Gescheiden en nieuwe relatie

Ik denk dat je gevoelens echt niet vreemd zijn. Veel mensen denken dat je met een nieuwe partner of gezin het verleden kunt uitwissen. Maar dat blijft natuurlijk gewoon bestaan.

Je kunt heel gelukkig zijn met een nieuwe partner maar toch verdrietig zijn om de oude situatie. Dat kan naast elkaar bestaan.

In dit geval
- de scheiding was niet jouw beslissing;
- schuldgevoel naar je kinderen;
- schaamte naar je omgeving;
- last van je veranderde status als "gescheiden" "alleenstaande ouder" "zielig" of "alleen";

Een samengesteld gezin is vele malen complexer dan een kerngezin! Veel mensen vinden het maar vervelend of ingewikkeld om terug te kijken. Maar 60% van de samengestelde gezinnen lukt het niet en gaat uit elkaar. Volkomen logisch want je hebt te maken met 2 verschillende gezinnen met totaal andere opvoedstijlen, kinderen die toch altijd een tik hebben gekregen van de scheiding, exen die altijd aanwezig blijven, kinderen die niet op elkaar zitten te wachten en 2 partners die toch zijn beschadigd door het verleden.

Het grote verschil met een kerngezin is daarnaast dat de prioriteit niet bij je nieuwe partner maar bij je kinderen ligt (of zou moeten liggen).

Bee81 schreef: ↑

15-02-2023 10:07

Ja ik wil ook zeker hieraan werken.

Ik mis ook iets van mezelf maar ik weet niet zo goed wat ik zelf leuk vind. Ik heb niet echt een hobby.

Ik vind het lekker om gewoon eens alleen te zijn, wijntje, in bad, filmpje.

Ondanks dat mijn ex en ik goed contact hebben zijn ze vaker bij mij. En ze gaan steeds minder graag naar mijn ex, niet om hem! Maar vanwege het verhuizen elke keer. Wat ik ook snap.

Ik ga de huisarts bellen, omdat ik gewoon gelukkig wil zijn en van het schuldgevoel af wil raken. Meer los kan laten.

Mijn (inmiddels jongvolwassen) kinderen wonen ook bij ons omdat ze geen zin hadden in gesleep met spullen iedere week. Om diezelfde reden wonen mijn stiefkinderen (ook inmiddels jongvolwassenen) bij hun moeder. Ik vind dat niet heel raar. Ik zou zelf knettergek worden van al dat heen en weer slepen.

Je klinkt eigenlijk sowieso wat "stuurloos". Je weet niet wat je wil, niet wat je leuk vindt. Denk dat de huisarts bellen een heel goed idee is.

evelien2010 schreef: ↑

15-02-2023 10:44

Ik denk dat je gevoelens echt niet vreemd zijn. Veel mensen denken dat je met een nieuwe partner of gezin het verleden kunt uitwissen. Maar dat blijft natuurlijk gewoon bestaan.

Je kunt heel gelukkig zijn met een nieuwe partner maar toch verdrietig zijn om de oude situatie. Dat kan naast elkaar bestaan.

In dit geval
- de scheiding was niet jouw beslissing;
- schuldgevoel naar je kinderen;
- schaamte naar je omgeving;
- last van je veranderde status als "gescheiden" "alleenstaande ouder" "zielig" of "alleen";

Een samengesteld gezin is vele malen complexer dan een kerngezin! Veel mensen vinden het maar vervelend of ingewikkeld om terug te kijken. Maar 60% van de samengestelde gezinnen lukt het niet en gaat uit elkaar. Volkomen logisch want je hebt te maken met 2 verschillende gezinnen met totaal andere opvoedstijlen, kinderen die toch altijd een tik hebben gekregen van de scheiding, exen die altijd aanwezig blijven, kinderen die niet op elkaar zitten te wachten en 2 partners die toch zijn beschadigd door het verleden.

Het grote verschil met een kerngezin is daarnaast dat de prioriteit niet bij je nieuwe partner maar bij je kinderen ligt (of zou moeten liggen).

