Relaties
alle pijlers
Geen zin meer in je ouders
dinsdag 17 juli 2007 om 12:43
Het zijn je ouders, maar soms kom je op een punt dat je beter af bent zonder hen, dan met. Je wilt ze niet meer zien. Aan de andere kant, het blijven je ouders. Al heb je zoveel pijn opgelopen, je blijft, zij het soms onbewust, loyaal.
Heb je ook wel eens geen zin meer in je ouders?
Internetredactie/Jannine
Heb je ook wel eens geen zin meer in je ouders?
Internetredactie/Jannine
woensdag 18 juli 2007 om 13:03
Ben blij voor iedereen die hier geen ervaring mee heeft en het zich niet voor kan stellen. Maar ik heb zo'n gruwelijke hekel aan het 'maar het is toch je vader?' Mensen doen soms verschrikkelijke dingen en alleen omdat ie dan mijn vader is moet ik vergeven en vergeten?
Mijn hufter van een vader wens ik alle slechts toe. Wat die man allemaal voor pijn heeft aangericht in zijn omgeving valt met geen pen te beschrijven. En nee, ik ben zelf niet geestelijk of lichamelijk mishandeld, maar hij is over zoveel grenzen heengegaan, ik wil die man nooit meer zien. Ja, in zijn doodskist om zeker te weten dat we allemaal eindelijk echt rust hebben. Ik weet dat dit heel hard klinkt, maar zoals anderen ook al aangeven, dit is geen kwestie van 'even geen zin hebben', achter dit soort dingen zit immens veel verdriet.
Mijn hufter van een vader wens ik alle slechts toe. Wat die man allemaal voor pijn heeft aangericht in zijn omgeving valt met geen pen te beschrijven. En nee, ik ben zelf niet geestelijk of lichamelijk mishandeld, maar hij is over zoveel grenzen heengegaan, ik wil die man nooit meer zien. Ja, in zijn doodskist om zeker te weten dat we allemaal eindelijk echt rust hebben. Ik weet dat dit heel hard klinkt, maar zoals anderen ook al aangeven, dit is geen kwestie van 'even geen zin hebben', achter dit soort dingen zit immens veel verdriet.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 18 juli 2007 om 13:53
Hoe mijn broer er zich bij voelt weet ik niet, omdat hij alle contact met de hele familie heeft verbroken onder invloed van een vreselijk sjaggerijnig ontevreden loeder (zijn vrouw).
Er is namelijk niets byzonders gebeurd, daarom is het ook zo triest voor mijn ouders.
Mijn broer heeft nu niet de kans genomen om het weer een beetje goed te maken, waar mijn vader jarenlang op heeft gewacht. Ik had gehoopt dat mijn vader (in zijn coma) nog iets mee zou krijgen van de aanwezigheid van mijn broer, maar helaas.
In ieder geval kunnen mijn ouders hier absoluut niets aan doen.
woensdag 18 juli 2007 om 14:08
Ik las zo een beetje mee en wil toch even reageren op het feit; nu kan het contact nog goedgemaakt worden, straks niet meer!
Ook ik had er `geen zin` meer in, bijna 20 jaar geleden alweer weggelopen van huis...niks eegenomen ..niks meegekregen..geen fotoos noppes!
Na misbruik, geestelijke mishandeling van vader, en een moeder die emotioneel niet betrokken was en nooit voor me opkwam zat ik er helemaal doorheen.
Na jarenlange therapie gaat het nu redelijk (toch weer psychotherapie) in mijn leven.... tot mijn broer me belde met de mededeling dat mijn moeder nog 6 a 8 weken te leven heeft. Alvleesklierkanker, niks aan te doen meer....en ik, ik dacht alles te hebben afgeloten, zelfs dit dacht ik te hebben ingecalculeerd!
Maar als ze naar me zou vragen ben ik bereid te gaan, zelfs mijn vader onder ogen te komen ....maar ze wil me niet zien...
het gevoel weer te worden afgewezen doet pijn...heel veel pijn.
Ook ik had er `geen zin` meer in, bijna 20 jaar geleden alweer weggelopen van huis...niks eegenomen ..niks meegekregen..geen fotoos noppes!
Na misbruik, geestelijke mishandeling van vader, en een moeder die emotioneel niet betrokken was en nooit voor me opkwam zat ik er helemaal doorheen.
