Relaties
alle pijlers
Geen echte vriendinnen?
woensdag 29 augustus 2007 om 16:45
Tijdens de middelbare schoolperiode had ik een leuk hecht groepje vriendinnen. Na onze middelbare schooltijd was het tijd om te gaan studeren. En ik was eigenlijk de enige die in de buurt van onze woonplaats ging studeren. De rest ging verder weg wonen/studeren en ze kregen al snel een nieuwe vriendenkring.
Ik daarentegen ontmoette ook wel nieuwe meisjes tijdens het studeren, maar die woonden helaas niet bij mij in de buurt. Dus die zie ik nu eigenlijk ook niet echt meer.
Nu heb ik nog wel contact met het 'middelbare school groepje', maar om nu te zeggen dat we echt nog vriendinnen zijn.. Vooral het feit dat we elkaar al jaren en jaren kennen, maakt dat we contact houden. Maar je moet dan meer denken aan af en toe een telefoontje of mailtje en heel zelden een echt afspraakje.
We zijn toch echt wat uit elkaar gegroeid en daar komt ook nog bij dat zij een heel ander leven leiden. Ik ben als enige happily married en heb een kleintje in mijn leven. En zij zijn nog meer in de fase van uitgaan, aan-uit-relaties, nog geen kinderen willen etc.
Nu hoef ik niet een hele vriendenkring om me heen, ik zou al blij zijn als ik een echte vriendin zou hebben. En het stomme is, dat mijn leven eigenlijk op alle fronten een succes is, behalve dan op het 'sociale vlak'. Mijn leven bestaat eigenlijk vooral uit mijn werk en mijn gezin en ook al ben ik daar nog zo gelukkig mee, ik kan me soms toch een beetje eenzaam voelen als ik andere vrouwen hoor over hun geweldige vriendenkring. Of als ik andere moeders op straat of in de speeltuin gezellig zie lopen met vriendinnen met kind. Dan denk ik, dat wil ik ook, maar hoe?
Ik heb het idee dat op mijn leeftijd (eind 20) iedereen al jaren dezelfde vriendenkring heeft. En dat je daar echt niet zomaar tussenkomt door lid te zijn van de sportschool. En ergens vind ik het ook wel heel erg genant, net alsof er iets mis met je is, omdat je geen echte vriendinnen hebt.. Ik heb toch een beetje het 'kneusje van de klas' gevoel, bij mensen die geen vrienden hebben of die oproepjes plaatsen. Ik weet het, dat klinkt stom, omdat ik zelf ook in dat schuitje zit en absoluut geen kneusje ben.. maar ik kan er niets aan doen dat ik dat denk.
Herkent iemand dit? En zo ja, wat heb jij dan gedaan om dit 'probleem' op te lossen? Of moet je je er gewoon bij neerleggen misschien?
Ik daarentegen ontmoette ook wel nieuwe meisjes tijdens het studeren, maar die woonden helaas niet bij mij in de buurt. Dus die zie ik nu eigenlijk ook niet echt meer.
Nu heb ik nog wel contact met het 'middelbare school groepje', maar om nu te zeggen dat we echt nog vriendinnen zijn.. Vooral het feit dat we elkaar al jaren en jaren kennen, maakt dat we contact houden. Maar je moet dan meer denken aan af en toe een telefoontje of mailtje en heel zelden een echt afspraakje.
We zijn toch echt wat uit elkaar gegroeid en daar komt ook nog bij dat zij een heel ander leven leiden. Ik ben als enige happily married en heb een kleintje in mijn leven. En zij zijn nog meer in de fase van uitgaan, aan-uit-relaties, nog geen kinderen willen etc.
Nu hoef ik niet een hele vriendenkring om me heen, ik zou al blij zijn als ik een echte vriendin zou hebben. En het stomme is, dat mijn leven eigenlijk op alle fronten een succes is, behalve dan op het 'sociale vlak'. Mijn leven bestaat eigenlijk vooral uit mijn werk en mijn gezin en ook al ben ik daar nog zo gelukkig mee, ik kan me soms toch een beetje eenzaam voelen als ik andere vrouwen hoor over hun geweldige vriendenkring. Of als ik andere moeders op straat of in de speeltuin gezellig zie lopen met vriendinnen met kind. Dan denk ik, dat wil ik ook, maar hoe?
Ik heb het idee dat op mijn leeftijd (eind 20) iedereen al jaren dezelfde vriendenkring heeft. En dat je daar echt niet zomaar tussenkomt door lid te zijn van de sportschool. En ergens vind ik het ook wel heel erg genant, net alsof er iets mis met je is, omdat je geen echte vriendinnen hebt.. Ik heb toch een beetje het 'kneusje van de klas' gevoel, bij mensen die geen vrienden hebben of die oproepjes plaatsen. Ik weet het, dat klinkt stom, omdat ik zelf ook in dat schuitje zit en absoluut geen kneusje ben.. maar ik kan er niets aan doen dat ik dat denk.
