Relaties
alle pijlers
Geen echte vriendinnen?
woensdag 29 augustus 2007 om 16:45
Tijdens de middelbare schoolperiode had ik een leuk hecht groepje vriendinnen. Na onze middelbare schooltijd was het tijd om te gaan studeren. En ik was eigenlijk de enige die in de buurt van onze woonplaats ging studeren. De rest ging verder weg wonen/studeren en ze kregen al snel een nieuwe vriendenkring.
Ik daarentegen ontmoette ook wel nieuwe meisjes tijdens het studeren, maar die woonden helaas niet bij mij in de buurt. Dus die zie ik nu eigenlijk ook niet echt meer.
Nu heb ik nog wel contact met het 'middelbare school groepje', maar om nu te zeggen dat we echt nog vriendinnen zijn.. Vooral het feit dat we elkaar al jaren en jaren kennen, maakt dat we contact houden. Maar je moet dan meer denken aan af en toe een telefoontje of mailtje en heel zelden een echt afspraakje.
We zijn toch echt wat uit elkaar gegroeid en daar komt ook nog bij dat zij een heel ander leven leiden. Ik ben als enige happily married en heb een kleintje in mijn leven. En zij zijn nog meer in de fase van uitgaan, aan-uit-relaties, nog geen kinderen willen etc.
Nu hoef ik niet een hele vriendenkring om me heen, ik zou al blij zijn als ik een echte vriendin zou hebben. En het stomme is, dat mijn leven eigenlijk op alle fronten een succes is, behalve dan op het 'sociale vlak'. Mijn leven bestaat eigenlijk vooral uit mijn werk en mijn gezin en ook al ben ik daar nog zo gelukkig mee, ik kan me soms toch een beetje eenzaam voelen als ik andere vrouwen hoor over hun geweldige vriendenkring. Of als ik andere moeders op straat of in de speeltuin gezellig zie lopen met vriendinnen met kind. Dan denk ik, dat wil ik ook, maar hoe?
Ik heb het idee dat op mijn leeftijd (eind 20) iedereen al jaren dezelfde vriendenkring heeft. En dat je daar echt niet zomaar tussenkomt door lid te zijn van de sportschool. En ergens vind ik het ook wel heel erg genant, net alsof er iets mis met je is, omdat je geen echte vriendinnen hebt.. Ik heb toch een beetje het 'kneusje van de klas' gevoel, bij mensen die geen vrienden hebben of die oproepjes plaatsen. Ik weet het, dat klinkt stom, omdat ik zelf ook in dat schuitje zit en absoluut geen kneusje ben.. maar ik kan er niets aan doen dat ik dat denk.
Herkent iemand dit? En zo ja, wat heb jij dan gedaan om dit 'probleem' op te lossen? Of moet je je er gewoon bij neerleggen misschien?
Ik daarentegen ontmoette ook wel nieuwe meisjes tijdens het studeren, maar die woonden helaas niet bij mij in de buurt. Dus die zie ik nu eigenlijk ook niet echt meer.
Nu heb ik nog wel contact met het 'middelbare school groepje', maar om nu te zeggen dat we echt nog vriendinnen zijn.. Vooral het feit dat we elkaar al jaren en jaren kennen, maakt dat we contact houden. Maar je moet dan meer denken aan af en toe een telefoontje of mailtje en heel zelden een echt afspraakje.
We zijn toch echt wat uit elkaar gegroeid en daar komt ook nog bij dat zij een heel ander leven leiden. Ik ben als enige happily married en heb een kleintje in mijn leven. En zij zijn nog meer in de fase van uitgaan, aan-uit-relaties, nog geen kinderen willen etc.
Nu hoef ik niet een hele vriendenkring om me heen, ik zou al blij zijn als ik een echte vriendin zou hebben. En het stomme is, dat mijn leven eigenlijk op alle fronten een succes is, behalve dan op het 'sociale vlak'. Mijn leven bestaat eigenlijk vooral uit mijn werk en mijn gezin en ook al ben ik daar nog zo gelukkig mee, ik kan me soms toch een beetje eenzaam voelen als ik andere vrouwen hoor over hun geweldige vriendenkring. Of als ik andere moeders op straat of in de speeltuin gezellig zie lopen met vriendinnen met kind. Dan denk ik, dat wil ik ook, maar hoe?