Na jarenlange therapie gaat het nu redelijk (toch weer psychotherapie) in mijn leven.... tot mijn broer me belde met de mededeling dat mijn moeder nog 6 a 8 weken te leven heeft. Alvleesklierkanker, niks aan te doen meer....en ik, ik dacht alles te hebben afgeloten, zelfs dit dacht ik te hebben ingecalculeerd!
Maar als ze naar me zou vragen ben ik bereid te gaan, zelfs mijn vader onder ogen te komen ....maar ze wil me niet zien...
het gevoel weer te worden afgewezen doet pijn...heel veel pijn.
woensdag 18 juli 2007 om 16:01
Wat erg:(. Wat een verhaal. Zou het kunnen zijn dat je moeder zich zo schaamt/bang is dat er niets meer te herstellen valt, dat ze je niet meer onder ogen durft te komen? Of dat ze nu zo bezig is met haar naderende einde dat ze de emoties van een eventuele ontmoeting, niet aankan?
Misschien kun je al je emoties kwijt in een brief in haar? Niet aanvallend geschreven, maar heel sec hoe jij alles beleefd hebt, en dat je haar graag nog gedag wilt zeggen, ondanks alles. Maar dat je ook accepteert als zij dat niet wil?
Sterkte hoor*;!
woensdag 18 juli 2007 om 16:37
Ik herken dat gedrag in mijn schoonmoeder, ze was ook altijd het liefst in het middelpunt van de belangstelling zelf als dat niet op zijn plaats was, tijdens het huwelijk van een dochter of de begrafenis van een oom. Tijdens kraambezoek na de geboorte van mijn kind had ze ook weer het hoogste woord over haar bevallingen, net zoals dat bij jou ging. Mijn schoonmoeder was over het algemeen niet zo'n leuke vrouw die zich kon verplaatsen in een ander, dus mijn man had het liefst ook niet zoveel contact om die reden. Je kon simpelweg nooit enthousiast een verhaal vertellen, bij haar was toch alles mooier, beter of erger.
woensdag 18 juli 2007 om 22:02
Bedankt Plom & Mirjam!*; De tranen zitten erg hoog!!
Ook ik denkt dat het emotioneel te zwaar voor haar zal zijn, dit vertelde mijn jongste zus gisteren nog toevallig.
Een brief schrijven kan ook bij haar te emotioneel zijn, bedenk ik net maar misschien is een kaart met een mooi gedicht erop voldoende.
Maar het neem niet weg dat ik toch nog ergens boosheid, verdriet, gevoelens van tekort komen en minderwaardig zijn en noem maar op voelt.
Zoiets kun je nooit vantevoren bedenken, en wat er ook gebeurd is, hoe moeilijke jeugd ik heb gehad, tja..dan rijst de vraag natuurlijk wel omhoog; Het zijn toch je ouders, ze hebben je op de wereld gezet..en daar ben ik hun toch dankbaar voor!!
Ook ik denkt dat het emotioneel te zwaar voor haar zal zijn, dit vertelde mijn jongste zus gisteren nog toevallig.
Een brief schrijven kan ook bij haar te emotioneel zijn, bedenk ik net maar misschien is een kaart met een mooi gedicht erop voldoende.
Maar het neem niet weg dat ik toch nog ergens boosheid, verdriet, gevoelens van tekort komen en minderwaardig zijn en noem maar op voelt.
Zoiets kun je nooit vantevoren bedenken, en wat er ook gebeurd is, hoe moeilijke jeugd ik heb gehad, tja..dan rijst de vraag natuurlijk wel omhoog; Het zijn toch je ouders, ze hebben je op de wereld gezet..en daar ben ik hun toch dankbaar voor!!
donderdag 19 juli 2007 om 00:41
donderdag 19 juli 2007 om 00:59
@ Belinda
ook ik ben hier stil van....heel veel sterkte en kracht voor jou
en voor iedereen die ook de "keuze" heeft gemaakt om het contact te verbreken. Ik vind dat een kind niet de keuze maakt
maar er toe gedwongen wordt
door de fouten die een ouder heeft gemaakt of nog steeds maakt.