Herkent iemand dit? En zo ja, wat heb jij dan gedaan om dit 'probleem' op te lossen? Of moet je je er gewoon bij neerleggen misschien?
woensdag 29 augustus 2007 om 17:04
Toen ik je bericht las leek het of ik mijn eigen verhaal las. Bij mij is het exact hetzelfde. Ik heb een goede baan, woon samen, wel nog geen kinderen. Maar op sociaal vlak zit het flink tegen. Ik heb ook nog contact met "vrienden" van mijn studie tijd. Maar meer als elkaar op msn tegen komen word het ook niet. Ze lijken allemaal happy te zijn, elk weekend uit te gaan. Ik weet niet waar aan het kan liggen. Soms ga ik aan mezelf twijfelen. Misschien ben ik te saai of te veel eisend... Ik zou het niet weten. Ik ben een gedreven persoon en kan heel serieus zijn. Ik heb opgemerkt dat dit vaak mijn oude vrienden op afstand houd. Het lijkt of mijn succes in het leven mij nu alleen laat staan. Ik kan je heel goed begrijpen. Want ik zit in exact hetzelfde schuitje...
Als je zin heb kunnen we verder er over kletsen...misschien kunnen we dit raadsel onthullen..?
Als je zin heb kunnen we verder er over kletsen...misschien kunnen we dit raadsel onthullen..?
woensdag 29 augustus 2007 om 17:05
Ik zou me er in ieder geval niet bij neerleggen, maar het lijkt me inderdaad wel moeilijk om uit het niets een vriendin op te doen...
Vriendschap opbouwen heeft vaak tijd nodig en vaak gebeurt het spontaan.
Mijn advies is om eens goeg om je heen te kijken op je werk en op het schoolplein/ kinderopvang. Maak je wel eens met een andere moeder of een collega een praatje? En durf je hen uit te nodigen om eens wat te gaan drinken of met de kids iets gezamenlijks te doen?
Ik weet ook niet hoe het met je eventuele man/ vriend zit? Heeft hij vrienden die een vriendin hebben met wie jij het goed kan vinden? Misschien kan je iets aparts met één van hen gaan doen?
En anders is het misschien toch een idee om te gaan sporten. En dan niet in een sportcentrum, maar een teamsport. Na het sporten wat drinken kan gemakkelijk meer worden.
Succes!
Vriendschap opbouwen heeft vaak tijd nodig en vaak gebeurt het spontaan.
Mijn advies is om eens goeg om je heen te kijken op je werk en op het schoolplein/ kinderopvang. Maak je wel eens met een andere moeder of een collega een praatje? En durf je hen uit te nodigen om eens wat te gaan drinken of met de kids iets gezamenlijks te doen?
Ik weet ook niet hoe het met je eventuele man/ vriend zit? Heeft hij vrienden die een vriendin hebben met wie jij het goed kan vinden? Misschien kan je iets aparts met één van hen gaan doen?
En anders is het misschien toch een idee om te gaan sporten. En dan niet in een sportcentrum, maar een teamsport. Na het sporten wat drinken kan gemakkelijk meer worden.
Succes!
woensdag 29 augustus 2007 om 17:29
Ndomi leuk dat je je in mijn verhaal herkent. Natuurlijk wil ik wel verder kletsen om dit raadsel te onthullen.
Halvemaan Bedankt voor je uitgebreide antwoord. Ik ben het volledig met je eens dat vriendschappen 'spontaan ontstaan'. Om even in te gaan op je suggesties: op werkgebied zijn er voor mij geen opties om vriendschappen aan te gaan (wil liever niet teveel vertellen over mijn werk, omdat ik het toch wat genant vind om herkend te worden).
Mijn kleintje gaat nog naar het kinderdagverblijf. Bij het brengen / halen zie je af en toe wel een vader of moeder, maar dan blijft het echt bij 'hallo' zeggen, want iedereen heeft altijd haast en echt een praatje heb ik dus ook nog niet gemaakt. Binnen de vriendenkring van mijn man, zijn er helaas ook geen leuke 'potentiële' vriendinnen.
Een teamsport zou inderdaad nog een mogelijkheid kunnen zijn, ben wel al jaren lid van de sportschool, maar daar heerst een klimaat van 'ieder voor zich'.
Halvemaan Bedankt voor je uitgebreide antwoord. Ik ben het volledig met je eens dat vriendschappen 'spontaan ontstaan'. Om even in te gaan op je suggesties: op werkgebied zijn er voor mij geen opties om vriendschappen aan te gaan (wil liever niet teveel vertellen over mijn werk, omdat ik het toch wat genant vind om herkend te worden).
Mijn kleintje gaat nog naar het kinderdagverblijf. Bij het brengen / halen zie je af en toe wel een vader of moeder, maar dan blijft het echt bij 'hallo' zeggen, want iedereen heeft altijd haast en echt een praatje heb ik dus ook nog niet gemaakt. Binnen de vriendenkring van mijn man, zijn er helaas ook geen leuke 'potentiële' vriendinnen.
Een teamsport zou inderdaad nog een mogelijkheid kunnen zijn, ben wel al jaren lid van de sportschool, maar daar heerst een klimaat van 'ieder voor zich'.
woensdag 29 augustus 2007 om 18:16
hey charisma,
ik heb een ontzettend leuk groepje meiden gevonden via internet/forum,
gewoon een stel gezellige meiden die af en toe met elkaar wat leuks gaan doen. En de ene keer ben je met z'n 2-en of 3-en en soms ook met z'n 10-en!
Maar er is altijd wel iemand in voor iets gezelligs!