Ik heb het idee dat op mijn leeftijd (eind 20) iedereen al jaren dezelfde vriendenkring heeft. En dat je daar echt niet zomaar tussenkomt door lid te zijn van de sportschool. En ergens vind ik het ook wel heel erg genant, net alsof er iets mis met je is, omdat je geen echte vriendinnen hebt.. Ik heb toch een beetje het 'kneusje van de klas' gevoel, bij mensen die geen vrienden hebben of die oproepjes plaatsen. Ik weet het, dat klinkt stom, omdat ik zelf ook in dat schuitje zit en absoluut geen kneusje ben.. maar ik kan er niets aan doen dat ik dat denk.
Herkent iemand dit? En zo ja, wat heb jij dan gedaan om dit 'probleem' op te lossen? Of moet je je er gewoon bij neerleggen misschien?
zondag 9 september 2007 om 15:51
Zoooo, heel erg herkenbaar! Zoals meerdere hier zou ik graag een leuk groepje vrienden om mij heen willen hebben. Ik heb een hele lieve vriend waarmee ik al een aantal jaren mee samenwoon en drie vriendinnen die ik wel regelmatig spreek, maar echt een 'afspraak' maak om elkaar te zien (zo ééns per maand/ twee maanden). Gewoon ergens onderwachts binnen vallen om een bakkie thee te doen, nu bellen en dezelfde dag erop uit trekken met z'n tween, of gewoon een groepje waar 'slagroom' het over heeft: altijd wel iemand die in is om iets leuks te gaan doen, nee helaas niet! Collega's zijn gezellig, maar hebben het zelf druk genoeg. Geen kids dus ook geen contact met andere moeders. Een viva vriendinnendagje dan maar, goed idee MissFine! Ik ben wel blij te lezen dat ik niet de enige ben die zichzelf ook niet direct als een 'kneus' ziet, maar wel met dit probleem zit! 
maandag 10 september 2007 om 00:40
Hier ook enigzins herkenbaar. Heb me er op zich bij neergelegd, maar soms steekt het me wel enorm. Spontaan afspreken gebeurt werkelijk nooit, alles moet ruim van tevoren afgesproken worden, vind ik jammer. Verder doet het me pijn dat ik weinig belangstelling krijg. Andersom doe ik dat wel regelmatig, daar heb ik ook over nagedacht.
De afgelopen drie jaar zijn er privé een aantal dingen bij mij gebeurd die best ingrijpend waren. (Overlijden, verbroken relatie, en nog meer zaken waar ik niet op in zal gaan). Ok, er was toen heel even belangstelling, maar voor de rest niks. Voel me vaak alleen daardoor.
Nu speelt er weer iets wat me steekt.
Ben min of meer noodgedwongen op mezelf gegaan, dus druk bezig met verhuizen. Nog een vriendin uit het groepje is aan het verhuizen met haar vriend. Haar ouders, zijn ouders en mijn 'vriendinnen' helpen allemaal fanatiek mee met de verhuizing van die twee. Bij mij niemand. Dat weten ze ook. Afijn tot nu red ik me aardig in m'n uppie, maar toch doet het me pijn. Ook spreken ze wel eens met elkaar af en komen vrijwel nooit op het idee me mee te vragen...dat snap ik niet.
Ik snap dat naar aanleiding van mijn 'klaagzang' hiero er twijfels worden gezet bij mij als vriendin. Echt, ik twijfel soms ook aan mezelf, maar kan niet echt iets aanwijzen wat nou precies mijn aandeel hier in is. Ik vind over het algemeen veel mensen erg individualistisch en hun bijv. heel erg. Dat vind ik zo jammer, ik zou zo graag een paar vriendinnen willen hebben die ik spontaan even kan bellen of bij langs kan gaan, maar dat zit er bij hun gewoon niet in.
De afgelopen drie jaar zijn er privé een aantal dingen bij mij gebeurd die best ingrijpend waren. (Overlijden, verbroken relatie, en nog meer zaken waar ik niet op in zal gaan). Ok, er was toen heel even belangstelling, maar voor de rest niks. Voel me vaak alleen daardoor.
Nu speelt er weer iets wat me steekt.
