Relaties
alle pijlers
Genegeerd Worden....
zondag 9 maart 2008 om 23:39
Ikke,
Ik wil je absoluut niet veroordelen, ik maak me alleen zorgen om je zoon. Jij bent verantwoordelijk voor zijn geluk. Jij bent degene die moet kiezen, hij kan en mag dat niet.
( mij heeft het bijna 15 jaar gekost alles een beetje op een rijtje te hebben, en nog kan ik soms zomaar weken in een dip zitten door mn verleden hoe gelukkig ik ook ben met mn eigen gezin )
En dat je daar een zware kluif aan hebt snap ik best, maar hoop wel dat je goeie keuzes gaat maken.
Sterkte!
Ik wil je absoluut niet veroordelen, ik maak me alleen zorgen om je zoon. Jij bent verantwoordelijk voor zijn geluk. Jij bent degene die moet kiezen, hij kan en mag dat niet.
( mij heeft het bijna 15 jaar gekost alles een beetje op een rijtje te hebben, en nog kan ik soms zomaar weken in een dip zitten door mn verleden hoe gelukkig ik ook ben met mn eigen gezin )
En dat je daar een zware kluif aan hebt snap ik best, maar hoop wel dat je goeie keuzes gaat maken.
Sterkte!
maandag 10 maart 2008 om 08:48
Goedemorgen Ikke,
Ik zie dat er nog veel gebeurde nadat ik naar bed ben gegaan gisteravond. Ik zie dat je je best doet te bevatten wat er allemaal tegen je wordt gezegd. Dat is veel en sosm heel hard maar doe er je voordeel mee, er moet iets gebeuren en de enige die daarvoor kan zorgen ben jij.
Ik verbaas me een beetje over de toon van je berichten. Het lijkt wel alsof de dingen die tegen je worden gezegd helemaal nieuw voor je zijn. Je stelt vragen waarvan ik denk, dat kun je toch zelf ook wel bedenken? Ik krijg het gevoel dat je zelf ook niet veel gewend bent geweest qua aandacht en dergelijke als kind. Klopt dat?
Allereerst is het zaak dat je de slachtofferrol van je afgooit. Je zit in een huwelijk wat je nu al niet leuk meer vindt, zo te lezen. Je houdt van je man maar waarom, dat weet je zelf ook niet zo goed. Omdat je af en toe een kruimel, een glimp ziet van hoe het zou kunnen zijn. Ik kan je vertellen dat dat niet genoeg is om de rest van je leven op te teren meid. Werkelijk waar niet. Je mag gelukkig zijn voordat je doodgaat en je bent nog zo jong, je kunt nog van alles ondernemen om je leven de moeite waard te maken.
Wat zou je willen en hoe ga je dat aanpakken? Tips kun je hier krijgen. Zeg het maar.....
Ik zie dat er nog veel gebeurde nadat ik naar bed ben gegaan gisteravond. Ik zie dat je je best doet te bevatten wat er allemaal tegen je wordt gezegd. Dat is veel en sosm heel hard maar doe er je voordeel mee, er moet iets gebeuren en de enige die daarvoor kan zorgen ben jij.
Ik verbaas me een beetje over de toon van je berichten. Het lijkt wel alsof de dingen die tegen je worden gezegd helemaal nieuw voor je zijn. Je stelt vragen waarvan ik denk, dat kun je toch zelf ook wel bedenken? Ik krijg het gevoel dat je zelf ook niet veel gewend bent geweest qua aandacht en dergelijke als kind. Klopt dat?
Allereerst is het zaak dat je de slachtofferrol van je afgooit. Je zit in een huwelijk wat je nu al niet leuk meer vindt, zo te lezen. Je houdt van je man maar waarom, dat weet je zelf ook niet zo goed. Omdat je af en toe een kruimel, een glimp ziet van hoe het zou kunnen zijn. Ik kan je vertellen dat dat niet genoeg is om de rest van je leven op te teren meid. Werkelijk waar niet. Je mag gelukkig zijn voordat je doodgaat en je bent nog zo jong, je kunt nog van alles ondernemen om je leven de moeite waard te maken.
Wat zou je willen en hoe ga je dat aanpakken? Tips kun je hier krijgen. Zeg het maar.....
maandag 10 maart 2008 om 09:02
quote:Mariannanas schreef op 09 maart 2008 @ 23:03:
[...]