Als kind kies je daar nooit voor ( je zou het immers altijd liever anders zien, voelen meemaken) maar kan het soms niet anders omdat je er anders zelf aan onderdoor gaat.
ook ik ben hier stil van....heel veel sterkte en kracht voor jou
en voor iedereen die ook de "keuze" heeft gemaakt om het contact te verbreken. Ik vind dat een kind niet de keuze maakt
maar er toe gedwongen wordt
door de fouten die een ouder heeft gemaakt of nog steeds maakt.
Als kind kies je daar nooit voor ( je zou het immers altijd liever anders zien, voelen meemaken) maar kan het soms niet anders omdat je er anders zelf aan onderdoor gaat.
donderdag 19 juli 2007 om 01:12
ik kan hier een lang verhaal ophouden van alles wat ik meegemaakt heb, maar ik heb lang geleden besloten dat ik zonder ouders beter af zou zijn dan met.
Ieder contact wat ik had eindigde in verwijt en ik mij weer voelen in klein kind en niet dat ze me zagen als een volwassen vrouw met haar eigen mening en eigen levensinvulling (huisje boompje beestje). Nu na meer dan 10 jaar merk ik dat ik ook zonder hun verder kan. Ja ik zou me soms willen koesteren, ff allles van me afgooien en ff in schoot willen schuilen. Weet ook dat als ik dat vraag dat ze niet thuis zijn. Ik kan nu ook bij vrienden terecht en het is goed zo.
Ze zijn beide nog in leven, 78 en 76 en hulp behoevend, maar ook nu blijf ik hard naar hun. Zij waren er niet voor mij (wat ik al zei kan hele verhalen vertellen) en ik heb nu geen behoefte aan hun.
Ieder contact wat ik had eindigde in verwijt en ik mij weer voelen in klein kind en niet dat ze me zagen als een volwassen vrouw met haar eigen mening en eigen levensinvulling (huisje boompje beestje). Nu na meer dan 10 jaar merk ik dat ik ook zonder hun verder kan. Ja ik zou me soms willen koesteren, ff allles van me afgooien en ff in schoot willen schuilen. Weet ook dat als ik dat vraag dat ze niet thuis zijn. Ik kan nu ook bij vrienden terecht en het is goed zo.
Ze zijn beide nog in leven, 78 en 76 en hulp behoevend, maar ook nu blijf ik hard naar hun. Zij waren er niet voor mij (wat ik al zei kan hele verhalen vertellen) en ik heb nu geen behoefte aan hun.
donderdag 19 juli 2007 om 07:47
ik had welleens geen zin meer in mijn moeder.
en die weleens geen zin werd steeds vaker, en zij steeds vervelender, en nu heb ik haar gezegd haar voorlopig niet meer te willen zien. eerst had ik er heel erg moeite mee, maar dat was puur en alleen vanwege druk van buiten af.
omdat het je moeder is moet je haar in je leven houden, het is ongehoord dat je met je moeder breekt.
nu heb ik het los gelaten wat wel en niet hoort, het voelt zo goed haar niet meer om mij heen te hebben dat het niet fout kan zijn!
Dit is heel herkenbaar, contact met mijn moeder is nu minimaal, al eerder een jaar geen contact gehad, maar familie probeert toch dat er tussen mijn moeder en mij contact blijft, het is toch je moeder...........
ik voel me lekkerder , rustiger, minder stress, wanneer er geen contact is, alleen maar ergenissen, klaagzang etc. pffff, alsof ik niks anders te doen heb.....kan er wel een boek over schrijven, maar laat het maar hierbij.
Contact met mijn vader is daarentegen echt super, dol op die man.
en die weleens geen zin werd steeds vaker, en zij steeds vervelender, en nu heb ik haar gezegd haar voorlopig niet meer te willen zien. eerst had ik er heel erg moeite mee, maar dat was puur en alleen vanwege druk van buiten af.
omdat het je moeder is moet je haar in je leven houden, het is ongehoord dat je met je moeder breekt.
nu heb ik het los gelaten wat wel en niet hoort, het voelt zo goed haar niet meer om mij heen te hebben dat het niet fout kan zijn!
