Relaties
alle pijlers
Help... crisis in mijn relatie.. Geef asjeblieft reactie
maandag 12 november 2007 om 11:51
Lieve forumbezoekers,
Lees asjeblieft mijn onderstaand verhaal. Ik hoop dat jullie mij daar tips voor kunnen geven. Het is voor mij namelijk best een probleem, ondanks dat ik het misschien wel te zwaar zie..
Helaas heb ik net een minder prettig weekend achter de rug. Ik had het van het weekend met mijn vriendje over samenwonen. Wij zijn nu ongeveer 8 maanden bij elkaar en opzich (dacht ik) dat het goed ging. Ik heb een tijd geleden aangegeven dat ik niet perse hoef te trouwen etc. Maar ik heb toentertijd wel aangegeven dat ik graag wilde samenwonen, niet op korte termijn.. Afgelopen weekend hebben wij het nog een keer over gehad en toen ben ik heel erg geschrokken van zijn reactie.
Hij gaf aan dat hij niet zeker wist of hij wel wilde samenwonen. Hij zei dat dat niet zozeer aan mij lag maar meer aan of hij wel met “iemand” kon samenwonen. Waar dat aan lag, kon hij niet zeggen. Hij gaf wel aan dat hij nog wel steeds erg blij was met mij als zijn vriendin, en dat daar niet zozeer aan lag. Ook gaf hij aan dat hij misschien over een jaar daar anders over dacht, maar dat nu nog niet wist.
Nu weet ik dat ik zijn eerste echt serieuze vriendin ben, zijn vorige vriendin heeft hij 2 jaar een relatie mee gehad maar van haar wist hij vanaf het begin zeker dat hij daar niet mee wilde samenwonen. Volgens hem was dat ook een heel andere, meer vrijblijvende relatie. Hij geeft ook aan dat hij voor mij meer moeite doet voor de relatie, om het te laten werken.
Ik heb hem wel gevraagd om met mij hierover te blijven praten, en hij heeft mij beloofd om eens te kijken waarom hij niet wil samenwonen en of hij niet iets meer aan het “idee” kon wennen.
Maar nu vraag ik me af, moet ik wel bij iemand blijven die hier nog niet weet wat ie wil. Is dit dan een doodlopende weg?? Heeft iemand hier ervaring mee?
Daarnaast speelt er nog een probleem, ik ben iemand die zich (om wat voor reden dan ook) snel kan laten opnaaien en zich snel aangevallen voel. Ik weet dat ik dat kan doen, maar op het moment dat het gebeurd kan ik het op een of andere manier niet meer tegenhouden. Ik schiet dan meteen in het negatieve. Nu was er afgelopen zondag zo’n moment toen ik met mijn vriend bij vrienden van hem was. Mijn vriend maakte wat grapjes en op een of andere manier kon ik dat niet handelen. Ik zat meteen op de kast, voelde me kut en straalde dat in bijzijn van zijn vrienden uit. Ik krijg dan meteen letterlijk een bal in mijn maag.
Toen we thuis waren, was mijn vriend lichtelijk geïrriteerd hierover. Hij zei dat ik er een drama van maakte, terwijl het niet zo bedoeld was.
Achteraf voel ik me meteen schuldig, zit ik niet lekker in mijn vel en “moet” ik telkens bevestiging vragen van hem of het nog goed zit in de relatie. Ben dan bang dat hij hierop afknapt. Ik wil hem niet kwijt!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Please, wie kan mij helpen om mijzelf minder aangevallen te voelen, minder emotioneel daarop te reageren?? Dat ik niet zo’n dramaqueen ben.. Wie heeft tips?
Lees asjeblieft mijn onderstaand verhaal. Ik hoop dat jullie mij daar tips voor kunnen geven. Het is voor mij namelijk best een probleem, ondanks dat ik het misschien wel te zwaar zie..
Helaas heb ik net een minder prettig weekend achter de rug. Ik had het van het weekend met mijn vriendje over samenwonen. Wij zijn nu ongeveer 8 maanden bij elkaar en opzich (dacht ik) dat het goed ging. Ik heb een tijd geleden aangegeven dat ik niet perse hoef te trouwen etc. Maar ik heb toentertijd wel aangegeven dat ik graag wilde samenwonen, niet op korte termijn.. Afgelopen weekend hebben wij het nog een keer over gehad en toen ben ik heel erg geschrokken van zijn reactie.
