Relaties
alle pijlers
Gescheiden en nieuwe relatie
dinsdag 14 februari 2023 om 11:13
Ik ben ongeveer 9 jaar geleden gescheiden. Dit was niet mijn keuze, ik vond dit heel erg omdat mijn gezin alles is en was. Ik schaam me er ook nog wel een soort van voor omdat ik dit niet voor ogen had, niet voor mijn kinderen en niet voor mezelf.
Maar het is zo en ik kan er niets aan doen uiteraard. Mijn ex en ik hebben een goed contact, dit wilde ik perse voor de kinderen maar ook voor mezelf.
We hebben beide een nieuwe relatie en wonen ook beide samen. En ondanks dat ik echt veel van mijn vriend hou en gelukkig ben, voel ik me ook nog vaak ongelukkig met de situatie. Misschien blijft dit wel zo en is dit 'normaal'.
Ik ken eigenlijk niemand van echt dichtbij die gescheiden is, niet iemand waarmee ik dit gevoel zou kunnen bespreken.
Ik heb echt soms moeite met het samengestelde gezin. En terwijl dit echt goed gaat. Mijn vriend heeft 1 kind en onderling met de kinderen gaat het heel goed. Mijn ex en mijn vriend kunnen het samen goed vinden.
Mijn vriend en zijn ex helaas niet en zij wil ook niet binnenkomen bij ons en het is helaas allemaal afstandelijk. (terwijl zij juist diegene was die wilde scheiden).
Dus eigenlijk zou je zeggen dat ik weinig reden heb tot klagen maar het gevoel van mislukking om mijn eerste huwelijk blijft. Het schuldgevoel richting mijn kinderen heb ik heel erg. Het samengestelde gezin vind ik (als enige volgens mij) erg lastig. Als mijn vriend iets heeft met zijn dochter (kinderfeest oid ) en ik 'mag' niet mee voelt dit gewoon rot.
Ik weet ook niet of ik het nu goed uit kan leggen. Ik mis nog altijd heel erg het gezin, hoe het was. Dat het niet mee is, samen. En niet mijn ex, die mis ik echt niet. Maar het altijd regelen met dingen, kinderen op en neer brengen. De stempel die je toch hebt.
Het overvalt me steeds vaker, als zo'n zware deken die op je ligt. Terwijl het toch makkelijker zou moeten worden, na zoveel jaren?
Herkent iemand dit?
Maar het is zo en ik kan er niets aan doen uiteraard. Mijn ex en ik hebben een goed contact, dit wilde ik perse voor de kinderen maar ook voor mezelf.
We hebben beide een nieuwe relatie en wonen ook beide samen. En ondanks dat ik echt veel van mijn vriend hou en gelukkig ben, voel ik me ook nog vaak ongelukkig met de situatie. Misschien blijft dit wel zo en is dit 'normaal'.
Ik ken eigenlijk niemand van echt dichtbij die gescheiden is, niet iemand waarmee ik dit gevoel zou kunnen bespreken.
Ik heb echt soms moeite met het samengestelde gezin. En terwijl dit echt goed gaat. Mijn vriend heeft 1 kind en onderling met de kinderen gaat het heel goed. Mijn ex en mijn vriend kunnen het samen goed vinden.
Mijn vriend en zijn ex helaas niet en zij wil ook niet binnenkomen bij ons en het is helaas allemaal afstandelijk. (terwijl zij juist diegene was die wilde scheiden).
Dus eigenlijk zou je zeggen dat ik weinig reden heb tot klagen maar het gevoel van mislukking om mijn eerste huwelijk blijft. Het schuldgevoel richting mijn kinderen heb ik heel erg. Het samengestelde gezin vind ik (als enige volgens mij) erg lastig. Als mijn vriend iets heeft met zijn dochter (kinderfeest oid ) en ik 'mag' niet mee voelt dit gewoon rot.
Ik weet ook niet of ik het nu goed uit kan leggen. Ik mis nog altijd heel erg het gezin, hoe het was. Dat het niet mee is, samen. En niet mijn ex, die mis ik echt niet. Maar het altijd regelen met dingen, kinderen op en neer brengen. De stempel die je toch hebt.
Het overvalt me steeds vaker, als zo'n zware deken die op je ligt. Terwijl het toch makkelijker zou moeten worden, na zoveel jaren?
Herkent iemand dit?
dinsdag 14 februari 2023 om 11:24
Ja zeker zeer herkenbaar.