Giechel. Maar je trekt me de woorden uit de mond: TO, je bent 26 en hebt doordeweeks geen kinderen om voor te zorgen, waar in hemelsnaam ben jij zo moe van dat je na je werk een tukje moet doen?
Dat lijkt me duidelijk, en ze zegt het zelf al eerder in dit topic: deze situatie en deze man kosten veel energie.
Hm. Wat Dushi zegt dus.
[...]
Giechel. Maar je trekt me de woorden uit de mond: TO, je bent 26 en hebt doordeweeks geen kinderen om voor te zorgen, waar in hemelsnaam ben jij zo moe van dat je na je werk een tukje moet doen?
Dat lijkt me duidelijk, en ze zegt het zelf al eerder in dit topic: deze situatie en deze man kosten veel energie.
Hm. Wat Dushi zegt dus.
anoniem_23909 wijzigde dit bericht op 10-03-2008 09:05
Reden: mosterd!
Reden: mosterd!
% gewijzigd
maandag 10 maart 2008 om 09:24
Als een man na 2 maanden huwelijk al dit gedrag vertoont bij je zoon en jezelf voorspelt dat niet veel goeds.Hij heeft je nu al in zijn macht.Je gaat er niet tegenin .Wat als je dat wel doet,wordt hij dan geweldadig?
Als je nu al denkt dat een scheiding niet makkelijk is,na 2 maand huwelijk,stop er dan geen energie meer in maar ga....
Je hebt een full time baan,huur een klein appartement waar je zoon ook in de weekenden bij je kan zijn en zet eerst je leven op een rij,voordat je je weer hals over kop in een nieuwe relatie stort.........
Als je nu al denkt dat een scheiding niet makkelijk is,na 2 maand huwelijk,stop er dan geen energie meer in maar ga....
Je hebt een full time baan,huur een klein appartement waar je zoon ook in de weekenden bij je kan zijn en zet eerst je leven op een rij,voordat je je weer hals over kop in een nieuwe relatie stort.........
maandag 10 maart 2008 om 10:04
quote:eleonora schreef op 10 maart 2008 @ 08:48:
Goedemorgen Ikke,
Ik zie dat er nog veel gebeurde nadat ik naar bed ben gegaan gisteravond. Ik zie dat je je best doet te bevatten wat er allemaal tegen je wordt gezegd. Dat is veel en sosm heel hard maar doe er je voordeel mee, er moet iets gebeuren en de enige die daarvoor kan zorgen ben jij.
Ik verbaas me een beetje over de toon van je berichten. Het lijkt wel alsof de dingen die tegen je worden gezegd helemaal nieuw voor je zijn. Je stelt vragen waarvan ik denk, dat kun je toch zelf ook wel bedenken? Ik krijg het gevoel dat je zelf ook niet veel gewend bent geweest qua aandacht en dergelijke als kind. Klopt dat?
Allereerst is het zaak dat je de slachtofferrol van je afgooit. Je zit in een huwelijk wat je nu al niet leuk meer vindt, zo te lezen. Je houdt van je man maar waarom, dat weet je zelf ook niet zo goed. Omdat je af en toe een kruimel, een glimp ziet van hoe het zou kunnen zijn. Ik kan je vertellen dat dat niet genoeg is om de rest van je leven op te teren meid. Werkelijk waar niet. Je mag gelukkig zijn voordat je doodgaat en je bent nog zo jong, je kunt nog van alles ondernemen om je leven de moeite waard te maken.
Wat zou je willen en hoe ga je dat aanpakken? Tips kun je hier krijgen. Zeg het maar.....