Hij gaf aan dat hij niet zeker wist of hij wel wilde samenwonen. Hij zei dat dat niet zozeer aan mij lag maar meer aan of hij wel met “iemand” kon samenwonen. Waar dat aan lag, kon hij niet zeggen. Hij gaf wel aan dat hij nog wel steeds erg blij was met mij als zijn vriendin, en dat daar niet zozeer aan lag. Ook gaf hij aan dat hij misschien over een jaar daar anders over dacht, maar dat nu nog niet wist.
Nu weet ik dat ik zijn eerste echt serieuze vriendin ben, zijn vorige vriendin heeft hij 2 jaar een relatie mee gehad maar van haar wist hij vanaf het begin zeker dat hij daar niet mee wilde samenwonen. Volgens hem was dat ook een heel andere, meer vrijblijvende relatie. Hij geeft ook aan dat hij voor mij meer moeite doet voor de relatie, om het te laten werken.
Ik heb hem wel gevraagd om met mij hierover te blijven praten, en hij heeft mij beloofd om eens te kijken waarom hij niet wil samenwonen en of hij niet iets meer aan het “idee” kon wennen.
Maar nu vraag ik me af, moet ik wel bij iemand blijven die hier nog niet weet wat ie wil. Is dit dan een doodlopende weg?? Heeft iemand hier ervaring mee?
Daarnaast speelt er nog een probleem, ik ben iemand die zich (om wat voor reden dan ook) snel kan laten opnaaien en zich snel aangevallen voel. Ik weet dat ik dat kan doen, maar op het moment dat het gebeurd kan ik het op een of andere manier niet meer tegenhouden. Ik schiet dan meteen in het negatieve. Nu was er afgelopen zondag zo’n moment toen ik met mijn vriend bij vrienden van hem was. Mijn vriend maakte wat grapjes en op een of andere manier kon ik dat niet handelen. Ik zat meteen op de kast, voelde me kut en straalde dat in bijzijn van zijn vrienden uit. Ik krijg dan meteen letterlijk een bal in mijn maag.
Toen we thuis waren, was mijn vriend lichtelijk geïrriteerd hierover. Hij zei dat ik er een drama van maakte, terwijl het niet zo bedoeld was.
Achteraf voel ik me meteen schuldig, zit ik niet lekker in mijn vel en “moet” ik telkens bevestiging vragen van hem of het nog goed zit in de relatie. Ben dan bang dat hij hierop afknapt. Ik wil hem niet kwijt!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Please, wie kan mij helpen om mijzelf minder aangevallen te voelen, minder emotioneel daarop te reageren?? Dat ik niet zo’n dramaqueen ben.. Wie heeft tips?
maandag 12 november 2007 om 11:57
Ik kan me voorstellen dat je je een beetje onzeker voelt, aangezien hij aangeeft voorlopig nog niet met jou te willen samenwonen. De meeste mensen gaan na verloop van tijd toch samenwonen, om toch zoveel mogelijk tijd met elkaar door te brengen.
Ik krijg niet de indruk dat het zozeer met jou als persoon te maken heeft, maar dat hij het idee van "samenwonen op zich" niet zo ziet zitten. Ik weet niet hoe oud hij is, maar misschien dat hij daar over een tijdje heel anders over nadenkt. Een relatie van 8 maanden is ook nog niet zo heel erg lang.
Misschien gewoon eens uitleggen dat zijn reactie jou onzeker heeft gemaakt en dat je aan jezelf gaat twijfelen. Als hij echt zo zeker van zijn zaak is dat hij nooit wil gaan samenwonen, dan moet je wel nadenken in hoeverre jij dan wel een toekomst met hem ziet, als dit voor jou wel een ideaal zou zijn.
Ik krijg niet de indruk dat het zozeer met jou als persoon te maken heeft, maar dat hij het idee van "samenwonen op zich" niet zo ziet zitten. Ik weet niet hoe oud hij is, maar misschien dat hij daar over een tijdje heel anders over nadenkt. Een relatie van 8 maanden is ook nog niet zo heel erg lang.
