Relaties
alle pijlers
Help! zwanger en man is ongeïnteresseerd!!
zaterdag 15 december 2007 om 00:29
Op dit moment ben ik 25 weken zwanger van mijn eerste kindje. Anderhalve maand geleden ben ik getrouwd, ik heb echter het gevoel dat ik een alleenstaande moeder/zwangere ben. Mijn man toont totaal geen interesse in mijn zwangerschap of in ons toekomstige kindje, terwijl dit toch een keuze is die we zeer bewust, samen hebben gemaakt. Hij vind alles dat te maken heeft met de babyuitzet/babykamer overbodig of een opgave. Hij klaagt dat ik teveel geld uitgeef en gaat alleen na heel veel gezeur zuchtend en steunend een keertje mee om spulletjes te kopen, in de stad gaat de klaagzang over duur en overbodig dan gewoon verder.(hij stelde zelfs voor om maar een grote kist te kopen ipv een wiegje, scheelde toch een hoop geld...) Hij zal nooit eens informeren hoe ik me voel en laat voordurend doorschemeren dat het volgens hem allemaal nog wel meevalt; zo'n zwangerschap. Hij houdt dan ook echt geen rekening met het feit dat ik gewoon minder kan en alles meer moeite kost. Ook het fenomeen zwangerschapshormonen vindt hij onbegrijpelijk en vooral mijn probleem.. Tegenover vrienden klaagt hij constant over hoe zwaar het wel niet is, zo'n zwangerschap en daarin heeft hij het dan alleen maar over zichzelf, dat hij dat toch maar allemaal moet verduren, zo'n zwanger vrouw in huis.
Ik heb al verschillende keren geprobeerd uit te leggen hoeveel pijn hij mij doet met zijn ongeïnteresseerde houding, maar dat lijkt totaal niet bij hem aan te komen. Nu maak ik me ernstige zorgen over de toekomt. Ik ben heel bang dat ik er straks, als het kindje er is, er alleen voorsta, wanneer er niks aan zijn houding veranderd.
Heeft iemand misschien ervaring met een man die totaal niet betrokken was bij de zwangerschap??
Kan heel goed wat goede raad en geruststelling gebruiken!!
Ik heb al verschillende keren geprobeerd uit te leggen hoeveel pijn hij mij doet met zijn ongeïnteresseerde houding, maar dat lijkt totaal niet bij hem aan te komen. Nu maak ik me ernstige zorgen over de toekomt. Ik ben heel bang dat ik er straks, als het kindje er is, er alleen voorsta, wanneer er niks aan zijn houding veranderd.
Heeft iemand misschien ervaring met een man die totaal niet betrokken was bij de zwangerschap??
Kan heel goed wat goede raad en geruststelling gebruiken!!
zaterdag 15 december 2007 om 01:00
Jeeje marieke.
Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik begrijp je angst. Weet je wat het is. Dat een man zich moeilijk kan voorstellen hoe het voor een vrouw voelt om zwanger te zijn dat kan ik begrijpen. Maar, een beetje meeleven en belangstelling is idd niets te veel gevraagt. Hij is nu al aan het klagen over zijn eigen ongenoegen. Wat gebeurd er als het kind er is. De nachten zullen ook moeilijk worden. Ik hoop voor je dat het komt doordat hij het allemaal een beetje eng vind maar, ik hoop echt voor je dat je d.m.v praten een beetje tot hem door dringt. Op deze manier gaat het in ieder geval niet.
bubbles
Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik begrijp je angst. Weet je wat het is. Dat een man zich moeilijk kan voorstellen hoe het voor een vrouw voelt om zwanger te zijn dat kan ik begrijpen. Maar, een beetje meeleven en belangstelling is idd niets te veel gevraagt. Hij is nu al aan het klagen over zijn eigen ongenoegen. Wat gebeurd er als het kind er is. De nachten zullen ook moeilijk worden. Ik hoop voor je dat het komt doordat hij het allemaal een beetje eng vind maar, ik hoop echt voor je dat je d.m.v praten een beetje tot hem door dringt. Op deze manier gaat het in ieder geval niet.
