Relaties
alle pijlers
Help! zwanger en man is ongeïnteresseerd!!
zaterdag 15 december 2007 om 00:29
Op dit moment ben ik 25 weken zwanger van mijn eerste kindje. Anderhalve maand geleden ben ik getrouwd, ik heb echter het gevoel dat ik een alleenstaande moeder/zwangere ben. Mijn man toont totaal geen interesse in mijn zwangerschap of in ons toekomstige kindje, terwijl dit toch een keuze is die we zeer bewust, samen hebben gemaakt. Hij vind alles dat te maken heeft met de babyuitzet/babykamer overbodig of een opgave. Hij klaagt dat ik teveel geld uitgeef en gaat alleen na heel veel gezeur zuchtend en steunend een keertje mee om spulletjes te kopen, in de stad gaat de klaagzang over duur en overbodig dan gewoon verder.(hij stelde zelfs voor om maar een grote kist te kopen ipv een wiegje, scheelde toch een hoop geld...) Hij zal nooit eens informeren hoe ik me voel en laat voordurend doorschemeren dat het volgens hem allemaal nog wel meevalt; zo'n zwangerschap. Hij houdt dan ook echt geen rekening met het feit dat ik gewoon minder kan en alles meer moeite kost. Ook het fenomeen zwangerschapshormonen vindt hij onbegrijpelijk en vooral mijn probleem.. Tegenover vrienden klaagt hij constant over hoe zwaar het wel niet is, zo'n zwangerschap en daarin heeft hij het dan alleen maar over zichzelf, dat hij dat toch maar allemaal moet verduren, zo'n zwanger vrouw in huis.
Ik heb al verschillende keren geprobeerd uit te leggen hoeveel pijn hij mij doet met zijn ongeïnteresseerde houding, maar dat lijkt totaal niet bij hem aan te komen. Nu maak ik me ernstige zorgen over de toekomt. Ik ben heel bang dat ik er straks, als het kindje er is, er alleen voorsta, wanneer er niks aan zijn houding veranderd.
Heeft iemand misschien ervaring met een man die totaal niet betrokken was bij de zwangerschap??
Kan heel goed wat goede raad en geruststelling gebruiken!!
Ik heb al verschillende keren geprobeerd uit te leggen hoeveel pijn hij mij doet met zijn ongeïnteresseerde houding, maar dat lijkt totaal niet bij hem aan te komen. Nu maak ik me ernstige zorgen over de toekomt. Ik ben heel bang dat ik er straks, als het kindje er is, er alleen voorsta, wanneer er niks aan zijn houding veranderd.
Heeft iemand misschien ervaring met een man die totaal niet betrokken was bij de zwangerschap??
Kan heel goed wat goede raad en geruststelling gebruiken!!
zaterdag 15 december 2007 om 14:18
@ blijfgewoonbianca: Nee, helemaal niet eigenlijk, daarom vind ik het ook zo vreemd. Besef heel goed dat we het wat rustiger aan moeten doen met een kleintje erbij, maar we hebben het goed. Het is ook echt niet zo dat ik van die bizarre eisen stel mbt babyspullen. Het meeste dat ik tot nu toe heb is tweede hands....
Het is dus echt klagen om het klagen en alles aangrijpen om maar dwars te liggen en moeilijk te doen.
@toetyfroety: Nou die ruzies zijn er al lang geweest en ik heb hem ook al meerdere malen uitgefoeterd ('als je nog even zo doorgaat dan kom je je kind maar eens in de twee weken een weekend halen!!" dat niveau) Ik geloof echter niet dat hij dat erg serieus neemt.... Zo radicaal wil ik het inderdaad ook niet aanpakken. Je gaat natuurlijk niet samen voor een kind om er tijdens de zwangerschap al de brui aan te geven.
Dat vind ik ook erg lastig, als er vroeger problemen waren, dacht ik altijd bij mezelf; als het me teveel wordt ga ik toch gewoon. Dat nam dan meteen alle druk van de ketel. Nu werkt dat natuurlijk minder makkelijk. Als ik nu die beslissing zou nemen, neem ik die niet meer alleen voor mezelf, maar kies ik er ook voor dat mijn kind zonder vader (in huis) op zal groeien.
Het is dus echt klagen om het klagen en alles aangrijpen om maar dwars te liggen en moeilijk te doen.
@toetyfroety: Nou die ruzies zijn er al lang geweest en ik heb hem ook al meerdere malen uitgefoeterd ('als je nog even zo doorgaat dan kom je je kind maar eens in de twee weken een weekend halen!!" dat niveau) Ik geloof echter niet dat hij dat erg serieus neemt.... Zo radicaal wil ik het inderdaad ook niet aanpakken. Je gaat natuurlijk niet samen voor een kind om er tijdens de zwangerschap al de brui aan te geven.
