help zoon wil naar oostblokland, graag mening

.

Jouiw zoon denk dus in feite dat ie in moldavie slapend rijk gaat worden.

Komt ie gauw genoeg van terug. want sja als je geen produkt hebt gaat niemand je geld geven, ook die "schoonvader"niet.

Snap zeker je bezwaren en het zou zomaar best eens eel erg fout kunnen aflopen.

aan de andere kant denk ik dat je weinig kunt doen, behalve absoluut geen rooie cent in je zoon investeren.

Mijn man komt uit Bulgarije en die gaat never never nooit meer terug.



Het is allemaal daar helemaal nog niet op stapel zeg maar.

Het is een zooitje en de verhoudingen zijn scheef.

Mensen helpen elkaar wel, waarschijnlijk denken ze ook een rijke stinkerd binnen te halen.



Maar ik heb wel een voorbeeld dat misschien troost bied.



Mijn broer getrouwd met een Spaanse, heeft ooit hier zijn huis verkocht, want ze gingen terug naar Spanje en vd vette winst vd verkoop van zijn huis ging ie daar een zaak opzetten, met zijn Spaanse zwager, die wist het allemaal heel prima hoe ie de centjes van mijn broer zou kunnen investeren, ja.



Een zonnescherm bedrijf, briljant idee in Spanje.



O,K

Overal en nergens die dingen opgehangen en 8 vd 10 spanjaarden betaalden niet, hulp, nee , niet aan die Nederlander, tssss.



Na een jaar zei de Spaanse overheid, zo jongen , nu heeft het lang genoeg geduurd, opzouten.



Ja maar ik heb hier een koopflat en een gezin, ja die mogen daar lekker blijven en jij eruit.



kwam ie terug hoor, berooid en de droom was een nachtmerrie.



Mijn vader heeft een lelijke eend voor hem gekocht v 250 gulden hihihi een schop onder zijn reet en je komt pas terug met een baan, sukkeltje!!!!!!



Hij kwam terug die dag, idd met een baan.

Mijn vader is garant voor hem gaan staan en met contract vd baan een huis gekocht, was pas klaar over een half jaar.

Vrouw en kids terug naar Nederland en bij ons inwonen, lekker vol , gezellig.



Kortom de clou vh verhaal.

Je houd een kind niet tegen, gun hem fouten te maken, laat hem op zijn bek gaan en hou de deur open, je liefde bereid en je hulp, das het enige wat je kunt doen.



Mijn broer is bij die baas nooit meer weggegaan en al jaren directeur bij dat bedrijf.

Kinderen hebben de ruimte nodig en de mogelijkheden fouten te maken, daar leren ze van en hij kan beter nu op deze leeftijd die fout maken als dat ie 40 is met een gezin.



Moldavie, hoe komt ie erop.

Maar laat hem lekker.



Ik moet er niet aan denken, zelfs Bulgarije is nog achterlijk, maar daar zie je ook heel veel golddiggers, want het is een land in opbouw,. lukt het je nu een poot aan de grond te krijgen , ben je over 10 jaar wel diegene die het laatst lacht en die het hard lachtst.



Je zet kinderen op de wereld om ze uit te laten vliegen helaas, moeilijk, maar je houd t niet tegen.

Zonnebloem, ik kan me levendig voorstellen dat dit niet leuk voor je is. Echter, hij is natuurlijk nog jong en heeft weinig te verliezen. Zelfs als het mislukt doet hij een heleboel ervaringen op (nooit slecht) en hij kan dan altijd weer in Nl opnieuw beginnen, hij is dan nog steeds jong. Wat die vriendin betreft, de tijd zal het leren natuurlijk. Het enige in het verhaal waar ik moeite mee heb is dat hij zijn Nederlanderschap op wil geven, dat lijkt me heel dom. Dat is namelijk zijn ticket terug, mocht dat nodig zijn. Dit is hetgene waar hij zich eerst maar eens goed in moet verdiepen.



