Relaties
alle pijlers
Gescheiden en nieuwe relatie
dinsdag 14 februari 2023 om 11:13
Ik ben ongeveer 9 jaar geleden gescheiden. Dit was niet mijn keuze, ik vond dit heel erg omdat mijn gezin alles is en was. Ik schaam me er ook nog wel een soort van voor omdat ik dit niet voor ogen had, niet voor mijn kinderen en niet voor mezelf.
Maar het is zo en ik kan er niets aan doen uiteraard. Mijn ex en ik hebben een goed contact, dit wilde ik perse voor de kinderen maar ook voor mezelf.
We hebben beide een nieuwe relatie en wonen ook beide samen. En ondanks dat ik echt veel van mijn vriend hou en gelukkig ben, voel ik me ook nog vaak ongelukkig met de situatie. Misschien blijft dit wel zo en is dit 'normaal'.
Ik ken eigenlijk niemand van echt dichtbij die gescheiden is, niet iemand waarmee ik dit gevoel zou kunnen bespreken.
Ik heb echt soms moeite met het samengestelde gezin. En terwijl dit echt goed gaat. Mijn vriend heeft 1 kind en onderling met de kinderen gaat het heel goed. Mijn ex en mijn vriend kunnen het samen goed vinden.
Mijn vriend en zijn ex helaas niet en zij wil ook niet binnenkomen bij ons en het is helaas allemaal afstandelijk. (terwijl zij juist diegene was die wilde scheiden).
Dus eigenlijk zou je zeggen dat ik weinig reden heb tot klagen maar het gevoel van mislukking om mijn eerste huwelijk blijft. Het schuldgevoel richting mijn kinderen heb ik heel erg. Het samengestelde gezin vind ik (als enige volgens mij) erg lastig. Als mijn vriend iets heeft met zijn dochter (kinderfeest oid ) en ik 'mag' niet mee voelt dit gewoon rot.
Ik weet ook niet of ik het nu goed uit kan leggen. Ik mis nog altijd heel erg het gezin, hoe het was. Dat het niet mee is, samen. En niet mijn ex, die mis ik echt niet. Maar het altijd regelen met dingen, kinderen op en neer brengen. De stempel die je toch hebt.
Het overvalt me steeds vaker, als zo'n zware deken die op je ligt. Terwijl het toch makkelijker zou moeten worden, na zoveel jaren?
Herkent iemand dit?
Maar het is zo en ik kan er niets aan doen uiteraard. Mijn ex en ik hebben een goed contact, dit wilde ik perse voor de kinderen maar ook voor mezelf.
We hebben beide een nieuwe relatie en wonen ook beide samen. En ondanks dat ik echt veel van mijn vriend hou en gelukkig ben, voel ik me ook nog vaak ongelukkig met de situatie. Misschien blijft dit wel zo en is dit 'normaal'.
Ik ken eigenlijk niemand van echt dichtbij die gescheiden is, niet iemand waarmee ik dit gevoel zou kunnen bespreken.
Ik heb echt soms moeite met het samengestelde gezin. En terwijl dit echt goed gaat. Mijn vriend heeft 1 kind en onderling met de kinderen gaat het heel goed. Mijn ex en mijn vriend kunnen het samen goed vinden.
Mijn vriend en zijn ex helaas niet en zij wil ook niet binnenkomen bij ons en het is helaas allemaal afstandelijk. (terwijl zij juist diegene was die wilde scheiden).
Dus eigenlijk zou je zeggen dat ik weinig reden heb tot klagen maar het gevoel van mislukking om mijn eerste huwelijk blijft. Het schuldgevoel richting mijn kinderen heb ik heel erg. Het samengestelde gezin vind ik (als enige volgens mij) erg lastig. Als mijn vriend iets heeft met zijn dochter (kinderfeest oid ) en ik 'mag' niet mee voelt dit gewoon rot.
Ik weet ook niet of ik het nu goed uit kan leggen. Ik mis nog altijd heel erg het gezin, hoe het was. Dat het niet mee is, samen. En niet mijn ex, die mis ik echt niet. Maar het altijd regelen met dingen, kinderen op en neer brengen. De stempel die je toch hebt.