Dit is heel herkenbaar, contact met mijn moeder is nu minimaal, al eerder een jaar geen contact gehad, maar familie probeert toch dat er tussen mijn moeder en mij contact blijft, het is toch je moeder...........
ik voel me lekkerder , rustiger, minder stress, wanneer er geen contact is, alleen maar ergenissen, klaagzang etc. pffff, alsof ik niks anders te doen heb.....kan er wel een boek over schrijven, maar laat het maar hierbij.
Contact met mijn vader is daarentegen echt super, dol op die man.
zaterdag 21 juli 2007 om 09:20
Hm, bij mij ligt het wat latiger:Heb toch een vrij onbezorgde jeugd gehad. (Tot dan toe alleen een stvig drinkende vader.) Totdat m'n moeder op m'n 17-e probeerde een eind aan haar leven te maken. Met als gevolg dat ze nu wekelijks een elctroshock krijgt en er geen contact mee te krijgen is. Ze zit de hele dag catonisch op de bank en er komt werkelijk niks uit. Maar kan ze naar mijn idee niks aan doen.M'n vader zit inmiddels in de VUT en vult z'n dagen met drinken en zappen.Ik woon inmiddels bijna 1,5 jr in een andere plaats en ze zijn nog nooit op bezoek geweest.Ook ben ik nu zo'n 8 mnd zwanger en ik had eigenlijk gehoopt dat dat wat bij ze zou doen, helaas. De laatste keer dat ik m'n moeder sprak (zo'n 3 wk geleden) was het gesprek klaar in 34 sec. Verder dan hoe is het komt het n.l. niet.Voorheen probeerde ik toch regelmatig op bezoek te gaan, maar ik kwam daar steeds weer zo verdrietig van terug dat ik het nu maar even zo laat.Dat m'n moeder is zoals ze is neem ik haar niet kwalijk, al mis ik haar wel. Maar de desintresse ook vanuit m'n vader vind ik lastig.Wat moet je ermee????
zaterdag 21 juli 2007 om 10:25
Helemaal mee eens en herkenbaar, heb wel een hele lieve moeder maar pfff ze heeft altijd wat haha, kan er wel om lachen , elke gek heeft zijn gebrek!!!
Mijn vader is ook een ander verhaal, als die in zijn graf ligt dan ga ik op zijn graf dansen en valt er een last van mijn schouders, zo dat is eruit!!
zondag 22 juli 2007 om 14:53
In 1991 heb ik het contact met mijn moeder verbroken. Niet omdat ik er "geen zin" meer in had maar omdat ze alle energie uit me trok. In 2002 is ze overleden. Toen ik het nieuws hoorde was ik niet verdrietig en niet blij, ik voelde helemaal niks. Ik heb haar nog geen seconde gemist.
Mijn vader is overleden in 1985 en hem mis ik nog elke dag.
Mijn vader is overleden in 1985 en hem mis ik nog elke dag.
zondag 22 juli 2007 om 15:09
Je leest over dit onderwerp echt wel weinig , toch ben ik blij dat het eens geintroduceerd is.
Zelf heb ik ook geen contact meer met mijn ouders, simpelweg omdat ik geen fijne jeugd heb gehad, en nooit geen steun aan hen heb gehad als ik die nodig had. Heb hen dat ook gzegd, maar ze aanvaarden het niet.
Ze kwamen zwartspreken bij mijn vriend , mijn schoonouders, over me.
Een keer heb ik toch geprobeerd de draad op te pikken, tijdens mijn zwangerschap. Het bezoek is uitgedraaid op de zoveelste discussie, dat zij geen fouten treften en ik al de fouten, en ben het toen boos afgetrapt.
Sindskort ben ik ontslagen uit een centrum voor postnatale depressies, in mijn opnamefase begonnen ze al het bezoekrecht op te eisen van mijn 1 maand oude baby toen. (dit terwijl ik hen had gezegd dat ik tijd nodig had) Ik heb geprocedeerd tegen dit recht, en heb tijdelijk gelijk gekregen. Nu willen ze weer procederen tegen mij, om het bezoekrecht te krijgen.
Ik wil niet dat ze het bezoekrecht krijgen, zowel ik en mijn broer hebben zware depressies gekregen door de erbarmelijke opvoeding die wij hebben gekregen door mijn ouders.
Mijn broer woont nog thuis en sleept in zijn leven maar wat aan van wat ik hoorde. Toch erg iemand die van zijn 12 jaar al deppressies heeft.