bubbles
zaterdag 15 december 2007 om 01:03
Een schop onder z'n onverschillige hol. Dit kan ie niet maken, klaar. Wat er dan ook achter zit, hij zal er ofwel over moeten praten (de klok tikt) ofwel zich anders moeten opstellen, en dat ga JIJ hem zo snel mogelijk duidelijk maken ![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
zaterdag 15 december 2007 om 01:04
heeft je man altijd een egoistische inslag gehad?
of doet hij pas zo sinds je zwanger bent? want als hij normaal gesproken wel lief en attent is, en nu niet, speelt er misschien meer.
mischien is ie ontzettend zenuwachtig en bang dat ie misschien geen goede vader zal zijn. en weet ie niet om te gaan met deze emoties en gaat ie daarom maar zo doen??
vind het wel ontzettend rot voor je... ken ook verhalen van mannen die hun vrouw juist op handen dragen tijdens de zwangerschap, dus de reactie van meds vind ik te generaliserend...
of doet hij pas zo sinds je zwanger bent? want als hij normaal gesproken wel lief en attent is, en nu niet, speelt er misschien meer.
mischien is ie ontzettend zenuwachtig en bang dat ie misschien geen goede vader zal zijn. en weet ie niet om te gaan met deze emoties en gaat ie daarom maar zo doen??
vind het wel ontzettend rot voor je... ken ook verhalen van mannen die hun vrouw juist op handen dragen tijdens de zwangerschap, dus de reactie van meds vind ik te generaliserend...
zaterdag 15 december 2007 om 01:07
Joh een man heeft geen idee wat een zwangerschap inhoudt. En baby kan trouwens prima in een kistje (mijn wiegie was een stijfselkissie) leuke bekleding erin en klaar. Je man voelt zich waarschijnlijk onzeker en buitengesloten en angstig voor wat er komen gaat. Zo'n vent is ook zwanger hoor, maar hij moet het maar doen zonder hormonen
zaterdag 15 december 2007 om 01:10
Mijn vent heeft me praktisch 9 maanden genegeerd (en terecht want ik was een tierende hormonenbom) toen baby er was was alles weer volstrekt normaal en was hij weer de lieve zorgzame man waarvan ik dacht dat hij het was.
Oh ja, nietgeheel onbelangrijk..... ik was natuurlijk ook geen tierende en razende hormonenbom mee
Oh ja, nietgeheel onbelangrijk..... ik was natuurlijk ook geen tierende en razende hormonenbom mee
zaterdag 15 december 2007 om 02:25
Marieke, was je man voorheen wel lief en zorgzaam en geinteresseerd? Oftewel; is dit gedrag nieuw voor je, of was ie stiekem eigenlijk altijd al zo? Want als dat het geval is, hoef je natuurlijk niet verbaasd te zijn, en weet je precies van wie je zwanger bent geworden en met wie je anderhalve maand geleden bent getrouwd.
Als het zo is dat hij NU PAS dit ongeinteresseerde gedrag vertoont, is er natuurlijk iets anders aan de hand. Dan denk ik dat hij, zoals iemand anders ook al suggereert, gewoon de zenuwen heeft. misschien wel bedenkingen. Van "Ojee, moet ik vader worden? Help, ik wil niet!!". Plankenkoorts zeg maar. Dat lijkt me heel normaal.
Mijn man was als de dood terwijl ik zwanger was, maar hij was een super vader toen ons eerste kind er eenmaal was. Die verantwoordelijkheid is heel groot en kan erg zwaar wegen. Ikzelf weet er alles van. Vond het doodeng om moeder te worden. Maargoed, alles went, nu na 7 jaar heb ik het wel onder controle. :-)
Meid, geef je man een beetje tijd, een beetje ruimte om zn gevoelens te organiseren. komt allemaal vast wel goed.
Als het zo is dat hij NU PAS dit ongeinteresseerde gedrag vertoont, is er natuurlijk iets anders aan de hand. Dan denk ik dat hij, zoals iemand anders ook al suggereert, gewoon de zenuwen heeft. misschien wel bedenkingen. Van "Ojee, moet ik vader worden? Help, ik wil niet!!". Plankenkoorts zeg maar. Dat lijkt me heel normaal.
