Relaties
alle pijlers
Geen zin meer in je ouders
dinsdag 17 juli 2007 om 12:43
Het zijn je ouders, maar soms kom je op een punt dat je beter af bent zonder hen, dan met. Je wilt ze niet meer zien. Aan de andere kant, het blijven je ouders. Al heb je zoveel pijn opgelopen, je blijft, zij het soms onbewust, loyaal.
Heb je ook wel eens geen zin meer in je ouders?
Internetredactie/Jannine
Heb je ook wel eens geen zin meer in je ouders?
Internetredactie/Jannine
dinsdag 17 juli 2007 om 16:53
Nee, ook ik weet dat het dogma van de bloedband lang niet altijd opgaat. Mensen met een goede verstandhouding met hun ouders: houden zo! Maar ga ons kinderen met een lastige ouder-relatie nu niet vertellen dat het toch je ouders zijn en dat je dat te allen tijde te eerbiedigen hebt.
Net zo min als dat ouders bij elkaar moeten blijven voor de kinderen, want dat is zo goed voor die kinderen (al slaan ze elkaar wel bekant de hersens in voor de ogen van diezelfde kinderen). Zelfde idee, ander onderwerp.
Mijn ouders hadden een slecht huwelijk, te jong getrouwd om de verkeerde redenen (vluchten uit ouderlijk huis etc) en totaal niet bij elkaar passend. Mijn vader had niet zoveel met mij op (kinderen zijn duur) en dus heb ik al de helft van mijn leven 'geen zin' meer in mijn vader.
Mijn moeder is al jaren in haar hart een ongelukkig mens, en dat komt er mede door de overgang en een aantal keren achter elkaar ontslagen te zijn wegens conflicten, des te sterker uit. Ik loop telkens spitsroeden met haar, elke keer weer is zij slachtoffer van de maatschappij, haar moeder, haar collega's, haar vrienden, mij.... En dan gaat het wel weer leuk, en word ik er ook weer wat zekerder van in mijn relatie met haar, en de volgende keer is dat zo weg en moet ik alle zeilen bijzetten om me weer geestelijk te wapenen en ervoor te zorgen dat ik er niet zelf aan onderdoor ga. Kan ook erg van mijn stuk worden gebracht nog steeds als er weer ruzie is (ze weet me vaak perfect te raken, ook nu bv door opmerkingen over mijn vriend). En hoewel ik rationeel wel weet hoe het in elkaar steekt, en dat ik daar in mijn hoofd afstand van moet nemen, zou ik alsnog op mijn 32e nog steeds wel weg willen lopen voorgoed... (nee ik woon al jaren op mezelf hoor :-)). Heb een paar maanden echt ook geen kontakt met haar gehad, en eerlijk gezegd kwam ik toen echt weer wat tot mezelf. Dus ja, ik heb nog steeds wel eens echt geen zin in mijn moeder (en heb ook inmiddels nummerherkenning).
Kortom: de archetypische moeder-dochter relatie! Ik weet dat ik lang niet de enige ben wat dat betreft....
dinsdag 17 juli 2007 om 17:15
dinsdag 17 juli 2007 om 17:32
Lieve lapin en alle anderen die zich daar niks bij voor kunnen stellen: ik ben oprecht daarin blij voor jullie! :R
Ik koester persoonlijk daarin ook geen jaloezie of wrok of wat dan ook, het is maar gewoon zo bij mij uitgekomen en ik weet nu ook dat ik daar gewoon niks aan kan doen.
Ik heb ook hele leuke aardige schoonouders waar ik het goed mee kan vinden (vervolgens denkt mijn moeder dan wel gelijk weer dat ik dus dan wel alleen nog met hen zou willen optrekken en haar dus niet meer 'moet'). En ik zie om me heen gelukkig een hoop voorbeelden waarin het wel goed gaat.
En natuurlijk vind ik het ook heel erg vervelend voor mijn moeder en probeer ik me altijd in te leven en vertel ik haar oprecht dat ik van haar hou en trots op haar ben. Maar soms is het emmertje vol als er teveel van haar negativiteit op me afgevuurd wordt, ik sta zo zelf helemaal niet in het leven, en dan loopt mijn batterij leeg en moet ik mezelf uit de voeten maken. En heb dan even 'geen zin'....
Ik koester persoonlijk daarin ook geen jaloezie of wrok of wat dan ook, het is maar gewoon zo bij mij uitgekomen en ik weet nu ook dat ik daar gewoon niks aan kan doen.