Beste eleonora,
bedankt voor je wijze en begrip volle meningen, de vragen die ik stel zijn meer uit onzekerheid die ik mee krijg van me vriend..Ik weet dondersgoed wat goed en fout is.Ik heb genoeg ouders om me heen waar ik mee omga en ik kan niet zeggen dat ik het dan slecht doe bij me zoon als ik het mag vergelijken..Ik heb helaas niet echt een opvoeding gehad dat komt door dat mijn moeder op mijn jonge jaren (8) een auto ongeluk heeft gehad en gehandicapt is geraakt en mijn vader een alcoholist was maar wel altijd lief maar helaas niet vaak aanwezig....Met mij en mijn zoontje gaat het goed altijd wel gegaan het is nu alleen de combinatie met mijn man samen....Gisteren avond heb mijn man in de woonkamer geslapen omdat hij zo boos was, toen wij wakker werden had ik een ontbijtje voor me zoon gemaakt en liet hem dat op de bank eten dus dacht doe even de tv voor hem aan dan kan ik me in die tussen tijd aankleden...Hij had als eerste de afstandsbediening verstopt en ten tweede werd hij erg boos waarom ik voor hem de tv ging aan doen..Niet eens dat we hem wakker maakten door geluid maar dat hij geen tv mocht kijken...Toen zei ik van moet ik jou daarvoor toestemming vragen waarom hij schreeuwend zei dat ik een stakker was en ging maar door. Ik ging er maar niet op in en hield dus me mond waar me kind bij is...Toen ging hij weer naar de slaapkamer...Onderweg naar school voerde ik een gesprek met mijn zoontje en vroeg wat hij vond van zijn weekend. Hij zei ja was wel leuk en niet echt wat over mijn gezegd...Zal hij het in zich proppen of er misschien niet zo zwaar aan tillen omdat hij toch wel een goede band met mij heeft?
Goedemorgen Ikke,
Ik zie dat er nog veel gebeurde nadat ik naar bed ben gegaan gisteravond. Ik zie dat je je best doet te bevatten wat er allemaal tegen je wordt gezegd. Dat is veel en sosm heel hard maar doe er je voordeel mee, er moet iets gebeuren en de enige die daarvoor kan zorgen ben jij.
Ik verbaas me een beetje over de toon van je berichten. Het lijkt wel alsof de dingen die tegen je worden gezegd helemaal nieuw voor je zijn. Je stelt vragen waarvan ik denk, dat kun je toch zelf ook wel bedenken? Ik krijg het gevoel dat je zelf ook niet veel gewend bent geweest qua aandacht en dergelijke als kind. Klopt dat?
Allereerst is het zaak dat je de slachtofferrol van je afgooit. Je zit in een huwelijk wat je nu al niet leuk meer vindt, zo te lezen. Je houdt van je man maar waarom, dat weet je zelf ook niet zo goed. Omdat je af en toe een kruimel, een glimp ziet van hoe het zou kunnen zijn. Ik kan je vertellen dat dat niet genoeg is om de rest van je leven op te teren meid. Werkelijk waar niet. Je mag gelukkig zijn voordat je doodgaat en je bent nog zo jong, je kunt nog van alles ondernemen om je leven de moeite waard te maken.
Wat zou je willen en hoe ga je dat aanpakken? Tips kun je hier krijgen. Zeg het maar.....
Beste eleonora,
bedankt voor je wijze en begrip volle meningen, de vragen die ik stel zijn meer uit onzekerheid die ik mee krijg van me vriend..Ik weet dondersgoed wat goed en fout is.Ik heb genoeg ouders om me heen waar ik mee omga en ik kan niet zeggen dat ik het dan slecht doe bij me zoon als ik het mag vergelijken..Ik heb helaas niet echt een opvoeding gehad dat komt door dat mijn moeder op mijn jonge jaren (8) een auto ongeluk heeft gehad en gehandicapt is geraakt en mijn vader een alcoholist was maar wel altijd lief maar helaas niet vaak aanwezig....Met mij en mijn zoontje gaat het goed altijd wel gegaan het is nu alleen de combinatie met mijn man samen....Gisteren avond heb mijn man in de woonkamer geslapen omdat hij zo boos was, toen wij wakker werden had ik een ontbijtje voor me zoon gemaakt en liet hem dat op de bank eten dus dacht doe even de tv voor hem aan dan kan ik me in die tussen tijd aankleden...Hij had als eerste de afstandsbediening verstopt en ten tweede werd hij erg boos waarom ik voor hem de tv ging aan doen..Niet eens dat we hem wakker maakten door geluid maar dat hij geen tv mocht kijken...Toen zei ik van moet ik jou daarvoor toestemming vragen waarom hij schreeuwend zei dat ik een stakker was en ging maar door. Ik ging er maar niet op in en hield dus me mond waar me kind bij is...Toen ging hij weer naar de slaapkamer...Onderweg naar school voerde ik een gesprek met mijn zoontje en vroeg wat hij vond van zijn weekend. Hij zei ja was wel leuk en niet echt wat over mijn gezegd...Zal hij het in zich proppen of er misschien niet zo zwaar aan tillen omdat hij toch wel een goede band met mij heeft?
maandag 10 maart 2008 om 11:57
Ach Ikke, wat een vraag... Wat denk je nu dat je zoontje denkt? Wat een geweldig weekend, ik word door mijn stiefvader afgebekt en mijn moeder staat erbij en kijkt ernaar? Heb je wel gelezen wat er de afgelopen 7 pagina's geschreven is?