Misschien gewoon eens uitleggen dat zijn reactie jou onzeker heeft gemaakt en dat je aan jezelf gaat twijfelen. Als hij echt zo zeker van zijn zaak is dat hij nooit wil gaan samenwonen, dan moet je wel nadenken in hoeverre jij dan wel een toekomst met hem ziet, als dit voor jou wel een ideaal zou zijn.
maandag 12 november 2007 om 11:59
Eerlijk gezegd kan ik me wel voorstellen dat hij nog niet (op korte termijn) wil samenwonen. Jullie hebben nu 8 maanden een relatie; ik vind dat helemaal niet lang eigenlijk. Je hebt dan toch nog tijd genoeg? Je kunt toch ook het over een jaar nog eens met hem bespreken? Ik kan je geen tips geven om minder emotioneel te reageren. Je moet het gewoon niet meer doen, je niet meer laten opfokken. Hoe precies, dat weet ik ook niet. Gewoon aan iets anders denken of er zelf ook grapjes over maken. In ieder geval zou ik van het nog-niet-samenwonen geen punt maken; je hebt kans dat je vriend zich daar enorm aan gaat ergeren en dan krijg je alleen maar ruzie.
maandag 12 november 2007 om 12:04
Mischien moet je bij jezelf eens nagaan hoe het komt dat jij je zo snel aangevallen voelt..
Had je dat altijd al of is dat sinds je samen bent met je vriend?
En ach dat hij na 8 maanden nog niet weet of hij wel wil samenwonen dat vind ik zo raar nog niet..
Als jullie relatie verder goed zit ook wat betreft toekomstverwachtingen dan zou ik daar niet zo'n probleem van maken..
Had je dat altijd al of is dat sinds je samen bent met je vriend?
En ach dat hij na 8 maanden nog niet weet of hij wel wil samenwonen dat vind ik zo raar nog niet..
Als jullie relatie verder goed zit ook wat betreft toekomstverwachtingen dan zou ik daar niet zo'n probleem van maken..
maandag 12 november 2007 om 12:09
Volgens mij blaas je het probleem behoorlijk op:
1. Je vriendje weet nog niet zeker of ie ooit met je wil gaan samenwonen.
Jullie gaan nog maar 8 maanden met elkaar! Geef het de tijd! Hebben jullie
allebei al een eigen huisje, of wonen jullie allebei nog bij je ouders? Als
één van jullie al een eigen huisje heeft, kun je er heel langzaam aan
wennen door steeds iets vaker bij elkaar te blijven. Maar ik vind na 8
maanden al gaan samenwonen echt behoorlijk snel....(niet dat het niet
kan, maar vind het niet vreemd dat jouw vriend er nog niet om staat te
springen) En als je het nu misschien al wilt gaan uitmaken omdat hij nog
niet zeker weet of ie ooit wel met je wil gaan samenwonen?! Vind je dat
een reden om het uit te maken? In het állerergste geval ga je latten....zijn
volgens mij genoeg mensen die dat doen. En je noemt het een doodlopnde
weg. Hij zegt toch niet dat ie niet met jou verder wil? Het enige wat hij nu
nog niet wil is dus dat samenwonen....
2. Volgens mij ben je hartstikke onzeker. Waarom? Omdat ie heeft
aangegeven dat ie nog niet zeker weet of ie ooit met je wil gaan
samenwonen? Hij heeft zelf aangegeven dat ie dit als een serieuze relatie
ziet, dat ie er alles aan doet om deze relatie te laten werken! Ik denk dat
als jij overal direct een drama van maakt, dit het samenwonen niet ten
goede zal komen. Je kon er nu niet tegen dat je vriend grapjes zat te
maken?!?!
Tuurlijk is iedereen wel eens boos op elkaar, maar je moet niet overal direct
zo'n groot probleem van maken! Leg je vriend uit dat je soms twijfelt, vraag
of ie uit zichzelf soms wat meer bevestiging aan je wil geven omdat je dit
nodig hebt....en tel de volgende keer tot 10 als je weer zo'n 'drama-bui' (om
niks!) voelt opkomen. Bedenk waarom je op dat moment geïrriteerd raakt,
en probeer hieraan te werken!
Ben eigenlijk wel benieuwd hoe oud je bent....