Ben min of meer noodgedwongen op mezelf gegaan, dus druk bezig met verhuizen. Nog een vriendin uit het groepje is aan het verhuizen met haar vriend. Haar ouders, zijn ouders en mijn 'vriendinnen' helpen allemaal fanatiek mee met de verhuizing van die twee. Bij mij niemand. Dat weten ze ook. Afijn tot nu red ik me aardig in m'n uppie, maar toch doet het me pijn. Ook spreken ze wel eens met elkaar af en komen vrijwel nooit op het idee me mee te vragen...dat snap ik niet.
Ik snap dat naar aanleiding van mijn 'klaagzang' hiero er twijfels worden gezet bij mij als vriendin. Echt, ik twijfel soms ook aan mezelf, maar kan niet echt iets aanwijzen wat nou precies mijn aandeel hier in is. Ik vind over het algemeen veel mensen erg individualistisch en hun bijv. heel erg. Dat vind ik zo jammer, ik zou zo graag een paar vriendinnen willen hebben die ik spontaan even kan bellen of bij langs kan gaan, maar dat zit er bij hun gewoon niet in.
maandag 10 september 2007 om 08:56
Ik herken het ook helemaal. Vooral van een tijd terug hoe ik me voelde. Gek genoeg is het enorm bijgetrokken het laatste jaar, bepaalde contacten weer aangehaald en leuke nieuwe vriendschappen opgebouwd. Maarreh, als jullie een meeting willen gaan doen of zo, ik sluit me aan . Ik wil meer theeleutvriendinnen! *grijnst*
. Ik wil meer theeleutvriendinnen! *grijnst*
maandag 10 september 2007 om 11:18
Draai het eens om Badmeester. Vind je het niet heerlijk bij tijd en wijle om met vrienden "mannen onder elkaar dingen" te doen, gesprekken te hebben en dat je elkaar begrijpt zonder veel woorden? Gewoon omdat je van dezelfde "soort" bent? 
Ik waardeer mijn mannelijke vrienden enorm. Vind het heerlijk om met ze te praten, samen dingen te doen. Ik begrijp hen goed en zij mij. Maar toch.... Pride and Prejudice kijken met een kop thee en simultaan zuchten bij een romantische scene, nee dat verwacht ik niet van ze haha. Dat hoeft ook niet, daar heb ik dan weer vriendinnen voor.
Ik waardeer mijn mannelijke vrienden enorm. Vind het heerlijk om met ze te praten, samen dingen te doen. Ik begrijp hen goed en zij mij. Maar toch.... Pride and Prejudice kijken met een kop thee en simultaan zuchten bij een romantische scene, nee dat verwacht ik niet van ze haha. Dat hoeft ook niet, daar heb ik dan weer vriendinnen voor.
dinsdag 11 september 2007 om 00:30
Badmeester, bij mij is het zo dat ik wel vrienden heb. Hier ga ik mee uit, samen eten / koken, op vakantie etc. Maar af en toe mis ik het dat ik geen vriendinnen heb. Daar zit toch verschil in.
Moet ik zeggen Bridget Jones kijken met allemaal mannen was ook wel grappig :-)
Maar wie weet met behulp van dit topic..
Moet ik zeggen Bridget Jones kijken met allemaal mannen was ook wel grappig :-)
Maar wie weet met behulp van dit topic..
Wie dan leeft, wiedan zorgt
maandag 1 oktober 2007 om 16:35
hooooooooi,
Ook ik herken me in jullie verhalen, helaas. Ik ben wel een einzelgänger, dat is waar. Ik doe graag dingen alleen of met mijn gezin. Maar ik mis een 'echte' vriendin, waar je lief en leed mee kan delen en die je altijd op kan vertrouwen.
Ik heb wel een hartsvriendin gehad, 2 handen op 1 buik waren we. Ook de mannen en de kinderen konden heel goed met elkaar opschieten. Maar door een gezamelijke gezins vakantie is het toch stuk gegaan. Ik wil graag zo'n vriendschap weer maar ik denk dat ik dat nooit meer vind.
Het is ook zo moeilijk iemand te vinden met wie je die "klik" hebt. Waar vind je die? Dat is toch zeldzaam?
Ik zit wel op een vriendinnen forum van de flair. een leuke groep meiden van allerlei pluimage. de jongste is 33 ofzo en de oudste 50. we kleppen wat af op het forum en we spreken ook wel eens wat af om te gaan stappen of bij iemand thuis. Heel gezellig maar die hartsvriendin zit er helaas niet bij.
Ik woon trouwens in Zwolle, misschien iemand hier ook?
