Relaties
alle pijlers
Gevoelens voor een vrouw
zondag 23 maart 2025 om 21:04
Hoi, Ik lees al een tijdje mee op het forum, maar nog nooit een topic geplaatst. Ik ben benieuwd naar jullie mening en reacties op mijn situatie.
Vanaf jonge leeftijd weet ik dat ik me aangetrokken voel tot vrouwen. Door omstandigheden heb ik dit nooit verder onderzocht en ben ik gewoon doorgegaan met mijn leven. Inmiddels ben ik 20 jaar samen gelukkig met mijn man (kinderen uit huis). In de tussentijd ben ik meerdere keren verliefd geweest op een vrouw en nog steeds voel ik me uitsluitend aangetrokken tot vrouwen, niet tot mannen. Toch ben ik dol op mijn man en houd ik oprecht van hem.
Mijn partner is op de hoogte van mijn gevoelens, maar weet ook dat ik er alles aan doe om onze relatie te behouden. Ik voel me vaak schuldig naar hem toe en doe mijn best om hem gelukkig te maken. Onze relatie is fijn en gezellig, maatjes gevoel. Maar toch voel ik mij niet altijd gelukkig.
Een aantal jaar geleden werd ik verliefd op een buurvrouw. In het begin was er een leuke, gezellige dynamiek tussen ons, inclusief mijn partner. Ik merkte dat zij mij ook aantrekkelijk vond. De dynamiek is veranderd, partner wil geen contact meer met haar. Sinds onze eerste ontmoeting kan ik haar niet uit mijn hoofd zetten. Als ik haar tegenkom, maak ik onhandige opmerkingen en vermijd ik oogcontact om afstand te creëren. Tegelijkertijd voel ik bij oogcontact een storm aan gevoelens.
Het voelt dubbel: ik probeer haar op afstand te houden, maar ergens doe ik dat ook weer niet. In berichten houdt zij juist afstand, wat ik moeilijk vind. Terwijl als wij elkaar tegenkomen, het gezellig is. Ik verlang naar haar, maar wil mijn partner niet kwetsen. Hopelijk hebben jullie tips of dezelfde ervaringen.
Vanaf jonge leeftijd weet ik dat ik me aangetrokken voel tot vrouwen. Door omstandigheden heb ik dit nooit verder onderzocht en ben ik gewoon doorgegaan met mijn leven. Inmiddels ben ik 20 jaar samen gelukkig met mijn man (kinderen uit huis). In de tussentijd ben ik meerdere keren verliefd geweest op een vrouw en nog steeds voel ik me uitsluitend aangetrokken tot vrouwen, niet tot mannen. Toch ben ik dol op mijn man en houd ik oprecht van hem.
Mijn partner is op de hoogte van mijn gevoelens, maar weet ook dat ik er alles aan doe om onze relatie te behouden. Ik voel me vaak schuldig naar hem toe en doe mijn best om hem gelukkig te maken. Onze relatie is fijn en gezellig, maatjes gevoel. Maar toch voel ik mij niet altijd gelukkig.
Een aantal jaar geleden werd ik verliefd op een buurvrouw. In het begin was er een leuke, gezellige dynamiek tussen ons, inclusief mijn partner. Ik merkte dat zij mij ook aantrekkelijk vond. De dynamiek is veranderd, partner wil geen contact meer met haar. Sinds onze eerste ontmoeting kan ik haar niet uit mijn hoofd zetten. Als ik haar tegenkom, maak ik onhandige opmerkingen en vermijd ik oogcontact om afstand te creëren. Tegelijkertijd voel ik bij oogcontact een storm aan gevoelens.
Het voelt dubbel: ik probeer haar op afstand te houden, maar ergens doe ik dat ook weer niet. In berichten houdt zij juist afstand, wat ik moeilijk vind. Terwijl als wij elkaar tegenkomen, het gezellig is. Ik verlang naar haar, maar wil mijn partner niet kwetsen. Hopelijk hebben jullie tips of dezelfde ervaringen.
maandag 24 maart 2025 om 08:58
Ik denk dat ik het hier wel mee eens ben. In mijn vorige relatie, die vijf jaar geduurd heeft, had ik ook wel eens een crush op iemand. Best regelmatig zelfs. Ik ben nooit vreemdgegaan, maar achteraf was het bijna alsof mijn onbewuste brein nog steeds zoekende was.