Ik kan me wel inleven in je zoon, ik ben zelf toen ik 25 was naar Syrië vertrokken. Ook verliefd en wel en een beetje met het idee, spannend, en mocht het allemaal fout lopen, dan kan ik terug naar Nl. Maar ik woon hier nog steeds, inmiddels al ruim 9 jaar en drie kinderen verder. Syrië is in vergelijking met Nl ook niet rijk, weinig sociale zekerheid, maar eerlijk gezegd maak ik me daar zelden zorgen om. Ik ben nu zo gewend dat ik dat zoeken van Nederlanders naar zekerheden inmiddels doodvermoeiend vind. Wat hier gebeurt (en ik kan me voorstellen dat dat ook in andere landen met weinig voorzieningen zo gaat) wanneer iemand bijv. in het ziekenhuis terecht komt en het niet kan betalen, dan gaat men met de pet rond bij familie en vrienden. Mensen worden niet aan hun lot over gelaten. De zorg is niet gestructureerd, maar er is dus wel zorg, al is het dan via familie en vrienden.



Het oma-schap. Mijn ouders zaten ook niet te springen toen ik vertrok. En ja, zij missen mij en hun kleinkinderen natuurlijk ook regelmatig (en omgekeerd ook). Echter, we zien elkaar een of twee keer per jaar en zij zijn ook echt wel opa en oma voor de kinderen, die zijn hartstikke gek op ze, gekker dan op hun oma die hier naast ons woont en waar we altijd zijn omdat wij de zorg voor haar op ons genomen hebben. Het gaat tenslotte om de kwaliteit van het contact en niet om de kwantiteit. Dit dus als opsteker voor je, met dat oma-schap kan het best goed gaan, ook al woon je ver bij elkaar vandaan.

Ik denk dat het helemaal niet zo'n dom idee is om naar het oostblok te gaan en een bedrijf op te starten. De economie trekt daar erg aan, je hebt meer kans van slagen daar, dan hier in Nederland. Er zal ongetwijfeld wat impulsiviteit bij komen kijken, maar ik denk dat je zoon er echt wel goed over nagedacht heeft.



En ik bedoel het niet vervelend, maar het komt meer over alsof je zoon een moeder heeft die het moeilijk vindt om hem alleen in die grote mensen wereld te laten, maar dat kan aan mij liggen.

Zonnebloem schreef op 22 oktober 2007 @ 15:31:

Intussen is mijn zoon zelf al afgestapt van het idee daar een eigen bedrijf te gaan oprichten. Kreeg een telefoontje van hem, vanaf zijn werk. hij wil nu een bedrijf zoeken in Nederland waarvoor hij in moldavie kan gaan werken. (volgens mij een beter idee, blijft er nog iets over om naar terug te kunnen)

Dat is dus sinds vanmiddagen het idee. Alhoewel het idee van een bedrijf sinds vorige week pas speelde en de hele week als een vastbesloten feit werd voorgeschoteld door hem. Vanmorgen ging hij nog navigaties verhandelen op het voorstel van de vader uit moldavie.



Dus dat goed over nagedacht om een bedrijf op te richten daar, is niet echt zo.

Ik schreef dus al, hij is nogal wisselvallig in alles.



Hey meisje in kwestie heeft geen interesse om naar nederland te komen. ze komt wel even, want ze moet nog een zus in frankrijk bezoeken. maar verder is het de bedoeling dat mijn zoon naar haar komt.



Dus sorry dat ik het zeg, maar dit klinkt niet echt alsof zij ook zo heel verliefd is. Zij wil er in ieder geval niets voor opzeggen.

Nou ja, jouw zoon wou er wél van alles voor opzeggen maar dat was ook weer niet goed.



Het klinkt niet als een goed doordacht plan wat je zoon heeft, en inmiddels blijkt ook wel dat hij zelf ook bij zinnen is gekomen. Dus je zou kunnen constateren dat hij weliswaar impulsief is maar niet in 7 sloten tegelijk loopt. daarbij informeert hij je direct over elke beslissing die hij neemt, dus ik zou me niet teveel zorgen maken. Hij luistert dus echt wel naar je, maar doet het in zijn eigen tempo.



Probeer er niet teveel direct bovenop te zitten, en adviseer hem zonder dat je je mening opdringt.



Succes!

nou Zonnebloem, het lijkt zich vanzelf op te lossen....

Ben nu benieuwd of hij daar een baan kan vinden via een Nederlands bedrijf, maar dit is wel een verstandige oplossing, en het fijne is dat je waarschijnlijk een stuk beter verdiend dan bij een gemiddelde werkgever daar.

Het zal misschien even duren voordat hij een baan vindt maar dat geeft weer meer tijd om aan de situatie te wennen, en erover na te denken.

