Relaties
alle pijlers
Geen zin meer in je ouders
dinsdag 17 juli 2007 om 12:43
Het zijn je ouders, maar soms kom je op een punt dat je beter af bent zonder hen, dan met. Je wilt ze niet meer zien. Aan de andere kant, het blijven je ouders. Al heb je zoveel pijn opgelopen, je blijft, zij het soms onbewust, loyaal.
Heb je ook wel eens geen zin meer in je ouders?
Internetredactie/Jannine
Heb je ook wel eens geen zin meer in je ouders?
Internetredactie/Jannine
zondag 22 juli 2007 om 22:06
Hallo,
idd Witchke55 ik hoop ook voor je dat de bezoekregeling niet vd grond komt.
Dat is ook het ergste...ik hoop dat ze van mij geleerd hebben en zich emotioneel wel openstellen tegen hun kleindochter.
Iemand schreef dat haar ouders alles erg vinden voor de buitenwereld. Idd toen ik relatie beeindigde werd mij niet gevraagd waarom en werd er niet met mij besproken over hoe en waarom. Nee belangrijker was wat de buitenwereld wel niet dacht dat ik na een paar jaar uit een relatie stapte en een koophuis achterliet. Kan me niet voorstellen dat ik ooit zo zou worden tegen mijn dochter....
idd Witchke55 ik hoop ook voor je dat de bezoekregeling niet vd grond komt.
Dat is ook het ergste...ik hoop dat ze van mij geleerd hebben en zich emotioneel wel openstellen tegen hun kleindochter.
Iemand schreef dat haar ouders alles erg vinden voor de buitenwereld. Idd toen ik relatie beeindigde werd mij niet gevraagd waarom en werd er niet met mij besproken over hoe en waarom. Nee belangrijker was wat de buitenwereld wel niet dacht dat ik na een paar jaar uit een relatie stapte en een koophuis achterliet. Kan me niet voorstellen dat ik ooit zo zou worden tegen mijn dochter....
zondag 22 juli 2007 om 23:48
Ik ben in mijn leven geestelijk, seksueel en lichamelijk misbruikt en ook is mij veel geld afhandig gemaakt.
Toen ik 21 was kón ik gewoon niet meer.
Ik stond voor de keuze suïcide of het contact met hen verbreken. Op dat moment was ik ook ondervoed. Zo goed werd er voor mij gezorgd. Ik was een klein onzeker bang vogeltje geworden met een zeer laag zelfbeeld. Oké dan kun je zeggen dat ik zelf zo dom was om mezelf te laten misbruiken, maar ik was een kind toen het begon. Ik wist niet beter of alle ouders waren zo. Totdat ik van iemand hoorde dat het niet normaal was. Ik mocht er eigenlijk van huis uit niet eens over praten, dus ik risceerde veel.
De defenitie van een ouder is lijkt mij dat je een klein mens begeleidt tot een zelfstandig functionerend mens, dat genoeg vertrouwen in zichzelf heeft ontwikkeld en eventueel het stokje doorgeeft. Dat je liefde en geborgenheid kent en vooral ook veiligheid. En respect.
Ik vind de mensen die contact kunnen houden enorm knap en ik benijd hen.
Ik kan dit echter niet meer. Ik heb nog altijd nachtmerries en als ik ze zie lopen dan geraak ik volledig overstuur.
Ik reageer als iemand die post traumatisch stress syndroom heeft.
maandag 23 juli 2007 om 10:29
Hebben ze bij mij ook gedaan, proberen achterhalen wat het adres was van schoonouders was, proberen achterhalen waar ik woonde, en dan vervolgens zwartsprekerij bij vriend en schoonouders.
Verder stuurden ze tijdens mijn opname in centrum voor PPD brieven naar me. (hadden ook weer achterhaald dat ik daar zat) En op dat moment had ik daar echt geen behoefte aan.