Succes. Pien
1. Je vriendje weet nog niet zeker of ie ooit met je wil gaan samenwonen.
Jullie gaan nog maar 8 maanden met elkaar! Geef het de tijd! Hebben jullie
allebei al een eigen huisje, of wonen jullie allebei nog bij je ouders? Als
één van jullie al een eigen huisje heeft, kun je er heel langzaam aan
wennen door steeds iets vaker bij elkaar te blijven. Maar ik vind na 8
maanden al gaan samenwonen echt behoorlijk snel....(niet dat het niet
kan, maar vind het niet vreemd dat jouw vriend er nog niet om staat te
springen) En als je het nu misschien al wilt gaan uitmaken omdat hij nog
niet zeker weet of ie ooit wel met je wil gaan samenwonen?! Vind je dat
een reden om het uit te maken? In het állerergste geval ga je latten....zijn
volgens mij genoeg mensen die dat doen. En je noemt het een doodlopnde
weg. Hij zegt toch niet dat ie niet met jou verder wil? Het enige wat hij nu
nog niet wil is dus dat samenwonen....
2. Volgens mij ben je hartstikke onzeker. Waarom? Omdat ie heeft
aangegeven dat ie nog niet zeker weet of ie ooit met je wil gaan
samenwonen? Hij heeft zelf aangegeven dat ie dit als een serieuze relatie
ziet, dat ie er alles aan doet om deze relatie te laten werken! Ik denk dat
als jij overal direct een drama van maakt, dit het samenwonen niet ten
goede zal komen. Je kon er nu niet tegen dat je vriend grapjes zat te
maken?!?!
Tuurlijk is iedereen wel eens boos op elkaar, maar je moet niet overal direct
zo'n groot probleem van maken! Leg je vriend uit dat je soms twijfelt, vraag
of ie uit zichzelf soms wat meer bevestiging aan je wil geven omdat je dit
nodig hebt....en tel de volgende keer tot 10 als je weer zo'n 'drama-bui' (om
niks!) voelt opkomen. Bedenk waarom je op dat moment geïrriteerd raakt,
en probeer hieraan te werken!
Ben eigenlijk wel benieuwd hoe oud je bent....
Succes. Pien
maandag 12 november 2007 om 12:27
Waarom zo'n haast met samenwonen?
Je bent 8 maanden samen en je hebt een tijd geleden al aangegeven niet perse te willen trouwen?!?!
Het ligt er misschien aan hoe oud jullie zijn, maar ik kan me voorstellen dat jouw vriend nog helemaal geen behoefte heeft aan zoveel vastigheid en zeker niet met iemand die van een scheet een drama maakt, en steeds bevestiging zoekt. Dat lijkt me namelijk bijzonder vermoeiend.
Je bent 8 maanden samen en je hebt een tijd geleden al aangegeven niet perse te willen trouwen?!?!
Het ligt er misschien aan hoe oud jullie zijn, maar ik kan me voorstellen dat jouw vriend nog helemaal geen behoefte heeft aan zoveel vastigheid en zeker niet met iemand die van een scheet een drama maakt, en steeds bevestiging zoekt. Dat lijkt me namelijk bijzonder vermoeiend.
maandag 12 november 2007 om 13:35
Ik ben het met de andere schrijfsters eens dat na 8 maanden willen samenwonen best wel snel is. Je geeft beiden een stukje zelfstandigheid en vrijheid op. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen daar makkelijk afstand van kan doen. Natuurlijk heeft samenwonen ook z'n leuke kanten, maar het is niet perse zo dat je relatie leuker en intiemer wordt als je samenwoont, je komt toch vaak in een soort routine-sleur terecht waarbij je je aan moet passen aan elkaar. Vooral als jij moeite hebt met kritiek zal dit nog best moeilijk kunnen zijn. Waarom heb je moeite met grapjes-kritiek? Heeft dat te maken met zelfvertrouwen? Is dat ook de reden dat je bevestiging zoekt in het samenwonen?
Succes in ieder geval.
Succes in ieder geval.
maandag 12 november 2007 om 13:45
mijn vriend en ik zijn 8,5 maand bij elkaar nu. Omdat ik mijn droombaan vond bij hem in het dorp, en ik dik anderhalf uur verderop woonde zijn we een klein maandje geleden gaan samenwonen... of ja samenwonen.. hij heeft z'n eigen etage bij z'n ouders, broertjes en zusje... maar in ieder geval ben ik bij hem ingetrokken. Het is echt wel heel leuk, maar wat we beiden toch wel jammer vinden is dat de spanning van het elkaar soms een week niet zien en je er dan onwijs op verheugen naar hem toe te gaan er nu niet meer is...