Groetjes, Sarahislief
Ook ik herken me in jullie verhalen, helaas. Ik ben wel een einzelgänger, dat is waar. Ik doe graag dingen alleen of met mijn gezin. Maar ik mis een 'echte' vriendin, waar je lief en leed mee kan delen en die je altijd op kan vertrouwen.
Ik heb wel een hartsvriendin gehad, 2 handen op 1 buik waren we. Ook de mannen en de kinderen konden heel goed met elkaar opschieten. Maar door een gezamelijke gezins vakantie is het toch stuk gegaan. Ik wil graag zo'n vriendschap weer maar ik denk dat ik dat nooit meer vind.
Het is ook zo moeilijk iemand te vinden met wie je die "klik" hebt. Waar vind je die? Dat is toch zeldzaam?
Ik zit wel op een vriendinnen forum van de flair. een leuke groep meiden van allerlei pluimage. de jongste is 33 ofzo en de oudste 50. we kleppen wat af op het forum en we spreken ook wel eens wat af om te gaan stappen of bij iemand thuis. Heel gezellig maar die hartsvriendin zit er helaas niet bij.
Ik woon trouwens in Zwolle, misschien iemand hier ook?
Groetjes, Sarahislief
maandag 1 oktober 2007 om 16:48
Pink Lady ik las dat jij het oa zo mist dat je niet spontaan bij vrienden kan aankomen, nou heb ik gelukkig een aantal goede vriendinnen maar ik ben dus ook niet zo van de spontane aanloop, spreek gewoon liever ff van te voren wat af, wat niet wegneemt dat als er echt wat is ze natuurlijk altijd welkom zijn. Dus als je niet spontaan kan aanlopen betekend het nog niet direct dat je geen vriendinnen kan zijn. En misschien een tip ik ben via hyves dus weer me beste vriendin van de middelbare school tegen gekomen, dus misschien een idee om daar is op zoek te gaan. En verwacht van 1 vriendin ook niet alles met de ene vriendin bespreek ik het 1 en met de ander weer wat anders met de volgende ga ik lekker dagjes weg.Probeer niet gelijk die hartsvriendin te verwachten. Wat ik wel jammer vind is dat eigenlijk al mijn vriendinnen gesetteld zijn waardoor ik in de weekenden toch vaak alleen zit want dan zijn ze toch vaak heel begrijpelijk met het gezinnetje bezig.
maandag 8 oktober 2007 om 20:50
Hallo allemaal,
ook voor mij heel erg herkenbaar. Op de een of andere manier is het heel lastig om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik ontmoet wel vrouwen op de sportschool waar ik vaak kom, maar daar blijft het bij een gezellig praatje en meer niet. Het lijkt wel of iedereen het heel erg druk heeft en geen tijd voor vriendinnen heeft. Mijn beste vriendin is deze zomer verhuist naar de andere kant van de wereld, maar met haar is de vriendschap altijd vanzelfsprekend (en ook altijd geweest). We weten van elkaar dat we veel aan elkaar denken en altijd bij elkaar terecht kunnen, maar we zagen elkaar echt niet iedere week, ook niet toen ze nog om de hoek woonde. Dat was ook niet nodig en meestal heb ik er genoeg aan om even haar stem te horen om te weten hoe het echt met haar gaat. Dat is een heerlijke en ongecompliceerde vriendschap met veel wederzijds respect. Ik zou alleen willen dat ik veel meer van dat soort vriendschappen heb en dan met vrouwen die wat meer in de buurt wonen. Ik hoef echt niet iedere week af te spreken en ik heb genoeg mannelijke vrienden om me heen, maar een vrouwenvriendschap is toch anders dan met mannen. En ik vind een oproepje helemaal niet voor kneusjes en om je voor te schamen. Ik denk alleen wel dat het lastig is, omdat je tijd nodig hebt om iemand te leren kennen en uit te vinden of diegene ook een vriendin kan worden.