Dat vind ik ook erg lastig, als er vroeger problemen waren, dacht ik altijd bij mezelf; als het me teveel wordt ga ik toch gewoon. Dat nam dan meteen alle druk van de ketel. Nu werkt dat natuurlijk minder makkelijk. Als ik nu die beslissing zou nemen, neem ik die niet meer alleen voor mezelf, maar kies ik er ook voor dat mijn kind zonder vader (in huis) op zal groeien.
zaterdag 15 december 2007 om 14:24
@ blijfgewoonbianca: we waren tegelijk aan het typen denk ik. Hij gaat wel mee naar de verloskundige. Het kamertje is ook een moeilijk punt. Hij is er wel aan begonnen, maar ook hier wil hij zich er makkelijk vanaf maken. Hij heeft alleen nog maar wat geschilderd in november en vanaf die tijd ligt het eigenlijk stil. ik wil er ook niet echt over beginnen, kan alleen maar ruzie van komen. Ik heb hem gezegd dat het eind januari toch wel klaar moet zijn, dus tot die tijd laat ik het maar rusten en wacht ik tot ie zelf initiatief toont (fingers crossed). Normaal gesproken gingen we eigenlijk nooit samen winkelen, dus dat is een beetje lastig vergelijken.
zaterdag 15 december 2007 om 14:53
Ik moet er eerlijk bij zeggen, dat ik niet weet wát ik zou doen in jouw situatie, maar is het een optie om een paar dagen bij je ouders of een vriendin te gaan logeren? Niet door ruzie met hem te zoeken en boos weg te gaan, maar door aan te geven, dat je erg verdrietig bent over zijn opstelling en de vraag aan hem of hij daar eens over na wil denken.
Of is dat té?
Of is dat té?
zaterdag 15 december 2007 om 15:10
Ik zou me ook geen raad weten met de houding van je man Marieke, zeker niet nu je aangeeft dat hij zelf ook graag een kind wilde. Geen idee of je er behoefte aan hebt maar ik vind het geen gek idee wat CL zegt, even een paar dagen uit de wind zitten en hem vragen na te denken over jullie situatie en zijn houding. Dit is niet uit te houden, bah, wat een egoïst.
zaterdag 15 december 2007 om 17:07
Ik heb daar zelf ook wel aan zitten denken. Ik ben alleen ergens een beetje bang dat het het tegenovergestelde effect heeft. Dat hij een paar dagen zonder mij en zonder confrontatie met zwangerschap en baby's als een verademing ipv als een gemis beschouwt. Maar dat zal dan wel weer mijn eigen onzekerhied zijn...
Bovendien is het natuurlijk niet zo tof om zo kort na je huwlijk al bij je ouders op de stoep te staan (al is het maar voor even). Ik ben niet iemand die makkelijk over haar problemen praat, dus mijn ouders en vrienden leven in de veronderstelling dat het koek en ei is met ons.
Aangezien we het eerste stel zijn in onze vriendengroep dat een kind krijgt, is het ook lastig om begrip te krijgen... doet me in ieder geval wel goed om te horen dat hij niet de eerste man is die bot reageert. En dat er ook mannen bestaan die gewoon bijtrekken na de bevalling. Want alleen mijn kindje opvoeden zie ik eigenlijk helemaal niet zitten (of had ik daar eerder over na moeten denken....)
Bovendien is het natuurlijk niet zo tof om zo kort na je huwlijk al bij je ouders op de stoep te staan (al is het maar voor even). Ik ben niet iemand die makkelijk over haar problemen praat, dus mijn ouders en vrienden leven in de veronderstelling dat het koek en ei is met ons.
Aangezien we het eerste stel zijn in onze vriendengroep dat een kind krijgt, is het ook lastig om begrip te krijgen... doet me in ieder geval wel goed om te horen dat hij niet de eerste man is die bot reageert. En dat er ook mannen bestaan die gewoon bijtrekken na de bevalling. Want alleen mijn kindje opvoeden zie ik eigenlijk helemaal niet zitten (of had ik daar eerder over na moeten denken....)
zaterdag 15 december 2007 om 17:35
Nee dat vind ik niet Marieke, dat je daar eerder over na had moeten denken dat je wellicht je kind alleen zou moeten opvoeden. Je kan niet overal rekening mee houden. Dus ik zou mezelf niet in elkaar slaan dat je dat niet gedaan hebt.
Je mag er toch potverdorie wel op rekenen dat de man van wie je zwanger bent geworden (en jullie waren al een tijdje bij elkaar geloof ik) en nog mee bent getrouwd ook, om de band te verzegelen, gewoon aan jouw kant staat?
Oervervelend voor je. Ik hoop dat ie snel bijdraait. Misschien moet je m dit topic laten lezen en er een eventuele ruzie voor over hebben....
Je mag er toch potverdorie wel op rekenen dat de man van wie je zwanger bent geworden (en jullie waren al een tijdje bij elkaar geloof ik) en nog mee bent getrouwd ook, om de band te verzegelen, gewoon aan jouw kant staat?
Oervervelend voor je. Ik hoop dat ie snel bijdraait. Misschien moet je m dit topic laten lezen en er een eventuele ruzie voor over hebben....
zaterdag 15 december 2007 om 17:48
Ik sluit me bij Nijn aan, hij wilde ook een kind schreef je, nou, dan mag je verwachten dat hij zich inzet tijdens de zwangerschap. Een zwangerschap gaat vooraf aan het hebben van een kind doorgaans, dat is niks nieuws en ook al is hij de eerste in zijn omgeving, dan hoeft hij zich nog niet als een hardlijvige chimpansee te gedragen. Arme jij.
Vreselijk dat je dit nu alleen moet doen en zelfs bang bent dat hij alleen maar opgelucht is als je een paar dagen weg gaat. Dat is toch geen basis meid? Je wil niet alleen een kind opvoeden maar je zit nu feitelijk wel alleen zwanger te wezen bij een ongeïnteresseerd manspersoon in de hoop dat hij bij zal draaien als jullie baby er is.