Natuurlijk zegt hij dat hij een leuk weekend heeft gehad. Hij zegt wat jij graag wilt horen. Ik heb mijn dochter van 7 laatst gevraagd wat ze er nu van vond dat papa en mama uit elkaar waren, en ze zei: leuk. Ik bedoel maar. Kinderen van gescheiden ouders zeggen niet altijd wat ze op hun hart hebben. Ze zijn loyaal aan hun ouders en zeggen vaak wat die willen horen. Hij gaat echt niet zeggen dat hij je man niet leuk vindt. Het is goed mogelijk dat hij denkt dat hij dan niet meer bij je mag komen en je dan helemaal kwijtraakt. Hij heeft echt wel door dat je man de baas is thuis.
Je bewijst je zoon geen dienst door je de les te laten lezen waar hij bij is. Je kan prima reageren op je man zonder zelf te gaan ruziën of schreeuwen. Is dat wel wat je man doet, dan kun je dat resoluut afkappen. Daarmee toon je je zoon hoe je je met respect laat behandelen. Geen onbelangrijk voorbeeld!
Ik adviseerde je al eerder een keer een open, eerlijk gesprek me je zoon te voeren. Hij zit het óf inderdaad op te potten, of hij bespreekt het bij zijn vader thuis. Als dat laatste het geval is, riskeer je dat je je zoon op een bepaald moment helemaal niet meer te zien krijgt.
Kort gezegd komt het erop neer dat je nu moedige, enge stappen moet gaan nemen om je zoontje te beschermen. Niet alleen tegen je man, maar in het algemeen tegen alle gevolgen die de scheiding met zich meebrengt. Het is óf dat of je kind naar de verdommenis laten gaan, met het risico dat je hem helemaal kwijtraakt.
Overigens kun je ook 's morgens wat vroeger opstaan, zodat je tijd hebt samen met je zoontje te eten. Ik denk dat hij dat heel fijn zou vinden.Ik weet dat het 's morgens vaak spitsuur is, maar als je de avond ervoor al het een en ander voorbereidt en 's morgens bijtijds opstaat, blijft er best een kwartiertje over om samen te eten.
groeten,
dubio
Natuurlijk zegt hij dat hij een leuk weekend heeft gehad. Hij zegt wat jij graag wilt horen. Ik heb mijn dochter van 7 laatst gevraagd wat ze er nu van vond dat papa en mama uit elkaar waren, en ze zei: leuk. Ik bedoel maar. Kinderen van gescheiden ouders zeggen niet altijd wat ze op hun hart hebben. Ze zijn loyaal aan hun ouders en zeggen vaak wat die willen horen. Hij gaat echt niet zeggen dat hij je man niet leuk vindt. Het is goed mogelijk dat hij denkt dat hij dan niet meer bij je mag komen en je dan helemaal kwijtraakt. Hij heeft echt wel door dat je man de baas is thuis.
Je bewijst je zoon geen dienst door je de les te laten lezen waar hij bij is. Je kan prima reageren op je man zonder zelf te gaan ruziën of schreeuwen. Is dat wel wat je man doet, dan kun je dat resoluut afkappen. Daarmee toon je je zoon hoe je je met respect laat behandelen. Geen onbelangrijk voorbeeld!
Ik adviseerde je al eerder een keer een open, eerlijk gesprek me je zoon te voeren. Hij zit het óf inderdaad op te potten, of hij bespreekt het bij zijn vader thuis. Als dat laatste het geval is, riskeer je dat je je zoon op een bepaald moment helemaal niet meer te zien krijgt.
Kort gezegd komt het erop neer dat je nu moedige, enge stappen moet gaan nemen om je zoontje te beschermen. Niet alleen tegen je man, maar in het algemeen tegen alle gevolgen die de scheiding met zich meebrengt. Het is óf dat of je kind naar de verdommenis laten gaan, met het risico dat je hem helemaal kwijtraakt.
