Relaties
alle pijlers
Help! zwanger en man is ongeïnteresseerd!!
zaterdag 15 december 2007 om 00:29
Op dit moment ben ik 25 weken zwanger van mijn eerste kindje. Anderhalve maand geleden ben ik getrouwd, ik heb echter het gevoel dat ik een alleenstaande moeder/zwangere ben. Mijn man toont totaal geen interesse in mijn zwangerschap of in ons toekomstige kindje, terwijl dit toch een keuze is die we zeer bewust, samen hebben gemaakt. Hij vind alles dat te maken heeft met de babyuitzet/babykamer overbodig of een opgave. Hij klaagt dat ik teveel geld uitgeef en gaat alleen na heel veel gezeur zuchtend en steunend een keertje mee om spulletjes te kopen, in de stad gaat de klaagzang over duur en overbodig dan gewoon verder.(hij stelde zelfs voor om maar een grote kist te kopen ipv een wiegje, scheelde toch een hoop geld...) Hij zal nooit eens informeren hoe ik me voel en laat voordurend doorschemeren dat het volgens hem allemaal nog wel meevalt; zo'n zwangerschap. Hij houdt dan ook echt geen rekening met het feit dat ik gewoon minder kan en alles meer moeite kost. Ook het fenomeen zwangerschapshormonen vindt hij onbegrijpelijk en vooral mijn probleem.. Tegenover vrienden klaagt hij constant over hoe zwaar het wel niet is, zo'n zwangerschap en daarin heeft hij het dan alleen maar over zichzelf, dat hij dat toch maar allemaal moet verduren, zo'n zwanger vrouw in huis.
Ik heb al verschillende keren geprobeerd uit te leggen hoeveel pijn hij mij doet met zijn ongeïnteresseerde houding, maar dat lijkt totaal niet bij hem aan te komen. Nu maak ik me ernstige zorgen over de toekomt. Ik ben heel bang dat ik er straks, als het kindje er is, er alleen voorsta, wanneer er niks aan zijn houding veranderd.
Heeft iemand misschien ervaring met een man die totaal niet betrokken was bij de zwangerschap??
Kan heel goed wat goede raad en geruststelling gebruiken!!
Ik heb al verschillende keren geprobeerd uit te leggen hoeveel pijn hij mij doet met zijn ongeïnteresseerde houding, maar dat lijkt totaal niet bij hem aan te komen. Nu maak ik me ernstige zorgen over de toekomt. Ik ben heel bang dat ik er straks, als het kindje er is, er alleen voorsta, wanneer er niks aan zijn houding veranderd.
Heeft iemand misschien ervaring met een man die totaal niet betrokken was bij de zwangerschap??
Kan heel goed wat goede raad en geruststelling gebruiken!!
zondag 16 december 2007 om 17:58
Zeker nog nooit zwanger geweest? Zo niet: dan wil ik je wel even uitleggen dat een zwangerschap voor een vrouw een veel grotere verandering is dan een man, aangezien deze slechts - even kort door de bocht - als spermadonor fungeert en als deze man niet kan of wil omgaan met de zwangerschap en de veranderingen van zijn zwangere vrouw en geen begrip voor haar heeft dan heeft ze het volste recht om hem bij zijn nekvel te grijpen. Per slot van rekening is hij wel degene geweest die haar bezwangerd heeft.
maandag 17 december 2007 om 14:16
Hmm, gisteren heb ik t een en ander niet helemaal geformuleerd zoals ik t bedoelde...nog maar een poging dus.
Marieke, volgens mij heb jij weinig aan geruststelling of horror-verhalen van anderen en volgens mij heb je bijzonder weinig aan mensen die zeggen dat je maar bij hem weg moet gaan...
Volgens mij heb je meer aan een andere manier van kijken:
Jullie zijn anderhalve maand geleden getrouwd, het lijkt mij dat je dat doet omdat je van elkaar houdt. Toch?
Maar op dit moment lijk jij je erg te focussen op wat hij allemaal verkeerd doet, er zijn echter vast ook nog wel dingen die hij goed doet.