Ik heb ook hele leuke aardige schoonouders waar ik het goed mee kan vinden (vervolgens denkt mijn moeder dan wel gelijk weer dat ik dus dan wel alleen nog met hen zou willen optrekken en haar dus niet meer 'moet'). En ik zie om me heen gelukkig een hoop voorbeelden waarin het wel goed gaat.
En natuurlijk vind ik het ook heel erg vervelend voor mijn moeder en probeer ik me altijd in te leven en vertel ik haar oprecht dat ik van haar hou en trots op haar ben. Maar soms is het emmertje vol als er teveel van haar negativiteit op me afgevuurd wordt, ik sta zo zelf helemaal niet in het leven, en dan loopt mijn batterij leeg en moet ik mezelf uit de voeten maken. En heb dan even 'geen zin'....
dinsdag 17 juli 2007 om 17:35
Hoi Allemaal,
Mijn vraag is het volgende,wie heeft het contact met zijn ouders verbroken,
maar overweegt om het weer te herstellen.
Mijn vader is nu in de 70.
Nu zouden we het nog goed kunnen maken.
Straks is het te laat.
Enfin als ik zijn brieven lees word ik weer helemaal overstuur.
Alles ligt aan mij.
Er deugt niets aan mij.
Ik ben in zijn ogen een vreselijk mens en met hem is niets aan de hand.
Dat zegt hij tenminste.
Enfin zijn er nog mensen die er over twijfelen om het contact weer te herstellen?
Okee dat was mijn vraag ik merk wel of ik een reactie krijg.
Groetjes van Sasja:)
Mijn vraag is het volgende,wie heeft het contact met zijn ouders verbroken,
maar overweegt om het weer te herstellen.
Mijn vader is nu in de 70.
Nu zouden we het nog goed kunnen maken.
Straks is het te laat.
Enfin als ik zijn brieven lees word ik weer helemaal overstuur.
Alles ligt aan mij.
Er deugt niets aan mij.
Ik ben in zijn ogen een vreselijk mens en met hem is niets aan de hand.
Dat zegt hij tenminste.
Enfin zijn er nog mensen die er over twijfelen om het contact weer te herstellen?
Okee dat was mijn vraag ik merk wel of ik een reactie krijg.
Groetjes van Sasja:)
dinsdag 17 juli 2007 om 17:42
Ik wou dat ik de luxe had, even geen zin in mijn ouders te hebben. Ze zijn er namelijk niet meer (beiden relatief jong overleden).
Het waren een stel fantastische mensen, met hun eigen fouten en gebreken. Net zoals ik de mijne heb. Maar het waren wel mijn ouders en nog hele goede bovendien. Ik mis ze nog elke dag.
Het waren een stel fantastische mensen, met hun eigen fouten en gebreken. Net zoals ik de mijne heb. Maar het waren wel mijn ouders en nog hele goede bovendien. Ik mis ze nog elke dag.
dinsdag 17 juli 2007 om 17:45
Ik weet natuurlijk niet in hoeverre het contact met je vader beschadigd is en waarom, maar ik zou er niet mee kunnen leven als mijn vader zou sterven terwijl ik al jaren geen contact meer met hem had.
Ik heb het gezien bij mijn broer. Die had geen contact meer met mijn ouders. Toen mijn vader op sterven lag weigerde hij nog steeds om langs te komen. Dat heeft mijn moeder heel veel pijn gedaan. (mijn vader heeft er gelukkig niets van gemerkt, die lag al in een coma).
Kortom ik zou je aanraden om weer contact te zoeken. Zo voor kom je in ieder geval dat je er later spijt van krijgt.
:(
dinsdag 17 juli 2007 om 19:08
Beste Sasja1
ik heb het me een poos lang ook afgevraagd: moet ik gezien de gezondheid van mijn ouders weer proberen het contact te gaan herstellen.
Ik heb tot de conclusie gekomen dat ik dat niet ga doen. Er zijn ooms/tantes van mij die denken dat ik daar zo'n spijt van ga krijgen mochten mn ouders er niet meer zijn.
Ik denk zelf dat ik er geen spijt van ga krijgen, maar elk verhaal is weer een ander verhaal. Mijn ouders hebben mij lichamelijk en emotioneel mishandeld, al zien zij dat zelf niet zo. Ik ben in hun ogen een heel raar persoon.. (=netjes verwoord). Negatieve dingen die in hun leven gebeurt krijg ik de schuld van. En alles aan mij deugd niet volgens hen.