Nu bijna 14 jaar geleden gescheiden en 11 jaar een nieuwe relatie waarvan 8 jaar samenwonend.
Het gemis van mijn kerngezin blijft, ik had het ook zo graag anders gezien.
Ook het samengestelde gezin blijft moeilijk, ook al zijn de kinderen inmiddels [ jong ] volwassen. Telkens nieuwe uitdagingen.
Ik mis het gezamelijke verleden, de vanzelfsprekendheid. Er is altijd die ander....
Nu bijna 14 jaar geleden gescheiden en 11 jaar een nieuwe relatie waarvan 8 jaar samenwonend.
Het gemis van mijn kerngezin blijft, ik had het ook zo graag anders gezien.
Ook het samengestelde gezin blijft moeilijk, ook al zijn de kinderen inmiddels [ jong ] volwassen. Telkens nieuwe uitdagingen.
Ik mis het gezamelijke verleden, de vanzelfsprekendheid. Er is altijd die ander....
dinsdag 14 februari 2023 om 11:24
Ik denk dat het altijd een beetje een beurse plek blijft, je had toch dat ideale plaatje toen je aan kinderen en je huwelijk begon.
Maar dat is er nu niet meer. En veranderen doe je het ook niet. Ook zonder je huidige relatie hou je die stempel, zal je bepaalde dingen missen en blijft het gevoel.
Ik denk dat je het positief moet bekijken, de kinderen groeien nu op in 2 huizen met liefde, papa en mama kunnen nog goed met elkaar overweg en ook met de nieuwe partners. Bij hoeveel gezinnen is dit wel niet anders. Echt mijn complimenten voor jullie hoe jullie dit doen! Kunnen velen een voorbeeld aan nemen!
En natuurlijk mag je gevoel er gewoon zijn! Ik snap echt wel dat je het allemaal anders voor ogen had!
Maar dat is er nu niet meer. En veranderen doe je het ook niet. Ook zonder je huidige relatie hou je die stempel, zal je bepaalde dingen missen en blijft het gevoel.
Ik denk dat je het positief moet bekijken, de kinderen groeien nu op in 2 huizen met liefde, papa en mama kunnen nog goed met elkaar overweg en ook met de nieuwe partners. Bij hoeveel gezinnen is dit wel niet anders. Echt mijn complimenten voor jullie hoe jullie dit doen! Kunnen velen een voorbeeld aan nemen!
En natuurlijk mag je gevoel er gewoon zijn! Ik snap echt wel dat je het allemaal anders voor ogen had!
dinsdag 14 februari 2023 om 11:28
Ik heb nooit spijt gehad van dat ik weggegaan ben bij mijn ex, toen met baby.
Nooit meer samengewoond of een volwaardige relatie gehad, maar wel altijd verdriet gehad dat ik nooit meer kinderen heb gekregen (ondanks dat dit een bewuste keuze was). Ook nooit geschaamd, daar was geen enkele reden toe.
Nooit meer samengewoond of een volwaardige relatie gehad, maar wel altijd verdriet gehad dat ik nooit meer kinderen heb gekregen (ondanks dat dit een bewuste keuze was). Ook nooit geschaamd, daar was geen enkele reden toe.
dinsdag 14 februari 2023 om 11:28
dinsdag 14 februari 2023 om 11:31
Dit absoluut. Maar ik denk niet dat het hebben van 2 huizen het ingewikkeld heeft gemaakt, maar dat mijn ex altijd (niet fysiek) gewelddadig naar mij is geweest. Verstoorde de relatie nogal.Stientje schreef: ↑14-02-2023 11:28Herkenbaar hoor! Ik denk dat dit altijd wel in meer of mindere mate blijft bestaan eerlijk gezegd.. Ik voel me vooral gefaald naar de kinde ... rs gegund.
dinsdag 14 februari 2023 om 11:35
Ja, dat is uiteraard nog wel even wat erger dan in 2 huizen moeten wonen!
Maar zoiets is bij TO niet aan de hand zo te lezen. Kijk, bij gewelddadige mannen moet je weg, daar bestaat geen twijfel om, en dan doe je je kind daarmee uiteraard een groot plezier.