Misschien kookt hij wel elke avond en probeert hij op die manier jou bij te staan. (om maar iets te noemen)
Of misschien vertel jij hem al automatisch zoveel over je zwangerschap en je zwangerschapskwaaltjes dat het voor hem overbodig is om je daarnaar te vragen.
Ik vraag me een aantal dingen af:
* Zijn er dingen die hij wèl goed doet?
* Geef jij hem ook wat ruimte om te wennen aan jullie veranderende leven?
* Ben jij alleen maar met je zwangerschap bezig of geef je hem ook nog partner-aandacht?
* Hoe communiceren jullie? Vertel jij hem wat hij moet doen of vraag je hem hoe en waarmee hij wil participeren?
* Besef je je dat het zwanger zijn voor hem letterlijk niet zo voelbaar is als voor jou? Ik neem aan dat hij het kleintje inmiddels wel heeft voelen trappelen? Hoe vond hij dat?
Gisteren hadden mn lief en ik (na t lezen van dit topic) even een gesprek over hoe wij met elkaar omgingen tijdens mn zwangerschap. Hij gaf daarin aan dat het voor hem ook een heel ongrijpbaar iets was in t begin en dat het vooral dankzij mijn houding was dat hij zich betrokken toonde en voelde.
En dat is eigenlijk wat ik probeer in woorden te vangen (en wat me nog steeds niet echt lukt)
Ik denk bijvoorbeeld ook dat het heel erg belangrijk is om samen nog leuke dingen te doen/op vakantie te gaan/ te sexen/ te genieten/ te whatever-en
Dus echt als man en vrouw. Hoe sterker de basis van je relatie is, hoe makkelijker die relatie zich ook aan kan passen als je eenmaal ouders bent.
Hmm, heleboel woorden...k hoop dat t enigszins duidelijk is...
Samengevat: Focus op wat goed gaat en geniet van elkaar.
Marieke, volgens mij heb jij weinig aan geruststelling of horror-verhalen van anderen en volgens mij heb je bijzonder weinig aan mensen die zeggen dat je maar bij hem weg moet gaan...
Volgens mij heb je meer aan een andere manier van kijken:
Jullie zijn anderhalve maand geleden getrouwd, het lijkt mij dat je dat doet omdat je van elkaar houdt. Toch?
Maar op dit moment lijk jij je erg te focussen op wat hij allemaal verkeerd doet, er zijn echter vast ook nog wel dingen die hij goed doet.
Misschien kookt hij wel elke avond en probeert hij op die manier jou bij te staan. (om maar iets te noemen)
Of misschien vertel jij hem al automatisch zoveel over je zwangerschap en je zwangerschapskwaaltjes dat het voor hem overbodig is om je daarnaar te vragen.
Ik vraag me een aantal dingen af:
* Zijn er dingen die hij wèl goed doet?
* Geef jij hem ook wat ruimte om te wennen aan jullie veranderende leven?
* Ben jij alleen maar met je zwangerschap bezig of geef je hem ook nog partner-aandacht?
* Hoe communiceren jullie? Vertel jij hem wat hij moet doen of vraag je hem hoe en waarmee hij wil participeren?
* Besef je je dat het zwanger zijn voor hem letterlijk niet zo voelbaar is als voor jou? Ik neem aan dat hij het kleintje inmiddels wel heeft voelen trappelen? Hoe vond hij dat?
Gisteren hadden mn lief en ik (na t lezen van dit topic) even een gesprek over hoe wij met elkaar omgingen tijdens mn zwangerschap. Hij gaf daarin aan dat het voor hem ook een heel ongrijpbaar iets was in t begin en dat het vooral dankzij mijn houding was dat hij zich betrokken toonde en voelde.
En dat is eigenlijk wat ik probeer in woorden te vangen (en wat me nog steeds niet echt lukt)
Ik denk bijvoorbeeld ook dat het heel erg belangrijk is om samen nog leuke dingen te doen/op vakantie te gaan/ te sexen/ te genieten/ te whatever-en
Dus echt als man en vrouw. Hoe sterker de basis van je relatie is, hoe makkelijker die relatie zich ook aan kan passen als je eenmaal ouders bent.