Ook kan hij zijn Nederlandse nationaliteit behouden en het bedrijf kan hem helpen met benodigde papieren.



Ik vind trouwens niet vreemd dat hij daarheen wilt ondanks dat zij dat niet wilt, lijkt me juist omdat zij dat niet wilt... zo anders einde van de relatie betekenen toch?

ik vraag me wel sterk af of er vanuit NL werk is in Moldavie...

afgezien van ontwikkelingswerk

Laten we hopen dat hij een bedrijf kan vinden dat hem werk kan aanbieden in Moldavië... Blijkbaar is dit toch gewoon wat hij wil gaan doen, en als dat werkelijk zo is, kan je hem nog met geen tien paarden tegenhouden.



Ik werk zelf in de wereld van de sociale verzekeringen enzo en kan je zodoende vertellen dat je zoon, mocht hij uitgezonden worden naar Moldavië vanuit een Nederlands bedrijf, naar alle waarschijnlijkheid gewoon hier verzekerd blijft. Er zullen ongetwijfeld uitzonderingen op die regel bestaan, maar in 99,99% van de gevallen blijft hij hier verzekerd. Bouwt hij dus nog gewoon AOW op enzo.



Anders is het, als hij Nederland metterwoon verlaat. Dwz, als hij alle schepen achter zich verbrandt, en naar Moldavië vertrekt met het doel zich daar voorgoed te vestigen. Zijn nationaliteit opgeven is verreweg het stomste wat hij zou kunnen doen, maar goed, nu hij dat idee van dat eigen bedrijf heeft laten varen, is de nationaliteitskwestie waarschijnlijk van de baan.



Op zich is het niet eens zo'n slecht idee van hem om te gaan. Hij is nog jong en de vrijheid die hij nu heeft zal in de loop der jaren alleen maar beperkter worden. Zit 'ie vast aan een hypotheek enzo, of misschien wel een gezin.



Laat hem gaan... hoe moeilijk ook...

Je zoon klinkt niet alsof hij al duidelijk weet wat hij wil. Maar hij is 23. Dit soort sprongen in het diepen, stappen of fouten kan hij nu maken. Over tien jaar zal hij het niet meer doen. Wat er ook gebeurt in het wilde oosten, hij komt er ongtewijfeld wijzer uit. Of hij nu faalt of reuze succesvol wordt, hij leert ervan.



Dat jij het niet leuk vindt is vervelend, maar het is zijn leven. Dit hoort bij kinderen krijgen; loslaten. Hij is volwassen, dus hij mag kiezen met wie hij een relatie heeft. Relaties gaan uit, ook na een jaar. En wat betreft het meisje aldaar; als zij meteen hier naartoe had willen komen was het een oost-europese slet geweest die alleen maar uit was op een verblijfsvergunning. Als het al snel niks blijkt te zijn, is hij ook weer iets wijzer. Misschien zet hij dan door en kan je trots zijn op je zoon. Misschien komt hij met de staart tussen de poten (niet vies bedoeld) weer naar huis.



Ik denk altijd: je kan beter spijt hebben van iets dat je wel gedaan hebt dan van iets wat je niet gedaan hebt. Je zoon kan hier ook morgen onder een bus lopen.

Ik zou zeggen: slik al je bedenkingen in en zwaai hem dapper uit. En denk nog maar even niet aan kleinkinderen. Zo te horen zit dat er sowieso de eerste jaren niet in. Als je er zo zeker van bent dat hij een fout gaat maken, kan je er ook vanuit gaan dat je je kleinkinderen gewoon drie straten verder kan zien opgroeien.



Al ben ik wel blij dat hij zijn Nederlandse nationaliteit niet gaat opgeven. Da's toch echt wel zonde.

.

Lindy, ik bedoelde een hypotheek híer... Dus dat hij beter op z'n 23e met z'n emigratieplan kan komen dan op z'n 33e... !

.

Laten gaan die jongen, en hem zelf laten ontdekken. Zijn NL paspoort hoeft hij niet op te geven; dat kan altijd nog als hij daarginds bakken met geld verdient en de NL fiscus klaar staat om te incasseren.

Hou hem niet klein maar laat hem zijn eigen beslissingen nemen.

Als het hem lukt is dat mega goed voor zijn ontwikkeling, als het hem niet lukt leert hij veel en ook dat is goed voor zijn ontwikkeling. En dan komt hij vanzelf terug.