Ze zeiden zelfs tegen mijn vriend dat ik een slechte moeder zou zijn .
maandag 23 juli 2007 om 13:51
Hoe wordt een mens zo? Wij hadden zelf de indruk dat mijn schoonmoeder zich altijd aan het bewijzen was, dat ze ook iemand was. Mijn schoonvader kwam van goede huize en mijn schoonmoeder kwam uit een eenvoudig milieu en werd met name door mijn man's grootmoeder niet erg geaccepteerd. De oorsprong zou ook in iemands jeugd kunnen liggen, als je bijvoorbeeld een zus of broer hebt die altijd geprezen wordt door de ouders en jijzelf kan geen goed doen, misschien probeer je dan je eigenwaarde, op de manier zoals we eerder bespraken, op te krikken. Begrijpelijk, maar super irritant als je naasten zich zo gedragen.
maandag 23 juli 2007 om 14:24
Geen 'zin' meer in je ouders? Dat kan je flink raken als je dat leest.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was. Mijn vader is hertrouwd met een (achteraf) heks van een stiefmoeder, en heb bij hun gewoond tot mijn 18e.
Mijn vader heeft altijd mijn moeder zwart gemaakt wat ik heilig geloofde en bang voor haar werd.
Toen ik oud & wijs genoeg was, op mijzelf woonde op mijn 19e, heb ik contact met haar gezocht. Resultaat, ze is psychisch niet in orde en kan hiet niet aan om mij te zien, terwijl ze het wel wil. Op mijn 22e, ben ik getrouwd, ze is op mijn bruiloft geweest en daarna weer compleet in haar eigen wereldje ingestort. Ze wil wel graag, maar kan het in haar hoofd niet aan. Ik respecteer dat maar vind het megamoeilijk, zeker nu ik een dochtertje heb van 2.
Sinds ik samenwoon heb ik ook geen contact meet mijn mijn vader en stiefmoeder. Ik zal niet in detail treden, maar ik heb jarenlang geprobeerde het contact te herstellen in de hoop dat het goed zou komen, IK was altijd de slechterik en mijn man ook. Ik wil geen pijn meer in mijn leven en gelukkig zijn, het gaat steeds een stukje beter.
Mijn schoonouders daarentegen zijn schatten van mensen. En ik zeg altijd maar, als ik echt zo rot in elkaar steek als mijn vader en stiefmoeder zeggen had ik nooit zoveel lieve mensen/vrienden om mij heen gehad.
De gedachten dat ik 4 stiefbroers en stiefzussen heb, die om precies dezelfde reden ook hun ouders niet meer zien, houdt me sterk en zorgt ervoor dat ik weet dat het niet aan mij ligt.
Dus 'zin' in mijn ouders...denk eerst na hoe je iets formuleert, want bij mij haal je wel het een en ander aan emoties omhoog.
Voor diegene die nog wel met hun ouders omgaan, waardeer het en houd van ze!!
Linnos
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was. Mijn vader is hertrouwd met een (achteraf) heks van een stiefmoeder, en heb bij hun gewoond tot mijn 18e.
Mijn vader heeft altijd mijn moeder zwart gemaakt wat ik heilig geloofde en bang voor haar werd.
Toen ik oud & wijs genoeg was, op mijzelf woonde op mijn 19e, heb ik contact met haar gezocht. Resultaat, ze is psychisch niet in orde en kan hiet niet aan om mij te zien, terwijl ze het wel wil. Op mijn 22e, ben ik getrouwd, ze is op mijn bruiloft geweest en daarna weer compleet in haar eigen wereldje ingestort. Ze wil wel graag, maar kan het in haar hoofd niet aan. Ik respecteer dat maar vind het megamoeilijk, zeker nu ik een dochtertje heb van 2.
Sinds ik samenwoon heb ik ook geen contact meet mijn mijn vader en stiefmoeder. Ik zal niet in detail treden, maar ik heb jarenlang geprobeerde het contact te herstellen in de hoop dat het goed zou komen, IK was altijd de slechterik en mijn man ook. Ik wil geen pijn meer in mijn leven en gelukkig zijn, het gaat steeds een stukje beter.
Mijn schoonouders daarentegen zijn schatten van mensen. En ik zeg altijd maar, als ik echt zo rot in elkaar steek als mijn vader en stiefmoeder zeggen had ik nooit zoveel lieve mensen/vrienden om mij heen gehad.
De gedachten dat ik 4 stiefbroers en stiefzussen heb, die om precies dezelfde reden ook hun ouders niet meer zien, houdt me sterk en zorgt ervoor dat ik weet dat het niet aan mij ligt.
Dus 'zin' in mijn ouders...denk eerst na hoe je iets formuleert, want bij mij haal je wel het een en ander aan emoties omhoog.
Voor diegene die nog wel met hun ouders omgaan, waardeer het en houd van ze!!