Hmm, heleboel woorden...k hoop dat t enigszins duidelijk is...
Samengevat: Focus op wat goed gaat en geniet van elkaar.
maandag 17 december 2007 om 17:02
ik heb het beide keren alleen gedaan, en daarna ook lang alleen gebleven dus echt een tip...
kan me wel voorstellen dat het allemaal raar is voor hem.
kan je het boek van kluun niet neerleggen op tafel? help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt...
of probeer eens een week niet over zwanger, kinderen etc te praten. kijk eens hoe hij dan reageert. ga alvast zelf verder in de babykamer, tot zover het lukt natuurlijk. en misschien komt ie vanzelf wel een beetje los.
hoop voor je dat alles snel weer als vanouds is. geluk!!
kan me wel voorstellen dat het allemaal raar is voor hem.
kan je het boek van kluun niet neerleggen op tafel? help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt...
of probeer eens een week niet over zwanger, kinderen etc te praten. kijk eens hoe hij dan reageert. ga alvast zelf verder in de babykamer, tot zover het lukt natuurlijk. en misschien komt ie vanzelf wel een beetje los.
hoop voor je dat alles snel weer als vanouds is. geluk!!
dinsdag 18 december 2007 om 00:18
Beste catpower,
Ik ben erg blij met de genuanceerde versie van je verhaal. Voelde me door de eerste versie nogal veroordeeld en aangevallen eerlijk gezegd. Toch heb je ook wel gelijk. Natuurlijk is het in eerste instantie heel erg lekker om te horen dat je met een onverschillende zak zit opgezadeld die vooral schoppen onder zijn hol nodig heeft, maar uiteindelijk heb je hier, na de eerste kick van de bevestiging, weinig aan. Schoppen onder zijn hol heb ik hem al genoeg gegeven, en ja hij gaat er wel van lopen, maar de verkeerde kant op.
Ik denk inderdaad dat ik er meer aan heb als ik hem beter zou kunnen begrijpen.
En ja er zijn ook een heleboel dingen die hij goed doet, hij kookt inderdaad regelmatig (en aangezien dat zijn nummer één verweerargument is, zou hij waarschijnlijk juichen bij het lezen van je reactie).
Ik doe heel erg mijn best om hem op een toegankelijke manier te betrekken bij de zwangerschap. Dus inderdaad niet vertellen wat hij moet doen, maar om eigen inbreng vragen. Maar dat is nou juist wat zo lastig is. Hij heeft nergens echt een idee of mening over. Hij laat eigenlijk alles aan mij over en gaat dan vervolgens tegen mijn keuzes aan staan schoppen. Oftewel als ik ergens over wil overleggen, vind ie alles prima en moet ik vooral doen wat ik zelf het beste vind, maar zodra ik dat dan doe gaat ie commentaar geven. Erg moeilijk voor mij om mee om te gaan. Ik zou juist graag zien dat ie wat meer voor zijn mening uitkomt en meedenkt, maar is erg lastig.
Hij heeft de baby inderdaad voelen trappelen. De eerste keer vond hij dat wel interessant, maar als de baby nu druk is en ik begin erover lijkt het hem niet zo te boeien. Beetjes alsof dat dat nu wel kent....
Wil je in ieder geval bedanken voor je kritische bijdrage, ik wil graag dat onze relatie en mijn beeld van de toekomst verbeteren en besef heel goed dat dat niet alleen vanuit zijn houding hoeft te komen.
@ tulepje: Bedankt voor de tip over het boek, maar die heeft ie al. Heeft er trouwens wel in gelezen, maar was vooral über-enthousiast over de gedeeltes waar in zelfmedelijden wordt gezwolgen over het gif dat zwangerschapshormoon heet...
Ik ben erg blij met de genuanceerde versie van je verhaal. Voelde me door de eerste versie nogal veroordeeld en aangevallen eerlijk gezegd. Toch heb je ook wel gelijk. Natuurlijk is het in eerste instantie heel erg lekker om te horen dat je met een onverschillende zak zit opgezadeld die vooral schoppen onder zijn hol nodig heeft, maar uiteindelijk heb je hier, na de eerste kick van de bevestiging, weinig aan. Schoppen onder zijn hol heb ik hem al genoeg gegeven, en ja hij gaat er wel van lopen, maar de verkeerde kant op.