Maar als je een relatie hebt die 'gewoon' niet meer werkt, terwijl beide ouders wel redelijke mensen zijn, dan is het voor kinderen over het algemeen niet fijner als de ouders uit elkaar gaan.
dinsdag 14 februari 2023 om 11:39
Dit gevoel ja. Heel herkenbaar. Mijn vriend heeft dit dus totaal niet. Hij is blij met ons (ik ook natuurlijk). Maar wanneer ik over mijn gevoel wil praten wordt hij soort van boos dat ik niet 'gewoon' gelukkig kan zijn. En dat ik negatief ben. En niet vooruit kan kijken.kataravrouw schreef: ↑14-02-2023 11:24Ja zeker zeer herkenbaar.
Nu bijna 14 jaar geleden gescheiden en 11 jaar een nieuwe relatie waarvan 8 jaar samenwonend.
Het gemis van mijn kerngezin blijft, ik had het ook zo graag anders gezien.
Ook het samengestelde gezin blijft moeilijk, ook al zijn de kinderen inmiddels [ jong ] volwassen. Telkens nieuwe uitdagingen.
Ik mis het gezamelijke verleden, de vanzelfsprekendheid. Er is altijd die ander....
Ik kan dat wel. Ik ben ook heel blij dat wij samen het goed hebben, dat de kinderen het leuk hebben samen, dat ze gelukkig zijn. Dat mijn ex en vriend ook door een deur kunnen.
Maar ik kan het ook niet helpen dat ik me (steeds) vaker soort van rot voel. Als ik bij mijn vriend zijn vrienden ben dat het over vroeger gaat en dat de vrienden en hun partners allemaal dat verleden wel hebben. Ik kan er nooit over meepraten. En de hele avond over uitgaan van toen praten vind ik ook iets minder gezellig voor mezelf.
En ik begrijp dat hij dat verleden heeft, heb ik ook. Ik heb alleen vanaf mijn 19e jaa het verleden met mijn ex. En aangezien ik niet altijd over mijn ex wil praten is het moeilijk soms om dingen te vertellen.
dinsdag 14 februari 2023 om 11:39
Mijn ouders zijn nu 30 jaar gescheiden en af en toe hebben ze nog steeds het gevoel dat ze ons een gezin hebben ontnomen. En dat terwijl ik al 20 jaar gelukkig ben met mijn (nu) man en een eigen kind heb, net als mijn broertje.
Het zal denk ik nooit helemaal verdwijnen vermoed ik. Ook omdat dat niet is waarom je een partnerschap aangaat en een kind samen krijgt. Je idee is dan natuurlijk dat je voor altijd samen blijft.
Maar bedenk ook dat je nu wel aan je kinderen laat zien dat het belangrijk is om voor je geluk te gaan. Want mijn ouders hebben 6 jaar lang hun best gedaan om het te laten werken, maar echt, ik was 8 toen het "fout" leek te gaan en 14 toen ze uit elkaar gingen, en ik had alles door. Het voelde als een opluchting toen ze eindelijk gingen scheiden. Er was echt niet elke dag ruzie, of gedoe, maar toch voelde ik dat het niet goed zat. En dat heeft me gevormd, maar er ook voor gezorgd dat ik er heel erg van overtuigd ben dat samenblijven voor de kinderen echt het slechtste idee is dat men kan hebben.
Het zal denk ik nooit helemaal verdwijnen vermoed ik. Ook omdat dat niet is waarom je een partnerschap aangaat en een kind samen krijgt. Je idee is dan natuurlijk dat je voor altijd samen blijft.
Maar bedenk ook dat je nu wel aan je kinderen laat zien dat het belangrijk is om voor je geluk te gaan. Want mijn ouders hebben 6 jaar lang hun best gedaan om het te laten werken, maar echt, ik was 8 toen het "fout" leek te gaan en 14 toen ze uit elkaar gingen, en ik had alles door. Het voelde als een opluchting toen ze eindelijk gingen scheiden. Er was echt niet elke dag ruzie, of gedoe, maar toch voelde ik dat het niet goed zat. En dat heeft me gevormd, maar er ook voor gezorgd dat ik er heel erg van overtuigd ben dat samenblijven voor de kinderen echt het slechtste idee is dat men kan hebben.
dinsdag 14 februari 2023 om 11:40
Klopt zeker! Dan moet je weg en is het ook beter voor de kinderen. Dat begrijp ik uiteraard. Heb ik ook geen oordeel over.Stientje schreef: ↑14-02-2023 11:35Ja, dat is uiteraard nog wel even wat erger dan in 2 huizen moeten wonen!