Maak er niet zo'n big deal van, samenwonen is leuk, maar niet samenwonen heeft ook zeker z'n charme... ik zou daar echt nog even lekker van genieten en gewoon samen langzaam verder groeien!!
Als ik die baan niet had gevonden daar hadden we nu ook nog niet samengewoond. We waren wel stiekem kleine plannetjes aan het maken, maar nog niets concreets. En daarbij, m'n vriend en ik zijn al dik 3 jaar heel goede vrienden, ik kende hem al door en door voor ik iets met hem kreeg. Na 8 maanden heb je nog zoveel aan elkaar te ontdekken, neem daar eerst eens rustig de tijd voor joh!! Maar ga hem zeker niet "pushen", dat werkt alleen maar averechts.
Maak er niet zo'n big deal van, samenwonen is leuk, maar niet samenwonen heeft ook zeker z'n charme... ik zou daar echt nog even lekker van genieten en gewoon samen langzaam verder groeien!!
Als ik die baan niet had gevonden daar hadden we nu ook nog niet samengewoond. We waren wel stiekem kleine plannetjes aan het maken, maar nog niets concreets. En daarbij, m'n vriend en ik zijn al dik 3 jaar heel goede vrienden, ik kende hem al door en door voor ik iets met hem kreeg. Na 8 maanden heb je nog zoveel aan elkaar te ontdekken, neem daar eerst eens rustig de tijd voor joh!! Maar ga hem zeker niet "pushen", dat werkt alleen maar averechts.
maandag 12 november 2007 om 13:58
Misschien is je vriend meer het type van een LAT-relatie? Samen zijn en toch je eigen ding houden. Als iemand grapjes maakt en in het bijzonder je geliefde kan dat ook een teken van affectie zijn. Bekijk het van de zonnige kant, ondanks hij niet wil samenwonen wil hij wel met je samen zijn. Probeer opmerkingen, grapjes te relativeren en probeer het op een bespreekbare manier duidelijk te maken dat je dit niet leuk vindt dan meteen in de gordijnen te springen en daardoor hem gaat ergeren met jouw gedrag. Suc6
Een keer trek je de conclusie, vriendschap is een illusie
maandag 12 november 2007 om 14:23
Ik weet niet wat voor grapjes je vriend maakte. Is het iets waar je toch al onzeker over bent? Ben je vroeger gepest waardoor je minder kan hebben? Je zult denk ik moeten leren om niet boos te worden, maar meer ad rem een grapje terug te maken of gewoon duidelijk zeggen dat je het gevoel hebt dat je belachelijk wordt gemaakt en dat je dat niet prettig vindt.
Wat dat samenwonen betreft, ik kan me voorstellen dat het voor jou voelt als een afwijzing, ik denk dat dit met jouw eigen onzekerheid te maken heeft, misschien kun je eens onderzoeken waar dat vandaan komt, ben je eerder afgewezen of heb je een relatie achter de rug waarbij je niet goed behandeld werd?
Wat dat samenwonen betreft, ik kan me voorstellen dat het voor jou voelt als een afwijzing, ik denk dat dit met jouw eigen onzekerheid te maken heeft, misschien kun je eens onderzoeken waar dat vandaan komt, ben je eerder afgewezen of heb je een relatie achter de rug waarbij je niet goed behandeld werd?
maandag 12 november 2007 om 14:49
Vervelend dat je je zo rot voelt, maar ik denk dat het "probleem" bij jouw eigen onzekerheid ligt.
8 maanden, dat is nog helemaal niet zo lang... ook al kan het wel enorm intens zijn.
Ik snap hem wel! Een half jaar geleden dacht ik ook nog dat ik geen serieuze relatie wilde... en vorige week was het opeens het moment... als donderslag bij heldere hemel.
Alles kan dus nog veranderen.
Wat ík in ieder geval niet zou doen, is het hier over blijven hebben. Soms moet je dingen gewoon wat laten rusten en zien hoe het loopt.
Wanneer je hier maar over blijft praten, zal hij zich in een hoek gedreven voelen... en wellicht meer afstand nemen en vastberaden worden over het niet willen samenwonen.
8 maanden, dat is nog helemaal niet zo lang... ook al kan het wel enorm intens zijn.