Kinderen moet je opvoeden tot zelfstandigheid; daarbij hoort loslaten.

Je zoon is enerzijds nog jong, anderzijds wel al vijf jaar meerderjarig. Hij is dus oud genoeg om zijn eigen leven te leiden en zijn eigen kansen in te schatten. Laat hem zijn eigen fouten maken. Ik vraag me trouwens af wat voor opvoeding hij heeft genoten als hij zo ongenuanceerd over belastingen denkt?

Je kunt ook in Nederland prima een bedrijf beginnen zonder in de bureaucratie verstrikt te raken. De markt is prima momenteel voor ict'ers en handwerklieden in Nederland (en voor een heleboel andere vakgebieden). Laat hem eens naar de Kamer van Koophandel gaan. Als je een eenmanszaak begint heb je geen vergunningen nodig.

Inderdaad, voor je zelf werken gaat heel eenvoudig: je vraagt een BTW nummer aan en je bent freelancer, inschrijven bij de KVK hoeft niet eens voor alle beroepen. Zoek een accountant die je belastingformuliertje invult en je kunt aan de slag! Lijkt me veel makkelijker dan een bedrijf beginnen in een land waar armoede heerst en corruptie de boventoon voert.



oooooh l'amour!

Wat al meer is gezegd, gewoon laten gaan en als hij met hangende pootjes terugkomt de deur wijd openzetten.

Mijn advies...Laat hem eerst eens voor 1,2 maanden gaan om research te doen..Hij kan dan de werk situatie bekijken en zien hoe het met het meisje gaat. En kijk na die 1, 2 maanden verder...Mijn enige advies aan hem:



waar je ook naartoe gaat zorg ALTIJD dat je ticket terug hebt!



Liefs,



Yasmine Yael eNala zzaj

Zonnebloem schreef op 22 oktober 2007 @ 11:57:





Mijn zoon schijnt zich niet te realiseren dat hij alle zekerheden opgeeft als hij daadwerkelijk daar gaat wonen. Hij is van plan om dat binnen een maand te gaan doe.

Wat ik daar van vind? Heerlijk avontuurlijk! Ik ben zelf bijna drieëntwintig en begrijp goed dat 't leuk en spannend is om te reizen, te kijken of je 't in een ander land kan rooien! Ik ben één keer een jaar naar Centraal Amerika vertrokken, en zit nu in Spanje (volg hier wel een studie dus dit keer geen bonnefooi).



Ik begrijp de charme van een Oostblokland heel goed. Het is aantrekkelijk omdat de economie in een razend tempo opkrabbelt. Als je daaraan meedoet dan kan je misschien snel veel geld verdienen. De eerste miljonairs zijn geboren, en 't is héél wat makkelijker dáár miljonair te worden dan hier!!! Daarnaast heeft 't op mij grote aantrekkingskracht dat dat landen zijn die nog heel 'nieuw' zijn. In Nederland is alles al gedaan, geregeld, verzonnen, vastgelegd. Daar kan je nog veel meer ontdekken en pionieren. De paden die je 'moet' volgen om ergens te komen zijn nog niet zo geëffend als in Nederland, wat betekent dat 't misschien lastiger is (want je moet 't zelf verzinnen en uitzoeken), maar ook véél leuker en spannender, hier kan je alleen maar over de gebaande paden, maar daar kan je zelf je weg zoeken! Hartstikke leuk lijkt mij!!!



Hij is 23, de wereld ligt aan zijn voeten, alle mogelijkheden zijn open!!! Dat is toch heerlijk!!! Waarom niet daarvan gebruik maken? Nu is daar de tijd voor! Als je een gezin hebt met kinderen, of een hypotheek is 't toch weer ingewikkelder, en dan doe je 't nooit en ga je dus inderdaad precies dat uitgestippelde leventje volgen: straks onder moeders vleugels vanaan, samenwonen met een leuk meisje waar hij een paar jaar verkering mee gehad heeft, een baan, kinderen, 25 jaar in dienst, elk jaar 100 euro meer, doorzonwoning en dan met pensioen.

Niet dat er iets mis mee is, en misschien komt 't daar uiteindelijk toch wel op uit, maar als 23 jarige wil je misschien wel eens verder kijken!