Maar zoiets is bij TO niet aan de hand zo te lezen. Kijk, bij gewelddadige mannen moet je weg, daar bestaat geen twijfel om, en dan doe je je kind daarmee uiteraard een groot plezier.
Maar als je een relatie hebt die 'gewoon' niet meer werkt, terwijl beide ouders wel redelijke mensen zijn, dan is het voor kinderen over het algemeen niet fijner als de ouders uit elkaar gaan.
dinsdag 14 februari 2023 om 11:42
Dat vraag ik me wel eens af, of ik niet vooral mezelf daar een plezier mee gedaan heb (en kind is inmiddels volwassen). Ik denk dat dat soort overdenkingen altijd wel blijven, om wat voor reden je dan ook uit elkaar bent gegaan. Over andere “events” in mijn leven denk ik ook wel eens na, of ik juist gehandeld heb, de juiste keuze heb gemaakt etc. Dat is menselijk denk ik?Stientje schreef: ↑14-02-2023 11:35Ja, dat is uiteraard nog wel even wat erger dan in 2 huizen moeten wonen!
Maar zoiets is bij TO niet aan de hand zo te lezen. Kijk, bij gewelddadige mannen moet je weg, daar bestaat geen twijfel om, en dan doe je je kind daarmee uiteraard een groot plezier.
Maar als je een relatie hebt die 'gewoon' niet meer werkt, terwijl beide ouders wel redelijke mensen zijn, dan is het voor kinderen over het algemeen niet fijner als de ouders uit elkaar gaan.
dinsdag 14 februari 2023 om 11:43
Zie mijn post hierboven. Echt het is ook dan fijner als je ouders uit elkaar gaan. Een liefdeloos huwelijk aanschouwen, zonder haat en nijd, is ook geen pretje. Je ziet dat je ouders, hoe redelijk ze ook zijn, niet gelukkig zijn. En dan is doen alsof je met een vriend samenwoont echt heel leuk bedacht, maar dat wil je niet.Stientje schreef: ↑14-02-2023 11:35Ja, dat is uiteraard nog wel even wat erger dan in 2 huizen moeten wonen!
Maar zoiets is bij TO niet aan de hand zo te lezen. Kijk, bij gewelddadige mannen moet je weg, daar bestaat geen twijfel om, en dan doe je je kind daarmee uiteraard een groot plezier.
Maar als je een relatie hebt die 'gewoon' niet meer werkt, terwijl beide ouders wel redelijke mensen zijn, dan is het voor kinderen over het algemeen niet fijner als de ouders uit elkaar gaan.
Mijn ouders hebben nu nog steeds heel veel contact buiten ons om. We vieren kerst met zijn allen en op elkaars verjaardagen komen ze ook. Dus die band was prima, alleen niet voor geliefden.
dinsdag 14 februari 2023 om 11:46
Ik vind het vooral jammer dat ik de keus heb gemaakt om met mijn ex kinderen te krijgen. Dat neem ik mijzelf kwalijk naar de kinderen toe. Dat wij uit elkaar zijn heeft voor hun vooral voordelen want ik was echt ongelukkig en erg gestresst dus geen leuke moeder meer. Maar dat zij geen gezin hebben en 2 huizen plus een vader met problemen dat vind ik vervelend en had ik liever anders gezien. Vooral nu ik een nieuwe relatie heb en in zie hoe het ook kan in een relatie.
dinsdag 14 februari 2023 om 11:56
Ik heb soms het idee dat ik nu vaker geen leuke moeder ben. Ik raak eerder gestresst, de laatste tijd meer, doordat mijn vriend ook zijn mening heeft over de opvoeding. Mijn kinderen ook anders zijn dan zijn kind. Nog meer andere meningen enz enz.Blauwedruif85 schreef: ↑14-02-2023 11:46Ik vind het vooral jammer dat ik de keus heb gemaakt om met mijn ex kinderen te krijgen. Dat neem ik mijzelf kwalijk naar de kinderen toe. Dat wij uit elkaar zijn heeft voor hun vooral voordelen want ik was echt ongelukkig en erg gestresst dus geen leuke moeder meer. Maar dat zij geen gezin hebben en 2 huizen plus een vader met problemen dat vind ik vervelend en had ik liever anders gezien. Vooral nu ik een nieuwe relatie heb en in zie hoe het ook kan in een relatie.