Ik snap hem wel! Een half jaar geleden dacht ik ook nog dat ik geen serieuze relatie wilde... en vorige week was het opeens het moment... als donderslag bij heldere hemel.
Alles kan dus nog veranderen.
Wat ík in ieder geval niet zou doen, is het hier over blijven hebben. Soms moet je dingen gewoon wat laten rusten en zien hoe het loopt.
Wanneer je hier maar over blijft praten, zal hij zich in een hoek gedreven voelen... en wellicht meer afstand nemen en vastberaden worden over het niet willen samenwonen.
maandag 12 november 2007 om 20:30
Bedankt allemaal voor jullie reactie!!
Voor diegene die het wilde weten, ik ben 26 en mijn vriend is 28. Wij hebben allebei zelf een huurhuisje..
Wat ik me nu wel realiseer is dat ik helemaal gek van mezelf wordt. Dit moet veranderen! Vanaf vandaag no-more dramaqueen... Mocht ik het toch ervaren, even tot tien tellen en laten wegglijden.. (nu hopen dat het me lukt).
Nu wil ik ook nog iets liefs tegen mijn vriend zeggen, na dit enigzins vervelend weekend.. Iemand tips?
Voor diegene die het wilde weten, ik ben 26 en mijn vriend is 28. Wij hebben allebei zelf een huurhuisje..
Wat ik me nu wel realiseer is dat ik helemaal gek van mezelf wordt. Dit moet veranderen! Vanaf vandaag no-more dramaqueen... Mocht ik het toch ervaren, even tot tien tellen en laten wegglijden.. (nu hopen dat het me lukt).
Nu wil ik ook nog iets liefs tegen mijn vriend zeggen, na dit enigzins vervelend weekend.. Iemand tips?
maandag 12 november 2007 om 20:56
dinsdag 13 november 2007 om 00:18
Wat betreft het samenwonen, sluit ik me aan bij vorige posters. 8 maanden is nog niet echt lang, het nog een jaar aanzien is geen onoverkomelijk probleem lijkt me. Volgens mij hebben de meeste mensen gemiddeld 2 tot 4 jaar een relatie, voor ze gaan samenwonen.
Waar ik wel nieuwsgierig naar ben, is wat voor soort grapjes jou vriend maakt waar jij onzeker van wordt en je aangevallen over voelt. Zij dat grapjes over jou? Grapjes over dingen in het algemeen, grapjes over jullie relatie? Zijn het grapjes waarvan hij weet dat jij ze niet leuk vindt?
Wat heeft hij nu zo gegrapt dit weekend tegen vrienden, waardoor jij je zo aangevallen voelde?
Zeg je dat je een dramaqueen bent omdat hij dat vindt, of omdat jij vindt dat je overdreven reageert?
Waar ik wel nieuwsgierig naar ben, is wat voor soort grapjes jou vriend maakt waar jij onzeker van wordt en je aangevallen over voelt. Zij dat grapjes over jou? Grapjes over dingen in het algemeen, grapjes over jullie relatie? Zijn het grapjes waarvan hij weet dat jij ze niet leuk vindt?
Wat heeft hij nu zo gegrapt dit weekend tegen vrienden, waardoor jij je zo aangevallen voelde?
Zeg je dat je een dramaqueen bent omdat hij dat vindt, of omdat jij vindt dat je overdreven reageert?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 13 november 2007 om 09:16
Hi Poezewoes, ook jij bedankt voor je reactie..
Ik snap ook wel de meeste reacties die aangeven dat 8 maanden niet zo heel lang is en dat je eerst moet werken aan naar elkaar toe groeien. Toch schrok ik van zijn melding, meer omdat ik daar al stiekem aan zat te denken en ik dacht, dat je dat als een soort gemeenschappelijk "doel" kan hebben, waar je in je relatie naar toe werkt.
Gisteren zei een vriendin van mij, dat volgens haar mannen daar uberhaupt niet mee bezig zijn, en dat dat hun afschrikt.
En over die grapjes, die zijn niet per definitie aan mij gericht. Men loopt algemeen te dollen, soms volg ik de "lijn" van het dollen niet meer.. en dan krijg ik een mannetje die in mijn hoofd zegt, zitten ze nu om mij te lachen? Terwijl mijn vriend dan bijvoorbeeld nog liefkozend over mijn rug aan het aaien is.