Overigens kun je ook 's morgens wat vroeger opstaan, zodat je tijd hebt samen met je zoontje te eten. Ik denk dat hij dat heel fijn zou vinden.Ik weet dat het 's morgens vaak spitsuur is, maar als je de avond ervoor al het een en ander voorbereidt en 's morgens bijtijds opstaat, blijft er best een kwartiertje over om samen te eten.
groeten,
dubio
Ga in therapie!
maandag 10 maart 2008 om 12:46
Pfff het blijft me bezig houden dit verhaal...
In je laatste stukje schrijf je dat je zoon niet aangeeft dat hij er problemen mee heeft hoe het er aan toe gaat.
Toen ik kind was zei ik ook niet tegen mn moeder wat er in me omging. Een soort bescherming naar mn moeder toe. Stom maar ik wilde dat mijn moeder wel gelukkig was. Ik was bang voor de shit die wel eens los kon barsten. Ik was bang naar een weeshuis gestuurd te worden.. ik durfde er met mijn eigen vader niet eens over te praten. Ik nam het altijd op voor mijn moeder, gewoon omdat ik altijd het gevoel had dat ik toch sterker was dan haar ( ik was 8 toen de ellende begon...) Er is me ook letterlijk gezegd, jij gaat ooit de deur uit, ik wil dan niet alleen achter blijven, en ik had het maar te accepteren ( en deed dat ook...) Ik liep altijd op eieren als hij thuis was en ontliep hem maar zo veel mogelijk. 1 verkeerde blik van mij kon hem al in woede doen uitbarsten. Hij vernederde mij, spuugde in mn gezicht en sloeg me. Niet in het begin, later wel. En ik liet het maar over me heen komen. ik kon niet anders, durfde geen hulp te vragen, durfde mijn moeder niet ongelukkig te maken... Er is nog steeds genoeg wat ze niet weet uit die tijd, en ik houd dat ook maar zo.Het heeft geen nut meer nu.
Als hun ruzie maakten, was het altijd mijn schuld en sloeg hij mijn moeder in elkaar, was het ook mijn schuld...
En ja ik heb nog altijd contact met thuis. Heb nog steeds vaak het gevoel mijn moeder te beschermen. lijkt af en toe de omgekeerde wereld wel, ik de moederrol.... neem het ze echt nog wel kwalijk hoor wat er gebeurd is, maar ik kan er nu mee dealen. Heb nu mn eigen leventje, en kan altijd op mn lief terugvallen als het weer eens de kop op steekt.
Ik zit hier niet om zielig te zijn en heb erg getwijfeld of ik dit verhaal wel hier moest opschrijven. Ik hoop eigenlijk dat je de ernst van de situatie echt goed gaat inzien, doe je kind dit alsjeblieft niet aan....
In je laatste stukje schrijf je dat je zoon niet aangeeft dat hij er problemen mee heeft hoe het er aan toe gaat.
Toen ik kind was zei ik ook niet tegen mn moeder wat er in me omging. Een soort bescherming naar mn moeder toe. Stom maar ik wilde dat mijn moeder wel gelukkig was. Ik was bang voor de shit die wel eens los kon barsten. Ik was bang naar een weeshuis gestuurd te worden.. ik durfde er met mijn eigen vader niet eens over te praten. Ik nam het altijd op voor mijn moeder, gewoon omdat ik altijd het gevoel had dat ik toch sterker was dan haar ( ik was 8 toen de ellende begon...) Er is me ook letterlijk gezegd, jij gaat ooit de deur uit, ik wil dan niet alleen achter blijven, en ik had het maar te accepteren ( en deed dat ook...) Ik liep altijd op eieren als hij thuis was en ontliep hem maar zo veel mogelijk. 1 verkeerde blik van mij kon hem al in woede doen uitbarsten. Hij vernederde mij, spuugde in mn gezicht en sloeg me. Niet in het begin, later wel. En ik liet het maar over me heen komen. ik kon niet anders, durfde geen hulp te vragen, durfde mijn moeder niet ongelukkig te maken... Er is nog steeds genoeg wat ze niet weet uit die tijd, en ik houd dat ook maar zo.Het heeft geen nut meer nu.
Als hun ruzie maakten, was het altijd mijn schuld en sloeg hij mijn moeder in elkaar, was het ook mijn schuld...
En ja ik heb nog altijd contact met thuis. Heb nog steeds vaak het gevoel mijn moeder te beschermen. lijkt af en toe de omgekeerde wereld wel, ik de moederrol.... neem het ze echt nog wel kwalijk hoor wat er gebeurd is, maar ik kan er nu mee dealen. Heb nu mn eigen leventje, en kan altijd op mn lief terugvallen als het weer eens de kop op steekt.