Dat heb ik in mijn huidige relatie nooit meer gehad.
maandag 24 maart 2025 om 09:42
maandag 24 maart 2025 om 09:43
Kun je echt gelukkig zijn als je een wezenlijk deel van die je bent wegstopt? Je viel altijd al op vrouwen, maar bent toch getrouwd met een man. Dan was hij dus eigenlijk een tweede keuze. Je kinderen zijn uit huis, is dit zoals je de rest van je leven wilt leiden, altijd verlangend naar iets wat je jezelf niet toestaat?
Overigens ook belangrijk: jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van iemand anders. Elk volwassen mens is verantwoordelijk voor zichzelf en voor het vorm geven van zijn eigen leven. Je bent nooit helemaal jezelf geweest in je huwelijk, hoe eerlijk is dát tegenover hem?
Ik zou zeker samen naar een relatietherapeut gaan om te bespreken welke mogelijkheden er voor jullie zijn.
Overigens ook belangrijk: jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van iemand anders. Elk volwassen mens is verantwoordelijk voor zichzelf en voor het vorm geven van zijn eigen leven. Je bent nooit helemaal jezelf geweest in je huwelijk, hoe eerlijk is dát tegenover hem?
Ik zou zeker samen naar een relatietherapeut gaan om te bespreken welke mogelijkheden er voor jullie zijn.
maandag 24 maart 2025 om 09:46
Mooi gezegd en zo waar.Waitingforthenight schreef: ↑24-03-2025 09:43Kun je echt gelukkig zijn als je een wezenlijk deel van die je bent wegstopt? Je viel altijd al op vrouwen, maar bent toch getrouwd met een man. Dan was hij dus eigenlijk een tweede keuze. Je kinderen zijn uit huis, is dit zoals je de rest van je leven wilt leiden, altijd verlangend naar iets wat je jezelf niet toestaat?
Overigens ook belangrijk: jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van iemand anders. Elk volwassen mens is verantwoordelijk voor zichzelf en voor het vorm geven van zijn eigen leven. Je bent nooit helemaal jezelf geweest in je huwelijk, hoe eerlijk is dát tegenover hem?
Ik zou zeker samen naar een relatietherapeut gaan om te bespreken welke mogelijkheden er voor jullie zijn.
Wat eten we vanavond?
maandag 24 maart 2025 om 09:56
@Mathilda, en anderen die het hier hebben over biseksualiteit. TO schrijft duidelijk dat ze zich alleen aangetrokken voelt tot vrouwen, dat is iets anders dan biseksualiteit. Het gaat hier om een lesbische vrouw, die ondanks haar geaardheid toch getrouwd is met een man. Het hebben over manieren om je relatie goed te houden en voor je partner te kiezen is in die context ook een beetje raar. TO doet niet anders, ze is al 20 jaar bezig om een relatie met een man in stand te houden, terwijl ze niet op mannen valt. Dan kan er liefde zijn, want er zijn veel verschillende vormen van liefde, maar niet de soort liefde waar vrijwel elk mens behoefte aan heeft.
TO is het niet aan haar man verschuldigd om bij hem te blijven, te blijven werken aan een relatie die voor haar niet volledig is. Dat is klote voor hem, maar deze haar man weet van haar gevoelens. Hoe kun je van iemand verlangen dat hij/zijn zichzelf de rest van zijn leven verloochend? Dus dan moet je soms uit liefde ook iemand loslaten. Dat kan allerlei vormen hebben, dat moeten ze samen uitzoeken.
Kennissen van ons hebben ervoor gekozen om samen te blijven wonen met hun kinderen, terwijl ze wel uit elkaar zijn. Voor hen werkt dat, omdat ze wel een gezin willen blijven vormen, maar alleen dat. Wat er mogelijk is voor TO kan zij alleen samen met man uitvinden.
TO is het niet aan haar man verschuldigd om bij hem te blijven, te blijven werken aan een relatie die voor haar niet volledig is. Dat is klote voor hem, maar deze haar man weet van haar gevoelens. Hoe kun je van iemand verlangen dat hij/zijn zichzelf de rest van zijn leven verloochend? Dus dan moet je soms uit liefde ook iemand loslaten. Dat kan allerlei vormen hebben, dat moeten ze samen uitzoeken.