Volgens mijn ouders is dat ook allemaal mijn fout.
Ik wil niets meer met hen te maken hebben. Ze maakten mijn leven tot een hel, en wil ook niet dat ze het leven van mijn zoon kapot maken, door hun mishandelingen.
Zelf heb ik ook geen contact meer met mijn ouders, simpelweg omdat ik geen fijne jeugd heb gehad, en nooit geen steun aan hen heb gehad als ik die nodig had. Heb hen dat ook gzegd, maar ze aanvaarden het niet.
Ze kwamen zwartspreken bij mijn vriend , mijn schoonouders, over me.
Een keer heb ik toch geprobeerd de draad op te pikken, tijdens mijn zwangerschap. Het bezoek is uitgedraaid op de zoveelste discussie, dat zij geen fouten treften en ik al de fouten, en ben het toen boos afgetrapt.
Sindskort ben ik ontslagen uit een centrum voor postnatale depressies, in mijn opnamefase begonnen ze al het bezoekrecht op te eisen van mijn 1 maand oude baby toen. (dit terwijl ik hen had gezegd dat ik tijd nodig had) Ik heb geprocedeerd tegen dit recht, en heb tijdelijk gelijk gekregen. Nu willen ze weer procederen tegen mij, om het bezoekrecht te krijgen.
Ik wil niet dat ze het bezoekrecht krijgen, zowel ik en mijn broer hebben zware depressies gekregen door de erbarmelijke opvoeding die wij hebben gekregen door mijn ouders.
Mijn broer woont nog thuis en sleept in zijn leven maar wat aan van wat ik hoorde. Toch erg iemand die van zijn 12 jaar al deppressies heeft.
Volgens mijn ouders is dat ook allemaal mijn fout.
Ik wil niets meer met hen te maken hebben. Ze maakten mijn leven tot een hel, en wil ook niet dat ze het leven van mijn zoon kapot maken, door hun mishandelingen.
zondag 22 juli 2007 om 15:54
Ik heb echt helemaal niks met mijn ouders. Mijn moeder haat ik en met mijn vader kan ik ook niet zoveel. Toen ik nog thuis woonde was ik bang voor mijn vader omdat hij ons terroriseerde. Hij heeft ons vooral geestelijk mishandeld, maar ook vielen er weleens rake klappen. Ik was als de dood voor hem.
En mijn moeder? Die keek al die tijd toe en greep nooit in. Af en toe riep ze dat ze wilde scheiden, maar dat zette ze nooit door. Tegen ons zei ze dat ze hem haatte, maar een dag later lag ze weer met hem te neuken.
Ik heb hier heel erg veel pijn van gehad, vooral omdat mijn moeder gewoon niet te vertrouwen was. Ze waaide met alle winden mee, deed en zei datgene wat haar op het moment het beste uitkwam. En dat doet ze nog steeds. En daarom heb ik zo'n pesthekel aan haar.
En mijn vader, sja, dat is meer een groot klein kind. Is tegenwoordig poeslief en wil of kan niet onder ogen zien wat hij zijn kinderen vroeger heeft aangedaan. Het rare is dat ik tegenwoordig meer gevoel bij hem heb dat bij mijn moeder. Zij is een verbitterde, klagende vrouw geworden de weinig vreugde beleeft en mijn vader de schuld geeft van het slechte contact met de kinderen. Een normaal gesprek valt er niet met haar te voeren, ze leeft compleet in haar eigen wereld. Ze zal ook nooit interesse tonen in wat we doen, ze is alleen maar in zichzelf geinteresseerd.
Ik zou wel willen breken met mijn ouders. Ik voel niks bij ze, ze zijn geen ouders voor me. Ze voelen eerlijk gezegd als vreemden. Mensen met wie ik vooral medelijden heb, maar waarbij ik verder weinig voel.
Ach ja, misschien moet ik het maar eens doen. De enige reden dat ik nog niet met ze gebroken heb is dat het teveel gedoe is om ze te ontwijken.
En mijn moeder? Die keek al die tijd toe en greep nooit in. Af en toe riep ze dat ze wilde scheiden, maar dat zette ze nooit door. Tegen ons zei ze dat ze hem haatte, maar een dag later lag ze weer met hem te neuken.