En dat van die kneusjes die oproepen plaatsen dat vind ik echt ONZIN, ik ben zelf een pittige meid (ik heb meerder winkels) en zo zijn ook die ander meiden gewoon lekker bezig met hun leven, vriendjes, kinderen, banen etc.
Het is gewoon een gezellige boel en iedereen kan met elkaar lachen en lekker z'n verhaal kwijt! Gewoon een oproepje plaatsen, echt
zo en nu ga ik met vier van die meiden gezellig een hapje eten!
ik heb een ontzettend leuk groepje meiden gevonden via internet/forum,
gewoon een stel gezellige meiden die af en toe met elkaar wat leuks gaan doen. En de ene keer ben je met z'n 2-en of 3-en en soms ook met z'n 10-en!
Maar er is altijd wel iemand in voor iets gezelligs!
En dat van die kneusjes die oproepen plaatsen dat vind ik echt ONZIN, ik ben zelf een pittige meid (ik heb meerder winkels) en zo zijn ook die ander meiden gewoon lekker bezig met hun leven, vriendjes, kinderen, banen etc.
Het is gewoon een gezellige boel en iedereen kan met elkaar lachen en lekker z'n verhaal kwijt! Gewoon een oproepje plaatsen, echt
zo en nu ga ik met vier van die meiden gezellig een hapje eten!
woensdag 29 augustus 2007 om 18:35
Hallo Charisma,
ook ik herken je verhaal heel erg. Het is zo raar om aan de ene kant van jezelf te zeggen, dat je toch echt een leuke meid bent, er niet slecht uitziet, leuk, grappig en spontaan bent, maar dat je dat aan de andere kant niet echt kan "bewijzen" met een vriendenkring. Bij mij heeft het mede te maken met het feit, dat ik veel ben verhuisd in de afgelopen jaren. De potentiele vriendschappen hadden dus ook nog eens geen tijd om echt te groeien.
Dat nare gevoel een oproepje te plaatsen zit bij mij ook erg diep, hoor
. Ik weet dat het belachelijk is en uit de hoogte, maar ik denk dan dus ook, dat ik daar niet "wanhopig" genoeg voor ben 
. Ik zou bijna willen vragen waar je woont, haha, wie weet wordt het op die manier iets :-D.
Ik merk echter van de andere kant ook, dat een heuse vriendenKRING me te vermoeiend zou zijn. Een klein groepje, dat zou al genoeg zijn. Als het te veel wordt, ga ik me te snel verplicht voelen en haak dan zelf af. Ik heb een vrij vol leven namelijk, onregelmatig ook, en een vriend die ver uit de buurt woont, zodat ik de weekends meestal bij hem ben. Niks bestendigs dus, misschien ligt het ook daaraan.
Ik zag hier laatst op het viva-forum een oproepje van iemand bij mij uit de stad. Ik had er graag op willen reageren, maar heb het ook niet gedaan. Te bang, dat het dan met die persoon toch helemaal niet zou klikken ofzo. En wat moet je dan? Het is toch een beetje een kontaktadvertentie idee: de eerste ontmoeting blijft een gok en ik weet niet of ik het trek om zenuwachtig te worden vanwege een ontmoeting met een "eventueel toekomstige vriendin", haha!
Raar eigenlijk, want ik ben helemaal niet onzeker van mezelf, maar op dit vlak dan toch weer wel misschien....
ook ik herken je verhaal heel erg. Het is zo raar om aan de ene kant van jezelf te zeggen, dat je toch echt een leuke meid bent, er niet slecht uitziet, leuk, grappig en spontaan bent, maar dat je dat aan de andere kant niet echt kan "bewijzen" met een vriendenkring. Bij mij heeft het mede te maken met het feit, dat ik veel ben verhuisd in de afgelopen jaren. De potentiele vriendschappen hadden dus ook nog eens geen tijd om echt te groeien.
Dat nare gevoel een oproepje te plaatsen zit bij mij ook erg diep, hoor
. Ik weet dat het belachelijk is en uit de hoogte, maar ik denk dan dus ook, dat ik daar niet "wanhopig" genoeg voor ben . Ik zou bijna willen vragen waar je woont, haha, wie weet wordt het op die manier iets :-D.Ik merk echter van de andere kant ook, dat een heuse vriendenKRING me te vermoeiend zou zijn. Een klein groepje, dat zou al genoeg zijn. Als het te veel wordt, ga ik me te snel verplicht voelen en haak dan zelf af. Ik heb een vrij vol leven namelijk, onregelmatig ook, en een vriend die ver uit de buurt woont, zodat ik de weekends meestal bij hem ben. Niks bestendigs dus, misschien ligt het ook daaraan.
Ik zag hier laatst op het viva-forum een oproepje van iemand bij mij uit de stad. Ik had er graag op willen reageren, maar heb het ook niet gedaan. Te bang, dat het dan met die persoon toch helemaal niet zou klikken ofzo. En wat moet je dan? Het is toch een beetje een kontaktadvertentie idee: de eerste ontmoeting blijft een gok en ik weet niet of ik het trek om zenuwachtig te worden vanwege een ontmoeting met een "eventueel toekomstige vriendin", haha!
Raar eigenlijk, want ik ben helemaal niet onzeker van mezelf, maar op dit vlak dan toch weer wel misschien....
woensdag 29 augustus 2007 om 19:02
Kijk eens om je heen... Denk je dat al die mensen echt zoveel vrienden hebben? Mensen weten van jou toch ook niet dat je ze niet hebt?