Kennissen van ons hebben ervoor gekozen om samen te blijven wonen met hun kinderen, terwijl ze wel uit elkaar zijn. Voor hen werkt dat, omdat ze wel een gezin willen blijven vormen, maar alleen dat. Wat er mogelijk is voor TO kan zij alleen samen met man uitvinden.
maandag 24 maart 2025 om 10:20
Dank voor jullie reacties, fijn om verschillende meningen te horen. Ook omdat ik dit met niemand deel.
Ik heb mijn gevoelens met mijn partner gedeeld, maar probeer het nu niet meer te bespreken, omdat het te pijnlijk is. Hij weet ervan en wil bij mij blijven. In het verleden hebben we hierdoor een breuk gehad. We komen samen omdat het veilig en gezellig voelt. Op seksueel gebied voelt het soms lastig voor mij, al houd ik wel van knuffelen (het is niet liefdeloos).
Het klopt dat ieder mens verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk, maar je kunt ook veel van iemand houden en hem niet willen kwetsen, zolang je het samen maar fijn hebt.
Het is zwak dat ik geen knopen doorhak of een keuze maak, maar gevoel is een raar iets. Helemaal nu mijn gevoelens anders zijn dan in het verleden: eerder vond ik een vrouw aantrekkelijk en voelde ik een beetje vlinders, maar nu ben ik al een paar jaar hevig verliefd op haar.
Ik wil me straks richten op therapie en afstand nemen van haar om te zien hoe dat verloopt.
Ik heb mijn gevoelens met mijn partner gedeeld, maar probeer het nu niet meer te bespreken, omdat het te pijnlijk is. Hij weet ervan en wil bij mij blijven. In het verleden hebben we hierdoor een breuk gehad. We komen samen omdat het veilig en gezellig voelt. Op seksueel gebied voelt het soms lastig voor mij, al houd ik wel van knuffelen (het is niet liefdeloos).
Het klopt dat ieder mens verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk, maar je kunt ook veel van iemand houden en hem niet willen kwetsen, zolang je het samen maar fijn hebt.
Het is zwak dat ik geen knopen doorhak of een keuze maak, maar gevoel is een raar iets. Helemaal nu mijn gevoelens anders zijn dan in het verleden: eerder vond ik een vrouw aantrekkelijk en voelde ik een beetje vlinders, maar nu ben ik al een paar jaar hevig verliefd op haar.
Ik wil me straks richten op therapie en afstand nemen van haar om te zien hoe dat verloopt.
maandag 24 maart 2025 om 10:38
Dit ga je niet volhouden TO, jezelf zo beperken in wie je mag zijn en van wie je mag houden.
Ik weet niet wat de omstandigheden zijn waarom je ooit besloten hebt om dit levenspad met een man te kiezen. Maar er is in de afgelopen 20 jaar een hoop veranderd in de wereld. Zijn die omstandigheden nog wel zo dat dit de enige keuze is?
Je man wil graag samen blijven, of wil hij een betrouwbare, comfortabele partner? Als dat laatste, dan hoef jij dat niet perse te zijn. En wie weet kan een andere vrouw wel oprecht romantisch van hem houden en hem een volwaardige relatie geven.
Ik weet niet wat de omstandigheden zijn waarom je ooit besloten hebt om dit levenspad met een man te kiezen. Maar er is in de afgelopen 20 jaar een hoop veranderd in de wereld. Zijn die omstandigheden nog wel zo dat dit de enige keuze is?
Je man wil graag samen blijven, of wil hij een betrouwbare, comfortabele partner? Als dat laatste, dan hoef jij dat niet perse te zijn. En wie weet kan een andere vrouw wel oprecht romantisch van hem houden en hem een volwaardige relatie geven.
maandag 24 maart 2025 om 10:57
Eens met wat Ravintola schrijft.
Eigenlijk kan liefde ook iets egoïstisch zijn. Waarom zou jij alleen je man gelukkig kunnen maken? Je bent eigenlijk nooit 100% bij hem, hij heeft ook geen volwaardige liefdesrelatie, al 20 jaar niet. Dus nu ga je inzetten op nog meer wegduwen en negeren, terwijl de feiten hetzelfde blijven. Ik ben heel benieuwd wat een relatietherapeut hiervan zegt. Persoonlijk denk ik dat je vast zit in een illusie.