ook voor mij heel erg herkenbaar. Op de een of andere manier is het heel lastig om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik ontmoet wel vrouwen op de sportschool waar ik vaak kom, maar daar blijft het bij een gezellig praatje en meer niet. Het lijkt wel of iedereen het heel erg druk heeft en geen tijd voor vriendinnen heeft. Mijn beste vriendin is deze zomer verhuist naar de andere kant van de wereld, maar met haar is de vriendschap altijd vanzelfsprekend (en ook altijd geweest). We weten van elkaar dat we veel aan elkaar denken en altijd bij elkaar terecht kunnen, maar we zagen elkaar echt niet iedere week, ook niet toen ze nog om de hoek woonde. Dat was ook niet nodig en meestal heb ik er genoeg aan om even haar stem te horen om te weten hoe het echt met haar gaat. Dat is een heerlijke en ongecompliceerde vriendschap met veel wederzijds respect. Ik zou alleen willen dat ik veel meer van dat soort vriendschappen heb en dan met vrouwen die wat meer in de buurt wonen. Ik hoef echt niet iedere week af te spreken en ik heb genoeg mannelijke vrienden om me heen, maar een vrouwenvriendschap is toch anders dan met mannen. En ik vind een oproepje helemaal niet voor kneusjes en om je voor te schamen. Ik denk alleen wel dat het lastig is, omdat je tijd nodig hebt om iemand te leren kennen en uit te vinden of diegene ook een vriendin kan worden.
woensdag 10 oktober 2007 om 19:20
Hier nog zo'n einzelgänger die toch wel graag een beste vriendin zou willen hebben ![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Ook ik ben geen groepsmens en ben waarschijnlijk veeleisend naar andere mensen toe. Vroeger had ik een beste vriendin en dat contact is verwaterd toen wij beiden ergens anders gingen studeren en zij ging samenwonen en werken terwijl ik nog lekker uitging en studeerde. Inmiddels heb ik wel een aantal mensen leren kennen via advertenties of andere manieren maar op een gegeven moment ga ik het als verplichting voelen of ik vind de vriendschap te oppervlakkig...dat ik dan denk eigenlijk zit ik liever met een boek op de bank op het moment dat ik dan bij zo iemand ben. Ik heb ook een paar keer zelf vriendschappen beëindigd omdat ik de vriendschap toch niet meer zag zitten of er misschien meer van had verwacht.
Die vriendschappen zoals in films en tv-series zullen wel bestaan maar toch niet zoveel denk ik. Ook die mensen die veel vrienden hebben...ik vraag me af of hun vrienden echte vrienden zijn of gewoon kennissen met wie ze dan uitgaan enzo. Tja, ik heb ook een druk leven en heb altijd tijd voor mezelf nodig, dus ik heb ook niet veel tijd voor een vriendschap..beetje raar he. Ik wil t wel maar heb dan allerlei eisen en eigenlijk weinig tijd. Ook heb ik altijd t gevoel dat ik anders dan de meesten ben, want ik ben geinteresseerd in spiritualiteit en zoek momenteel juist liever de rust op in plaats van de drukte en studeer nu naast mijn baan en heb geen kinderen, woon wel samen maar ga niet trouwen of kindjes krijgen, dus toch een beetje anders dan de meesten
.
Ik ben nu zover dat ik het goed vind zoals ik ben en dat ik gewoon niet een mensenmens ben...of er moet net iemand op mijn pad komen die precies met mij matcht, net zoals mijn vriend, maar dan anders
Verder kan ik in mijn werk altijd juist goed opschieten met allerlei soorten mensen en kies ik met mijn studie ook voor het werken met mensen, maar ik denk dat dat mij ook energie kost en dat ik daardoor graag alleen ben. Het forum vind ik ook een uitkomst want hier kun je 24uur per dag terecht haha
Ook ik ben geen groepsmens en ben waarschijnlijk veeleisend naar andere mensen toe. Vroeger had ik een beste vriendin en dat contact is verwaterd toen wij beiden ergens anders gingen studeren en zij ging samenwonen en werken terwijl ik nog lekker uitging en studeerde. Inmiddels heb ik wel een aantal mensen leren kennen via advertenties of andere manieren maar op een gegeven moment ga ik het als verplichting voelen of ik vind de vriendschap te oppervlakkig...dat ik dan denk eigenlijk zit ik liever met een boek op de bank op het moment dat ik dan bij zo iemand ben. Ik heb ook een paar keer zelf vriendschappen beëindigd omdat ik de vriendschap toch niet meer zag zitten of er misschien meer van had verwacht.