Linnos
maandag 23 juli 2007 om 20:16
Ik wil reageren op wat Linnos heeft gezegd. Je hebt gelukkig fijne schoonouders die je waarderen en langzamerhand kun je helen van wat jou is aangedaan als jong kind. Als je altijd te horen krijgt dat je niet deugt, ga je dat zelf nog geloven ook. Gelukkig heb je je man en schoonfamilie die het tegendeel bewijzen. Nu je een kind hebt, kun je deze ketting doorbreken en haar al jouw liefde geven zodat ze een blij en gelukkig kind kan zijn, zonder onzekerheden over zichzelf.
maandag 23 juli 2007 om 21:51
wauw! Precies de omschrijving van mijn moeder! hypogondisch, en helemaal opgaan in haar kleine wereldje ''het dorp'' (incl.alle roddels)
Mijn vader is een botte en zeer eigenwijze man die altijd vind dat hij gelijk heeft. Daardoor heeft hij inmiddels ook ruzie met buren, zijn broer en zus.
3maand geleden ben ik bevallen van een zoon. Mijn vader heeft zijn kleinzoon maar 1x gezien. Daarna kwam er een conflict.(kort samengevat) Moeder plaatste negatieve opmerkingen over mijn zoons naam. Ik was daarover erg boos+verdrietig op mijn moeder. (1ste dag na bevalling!!)
Mijn vader werd vervolgens BOOS op mij (ja je leest het goed! op zijn pas bevallen dochter!) Dat ik daarover boos was! ''het is toch ook een apparte naam'' ''je mag best wat advies van je ouders aannemen'' etcetc.
kort samen gevat, na het conflict (die overgens door vriend voor mij verwoord is omdat ik nog te zwak was na de bevalling) hebben mijn ouders 2maand niets van zich laten horen.
Het liefst zou ik breken met deze mensen. (Ik had toch al weinig raakvlakken met ze de laatste jaren.) Maar omwille van mijn zoon heb ik maar weer contact gezocht. Ik wil hem niet zijn opa en oma ontnemen!
Nu spreek ik wekelijks af met mijn moeder, omdat ze straks 1dag gaat oppassen. Maar het verdriet wat zij mij hebben aangedaan in mijn kraamweek zal ik ze nooit vergeven........
dinsdag 24 juli 2007 om 09:49
framboos : er komt nog een rechtzaak in November omtrent bezoekrecht voor X, kost mij weer al eens 700 euries, dus nu in totaal al 1400 euries :s En dan nog hopen dat we ze winnen ook. Kan me zelf nog niet inbeelden wat te doen als ze winnen, dan moet ik ze thuis zeker vriendelijk ontvangen. :s Dat kan ik niet hoor nog vriendelijk zijn. Ze hebben me net getroffen met de eerste rechtzaak tijdens het begin van mijn opname voor PPD, en ze wisten dan nog dat ik daarvoor opgenomen was. Dat is nog het ergste ....
dinsdag 24 juli 2007 om 10:57
Mijn moeder is al heel lang alcoholiste. Ze ontkent in alle toonaarden maar het is duidelijk dat ze een groot probleem heeft. Ontkenning hoort daarbij. De alcohol heeft haar gedrag erg beinvloed door de jaren heen en het wordt van kwaad tot erger. Nu ik een eigen gezinnetje heb, en ze dus ook oma is, heb ik mijn grenzen gesteld. Geen drank als je op mijn kinderen past.
Ze schoot flink in haar drama omdat ze dit opvat, als dat ik HAAR niet meer moet. Maar dat is wel even wat anders. Ik accepteer haar gedrag niet meer... niet hetzelfde als haar als persoon afkeuren... integendeel... maar helaas vindt zij van wel.
Onlangs heeft ze toch gedronken terwijl mijn kinderen er waren - waarbij het natuurlijk niet alleen om een drankje gaat, maar om het feit dat ze totaal onberekenbaar wordt in haar gedrag en woorden - en toen heb ik haar laten weten dat ik mijn kinderen niet meer bij haar zal laten. Omdat zij haar alcoholprobleem ontkent en niet wil zien, gooit ze het volledig bij mij en vindt nu, dat ik haar als een baksteen laat vallen. Ze kan het nergens anders meer over hebben en focust volledig op het feit dat ze als oma haar kleinkinderen niet meer mag zien en hoe erg ze dat vindt.