Ik vind het heel rot voor je, werkelijk waar. Mijn eigen zwangerschap duurde maar een paar maanden (ik kwam er pas na 3 1/2 maand achter dat ik zwanger was en onze dochter werd met 34 weken geboren en ik moest plat en in het ziekenhuis liggen) maar man man, wat was het zalig om samen uit te kijken naar onze dochter. Ik snap best dat het niet bij iedereen doorlopend zo'n feest is als bij ons maar jémig, jij bent het allemaal alleen aan het doen in een tijd dat je je partner zo hard nodig hebt. Ik voel hartgrondig met je mee.
Ook wil ik je adviseren je niet te gaan zitten schamen voor het feit dat je man niet achter je staat in deze periode. Hij klaagt bij vrienden nota bene over jou en de zwangerschap, ik zie niet in waarom jij dan niet even lekker bij kunt gaan komen bij je ouders. Marieke, het is zíjn probleem hoor, híj is degene die op zijn zachtst gezegd vreemd reageert, niet jij, ga jij je nou niet schuldig en beschaamd voelen tegenover anderen alsjeblieft.
Vreselijk dat je dit nu alleen moet doen en zelfs bang bent dat hij alleen maar opgelucht is als je een paar dagen weg gaat. Dat is toch geen basis meid? Je wil niet alleen een kind opvoeden maar je zit nu feitelijk wel alleen zwanger te wezen bij een ongeïnteresseerd manspersoon in de hoop dat hij bij zal draaien als jullie baby er is.
Ik vind het heel rot voor je, werkelijk waar. Mijn eigen zwangerschap duurde maar een paar maanden (ik kwam er pas na 3 1/2 maand achter dat ik zwanger was en onze dochter werd met 34 weken geboren en ik moest plat en in het ziekenhuis liggen) maar man man, wat was het zalig om samen uit te kijken naar onze dochter. Ik snap best dat het niet bij iedereen doorlopend zo'n feest is als bij ons maar jémig, jij bent het allemaal alleen aan het doen in een tijd dat je je partner zo hard nodig hebt. Ik voel hartgrondig met je mee.
Ook wil ik je adviseren je niet te gaan zitten schamen voor het feit dat je man niet achter je staat in deze periode. Hij klaagt bij vrienden nota bene over jou en de zwangerschap, ik zie niet in waarom jij dan niet even lekker bij kunt gaan komen bij je ouders. Marieke, het is zíjn probleem hoor, híj is degene die op zijn zachtst gezegd vreemd reageert, niet jij, ga jij je nou niet schuldig en beschaamd voelen tegenover anderen alsjeblieft.
zaterdag 15 december 2007 om 18:12
Meis toch, wat een verhaal! Dan bén je al flink zwanger en gaat het allemaal niet zomakkelijk meer en dan gaat je man zich ook nog eens als een soort van kleuter gedragen.
Tja, ik heb wel eens vaker gehoord van mannen die doodsbang worden zodra de zwangerschapstest positief blijkt te zijn, maar dit gedrag is ronduit gemeen tegenover jou. Een flinke schop onder zijn derrière lijkt me een goed idee (maar lukt dat nog met een 25 weken buik?).
Je schrijft dat je man wel mee gaat naar de verloskundige; misschien is het een idee om -waar hij dus bij is- eens aan je verloskundige te vertellen dat het zo zwaar voor je is dat je man je zo weinig steunt, zowel in fysiek als in psychisch opzicht.
Een paar dagen bij je ouders zitten hoef je echt niet te zien als iets om je voor te schamen; zie het maar als een 'huwelijksvakantie'. Of is het misschien een idee dat je man een paar dagen bij zíjn ouders gaat zitten?
Als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik me ook afvragen of hij die mogelijke paar dagen weg als een verademing zou beschouwen, maar óf het zet hem aan het denken, óf je weet iets meer van waar je aan toe bent.
Wat goed dat je hem gewoon even in zijn sop gaar laat koken wat het afmaken van het kamertje betreft! En stel dat hij er in januari nog niet mee verder gaat, kan je hem voor een voldongen feit stellen: of hij maakt dat kamertje af, óf je huurt een klusjesman in om het af te laten maken (althans... daar zou ik mee dreigen, maar ik besef bij deze dus ook dat ik meer op mijn moeder lijk dan ik dacht. Auw).
Ik zou je met alle liefde mijn man lenen, omdat het écht ook anders kan.
En ik hoop dat je man vreselijk onder de indruk zal zijn van de bevalling!
Sterkte meis!
Tja, ik heb wel eens vaker gehoord van mannen die doodsbang worden zodra de zwangerschapstest positief blijkt te zijn, maar dit gedrag is ronduit gemeen tegenover jou. Een flinke schop onder zijn derrière lijkt me een goed idee (maar lukt dat nog met een 25 weken buik?).
Je schrijft dat je man wel mee gaat naar de verloskundige; misschien is het een idee om -waar hij dus bij is- eens aan je verloskundige te vertellen dat het zo zwaar voor je is dat je man je zo weinig steunt, zowel in fysiek als in psychisch opzicht.
Een paar dagen bij je ouders zitten hoef je echt niet te zien als iets om je voor te schamen; zie het maar als een 'huwelijksvakantie'. Of is het misschien een idee dat je man een paar dagen bij zíjn ouders gaat zitten?