Maar ja het niet zo dat als je gaat scheiden dat je dan in het begin verdrietig bent en daar om rouwt... En dat je dat dan na een tijdje verwerkt en het uiteindelijk accepteert?
En daarna krijg je een nieuwe relatie en dan ben je weer blij en dan realiseer je je dat het eigenlijk beter is. Dat diegene beter bij je past (want dat doen liefdeshormonen toch?)

Althans zo ging het bij mij. En natuurlijk hoeft het niet altijd zo te gaan en ik snap dat iedereen anders is, maar ik snap denk ik ook wel een beetje waarom de vriend van to niet echt op die gesprekken zit te wachten. Ik zou dan ook bang zijn dat het aan mij lag... Want anders zou ze niet meer om haar ex rouwen... Of bang zijn dat ze eigenlijk nog niet klaar was om een nieuwe relatie aan te gaan.

Kijk... Ik snap dat het niet ideaal is. Je bent liever gewoon met je eerste man samen, het is jammer dat je niet alles kan delen met degene die net zo verliefd is op iouw kind als jijzelf. Dat je niet samen super trots bent. Dat mis ik ook wel eens. Maar co ouderschap heeft voor mij toch ook voordelen. Ik heb meer tijd voor mezelf en voor bijv het huishouden en ik ben iemand die dat soms echt nodig heeft (als je dat niet hebt is dat misschien anders) omdat ik anders overprikkeld raakt.

Ik persoonlijk woon bijv al 10 jaar op een plek waar ik niet wil wonen. Dit komt door ziekte van mij en door de scheiding dat ik hier ben komen wonen en t lukt niet om hier weg te komen. Daar baal ik wel eens van. Dat ik niet meer in mijn mooie huis in een goede buurt woon maar ergens in een hele slechte buurt op 3 hoog achter. Maar dan probeer ik de voordelen te bekijken. Als ik niet was gescheiden dan had ik nu nog in mijn mooie vrijstaande huis gewoond. Wat ook voor mijn kinderen veel beter was. Maar op zulke momenten dan denk ik altijd aan wat ik nu wel heb... Mijn nieuwe vriend past veel beter bij mij dan mijn ex.
Als ik dan aan mijn ex denk dan moet ik er niet aan denken dat ik nog met hem samen had geweest. Dan ben ik daar echt dankbaar voor. Over het algemeen.. als je uit elkaar gaat dan groei je heel hard uit elkaar en dan ga je meer de negatieve kanten van een persoon zien toch? Het klinkt een beetje alsof to dat niet heeft. Dat ze haar ex eigenlijk nog steeds een heel erg leuke man vindt. En dat ze liever bij hem nog had geweest als bij haar vriend. En ik snap wel dat de vriend van to daar niet over wil praten. Ik zou daar eigenlijk ook niet op zitten wachten en denken... Wat doe je dan met mij? Ben ik dan maar tweede keus omdat je ex je niet meer wilde?

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik een beetje mis dat to ook de voordelen van haar situatie nu ten op zichten van toen ze getrouwd was bekijkt. En dingen die toen echt niet leuk waren, die ze nu lekker niet meer heeft. Dat is eigenlijk wat er voor zorgt dat ik niet heb wat to heeft denk ik. Alsof zij haar huwelijk van toen nog idealiseert en ik mijn situatie nu meer idealiseer (terwijl dat ook niet altijd ideaal is natuurlijk).

Misschien helpt het to om samen met een psych te kijken naar wat nu beter is dan toen.

To als je morgen terug zou mogen naar je ex... Zou je dat dan doen? En wat zouden daar dan de nadelen van zijn als je dat deed? Misschien is t goed om daar eens naar te kijken.

Ik begrijp wat je zegt code rood. Het verschil is wel dat jij blij of misschien opgelucht was om bij je ex weg te gaan en te zijn. Wellicht stond jij wel achter de scheiding. En jouw leven is echt beter geworden (ondanks de woonsituatie). Heel erg knap trouwens om daar zo sterk in te staan.

In het geval van to is dat natuurlijk anders. Ze wilde nooit scheiden. Het is haar overkomen/aangedaan. En ze heeft nog steeds een goede band met haar ex (wat ten aanzien van de kinderen alleen maar goed is natuurlijk).

evelien2010 schreef: ↑

17-02-2023 08:10

Ik begrijp wat je zegt code rood. Het verschil is wel dat jij blij of misschien opgelucht was om bij je ex weg te gaan en te zijn. Wellicht stond jij wel achter de scheiding. En jouw leven is echt beter geworden (ondanks de woonsituatie). Heel erg knap trouwens om daar zo sterk in te staan.