Ik heb inderdaad nu even geen zin meer in mijn moeder, in wat ze neerzet...ze ziet zelf niet dat ze haar eigen angsten waarmaakt door zich zo op te stellen.
Ze schoot flink in haar drama omdat ze dit opvat, als dat ik HAAR niet meer moet. Maar dat is wel even wat anders. Ik accepteer haar gedrag niet meer... niet hetzelfde als haar als persoon afkeuren... integendeel... maar helaas vindt zij van wel.
Onlangs heeft ze toch gedronken terwijl mijn kinderen er waren - waarbij het natuurlijk niet alleen om een drankje gaat, maar om het feit dat ze totaal onberekenbaar wordt in haar gedrag en woorden - en toen heb ik haar laten weten dat ik mijn kinderen niet meer bij haar zal laten. Omdat zij haar alcoholprobleem ontkent en niet wil zien, gooit ze het volledig bij mij en vindt nu, dat ik haar als een baksteen laat vallen. Ze kan het nergens anders meer over hebben en focust volledig op het feit dat ze als oma haar kleinkinderen niet meer mag zien en hoe erg ze dat vindt.
Ik heb inderdaad nu even geen zin meer in mijn moeder, in wat ze neerzet...ze ziet zelf niet dat ze haar eigen angsten waarmaakt door zich zo op te stellen.
dinsdag 24 juli 2007 om 12:03
ik begrijp echt niet waarom opa's en oma's "recht"hebben om hun kleinkind te zien..
Mijn kindje (moet over 3 maanden geboren worden) gaat echt NIET NIET NIET naar hun.. NOOIT... het zou een GUNST zijn naar hun als ze hem/haar mogen zien! geen verplichting.
Mijn kindje heeft er niet voor gekozen om zulke opa en oma te hebben... wat voor invloed zou hun negatieve uitstraling hebben om mijn kind.. NO WAY..
Ik heb schatten van schoonouders die in 4 jaar tijd meer ouders voor me zijn dan mn bio's in 29 jaar!
Mijn kindje (moet over 3 maanden geboren worden) gaat echt NIET NIET NIET naar hun.. NOOIT... het zou een GUNST zijn naar hun als ze hem/haar mogen zien! geen verplichting.
Mijn kindje heeft er niet voor gekozen om zulke opa en oma te hebben... wat voor invloed zou hun negatieve uitstraling hebben om mijn kind.. NO WAY..
Ik heb schatten van schoonouders die in 4 jaar tijd meer ouders voor me zijn dan mn bio's in 29 jaar!
dinsdag 24 juli 2007 om 12:32
alhoewel het fijner was geweest als niemand het zou kunnen voelen zoals ik het voel (gevoelend over mijn ouders) vind ik het toch fijn om te lezen dat er dus veeeel meer mensen zijn zoals ik, die geen contact meer met hun ouders hebben. Het is voor mij een hele verademing om te lezen dat ik niet de enige ben die de moeilijke keuze heeft moeten maken om geen contact meer te hebben met de ouders.
Ik ken onwijs veel mensen, via studie, werk, huizen van jeugdzorg waar ik heb gebivakkeerd, maar ik kende nog NIEMAND die echt gebroken heeft met zijn/haar ouders.
Er zijn vele mensen die denken dat je niet spoort als je geen contact meer wenst te hebben met je ouders, maar ik vind het fijn dat jullie het begrijpen.
Ik heb ooit een praatgroepje van de ggz bijgewoond (dat leek men van jeugdzorg wel een goed plan). Ik zou in een groepje komen met allerlei mensen die een soortgelijk iets hadden meegemaakt.. nou mooi niet... zelfs daar was ik de enige met een verbroken relatie met de ouders.
Tis dus een vrij zeldzaam verschijnsel...
en wat bizar dat grootouders het recht hebben om de kleinkinderen op te eisen.. is dat volgens Nederlands of Belgisch recht? want van de belgen wist ik dat daar grootouders het recht hebben om de kids te zien.. maar hoe zit het in Nederland??
Trouwens.. ff een tip voor de dames hier die het contact met hun ouders hebben verbroken en kids hebben en niet getrouwd zijn...als je vriend je kind erkent (dus alleen naar het gemeentehuis) en jij komt te overlijden, dan gaat het kind naar je ouders... met het erkennen heeft je vriend nog niet het gezag over je kind (dat krijgt hij pas als je niet getrouwd bent door het gezag aan te vragen bij de rechtbank. dit kan heel eenvoudig met een verzoekschriftje). Zolang je dat niet geregeld hebt, gaat het kind bij jou overlijden naar jou ouders... brrr niet aan denken toch!!! Snel regelen dus die hap!!!