Als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik me ook afvragen of hij die mogelijke paar dagen weg als een verademing zou beschouwen, maar óf het zet hem aan het denken, óf je weet iets meer van waar je aan toe bent.
Wat goed dat je hem gewoon even in zijn sop gaar laat koken wat het afmaken van het kamertje betreft! En stel dat hij er in januari nog niet mee verder gaat, kan je hem voor een voldongen feit stellen: of hij maakt dat kamertje af, óf je huurt een klusjesman in om het af te laten maken (althans... daar zou ik mee dreigen, maar ik besef bij deze dus ook dat ik meer op mijn moeder lijk dan ik dacht. Auw).
Ik zou je met alle liefde mijn man lenen, omdat het écht ook anders kan.
En ik hoop dat je man vreselijk onder de indruk zal zijn van de bevalling!
Sterkte meis!
zaterdag 15 december 2007 om 20:56
Wat een verhaal zeg! Ik vrees dat ik vrij snel zou uitleggen dat ie ZELF in een kist kon gaan slapen en wel in een ander huis. Met zo'n kerel zou ik niet willen samenleven.
Wat voor kronkel moet die man hebben om jullie baby niet eens een wiegje te gunnen zeg? Mijn ex was ook gierig en vrekkig en was wat onbeholpen over het samen zwanger zijn (daar wist ie niet zo goed raad mee), maar die kocht smaen met mij wel alles wat er nodig was. Zoiets bots als de houding van jouw kersverse echtgenoot heb ik nog nooit gehoord.
Waarom ben je eigenlijk met hem getrouwd? Ik bedoel, iemand verandert toch geen 180 graden, alleen omdat je nu babyspullen moet gaan kopen? Hij zal toch wel eens eerder bot of gierig geweest zijn? Of was hij eerst alleen maar leuk en gezellig en nu ineens heeft ie alleen nog de pest in? Zo kort na je trouwdag? Ik denk dat zijn karaktertrekjes je toch wel eerder moeten zijn opgevallen?
Wat voor kronkel moet die man hebben om jullie baby niet eens een wiegje te gunnen zeg? Mijn ex was ook gierig en vrekkig en was wat onbeholpen over het samen zwanger zijn (daar wist ie niet zo goed raad mee), maar die kocht smaen met mij wel alles wat er nodig was. Zoiets bots als de houding van jouw kersverse echtgenoot heb ik nog nooit gehoord.
Waarom ben je eigenlijk met hem getrouwd? Ik bedoel, iemand verandert toch geen 180 graden, alleen omdat je nu babyspullen moet gaan kopen? Hij zal toch wel eens eerder bot of gierig geweest zijn? Of was hij eerst alleen maar leuk en gezellig en nu ineens heeft ie alleen nog de pest in? Zo kort na je trouwdag? Ik denk dat zijn karaktertrekjes je toch wel eerder moeten zijn opgevallen?
zaterdag 15 december 2007 om 21:14
Tuurlijk heb ik wel eens eerder die trekjes gezien, maar ze waren nooit echt duidelijk aanwezig. Bovendien kun je bottig gedrag een stuk beter verdragen wanneer je niet zwanger bent, en dus niet giert van de hormonen. Aan de andere kant was ie vaak heel lief, ik had gehoopt daar wat meer van te merken.
Het gaat natuurlijk ook niet alleen om het kopen van babyspullen. Het is alsof hij nu pas in de gaten krijgt wat het precies inhoud. Hij heeft dan ook geen ervaring met baby's en kleine kinderen. Hij zal dadelijk een heleboel aan zijn vrije leventje moeten veranderen en dat begint nu volgens mij pas goed door te dringen. Het stomme is dat we daar van te voren echt goed en lang over gepraat hebben. We zijn 3 jaar bij elkaar, dus het is echt geen impulsieve actie geweest. Ik heb het idee dat hij panisch wordt van de gedachte dat het dadelijk allemaal zo vrijblijvend niet meer is en dat hij een serieuze verantwoordelijkheid is aangegaan. Met die verantwoordelijkheid wordt hij nu voortdurend geconfronteerd door middel van babyspullen e.d.
Het gaat natuurlijk ook niet alleen om het kopen van babyspullen. Het is alsof hij nu pas in de gaten krijgt wat het precies inhoud. Hij heeft dan ook geen ervaring met baby's en kleine kinderen. Hij zal dadelijk een heleboel aan zijn vrije leventje moeten veranderen en dat begint nu volgens mij pas goed door te dringen. Het stomme is dat we daar van te voren echt goed en lang over gepraat hebben. We zijn 3 jaar bij elkaar, dus het is echt geen impulsieve actie geweest. Ik heb het idee dat hij panisch wordt van de gedachte dat het dadelijk allemaal zo vrijblijvend niet meer is en dat hij een serieuze verantwoordelijkheid is aangegaan. Met die verantwoordelijkheid wordt hij nu voortdurend geconfronteerd door middel van babyspullen e.d.
zaterdag 15 december 2007 om 21:25
Marieke,
Ik herken wel een aantal dingen in je verhaal. Ik ben moeder van 3 (kleine) kinderen en ik heb ook het idee gehad dat mijn man er zich wel erg gemakkelijk vanaf maakte tijdens mijn zwangerschappen. Hij begreep niet dat ik zo moe kon zijn, dat ik af en toe wel eens uit mijn slof kon schieten en dat ik het leuk vond om wat voor de baby te kopen. Met veel pijn en moeite ging hij bij de eerste mee naar de verloskundige....