Ik denk inderdaad dat ik er meer aan heb als ik hem beter zou kunnen begrijpen.
En ja er zijn ook een heleboel dingen die hij goed doet, hij kookt inderdaad regelmatig (en aangezien dat zijn nummer één verweerargument is, zou hij waarschijnlijk juichen bij het lezen van je reactie).
Ik doe heel erg mijn best om hem op een toegankelijke manier te betrekken bij de zwangerschap. Dus inderdaad niet vertellen wat hij moet doen, maar om eigen inbreng vragen. Maar dat is nou juist wat zo lastig is. Hij heeft nergens echt een idee of mening over. Hij laat eigenlijk alles aan mij over en gaat dan vervolgens tegen mijn keuzes aan staan schoppen. Oftewel als ik ergens over wil overleggen, vind ie alles prima en moet ik vooral doen wat ik zelf het beste vind, maar zodra ik dat dan doe gaat ie commentaar geven. Erg moeilijk voor mij om mee om te gaan. Ik zou juist graag zien dat ie wat meer voor zijn mening uitkomt en meedenkt, maar is erg lastig.
Hij heeft de baby inderdaad voelen trappelen. De eerste keer vond hij dat wel interessant, maar als de baby nu druk is en ik begin erover lijkt het hem niet zo te boeien. Beetjes alsof dat dat nu wel kent....
Wil je in ieder geval bedanken voor je kritische bijdrage, ik wil graag dat onze relatie en mijn beeld van de toekomst verbeteren en besef heel goed dat dat niet alleen vanuit zijn houding hoeft te komen.
@ tulepje: Bedankt voor de tip over het boek, maar die heeft ie al. Heeft er trouwens wel in gelezen, maar was vooral über-enthousiast over de gedeeltes waar in zelfmedelijden wordt gezwolgen over het gif dat zwangerschapshormoon heet...
dinsdag 18 december 2007 om 08:41
het is ook de bedoeling dat het met een pak zout wordt gelezen...
zou het geen aandachtskwestie zijn?
op dit moment sta jij in het middelpunt, echt overal en bij iedereen. hij niet.
misschien heeft ie het daar wel moeilijk mee.
zet hem eens in het zonnetje, kijk hoe hij reageert...
(mannen blijven kleine kinderen -niet alle- )
zou het geen aandachtskwestie zijn?
op dit moment sta jij in het middelpunt, echt overal en bij iedereen. hij niet.
misschien heeft ie het daar wel moeilijk mee.
zet hem eens in het zonnetje, kijk hoe hij reageert...
(mannen blijven kleine kinderen -niet alle- )
dinsdag 18 december 2007 om 09:04
Iedereen reageert hier vanuit haar eigen gevoel over jouw situatie Marieke en die vergelijk je als vanzelf met je eigen situatie of met de door jouwzelf gewenste situatie. Dat maakt bijvoorbeeld dat ik jouw man niet begrijp en ik vind dat hij zich lomp en eikelig opstelt. Daar heb je niet veel aan, klopt.
Het zou fijn zijn als mijn hoop dat je man opknapt na de bevalling helpt en dat je een manier vindt om je zwangerschap toch leuk en vooral sámen verder te beleven.
Sterkte met alles.
Leo
Het zou fijn zijn als mijn hoop dat je man opknapt na de bevalling helpt en dat je een manier vindt om je zwangerschap toch leuk en vooral sámen verder te beleven.
Sterkte met alles.
Leo
dinsdag 18 december 2007 om 09:17
Zelf kan ik me zóó goed voorstellen dat zwangerschap voor een man niet te begrijpen is.