Mijn man was als de dood terwijl ik zwanger was, maar hij was een super vader toen ons eerste kind er eenmaal was. Die verantwoordelijkheid is heel groot en kan erg zwaar wegen. Ikzelf weet er alles van. Vond het doodeng om moeder te worden. Maargoed, alles went, nu na 7 jaar heb ik het wel onder controle. :-)
Meid, geef je man een beetje tijd, een beetje ruimte om zn gevoelens te organiseren. komt allemaal vast wel goed.
zaterdag 15 december 2007 om 02:29
arme meds...
en arme marieke ook! meid, laat niet zo met je sollen! idd een flinke schop onder zn hol, maar dan in de vorm van een grondig gesprek. laat hem weten hoe jij je voelt door wat hij doet/niet doet. val m niet zo zeer aan (je moet niet zus of zo doen) maar leg hem uit wat t met jou doet (als jij zus doet dan voel ik me...)
en ga op je strepen staan. als hij gaat lopen klagen over dat t geld kost.. eh.. t is ook zijn kind. en die kósten nou eenmaal geld.. sterker nog... straks is t niet alleen n wiegje, maar schoolgeld etc...
en arme marieke ook! meid, laat niet zo met je sollen! idd een flinke schop onder zn hol, maar dan in de vorm van een grondig gesprek. laat hem weten hoe jij je voelt door wat hij doet/niet doet. val m niet zo zeer aan (je moet niet zus of zo doen) maar leg hem uit wat t met jou doet (als jij zus doet dan voel ik me...)
en ga op je strepen staan. als hij gaat lopen klagen over dat t geld kost.. eh.. t is ook zijn kind. en die kósten nou eenmaal geld.. sterker nog... straks is t niet alleen n wiegje, maar schoolgeld etc...
zaterdag 15 december 2007 om 06:26
Marieke, ik kan me voorstellen, dat je het gevoel hebt dat je er helemaal alleen voorstaat. Mannen snappen niks van een zwangerschap, dus het is hoe jullie op elkaar reageren. Als hij normaal lief en zorgzaam is komt het wel goed, want dan is het misschien een reaktie, op hoe jullie nu met elkaar omgaan. Verandering in je sexleven kan er ook invloed op hebben. En nu heb je waarschijnlijk meer aandacht voor alles klaar te maken voor het kindje dan voor hem. Hiermee wil ik niet alles van hem goedpraten, maar als je een beetje kan voorstellen hoe hij het ziet, helpt het. 
kreeft
kreeft
zaterdag 15 december 2007 om 08:20
Marieke, wilde je man ook graag kinderen? Of was het meer jouw ding? Is het zo dat jij graag kinderen wilde en hij is daar, om jou een plezier te doen, mee accoord gegaan, dan snap ik wel dat hij nu ook niet echt overloopt van enthousiasme. Wilde hij ook graag kinderen, vader worden e.d. dan begrijp ik niks van zijn gedrag, al komt het vaker voor.
Ik ken zelf een voorbeeld van een man die drie kinderen kreeg, niet van zwangere vrouwen houdt en dus drie zwangerschappen lang niet beschikbaar was voor zijn vrouw. Hij is een erg leuke vader geworden, oprecht een leuke, zorgzame vader die heerlijk kan dollen met zijn kroost maar wát een eikel was het toen zijn vrouw zwanger was. Dat hoop ik dan ook maar voor jou meid.
Ik ben het eigenlijk gewoon niet eens met de stelling dat mannen niks begrijpen van een zwangerschap dús ongeïnteresseerd (kunnen) zijn zoals de meneer in dit verhaal. Sjonge jonge zeg, we zijn de donkere middeleeuwen toch wel ontgroeid nu dacht ik. Mannen worden aan alle kanten bij zwangerschappen betrokken, er valt veel over te lezen, te leren en mee te ervaren (denk aan echo's, pretecho's, hartje luisteren, kamertje inrichten, geboortekaartjes uitzoeken en ga zo maar door).