Ik zag de bui al hangen, we hadden namelijk afgesproken dat hij part-time ging werken en voor de kinderen ging zorgen en dat ik full time bleef werken. Wat heb ik me toch een zorgen gemaakt tijdens de eerste zwangerschap.
Nu is de oudste net 3, de middelste 1 en de jongste 5 weken en ik moet zeggen: mijn man is een super vader! Eerlijk toegegeven, met babies heeft hij niet zoveel maar ik ken niet zo heel veel mannen die zó betrokken zijn bij de opvoeding als die van mij.
Met mijn verhaal wil ik duidelijk maken dat het niet altijd slecht hoeft af te lopen en dat het wellicht een fase is waar je (jammer genoeg) even doorheen moet. En (achteraf) toegegeven: ik was tijdens die negen maanden ook niet de allerliefste echtgenote.
Ik herken wel een aantal dingen in je verhaal. Ik ben moeder van 3 (kleine) kinderen en ik heb ook het idee gehad dat mijn man er zich wel erg gemakkelijk vanaf maakte tijdens mijn zwangerschappen. Hij begreep niet dat ik zo moe kon zijn, dat ik af en toe wel eens uit mijn slof kon schieten en dat ik het leuk vond om wat voor de baby te kopen. Met veel pijn en moeite ging hij bij de eerste mee naar de verloskundige....
Ik zag de bui al hangen, we hadden namelijk afgesproken dat hij part-time ging werken en voor de kinderen ging zorgen en dat ik full time bleef werken. Wat heb ik me toch een zorgen gemaakt tijdens de eerste zwangerschap.
Nu is de oudste net 3, de middelste 1 en de jongste 5 weken en ik moet zeggen: mijn man is een super vader! Eerlijk toegegeven, met babies heeft hij niet zoveel maar ik ken niet zo heel veel mannen die zó betrokken zijn bij de opvoeding als die van mij.
Met mijn verhaal wil ik duidelijk maken dat het niet altijd slecht hoeft af te lopen en dat het wellicht een fase is waar je (jammer genoeg) even doorheen moet. En (achteraf) toegegeven: ik was tijdens die negen maanden ook niet de allerliefste echtgenote.
zaterdag 15 december 2007 om 21:42
Hai charlar,
Het doet me goed om je verhaal te horen! Tuurlijk kan ik ook wel merken dat ik zelf ook veranderd ben. Toch denk ik dat dat vooral met zijn houding te maken heeft. Hoe onverschilliger hij doet, hoe meer ik de neiging heb hem erbij te 'trekken'. Waardoor hij natuurlijk nog meer afstand gaat nemen. Op deze manier wordt het natuurlijk één grote vicieuze cirkel. pffff..... Maar dat kost me ook zoveel frustratie, waarom komt er niks vanuit hemzelf, waarom moet ik hem overal op wijzen?
Hoe ging het dan bij jou man? Draaide die meteen om toen de baby er eenmaal was, of is het langzaam gegroeid?
Het doet me goed om je verhaal te horen! Tuurlijk kan ik ook wel merken dat ik zelf ook veranderd ben. Toch denk ik dat dat vooral met zijn houding te maken heeft. Hoe onverschilliger hij doet, hoe meer ik de neiging heb hem erbij te 'trekken'. Waardoor hij natuurlijk nog meer afstand gaat nemen. Op deze manier wordt het natuurlijk één grote vicieuze cirkel. pffff..... Maar dat kost me ook zoveel frustratie, waarom komt er niks vanuit hemzelf, waarom moet ik hem overal op wijzen?
Hoe ging het dan bij jou man? Draaide die meteen om toen de baby er eenmaal was, of is het langzaam gegroeid?
zondag 16 december 2007 om 00:50
Het is dus waarschijnlijk gewoon een wisselwerking, oke je doet ongeinteresseerd, maar is ie echt ongeinteresseerd, of lijkt dat zo omdat je zelf onzeker bent met je zwangere lijf? En ja hij doet bot, maar vroeger kon je daar om lachen maar nu ben je extra gevoelig...
kortom; jij ben anders dan je vroeger was, en je man ook, het komt heus allemaal wel goed zodra de baby er is. Ik zie geen reden om hem de deur uit te knikkeren, want feitelijke misstanden zie ik niet, wel veel gevoeligheden
Komt echt wel goed!
zondag 16 december 2007 om 10:45
Ík vind dat jij in dit verhaal -ook- nogal egocentrisch klinkt! Jij wilt dat je man dingen op jouw manier doet. Áls jij je gedraagt als een hormonaal kreng dat niks kan en alleen maar gericht is op de baby, dan kan ik me voorstellen dat je partner zich terugtrekt en niks met die zwangerschap te maken wil hebben!
zondag 16 december 2007 om 11:35
Pardon hoor, Catpower, maar met 25 weken zwangerschap wil het nog wel eens voorkomen dat je aan allerhande kwaaltjes lijdt, geen energie hebt enz. Nee, een zwangerschap is geen ziekte, maar het is voor iedere vrouw anders, dus is het niet zo gek dat Marieke niet zo fit is als ze normaal is.
