Relaties
alle pijlers
Familie geeft altijd het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.
zondag 2 december 2007 om 17:54
Het begint steeds meer tot me door te dringen dat mijn broers/zussen en moeder mij alijtd het gevoel geven dat ik niet goed genoeg ben. Verjaardagen worden altijd aangegrepen om mij erop te wijzen dat "de pondjes er wel aan vliegen" of wanneer ik mijn nieuwe tuniek draag men begint te zingen over een bloemetjesgordijn en nog meer van dat soort opmerkingen. Ook tijdens telefoongesprekken moet ik me verantwoorden over mijn relatie "hij is altijd wel erg stil he" of "hij is laatst wel erg uitgevallen tegen A (nichtje wat kwam logeren en uitermate brutaal was), is hij ook zo agressief tegen jou?" of over mijn baan.
Kortom,op alles wat met mij te maken heeft word altijd commentaar geleverd. Tuurlijk is het goed om elkaar af en toe te wijzen op dingen die niet goed gaan. Maar juist van je familie wil je juist ook horen dat ze trots op je zijn.
Jullie zullen begrijpen dat ik steeds meer tegen verjaardagen op ga zien. Ik heb al een aantal keren gevraagd of ze ermee wilden ophouden om mij telkens zo negatief te benaderen, omdat dit mij het gevoel geeft dat ik in hun ogen niet goed genoeg ben. Dit wordt dan lachend afgedaan met:"Haha.. bewaar je psychologisch/pedagogische praatjes maar voor je clienten".
Ik vind het gewoon niet meer leuk. Ze maken me onzeker. En ik kan me gewoon niet voorstellen dat dit goed bedoeld is. Want dat zeggen ze altijd. "Ja, maar we hebben het beste met je voor". Na zo'n verjaardag ben ik altijd heel onzeker over mezelf.
Wat kan ik hier nu mee?
Kortom,op alles wat met mij te maken heeft word altijd commentaar geleverd. Tuurlijk is het goed om elkaar af en toe te wijzen op dingen die niet goed gaan. Maar juist van je familie wil je juist ook horen dat ze trots op je zijn.
Jullie zullen begrijpen dat ik steeds meer tegen verjaardagen op ga zien. Ik heb al een aantal keren gevraagd of ze ermee wilden ophouden om mij telkens zo negatief te benaderen, omdat dit mij het gevoel geeft dat ik in hun ogen niet goed genoeg ben. Dit wordt dan lachend afgedaan met:"Haha.. bewaar je psychologisch/pedagogische praatjes maar voor je clienten".
Ik vind het gewoon niet meer leuk. Ze maken me onzeker. En ik kan me gewoon niet voorstellen dat dit goed bedoeld is. Want dat zeggen ze altijd. "Ja, maar we hebben het beste met je voor". Na zo'n verjaardag ben ik altijd heel onzeker over mezelf.
Wat kan ik hier nu mee?
maandag 3 december 2007 om 14:12
Eigenlijk zou ik ook het liefst niet meer naar verjaardagen toe gaan. Maar omdat ik een heel gezellig mens ben, hoop ik iedere keer weer dat het op deze verjaardag anders zal gaan. Maar helaas is dat dus nooit zo. En ik vind het ook heel moeilijk om de kinderen te moeten missen. Als je dan al het contact verbreekt, zie je die kinderen straks als ze volwassen zijn in de stad lopen en zullen ze denken: "ach daar is tante Suikervrij die nooit tegen een geintje kon, en ons daarom nooit meer wilde zien"
maandag 3 december 2007 om 18:51
Dit klinkt heel bekend in mijn oren. Ik kom uit een kleine familie waar men elkaar altijd zwart maakt. Als enig kind was ik helemaal de pineut. Niks was goed genoeg, mijn HBO opleiding (denk je dat je beter bent dan ik), de vriendjes, mijn kleding en mijn uiterlijk.
Toen ik eenmaal uit huis was, merkte ik dat ik met zoveel tegenzin naar het ouderlijk huis ging omdat een paar uurtjes bashen zeer doet. Uiteindelijk heb ik het contact verbroken, dan maar geen familie. En het lucht ontzettend op! Niet dat ik je aanraad hetzelfde te doen, maar laat je hierdoor niet klein krijgen.
Uit mijn ervaring weet ik dat dit soort mensen niet zal veranderen. Wil je met ze om blijven gaan dan moet je je wapenen ertegen. Een soort muur opbouwen die je gebruikt om de opmerkingen je niet te laten raken. Het klinkt zweverig, maar het kan werken.
Toen ik eenmaal uit huis was, merkte ik dat ik met zoveel tegenzin naar het ouderlijk huis ging omdat een paar uurtjes bashen zeer doet. Uiteindelijk heb ik het contact verbroken, dan maar geen familie. En het lucht ontzettend op! Niet dat ik je aanraad hetzelfde te doen, maar laat je hierdoor niet klein krijgen.
Uit mijn ervaring weet ik dat dit soort mensen niet zal veranderen. Wil je met ze om blijven gaan dan moet je je wapenen ertegen. Een soort muur opbouwen die je gebruikt om de opmerkingen je niet te laten raken. Het klinkt zweverig, maar het kan werken.
maandag 3 december 2007 om 19:00
Ik snap dat je die kinderen zult missen, maar nu alvast gaan invullen wat ze later misschien zullen gaan denken is natuurlijk lichtelijk zot. Wie weet, misschien denken ze later wel 'goh daar heb je die tante Suikervrij die zich altijd zo lekker liet beetnemen' of 'kijk daar heb je tante Suikervrij waar de familie altijd zo lelijk tegen deed, dat ze nog steeds contact met ze heeft, raar hoor'.
Sorry hoor, maar wat is er nu uiteindelijk belangrijker: jouw persoonlijk geluk en het feit dat je jezelf iedere dag recht in de spiegel kunt aankijken (ongeacht wat voor aktie je richting je familie onderneemt) of de eventuele gedachtenspinsels van diezelfde familie en haar nazaten? Hun gedachten over jou zijn voor jou niet voelbaar, jouw eigen gevoel over jezelf wel!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