Ik ben zelf veel te veeleisend met vriendschappen;
ik schaam me er erg voor maar ik kan me mateloos aan mensen irriteren.
Ik heb een erg leuke baan, ben gelukkig getrouwd, gelukkig geen kindjes, heb leuke kennissen uit het dorp en van het werk om mee te winkelen en naar de kroeg te gaan en ik kan erg goed met mijn schoonmoeder, maar ECHTE vriendinnen?
Zo'n vriendin die je midden in de nacht kan en wil bellen omdat je je kut voelt, zoeen waar je uren mee kan kletsen met een pak koekjes en een pot thee...? Die je op sommige momenten MOET bellen omdat je dat zo voelt, of uren aan de telefoon kan hangen? Nee, maar ik mis het ook niet.
Ik heb een tijdje gedacht dat ik niet normaal was omdat ik niet zulke hechte vriendschappen had maar ik heb mij er bij neer gelegd, ik voldoe niet aan het ideale plaatje; nou ja, jammer dan!
En eigenlijk zie ik alleen maar in films of series dat soort vriendschappen...
Maar ik zou ook zeker niet raar denken over oproepjes;
probeer het gewoon, kijk er eens naar; misschien spreekt er wel eentje je aan!
Apple
Ps, wel een leuk topic, want ik denk dat het een lastig onderwerp is!
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
woensdag 29 augustus 2007 om 19:18
Nou, maar dat soort vriendschappen bestaan toch wel hoor. Ik heb ook geen uitgebreide vriendenkring, maar toch wel een aantal zeer dierbare vriendinnen en ook vrienden om me heen. En ik heb nog steeds een 'hartsvriendin) :-), zo eentje die ik dus inderdaad midden in de nacht kan bellen (haha al is ze dan niet te genieten :-)) en die zou ik ook niet willen missen!
Maar dat wil niet zeggen dat er iets mis met je is ofzo wanneer je dat niet hebt. Het komt op je pad of niet, en het blijft of niet.
Charmisma, jammer dat er geen leuke mede-moeders zijn of mensen in de vriendenkring van je man. Maar hartstikke goed dat je nadenkt over een teamsport, is er iets wat je leuk lijkt?
Maar dat wil niet zeggen dat er iets mis met je is ofzo wanneer je dat niet hebt. Het komt op je pad of niet, en het blijft of niet.
Charmisma, jammer dat er geen leuke mede-moeders zijn of mensen in de vriendenkring van je man. Maar hartstikke goed dat je nadenkt over een teamsport, is er iets wat je leuk lijkt?
woensdag 29 augustus 2007 om 19:21
@Lieniepienie, ik zou echt jouw bericht geschreven kunnen hebben. Ik heb ook niet de behoefte aan een enorme vriendenkring, geen eens tijd voor eigenlijk. Maar dat wat Apple schrijft.. over zo'n vriendin die je volgens haar alleen in films ziet, tja, dat lijkt me nou echt heerlijk om te hebben. Ik zou je graag schrijven waar ik woon, maar zet liever niet teveel informatie op het forum omdat ik niet herkend wil worden. Ik weet nog niet zo goed hoe het forum werkt, kun je ook privé-berichten sturen?
Ik heb ook wel eens bij die oproepjes gekeken, maar de drempel om echt te reageren is voor mij ook nog wat te hoog. Inderdaad heb ik dan het gevoel 'wanhopig' te zijn of ik heb, zoals eerder gezegd, het gevoel dat de 'tegenpartij' wanhopig is of gewoon niet leuk is.. want leuke mensen hebben vrienden (behalve ik dan natuurlijk hihi). Ja, ik weet het, heel krom gedacht en het zal ook echt een vooroordeel zijn en ik wil er niemand mee beledigen. Maar ondanks het positieve verhaal van Slagroom, staat het idee van een oproepje me alsnog tegen..
Anderzijds zet het bericht van Apple me ook aan het denken, want inderdaad weet echt niemand dat ik geen vriendinnen heb en zou je denken dat ik een rijk sociaal leven heb.. en hoe waarschijnlijk is het dan dat dat bij vele anderen ook zo is.
Toch denk ik dat die vriendschappen zoals ik de film wel echt bestaan hoor.. of misschien wil ik dat gewoon graag geloven of ik veridealiseer het, dat kan natuurlijk ook.
Ik heb ook wel eens bij die oproepjes gekeken, maar de drempel om echt te reageren is voor mij ook nog wat te hoog. Inderdaad heb ik dan het gevoel 'wanhopig' te zijn of ik heb, zoals eerder gezegd, het gevoel dat de 'tegenpartij' wanhopig is of gewoon niet leuk is.. want leuke mensen hebben vrienden (behalve ik dan natuurlijk hihi). Ja, ik weet het, heel krom gedacht en het zal ook echt een vooroordeel zijn en ik wil er niemand mee beledigen. Maar ondanks het positieve verhaal van Slagroom, staat het idee van een oproepje me alsnog tegen..
Anderzijds zet het bericht van Apple me ook aan het denken, want inderdaad weet echt niemand dat ik geen vriendinnen heb en zou je denken dat ik een rijk sociaal leven heb.. en hoe waarschijnlijk is het dan dat dat bij vele anderen ook zo is.