In het geval van to is dat natuurlijk anders. Ze wilde nooit scheiden. Het is haar overkomen/aangedaan. En ze heeft nog steeds een goede band met haar ex (wat ten aanzien van de kinderen alleen maar goed is natuurlijk).

Maar ook dan doe je jezelf alleen maar pijn als je na negen jaar nog steeds niet echt verder kunt met je leven. Dan wordt het wel echt tijd om dat aan te pakken, althans, dat is iig wat ik mijn vriendinnen aan zou raden. Want dat je misschien niet wilde scheiden is je overkomen, maar hoe het daarna loopt, met jou en je leven, heb je dan wel weer zelf op te pakken.

meisje85 schreef: ↑

17-02-2023 08:18

Maar ook dan doe je jezelf alleen maar pijn als je na negen jaar nog steeds niet echt verder kunt met je leven. Dan wordt het wel echt tijd om dat aan te pakken, althans, dat is iig wat ik mijn vriendinnen aan zou raden. Want dat je misschien niet wilde scheiden is je overkomen, maar hoe het daarna loopt, met jou en je leven, heb je dan wel weer zelf op te pakken.

Ik weet nietof dat nou door die scheiding komt. Misschien zit het in haarzelf en wordt scheiden gezien als de oorzaak omdat je daar nu eenmaal toch meestal naar zoekt. Maar soms is er geen oorzaak en ben je gewoon wie je bent. En doe je wat je doet. Als je van nature nogal gloomy bent, ben je dat ook wel zonder aanwijsbare oorzaak.

Best een leuk idee, de oorzaak wegnemen lost het probleem op.

Maar stel, je valt van je fiets en breekt je been. De behandeling is dan niet je fiets verkopen lijkt mij. Nooit meer fietsen helpt ook niet: je kan ook nog van de trap vallen.

Dat is wat ik ook al in eerdere posts schreef, ook TO zelf schreef al dat ze het gevoel al veel langer kent. Ik snap persoonlijk alle berichten/reacties over een scheiding sowieso daarom niet zo erg. Ik bedoel dus ook: TO zal toch zelf iets moeten doen om de situatie te veranderen. En dat geldt des te meer omdat die scheiding die ze zelf als aanleiding noemt, inmiddels al 9 jaar geleden is. Zelfs als het de aanleiding is, wat ik betwijfel, komt er een moment dat je door moet en niet meer daarop terug kunt vallen als veroorzaker van het probleem.

Wat ik me ook afvraag, TO benoemt situaties waar zij erbij als nieuwe, tussen een vriendengroep die elkaar al jaren kent. Maar ik lees dat niet omgekeerd, waar man erbij zit in háár omgeving, waar soms dingen aan bod komen van voor zijn tijd. Dat zal wellicht komen doordat de vriendengroep “naar ex is gegaan”, maar ook bij haar eigen vriendinnen lijkt TO niet vrijuit te kunnen spreken, omdat ze zo weg van hem zijn. Dat je dan vaak een onbestemd gevoel van nergens echt bij horen hebt, vind ik dan niet heel vreemd.

navyblue schreef: ↑

17-02-2023 11:57

Wat ik me ook afvraag, TO benoemt situaties waar zij erbij als nieuwe, tussen een vriendengroep die elkaar al jaren kent. Maar ik lees dat niet omgekeerd, waar man erbij zit in háár omgeving, waar soms dingen aan bod komen van voor zijn tijd. Dat zal wellicht komen doordat de vriendengroep “naar ex is gegaan”, maar ook bij haar eigen vriendinnen lijkt TO niet vrijuit te kunnen spreken, omdat ze zo weg van hem zijn. Dat je dan vaak een onbestemd gevoel van nergens echt bij horen hebt, vind ik dan niet heel vreemd.

Toch zit dat gevoel meestal in degene die het betreft. Ik weet niet of anderen nu zo bezig zijn met de vraag of iemand er wel of niet echt bij hoort.