Jah, de vrouw draagt het kind, de vrouw baart het ook uiteindelijk maar mijn man was ook zwanger hoor vier jaar geleden, poeh en mijn broer, die krijgt in maart een kind, nou, die is ook zwanger, sámen met zijn vrouw. Daarbij, mijn man is nu niet de aanstaande vader maar hij trut om mijn schoonzus heen als een ware kloek want hij leeft mee met haar, eigenlijk heel gewoon.
Marieke draagt het kind van haar man. Zíjn kind, gemaakt uit liefde en zodra je weet dat je vader wordt begint ook voor jou als vader een hele bijzondere periode waarin je (als het even meezit) samen toegroeit naar het moment waarop je kind geboren gaat worden. Als man moet je jezelf dan soms weleens opzij zetten. Dat is te doen, gemiddeld duurt het een maand of negen voordat de baby wordt geboren en daarna ben je vader en begint ook voor de vader het fysieke zorgen. Tot die tijd zorg je goed voor je kind door goed voor je vrouw te zorgen. Soit.
Ik hoop voor jou Marieke dat je man als een blad aan een boom omslaat als de baby er eenmaal is, dat gun ik je van harte. Tot die tijd zou ik hem stug overal bij betrekken, vertellen hoe het met je gaat, hem vragen je te helpen, met je mee te gaan enzovoort. Je kunt niet anders, jullie wonen in één huis, je kunt moeilijk de buurvrouw vragen dingen voor je te doen terwijl je man gewoon bij je thuis zit. Hij is de váder Marieke, niet alleen over 15 weken maar nú al en hij is je man, je partner, degene op wie jij moet kunnen rekenen!
Sterkte.
Leo
Ik ken zelf een voorbeeld van een man die drie kinderen kreeg, niet van zwangere vrouwen houdt en dus drie zwangerschappen lang niet beschikbaar was voor zijn vrouw. Hij is een erg leuke vader geworden, oprecht een leuke, zorgzame vader die heerlijk kan dollen met zijn kroost maar wát een eikel was het toen zijn vrouw zwanger was. Dat hoop ik dan ook maar voor jou meid.
Ik ben het eigenlijk gewoon niet eens met de stelling dat mannen niks begrijpen van een zwangerschap dús ongeïnteresseerd (kunnen) zijn zoals de meneer in dit verhaal. Sjonge jonge zeg, we zijn de donkere middeleeuwen toch wel ontgroeid nu dacht ik. Mannen worden aan alle kanten bij zwangerschappen betrokken, er valt veel over te lezen, te leren en mee te ervaren (denk aan echo's, pretecho's, hartje luisteren, kamertje inrichten, geboortekaartjes uitzoeken en ga zo maar door).
Jah, de vrouw draagt het kind, de vrouw baart het ook uiteindelijk maar mijn man was ook zwanger hoor vier jaar geleden, poeh en mijn broer, die krijgt in maart een kind, nou, die is ook zwanger, sámen met zijn vrouw. Daarbij, mijn man is nu niet de aanstaande vader maar hij trut om mijn schoonzus heen als een ware kloek want hij leeft mee met haar, eigenlijk heel gewoon.
Marieke draagt het kind van haar man. Zíjn kind, gemaakt uit liefde en zodra je weet dat je vader wordt begint ook voor jou als vader een hele bijzondere periode waarin je (als het even meezit) samen toegroeit naar het moment waarop je kind geboren gaat worden. Als man moet je jezelf dan soms weleens opzij zetten. Dat is te doen, gemiddeld duurt het een maand of negen voordat de baby wordt geboren en daarna ben je vader en begint ook voor de vader het fysieke zorgen. Tot die tijd zorg je goed voor je kind door goed voor je vrouw te zorgen. Soit.