Toch denk ik dat die vriendschappen zoals ik de film wel echt bestaan hoor.. of misschien wil ik dat gewoon graag geloven of ik veridealiseer het, dat kan natuurlijk ook.
woensdag 29 augustus 2007 om 19:23
:
Hallo Charisma,
ook ik herken je verhaal heel erg. Het is zo raar om aan de ene kant van jezelf te zeggen, dat je toch echt een leuke meid bent, er niet slecht uitziet, leuk, grappig en spontaan bent, maar dat je dat aan de andere kant niet echt kan "bewijzen" met een vriendenkring. Bij mij heeft het mede te maken met het feit, dat ik veel ben verhuisd in de afgelopen jaren. De potentiele vriendschappen hadden dus ook nog eens geen tijd om echt te groeien.
Dat nare gevoel een oproepje te plaatsen zit bij mij ook erg diep, hoor
Ik merk echter van de andere kant ook, dat een heuse vriendenKRING me te vermoeiend zou zijn. Een klein groepje, dat zou al genoeg zijn
mm herkenbaar en ik zie echt vaak dit soort topics langskomen dus we zijn (die hier een bericht plaatsen) zeker niet de enige...
het ís gewoon moeilijk om vrienden te maken op een gegeven moment, mensen hebben hun kringetje, hun leventje op orde en dan kom je steeds moeilijker mensen tegen.... en als je ze tegenkomt blijft het vaak oppervlakkig..
ik ken het helaas.
woensdag 29 augustus 2007 om 19:39
Applelicious 81 Ik heb dat ook, wat jij hebt. Op de een of andere manier lig ik beter bij mannen dan bij vrouwen. Ik heb dan ook een aantal mannen in mijn leven waar ik af en toe iets mee doe (hum, ik bedoel dan naar de film, eten, de kroeg in, theater...)
Ik probeer het wel eens, een vriendschap met een vrouw, maar het ligt me niet zo. Eigenlijk mis ik het ook niet erg, ik vermaak me goed alleen, heb de leukste man van de wereld en een aantal manlijke vrienden....wat wil je als vrouw nog meer :-)
Ik probeer het wel eens, een vriendschap met een vrouw, maar het ligt me niet zo. Eigenlijk mis ik het ook niet erg, ik vermaak me goed alleen, heb de leukste man van de wereld en een aantal manlijke vrienden....wat wil je als vrouw nog meer :-)
woensdag 29 augustus 2007 om 19:45
Nu moet ik nog wel toevoegen dat ik met vrouwen niet vaak ontzettend kan lachen. Met mannen wel. Er is een vrouw (vroegere collega) waar ik ontzettend mee kon lachen, een van de weinige. Zeg maar de enige. Het is iemand die het heel erg druk heeft en we zien elkaar dus bijna niet meer.
Dat mis ik in een vrouwenvriendschap, de humor. Slap liggen van het lachen heb ik nu gelukkig wel dagelijks op mijn werk, ik werk samen met twee mannen. Bijna elke dag komt het wel voor dat ik het bijna in mijn broek doe van het lachen (wat dat betreft ben ik een gelukkig mens :-)
Dat mis ik in een vrouwenvriendschap, de humor. Slap liggen van het lachen heb ik nu gelukkig wel dagelijks op mijn werk, ik werk samen met twee mannen. Bijna elke dag komt het wel voor dat ik het bijna in mijn broek doe van het lachen (wat dat betreft ben ik een gelukkig mens :-)
donderdag 30 augustus 2007 om 00:54
Dit alles komt me bekend voor.
Ik heb geen vriendinnen, alleen vrienden. Vroeger op middelbare school / studententijd heb ik wel een paar vriendinnen gehad, maar dit is heel snel verwaterd. Gedeeltelijk door mijn eigen schuld. Ik hoef geen grote vriendenkring te hebben maar het zou leuk zijn om ook vriendinnen te hebben.
Ik kom niet zoveel vrouwen tegen. Op het werk heb ik alleen mannelijke collega's, waar ik goed mee op kan schieten. Ik heb twee goede vrienden, dit zijn ook vrienden van mijn vriend. Met zijn vieren doen we regelmatig leuke dingen.
De enige plek waar ik vrouwen ontmoet is bij het sporten. Dat contact blijft oppervlakkig. Je komt toch voor het sporten.
Het is gewoon lastig om nieuwe vriend(inn)en te maken.
Ik heb geen vriendinnen, alleen vrienden. Vroeger op middelbare school / studententijd heb ik wel een paar vriendinnen gehad, maar dit is heel snel verwaterd. Gedeeltelijk door mijn eigen schuld. Ik hoef geen grote vriendenkring te hebben maar het zou leuk zijn om ook vriendinnen te hebben.
Ik kom niet zoveel vrouwen tegen. Op het werk heb ik alleen mannelijke collega's, waar ik goed mee op kan schieten. Ik heb twee goede vrienden, dit zijn ook vrienden van mijn vriend. Met zijn vieren doen we regelmatig leuke dingen.
De enige plek waar ik vrouwen ontmoet is bij het sporten. Dat contact blijft oppervlakkig. Je komt toch voor het sporten.
Het is gewoon lastig om nieuwe vriend(inn)en te maken.