Dit merk ik vooral de laatste tijd omdat wij nu samenwonen en mijn kinderen meer bij mij zijn. Mijn vriend is bv overal bij, hij komt kijken naar wedstrijd van sportdingen van de kinderen, als hij kan.
Andersom is dit niet omdat zijn ex alles afhoudt.
Mijn vriend is bij mijn vrienden vaker bij. Andersom is dit ook minder.
Ik heb nu eerder het gevoel alsof ik mezelf soms verlies. En mijn kinderen hierin meeneem. Ik voel eigenlijk heel veel maar kan het niet precies uitleggen.
Alsof er geen verleden is, het heden is soms ook moeilijk, zeker met pubers en ex-en en nieuwe partners. Ik voel me er tussenin zitten vaak. Mijn vriend kan ook een mening hebben en daardoor voel ik me 'fout', alsof ik iets verkeerd doe.
dinsdag 14 februari 2023 om 12:03
klinkt vooral alsof je (nog) niet klaar bent voor samenwonenBee81 schreef: ↑14-02-2023 11:56Ik heb soms het idee dat ik nu vaker geen leuke moeder ben. Ik raak eerder gestresst, de laatste tijd meer, doordat mijn vriend ook zijn mening heeft over de opvoeding. Mijn kinderen ook anders zijn dan zijn kind. Nog meer andere meningen enz enz.
Dit merk ik vooral de laatste tijd omdat wij nu samenwonen en mijn kinderen meer bij mij zijn. Mijn vriend is bv overal bij, hij komt kijken naar wedstrijd van sportdingen van de kinderen, als hij kan.
Andersom is dit niet omdat zijn ex alles afhoudt.
Mijn vriend is bij mijn vrienden vaker bij. Andersom is dit ook minder.
Ik heb nu eerder het gevoel alsof ik mezelf soms verlies. En mijn kinderen hierin meeneem. Ik voel eigenlijk heel veel maar kan het niet precies uitleggen.
Alsof er geen verleden is, het heden is soms ook moeilijk, zeker met pubers en ex-en en nieuwe partners. Ik voel me er tussenin zitten vaak. Mijn vriend kan ook een mening hebben en daardoor voel ik me 'fout', alsof ik iets verkeerd doe.
en Latten je beter afging.
dinsdag 14 februari 2023 om 12:14
Nee ik heb dit gevoel altijd wel gehad. Dat het nu meer wordt is niet door het samenwonen, kan wel ermee te maken hebben. Maar ik wil ook verder en latten ging me zeker niet beter af.Lila-Linda schreef: ↑14-02-2023 12:03klinkt vooral alsof je (nog) niet klaar bent voor samenwonen
en Latten je beter afging.
dinsdag 14 februari 2023 om 12:16
Dit is eigenlijk precies hoe ik het voel, maar dan best heftig, met momenten dan. Het niet 'alles' samen hebben, de kinderen apart, verleden apart, als we samenzijn is het toch mijn vriend en zijn kind en ik en mijn kinderen. Ook tijd zonder elkaar door willen brengen. Kinderen die bellen als ze bij de andere ouder zijn.kataravrouw schreef: ↑14-02-2023 11:24Ja zeker zeer herkenbaar.
Nu bijna 14 jaar geleden gescheiden en 11 jaar een nieuwe relatie waarvan 8 jaar samenwonend.
Het gemis van mijn kerngezin blijft, ik had het ook zo graag anders gezien.
Ook het samengestelde gezin blijft moeilijk, ook al zijn de kinderen inmiddels [ jong ] volwassen. Telkens nieuwe uitdagingen.
Ik mis het gezamelijke verleden, de vanzelfsprekendheid. Er is altijd die ander....
Het voelt soms allemaal heel zwaar en ja misschien maak ik het zo. Maar ik weet ook niet hoe ik het moet doen soms.
dinsdag 14 februari 2023 om 12:29
21 jaar gescheiden, nu 15 jaar samen waarvan 9 getrouwd.
Zelf herken ik me helemaal niet in wat je zegt.
Zou het anders voelen als je wel geaccepteerd zou worden door de ex van je vriend?
Ook al was je degene niet die wilde scheiden, het is echt al ver in het verleden. Waarom hou je daaraan vast? Was alles toen beter of fijner misschien.
Zelf herken ik me helemaal niet in wat je zegt.