Ik hoop voor jou Marieke dat je man als een blad aan een boom omslaat als de baby er eenmaal is, dat gun ik je van harte. Tot die tijd zou ik hem stug overal bij betrekken, vertellen hoe het met je gaat, hem vragen je te helpen, met je mee te gaan enzovoort. Je kunt niet anders, jullie wonen in één huis, je kunt moeilijk de buurvrouw vragen dingen voor je te doen terwijl je man gewoon bij je thuis zit. Hij is de váder Marieke, niet alleen over 15 weken maar nú al en hij is je man, je partner, degene op wie jij moet kunnen rekenen!
Sterkte.
Leo
anoniem_12394 wijzigde dit bericht op 15-12-2007 09:31
Reden: aanvulling gedaan
Reden: aanvulling gedaan
% gewijzigd
zaterdag 15 december 2007 om 08:59
Bij mijn eerste zwangerschap was mijn man lief, zorgzaam en betrokken. Bij de tweede het tegenovergestelde: afwezig, onverschillig en lomp! Ook na de bevalling van de tweede was het zo'n wereld van verschil in vergelijking met de eerste. Hij deed niks, was er vaak niet en leek het totaal niet leuk te vinden. Na een poos en vele serieuze gesprekken later heb ik hem voor de keus gesteld: of veranderen of uit elkaar gaan (er speelde wel meer toen). Hij is toen vertrokken naar zijn broer en de volgende ochtend stond hij alweer naast mijn bed, huilend. Hij had de keus gemaakt en besloot voor ons te gaan. Sindsdien is hij weer de oude, vertrouwde man en vader zoals we hem kenden.
zaterdag 15 december 2007 om 10:32
Die van mij was ook helemaal niet betrokken. Terwijl het een bewuste keuze was van ons beiden.
De hele zwangerschap heb ik alleen moeten doen, daarna ook. En nu ben ik alleenstaande moeder van een heel lief kindje (inmiddels bijna 3).
Achteraf had hij het over "verstandsverbijstering" en wilde lekker blijven flierefluiten. Sommige mannen.....
@ Meds: een man hoeft zich nog echt niet zo op te stellen als je als vrouw zwanger bent. Dat de schuld wordt gelegd bij de hormonen enzo.
Ik heb echt geen last gehad van hormonen, ben maar 7 kilo aangekomen destijds, nergens last van, opgewekt humeur en toch....... een man die er niet voor gaat. Dus het kan ook zo zijn dat de man in kwestie helemaal niet wil.
Marieke, ik hoop voor jou op een betere afloop, maar als ik dit zo hoor, heb ik een naar gevoel helaas. Ik ben nu heel gelukkig met mijn kindje en we hebben het samen goed en harmonieus. Ik zou mijn ex er nu helemaal niet meer bij willen hebben. Gelukkig laat hij ook helemaal niets meer van zich horen. Maar het was wel zwaar de afgelopen jaren en tijdens de zwangerschap. Begrijp precies hoe je je moet voelen: alleen - eenzaam - ongelukkig - onbegrepen - etc etc.
Sterkte!
De hele zwangerschap heb ik alleen moeten doen, daarna ook. En nu ben ik alleenstaande moeder van een heel lief kindje (inmiddels bijna 3).
Achteraf had hij het over "verstandsverbijstering" en wilde lekker blijven flierefluiten. Sommige mannen.....
@ Meds: een man hoeft zich nog echt niet zo op te stellen als je als vrouw zwanger bent. Dat de schuld wordt gelegd bij de hormonen enzo.
Ik heb echt geen last gehad van hormonen, ben maar 7 kilo aangekomen destijds, nergens last van, opgewekt humeur en toch....... een man die er niet voor gaat. Dus het kan ook zo zijn dat de man in kwestie helemaal niet wil.
Marieke, ik hoop voor jou op een betere afloop, maar als ik dit zo hoor, heb ik een naar gevoel helaas. Ik ben nu heel gelukkig met mijn kindje en we hebben het samen goed en harmonieus. Ik zou mijn ex er nu helemaal niet meer bij willen hebben. Gelukkig laat hij ook helemaal niets meer van zich horen. Maar het was wel zwaar de afgelopen jaren en tijdens de zwangerschap. Begrijp precies hoe je je moet voelen: alleen - eenzaam - ongelukkig - onbegrepen - etc etc.