Eigenlijk kan liefde ook iets egoïstisch zijn. Waarom zou jij alleen je man gelukkig kunnen maken? Je bent eigenlijk nooit 100% bij hem, hij heeft ook geen volwaardige liefdesrelatie, al 20 jaar niet. Dus nu ga je inzetten op nog meer wegduwen en negeren, terwijl de feiten hetzelfde blijven. Ik ben heel benieuwd wat een relatietherapeut hiervan zegt. Persoonlijk denk ik dat je vast zit in een illusie.
maandag 24 maart 2025 om 11:06
Dit klinkt als een typisch 'het bloed kruipt waar het niet gaan kan'. Hoe meer je negeert wie je bent, hoe harder het signaal van jouw eigenlijke zelf zal worden vrees ik. Ik vind het naar voor je, ook dat je blijkbaar vroeger niet de ruimte en vrijheid voelde om jezelf te zijn. Geen gemakkelijke situatie, maar ik ben ook bang dat je probeert vast te houden aan een illusie.Vlinder200 schreef: ↑24-03-2025 10:20eerder vond ik een vrouw aantrekkelijk en voelde ik een beetje vlinders, maar nu ben ik al een paar jaar hevig verliefd op haar.
Ik wil me straks richten op therapie en afstand nemen van haar om te zien hoe dat verloopt.
Ik heb een stel in mijn omgeving waarbij de man steeds duidelijker voelde dat hij eigenlijk een vrouw was, die gevoelens werden steeds sterker. Ook kinderen, een heftige situatie. Toch hebben ze een modus gevonden, met elkaar én met/voor de kinderen omdat er ook nog steeds veel liefde tussen hen was. Wellicht is zoiets ook voor jullie mogelijk. Het heeft denk ik weinig zin om jezelf met alle macht te blijven verstoppen omwille van je man, hoe lief ook.
maandag 24 maart 2025 om 11:10
Het is toch ook heel zwaar voor je man, die zoveel van jou houdt, om te zeggen 'Ga maar'. Dat kiest hij nu niet, maar is ook een moeilijke keuze. Maar hij heeft dus al tig jaar een relatie met iemand die hem niet aantrekkelijk vindt. Dat is toch heel verdrietig. Net als dat het verdrietig is dar jij je gevoelens hebt weggestopt.
Als jullie uit elkaar zouden zijn, is er een kans dat jullie allebei een partner vinden waarbij er wederzijds de sterren van de hemel wordt geknuffeld, gezoend, genoten en gesekst. Goed er is niet iets als perfect maar het leven kan zoveel mooier zijn voor beiden van jullie.
Je hebt niet de garantie dat jullie die partner snel zullen vinden, maar als je wacht komt dat geluk sowieso niet.
Als jullie uit elkaar zouden zijn, is er een kans dat jullie allebei een partner vinden waarbij er wederzijds de sterren van de hemel wordt geknuffeld, gezoend, genoten en gesekst. Goed er is niet iets als perfect maar het leven kan zoveel mooier zijn voor beiden van jullie.
Je hebt niet de garantie dat jullie die partner snel zullen vinden, maar als je wacht komt dat geluk sowieso niet.
maandag 24 maart 2025 om 11:19
Jaaaaa want alle mannen willen natuurlijk een trio’tje!! Je weet toch…waarzegger schreef: ↑23-03-2025 22:38Misschien gewoon met zijn drieën iets spannends doen? Je man zou dat vast niet erg vinden, jij ook niet dus nu nog uitzoeken of de buurvrouw dat wilt
maandag 24 maart 2025 om 11:46
Nogmaals, er zijn zo veel meer relatievormen mogelijk dan alleen mannetje+vrouwtje, en hoe je dat inkleurt is helemaal aan jullie.
maandag 24 maart 2025 om 12:14
Raar, maar ik heb altijd met mannen gedatet. Ik vond het gewoon gezellig (altijd lange relaties); het liep, raar gezegd, gewoon zo. In mijn kindertijd was ik altijd verliefd op de juf, etc., maar ik heb daar nooit echt een link mee gelegd. Toch voelde ik altijd een zekere onrust.
Mijn leven is niet zonder slag of stoot verlopen. Mijn puberteit heb ik anders doorlopen dan de meesten, en misschien is het daarom pas veel later naar boven gekomen.
Waarzegger
: ik wil echt geen trio (en mijn partner ook niet).
Ik koester de mooie momenten en probeer afstand te nemen van de situatie.