Het overvalt me steeds vaker, als zo'n zware deken die op je ligt. Terwijl het toch makkelijker zou moeten worden, na zoveel jaren?
Herkent iemand dit?
dinsdag 28 februari 2023 om 10:01
dinsdag 28 februari 2023 om 11:13
Geven de kinderen aan ongelukkig te zijn?
Veel kinderen van deze tijd vermaken zich met scherm en hebben online vrienden. Mijn leven zou het niet zijn maar mijn jolig drietal is helemaal heppiedepeppie met hun eigen kleine schermleventje. Het is niet aan mij om ze vrienden door hun strot te duwen.
Heb anders eens een open gesprek met je kinderen over hun leven en hun geluk. Misschien dat je dat nutteloze schuldgevoel eens even een klein beetje opzij kunt zetten.
.
dinsdag 28 februari 2023 om 11:19
Zelf vond ik het als kind erger als mijn moeder bang was dat ik niet genoeg sociale dingen had, dan dat ik het zelf vond. Dan had ik vooral het gevoel dat ik haar teleurstelde. Ik heb zelfs weleens sociale dingen verzonnen, en dan ging ik gewoon naar de bieb.
En dat terwijl mijn moeder zelf een enorme introvert is! Nu zie ik dat zij dat ook weer vanuit huis heeft meegekregen. Daar werd altijd erg gekeken maar hoeveel uitnodigingen voor feestjes je als kind had (haar zussen veel meer).
Dus ik zie nu als volwassene hoezeer zulke dingen van generatie op generatie doorwerken. Onbewust heb je een mening over hoe zijn leven nu is, en dat kan heel moeilijk zijn voor een kind om daar van los te komen. Laat je kind zijn eigen pad volgen en probeer zélf wat gelukkiger te worden.
En dat terwijl mijn moeder zelf een enorme introvert is! Nu zie ik dat zij dat ook weer vanuit huis heeft meegekregen. Daar werd altijd erg gekeken maar hoeveel uitnodigingen voor feestjes je als kind had (haar zussen veel meer).
Dus ik zie nu als volwassene hoezeer zulke dingen van generatie op generatie doorwerken. Onbewust heb je een mening over hoe zijn leven nu is, en dat kan heel moeilijk zijn voor een kind om daar van los te komen. Laat je kind zijn eigen pad volgen en probeer zélf wat gelukkiger te worden.
anoniem_64099e414652c wijzigde dit bericht op 28-02-2023 11:25
8.73% gewijzigd
dinsdag 28 februari 2023 om 11:20
De jongste heeft een niet zo leuke basisschooltijd gehad. Hij zit nu in de brugklas en hij heeft een leuke klik met een klasgenoot. Hij is best sociaal, super sociaal zelfs. Maar als het dichtbij komt kan hij bang worden.
Hij is, zegt hij zelf, geen type voor een vriendengroep. Hij wil het liefst 1 of 2 goeie vrienden. Helemaal prima natuurlijk. Maar omdat we hier net wonen komt hij er moeilijk tussen omdat hier allemaal groepen zijn. Hij kan zijn onzeker verhullen door stoer gedrag waardoor sommige jongens ook afhaken bij hem. Daar werkt hij super goed aan.
En we praten hier ook heel veel over. Hij doet het goed maar inderdaad mijn angst is dat hij ongelukkig is of wordt. Ik gun hem een vriend of meerdere. En hij lijkt wel op mij, hij is heel erg lief naar andere, hij doet heel veel en vindt het moeilijk als hij dit niet terugkrijgt.
Mijn oudste heeft veel vriendinnen overal, niet echt 1 groepje.
Ik hoop dat het bij mijn jongste ook nog komt, wellicht door bijbaan of dadelijk een andere voetbalteam.
Ik heb een afspraak gemaakt en door ziekte kan dit pas volgend week vrijdag.