Ik heb hier heel erg veel pijn van gehad, vooral omdat mijn moeder gewoon niet te vertrouwen was. Ze waaide met alle winden mee, deed en zei datgene wat haar op het moment het beste uitkwam. En dat doet ze nog steeds. En daarom heb ik zo'n pesthekel aan haar.
En mijn vader, sja, dat is meer een groot klein kind. Is tegenwoordig poeslief en wil of kan niet onder ogen zien wat hij zijn kinderen vroeger heeft aangedaan. Het rare is dat ik tegenwoordig meer gevoel bij hem heb dat bij mijn moeder. Zij is een verbitterde, klagende vrouw geworden de weinig vreugde beleeft en mijn vader de schuld geeft van het slechte contact met de kinderen. Een normaal gesprek valt er niet met haar te voeren, ze leeft compleet in haar eigen wereld. Ze zal ook nooit interesse tonen in wat we doen, ze is alleen maar in zichzelf geinteresseerd.
Ik zou wel willen breken met mijn ouders. Ik voel niks bij ze, ze zijn geen ouders voor me. Ze voelen eerlijk gezegd als vreemden. Mensen met wie ik vooral medelijden heb, maar waarbij ik verder weinig voel.
Ach ja, misschien moet ik het maar eens doen. De enige reden dat ik nog niet met ze gebroken heb is dat het teveel gedoe is om ze te ontwijken.
zondag 22 juli 2007 om 16:23
Ik bof toch maar met mijn ouders..
Alhoewel er vroeger ook dingen hebben afgespeeld , geestelijke en lichamelijke mishandelingen.
Maar toen ik volwassen werd en met mijzelf in de knoop kwam , heb ik mijn vader op de man af gevraagd waarom hij dat allemaal heeft gedaan.
De reden is boven tafel (al is die reden nooit een excuus om zo met je eigen kinderen om te gaan) Ik heb het mijn vader vergeven , hij heeft wel 1000malen sorry gezegd.. En t enige wat ik wilde was dat hij erkende wat hij gedaan heeft. Dat heeft ie dus een paar jaren geleden gedaan..
Mijn moeder bleef voor de kinderen bij mijn vader , financieel afhankelijk e.d.
Mijn ouders zijn niet altijd slecht voor ons geweest, er zijn gelukkig ook heel veel leuke mooie goede herinneringen.. En met die herinneringen in mijn hoofd ga ik verder met mijn leven..
Vroeger haatte ik mijn vader en tegelijkertijd hield ik van die man.. Als meisje van 11 hoopte ik dat ie zichzelf ging ophangen aan de trap , maar met die gedachte stroomde ook gelijk de tranen over mijn wangen want wilde papa helemaal niet kwijt.
Tegenwoordig houd ik zielsveel van die man en ben ik erg blij dat na ons gesprek ons contact zo de positieve kant is opgegroeid.
Alhoewel er vroeger ook dingen hebben afgespeeld , geestelijke en lichamelijke mishandelingen.
Maar toen ik volwassen werd en met mijzelf in de knoop kwam , heb ik mijn vader op de man af gevraagd waarom hij dat allemaal heeft gedaan.
De reden is boven tafel (al is die reden nooit een excuus om zo met je eigen kinderen om te gaan) Ik heb het mijn vader vergeven , hij heeft wel 1000malen sorry gezegd.. En t enige wat ik wilde was dat hij erkende wat hij gedaan heeft. Dat heeft ie dus een paar jaren geleden gedaan..
Mijn moeder bleef voor de kinderen bij mijn vader , financieel afhankelijk e.d.
Mijn ouders zijn niet altijd slecht voor ons geweest, er zijn gelukkig ook heel veel leuke mooie goede herinneringen.. En met die herinneringen in mijn hoofd ga ik verder met mijn leven..
Vroeger haatte ik mijn vader en tegelijkertijd hield ik van die man.. Als meisje van 11 hoopte ik dat ie zichzelf ging ophangen aan de trap , maar met die gedachte stroomde ook gelijk de tranen over mijn wangen want wilde papa helemaal niet kwijt.