Op mij komt 't over of je zoon gewoon de kriebels heeft. Prima toch? Lekker laten kriebelen en uitzoeken of 't echt wat is in dat Oostblokland. Jij hebt 't over kleinkinderen die je niet ziet opgroeien etc, maar dat lijkt me een beetje hard van stapel. Het kan toch net zo goed zijn dat hij een jaartje of 5 wil gaan (om een bedrijf op te zetten en om goed geld te verdienen) en dan weer terug naar Nederland? En wie weet, bevalt 't niet en is hij na een half jaar alweer thuis! Mocht hij daar wel blijven wonen, is Europa nog steeds klein hoor. Niet zo klein als Nederland natuurlijk, maar met die lowcostmaatschappijen... mijn ouders zijn in 2 uur bij mij en betalen daar ongeveer 25 euro voor. Stel je voor dat jij in Maastricht woont en je kind gaat in Groningen wonen of Amsterdam? Gevoelsmatig is vliegen heel ver en is Polen heel ver en Spanje ook, maar qua tijd en geld wordt dat steeds minder. Als 't echt zo is dat alles daar zo makkelijk gaat, dan heeft hij misschien tegen die tijd wel een huis voor je gebouwd waardoor je er in één keer maanden kan blijven als je daar zin in hebt.

Maar ik denk dat dat allemaal een beetje hard van stapel lopen is. Als ik voor mijzelf spreek zou ik niet durven zeggen waar ik mijzelf over vijf of tien jaar zie. Als je 23 bent, dan plan je pas dingen sinds een paar jaar (laten we zeggen op zijn vroegst sinds je 18e), dus je bent vijf jaar aan 't plannen, dan kan je niet opeens 15 jaar vooruit plannen. Dat is bijna zolang als je leeft man !

Ik vind het waanzin, omdat hij ten eerste het meisje amper kent, spreekt de taal niet, verbrand al zijn schepen achter zich zoals uitkeringen, pensioen, zorgverzekeringen etc.



.

Pensioen laat je niet achter, maar je hebt wel voor elk jaar dat je in 't buitenland gewerkt hebt een procent minder of iets dergelijks. Dat is dus iets waar je rekening mee kan houden en wat je zelf kan sparen. Het gaat dan om zulke bedragen dat dat makkelijk te doen is. Als je je hele werkende leven in 't buitenland zit, dan heb je vrijwel geen pensioen opgebouwd in Nederland. Je moet daar dan zelf voor zorgen. Maar, je hebt ook geen premies afgedragen! Dus dat is gemakkelijk te doen. Als je maar 10% belasting hoeft te betalen, kan je zelf je pensioen opbouwen lijkt mij.

Wat betreft zorgverzekering: je moet, ook als je in 't buitenland verblijft, verplicht ingeschreven blijven staan bij de basisverzekering in Nederland. Als je langer dan drie maanden betaalde arbeid verricht in 't buitenland, dan moet je verplicht uit de zorgverzekering in Nederland. Vaak moet je dan ook verplicht ín de zorgverzekering van dat land, maar of dat in alle landen zo is weet ik niet. Is wel gemakkelijk na te zoeken. Als hij weer terugkomt uit 't buitenland zijn verzekeraars hier verplicht hem op te nemen in de basisverzekering. Voor een aanvullende verzekering zijn verzekeraars nooit verplicht, maar een jonge kerel zullen ze niet gauw weigeren natuurlijk, dat geldt meer voor ouderen, mensen met chronische kwalen of risicogroepen zoals mensen die een hernia gehad hebben.



Dat even praktisch. Een taal is te leren. Als 't met dat meisje niets wordt maakt hij 't gewoon uit. Als hij 23 is dan kan hij neem ik aan wel voor zichzelf zorgen.

En als 't tegenvalt komt hij gewoon weer naar Nederland, waar hij precies weet wat hij kan verwachten (maar het leuke en aantrekkelijke aan dat Oostblokland is natuurlijk juist dát, dat je dat nog niet weet, het avontuur).

Voor onze generatie is 't zoveel makkelijker geworden! Wij kunnen gewoon een paar jaar in 't buitenland wonen. Zeker binnen de EU is dat gewoon verhuizen (net als van Utrecht naar Zwolle), je hebt idd alleen je paspoort nodig. Er is internet, ik spreek bv. mijn moeder elke dag, er is telefoon, elke dag rijden er bussen en vliegtuigen (tegen schappelijke prijzen) en als 't moet ben je binnen een paar uur thuis. Waarom daar niet gebruik van maken?



(okee tot zover mijn promopraatje )