Hij is, zegt hij zelf, geen type voor een vriendengroep. Hij wil het liefst 1 of 2 goeie vrienden. Helemaal prima natuurlijk. Maar omdat we hier net wonen komt hij er moeilijk tussen omdat hier allemaal groepen zijn. Hij kan zijn onzeker verhullen door stoer gedrag waardoor sommige jongens ook afhaken bij hem. Daar werkt hij super goed aan.
En we praten hier ook heel veel over. Hij doet het goed maar inderdaad mijn angst is dat hij ongelukkig is of wordt. Ik gun hem een vriend of meerdere. En hij lijkt wel op mij, hij is heel erg lief naar andere, hij doet heel veel en vindt het moeilijk als hij dit niet terugkrijgt.
Mijn oudste heeft veel vriendinnen overal, niet echt 1 groepje.
Ik hoop dat het bij mijn jongste ook nog komt, wellicht door bijbaan of dadelijk een andere voetbalteam.
Ik heb een afspraak gemaakt en door ziekte kan dit pas volgend week vrijdag.
dinsdag 28 februari 2023 om 11:21
dinsdag 28 februari 2023 om 11:23
Klinkt voor mij niet als doodongelukkig.
Heb jij enig idee waarom jij dit niet kunt loslaten? Zou het kunnen dat je je eigen verlangens (en de bijbehorende frustratie) op je kinderen plakt?
Heb jij zelf vrienden/vriendinnen, Bee?
.
dinsdag 28 februari 2023 om 11:23
Nou, dit! Sorry, ik sla hier nogal op aan, omdat ik dit uit mijn jeugd herken. Mijn moeder had het beste met ons voor, maar ze was iets te gefixeerd op hoe wij onze sociale contacten ontwikkelden.Rooss4.0 schreef: ↑28-02-2023 11:21Voor kinderen is het ook verschrikkelijk als moeder steeds aankomt met: "heb je geen vriend meegenomen van school? Heb je wel een beetje aanspraak? Zou je niet eens gaan voetballen/tennissen/kantklossen? Misschien vind je daar een vriend!"
Lekker met rust laten, kinderen vinden hun weg wel.
dinsdag 28 februari 2023 om 11:28
Waardoor je je alleen nog maar bewuster wordt van het feit dat het misschien niet zo lukken wil. Of je hebt er helemaal geen zin in en wordt steeds bevestigd in het idee dat je raar en vreemd bent.
.
dinsdag 28 februari 2023 om 11:32
Dit vind ik wel erg interessant en een fijne opmerking! Ik ben ook heel erg introvert en soms vind ik dat zelf lastig en voel ik me alleen. Toch is dit erger geworden sinds mijn relatie en dat komt natuurlijk niet door mijn vriend. Dat ligt bij mij, dat weet ik!!navyblue schreef: ↑28-02-2023 11:19Zelf vond ik het als kind erger als mijn moeder bang was dat ik niet genoeg sociale dingen had, dan dat ik het zelf vond. Dan had ik vooral het gevoel dat ik haar teleurstelde. Ik hen zelfs weleens sociale dingen verzonnen, en dan ging ik gewoon naar de bieb.
En dat terwijl mijn moeder zelf een enorme introvert is! Nu zie ik dat zij dat ook weer vanuit huis heeft meegekregen. Daar werd altijd erg gekeken maar hoeveel uitnodigingen voor feestjes je als kind had (haar zussen veel meer).
Dus ik zie nu als volwassene hoezeer zulke dingen van generatie op generatie doorwerken. Laat je kind zijn eigen pad volgen en probeer zélf wat gelukkiger te worden.
Maar hij is super extravert. Hij praat met iedereen, is makkelijk in de omgang en valt op als hij binnenkomt en hij wil ook opvallen. Zijn jongste heeft heel veel feestjes, luistert altijd, doet meteen iets wat gevraagd wordt en gaat nergens tegenin. (ik vind het bijna eng).