Ik zit hier niet om zielig te zijn en heb erg getwijfeld of ik dit verhaal wel hier moest opschrijven. Ik hoop eigenlijk dat je de ernst van de situatie echt goed gaat inzien, doe je kind dit alsjeblieft niet aan....
maandag 10 maart 2008 om 14:22
quote:ikke2007 schreef op 09 maart 2008 @ 19:33:
Ik kan hem niet verplichten om goed met mijn zoontje om te gaan, ik kan hem alleen dreigen door te zeggen dat ik bij hem weg zal gaan....Als het niet helpt zal mijn geduld ook is opraken en uiteindelijk toch weer vertrekken...
de keus voor jou heeft in zichzelf meegebracht dat hij zich fatsoenlijk gedraagt tegenover jouw kind.
hij gedraagt zich ronduit kwetsend ten opzichte van jouw kind. helaas niet strafbaar, maar dit riekt naar kindermishandeling want je kind krijgt een trauma als je hem hier aan bloot blijft stellen.
en dat is dan gebeurd terwijl ie onder jouw hoede was. het is jouw geweten hoor, jij moet dit tegenover jezelf kunnen verantwoorden.
maar vertrek daar, hoe dan ook, dit heeft je kind niet verdiend....
Ik kan hem niet verplichten om goed met mijn zoontje om te gaan, ik kan hem alleen dreigen door te zeggen dat ik bij hem weg zal gaan....Als het niet helpt zal mijn geduld ook is opraken en uiteindelijk toch weer vertrekken...
de keus voor jou heeft in zichzelf meegebracht dat hij zich fatsoenlijk gedraagt tegenover jouw kind.
hij gedraagt zich ronduit kwetsend ten opzichte van jouw kind. helaas niet strafbaar, maar dit riekt naar kindermishandeling want je kind krijgt een trauma als je hem hier aan bloot blijft stellen.
en dat is dan gebeurd terwijl ie onder jouw hoede was. het is jouw geweten hoor, jij moet dit tegenover jezelf kunnen verantwoorden.
maar vertrek daar, hoe dan ook, dit heeft je kind niet verdiend....
anoniem_59925 wijzigde dit bericht op 10-03-2008 14:25
Reden: uitgebreid
Reden: uitgebreid
% gewijzigd
maandag 10 maart 2008 om 16:21
quote:ikke2007 schreef op 10 maart 2008 @ 10:04:
[...]
...Onderweg naar school voerde ik een gesprek met mijn zoontje en vroeg wat hij vond van zijn weekend. Hij zei ja was wel leuk en niet echt wat over mijn gezegd...Zal hij het in zich proppen of er misschien niet zo zwaar aan tillen omdat hij toch wel een goede band met mij heeft?
Ikke, je zoontje is 7 jaar. Hoe kan hij nu aan jou gaan verwoorden wat jij zelf al zo moeilijk vindt om als fout gedrag te herkennen?
Wat er zich afspeelt in jullie huiselijke kring slaat echt diepe wonden bij je zoontje. Hem wordt nu met de paplepel ingegoten hoe je een vrouw moet behandelen (not), zo zal hij later zijn vriendinnetjes ook gaan behandelen. Zijn stiefvader en jij hebben een 'goed' voorbeeld hiervoor gegeven.
[...]
...Onderweg naar school voerde ik een gesprek met mijn zoontje en vroeg wat hij vond van zijn weekend. Hij zei ja was wel leuk en niet echt wat over mijn gezegd...Zal hij het in zich proppen of er misschien niet zo zwaar aan tillen omdat hij toch wel een goede band met mij heeft?
Ikke, je zoontje is 7 jaar. Hoe kan hij nu aan jou gaan verwoorden wat jij zelf al zo moeilijk vindt om als fout gedrag te herkennen?
Wat er zich afspeelt in jullie huiselijke kring slaat echt diepe wonden bij je zoontje. Hem wordt nu met de paplepel ingegoten hoe je een vrouw moet behandelen (not), zo zal hij later zijn vriendinnetjes ook gaan behandelen. Zijn stiefvader en jij hebben een 'goed' voorbeeld hiervoor gegeven.
maandag 10 maart 2008 om 16:40
Hai Ikke,
Ik moest vandaag werken dus had geen tijd om eerder te reageren. Ik snap dat je zelf niet veel aan opvoeding hebt gehad en dat je veel zelf maar uit moest zoeken. Op mij komt het over alsof je het zelf niet erg leuk hebt gehad als kind. Dat vind ik erg voor je....