Ik vind haar helemaal niet egoïstisch. Meegaan naar de verloskundige vind ik nou niet bepaald het toppunt van geïnteresseerdheid als dat zijn enige bijdrage is in de zwangerschap. Terwijl TO dus duidelijk bepaalde zwangerschapskwaaltjes heeft. Afgezien daarvan is wat meer emotionele steun ook erg belangrijk, en "de baby kan ook best in een kist slapen" vind ik daar bepaald niet van getuigen. (over het budget, volgens mij schreef TO ergens dat ze de meeste dingen tweedehands gekocht had en geen exorbitant dure spullen aanschaft of wil aanschaffen).
Ik vind haar helemaal niet egoïstisch. Meegaan naar de verloskundige vind ik nou niet bepaald het toppunt van geïnteresseerdheid als dat zijn enige bijdrage is in de zwangerschap. Terwijl TO dus duidelijk bepaalde zwangerschapskwaaltjes heeft. Afgezien daarvan is wat meer emotionele steun ook erg belangrijk, en "de baby kan ook best in een kist slapen" vind ik daar bepaald niet van getuigen. (over het budget, volgens mij schreef TO ergens dat ze de meeste dingen tweedehands gekocht had en geen exorbitant dure spullen aanschaft of wil aanschaffen).
zondag 16 december 2007 om 12:04
Inderdaad Melanthe, Catpower, meegaan naar de verloskundige en daarover schrijven; 'nou, hij gaat anders wél mee naar de verloskundige hoor!' En dat is dan een blijk van zijn betrokkenheid in dit verhaal? Really?
Geef de man een Nobelprijs en snel! Hij gaat méé naar de ver-los-kun-di-ge mensen!
Met 25 weken lag ik in het ziekenhuis met hellpsyndroom niet echt fit te wezen en ik mocht de rest van mijn zwangerschap liggend in het ziekenhuis of liggend thuis doorbrengen alvorens mijn kind geboren werd met 34 weken. Joehoeoeoeoe!
Mijn hormonen speelden me ook geen parten maar ik zie het nu aan een aantal zwangeren om mij heen, die daar wel last van hebben, dat kan dus óók.
Marieke is heus niet de Heilige Maagd Maria en dat pretendeert ze ook helemaal niet te zijn. Het gaat bij haar echtgenoot om de meest simpele zaken die niet gebeuren, zoals vragen hoe het met haar gaat. Kán het makkelijker? Dat is een vraag die ik ook aan mensen stel die niet zwanger zijn, laat staan dat je dat aan een zwangere vrouw vraagt zeg, me dunkt, ze is zíjn kind aan het maken, is het dan te veel gevraagd om haar zo af en toe even te vragen hoe het met haar gaat?
Ik hoop met Meds en anderen mee dat de man van Marieke het licht ziet als zijn kind er is maar een lieve betrokken echtgenoot is hij nu in ieder geval niet en dat in een tijd dat Marieke hem heel hard nodig heeft. Lijkt me volkomen ruk en logisch dat Marieke er verschrikkelijk mee zit.
Geef de man een Nobelprijs en snel! Hij gaat méé naar de ver-los-kun-di-ge mensen!
Met 25 weken lag ik in het ziekenhuis met hellpsyndroom niet echt fit te wezen en ik mocht de rest van mijn zwangerschap liggend in het ziekenhuis of liggend thuis doorbrengen alvorens mijn kind geboren werd met 34 weken. Joehoeoeoeoe!
Mijn hormonen speelden me ook geen parten maar ik zie het nu aan een aantal zwangeren om mij heen, die daar wel last van hebben, dat kan dus óók.
Marieke is heus niet de Heilige Maagd Maria en dat pretendeert ze ook helemaal niet te zijn. Het gaat bij haar echtgenoot om de meest simpele zaken die niet gebeuren, zoals vragen hoe het met haar gaat. Kán het makkelijker? Dat is een vraag die ik ook aan mensen stel die niet zwanger zijn, laat staan dat je dat aan een zwangere vrouw vraagt zeg, me dunkt, ze is zíjn kind aan het maken, is het dan te veel gevraagd om haar zo af en toe even te vragen hoe het met haar gaat?
Ik hoop met Meds en anderen mee dat de man van Marieke het licht ziet als zijn kind er is maar een lieve betrokken echtgenoot is hij nu in ieder geval niet en dat in een tijd dat Marieke hem heel hard nodig heeft. Lijkt me volkomen ruk en logisch dat Marieke er verschrikkelijk mee zit.
zondag 16 december 2007 om 14:58
Twee ervaringen rijker kan ik wel zeggen dat ik vergelijkingsmateriaal heb.
Bij mijn eerste was ik nog samen met mijn ex. We zijn tijdens de zwangerschap verhuisd en ik heb het grootste deel alleen kunnen doen. Zwanger of niet, ik werkte niet en had volgens hem de hele dag de tijd dus dat moest lukken. Hij is hooguit twee keer mee geweest naar de verloskundige en voor de rest kon hij dat niet want hij werkte immers? De babykamer heb ik in mijn eentje geschilderd en behangen. Zelf uitgezocht welke meubeltjes erin zouden komen. In mijn uppie de rest van de spulletjes bij elkaar gescharreld. Tijdens de bevalling liep hij steeds weg om te roken, gelukkig was een vriendin van mij erbij (die zich overigens ook rot heeft lopen ergeren).
De verzorging en opvoeding kwam op mijn schouders terecht. En niet alleen de verzorging en opvoeding; alles kwam op mijn schouders terecht. Gelukkig zijn we nu bijna 2 jaar uit elkaar.