Soms heb ik het idee dat zijn enkel en alleen 'voor de buren' willen dat ons contact wordt hersteld, zodat de mensen om hen heen zien dat ik weer bij hen over de vloer kom. Nou daar pas ik voor. Als ik ooit weer contact zou willen zoeken met hen dan doe ik dat omdat ik er klaar voor ben, ik behoefte zou hebben aan hen in mijn leven.
Nu kan ik eerlijk en oprecht zeggen dat ik er nu geen behoefte aan heb. Ik heb mijn leven eindelijk weer op de rails. Zodra ik bij hen in de buurt maar geweest ben dan ben ik weer dagen van slag. Ik verander dan weer in het kleine bange meisje die ik niet meer wil zijn. Ik voel me vrij zolang ik niet te veel aan hen hoef te denken. Ik weet dat er veel mensen zijn die denken dat ik weer contact met hen zou moeten opnemen omdat 'het toch mijn ouders zijn'.
Ik ben blij dat de meeste mensen zich niet kunnen voorstellen dat ik geen contact wil met mijn ouders, en daar ben ik blij om, dat betekend namelijk dat zij een betere relatie met hun ouders hebben als dat ik heb.
Ik baal er alleen niet zo verschrikkelijk van (alhoewel, er zijn momenten dat ik me wel behoorlijk k*t voel, maar over het algemeen gaat het prima
)
Wat ik wil zeggen tegen sasja1: doen wat je gevoel zegt: zegt je gevoel dat je contact met hen moet opnemen: doe dat dan. Denk je dat jet het niet aankunt, doe het dan niet. Ik ben nu zover dat ik mijn eigen belang hoger acht dan die van mijn ouders. Dus probeer het bij je eigen gevoel te houden. Als je geen contact met een persoon zou opnemen die jou constand kwetst, jou van alle problemen in de wereld de schuld geeft... waarom zou je dan wel contact met dat persoon opnemen omdat het toevallig je 'vader' of 'moeder' is?
ik heb het me een poos lang ook afgevraagd: moet ik gezien de gezondheid van mijn ouders weer proberen het contact te gaan herstellen.
Ik heb tot de conclusie gekomen dat ik dat niet ga doen. Er zijn ooms/tantes van mij die denken dat ik daar zo'n spijt van ga krijgen mochten mn ouders er niet meer zijn.
Ik denk zelf dat ik er geen spijt van ga krijgen, maar elk verhaal is weer een ander verhaal. Mijn ouders hebben mij lichamelijk en emotioneel mishandeld, al zien zij dat zelf niet zo. Ik ben in hun ogen een heel raar persoon.. (=netjes verwoord). Negatieve dingen die in hun leven gebeurt krijg ik de schuld van. En alles aan mij deugd niet volgens hen.
Soms heb ik het idee dat zijn enkel en alleen 'voor de buren' willen dat ons contact wordt hersteld, zodat de mensen om hen heen zien dat ik weer bij hen over de vloer kom. Nou daar pas ik voor. Als ik ooit weer contact zou willen zoeken met hen dan doe ik dat omdat ik er klaar voor ben, ik behoefte zou hebben aan hen in mijn leven.
Nu kan ik eerlijk en oprecht zeggen dat ik er nu geen behoefte aan heb. Ik heb mijn leven eindelijk weer op de rails. Zodra ik bij hen in de buurt maar geweest ben dan ben ik weer dagen van slag. Ik verander dan weer in het kleine bange meisje die ik niet meer wil zijn. Ik voel me vrij zolang ik niet te veel aan hen hoef te denken. Ik weet dat er veel mensen zijn die denken dat ik weer contact met hen zou moeten opnemen omdat 'het toch mijn ouders zijn'.
Ik ben blij dat de meeste mensen zich niet kunnen voorstellen dat ik geen contact wil met mijn ouders, en daar ben ik blij om, dat betekend namelijk dat zij een betere relatie met hun ouders hebben als dat ik heb.
Ik baal er alleen niet zo verschrikkelijk van (alhoewel, er zijn momenten dat ik me wel behoorlijk k*t voel, maar over het algemeen gaat het prima
)Wat ik wil zeggen tegen sasja1: doen wat je gevoel zegt: zegt je gevoel dat je contact met hen moet opnemen: doe dat dan. Denk je dat jet het niet aankunt, doe het dan niet. Ik ben nu zover dat ik mijn eigen belang hoger acht dan die van mijn ouders. Dus probeer het bij je eigen gevoel te houden. Als je geen contact met een persoon zou opnemen die jou constand kwetst, jou van alle problemen in de wereld de schuld geeft... waarom zou je dan wel contact met dat persoon opnemen omdat het toevallig je 'vader' of 'moeder' is?
dinsdag 17 juli 2007 om 19:10
ik lees niks in je bericht over hoe je broer zich er zelf bij voelt. Ik zou persoonlijk niet iemand gaan aanraden om afscheid te gaan nemen van een vader die in coma ligt, een vader die je niet wenst te zien, puur en alleen omdat een 'moeder' of moeder dat heel erg vind.