Hopelijk ben je wel in staat om je zoon een leuke jeugd te bieden want jij weet hoe het niet moet en ik neem aan dat je wel ideeën hebt over hoe het wél zou moeten.
Je schrijft dat je je man niet kunt verplichten om van je zoon te houden of hem leuk te gaan vinden. Dat vind ik maar deels op gaan. Jouw man heeft voor jou gekozen maar krijgt dan als vanzelf je zoon er bij. Die hoort bij jou en die was er al voordat hij er was. Dat betekent dat jouw man op z'n minst kan zorgen dat je zoon het gezellig heeft bij jullie als hij er is. Lelijk doen en je kind afkatten dat hoort hij niet te doen. Begrijp je wat ik bedoel?
Maar, dat moet er van nature in zitten, dat kan onmogelijk afgedwongen worden en daarom is steeds de vraag aan jou; waarom hou je van je echtgenoot? Is het een leuke man? Maakt hij je gelukkig en denk je dat hij in staat is om zijn gedrag tegenover jouw kind aan te veranderen?
Jij wil hem dreigen met weggaan maar wat is je grens? Dreigen heeft alleen effect als je ook echt handelt naar je dreiging. Als jij dus tegen je man zegt dat je weg zult gaan als hij jouw zoon nog één keer uitscheldt, dan zou ik mijn koffers maar vast gaan pakken. Het zit er namelijk dik in dat hij dat zal gaan doen. Misschien is dat dus een irreële dreiging en moet je daar niet aan beginnen omdat je nu al weet dat je je daar niet aan zult houden. Zodra je gaat dreigen en je er niet aan houden is het hek van de dam en kun je net zo goed op de grond gaan liggen bij de voordeur om je als deurmat te laten gebruiken.
Waar houdt het bij jou dus op? Wanneer is de maat vol en hoe wil je het gedrag van je man veranderen zonder met weggaan te dreigen?
Ik moest vandaag werken dus had geen tijd om eerder te reageren. Ik snap dat je zelf niet veel aan opvoeding hebt gehad en dat je veel zelf maar uit moest zoeken. Op mij komt het over alsof je het zelf niet erg leuk hebt gehad als kind. Dat vind ik erg voor je....
Hopelijk ben je wel in staat om je zoon een leuke jeugd te bieden want jij weet hoe het niet moet en ik neem aan dat je wel ideeën hebt over hoe het wél zou moeten.
Je schrijft dat je je man niet kunt verplichten om van je zoon te houden of hem leuk te gaan vinden. Dat vind ik maar deels op gaan. Jouw man heeft voor jou gekozen maar krijgt dan als vanzelf je zoon er bij. Die hoort bij jou en die was er al voordat hij er was. Dat betekent dat jouw man op z'n minst kan zorgen dat je zoon het gezellig heeft bij jullie als hij er is. Lelijk doen en je kind afkatten dat hoort hij niet te doen. Begrijp je wat ik bedoel?
Maar, dat moet er van nature in zitten, dat kan onmogelijk afgedwongen worden en daarom is steeds de vraag aan jou; waarom hou je van je echtgenoot? Is het een leuke man? Maakt hij je gelukkig en denk je dat hij in staat is om zijn gedrag tegenover jouw kind aan te veranderen?
Jij wil hem dreigen met weggaan maar wat is je grens? Dreigen heeft alleen effect als je ook echt handelt naar je dreiging. Als jij dus tegen je man zegt dat je weg zult gaan als hij jouw zoon nog één keer uitscheldt, dan zou ik mijn koffers maar vast gaan pakken. Het zit er namelijk dik in dat hij dat zal gaan doen. Misschien is dat dus een irreële dreiging en moet je daar niet aan beginnen omdat je nu al weet dat je je daar niet aan zult houden. Zodra je gaat dreigen en je er niet aan houden is het hek van de dam en kun je net zo goed op de grond gaan liggen bij de voordeur om je als deurmat te laten gebruiken.
Waar houdt het bij jou dus op? Wanneer is de maat vol en hoe wil je het gedrag van je man veranderen zonder met weggaan te dreigen?