Ik erger me kapot aan sommige collega's van me en buurvrouwen die zwanger zijn en alleen maar daar over praten en kwekken. Hun hele leven is veranderd en dat zal iedereen weten, of je nu wil of niet. Ik geloof dat ik zelf tijdends mijn 3 zwangerschappen niet zo heel errug was. Heus wel last van hormonen, maar niet overdreven veel gelukkig. Mijn man hoefde van mij niet mee naar gym oid. Omdat ik het zelf heeeeel erg vond, dat gedram van de andere vrouwen, ik had zo iets van dat hoeft hij niet mee te maken. Naar de verloskundige is hij alleen meegeweest toen er een echo werd gemaakt. In die tijd 1 keer in begin. Hij vond de inrichting van de kamertjes allemaal prima, spullen etc. vond ie vaak te duur. Dus ook menig woordenwissel over gehad.
Boeken oid heeft ie nooit gelezen. Interesse voor mijn lichamelijk "lijden", vergeet het maar. Haha, hij sport heel erg veel en een gyn. zei me ooit dat zwangerschap en bevallen topsport is, dat vond hij dan wel weer interessant...En begreep mijn vermoeidheid.
Mijn man is ondanks iets minder interesse de allerliefste, leuke en gezellige vader geworden. Is 2 dagen thuis per week voor de kinderen.
Voor hem was zwangerschap en zéker de 1e 2 maanden na de bevalling niet echt de leukste tijd.
Ik erger me kapot aan sommige collega's van me en buurvrouwen die zwanger zijn en alleen maar daar over praten en kwekken. Hun hele leven is veranderd en dat zal iedereen weten, of je nu wil of niet. Ik geloof dat ik zelf tijdends mijn 3 zwangerschappen niet zo heel errug was. Heus wel last van hormonen, maar niet overdreven veel gelukkig. Mijn man hoefde van mij niet mee naar gym oid. Omdat ik het zelf heeeeel erg vond, dat gedram van de andere vrouwen, ik had zo iets van dat hoeft hij niet mee te maken. Naar de verloskundige is hij alleen meegeweest toen er een echo werd gemaakt. In die tijd 1 keer in begin. Hij vond de inrichting van de kamertjes allemaal prima, spullen etc. vond ie vaak te duur. Dus ook menig woordenwissel over gehad.
Boeken oid heeft ie nooit gelezen. Interesse voor mijn lichamelijk "lijden", vergeet het maar. Haha, hij sport heel erg veel en een gyn. zei me ooit dat zwangerschap en bevallen topsport is, dat vond hij dan wel weer interessant...En begreep mijn vermoeidheid.
Mijn man is ondanks iets minder interesse de allerliefste, leuke en gezellige vader geworden. Is 2 dagen thuis per week voor de kinderen.
Voor hem was zwangerschap en zéker de 1e 2 maanden na de bevalling niet echt de leukste tijd.
dinsdag 18 december 2007 om 09:37
mmmm, ik heb het even omgedraaid...
Tijdens mijn zwangerschap was iedereen (incluis manlief) razend enthousiast.
Behalve ik.
Ik wilde geen babykamer, babyspullen, babykleertjes, verloskundigenbezoekjes, echoos 6 keer terug kijken en een schoppende baby voelen.
Ik wilde dat alles was zoals het voorheen was!!!
Heb tijdens de zwangerschap gesprekken gehad met een psycholoog en groepstherapie, dat heeft me erg geholpen.
Nu (lief meisje van 4 maanden) denk ik dat ik heel mijn zwangerschap gewoon bang was.
Manlief was 1 en al begrip, maar wat moet dat moeilijk zijn geweest voor hem, net als het nu voor jou is. Iedereen vond het normaal dat manlief zo goed voor mij zorgde, maar nu lees ik jouw verhaal en het lijkt net of een vrouw het wel moeilijk mag vinden en een man niet.
Misschien is je man idd gewoon bang, nerveus, weet hij niet wat hij er mee moet.
Heb geen tip voor je om dit op te lossen, ik wil je niet veroordelen ofzo, want tuurlijk vind ik dat hij je wel wat meer aandacht mag geven etc., maar probeer het eens van de andere kant te bekijken; dat jij het allemaal doodeng en vervelend vind.
Ik denk dat als de baby er 1-maal is, het helemaal goed komt!
Tijdens mijn zwangerschap was iedereen (incluis manlief) razend enthousiast.
Behalve ik.