Ik herken het wel dat gemis af en toe, het overkomt me ook nog wel eens, de scheiding was ook mijn keuze niet. Het "gemis" is bij mij sterker als ik in bepaalde situaties kom die me aan vroeger doen denken of op momenten dat ik al zowiezo erger moe of gestresst ben, Soms geef ik me er even aan toe om vervolgens weer te realiseren dat ik nu ook voor fijn leven heb en vergelijken geen zin heeft, wat niet meer is kan niet meer terugkomen. Een van mijn dochters zei het is niet omdat je veel van papa hebt gehouden en nog altijd ergens zal doen, dat je niet van een ander kan houden en ook gelukkig kan zijn ook op een nieuwe manier, en ze heeft gelijk. Het is wel moeilijker vind ik om een nieuwe binding met iemand op te bouwen die ook al zijn verleden heeft, maar door veel te communiceren is het toch een fijne relatie.

je hoeft niet naar de huisarts hoor, je kunt hulp vaak beter en sneller zelf inkopen
als je aanvullend verzekerd bent, krijg je een flink aantal sessies terug

evelien2010 schreef: ↑

17-02-2023 08:10

Ik begrijp wat je zegt code rood. Het verschil is wel dat jij blij of misschien opgelucht was om bij je ex weg te gaan en te zijn. Wellicht stond jij wel achter de scheiding. En jouw leven is echt beter geworden (ondanks de woonsituatie). Heel erg knap trouwens om daar zo sterk in te staan.

In het geval van to is dat natuurlijk anders. Ze wilde nooit scheiden. Het is haar overkomen/aangedaan. En ze heeft nog steeds een goede band met haar ex (wat ten aanzien van de kinderen alleen maar goed is natuurlijk).

Nee de scheiding was niet mijn keuze en ik wilde het niet. En dat deed heel veel pijn. En na 6 weken had hij een nieuwe vriendin wat nog meer pijn deed. Alleen... Het is nu 10 jaar later... Ik kan daar toch niet voor altijd in blijven hangen. Op een gegeven moment moet je een situatie accepteren hoe hij is. En als dat niet lukt dan heb je daar misschien psychische hulp bij nodig, dat kan natuurlijk. Iedereen heeft zijn eigen tempo.

Alleen vind ik t wel echt sneu voor de nieuwe vriend van to. Want als ze niet was gescheiden was ze ook niet met hem geweest en ze verlangt dus nu eigenlijk terug naar een situatie waarin ze niet met hem zou zijn. Hij is dus eigenlijk alleen maar haar vriend omdat ze is gescheiden maar eigenlijk had ze liever niet met hem geweest maar met haar ex. Althans zo zou ik het opvatten als ik haar vriend was. En ik denk dat als dit is hoe to het voelt dat het eigenlijk beter is om niet met hem te zijn want niemand verdient het om tweede keus te zijn.

coderood schreef: ↑

17-02-2023 18:11

Nee de scheiding was niet mijn keuze en ik wilde het niet. En dat deed heel veel pijn. En na 6 weken had hij een nieuwe vriendin wat nog meer pijn deed. Alleen... Het is nu 10 jaar later... Ik kan daar toch niet voor altijd in blijven hangen. Op een gegeven moment moet je een situatie accepteren hoe hij is. En als dat niet lukt dan heb je daar misschien psychische hulp bij nodig, dat kan natuurlijk. Iedereen heeft zijn eigen tempo.

Alleen vind ik t wel echt sneu voor de nieuwe vriend van to. Want als ze niet was gescheiden was ze ook niet met hem geweest en ze verlangt dus nu eigenlijk terug naar een situatie waarin ze niet met hem zou zijn. Hij is dus eigenlijk alleen maar haar vriend omdat ze is gescheiden maar eigenlijk had ze liever niet met hem geweest maar met haar ex. Althans zo zou ik het opvatten als ik haar vriend was. En ik denk dat als dit is hoe to het voelt dat het eigenlijk beter is om niet met hem te zijn want niemand verdient het om tweede keus te zijn.