Ik denk dat de kans ook kan bestaan dat iemand juist spijt gaat krijgen van het wel weer contact zoeken met een ouder waarmee hij/zij gebroken heeft.:(
dinsdag 17 juli 2007 om 19:28
dinsdag 17 juli 2007 om 19:42
Sasja, ik vind het moeilijk om voor jou te bepalen wat een goeie weg zou zijn (wel of geen contact), daarvoor ken ik je omstandigheden en overwegingen natuurlijk niet goed genoeg.
Maar wat ik je wel mee zou willen geven is: Je kunt beter spijt hebben van wat je wèl gedaan hebt, dan wat je niet gedaan hebt.
Misschien kun je dit in je overweging meenemen....
Sterkte!
Maar wat ik je wel mee zou willen geven is: Je kunt beter spijt hebben van wat je wèl gedaan hebt, dan wat je niet gedaan hebt.
Misschien kun je dit in je overweging meenemen....
Sterkte!
dinsdag 17 juli 2007 om 21:01
Breken met je ouders doe je echt niet zomaar....daar gaat heel veel ellende aan vooraf ....eindelijk..na heel veel verdriet en frustratie durfde ik voor mezelf te kiezen en te breken met mijn moeder..Dat doe je echt niet met een euforisch gevoel,geen gevoel van winnen...maar sommige verliezen maken je leven wel een stuk dragelijker..
Ouders kunnen het hun kinderen ook heel erg lastig maken ...
Ouders kunnen het hun kinderen ook heel erg lastig maken ...
dinsdag 17 juli 2007 om 22:44
dinsdag 17 juli 2007 om 22:48
Tja, Clair, soms gaan ouders te ver. Dat jij je geen voorstelling kunt maken van een dergelijke situatie maakt je een gelukkig mens, denk ik dan...
Of... was jij niet diegen die enkele weken terug aangaf dat ze het contact met haar kinderen zou verbreken, als zij ervoor zouden kiezen om hun stiefmoeder ook uit te nodigen voor hun bruiloft? Spreek je jezelf dan nu niet een beetje tegen?
Of... was jij niet diegen die enkele weken terug aangaf dat ze het contact met haar kinderen zou verbreken, als zij ervoor zouden kiezen om hun stiefmoeder ook uit te nodigen voor hun bruiloft? Spreek je jezelf dan nu niet een beetje tegen?
Ik geloof niet meer in sprookjes.
dinsdag 17 juli 2007 om 22:57
Sasja, je mag hierin ook best egoïstisch zijn; het gaat er niet om of het fijn is voor hem dat hij zijn dochter nog ziet voor zijn dood. Het gaat erom of jij er mee kunt leven dat het contact nooit hersteld is.....
Heb je alles tegen hem gezegd wat je wilt zeggen? Heb je hem gevraagd wat je wilt vragen? Heb je - als je diep in je hart kijkt - nu vrede met je beslissing hem niet meer te zien?
Als je op al die vragen 'ja' kunt antwoorden.... kun je met misschien beter laten rusten. Vind jij zelf geen rust in de huidige situatie.... misschien kun je dan eens beginnen met hem een brief te schrijven, de deur op een kier te zetten...
Heb je alles tegen hem gezegd wat je wilt zeggen? Heb je hem gevraagd wat je wilt vragen? Heb je - als je diep in je hart kijkt - nu vrede met je beslissing hem niet meer te zien?
Als je op al die vragen 'ja' kunt antwoorden.... kun je met misschien beter laten rusten. Vind jij zelf geen rust in de huidige situatie.... misschien kun je dan eens beginnen met hem een brief te schrijven, de deur op een kier te zetten...