Ik wilde geen babykamer, babyspullen, babykleertjes, verloskundigenbezoekjes, echoos 6 keer terug kijken en een schoppende baby voelen.
Ik wilde dat alles was zoals het voorheen was!!!
Heb tijdens de zwangerschap gesprekken gehad met een psycholoog en groepstherapie, dat heeft me erg geholpen.
Nu (lief meisje van 4 maanden) denk ik dat ik heel mijn zwangerschap gewoon bang was.
Manlief was 1 en al begrip, maar wat moet dat moeilijk zijn geweest voor hem, net als het nu voor jou is. Iedereen vond het normaal dat manlief zo goed voor mij zorgde, maar nu lees ik jouw verhaal en het lijkt net of een vrouw het wel moeilijk mag vinden en een man niet.
Misschien is je man idd gewoon bang, nerveus, weet hij niet wat hij er mee moet.
Heb geen tip voor je om dit op te lossen, ik wil je niet veroordelen ofzo, want tuurlijk vind ik dat hij je wel wat meer aandacht mag geven etc., maar probeer het eens van de andere kant te bekijken; dat jij het allemaal doodeng en vervelend vind.
Ik denk dat als de baby er 1-maal is, het helemaal goed komt!
dinsdag 18 december 2007 om 09:59
Ik vraag mij iets af :
je bent 25 weken zwanger en 6 weken geleden getrouwd. Je was dus al 19 weken zwanger toen jullie trouwden. Was het tóen al mis? Heb je hem "je jawoord gegeven en eeuwige trouw beloofd" terwijl hij zich al tijden (19 weken) als een botte boer gedroeg? Daar kan ik me namelijk helemaal niets bij voorstellen.
Hoe is een en ander in zijn werk gegaan? Geleidelijk? Of draaide hij als een blad aan de boom om op het moment dat je vertelde dat je zwanger was? Hoe reageerde hij toen je dat vertelde? Was hij toen wél enthousiast?
Ik probeer me er een voorstelling van te maken hoe een goede liefdevolle relatie in een soort nachtmerrie kan veranderen puur en alleen door een door beiden gewenste zwangerschap.
Kun je terugkijkend op het geheel een bepaald moment terughalen dat hij zo veranderde?
Marion
je bent 25 weken zwanger en 6 weken geleden getrouwd. Je was dus al 19 weken zwanger toen jullie trouwden. Was het tóen al mis? Heb je hem "je jawoord gegeven en eeuwige trouw beloofd" terwijl hij zich al tijden (19 weken) als een botte boer gedroeg? Daar kan ik me namelijk helemaal niets bij voorstellen.
Hoe is een en ander in zijn werk gegaan? Geleidelijk? Of draaide hij als een blad aan de boom om op het moment dat je vertelde dat je zwanger was? Hoe reageerde hij toen je dat vertelde? Was hij toen wél enthousiast?
Ik probeer me er een voorstelling van te maken hoe een goede liefdevolle relatie in een soort nachtmerrie kan veranderen puur en alleen door een door beiden gewenste zwangerschap.
Kun je terugkijkend op het geheel een bepaald moment terughalen dat hij zo veranderde?
Marion
dinsdag 18 december 2007 om 10:56
Lieve Marieke,
hoewel ik meestal alleen maar meelees, wil ik nu toch reageren op je berichten.
Allereerst wil ik je een compliment geven voor de wijze waarop je open staat voor de kritische noten van de anderen. Je schrijft dat je hun advies gaat proberen op te volgen en dat vind ik klasse! Je lijkt heel eerlijk.
Dat geeft mij de moed het volgende op te schrijven.
Mijn eerste zwangerschap was een fijne. Hoewel ziekte en kwaaltjes kon ik tot op het laatst bijna alles doen en was ik gelukkig. Het gevoel van 'altijd met z'n tweetjes zijn' zou ik zo weer willen voelen. Dit gevoel heeft mij overeind gehouden, want mijn -voormalig- echtgenoot haakte behoorlijk af. Samen zo gewenst, maar kennelijk was de praktijk, waarin hij consessies moest doen, heel andere koek. En nee, ik had geen last van hormonen (had ook haast geen buik, pas de laatste 8 weken). We modderden verder, hij trok de aandacht van familie en vrienden ook na de zwangerschap naar zich toe. Bevalling en kraamtijd waren voor hem zwaar(??) (Ja, want ik kneep hem zo hard in zijn hand?) (en de kraamzorg waste al die kopjes niet zelf af, moest hij doen!)
