Genegeerd worden

Ps.

Genegeerd worden is een vorm van emotionele mishandeling.
Boosheid is een normale emotie, hoe het geuit wordt is te leren.. blijkbaar zijn er bij hem ook grenzen bereikt of over gegaan. Maar hij kan leren, ook met een depressie ben je daar toe in staat, ook als de motivatie door de depressie laag is, kan het in kleine stapjes.

En verder.. depressief of niet, een stoornis of niet.. jij bestaat en bent samen met je kinderen net zo belangrijk.

Ik zou er persoonlijk een tijdslimiet aan stellen ( structuur ) Na een uur negeren weer praten of schrijven en als hij weigert mee te werken aan een gezonde relatie en zijn eigen herstel... ondanks dat hij op dit moment minder gezond is dan hij wil zijn.. ( En wil hij echt beter worden of is het wel ok dat alles om hem draait nu? )

Dan zou ik een tijdslimiet aan mezelf stellen.. ik accepteer drie maanden en dan heb ik verbetering in de situatie nodig, en als dat niet lukt ( en voor hem is dat met hulp zeker haalbaar..) dan mag je jezelf ook toestemming geven dat jij zelf anders met de situatie zal omgaan, in belang van jou en de kinderen.

Hij moet aan de bak.
En als hij dat niet doet.. moet jij aan de bak.

Zijn depressie mag niet de jouwe worden.

Geen wonder dat hij depressief is, met zo’n karakter wordt iedereen dat. Valt ook niet tegenaan te therapieën want het is hoe hij is.

Als ik jou was zou ik mezelf en de kinderen uit deze schadelijke dynamiek halen. Dadelijk kunnen jijzelf en de kinderen ook nog in therapie door deze machtswellusteling.

dianaf schreef: ↑

12-10-2023 08:45

Is dat ook omdat hij zich schaamt over zijn uitbarsting? Bied hij daarna ook zijn excuses aan? Probeert het te voorkomen? Ik vraag mij namelijk af hoe zoiets werkt, maar je bent uiteraard niet verplicht te reageren.

Ja klopt. Hij schaamt zich dan heel erg, ik krijg excuses, de kinderen maar kan zich niet beheersen op zo’n moment. Alleen dat is allemaal leuk en aardig, maar ik moet dealen met de gevolgen ervan, dus hij kan zich schamen maar ik mag hem weer oprapen enz.

Nu moet ik wel zeggen dat hij inmiddels sinds kort in een traject zit voor autismeonderzoek (dat zou veel verklaren door overprikkeling en nog wat dingen) maar voor nu verandert dat hoe dingen de afgelopen jaren gegaan zijn niet en het is ook niet acceptabel.

Maar hij is echt wel aan het kijken hoe hij hulp kan krijgen want hij weet wel dat dat moet (ook periodes kop in het zand).

Geeft dat iets van antwoord?

lonelycat schreef: ↑

08-10-2023 14:45

Ik had een moeder die dit deed. Zowel naar mijn vader als richting mij. Ontzettend pijnlijk omdat je je inderdaad heel eenzaam voelt. Ik heb mezelf ook beloofd dit nooit meer te tolereren omdat het voor mij echt beschadigend gewerkt heeft. Nu was mijn moeder wel extreem. Ze heeft mij meermaals meerdere weken genegeerd als kind.

Meerdere weken?!?!
Arm kind... wat vind ik dat erg!!

Herkenbaar mijn ex deed dit ook. Ook uitbarstingen, daarna excuses maken en bij de volgende ruzie (die ik nooit zag aankomen want die verzon hij) rakelde hij alles weer op. Ik zat er jarenlang in en moet zeggen dat hij weer gefrustreerd raakte omdat ik hem ook gewoon ging negeren als hij dat deed. Pas toen we een kind kregen realiseerde ik me dat dit echt niet kon (hij had wel nog meer dingen maar kan me niet voorstellen dat er bij jou ook niet meer speelt). Ik heb uiteindelijk besloten bij hem weg te gaan omdat ik zag dat mijn kind met 10 maanden al reageerde op zijn buien. Kinderen merken dit echt hoor.
Heb nog nooit zo lekker geslapen en genoten van het moederschap nadat hij de deur uit was.
Ik kan je alleen aanraden rust te zoeken voor jou en je kids. Acceptatie van dat gedrag sluipt er langzaam in en je realiseer je pas later dat je te veel er onder hebt geleden.

Joepiejoepie schreef: ↑

12-10-2023 19:48

Ja klopt. Hij schaamt zich dan heel erg, ik krijg excuses, de kinderen maar kan zich niet beheersen op zo’n moment. Alleen dat is allemaal leuk en aardig, maar ik moet dealen met de gevolgen ervan, dus hij kan zich schamen maar ik mag hem weer oprapen enz.

Nu moet ik wel zeggen dat hij inmiddels sinds kort in een traject zit voor autismeonderzoek (dat zou veel verklaren door overprikkeling en nog wat dingen) maar voor nu verandert dat hoe dingen de afgelopen jaren gegaan zijn niet en het is ook niet acceptabel.

Maar hij is echt wel aan het kijken hoe hij hulp kan krijgen want hij weet wel dat dat moet (ook periodes kop in het zand).

Geeft dat iets van antwoord?

Ja, dank je dat je de moeite neemt om te antwoorden.
Jij hebt eigenlijk last van alle gevolgen. Het uitvallen, het terugtrekken en hem weer oprapen, een excuus leidt niet tot verandering. Het lijkt mij een vreselijk lastige en frusterende situatie voor jou.
Nogmaals bedankt voor je antwoord.