Zou het anders voelen als je wel geaccepteerd zou worden door de ex van je vriend?
Ook al was je degene niet die wilde scheiden, het is echt al ver in het verleden. Waarom hou je daaraan vast? Was alles toen beter of fijner misschien.
dinsdag 14 februari 2023 om 12:31
Ik vraag me af of je echt het oude mist, of dat je het mist om ergens bij te horen. Want zo klinkt het een beetje: alsof je het gevoel hebt er ook in de nieuwe situatie niet echt bij te horen. Het is logisch dat je het oude een beetje verheerlijkt als je in de nieuwe situatie eigenlijk niet helemaal lekker zit, maar dat maakt nog niet dat de oude situatie is wat je mist. Je mist, zo lees ik het in ieder geval, een 'samen'. Dat 'samen' zou ook met je nieuwe vriend en alle kinderen kunnen zijn, maar kennelijk ervaar je dat niet zo. Ik zou bij mezelf te rade gaan waarom het je niet lukt dat te voelen, of je daaraan over te geven. Sterkte.
dinsdag 14 februari 2023 om 12:34
Oh, en misschien helpt het ook om voor jezelf iets te bedenken om echt afscheid te nemen van het oude gezin. Op de een of andere manier lijkt het alsof je daar nog een beetje aan vast zit. Toen ik je topic opende, dacht ik dat je misschien een jaar gescheiden zou zijn en een nieuwe relatie zou hebben, maar het is al negen jaar geleden en je woont samen. Tijd om het ene af te sluiten en het "nieuwe" vol in te stappen. Wat is er nodig om dat te doen?
dinsdag 14 februari 2023 om 12:41
Bedankt voor je reactie. Deze deed me wel iets. Maar ik wil ook niet meteen helemaal diep ergens in gaan of super dramatisch doen.meisje85 schreef: ↑14-02-2023 12:31Ik vraag me af of je echt het oude mist, of dat je het mist om ergens bij te horen. Want zo klinkt het een beetje: alsof je het gevoel hebt er ook in de nieuwe situatie niet echt bij te horen. Het is logisch dat je het oude een beetje verheerlijkt als je in de nieuwe situatie eigenlijk niet helemaal lekker zit, maar dat maakt nog niet dat de oude situatie is wat je mist. Je mist, zo lees ik het in ieder geval, een 'samen'. Dat 'samen' zou ook met je nieuwe vriend en alle kinderen kunnen zijn, maar kennelijk ervaar je dat niet zo. Ik zou bij mezelf te rade gaan waarom het je niet lukt dat te voelen, of je daaraan over te geven. Sterkte.
Ik voel me inderdaad niet echt erbij horen. Maar waarbij denk ik dan? Ik weet niet of het beter zou gaan als zijn ex wel 'gewoon normaal' zou doen. Ik ben zelf wel heel bewust bezig altijd om 'leuk' te doen tegen de vriendin van mijn ex. Niet dat ik daar moeite voor moet doen haha maar ik wil haar niet een rot gevoel geven.
Als ik er dan zo over na denk:
Mijn vriend heeft ruzie met zijn familie, deels dan. Dus daar 'hoor' ik ook niet bij want hij komt er niet meer.
Mijn eigen ouders heb ik nooit zo'n hechte band mee gehad, toen wij gingen scheiden heb ik me ook ontzettend alleen gevoeld.
Ik heb wel het gevoel nergens echt bij te horen: vriendinnen heb ik een maar die hebben ook een ander groepje waar ik niet bij hoor. Op mijn werk zit ik veel alleen, voel ik me inderdaad ook soms dat ik er niet bij hoor.
Ik ben ook heel bang dat mijn kinderen dit gevoel ook krijgen later.
Misschien is dat het inderdaad wel.
En is het niet normaal om dit gevoel nu nog te hebben na zoveel jaren scheiding.
dinsdag 14 februari 2023 om 12:41
Ik denk zomaar dat dit alles een stuk beter en lichter zou voelen als het gewoon een gespreksonderwerp tussen jou en je vriend mocht zijn. Waarom wordt hij boos als je je diepste gevoelens hierover uit? Hij zou een 100% volledig veilige gesprekspartner mogen zijn zonder boosheid als je hem verteld hoe je je hierover voelt. En hij hoeft zich dat helemaal niet persoonlijk aan te trekken, beetje kinderachtig vind ik dit.