Nou ja, fustraties van een ex-vrouw die dit opschrijft, vergeet het maar.
Waar het om gaat is dat dit gedrag zich voortzette, ook later. Mijn ex bleek helemaal geen vaderfiguur te (willen) zijn.
We zijn de fout in gegaan en ik zeg met nadruk WE, omdat ik hierin ook mijn aandeel had. Ik bedelde en smeekte en probeerde hem te betrekken, maar het eind van het liedje was dat we mijlenver uit elkaar groeiden, wat tot de breuk heeft geleid. Jaren later, dat wel. Maar daar zat de kiem.
Mijn zorg is jouw opmerking dat je dit trekje van hem eerder hebt gezien.
Mijn advies is om daar iets mee te doen. Bedelen en ruzie maken helpen niet, tenminste bij ons heeft dat niet geholpen.
Ik zou zeggen, terugkijkend op mijn huwelijk: maak keiharde afspraken: hoeveel geld we uitgeven aan de babykamer, wanneer het kamertje klaar is en niet op de laatste plaats wanneer wie voor de baby gaat zorgen.
Vooral dat laatste, daarin is het bij ons mis gegaan.
Ex ontrok zich steeds meer (vond voor zijn kind zorgen oppassen??) en ik stond het toe. Dat had ik niet moeten doen, betere afspraken moeten maken en daarin had ik mij harder moeten opstellen.
Enfin, een heel verhaal en misschien ook niet zo'n vrolijk verhaal, maar ik hoop dat je er wat aan hebt.
Laat je vooral niet afschepen van gemaakte afspraken, want daarin schuilt het addertje van verwijdering.
Ik hoop dat jullie, ondanks de strubbelingen nu, samen een heerlijke toekomst krijgen met de kleine!
hoewel ik meestal alleen maar meelees, wil ik nu toch reageren op je berichten.
Allereerst wil ik je een compliment geven voor de wijze waarop je open staat voor de kritische noten van de anderen. Je schrijft dat je hun advies gaat proberen op te volgen en dat vind ik klasse! Je lijkt heel eerlijk.
Dat geeft mij de moed het volgende op te schrijven.
Mijn eerste zwangerschap was een fijne. Hoewel ziekte en kwaaltjes kon ik tot op het laatst bijna alles doen en was ik gelukkig. Het gevoel van 'altijd met z'n tweetjes zijn' zou ik zo weer willen voelen. Dit gevoel heeft mij overeind gehouden, want mijn -voormalig- echtgenoot haakte behoorlijk af. Samen zo gewenst, maar kennelijk was de praktijk, waarin hij consessies moest doen, heel andere koek. En nee, ik had geen last van hormonen (had ook haast geen buik, pas de laatste 8 weken). We modderden verder, hij trok de aandacht van familie en vrienden ook na de zwangerschap naar zich toe. Bevalling en kraamtijd waren voor hem zwaar(??) (Ja, want ik kneep hem zo hard in zijn hand?) (en de kraamzorg waste al die kopjes niet zelf af, moest hij doen!)
Nou ja, fustraties van een ex-vrouw die dit opschrijft, vergeet het maar.
Waar het om gaat is dat dit gedrag zich voortzette, ook later. Mijn ex bleek helemaal geen vaderfiguur te (willen) zijn.
We zijn de fout in gegaan en ik zeg met nadruk WE, omdat ik hierin ook mijn aandeel had. Ik bedelde en smeekte en probeerde hem te betrekken, maar het eind van het liedje was dat we mijlenver uit elkaar groeiden, wat tot de breuk heeft geleid. Jaren later, dat wel. Maar daar zat de kiem.
Mijn zorg is jouw opmerking dat je dit trekje van hem eerder hebt gezien.
Mijn advies is om daar iets mee te doen. Bedelen en ruzie maken helpen niet, tenminste bij ons heeft dat niet geholpen.