Inmiddels heb ik een andere partner en op dit moment ben ik 22 weken zwanger. Mijn partner wil overal bij betrokken worden. Gaat ALTIJD mee naar verloskundige, echo, ziekenhuis etc. Híj had een leuk idee over het kamertje en de meubeltjes en die zijn het uiteindelijk ook geworden (want echt leuk!). Doordat ik mindervalide ben (in mijn vorige zwangerschap nog niet) komt juist nu heel veel op zijn schouders terecht, maar daaar hebben we het vantevoren veel over gehad en voor gekozen en hij doet het allemaal zonder te morren. Hij ís er voor mij en mijn zoon en doordat ik nu niet op mijn tandvlees loop kan ik er óók voor hém zijn!
Zoals ik al zei: ik ken beide kanten. Ik wens je veel sterkte.
Carrrie.
Bij mijn eerste was ik nog samen met mijn ex. We zijn tijdens de zwangerschap verhuisd en ik heb het grootste deel alleen kunnen doen. Zwanger of niet, ik werkte niet en had volgens hem de hele dag de tijd dus dat moest lukken. Hij is hooguit twee keer mee geweest naar de verloskundige en voor de rest kon hij dat niet want hij werkte immers? De babykamer heb ik in mijn eentje geschilderd en behangen. Zelf uitgezocht welke meubeltjes erin zouden komen. In mijn uppie de rest van de spulletjes bij elkaar gescharreld. Tijdens de bevalling liep hij steeds weg om te roken, gelukkig was een vriendin van mij erbij (die zich overigens ook rot heeft lopen ergeren).
De verzorging en opvoeding kwam op mijn schouders terecht. En niet alleen de verzorging en opvoeding; alles kwam op mijn schouders terecht. Gelukkig zijn we nu bijna 2 jaar uit elkaar.
Inmiddels heb ik een andere partner en op dit moment ben ik 22 weken zwanger. Mijn partner wil overal bij betrokken worden. Gaat ALTIJD mee naar verloskundige, echo, ziekenhuis etc. Híj had een leuk idee over het kamertje en de meubeltjes en die zijn het uiteindelijk ook geworden (want echt leuk!). Doordat ik mindervalide ben (in mijn vorige zwangerschap nog niet) komt juist nu heel veel op zijn schouders terecht, maar daaar hebben we het vantevoren veel over gehad en voor gekozen en hij doet het allemaal zonder te morren. Hij ís er voor mij en mijn zoon en doordat ik nu niet op mijn tandvlees loop kan ik er óók voor hém zijn!
Zoals ik al zei: ik ken beide kanten. Ik wens je veel sterkte.
Carrrie.
zondag 16 december 2007 om 15:12
Heb je hem al gevraagd of hij nog wel zo into de baby is? Want daar lijkt het niet op. Hij doet mij denken aan een man die spijt heeft van zijn keuze. In ieder geval op dit moment. En dat zou ik hem toch vragen. Want die baby gaat nergens heen, die gaat komen, dus hij zal zijn hoofd er toch omheen moeten krijgen.
Ik ken wel meer mannen die gewoon weinig interesse hadden in de zwangerschap van hun vrouw. En dat kan ik me best voorstellen, want het gebeurt niet in hun lijf en het lijkt misschien allemaal nog wat onwerkelijk. Maar eerlijk gezegd lijkt het me bij jouw man daar niet op, hij is niet ongeinteresseerd, hij lijkt er helemaal geen zin in te hebben. Praten dus. Met open vizier. Niet gaan zitten vissen of wat dan ook, maar gewoon zeggen dat je merkt dat hij op zijn zachtst gezegd niet erg enthousiast is. En dat je wil weten hoe dat komt.
Succes!
Ik ken wel meer mannen die gewoon weinig interesse hadden in de zwangerschap van hun vrouw. En dat kan ik me best voorstellen, want het gebeurt niet in hun lijf en het lijkt misschien allemaal nog wat onwerkelijk. Maar eerlijk gezegd lijkt het me bij jouw man daar niet op, hij is niet ongeinteresseerd, hij lijkt er helemaal geen zin in te hebben. Praten dus. Met open vizier. Niet gaan zitten vissen of wat dan ook, maar gewoon zeggen dat je merkt dat hij op zijn zachtst gezegd niet erg enthousiast is. En dat je wil weten hoe dat komt.
Succes!
zondag 16 december 2007 om 15:26
Is het pure lompheid, botheid en desinterresse of reageert hij niet op de manier die jij graag zou willen ?
Voelt hij aan je buik ? Hebben jullie samen een naam uitgekozen ? Gefantaseerd over jullie drietjes ?
Mijn man hoefde ik ook niet mee te nemen voor het kopen van spuugdoekjes en dan te gaan staan dubben of zwijmelen bij een nieuw handigheidje of een nieuwe lijn ...die is ook nogal van "ja , hup , kopen of niet kopen en zo'n wurm ziet toch niet of er een konijn of een egeltje opstaat " . Zocht ik een kinderwagen uit op schattige stofjes oid , lette hij op vering en wegligging ; niet zwijmelig , wel goedbedoeld en zeker niet minder geïnteresseerd , wel een totaal andere insteek . Hij ging wel mee naar zwangerschapsgym , maar echt voor mij , niet omdat hij daar nou blijer van werd .