Wie dan leeft, wiedan zorgt
donderdag 30 augustus 2007 om 13:15
Ik heb ook meer vrienden dan vriendinnnen. Terwijl dat op de middelbare toch adners was daar had ik erg veel vriendinnen. Mis het wel hoor die gezellige meidenavondjes, lekker dvdtjes kijken en lekker 'roddelen' over van alles en nog wat! Dus dames we moeten snel eens afspreken! hahahahah een soort viva vriendinnenmiddag organiseren :D
donderdag 30 augustus 2007 om 13:28
Ook ik herken me in jouw verhaal. Ik heb gedurende een 10tal jaar met dezelfde mensen in de klas gezeten. Met een aantal kwam ik goed overeen... Maar zag toen al dat sommigen (bedoel dan lagere schoolperiode, van 6 tot 12jaar) bij elkaar gingen slapen en spelen enzo... En ik was nooit ergens uitgenodigd. Rond mn15e gingen m'n ouders uit elkaar en verhuisde ik naar een andere stad, zo'n 100km verder. Middenin het schooljaar... Met 2 vriendinnen hield ik soms contact, ze zijn zelf een aantal keer bij me op bezoek geweest. Op m'n nieuwe school kreeg ik een hartsvriend, maar anderhalf jaar later ging hij van school en dat contact verwaterde ook. Daarna ging ik trouwen en terug naar m'n oorspronkelijk woonplaats. Met één van m'n vriendinnen had ik nog contact, maar ik was getrouwd en werkte voltijds en iedereen die ik daar kende van vroeger studeerde nog, allemaal buiten de stad. Dus ook niet veel contact... Met die ene vriendin heb ik af en toe nog contact via MSN of via sms. Ik woon ondertussen in het buitenland en af en toe hoor je die oude schoolvrienden die misschien dit jaar in m'n nieuw land op vakantie willen komen en me bezoeken, maar het komt er nooit van. En waar ik woon zijn vriendschappen ook geen optie. De vrouwen zijn hier jammergenoeg niet te vertrouwen, dus het blijven allemaal oppervlakkige contacten... Zucht zuch zucht... Denk dat ik het ondertussen al gewend ben... Maar toch hoop ik op een dag iemand te vinden die beetje gelijkgezind is en die ik volledig kan vertrouwen... We zien wel...
donderdag 30 augustus 2007 om 17:29
Hier nog zo'n "sociaal kneusje" hi hi. Ben 27, op school een uitblinker qua leren maar op het sociale vlak nog net geen pispaaltje. We leefden langs elkaar heen, de klas en ik. Vrienden op werkvlak zie ik niet zo zitten, ten eerste werk ik niet echt in de buurt en ten tweede zou ik moeite hebben mezelf bloot te geven, als er een kink in de vriendschapskabel komt heb je straks het probleem dat je collega's van alles weten over je privéleven.
Ik ben sowieso geen groepsmens, dus kroeg/teamsport zou voor mij geen manier zijn om mensen te leren kennen. Daarnaast komen de meesten al in een groep binnen, die 'hebben dan allemaal al iemand' zeg maar, waardoor ik me extra triest voel. "Mijn soort mens" zou eerder iemand zijn die op de bank een boek zit te lezen, bij mooi weer in het bos gaat wandelen etc en die mensen zullen ook ongetwijfeld bestaan, maar op die manier natuurlijk weinig kans dat je ze tegenkomt hè. Zou ook graag meer vriendinnen willen hebben, maar weet dus niet hoe en daarnaast schiet zoiets er als snel bij in als je een fulltime job hebt, een eigen bedrijf, plus een heel huishouden.
Vivamiddag organiseren dan maar?
Ik ben sowieso geen groepsmens, dus kroeg/teamsport zou voor mij geen manier zijn om mensen te leren kennen. Daarnaast komen de meesten al in een groep binnen, die 'hebben dan allemaal al iemand' zeg maar, waardoor ik me extra triest voel. "Mijn soort mens" zou eerder iemand zijn die op de bank een boek zit te lezen, bij mooi weer in het bos gaat wandelen etc en die mensen zullen ook ongetwijfeld bestaan, maar op die manier natuurlijk weinig kans dat je ze tegenkomt hè. Zou ook graag meer vriendinnen willen hebben, maar weet dus niet hoe en daarnaast schiet zoiets er als snel bij in als je een fulltime job hebt, een eigen bedrijf, plus een heel huishouden.
Vivamiddag organiseren dan maar?
donderdag 30 augustus 2007 om 18:01
Leuk al die reacties! En fijn ook dat anderen zich herkennen in mijn verhaal. Taromit voor jou lijkt het me extra moeilijk, omdat je natuurlijk ook in het buitenland woont.
Heeft een van jullie weleens een oproep geplaats of op een oproep gereageerd. Ben erg benieuwd hoe zoiets nu in zijn werk gaat?
Heeft een van jullie weleens een oproep geplaats of op een oproep gereageerd. Ben erg benieuwd hoe zoiets nu in zijn werk gaat?
donderdag 30 augustus 2007 om 19:27
Ik herken dat ook wel met die mannelijke vrienden, die komen bij wijze van spreken "aanwaaien" 
. Het probleem is alleen (en dat mogen jullie niet als arrogant opvatten hoor!), dat die mannen na een tijdje bijna altijd meer voor me gaan voelen.... Ik denk dat het gewoon moeilijk is om de grens te blijven zien, als je als man een ontzettend leuke vriendschap met een niet onaantrekkelijke vrouw hebt. Tenminste, die ervaring heb ik nu vaker gehad, helaas....