Ik ben gewoon heel bang dat ik hiermee mijn vriend kwijtraak. Gelukkig kwam hij gisteren nog even langs om mijn laptop te brengen (die was ik vergeten), daarna had hij een andere afspraak staan. Die ging uiteindelijk niet door, toen gaf hij (gelukkig) aan dat hij baalde want hij had ook lekker bij mij kunnen zijn..
En ja, ik heb inderdaad heel onzeker. Waarom? Het is volgens mij in ieder geval geen bewuste keus. Ik haat het..
Ik snap ook wel de meeste reacties die aangeven dat 8 maanden niet zo heel lang is en dat je eerst moet werken aan naar elkaar toe groeien. Toch schrok ik van zijn melding, meer omdat ik daar al stiekem aan zat te denken en ik dacht, dat je dat als een soort gemeenschappelijk "doel" kan hebben, waar je in je relatie naar toe werkt.
Gisteren zei een vriendin van mij, dat volgens haar mannen daar uberhaupt niet mee bezig zijn, en dat dat hun afschrikt.
En over die grapjes, die zijn niet per definitie aan mij gericht. Men loopt algemeen te dollen, soms volg ik de "lijn" van het dollen niet meer.. en dan krijg ik een mannetje die in mijn hoofd zegt, zitten ze nu om mij te lachen? Terwijl mijn vriend dan bijvoorbeeld nog liefkozend over mijn rug aan het aaien is.
Ik ben gewoon heel bang dat ik hiermee mijn vriend kwijtraak. Gelukkig kwam hij gisteren nog even langs om mijn laptop te brengen (die was ik vergeten), daarna had hij een andere afspraak staan. Die ging uiteindelijk niet door, toen gaf hij (gelukkig) aan dat hij baalde want hij had ook lekker bij mij kunnen zijn..
En ja, ik heb inderdaad heel onzeker. Waarom? Het is volgens mij in ieder geval geen bewuste keus. Ik haat het..
dinsdag 13 november 2007 om 09:27
dinsdag 13 november 2007 om 09:31
Niet samen willen wonen is volgens mij niet iets typisch mannelijks, maar wel heel menselijk. Het is heel natuurlijk om veel van iemand te houden maar diegene niet dag en nacht om je heen te willen hebben. Niet iedereen is hetzelfde. Ik ken ook mensen die beweren dat als je verliefd bent dat je dan continu bij elkaar wilt zijn en dat het anders niet goed zit. Dat is dus pure onzin. Ik denk dat je vriend gewoon van je houdt, maar ook zijn behoefte heeft om soms ff lekker alleen te zijn.
Lieve Zaraly, gun hem de tijd en neem zelf ook je tijd. Dat samenwonen komt echt wel een keer alleen nu nog niet. En probeer wat aan je onzekerheid te doen. Daarmee zit je jezelf alleen maar in de weg. Het is makkelijker gezegd dan gedaan dat weet ik ook wel, maar het is mogelijk hoor. Ik ben zelf ook zo geweest.
Lieve Zaraly, gun hem de tijd en neem zelf ook je tijd. Dat samenwonen komt echt wel een keer alleen nu nog niet. En probeer wat aan je onzekerheid te doen. Daarmee zit je jezelf alleen maar in de weg. Het is makkelijker gezegd dan gedaan dat weet ik ook wel, maar het is mogelijk hoor. Ik ben zelf ook zo geweest.
dinsdag 13 november 2007 om 19:18
Tja, die onzekerheid..
Ik weet wel dat mijn familiesituatie al jaren niet helemaal optimaal is. Mijn moeder is erg depressief geweest en kan ook een behoorlijke dramaqueen zijn.
Zij was ook altijd snel van slag af, zag dingen somber en als ze boos of verdrietig was kon als sfeer in huis wel een week blijven hangen.
Problemen moesten altijd tot helemaal worden uitgespit, waarom we iets zeiden of deden.. Hoe erg dat was, wat we zeiden. Die gesprekken werd mijn moeder altijd heel emotioneel. En ik daardoor ook.
Blijkbaar is dit de achtergrond, maar zo wil ik niet zijn! Ik wil zo graag nuchterder worden hierin..
Ik weet wel dat mijn familiesituatie al jaren niet helemaal optimaal is. Mijn moeder is erg depressief geweest en kan ook een behoorlijke dramaqueen zijn.