Wij vrouwen krijgen nestdrang , dat hebben mannen niet en mannen die anders toch al niet hard lopen zullen dan ook niet vinden dat met zeven maanden alles af moet zijn , lijkt mij .
We horen - logisch - maar één kant van het verhaal , misschien vindt jouw man dat jij totaal niet meer aanspreekbaar bent als het niet om baby's gaat en mist hij jou .
Ik hoop voor je dat hij "bijdraait " maar daar lijkt me wel een gesprek voor nodig . Vertel hem wat zijn gedrag met jou doet ipv het gesprek te laten draaien om wat hij verkeerd doet .
Voelt hij aan je buik ? Hebben jullie samen een naam uitgekozen ? Gefantaseerd over jullie drietjes ?
Mijn man hoefde ik ook niet mee te nemen voor het kopen van spuugdoekjes en dan te gaan staan dubben of zwijmelen bij een nieuw handigheidje of een nieuwe lijn ...die is ook nogal van "ja , hup , kopen of niet kopen en zo'n wurm ziet toch niet of er een konijn of een egeltje opstaat " . Zocht ik een kinderwagen uit op schattige stofjes oid , lette hij op vering en wegligging ; niet zwijmelig , wel goedbedoeld en zeker niet minder geïnteresseerd , wel een totaal andere insteek . Hij ging wel mee naar zwangerschapsgym , maar echt voor mij , niet omdat hij daar nou blijer van werd .
Wij vrouwen krijgen nestdrang , dat hebben mannen niet en mannen die anders toch al niet hard lopen zullen dan ook niet vinden dat met zeven maanden alles af moet zijn , lijkt mij .
We horen - logisch - maar één kant van het verhaal , misschien vindt jouw man dat jij totaal niet meer aanspreekbaar bent als het niet om baby's gaat en mist hij jou .
Ik hoop voor je dat hij "bijdraait " maar daar lijkt me wel een gesprek voor nodig . Vertel hem wat zijn gedrag met jou doet ipv het gesprek te laten draaien om wat hij verkeerd doet .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 16 december 2007 om 16:08
Er kunnen een hoopp dingen zijn.
Bijvoorbeeld alle aandacht, gesprekken, uitstapjes, kortom dat alles om de baby draait.
Vrouwen hebben dat niet zo, maar mannen worden er soms horende dol van, die hormoonverhalen.
Baby hier, baby daar, kinderkamer hier, kinderkamer daar, kleertjes hier kleertjes daar er kan over NIETS anders gesproken worden als over de baby.
Dan wil je als man wel tegen de draad in reageren en zoiets hebben van: "Halloooooo er is ook nog iets anders hoor".
Bijvoorbeeld alle aandacht, gesprekken, uitstapjes, kortom dat alles om de baby draait.
Vrouwen hebben dat niet zo, maar mannen worden er soms horende dol van, die hormoonverhalen.
Baby hier, baby daar, kinderkamer hier, kinderkamer daar, kleertjes hier kleertjes daar er kan over NIETS anders gesproken worden als over de baby.
Dan wil je als man wel tegen de draad in reageren en zoiets hebben van: "Halloooooo er is ook nog iets anders hoor".
zondag 16 december 2007 om 17:27
Hij kan best een beetje koudwatervrees voor de zware verantwoordelijkheden hebben nu het dichtbij komt, maar dat vind ik geen enkel excuus om de vrouw waar je van houdt en die hij als volwassen kerel - na weloverwogen keuze van beiden - hebt zwanger gemaakt, zo minderwaardig te behandelen. Alle intimiteit die jullie nu zouden moeten kunnen delen, gaat verloren door jouw frustraties hierover. En sorry, maar ik vind frustratie volkomen terecht. Deze baby heeft er recht op in een warm nest terecht te komen, met een pappa die minstens een beetje naar hem of haar uitkijkt.
Jullie verstandhouding is finaal naar de maan tegen de tijd dat de kleine komt. Niet zo'n positief begin vrees ik. Want dan begint het pas. Hij zal, ondanks alles, zijn verantwoordelijkheid nu, moeten dragen, net als jij. Een kind maak je niet alleen samen, maar KRIJG je ook samen. Als dit niet met hem uit te praten valt, zou ik een onafhankelijke derde in dat gesprek betrekken. De verloskundige (zoals iemand hier opperde) is een prima idee. Haar melden dat het voor jou zo te zwaar wordt, is een prima idee. Want jouw geestelijke rek is nu ook niet wat het normaal is. Dit alles is voor jou een koude douche en een grote teleurstelling. Daar moet dus snel iets aan gedaan worden. Dan maar met hulp.
Jullie verstandhouding is finaal naar de maan tegen de tijd dat de kleine komt. Niet zo'n positief begin vrees ik. Want dan begint het pas. Hij zal, ondanks alles, zijn verantwoordelijkheid nu, moeten dragen, net als jij. Een kind maak je niet alleen samen, maar KRIJG je ook samen. Als dit niet met hem uit te praten valt, zou ik een onafhankelijke derde in dat gesprek betrekken. De verloskundige (zoals iemand hier opperde) is een prima idee. Haar melden dat het voor jou zo te zwaar wordt, is een prima idee. Want jouw geestelijke rek is nu ook niet wat het normaal is. Dit alles is voor jou een koude douche en een grote teleurstelling. Daar moet dus snel iets aan gedaan worden. Dan maar met hulp.