Dit alles zorgt voor irritatie, onzekerheid...deze verschillen. En nogmaals het ligt bij mij he?! Dat weet ik. Maar mijn jongste merkt dit ook. Mijn oudste is inmiddels al wat ouder en bijna uit de puber fase. Mijn jongste is de enige jongen, wild en overal een antwoord op en gaat overal tegenin. Ik ben eraan gewend. Maar hij is ook super sociaal, zal nooit pesten en helpt altijd andere. Maar hij vind het soms lastig dat niemand hem vraagt. Aan de andere kant is hij ook graag thuis of met mij en zijn zus.
We hebben (sinds de scheiding sowieso) veel samen gedaan. We gaan veel weekendjes weg, dagjes weg, enz.
Het is soms moeilijk bij mezelf te blijven omdat mijn vriend (en zijn dochter) zo anders zijn. Inderdaad ook het benoemen: wat heb je toch veel vriendinnen en wat heb je toch veel feestjes. Ik heb daar eens iets van gezegd en dan wordt er vaak boos gereageerd.
Het begint op te vallen waardoor ik me meer terugtrek. Heb ik hem trouwens ook aangegeven: dat ik het lastig vind om vaker te horen wat ik anders moet of kan doen, als hij met tips komt, hoe we dingen beter kunnen doen. Zo is hij gewoon.
Maar dat maakt het wel dat de focus zo ligt op vrienden maken. Nu wil mijn jongste dit zelf ook hoor. Maar het is lastig om er tussen te komen, in dit dorp dan vind ik zelf ook.
dinsdag 28 februari 2023 om 11:59
Ieder mens kan dingen soms anders doen, ook je vriend. Maar dat hoeft niet de hele tijd benoemd te worden. Jij geeft vriend ook niet de hele tijd tips, dus hij hoeft jou ook niet de hele tijd advies te geven. Laat elkaar in je waarde met alle plus- en minpunten die we allemaal hebben.
Geef zoon gewoon het vertrouwen dat hij heus op het juiste moment wel leuke mensen tegenkomt, zolang hij gewoon aardig en sociaal is. En er is niets mis met gewoon op school leuk contact met mensen hebben zonder daarbuiten af te spreken. En er is ook niks met stiefdochter die nergens tegenin gaat, misschien heeft zij de behoefte gewoon niet, dat is niet ongezond ofzo. Ieder mens is anders.
Geef zoon gewoon het vertrouwen dat hij heus op het juiste moment wel leuke mensen tegenkomt, zolang hij gewoon aardig en sociaal is. En er is niets mis met gewoon op school leuk contact met mensen hebben zonder daarbuiten af te spreken. En er is ook niks met stiefdochter die nergens tegenin gaat, misschien heeft zij de behoefte gewoon niet, dat is niet ongezond ofzo. Ieder mens is anders.
dinsdag 28 februari 2023 om 12:17
Dank je wel! Daar is ook zeker niets mis mee. Ik ben blij dat mijn zoon op school het leuk heeft, ook met momenten moeilijk maar dat hoort er ook bij.navyblue schreef: ↑28-02-2023 11:59Ieder mens kan dingen soms anders doen, ook je vriend. Maar dat hoeft niet de hele tijd benoemd te worden. Jij geeft vriend ook niet de hele tijd tips, dus hij hoeft jou ook niet de hele tijd advies te geven. Laat elkaar in je waarde met alle plus- en minpunten die we allemaal hebben.
Geef zoon gewoon het vertrouwen dat hij heus op het juiste moment wel leuke mensen tegenkomt, zolang hij gewoon aardig en sociaal is. En er is niets mis met gewoon op school leuk contact met mensen hebben zonder daarbuiten af te spreken. En er is ook niks met stiefdochter die nergens tegenin gaat, misschien heeft zij de behoefte gewoon niet, dat is niet ongezond ofzo. Ieder mens is anders.
Het benoemen is iets wat wel een ding is. Zo gaat het ook wel overal denk ik: over mijn vriend ook: die is altijd leuk en spontaan en gezellig. Zijn dochter is altijd leuk en lief.