Zij was ook altijd snel van slag af, zag dingen somber en als ze boos of verdrietig was kon als sfeer in huis wel een week blijven hangen.
Problemen moesten altijd tot helemaal worden uitgespit, waarom we iets zeiden of deden.. Hoe erg dat was, wat we zeiden. Die gesprekken werd mijn moeder altijd heel emotioneel. En ik daardoor ook.
Blijkbaar is dit de achtergrond, maar zo wil ik niet zijn! Ik wil zo graag nuchterder worden hierin..
dinsdag 13 november 2007 om 20:15
besluiten niet meer onzeker te zijn is stap 1 al!
Als je heel eerlijk bent naar jezelf weet je ook dat je je toch afgewezen voelt als hij zegt dat hij (nog) niet wilt samenwonen toch?
Maar ja, de enige die je onzekerheid te lijf kan gaan ben jezelf, je krijgt de bevestiging echt niet uit het samenwonen.
En 8 maanden is echt nog niet zolang toch?
Probeer sterker te worden, sterker in je schoenen te gaan staan en geniet lekker van je vriendje....
Tijd zat om samen te wonen en vieze sokken te wassen toch??
Als je heel eerlijk bent naar jezelf weet je ook dat je je toch afgewezen voelt als hij zegt dat hij (nog) niet wilt samenwonen toch?
Maar ja, de enige die je onzekerheid te lijf kan gaan ben jezelf, je krijgt de bevestiging echt niet uit het samenwonen.
En 8 maanden is echt nog niet zolang toch?
Probeer sterker te worden, sterker in je schoenen te gaan staan en geniet lekker van je vriendje....
Tijd zat om samen te wonen en vieze sokken te wassen toch??
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 13 november 2007 om 20:43
Heb net nog even met mijn vriend gepraat :-)
Gelukkig heeft hij nog steeds een positief gevoel over ons. Hij gaf aan dat het over het algemeen heel goed gaat. Ook gaf hij aan, dat hij het feit dat ik onzeker was en soms daardoor in een dipje raakte geneens zo erg vond maar meer dat het nu een paar was gebeurd wanneer we op bezoek waren bij een vriend van hem. Dat beinvloedde zo erg de sfeer..
Hij vroeg mij dus min of meer, of ik mezelf daarin niet wat beter kon opstellen. Dus dingen die iemand anders zegt, me minder druk om te maken..
Ik heb hem beloofd om daar enorm mijn best voor te doen.. Hoe weet ik nog niet precies... Iemand tips?
Verder had ik ongeveer 2 maanden geleden een verwijsbrief van de dokter gekregen voor de psycholoog, dit was op basis van wat gebeurtenissen in mijn familie. Ik heb nu mezelf nu maar aangemeld en krijg een intake. Ik hoop dat ze me een handvat kunnen bieden om beter met mijn eigen emoties en onzekerheid om te gaan.
Waar ik wel heel gelukkig door ben, is dat mijn vriend aangaf dat hij me in dit alles steunde..:-)
Maar tips voor meer weerbaarheid en sterker worden.. nog steeds graag!!!
Gelukkig heeft hij nog steeds een positief gevoel over ons. Hij gaf aan dat het over het algemeen heel goed gaat. Ook gaf hij aan, dat hij het feit dat ik onzeker was en soms daardoor in een dipje raakte geneens zo erg vond maar meer dat het nu een paar was gebeurd wanneer we op bezoek waren bij een vriend van hem. Dat beinvloedde zo erg de sfeer..
Hij vroeg mij dus min of meer, of ik mezelf daarin niet wat beter kon opstellen. Dus dingen die iemand anders zegt, me minder druk om te maken..
Ik heb hem beloofd om daar enorm mijn best voor te doen.. Hoe weet ik nog niet precies... Iemand tips?
Verder had ik ongeveer 2 maanden geleden een verwijsbrief van de dokter gekregen voor de psycholoog, dit was op basis van wat gebeurtenissen in mijn familie. Ik heb nu mezelf nu maar aangemeld en krijg een intake. Ik hoop dat ze me een handvat kunnen bieden om beter met mijn eigen emoties en onzekerheid om te gaan.
Waar ik wel heel gelukkig door ben, is dat mijn vriend aangaf dat hij me in dit alles steunde..:-)
Maar tips voor meer weerbaarheid en sterker worden.. nog steeds graag!!!