Een tijdje geleden nog. Een goede bekende van me werd langzaam maar zeker tot goede vriend, we waren toen allebei single, maar dat speelde (iig voor mij) geen rol. Begin van dit jaar kreeg ik een nieuwe relatie en sindsdien hoorde ik steeds minder tot niks meer van mijn goede bekende. Terwijl naar mijn mening heel duidelijk was dat we "alleen maar goede vrienden" waren. En zo loopt dat steeds . Ik ben ook niet iemand die daar "ondoorzichtig" over doet ofzo, maar ja....
Charisma, ik weet ook niet hoe het forum werkt, misschien kan iemand hier antwoord geven op je vraag wat die privé-berichten betreft...?
Ik heb wel 1 hartsvriendin. Ik zie haar maar een paar keer per jaar, omdat we heel ver uit elkaar wonen. Haar kan ik ook midden in de nacht bellen, maar ze is dus niet die vriendin, met wie ik lekker kan gaan shoppen of koffiedrinken. En da's toch echt best lekker soms!
. Het probleem is alleen (en dat mogen jullie niet als arrogant opvatten hoor!), dat die mannen na een tijdje bijna altijd meer voor me gaan voelen.... Ik denk dat het gewoon moeilijk is om de grens te blijven zien, als je als man een ontzettend leuke vriendschap met een niet onaantrekkelijke vrouw hebt. Tenminste, die ervaring heb ik nu vaker gehad, helaas....Een tijdje geleden nog. Een goede bekende van me werd langzaam maar zeker tot goede vriend, we waren toen allebei single, maar dat speelde (iig voor mij) geen rol. Begin van dit jaar kreeg ik een nieuwe relatie en sindsdien hoorde ik steeds minder tot niks meer van mijn goede bekende. Terwijl naar mijn mening heel duidelijk was dat we "alleen maar goede vrienden" waren. En zo loopt dat steeds
. Ik ben ook niet iemand die daar "ondoorzichtig" over doet ofzo, maar ja....Charisma, ik weet ook niet hoe het forum werkt, misschien kan iemand hier antwoord geven op je vraag wat die privé-berichten betreft...?
Ik heb wel 1 hartsvriendin. Ik zie haar maar een paar keer per jaar, omdat we heel ver uit elkaar wonen. Haar kan ik ook midden in de nacht bellen, maar ze is dus niet die vriendin, met wie ik lekker kan gaan shoppen of koffiedrinken. En da's toch echt best lekker soms!
donderdag 30 augustus 2007 om 21:36
mastermind, zulke mensen bestaan inderdaad en worden inderdaad gezien als een sociaal kneusje. Ik zelf vindt het juist fijn om op die manier even bij te tanken. Heerlijk een boek lezen op de bank of bij mooi weer in de hangmat. Heerlijk een stuk gaan wandelen of fietsen, rondje polder, rondje dijk etc. lekker neus in de wind en heerlijk om je heen kijken.
Komt dan inderdaad bijna niemand tegen maar moet eerlijk zeggan dat ik dat heerlijk vindt. Ik vindt het fijn om alleen te wandelen en soms gaat mijn man mee. Ik heb best vrienden maar die hebben net als ik en druk leven. Verschillende zijn er druk met de kinderen, een ander is druk met haar beestenboel. We bellen regelmatig, mailen en als het uitkomt lopen we bij elkaar binnen. Niet verplicht geen verwijten als het een keer niet uitkomt of je elkaar een tijd niet gesproken of gezien hebt. Gewoon verder gaan waar je gebleven bent.
Ik heb geen echte vriendengroep, geen van mijn vrienden is bevriend met elkaar. Moet ook eerlijk zeggen dat ik geen behoefte heb om met een grote groep te gaan zuipen om het zo maar even te omschrijven. Zelf hecht ik meer waarde aan een goed gesprek met iemand persoonlijk dan een hele grote vriendengroep en elk weekend weg. Zou dat ook niet trekken. Vindt het heerlijk om me af en toe een weekend af te kunnen zonderen.
Verder heb ik op mijn nieuwe werk leuke contacten met zowel mannen als vrouwen, maar dit zie ik niet als vriendschap. Ook ben ik in april gaan hardlopen en daar heb ik ook leuk contact met enkele vrouwen. Ze zijn een stuk ouder dan mij en het contact is alleen voor het hardlopen maar we hebben het onderling erg leuk en hebben leuke gesprekken.
Ik denk dat je niet moet kijken wat andere mensen hebben of hoe andere mensen doen maar je eigen af moet vragen waar jij behoefte aan hebt en waar jij je prettig bij zou voelen. Verder denk ik dat vriendschap je moet overkomen en vraag ik me af of je een vriendin specifiek moet zoeken. Sta er voor open en nodig iemand die je aardig lijkt uit gewoon voo de gezeligheid en wie weet groeit er een vriendschap uit...
Komt dan inderdaad bijna niemand tegen maar moet eerlijk zeggan dat ik dat heerlijk vindt. Ik vindt het fijn om alleen te wandelen en soms gaat mijn man mee. Ik heb best vrienden maar die hebben net als ik en druk leven. Verschillende zijn er druk met de kinderen, een ander is druk met haar beestenboel. We bellen regelmatig, mailen en als het uitkomt lopen we bij elkaar binnen. Niet verplicht geen verwijten als het een keer niet uitkomt of je elkaar een tijd niet gesproken of gezien hebt. Gewoon verder gaan waar je gebleven bent.