Ik ken onwijs veel mensen, via studie, werk, huizen van jeugdzorg waar ik heb gebivakkeerd, maar ik kende nog NIEMAND die echt gebroken heeft met zijn/haar ouders.
Er zijn vele mensen die denken dat je niet spoort als je geen contact meer wenst te hebben met je ouders, maar ik vind het fijn dat jullie het begrijpen.
Ik heb ooit een praatgroepje van de ggz bijgewoond (dat leek men van jeugdzorg wel een goed plan). Ik zou in een groepje komen met allerlei mensen die een soortgelijk iets hadden meegemaakt.. nou mooi niet... zelfs daar was ik de enige met een verbroken relatie met de ouders.
Tis dus een vrij zeldzaam verschijnsel...
en wat bizar dat grootouders het recht hebben om de kleinkinderen op te eisen.. is dat volgens Nederlands of Belgisch recht? want van de belgen wist ik dat daar grootouders het recht hebben om de kids te zien.. maar hoe zit het in Nederland??
Trouwens.. ff een tip voor de dames hier die het contact met hun ouders hebben verbroken en kids hebben en niet getrouwd zijn...als je vriend je kind erkent (dus alleen naar het gemeentehuis) en jij komt te overlijden, dan gaat het kind naar je ouders... met het erkennen heeft je vriend nog niet het gezag over je kind (dat krijgt hij pas als je niet getrouwd bent door het gezag aan te vragen bij de rechtbank. dit kan heel eenvoudig met een verzoekschriftje). Zolang je dat niet geregeld hebt, gaat het kind bij jou overlijden naar jou ouders... brrr niet aan denken toch!!! Snel regelen dus die hap!!!
dinsdag 24 juli 2007 om 12:42
Ik heb met veel interesse jullie verhalen gelezen. Wat ik me bij een jullieverhalen afvroeg is hoe eventuele broers en zussen hebben gereageerd op het verbreken van het contact.
Het is namelijk zo dat ik afgelopen weekend heb gehoord dat mijn broer het contact met onze moeder verbreekt. Ik ben daar enorm verdrietig en ook boos over. Zonder al te veel op de situatie in te willen gaan, mijn broer en moeder hebben altijd al overhoop gelegen. Mede omdat ze zoveel op elkaar lijken. Eigenwijs, koppig, zwart wit denken en alles zelf willen doen zonder een ander nodig te hebben. Los daarvan hebben mijn beide ouders ook fouten gemaakt vroeger. Maar ik sta daar zelf veel milder tegenover. Ik heb ook een "boze" periode gehad maar ik heb altijd gevoeld dat mijn moeder in het beste belang van haar kinderen heeft geprobeerd te handelen. En dat ze het zelf ook erg moeilijk heeft gehad.
Ik wil de keuze van mijn broer respecteren, ik weet dat hij er lang over heeft nagedacht, maar het lukt me gewoon niet. Ik zie het verdriet van mijn moeder omdat hij haar een "slechte moeder" heeft genoemd en haar allerlei verwijten voor de voeten heeft gegooid en vind hem op dit moment een botte egoistische klootzak. Ik kan me niet voorstellen dat dit niet tussen mijn broer en mij in zal staan...
Het is namelijk zo dat ik afgelopen weekend heb gehoord dat mijn broer het contact met onze moeder verbreekt. Ik ben daar enorm verdrietig en ook boos over. Zonder al te veel op de situatie in te willen gaan, mijn broer en moeder hebben altijd al overhoop gelegen. Mede omdat ze zoveel op elkaar lijken. Eigenwijs, koppig, zwart wit denken en alles zelf willen doen zonder een ander nodig te hebben. Los daarvan hebben mijn beide ouders ook fouten gemaakt vroeger. Maar ik sta daar zelf veel milder tegenover. Ik heb ook een "boze" periode gehad maar ik heb altijd gevoeld dat mijn moeder in het beste belang van haar kinderen heeft geprobeerd te handelen. En dat ze het zelf ook erg moeilijk heeft gehad.