Maar hij is toch ook een 2e keus? Dat is iedereen die in een relatie zit met iemand wiens vorige partner ongewild is vertrokken. Als er geen scheiding was waren er ook geen nieuwe partners. Dat is hoe het werkt.

evelien2010 schreef: ↑

18-02-2023 20:46

Maar hij is toch ook een 2e keus? Dat is iedereen die in een relatie zit met iemand wiens vorige partner ongewild is vertrokken. Als er geen scheiding was waren er ook geen nieuwe partners. Dat is hoe het werkt.

Er zijn ook mensen die juist erge spijt hebben dat ze überhaupt ooit met de eerste partner waren, en blij zijn dat dat hoofdstuk is afgesloten.

Maar ik denk niet dat TO naar die man terug verlangt, ik denk dat ze met weemoed terugdenkt aan wat niet heeft mogen zijn.

evelien2010 schreef: ↑

18-02-2023 20:46

Maar hij is toch ook een 2e keus? Dat is iedereen die in een relatie zit met iemand wiens vorige partner ongewild is vertrokken. Als er geen scheiding was waren er ook geen nieuwe partners. Dat is hoe het werkt.

Wellicht als je het zo op vat. Als ik nog met mijn ex was geweest dan had ik niet met mijn vriend geweest. Maar niet omdat ik hem niet leuk vind maar omdat ik er op dat moment niet voor open stond.
Op dit moment is mijn vriend absoluut mijn eerste keus. Ik ben 100 keer liever dan dat ik bij mij ex wil.

Er is een verschil tussen door omstandigheden dan niet met elkaar geweest zijn of terugverlangen naar een tijd zonder hem. Juist doordat ik zo blij ben met mijn vriend verlang ik niet terug naar mijn huwelijk. En ik zou echt super gekwetst zijn als mijn vriend dat wel had.

evelien2010 schreef: ↑

18-02-2023 20:46

Maar hij is toch ook een 2e keus? Dat is iedereen die in een relatie zit met iemand wiens vorige partner ongewild is vertrokken. Als er geen scheiding was waren er ook geen nieuwe partners. Dat is hoe het werkt.

Jij zegt zo stellig dat dat is hoe het werkt en dat iedere tweede partner in dat geval tweede keuze is, maar daar ben ik het niet mee eens. Ik zou dus ook niet denken in 'eerste of tweede keus', als je het zo bekijkt is de eerste keus ook maar de eerste omdat je die toevallig eerder tegenkwam. Ik zou het veel meer als een keuze zien, waarbij je na goede verwerking van de eerste, gewoon weer een nieuwe keuze kunt maken waarmee je uiteindelijk net zo blij of met mazzel nog blijer van kunt worden. Als je denkt in eerste en tweede keuzes, die je jezelf net zo goed tekort als dat je de 'tweede keus-partner' tekort doet.

Bee81 schreef: ↑

20-02-2023 10:10

In mijn ogen heeft het niets met eerste of tweede keus te maken toch? Dan zou ik niemand meer mogen zien na mijn ex, want iedereen is '2e keus' of eigenlijk 4e want ik heb niet alleen maar 1 relatie gehad.

Ik zelf vind de situatie moeilijk en dat kun je ook niet van te voren weten toch? Ik ben niet meteen gaan samenwonen. We hebben alles rustig aan gedaan.
De kinderen hebben het leuk samen, mijn vriend met mijn kinderen ook. Maar het blijft een feit dat we gescheiden zijn. En dat alles extra moeilijk is. Zo zie ik het.

Ik vind het moeilijk om de leuke dingen te zien. Ik wil hier wel via de huisarts hulp voor zoeken. Na mijn scheiding heb ik zelf iemand gevonden om te praten maar dat was het niet voor mij.

Ik merk het deze vakantie ook heel sterk en ik denk over alles nu na of mijn gevoel wel 'normaal' is. Het is nu carnaval hier en mijn vriendinnen zijn op vakantie, 1 dag waren we samen.

Ik weet dat ik vaker in een groep een 'alleen' gevoel heb. Mijn vriend is dan bij zijn vrienden, daar krijg ik geen klik mee. Ze praten niet echt, ze zijn nog wat jonger en ik vind ze best kinderachtig. Dan zie ik ook een andere kant van mijn vriend.