Die vriendschappen zoals in films en tv-series zullen wel bestaan maar toch niet zoveel denk ik. Ook die mensen die veel vrienden hebben...ik vraag me af of hun vrienden echte vrienden zijn of gewoon kennissen met wie ze dan uitgaan enzo. Tja, ik heb ook een druk leven en heb altijd tijd voor mezelf nodig, dus ik heb ook niet veel tijd voor een vriendschap..beetje raar he. Ik wil t wel maar heb dan allerlei eisen en eigenlijk weinig tijd. Ook heb ik altijd t gevoel dat ik anders dan de meesten ben, want ik ben geinteresseerd in spiritualiteit en zoek momenteel juist liever de rust op in plaats van de drukte en studeer nu naast mijn baan en heb geen kinderen, woon wel samen maar ga niet trouwen of kindjes krijgen, dus toch een beetje anders dan de meesten
.Ik ben nu zover dat ik het goed vind zoals ik ben en dat ik gewoon niet een mensenmens ben...of er moet net iemand op mijn pad komen die precies met mij matcht, net zoals mijn vriend, maar dan anders
Verder kan ik in mijn werk altijd juist goed opschieten met allerlei soorten mensen en kies ik met mijn studie ook voor het werken met mensen, maar ik denk dat dat mij ook energie kost en dat ik daardoor graag alleen ben. Het forum vind ik ook een uitkomst want hier kun je 24uur per dag terecht haha
woensdag 10 oktober 2007 om 19:53
En ik herken me ook heel erg in je verhaal. Ik ben 5 jaar geleden verhuisd en deed heel veel met mijn -inmiddels- ex samen. Ik moet ook tot mijn schaamte bekennen dat ik niet echt moeite heb gedaan om op zoek te gaan naar vriendinnen hier. Nu heb ik daar natuurlijk spijt van. Ik mis het wel, gewoon een goede vriendin waar je eens wat leuks mee kunt doen, waar je met je verhaal terecht kunt enz.
Wat bij mij ook niet erg meewerkt is dat ik vrij verlegen ben en niet heel gemakkelijk contact leg met mensen die ik niet ken.
Wat bij mij ook niet erg meewerkt is dat ik vrij verlegen ben en niet heel gemakkelijk contact leg met mensen die ik niet ken.
woensdag 10 oktober 2007 om 20:25
Wat ontzettend herkenbaar!
Vroeger had ik juist heel veel vriendinnen, en ook echte hartsvriendinnen. Doordat ik last kreeg van mijn gezondheid, haakten veel "vrienden" af. Eigenlijk had ik daarna niemand meer over. En ik weet gewoon dat het niet aan mezelf ligt. Het ligt aan de situatie waarin ik zit, en waardoor mensen geen moeite willen doen voor mij omdat het ze allemaal te lastig is.
Ik ben uiteindelijk weer gaan studeren, en daar heb ik 1 hele leuke vriendin aan overgehouden. Haar zie ik niet wekelijks. We mailen wel iedere week, en eens per maand/2 maanden spreken we af om iets leuks te doen. Dan trekken we er wel meteen de hele dag voor uit.
Ik heb een leuke relatie, en woon al 5 jaar samen. Met mijn vriend doe ik natuurlijk ook wel leuke dingen. Maar soms mis je gewoon die ene vriendin die je kunt bellen voor echte vrouwendingen.
Mijn vriends vrienden zijn ook hartstikke aardig. Met hen kan ik het ook goed vinden, maar het blijven toch mijn vriends vrienden.
Begin dit jaar wilde ik de stap zetten om meer contacten op te doen.In de sportschool lukte dat niet, want iedereen is daar toch voor zichzelf bezig.
Ik heb dus een oproepje op de viva site gezet. Vond het ook heel eng, maar had niks te verliezen. Er reageerden een aantal meiden, waarvan ik meteen bij een aantal al het gevoel had dat de klik er niet was. Wel een tijdje mee gemaild, maar het contact verwaterde al snel. Bij een meid had ik dat gevoel wel en al snel mailden we iedere dag meerdere keren over en weer.
Ze woont redelijk bij me in de buurt (30 km van me af) en na 1 maand hebben we afgesproken om elkaar in het echt te zien. Vond het weer heel eng, wat als het in het echt niet zou klikken?
Maar het was hartstikke gezellig! We hebben de hele dag op een terrasje gezeten en raakten niet uitgepraat.
Daarna heeft de vriendschap zich nog verder ontwikkelt. Belden we vaker, spraken we steeds vaker af. Inmiddels gaan we iedere week samen sporten.