Ik wil de keuze van mijn broer respecteren, ik weet dat hij er lang over heeft nagedacht, maar het lukt me gewoon niet. Ik zie het verdriet van mijn moeder omdat hij haar een "slechte moeder" heeft genoemd en haar allerlei verwijten voor de voeten heeft gegooid en vind hem op dit moment een botte egoistische klootzak. Ik kan me niet voorstellen dat dit niet tussen mijn broer en mij in zal staan...
dinsdag 24 juli 2007 om 12:50
dinsdag 24 juli 2007 om 12:58
In mijn familie heeft dit geleid tot een totale breuk tussen mijn broer en de rest van de familie. M.a.w. mijn broer ziet helemaal niemand meer. Ik vind dit heel erg triest, ik kan me namelijk niet voorstellen dat hij ons ook niet een beetje mist, maar het is zijn keuze geweest.
Na het overlijden van mijn vader vorig jaar, wil ik ook geen contact meer met hem. Hij is namelijk zo bot en lomp geweest om zelfs niet naar de crematie te komen.
Maar diep in mijn hart mis ik hem nog steeds.:(
Probeer met je broer te praten. Misschien kan je alles nog een beetje oplossen in het beginstadium. Hoe langer het duurt, hoe moeilijker het is om weer contact te krijgen.
dinsdag 24 juli 2007 om 13:58
ik hoop niet dat er hier in ned ook zo'n wet is..
Niet dat ze het lef zullen hebben om zo'n zaak aan te spannen.. maar goed.. je weet nooit..
Iemand had het over haar broer..
zelf heb ik vorige week dinsdag alle contact met broek ook verbroken. Hij was altijd al het lievelingetje maar ook het probleemkind.. vroeger.. maar nu nog.. Er is een kleine escalatie geweest tussen hem en mij.. en hij is volledig doorgeslagen. Heeft de meest vreselijke verwijten en verwensingen gemaakt die je niet meer terug kan draaien met een excuus of wat dan ook.
In de tijd dat ik mijn broer wel zag hebben we afgesproken dat ik niets over mijn bio's zou horen.. ze wonen namelijk 2 huizen verder dan broer. Dit ging lange tijd goed.. soms klaagde ie wel maar mijn antwoord was dan altijd.. hey weet je nog wat we afgesproken hadden..
Nu is zelfs dat laastst stukje familie weg.. en dan heb je even het idee remi te zijn..
Hoe dan ook.. Hun zijn mijn verleden.. het heeft me wel gemaakt tot wat ik nu bereikt heb. ben trots op mijn eigen leven en gezin straks! vrienden kan ik uitzoeken en die zijn me veel meer waard dan familie..
dinsdag 24 juli 2007 om 14:18
Jeetje wat zuur allemaal zeg, ik kan me voorstellen dat je je broer mist. Je zegt het zelf, het is zijn keuze. maar dat betekent niet dat het geen pijn doen. Bij mij ook. Ik ben in de familie altijd een beetje de bemiddelaar geweest. Moest iedereens verhalen aanhoren. De scheiding van mijn ouders heeft vooral bij mijn broer sporen nagelaten. Hij neemt mijn moeder een hoop kwalijk. Komt bij dat het niet echt klikt tussen mijn moeder en schoonzusje. Maar ik heb het gevoel dat praten een hoop opgelost zou hebben.
Maar daar ligt voor mij ook het probleem. Jij geeft als tip om te proberen met hem te praten. Maar ik wil niet weer degene zijn die toenadering zoekt; ik ben dat altijd geweest. Hij heeft niet eens de moeite genomen om mij op de hoogte te stellen van het feit dat hij het contact heeft verbroken. Ik vind hem op het moment een botte egocentrische lul en wil eigenlijk wachten tot hij contact opneemt met mij. En als hij dat niet doet, weet ik niet of ik nog wel contact met hem wil.
Maar aan de andere kant wil ik niet dat het op zo'n manier verkeerd gaat tussen hem en mij want hoe verschillend we ook zijn, ik wil hem niet uit mijn leven.
dinsdag 24 juli 2007 om 15:42
De stelling maakt wel het nodige los, dus er is blijkbaar toch veel over te vertellen.
Ook ik kan erover meepraten, heb regelamtig geen zin in mijn moeder. En dat is geen besluit dat je neemt alsof je het over een andere coupe hebt maar dat is weloverwogen na vele, vele aanvaringen, gekleineerd te zijn, voorgelogen te zijn, gemanipuleerd te zijn.. en zo kan ik nog wel het een en ander aan het lijstje toevoegen.