Mijn kinderen willen ook hun ding, mijn vriend heeft 1 kind. Ik wil eigenlijk alles uitleggen nu merk ik. Maar ik zit een soort van vol en het is te veel allemaal.

Ik neem mijn vriend ook niets kwalijk maar wel dat ik niet kan praten hierover. Als ik vertel hoe ik me voel zegt hij alleen maar dat dit aan mij ligt en dat ik me dingen inbeeld. Waardoor ik ontzettend ga twijfelen en de zaken ga overdenken. Dan denk ik: iemand zegt dit nu toch of heb ik dat fout?

Het klinkt allemaal super wazig nu, maar ik merk dat ik mezelf totaal aan het kwijtraken ben. Ik ben gewoon op. Ik vind het echt moeilijk met 2 pubers die continue boos zijn of boos doen, die schreeuwen en dat moet ik toch alleen oplossen.

Boze pubers zijn niet op te lossen. Dat zijn pubers. Uiteraard corrigeer je ze, maar dat wil niet zeggen dat ze dan ook meteen luisteren. Blijven herhalen, niet teveel verwachtingen hebben. Ook dit gaat voorbij.

Je klinkt niet wazig. Je klinkt wel alsof je overal problemen voelt. En dat sommige er vooral in jouw hoofd zijn. Soort algemeen gevoel van onvrede.

Natuurlijk is mijn lief geen tweede keus. In deze fase van het leven past hij vele malen beter bij me dan mijn exman en zou exman helemaal geen keus meer zijn.

Wederom vraag ik me af wat je werkelijke probleem is. Natuurlijk zijn boze pubers stom maar is niet onoverkomelijk. Het is jammer dat je vriendinnen op vakantie zijn maar wat hadden ze voor je kunnen betekenen?
Mis je het kerngezin of valt je relatie je tegen?

Het lijkt me sowieso zaak om iets voor jezelf te zoeken, iets leuks, gezelligs, iets waar je naar uit kunt kijken in de week. Is er niet een gezellig meidenkoor bij jou in de buurt, een wandel- of kookclub?
Het lijkt me zaak dat je het gaat uitrafelen met een professional, het ware probleem boven tafel krijgen en kijken wat de volgende stap gaat zijn.

Bee81 schreef: ↑

20-02-2023 10:10

In mijn ogen heeft het niets met eerste of tweede keus te maken toch? Dan zou ik niemand meer mogen zien na mijn ex, want iedereen is '2e keus' of eigenlijk 4e want ik heb niet alleen maar 1 relatie gehad.

Ik zelf vind de situatie moeilijk en dat kun je ook niet van te voren weten toch? Ik ben niet meteen gaan samenwonen. We hebben alles rustig aan gedaan.
De kinderen hebben het leuk samen, mijn vriend met mijn kinderen ook. Maar het blijft een feit dat we gescheiden zijn. En dat alles extra moeilijk is. Zo zie ik het.

Ik vind het moeilijk om de leuke dingen te zien. Ik wil hier wel via de huisarts hulp voor zoeken. Na mijn scheiding heb ik zelf iemand gevonden om te praten maar dat was het niet voor mij.

Ik merk het deze vakantie ook heel sterk en ik denk over alles nu na of mijn gevoel wel 'normaal' is. Het is nu carnaval hier en mijn vriendinnen zijn op vakantie, 1 dag waren we samen.

Ik weet dat ik vaker in een groep een 'alleen' gevoel heb. Mijn vriend is dan bij zijn vrienden, daar krijg ik geen klik mee. Ze praten niet echt, ze zijn nog wat jonger en ik vind ze best kinderachtig. Dan zie ik ook een andere kant van mijn vriend.

Mijn kinderen willen ook hun ding, mijn vriend heeft 1 kind. Ik wil eigenlijk alles uitleggen nu merk ik. Maar ik zit een soort van vol en het is te veel allemaal.

Ik neem mijn vriend ook niets kwalijk maar wel dat ik niet kan praten hierover. Als ik vertel hoe ik me voel zegt hij alleen maar dat dit aan mij ligt en dat ik me dingen inbeeld. Waardoor ik ontzettend ga twijfelen en de zaken ga overdenken. Dan denk ik: iemand zegt dit nu toch of heb ik dat fout?