Ik zou zeggen, terugkijkend op mijn huwelijk: maak keiharde afspraken: hoeveel geld we uitgeven aan de babykamer, wanneer het kamertje klaar is en niet op de laatste plaats wanneer wie voor de baby gaat zorgen.
Vooral dat laatste, daarin is het bij ons mis gegaan.
Ex ontrok zich steeds meer (vond voor zijn kind zorgen oppassen??) en ik stond het toe. Dat had ik niet moeten doen, betere afspraken moeten maken en daarin had ik mij harder moeten opstellen.
Enfin, een heel verhaal en misschien ook niet zo'n vrolijk verhaal, maar ik hoop dat je er wat aan hebt.
Laat je vooral niet afschepen van gemaakte afspraken, want daarin schuilt het addertje van verwijdering.
Ik hoop dat jullie, ondanks de strubbelingen nu, samen een heerlijke toekomst krijgen met de kleine!
dinsdag 18 december 2007 om 12:30
Lieve Marieke,
pfffew, ben blij dat je wat hebt/had aan mn 2e post
Denk denk...
Hoe direkt ben jij in n gesprek met hem? Over het algemeen communiceren vrouwen veel indirecter dan mannen, wat kan leiden tot ruzie(tje)s en onbegrip.
Ehm...wat je hem bijvoorbeeld zou kunnen vragen/vertellen is:
* Ik vind het jammer dat je zo stoer doet tegenover je vrienden. Dat geeft mij het gevoel dat je het heel eng/spannend vindt om papa te worden. Klopt mijn gevoel?
* Ik wil graag duidelijkheid over wanneer we de babykamer klaar hebben en wat we ervoor gaan kopen. Duidelijkheid is namelijk een goede manier om mijn hormonen in toom te houden. Zullen we een inkoopslijst en een tijdsplanning maken?
* Of vraag hem gewoon: ik wil graag dat jij je meer betrokken toont en voelt bij deze zwangerschap. Hoe krijg ik dat voor elkaar?
* etc. etc.
Dit klinkt misschien wat overdreven, maar er zitten een aantal voordelen aan, zoals vertellen wat jij wilt en verwacht en hoe jij je voelt, terwijl je ook ruimte geeft voor zijn gevoelens.
Zijn jullie trouwens op huwelijksreis geweest? Maakt ook niet echt uit, maar plan een dag/weekend samen! Iets ondernemen wat jullie allebei leuk vinden en wat totaal niet met zwanger en baby te maken heeft.
Geniet van je zwangerschap en van je lief!!!
pfffew, ben blij dat je wat hebt/had aan mn 2e post
Denk denk...
Hoe direkt ben jij in n gesprek met hem? Over het algemeen communiceren vrouwen veel indirecter dan mannen, wat kan leiden tot ruzie(tje)s en onbegrip.
Ehm...wat je hem bijvoorbeeld zou kunnen vragen/vertellen is:
* Ik vind het jammer dat je zo stoer doet tegenover je vrienden. Dat geeft mij het gevoel dat je het heel eng/spannend vindt om papa te worden. Klopt mijn gevoel?
* Ik wil graag duidelijkheid over wanneer we de babykamer klaar hebben en wat we ervoor gaan kopen. Duidelijkheid is namelijk een goede manier om mijn hormonen in toom te houden. Zullen we een inkoopslijst en een tijdsplanning maken?
* Of vraag hem gewoon: ik wil graag dat jij je meer betrokken toont en voelt bij deze zwangerschap. Hoe krijg ik dat voor elkaar?
* etc. etc.
Dit klinkt misschien wat overdreven, maar er zitten een aantal voordelen aan, zoals vertellen wat jij wilt en verwacht en hoe jij je voelt, terwijl je ook ruimte geeft voor zijn gevoelens.
Zijn jullie trouwens op huwelijksreis geweest? Maakt ook niet echt uit, maar plan een dag/weekend samen! Iets ondernemen wat jullie allebei leuk vinden en wat totaal niet met zwanger en baby te maken heeft.
Geniet van je zwangerschap en van je lief!!!