En ja mijn zoontje is een druk mannetje en heeft soms een grote mond maar is zeker wel lief. Ik ben moe van alle tips en adviezen elke keer. De verwijten enz.
dinsdag 28 februari 2023 om 13:30
Ik heb vooral het gevoel dat het verhuizen en samenwonen je is tegengevallen en dat je dat vooral moeilijk vindt om te erkennen en daar ook een groot deel van je schuldgevoel zit, zeker richting je kinderen.
En dat zou ook helemaal niet gek zijn mi. Je woont er net een jaar, in een ander dorp waarin het moeilijk lukt er tussen te komen, geen klik met zijn vriendenkring, op je tenen lopen door dingen in het samengestelde gezin, in je relatie en weinig ruimte voor jezelf of met je kinderen alleen.
Ik snap wel dat alles dan als een zware deken voelt en je je schuldig voelt dat je je zo voelt omdat je toen die keuze juist weloverwogen hebt gemaakt en je kinderen er wel blij mee lijken te zijn.
En er is niets mis mee dat iemand introvert is, vriendengroepen misschien minder fijn vindt, liever thuis alleen is voor de ontspanning. En met jouw jongste is ook niets mis omdat hij wat vaker thuis is dan je stiefdochter, minder vrienden heeft, af en toe niet luistert. Ieder kind en ieder mens is anders.
dinsdag 28 februari 2023 om 13:39
Ja, ik denk dat alles nu onder een loep ligt, ook omdat de kinderen, gewild of ongewild, tegen elkaar worden afgezet en worden vergeleken. Waarbij enige puberale dwarsheid al snel extra zichtbaar wordt ten opzichte van “makkelijke” stiefdochter. En dat voelt TO dan extra. Dat is niet leuk, en niet eerlijk.
En daarnaast lijken er bij TO nog de eigen problemen te spelen. Op papier is alles goed, en klopt het. Je zou gelukkig moeten zijn. Maar je bent het niet.
En daarnaast lijken er bij TO nog de eigen problemen te spelen. Op papier is alles goed, en klopt het. Je zou gelukkig moeten zijn. Maar je bent het niet.
dinsdag 28 februari 2023 om 13:50
Volgens mi is dat ook echt een bekend idee wat hoort bij gewoon op/sip zijn. Soms denk ik ook... ik ben er voor iedereen, waar blijf ik dan?Bee81 schreef: ↑27-02-2023 09:43Dank je voor je reactie. Ik spreek dat ook vaker met hun af, het speelt dan voor mij ook mee dat de jongste nog niet echt vrienden hier heeft. Dan ga ik ook niet weg als hij alleen thuis zit zielig. Dat kan ik gewoon niet.
Het is alsof het nooit goed is wat je doet. Ik heb gevoel alsof ik alles moet doen en ik ben ook een soort van op. Ik ben eigenlijk niet eens meer moe, ik voel niets meer, behalve schuldgevoel richting de kinderen.
Ik mis het ook hoe ik was; lachen en lol maken. 2 pubers die ruzie maken en dan boos weg gaan naar boven. Wat moet ik nog alleen dan zitten te doen. Iedereen heeft het druk met zijn gezin.
Ik merk dat het effect heeft op alles. Ook op mijn werk. Ik werk als secretaresse. Iedereen komt me alles vragen en als ik iets nodig heb is er niemand. Zo voelt het nu.
Voel me echt alleen en ik heb vaker hulp gehad. Ik weet gewoon even niet wat ik nog meer kan doen.
En dat hoort volgens mij ook bij kinderen in de puberteit hebben. Je doet alles voor ze. Je houdt amper nog wat over voor jezelf en wat krijg je er voor terug? Gesnauw en ondankbaarheid. Want ze hebben het o zo slecht.
Je kind is echt niet zielig als ie alleen thuis is hoor. Vind jij jezelf zielig als je alleen thuis bent? Soms is dat toch juist heerlijk? Hij is toch niet verplicht alleen thuis... hij kan ook gewoon weg gaan en iets gaan doe als hij wil.