Sterkte!
zaterdag 15 december 2007 om 10:45
Wat een raar verhaal. Misschien is hij wel erg bang voor wat er komen gaat en dat hij zich daarom zo gedraagt.
Een gesprek zal zeker helpen, maar laat hem dan zijn verhaal doen. (hoe zie je vaderschap voor je, aan welk budget denk jij dan voor de kinderkamer, wat voor gevoel geeft het jou dat je vader gaat worden ect)
Als hij zijn ei kwijt kan over zijn gevoelens en ideeen wordt er misschien wel veel duidelijk.
Wellicht gaat nu alle aandacht uit naar jou, omdat je zwanger bent en heeft hij het daar moeilijk mee. (hij wordt tenslotte ook vader, als is hij niet zwanger)
En vraag eens aan vrienden waar hij bij 'klaagt' hoe zij het zien.
Misschien hebben zij een beetje door wat er aan de hand is.
Ik vind het in elk geval heel vreemd, maar natuurlijk ben je pas met het getrouwd en is het altijd een geweldige man voor je geweest, anders zouden jullie niet getrouwd zijn. Toch? Dus misschien vindt hij het gewoon allemaal erg moeilijk en weet hij niet goed wat hij moet doen. En misschien wil hij ook graag dat er dingen gebeuren die hij wil. (misschien had hij bij het kistje wel een heel leuk idee, wat ook nog eens minder geld kostte??)
Wie weet maakt hij zich gewoon zorgen over de toekomst, een kindje kost veel geld en uiteraard wil je als ouders het kindje alles geven wat het nodig heeft: en dat is liefde, aandacht en een goed dak boven het hoofd.
Een kindje slaapt niet beter in een dure wieg, dan in een goed betaalbare wieg.
Een gesprek zal zeker helpen, maar laat hem dan zijn verhaal doen. (hoe zie je vaderschap voor je, aan welk budget denk jij dan voor de kinderkamer, wat voor gevoel geeft het jou dat je vader gaat worden ect)
Als hij zijn ei kwijt kan over zijn gevoelens en ideeen wordt er misschien wel veel duidelijk.
Wellicht gaat nu alle aandacht uit naar jou, omdat je zwanger bent en heeft hij het daar moeilijk mee. (hij wordt tenslotte ook vader, als is hij niet zwanger)
En vraag eens aan vrienden waar hij bij 'klaagt' hoe zij het zien.
Misschien hebben zij een beetje door wat er aan de hand is.
Ik vind het in elk geval heel vreemd, maar natuurlijk ben je pas met het getrouwd en is het altijd een geweldige man voor je geweest, anders zouden jullie niet getrouwd zijn. Toch? Dus misschien vindt hij het gewoon allemaal erg moeilijk en weet hij niet goed wat hij moet doen. En misschien wil hij ook graag dat er dingen gebeuren die hij wil. (misschien had hij bij het kistje wel een heel leuk idee, wat ook nog eens minder geld kostte??)
Wie weet maakt hij zich gewoon zorgen over de toekomst, een kindje kost veel geld en uiteraard wil je als ouders het kindje alles geven wat het nodig heeft: en dat is liefde, aandacht en een goed dak boven het hoofd.
Een kindje slaapt niet beter in een dure wieg, dan in een goed betaalbare wieg.
zaterdag 15 december 2007 om 11:12
Dag meiden,
Allereerst hartelijk bedankt voor jullie reacties. Het doet me echt goed om de situatie eens vanuit andere ogen te bekijken. Om ofwel een hart onder de riem te krijgen ofwel wat meer inzicht te krijgen in het standpunt en de belevingswereld van mijn man.
@ rary en nijntje: Het is inderdaad waar dat die onverschillige houding pas is komen opzetten sinds ik zwanger ben. Het is echt een hele opstandige houding, alsof ie, door maar steeds tegendraads te doen, de boel wil saboteren. Net een eigenwijze kleuter (soms is het bijna lachtwekkend...bijna). Dus misschien zitten jullie wel goed met het idee dat het te maken heeft met onzekerheid en gebrek aan aandacht.