Mijn leven is niet zonder slag of stoot verlopen. Mijn puberteit heb ik anders doorlopen dan de meesten, en misschien is het daarom pas veel later naar boven gekomen.
Waarzegger
: ik wil echt geen trio (en mijn partner ook niet).Ik koester de mooie momenten en probeer afstand te nemen van de situatie.
maandag 24 maart 2025 om 12:21
Gevoel is geen raar iets. Jij hebt heel goed op een rijtje wat je gevoel is en je gaat willens en wetens tegen dat gevoel in en daar ga je zelfs hulp van buitenaf bij inschakelen. Je verloochent jezelf lieve To..Vlinder200 schreef: ↑24-03-2025 10:20Dank voor jullie reacties, fijn om verschillende meningen te horen. Ook omdat ik dit met niemand deel.
Ik heb mijn gevoelens met mijn partner gedeeld, maar probeer het nu niet meer te bespreken, omdat het te pijnlijk is. Hij weet ervan en wil bij mij blijven. In het verleden hebben we hierdoor een breuk gehad. We komen samen omdat het veilig en gezellig voelt. Op seksueel gebied voelt het soms lastig voor mij, al houd ik wel van knuffelen (het is niet liefdeloos).
Het klopt dat ieder mens verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk, maar je kunt ook veel van iemand houden en hem niet willen kwetsen, zolang je het samen maar fijn hebt.
Het is zwak dat ik geen knopen doorhak of een keuze maak, maar gevoel is een raar iets. Helemaal nu mijn gevoelens anders zijn dan in het verleden: eerder vond ik een vrouw aantrekkelijk en voelde ik een beetje vlinders, maar nu ben ik al een paar jaar hevig verliefd op haar.
Ik wil me straks richten op therapie en afstand nemen van haar om te zien hoe dat verloopt.
Je gevoel voor je man is er ook, maar dat is toch compleet anders. Je ontzegt je een leven waarin je volledig jezelf kan vinden en zijn. Ik geloof niet dat je man dat, buiten zijn gehechtheidsgevoel naar jou toe, niet werkelijk wil voor jou. Maar je laat hem op een bepaalde plek bungelen waarin je hem en jezelf overtuigt voor hem en jullie te gaan. Terwijl je gedachten en (liefdes)emoties al jarenlang niet voor hem zijn. Vind jij dat eerlijk? Is dit wat je echt wil voor jullie? Allebei nooit echt ten volle kunnen (be)leven hoe het leven ook kan zijn, maar uit bepaalde angst maar blijven zitten waar je zit en alles maar onder het tapijt vegen, al dan niet met een therapeut en dan maar hopen dat alles ooit goed en fijn en vol en tevreden voelt?
Wat doe je jezelf en je man aan?
En natuurlijk is je man verantwoordelijk voor zijn eigen geluk, maar het wordt hem wel moeilijk gemaakt wanneer jij hem vanalles belooft en je blijft gedragen als een liefdevolle echtgenote met seks en al.. (Terwijl dat voor jou natuurlijk nooit echt super fijn is).
maandag 24 maart 2025 om 14:49
Hoi Vlinder, wat een open en mooi bericht. Ik snap heel goed je zoektocht. Ik snap goed dat je je partner niet wil kwetsen; jullie hebben een soort van veilige, stabiele basis met elkaar. Tegelijkertijd is er een deel van jou dat plek zoekt op deze wereld. Waar je je toe aangetrokken voelt is wezenlijk—het raakt aan wie jij bent, aan je identiteit, en aan het recht om daar ruimte voor te maken.
We zijn nogal geneigd om alles in hokjes te stoppen over wat wel en niet mag. Omdat het je man kwetst lijkt het een logisch besluit om er niets mee te doen; je wil hem geen pijn doen. Maar dit is niet iets wat je ‘doet’—het is iets wat er is. Je hebt er niet om gevraagd, het overkomt je, of misschien nog beter gezegd: het komt in jou tevoorschijn. Je kunt het misschien tijdelijk parkeren, maar het zal terugkomen omdat het iets wezenlijks van jou is.