Ik geloof niet meer in sprookjes.
woensdag 18 juli 2007 om 10:49
ouders ja waar zal ik beginnen , denk dat op het gebied van begrip we elkaar gewoon niet snappen , ik als jonge jongen niet de behoeftigende bevrediging kreeg van luisteren geborgenheid n het belangrijk gevonden worden door je ouders , er voor je zijn als er wat is maar ook gezellig met elkaar spelletjes doen , ik had vrij jonge ouders dus wellicht waren hun nog in de zelfontwikkeling bezig wat dan langs de opvoeding ligt , ik denk ook dat ik ze zelf heb uitgekozen om er wat van te leren , al doet het soms enorm veel pijn dat je gewoon niet met ze kan , of een rare gevonden te worden ik ben dan ook de oudste en als enige met een te groot gevoels leven 3 keer raden dat het dan enorm botst , in mijn geval worstelijk ik nog steeds met het idee ligt het dan zo aan mij , maar weet ook dat ik mensen om me heen hebben die me totaal begrijpen , als is het gemis van begrip en geborgenheid toch wel het zwaartste
ik heb nog wel ooit kontakt gezocht en dat gaat even goed maar al snel loopt het uit op heftige gevoelens van afkeer van bijde kanten , dus wordt het denk ik tijd om me er bij neer te leggen en misschien ooit in de hemel een bakkie koffie met ze te doen !!!
ik heb nog wel ooit kontakt gezocht en dat gaat even goed maar al snel loopt het uit op heftige gevoelens van afkeer van bijde kanten , dus wordt het denk ik tijd om me er bij neer te leggen en misschien ooit in de hemel een bakkie koffie met ze te doen !!!
woensdag 18 juli 2007 om 10:55
hallo , volkomen mee eens dat we mensen zijn allemaal , maar denk wel dat die ook heel wreed kunnen zijn , en respect en begrip is voor sommige heel moeilijk. verder denk ik ook dat als je het kind bent van je ouders een soort geborgenheid en steun probeert te krijgen , inplaats van je een trap na geven , het is namelijk niet altijd zo dat omdat wij de ouders zijn het beter weten , als dat namelijk zo was waren er niet zo veel problemen rond dit onderwerp
groetjes dafje29
woensdag 18 juli 2007 om 11:36
Ouders hebben doordat ze niet de juiste handvaten hebben gekregen of in mijn geval een psychatrisch beeld niet altijd de mogelijkheden om kinderen goed op te voeden! Daar heb ik dan ook wel alle begrip voor maar dit betekend niet dat ze over mijn grenzen mogen gaan!
Mijn ouders hebben hun best gedaan meer konden hun niet geven!
Maar nu neem ik mijn eigen beslissingen en keuze 's in het leven!
Gr. 10a
Mijn ouders hebben hun best gedaan meer konden hun niet geven!
Maar nu neem ik mijn eigen beslissingen en keuze 's in het leven!
Gr. 10a
woensdag 18 juli 2007 om 12:59
Nou ik begrijp heel goed wat de internetredactie met dit topic bedoelt, ik heb gewone doorsnee ouders, ben nooit mishandeld of zoiets.
Maar.....als ik mijn moeder bel bv. vanuit een vakantieadresje...denk dan maar niet dat je je verhaal kwijt kan....ze begint meteen te praten over AL haar vakanties en over dat zij allang in de jaren 80 naar portugal ging.....ze praat dan zo'n 3 kwartier en al die tijd krijg ik alleen maar de tijd om ja,ja, en goh! terug te zeggen!
Bel je haar vanuit je kraambed, dan kom je ook niet ver....meteen krijg je alles te horen over HAAR bevallingen, wat de doktor toen zei, en hoever ze wel niet is ingescheurd...
hoeveel al haar kinderen gewogen hebben en weet ik veel wat al niet meer.......!
Kijk, dat bedoelen ze nou, een best mens, die moeder van mij....maar daar HEB IK DUS NIET ALTIJD ZIN IN!
Maar.....als ik mijn moeder bel bv. vanuit een vakantieadresje...denk dan maar niet dat je je verhaal kwijt kan....ze begint meteen te praten over AL haar vakanties en over dat zij allang in de jaren 80 naar portugal ging.....ze praat dan zo'n 3 kwartier en al die tijd krijg ik alleen maar de tijd om ja,ja, en goh! terug te zeggen!
Bel je haar vanuit je kraambed, dan kom je ook niet ver....meteen krijg je alles te horen over HAAR bevallingen, wat de doktor toen zei, en hoever ze wel niet is ingescheurd...
hoeveel al haar kinderen gewogen hebben en weet ik veel wat al niet meer.......!
Kijk, dat bedoelen ze nou, een best mens, die moeder van mij....maar daar HEB IK DUS NIET ALTIJD ZIN IN!