Tegenwoordig houd ik zielsveel van die man en ben ik erg blij dat na ons gesprek ons contact zo de positieve kant is opgegroeid.
zondag 22 juli 2007 om 16:52
Ik heb helemaal geen zin meer in mijn ouders. De reden hiervoor is dat ik door m'n ouders geestelijk en lichamelijk hebben mishandeld. Nooit hebben zij de verantwoordelijkheid voor hun gedrag genomen en nog steeds zijn ze ervan overtuigd dat het aan mij lag. Het blijven het m'n ouders, maar ik ben beter af zonder ze. Waar ik af en toe nog steeds last van heb is de schaamte.
Helaas zijn er nog steeds mensen die denken dat er iets mis met je is omdat je geen contact met je ouders meer wil. Want, het blijven toch je ouders. Terwijl ouders soms de meest vreselijke dingen met hun kinderen doen. De enige manier om met de pijn te leren leven was het verbreken van het contact en het loslaten van het verleden. Het heeft jaren geduurd voordat het tot mij doordrong dat ze nooit zullen veranderen en dat ze nooit van mij zullen gaan houden.
Helaas zijn er nog steeds mensen die denken dat er iets mis met je is omdat je geen contact met je ouders meer wil. Want, het blijven toch je ouders. Terwijl ouders soms de meest vreselijke dingen met hun kinderen doen. De enige manier om met de pijn te leren leven was het verbreken van het contact en het loslaten van het verleden. Het heeft jaren geduurd voordat het tot mij doordrong dat ze nooit zullen veranderen en dat ze nooit van mij zullen gaan houden.
zondag 22 juli 2007 om 19:51
Herken de verhalen heel erg. Ik heb geen erge jeugd gehad maar ook nooit echt steun aan mijn ouders. Kon alles krijgen wat ik wilde, maar emotioneel schoten ze altijd te kort. Ik denk altijd maar dat het vast aan hun eigen opvoeding heeft gelegen,
Nu heb ik zelf een dochter en ben vastberaden het anders te doen. Helaas is hun kleinkind ook weer een bron voor ergenissen over en weer. Vaak als we daar zijn krijg ik te horen wat ik allemaal fout doe etc etc. Met mijn oom en tante heb ik een goeie band (zus van mijn moeder) Heb vaak gewenst dat dit mijn ouders waren, maar ja je hebt het helaas niet voor het uitzoeken.
Had vroeger nooit begrip voor mensen die braken met hun ouders, ben zelf enig kind en heb dus ook niemand om er mee over te praten. Nu ik getrouwd ben en zie hoe het ook kan begrijp ik pas wat ik heb gemist. En vooral waar mijn onzekerheden etc. vandaan komen.
Nu heb ik zelf een dochter en ben vastberaden het anders te doen. Helaas is hun kleinkind ook weer een bron voor ergenissen over en weer. Vaak als we daar zijn krijg ik te horen wat ik allemaal fout doe etc etc. Met mijn oom en tante heb ik een goeie band (zus van mijn moeder) Heb vaak gewenst dat dit mijn ouders waren, maar ja je hebt het helaas niet voor het uitzoeken.
Had vroeger nooit begrip voor mensen die braken met hun ouders, ben zelf enig kind en heb dus ook niemand om er mee over te praten. Nu ik getrouwd ben en zie hoe het ook kan begrijp ik pas wat ik heb gemist. En vooral waar mijn onzekerheden etc. vandaan komen.
zondag 22 juli 2007 om 20:20
Veel mensen snappen ook niet , hoe het kan dat mijn ouders zichzelf opdringen tov mij, maar langs de andere kant zo koel staan tov mij. Mijn ouders hebben gewoon geen interesse in mij , laat staan dat wanneer het niet goed met me gaat, ik naar hen moet gaan. Heb het jaren geleden fin slecht gehad , had geen eurocent meer, en het was kerst , kon ophoepelen, kreeg zelfs geen cent om trein naar huis te gaan. Ben ik maar naar huis gegaan, en heb ik maar een vriend gebeld om geld te lenen, om de terugrit te betalen. Ik kan zoveel dingen opsommen waaorm ik niet wil dat ze zich inlaten met mijn kind. Altijd die vernederingen, het zwartspreken, het wegnemen van zelfvertrouwen, en dan zijn de ergste dingen nog niet genoemd.
Kortom ik hoop dat ze mijn beeb niet mogen zien. Hij verdiend het niet ongelukkig te worden.