Ik heb geen echte vriendengroep, geen van mijn vrienden is bevriend met elkaar. Moet ook eerlijk zeggen dat ik geen behoefte heb om met een grote groep te gaan zuipen om het zo maar even te omschrijven. Zelf hecht ik meer waarde aan een goed gesprek met iemand persoonlijk dan een hele grote vriendengroep en elk weekend weg. Zou dat ook niet trekken. Vindt het heerlijk om me af en toe een weekend af te kunnen zonderen.
Verder heb ik op mijn nieuwe werk leuke contacten met zowel mannen als vrouwen, maar dit zie ik niet als vriendschap. Ook ben ik in april gaan hardlopen en daar heb ik ook leuk contact met enkele vrouwen. Ze zijn een stuk ouder dan mij en het contact is alleen voor het hardlopen maar we hebben het onderling erg leuk en hebben leuke gesprekken.
Ik denk dat je niet moet kijken wat andere mensen hebben of hoe andere mensen doen maar je eigen af moet vragen waar jij behoefte aan hebt en waar jij je prettig bij zou voelen. Verder denk ik dat vriendschap je moet overkomen en vraag ik me af of je een vriendin specifiek moet zoeken. Sta er voor open en nodig iemand die je aardig lijkt uit gewoon voo de gezeligheid en wie weet groeit er een vriendschap uit...
donderdag 30 augustus 2007 om 21:39
vrijdag 31 augustus 2007 om 01:30
ik kan je niet echt tips geven maar kan wel vertellen hoe ik vrienden heb gemaakt.
op mijn 18e ging ik studeren.
in mijn nieuwe woonplaats had ik maar 1 goede vriendin. ik kende haar van vakantie. zij nam me toen op sleeptouw en ik zag regelmatig haar vriendinnen en vrienden.
nu jaren later is zij niet meer mijn vriendin, maar heb ik aan die periode wel een hele goede vriend en vriendin overgehouden, uit haar vriendengroepje dus.
ook heb ik een band gezeten. een aantal jaren zijn dat hele goede vrienden geweest maar dat contact is nu helaas verwaterd.
ik ging wonen in een studentenhuis. daar raakte ik bevriend met een meisje. via haar vriendengroepje heb ik nu 6 vriendinnen gekregen. met 1 van die vriendinnen ging ik altijd stappen. daar waren ook altijd vriendinnen van haar bij, en na regelmatig samen stappen werden dat ook vriendinnen van mij.
via een bijbaantje heb ik ook een goede vriendin leren kennen.
ik heb nu een nieuwe baan en ook daar beginnen vriendschappen te ontstaan. via me oude baan heb ik 2 goede vriendinnen gemaakt.
het klopt dat mensen op latere leeftijd een vast vriendengroepje hebben. maar toch kun je daar wel tussen komen!
die vriendschappen ontwikkelde zich door op de eerste plaats een praatje te maken, interesse te tonen, open zijn over jezelf, persoonlijke dingen vertellen over jezelf want dat zorgt voor binding, leuke dingen doen, initiatief nemen tot het doen van dingen.
ik denk dat het vooral belangrijk is dat je een open uitstraling hebt.
succes.
en ja... al met al duurt het wel een paar maanden voor `iemand die je kent` een vriend of vriendin wordt... dat heeft gewoon tijd nodig en kun je niet forceren...
op mijn 18e ging ik studeren.
in mijn nieuwe woonplaats had ik maar 1 goede vriendin. ik kende haar van vakantie. zij nam me toen op sleeptouw en ik zag regelmatig haar vriendinnen en vrienden.
nu jaren later is zij niet meer mijn vriendin, maar heb ik aan die periode wel een hele goede vriend en vriendin overgehouden, uit haar vriendengroepje dus.
ook heb ik een band gezeten. een aantal jaren zijn dat hele goede vrienden geweest maar dat contact is nu helaas verwaterd.
ik ging wonen in een studentenhuis. daar raakte ik bevriend met een meisje. via haar vriendengroepje heb ik nu 6 vriendinnen gekregen. met 1 van die vriendinnen ging ik altijd stappen. daar waren ook altijd vriendinnen van haar bij, en na regelmatig samen stappen werden dat ook vriendinnen van mij.
via een bijbaantje heb ik ook een goede vriendin leren kennen.
ik heb nu een nieuwe baan en ook daar beginnen vriendschappen te ontstaan. via me oude baan heb ik 2 goede vriendinnen gemaakt.
het klopt dat mensen op latere leeftijd een vast vriendengroepje hebben. maar toch kun je daar wel tussen komen!
die vriendschappen ontwikkelde zich door op de eerste plaats een praatje te maken, interesse te tonen, open zijn over jezelf, persoonlijke dingen vertellen over jezelf want dat zorgt voor binding, leuke dingen doen, initiatief nemen tot het doen van dingen.
ik denk dat het vooral belangrijk is dat je een open uitstraling hebt.
succes.
en ja... al met al duurt het wel een paar maanden voor `iemand die je kent` een vriend of vriendin wordt... dat heeft gewoon tijd nodig en kun je niet forceren...