Ik kan natuurlijk niet zeggen dat dit bij iedereen zo gaat verlopen, want van de 5 meiden die reageerden op mijn oproepje, is er uiteindelijk dus maar 1 overgebleven.
Vroeger had ik juist heel veel vriendinnen, en ook echte hartsvriendinnen. Doordat ik last kreeg van mijn gezondheid, haakten veel "vrienden" af. Eigenlijk had ik daarna niemand meer over. En ik weet gewoon dat het niet aan mezelf ligt. Het ligt aan de situatie waarin ik zit, en waardoor mensen geen moeite willen doen voor mij omdat het ze allemaal te lastig is.
Ik ben uiteindelijk weer gaan studeren, en daar heb ik 1 hele leuke vriendin aan overgehouden. Haar zie ik niet wekelijks. We mailen wel iedere week, en eens per maand/2 maanden spreken we af om iets leuks te doen. Dan trekken we er wel meteen de hele dag voor uit.
Ik heb een leuke relatie, en woon al 5 jaar samen. Met mijn vriend doe ik natuurlijk ook wel leuke dingen. Maar soms mis je gewoon die ene vriendin die je kunt bellen voor echte vrouwendingen.
Mijn vriends vrienden zijn ook hartstikke aardig. Met hen kan ik het ook goed vinden, maar het blijven toch mijn vriends vrienden.
Begin dit jaar wilde ik de stap zetten om meer contacten op te doen.In de sportschool lukte dat niet, want iedereen is daar toch voor zichzelf bezig.
Ik heb dus een oproepje op de viva site gezet. Vond het ook heel eng, maar had niks te verliezen. Er reageerden een aantal meiden, waarvan ik meteen bij een aantal al het gevoel had dat de klik er niet was. Wel een tijdje mee gemaild, maar het contact verwaterde al snel. Bij een meid had ik dat gevoel wel en al snel mailden we iedere dag meerdere keren over en weer.
Ze woont redelijk bij me in de buurt (30 km van me af) en na 1 maand hebben we afgesproken om elkaar in het echt te zien. Vond het weer heel eng, wat als het in het echt niet zou klikken?
Maar het was hartstikke gezellig! We hebben de hele dag op een terrasje gezeten en raakten niet uitgepraat.
Daarna heeft de vriendschap zich nog verder ontwikkelt. Belden we vaker, spraken we steeds vaker af. Inmiddels gaan we iedere week samen sporten.
Ik kan natuurlijk niet zeggen dat dit bij iedereen zo gaat verlopen, want van de 5 meiden die reageerden op mijn oproepje, is er uiteindelijk dus maar 1 overgebleven.
woensdag 10 oktober 2007 om 22:19
Bij mij is het op vriendinnengebied dus ook stukken minder geworden, en heb daar best lang mee gezeten. Ik heb een paar goede vrienden en vriendinnen, maar die hebben het allemaal ook erg druk waardoor ik ze weinig zie.
Allemaal een relatie ook. Vooral als vrijgezel zijnde kan dat soms best vervelend zijn als je bijvoorbeeld wat leuks wil gaan doen met vriendinnen. Meestal doen ze het 'rustig aan' 's weekends (lees; bij vriendje op de bank;)
Jek.
Ter voorkoming van zelfmedelijden heb ik besloten leuke dingen niet af te laten hangen van de agenda van mijn vriendinnen. Ik heb verder wel veel kennissen en wie weet ontstaan er in de toekomst weer nieuwe vriendschappen. In ieder geval probeer ik zoveel mogelijk dingen te blijven doen die ik leuk vind, ook al is de drempel aanvankelijk hoog in m'n uppie.
Allemaal een relatie ook. Vooral als vrijgezel zijnde kan dat soms best vervelend zijn als je bijvoorbeeld wat leuks wil gaan doen met vriendinnen. Meestal doen ze het 'rustig aan' 's weekends (lees; bij vriendje op de bank;)
Jek.
Ter voorkoming van zelfmedelijden heb ik besloten leuke dingen niet af te laten hangen van de agenda van mijn vriendinnen. Ik heb verder wel veel kennissen en wie weet ontstaan er in de toekomst weer nieuwe vriendschappen. In ieder geval probeer ik zoveel mogelijk dingen te blijven doen die ik leuk vind, ook al is de drempel aanvankelijk hoog in m'n uppie.