Mijn dochter heeft ook bijna geen vrienden. Ik vind haar niet zielig en ik ga zeker niet de hele tijd entertainen. Ze is geen kleuter meer. Ze kan thuis ook gewoon dingen doen toch?
dinsdag 28 februari 2023 om 15:11
Ik mis, denk ik, inderdaad iets van mezelf maar ook mijn eigen verhaal kwijt kunnen. Want als ik jullie reacties lees voel ik me wel al beter of gehoord in elk geval. Dat ik het niet allemaal verkeerd doe en dat er niets mis is met mijn jongste b.v.
Dat stelt me toch al iets gerust. Ik mis echt iets voor mezelf. Maar geen idee wat.
En dat schuldgevoel is gewoon heel groot ja. Daardoor worden mijn angsten ook steeds groter.
Dat stelt me toch al iets gerust. Ik mis echt iets voor mezelf. Maar geen idee wat.
En dat schuldgevoel is gewoon heel groot ja. Daardoor worden mijn angsten ook steeds groter.
dinsdag 28 februari 2023 om 16:10
Mijn zoon van 13 heeft ook niet veel vrienden. Ik praat er wel s met hem over. Maar zo lang hij aangeeft dat hij het naar zijn zin heeft maak ik mij niet al te druk. Als hij maar weet dat als er wat is of ongelukkig is dat altijd met mij kan bespreken. En af en toe praat ik met hem. Hij zal zijn weg wel vinden. Niet iedereen heeft grote vrienden groepen. Probeer s te bedenken hoe je zelf was op die leeftijd en dat je je toen ook gered hebt. Op mijn 13e was het leven ook niet zo leuk maar dat is daarna weer goed gekomen.Bee81 schreef: ↑28-02-2023 06:51Ik denk en weet ook wel dat ik veel doe moet hun. We kijken samen films, we gaan de stad in, winkelen, we gaan samen naar voetbalwedstrijden en met mijn oudste naar musicals. We gaan nachtjes weg.
Ik zit vooral met de “angst” dat de jongste geen vrienden krijgt. Dan probeer ik te denken dat hij 13 is en hij ook nog niet elke weekend op pad hoeft te zijn. Of zijn andere dit wel??
Dat als hij dadelijk een bijbaantje krijgt het ook anders kan lopen en daar leuke mensen zal ontmoeten.
Ga je ook wel s wat samen met je vriend doen? Zonder kinderen. Hoeft niks spannends maar avondje bioscoop uit eten oid.
dinsdag 28 februari 2023 om 16:30
Mijn zoon geeft aan dat hij zich bij zijn voetbalteam niet altijd op zijn gemak voelt. Ze zijn allemaal net iets ouder: 14 of 15. Mijn zoon is 13 maar nog echt een jongen die wilt voetballen. Hij is nog niet van het chillen en op zijn telefoon bij elkaar hangen. Hij wil iets doen. Hij is nog niet in die fase. Hij heeft met 1 jongens uit zijn klas in de vakantie afgesproken, zijn ze samen iets gaan doen; karten. Was heel leuk zei hij.Blauwedruif85 schreef: ↑28-02-2023 16:10Mijn zoon van 13 heeft ook niet veel vrienden. Ik praat er wel s met hem over. Maar zo lang hij aangeeft dat hij het naar zijn zin heeft maak ik mij niet al te druk. Als hij maar weet dat als er wat is of ongelukkig is dat altijd met mij kan bespreken. En af en toe praat ik met hem. Hij zal zijn weg wel vinden. Niet iedereen heeft grote vrienden groepen. Probeer s te bedenken hoe je zelf was op die leeftijd en dat je je toen ook gered hebt. Op mijn 13e was het leven ook niet zo leuk maar dat is daarna weer goed gekomen.
Ga je ook wel s wat samen met je vriend doen? Zonder kinderen. Hoeft niks spannends maar avondje bioscoop uit eten oid.
Ze hebben wel afgesproken om samen carnaval te vieren volgend jaar. En dat ze bij elkaar in de klas willen komen volgend jaar.
Alleen heeft die jongen wel eigen vrienden ook, niet in deze klas maar wel op school. Mijn zoontje zegt dat die ook allemaal aardig doen tegen hem.