@ eleonora: Mijn man wou wel degelijk zelf ook een kind. Het is echt niet zo dat het alleen mijn idee was. Het was alleen wel meteen de eerste 'poging' raak dus na een maand al in verwachting. Misschien heeft hem dit nogal overrompeld en had hij gedacht dat het nog wel een tijdje zou duren.
@ lotje en aster: Een goed gesprek zou mij inderdaad goed doen, het is alleen heel moeilijk. Heb echt al vaak geprobeert, ook met de begrijpende: 'hoe voelt het nu voor jou' - inslag, maar er komt gewoon niks uit bij hem. Hij wil eigenlijk alleen maar dat alles weer 'normaal' wordt, maar kan ook niet uitleggen hoe hij dat voor zich ziet. Hij kan toch moeilijk verwachten dat ik bij hem in de buurt maar even doe alsof ik niet zwanger ben.....
@ fleurtje: WAAR KAN IK DIE PLANEET VAN JOU VINDEN?????
Allereerst hartelijk bedankt voor jullie reacties. Het doet me echt goed om de situatie eens vanuit andere ogen te bekijken. Om ofwel een hart onder de riem te krijgen ofwel wat meer inzicht te krijgen in het standpunt en de belevingswereld van mijn man.
@ rary en nijntje: Het is inderdaad waar dat die onverschillige houding pas is komen opzetten sinds ik zwanger ben. Het is echt een hele opstandige houding, alsof ie, door maar steeds tegendraads te doen, de boel wil saboteren. Net een eigenwijze kleuter (soms is het bijna lachtwekkend...bijna). Dus misschien zitten jullie wel goed met het idee dat het te maken heeft met onzekerheid en gebrek aan aandacht.
@ eleonora: Mijn man wou wel degelijk zelf ook een kind. Het is echt niet zo dat het alleen mijn idee was. Het was alleen wel meteen de eerste 'poging' raak dus na een maand al in verwachting. Misschien heeft hem dit nogal overrompeld en had hij gedacht dat het nog wel een tijdje zou duren.
@ lotje en aster: Een goed gesprek zou mij inderdaad goed doen, het is alleen heel moeilijk. Heb echt al vaak geprobeert, ook met de begrijpende: 'hoe voelt het nu voor jou' - inslag, maar er komt gewoon niks uit bij hem. Hij wil eigenlijk alleen maar dat alles weer 'normaal' wordt, maar kan ook niet uitleggen hoe hij dat voor zich ziet. Hij kan toch moeilijk verwachten dat ik bij hem in de buurt maar even doe alsof ik niet zwanger ben.....
@ fleurtje: WAAR KAN IK DIE PLANEET VAN JOU VINDEN?????
zaterdag 15 december 2007 om 11:44
Het lijkt er inderdaad op dat je man toch overrompeld is dat je zo snel zwanger bent en zich daar om de één of andere reden tegen verzet. Misschien ziet hij er tegenop om straks niet meer met zijn tweetjes te zijn en jou niet meer voor zichzelf te hebben. HIj geeft zelf al aan dat hij wil dat alles weer 'normaal' is. Misschien moet je hem duidelijk maken dat er inderdaad een heleboel verandert, maar dat je er ook voor wilt zorgen dat er straks nog tijd voor jullie tweetjes is, als de baby er is en dat hij ook mee zal moeten werken om het gezellig te houden tussen jullie.
zaterdag 15 december 2007 om 12:01
Vanmiddag in de Prenatal in Zuid-oost :-)
Even serieus. Dat ik dit soort mannen persoonlijk niet ken, wil niet zeggen dat ik nooit over dit soort mannen gehoord/gelezen heb. Is helemaal niet leuk voor de zwangere, heel verdrietig ook. Maar.... die verhalen eindigden er bijna allemaal mee, dat hij na de geboorte 100000 graden gedraaid was en niet meer bij zijn kind weg te slaan was.
x
zaterdag 15 december 2007 om 12:03