Volgens mij gaat het dan ook niet over de vraag óf je iemand kwetst, maar over de vraag: hoe gaan wij als partners om met deze realiteit? Kunnen we het zien voor wat het is, en daar oprechte vragen over stellen in plaats van wie er ‘schuld’ heeft of wat er ‘mag’? Als er geen ruimte komt voor jouw beleving, jouw zijn, dan wordt iets in jou steeds een beetje stiller gezet. En dat raakt op termijn óók jullie relatie, jullie intimiteit, jullie echtheid.
Sommigen zullen zeggen: “Als het om een man ging, hoefde je er toch ook niks mee?” Maar dat vergelijkt iets onvergelijkbaars. Want dit gaat niet alleen over verlangen of een vluchtige crush, dit gaat over identiteit, over waarheid, over jouw recht om jezelf te zijn binnen de relatie die je hebt opgebouwd. Ookal is dat misschien ongemakkelijk.
Ik hoop dat jullie samen kunnen zoeken naar een vorm van gesprek waarin je niet tegenover elkaar komt te staan, maar naast elkaar. In het ongemak, ja, maar ook in de eerlijkheid.
Je zegt dat je afstand wil nemen van haar, maar waar neem je dan precies afstand van? Misschien ook van een deel van jezelf. Ik kan me voorstellen dat je de verliefdheid niet wil omdat het ‘gedoe’ maar het wegstoppen en jezelf ontkennen is ook ‘gedoe’ en op de lange termijn pijnlijk.
Wat raakt je zo in haar?
We zijn nogal geneigd om alles in hokjes te stoppen over wat wel en niet mag. Omdat het je man kwetst lijkt het een logisch besluit om er niets mee te doen; je wil hem geen pijn doen. Maar dit is niet iets wat je ‘doet’—het is iets wat er is. Je hebt er niet om gevraagd, het overkomt je, of misschien nog beter gezegd: het komt in jou tevoorschijn. Je kunt het misschien tijdelijk parkeren, maar het zal terugkomen omdat het iets wezenlijks van jou is.
Volgens mij gaat het dan ook niet over de vraag óf je iemand kwetst, maar over de vraag: hoe gaan wij als partners om met deze realiteit? Kunnen we het zien voor wat het is, en daar oprechte vragen over stellen in plaats van wie er ‘schuld’ heeft of wat er ‘mag’? Als er geen ruimte komt voor jouw beleving, jouw zijn, dan wordt iets in jou steeds een beetje stiller gezet. En dat raakt op termijn óók jullie relatie, jullie intimiteit, jullie echtheid.
Sommigen zullen zeggen: “Als het om een man ging, hoefde je er toch ook niks mee?” Maar dat vergelijkt iets onvergelijkbaars. Want dit gaat niet alleen over verlangen of een vluchtige crush, dit gaat over identiteit, over waarheid, over jouw recht om jezelf te zijn binnen de relatie die je hebt opgebouwd. Ookal is dat misschien ongemakkelijk.
Ik hoop dat jullie samen kunnen zoeken naar een vorm van gesprek waarin je niet tegenover elkaar komt te staan, maar naast elkaar. In het ongemak, ja, maar ook in de eerlijkheid.
Je zegt dat je afstand wil nemen van haar, maar waar neem je dan precies afstand van? Misschien ook van een deel van jezelf. Ik kan me voorstellen dat je de verliefdheid niet wil omdat het ‘gedoe’ maar het wegstoppen en jezelf ontkennen is ook ‘gedoe’ en op de lange termijn pijnlijk.
Wat raakt je zo in haar?
maandag 24 maart 2025 om 16:02
Het klopt; ik parkeer het en ontken hierin mijzelf. Maar dit is een keuze, om er niets mee te doen. Wil aan mijzelf en aan mijn huidige relatie gaan werken.
Alles aan haar raakt me. Ze is ontzettend aantrekkelijk en als ze mij aankijkt, smelt ik weg. Je kunt fijn met haar praten, en ze heeft iets ondeugends. Ze is stoer maar tegelijk ook onzeker, en we delen dezelfde humor. Als ik in haar buurt ben, is het lastig om haar niet even aan te raken (maar ik doe het niet). Daarom is beter om geen contact te hebben.