Maar met het contact verbreken ben je er niet. Het is en blijft toch je moeder..
Mijn moeder veranderen is niet mogelijk, wel de manier waarop ik tegen haar aankijk en wat ik van haar pik en wat niet. Daarom heb ik onlangs een lange brief geschreven met alles wat ik haar kwalijk neem, alles waarin ik me aan haar irriteer, alles wat me al jaren dwarszit en wat ik niet kan bespreken.
Die brief is niet voor haar maar voor mezelf, om het los te kunnen laten. Deze brief heb ik verbrand en ik moet zeggen dat het me enorm heeft opgelucht.
Vanaf nu probeer ik haar anders te bekijken; zij is tenslotte ook het product van haar eigen opvoeding. Niet dat dat een excuus kan zijn voor wat ze mij heeft aangedaan, maar het zijn in mijn ogen toch verzachtende omstandigheden.
Ook ik kan erover meepraten, heb regelamtig geen zin in mijn moeder. En dat is geen besluit dat je neemt alsof je het over een andere coupe hebt maar dat is weloverwogen na vele, vele aanvaringen, gekleineerd te zijn, voorgelogen te zijn, gemanipuleerd te zijn.. en zo kan ik nog wel het een en ander aan het lijstje toevoegen.
Maar met het contact verbreken ben je er niet. Het is en blijft toch je moeder..
Mijn moeder veranderen is niet mogelijk, wel de manier waarop ik tegen haar aankijk en wat ik van haar pik en wat niet. Daarom heb ik onlangs een lange brief geschreven met alles wat ik haar kwalijk neem, alles waarin ik me aan haar irriteer, alles wat me al jaren dwarszit en wat ik niet kan bespreken.
Die brief is niet voor haar maar voor mezelf, om het los te kunnen laten. Deze brief heb ik verbrand en ik moet zeggen dat het me enorm heeft opgelucht.
Vanaf nu probeer ik haar anders te bekijken; zij is tenslotte ook het product van haar eigen opvoeding. Niet dat dat een excuus kan zijn voor wat ze mij heeft aangedaan, maar het zijn in mijn ogen toch verzachtende omstandigheden.
woensdag 25 juli 2007 om 17:53
Ik ben het er niet mee eens als dat het zijn toch je ouders, no matter what. Ik heb het contact gebroken met men vader ondanks het mijn ouder is. Ik haat hem, wil niks meer met hem te maken hebben. ( waarom laat ik achterwegen ) Het is makkelijk om te zeggen no matter what het zijn toch je ouders, maar mogen ze dan alles flikken, je leven verpesten.
Daar heb ik voor gepasst. Hij heeft men jeugd verpest en nog steeds beinvloed hij mijn leven. Maar nu ben ik de baas over men leven en kan alleen ik mezelf gelukkig maken en dat kan ik niet als ik die man nog moet zien.
Tis makkelijk om je mening klaar te hebben maar ouders kunnen dingen flikken waardoor ze de titel mama, of papa echt niks meer waard zijn.
Daar heb ik voor gepasst. Hij heeft men jeugd verpest en nog steeds beinvloed hij mijn leven. Maar nu ben ik de baas over men leven en kan alleen ik mezelf gelukkig maken en dat kan ik niet als ik die man nog moet zien.
Tis makkelijk om je mening klaar te hebben maar ouders kunnen dingen flikken waardoor ze de titel mama, of papa echt niks meer waard zijn.
maandag 30 juli 2007 om 11:06
reagerend op discussie over recht op omgang tussen grootouders en kleinkinderen; in Nederland is er geen speciale wet. Er wordt teruggevallen op Europese regelgeving, artikel 8 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens, EVRM: het recht op family life. Per geval beoordeelt de rechter of recht op omgang in het belang van de kinderen is. Uitgangspunt is dat het in het belang van de kinderen is dat zij nauwe familiebanden onderhouden en hun grootouders kennen. Zie voor een recente uitspraak op www.rechtspraak.nl rechtbank Haarlem, 3 juli 2007, LJN: BB0425
[table style="WIDTH: 600px"]
[tr][/tr]
[tr][/tr]
[tr][/tr][/table]
[table style="WIDTH: 600px"]
[tr][/tr]
[tr][/tr]
[tr][/tr][/table]