Het klinkt allemaal super wazig nu, maar ik merk dat ik mezelf totaal aan het kwijtraken ben. Ik ben gewoon op. Ik vind het echt moeilijk met 2 pubers die continue boos zijn of boos doen, die schreeuwen en dat moet ik toch alleen oplossen.

Heb je wel iets voor jezelf? Een sport of een hobby? Als je kinderen puber zijn hoef je niet altijd meer thuis te zijn toch. Pubers soms maar gewoon even boos laten zijn ze moeten het ook leren zelf op te lossen.
Zou toch echt s kijken om dingen voor jezelf te gaan doen en misschien ontmoet je daar ook nog een nieuwe vriendin oid.

Bee81 schreef: ↑

20-02-2023 17:08

Komt denk ik vooral vanwege mijn jongste. Die heeft een rottijd gehad op de basisschool en nu in de brugklas. Bij het niet echt een groepje vrienden. Ik heb het gevoel dat ik er moet zijn. Anders is hij alleen. Ik heb ook niets voor mezelf want ik werk of ik ben thuis met mijn kinderen.

Hoe doen jullie dat dan? Laten jullie je 13-jarige alleen terwijl die geen vrienden heeft?

ben je niet opzoek naar allerlei redenen om de situatie maar niet te hoeven veranderen?
waar ben je bang voor?

Natuurlijk kun je een 13jarige alleen laten.

Ik heb ook een 13 jarige en een 12 jarige maar ik heb ook co ouderschap dus soms zijn ze bij mijn ex en soms bij mij. En ja pubers zijn irritant, maar dat had toch niet anders geweest als je nog samen met je ex was geweest? Mijn vriend helpt mij heel erg met de opvoeding van mijn kinderen. Meer dan dat mijn ex dat deed omdat we ook meer op 1 lijn zitten qua opvoeding. Hij is dan niet de vader van mijn kinderen maar hij voedt ze wel mede op. Dat hebben wij zo besproken met hun vader en met hunzelf ook omdat de kinderen het anders te verwarrend vonden.

Is dat misschien wat jou dwars zit? Dat het in jouw huis echt zijn kind is waar hij voor zorgt en jij die voor jouw kinderen zorgt? Want bij ons is dat helemaal niet zo. Mijn dochter belt soms liever mijn vriend op als ze ergens mee zit omdat ze goed met hem kan praten of als ze mij of haar vader irritant vindt. Of als ze bijvoorbeeld s avonds laat opgehaald wil worden van een schoolfeest ofzo dan vraagt ze hem als eerste want hij is altijd degene die rijdt. Haar vader drinkt vaak s avonds en mijn vriend drinkt niet en die rijdt graag auto en die wil altijd graag haar overal ophalen omdat hij wil dat ze veilig is. Hij is soms nog meer overbezorgd over haar dan dat haar vader en ik dat zijn.

En mijn dochter heeft het ook moeilijk gehad. Ze heeft ADHD en heeft ook een tijdje geen vrienden gehad. Maar soms laat ik haar wel alleen thuis hoor als ik bijvoorbeeld iets ga doen met mijn vriend samen. Alleen dat gebeurd niet zo vaak want wij zijn best wel huismussen. Alleen als ik weg wil naar bijvoorbeeld mijn vriendinnen dan is mijn vriend gewoon thuis. Dat hoef ik niet eens aan hem te vragen.

Ik denk dat ik nu wel een beetje begrijp waar jouw probleem zit. Dat je niet het gevoel hebt een gezin te zijn met zijn allen. En dat daar het verschil zit. Want mijn vriend is dan vader van mijn kinderen maar hij is wel degelijk hun ouder. Hij rent nog harder voor ze dan wij en beslissen ook altijd alles samen over de kinderen. Zijn kinderen zijn de deur al uit maar soms beslissen wij ook iets over zijn kinderen samen. Bijvoorbeeld of ze de auto mogen lenen ofzo of dat we een gedeelte van hun studie betalen. En zijn kinderen noemen mij ook altijd grappen Cruella de stiefmoeder... Maar als ze iets willen qua geld of auto lenen dan bellen ze meestal eerst mij want ik zeg toch meestal wel ja.

Misschien dat je zoeits kan bespreken met je vriend?