Alles aan haar raakt me. Ze is ontzettend aantrekkelijk en als ze mij aankijkt, smelt ik weg. Je kunt fijn met haar praten, en ze heeft iets ondeugends. Ze is stoer maar tegelijk ook onzeker, en we delen dezelfde humor. Als ik in haar buurt ben, is het lastig om haar niet even aan te raken (maar ik doe het niet). Daarom is beter om geen contact te hebben.
maandag 24 maart 2025 om 16:37
Hoi Vlinder, ik snap de volgordelijkheid der dingen. Het is aan jou wat voor jou goed en kloppend voelt. Het klinkt ook alsof je al een hele bewuste keuze hebt gemaakt. Wat hoop je uiteindelijk te vinden in deze keuze? En kan je er mee leven als het leven bijvoorbeeld morgen voorbij zou zijn dat je dit dan geen ruimte hebt gegeven?Vlinder200 schreef: ↑24-03-2025 16:02Het klopt; ik parkeer het en ontken hierin mijzelf. Maar dit is een keuze, om er niets mee te doen. Wil aan mijzelf en aan mijn huidige relatie gaan werken.
Alles aan haar raakt me. Ze is ontzettend aantrekkelijk en als ze mij aankijkt, smelt ik weg. Je kunt fijn met haar praten, en ze heeft iets ondeugends. Ze is stoer maar tegelijk ook onzeker, en we delen dezelfde humor. Als ik in haar buurt ben, is het lastig om haar niet even aan te raken (maar ik doe het niet). Daarom is beter om geen contact te hebben.
maandag 24 maart 2025 om 17:22
Wat ik uiteindelijk zal vinden in mijn keuze, weet ik niet en/of ik spijt zou hebben van niet gemaakte keuzes. Het is rot gevoel wat je eigenlijk wil wegstoppen en dat het niet bestaat. Misschien kom ik op een gegeven moment tot de conclusie dat niet verder kan op de huidige manier. Daarom is een gesprek met een psycholoog een goed idee. Het is de eerste keer dat ik dit (online) deel, en ik merk dat het oplucht. Dank jullie wel voor de reacties 
maandag 24 maart 2025 om 18:24
Volg je hart, dat klopt.
Echt, je gevoel wint het altijd van je verstand.
En…..door medelijden doe je jezelf te kort.
Je verliefdheid spat van het scherm!
Natuurlijk geeft dit twijfels, maakt het je onzeker, wat is wijsheid?
Niemand kan je het antwoord geven, alleen jij!
Vaak weet je diep van binnen het antwoord al maar “durf” je niet, je geeft een soort van “zekerheid” op ( het vertrouwde)
Hopelijk geeft de psycholoog je handvatten waar je wat mee kan, want als je geen definitieve keuze maakt gaat je dat echt een keer opbreken.
Echt, je gevoel wint het altijd van je verstand.
En…..door medelijden doe je jezelf te kort.
Je verliefdheid spat van het scherm!
Natuurlijk geeft dit twijfels, maakt het je onzeker, wat is wijsheid?
Niemand kan je het antwoord geven, alleen jij!
Vaak weet je diep van binnen het antwoord al maar “durf” je niet, je geeft een soort van “zekerheid” op ( het vertrouwde)
Hopelijk geeft de psycholoog je handvatten waar je wat mee kan, want als je geen definitieve keuze maakt gaat je dat echt een keer opbreken.
maandag 24 maart 2025 om 19:58
Klopt, dank je wel.Rollercoaster schreef: ↑24-03-2025 18:24Volg je hart, dat klopt.
Echt, je gevoel wint het altijd van je verstand.
En…..door medelijden doe je jezelf te kort.
Je verliefdheid spat van het scherm!
Natuurlijk geeft dit twijfels, maakt het je onzeker, wat is wijsheid?
Niemand kan je het antwoord geven, alleen jij!
Vaak weet je diep van binnen het antwoord al maar “durf” je niet, je geeft een soort van “zekerheid” op ( het vertrouwde)
Hopelijk geeft de psycholoog je handvatten waar je wat mee kan, want als je geen definitieve keuze maakt gaat je dat echt een keer opbreken.
maandag 24 maart 2025 om 21:16
Hoi vlinder, je bericht dwaalde vandaag nog een paar keer door m’n hoofd. Van buiten lijkt het voor sommigen van ons, waaronder ik, best duidelijk maar… het is natuurlijk een proces. Jouw proces. Kan me voorstellen dat het, je verliefdheid, maar ook alle vragen die het oproept over jou en je man, een soort landschap is wat je wil verkennen. Weten en voelen is een ding, maar het is niet makkelijk van A naar B. Alles is proces en het is fijn dat je met een therapeut gaat praten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
