarlijke' spanjaard. Wanneer hij je de moeite waard vindt om naar Nederland te komen, dan is het wel degelijk iemand die het serieus meent.
Geen echte kans om elkaar te leren kennen, wel om verliefd te worden. En dat werden ze! In de Herfstvakantie kwam hij naar Nederland, met Kerst zij naar Frankrijk en na een jaar woonden ze samen in Frankrijk. Ze hebben toch al met al zo'n 15 jaar een relatie gehad, de eerste jaren was er een overvloed aan romantiek, daarna werd dat steeds wat minder.
Maar waarom zou je er ruzie over gaan krijgen met je ouders? Wanneer je aan hun vraagt of hij bij jullie thuis mag komen gedurende een vakantie, dan hebben zij ook direct de kans deze vriend te leren kennen. Bovendien kunnen ze een oogje in het zeil houden voor deze 'gevaarlijke' spanjaard. Wanneer hij je de moeite waard vindt om naar Nederland te komen, dan is het wel degelijk iemand die het serieus meent.