Maar hij moet zelf meer initiatief nemen hierin. Wat dat betreft ben ik super trots op hem. En geloof ik zeker dat hij er komt. Ik gun hem gewoon een goeie vriend. En een groep hoeft zeker niet voor mij, maar wel dat hij op stap kan of meegevraagd wordt.
Dat hij nu afgesproken heeft vind ik al super leuk voor hem.
dinsdag 28 februari 2023 om 16:56
Laat je zoon een beetje met rust en maak je niet zo’n zorgen. Je hebt al meerdere topics geopend (onder een andere nick - maar vrij herkenbaar) en je bent op meerdere vlakken in je leven ongelukkig/ontevreden/angstig en blijft daar dan in hangen. Neem je verantwoordelijkheid hierin en zoek hulp. Het gaat echt niet vanzelf veranderen.
dinsdag 28 februari 2023 om 19:11
Ik heb heel erg het gevoel dat als de kinderen gelukkig zijn, ik dat ook ben. En dat klopt meestal ook. Als we samen weg zijn of als ze het leuk hebben voel ik me zoveel beter.
Ja, het is toch heel normaal dat een kind van 13 nog een beetje zoekende is. Je een beetje zorgen maken is des moeders, maar denken dat je gelukkig bent als je kinderen het zijn, is onzin. Er zit iets bij jezelf niet goed waardoor je nu niet gelukkig bent. Dat ligt niet op de schouders van die jongen.
woensdag 1 maart 2023 om 07:47
Oh meid, wat klink jij intens ongelukkig. Goed dat de afspraak met de huisarts staat.
Zo te horen doen jouw kinderen het hartstikke goed. Voor je zoon is het natuurlijk ook allemaal pittig: een verhuizing, een stiefgezin, en een nieuwe school binnen een jaar! Fijn dat hij op school al een vriend heeft gemaakt. In de brugklas is het sowieso vaak nog wat zoeken qua vriendschappen. Mijn zoon (ook brugklas) spreekt ook buiten school bijna niet af maar is toch niet ongelukkig hoor.
Eerlijk gezegd (maar misschien projecteer ik nu wel) klink je niet erg gelukkig met het samenwonen. Je hebt 2 pubers naar een nieuw dorp gesleept waar jullie alledrie niemand hebben en het samenvoegen van de 2 gezinnen valt best wel tegen, wat ook niet zo gek is want dat is ook heel moeilijk.
Hebben je vriend en jij voor het samenwonen wel goed gesproken over hoe het zou zijn, voor jullie zelf en voor jullie 3 kinderen? Want het is niet niks, ineens een stel pubers samenvoegen. Wat was de reden dat jullie dit wilden? En heb je sinds de start van dit topic eigenlijk wel met je vriend gesproken over hoe je je voelt?
Zo te horen doen jouw kinderen het hartstikke goed. Voor je zoon is het natuurlijk ook allemaal pittig: een verhuizing, een stiefgezin, en een nieuwe school binnen een jaar! Fijn dat hij op school al een vriend heeft gemaakt. In de brugklas is het sowieso vaak nog wat zoeken qua vriendschappen. Mijn zoon (ook brugklas) spreekt ook buiten school bijna niet af maar is toch niet ongelukkig hoor.
Eerlijk gezegd (maar misschien projecteer ik nu wel) klink je niet erg gelukkig met het samenwonen. Je hebt 2 pubers naar een nieuw dorp gesleept waar jullie alledrie niemand hebben en het samenvoegen van de 2 gezinnen valt best wel tegen, wat ook niet zo gek is want dat is ook heel moeilijk.
Hebben je vriend en jij voor het samenwonen wel goed gesproken over hoe het zou zijn, voor jullie zelf en voor jullie 3 kinderen? Want het is niet niks, ineens een stel pubers samenvoegen. Wat was de reden dat jullie dit wilden? En heb je sinds de start van dit topic eigenlijk wel met je vriend gesproken over hoe je je voelt?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