En waarom moet het bij zijn vrienden de hele avond gaan over de trip down memorielane? Iedereen kan toch bedenken dat dat voor jou niet leuk is? Hij kan beter met zijn maten in de kroeg gaan zitten met een biertje, dan heb jij geen last van dat geneuzel. Het idee alleen al dat mijn lief en ik met een een vriendenstel afspreken als het alleen maar gaat over ouwejongenskrentebrood van ooit, echt dat ik daar geen zin in heb.
En verder vind ik het absurd dat jij niet welkom bent bij zaken aan zijn kant omdat zijn ex er moeite mee heeft. Jij hebt met die ex niet zoveel te maken en hij mag staan voor zijn zaak. Hij mag voor jou opkomen en tegen zijn ex zeggen "we zijn gescheiden en Bee komt mee, of je dat nou leuk vindt of niet".
Ik krijg dus eerder het idee dat je relatie het probleem is. Natuurlijk kun je nog verdriet hebben van de vervlogen droom van het kerngezin maar ik vind dat je er erg in blijft hangen. Volgens mij was dit alles veel lichter als jouw vriend een wat andere opstelling had in een aantal zaken.
En waarom moet het bij zijn vrienden de hele avond gaan over de trip down memorielane? Iedereen kan toch bedenken dat dat voor jou niet leuk is? Hij kan beter met zijn maten in de kroeg gaan zitten met een biertje, dan heb jij geen last van dat geneuzel. Het idee alleen al dat mijn lief en ik met een een vriendenstel afspreken als het alleen maar gaat over ouwejongenskrentebrood van ooit, echt dat ik daar geen zin in heb.
En verder vind ik het absurd dat jij niet welkom bent bij zaken aan zijn kant omdat zijn ex er moeite mee heeft. Jij hebt met die ex niet zoveel te maken en hij mag staan voor zijn zaak. Hij mag voor jou opkomen en tegen zijn ex zeggen "we zijn gescheiden en Bee komt mee, of je dat nou leuk vindt of niet".
Ik krijg dus eerder het idee dat je relatie het probleem is. Natuurlijk kun je nog verdriet hebben van de vervlogen droom van het kerngezin maar ik vind dat je er erg in blijft hangen. Volgens mij was dit alles veel lichter als jouw vriend een wat andere opstelling had in een aantal zaken.
.
dinsdag 14 februari 2023 om 12:43
Het is ook gewoon zwaar, zo ervaar ik dat ook vaak genoeg.
Tuurlijk houd je van je nieuwe partner en probeer je goed te zijn voor zijn kind [deren ] en probeer je neutraal te zijn tov zijn ex. Maak je samen plannen. Probeer je er wat van te maken.
Maar toch altijd blijft dat gemis, je wordt er voortdurend mee geconfronteerd natuurlijk. Soms voel ik het gemis amper om vervolgens weer hevig toe te slaan.
Het fundament van je kerngezin is weg geslagen en komt echt nooit meer terug.
Het verschil tussen de kinderen kan ook moeilijk zijn te handelen... ik begon met goede moed en vol energie, nu kan ik het redelijk los laten allemaal en dat geeft wel meer rust.
Zo ruimden wij onlangs de zolder op...aan de ene kant lagen zijn spullen van vroeger en aan de andere kant mijn spullen. je kent dat wel, van die knutselspulletjes, rapporten van de scholen.
Kortom een hele periode die we niet samen hebben doorgebracht en beleefd.
Tuurlijk houd je van je nieuwe partner en probeer je goed te zijn voor zijn kind [deren ] en probeer je neutraal te zijn tov zijn ex. Maak je samen plannen. Probeer je er wat van te maken.
Maar toch altijd blijft dat gemis, je wordt er voortdurend mee geconfronteerd natuurlijk. Soms voel ik het gemis amper om vervolgens weer hevig toe te slaan.
Het fundament van je kerngezin is weg geslagen en komt echt nooit meer terug.
Het verschil tussen de kinderen kan ook moeilijk zijn te handelen... ik begon met goede moed en vol energie, nu kan ik het redelijk los laten allemaal en dat geeft wel meer rust.
Zo ruimden wij onlangs de zolder op...aan de ene kant lagen zijn spullen van vroeger en aan de andere kant mijn spullen. je kent dat wel, van die knutselspulletjes, rapporten van de scholen.
Kortom een hele periode die we niet samen hebben doorgebracht en beleefd.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