Kortom ik hoop dat ze mijn beeb niet mogen zien. Hij verdiend het niet ongelukkig te worden.
zondag 22 juli 2007 om 20:23
zondag 22 juli 2007 om 20:39
Sasja, ook ik heb al zes jaar geen contact meer met mijn ouders. Daar is veel ellende en frustratie aan vooraf gegaan. Ik raakte er destijds overspannen door, maar hield altijd vol, tot die ene keer, toen ik overstuur ben weggegaan. De vernederingen, de afwijzing, het kleineren van mijn autoritaire moeder, haar gekijf en gescheld, ik verdroeg het niet meer. IK was altijd fout, alles was mijn verantwoordelijkheid binnen de relatie met hen, vanaf de dag dat ik geboren ben. Ik trok het niet meer. Mijn vader liep als een hondje achter haar aan, zelf alleen maar bang voor gezeur aan zijn hoofd. Zo liep het uiteindelijk stuk. Na enkele jaren heb ik een poging gedaan om het contact voorzichtig te herstellen, juist omdat ze al 70 waren. Ook IK vroeg me af of ik het kon handelen als ze zouden sterven en we elkaar nooit hadden teruggezien. Ik besloot dat dat niet goed zou zijn voor ons allemaal. Helaas, er kwam zelfs geen reactie op poging 1. Het jaar erna waagde ik een tweede poging. Ik kreeg een sneer terug op een post-it blaadje in een envelop. Nog een jaar later heb ik weer een brief geschreven, vriendelijk, feitelijk, tegemoetkomend, ontdaan van de pijn en emoties met de vraag of we dit niet samen konden oplossen. Het korte briefje dat ik terug kreeg vermeldde dat ik alweer de foute woordkeuze had gedaan in mijn brief. De eerste regel had iets anders moeten zijn....zucht. Zij wensten mij niet te zien. Inmiddels zijn we weer een jaar verder, maar ik heb het opgegeven. Drie pogingen en weer drie pijnlijke afwijzingen verder. Soms is je goede wil gewoon niet genoeg......Dit soort engergie vretende, wrokkige en altijd gelijk hebbende mensen moet volgens mij een moeilijk levenseinde hebben. Want volgens mij ga je toch aangenamer van de wereld af, als je met jezelf en je naasten in het reine bent gekomen. Helaas, die wijsheid heb ik niet van mijn ouders geleerd.....
zondag 22 juli 2007 om 21:35
Klinkt vrij bekend in de oren. Laten ze jou dan ook met rust? Mij niet... ze proberen door roddels en zwartsprekerij en nu met het omgangsrecht voor beeb ( waarvoor ik dus procedeer dat ze het niet krijgen) contact af te dwingen. Ze hebben gewoon geen respect voor mijn keuze hen niet te zien.
Ik kreeg uit betrouwbare bron te horen dat ze ook over mij roddelden en allerlei leugens over mij vertelden. Ik heb ze toen gebeld en gezegd dat ik geen contact meer met ze wilde hebben. Zoals verwacht dachten ze weer dat ik niet goed bij m'n hoofd was en dat ik wel zou bijdraaien.
Toen ze steeds maar niets van mij hoorde drong het tot ze door dat het menens was. Ze hebben zelfs geprobeerd om via kennissen en vrienden mijn adres en (geheim) telefoonnummer te achterhalen. Ik geloof dat het te genant voor ze is dat hun dochter niets meer met ze te maken wil hebben en ze dus ook niet weten wat ik doe en hoe het met me gaat.
Ik kreeg uit betrouwbare bron te horen dat ze ook over mij roddelden en allerlei leugens over mij vertelden. Ik heb ze toen gebeld en gezegd dat ik geen contact meer met ze wilde hebben. Zoals verwacht dachten ze weer dat ik niet goed bij m'n hoofd was en dat ik wel zou bijdraaien.
Toen ze steeds maar niets van mij hoorde drong het tot ze door dat het menens was. Ze hebben zelfs geprobeerd om via kennissen en vrienden mijn adres en (geheim) telefoonnummer te achterhalen. Ik geloof dat het te genant voor ze is dat hun dochter niets meer met ze te maken wil hebben en ze dus ook niet weten wat ik doe en hoe het met me gaat.
