Relaties
alle pijlers
Hier ben je veilig
dinsdag 13 februari 2007 om 09:45
Het valt me al tijden op dat er bijna niemand meer komt op de groep die een hele tijd geleden is opgericht om te praten over dingen die we op dat moment té persoonlijk vonden om hier op het forum te plaatsen.
In het begin was er veel activiteit, maar dit werd steeds minder en minder, totdat er nu bijna niemand meer komt.
Eigenlijk begrijp ik dit niet zo goed (misschien ook weer wel; het maakt dingen natuurlijk wél heel echt, als je erover praat) .... en ik vind het jammer. Ik mis uitwisseling en het gevoel van contact. Eerlijk gezegd sta ik op het punt om het voor mezelf af te ronden, en mijn lidmaatschap te beëindigen.
Dit is zeker geen oproep om daar weer te schrijven, ik weet niet precies wat ik ermee wil. Misschien mensen eraan herinneren dat er zoiets is, een veilige plek om te praten over wat je overkomen is? Behoefte peilen?
In het begin was er veel activiteit, maar dit werd steeds minder en minder, totdat er nu bijna niemand meer komt.
Eigenlijk begrijp ik dit niet zo goed (misschien ook weer wel; het maakt dingen natuurlijk wél heel echt, als je erover praat) .... en ik vind het jammer. Ik mis uitwisseling en het gevoel van contact. Eerlijk gezegd sta ik op het punt om het voor mezelf af te ronden, en mijn lidmaatschap te beëindigen.
Dit is zeker geen oproep om daar weer te schrijven, ik weet niet precies wat ik ermee wil. Misschien mensen eraan herinneren dat er zoiets is, een veilige plek om te praten over wat je overkomen is? Behoefte peilen?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 17 februari 2007 om 11:21
Ja, de opleiding is zeker confronterend. We leren allerlei technieken en die moeten natuurlijk ook geoefend én ervaren worden. In de les ben je dus af en toe proefpersoon voor een demo door de leraar; en het oefenen gebeurt in oefengroepjes met medestudenten, iedere keer in een andere rol (therapeut, client, observator). Maar het is beslist geen rollenspel. Een klacht of probleem kun je niet verzinnen, dus je gebruikt 'echte dingen'.
NLP wordt gebruikt in het bedrijfsleven, en dan is het meer coaching, maar wij gebruiken het natuurlijk in therapie-context. Dan werk je op een iets andere manier. Het is natuurlijk wel een opleiding om zelf als therapeut te gaan werken, die ik volg; niet gericht op coaching. Dat vind ik ook veel minder interessant. Ik wil echt therapeutisch gaan werken met mensen, en vind mijn ervaringsdeskundigheid alléén niet genoeg; ik wil een grondige kennis van zaken hebben, theoretische achtergrond. (Daar heb ik overigens ook al veel door geleerd, over mezelf en hoe ik nu functioneer. Hoe dingen vanaf mijn jeugd al fout zijn gegaan in mijn ontwikkeling, door de incest.)
NLP wordt gebruikt in het bedrijfsleven, en dan is het meer coaching, maar wij gebruiken het natuurlijk in therapie-context. Dan werk je op een iets andere manier. Het is natuurlijk wel een opleiding om zelf als therapeut te gaan werken, die ik volg; niet gericht op coaching. Dat vind ik ook veel minder interessant. Ik wil echt therapeutisch gaan werken met mensen, en vind mijn ervaringsdeskundigheid alléén niet genoeg; ik wil een grondige kennis van zaken hebben, theoretische achtergrond. (Daar heb ik overigens ook al veel door geleerd, over mezelf en hoe ik nu functioneer. Hoe dingen vanaf mijn jeugd al fout zijn gegaan in mijn ontwikkeling, door de incest.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 19 februari 2007 om 09:55
Hmpf.... tja... blondt he... :? Dan krijg je zulke digen.
quote: Anneliefs reageerde
quote: sprankelend reageerde
Ik zou het fijn vinden als 'we' als vrouwen onszelf de ruimte zouden kunnen gunnen om gewoon af en toe eens zo zielig te zijn als we daadwerkelijk zijn zonder dat het dan meteen het beeld oproept dat we zwak zijn. Ik denk dat dat beeld dat 'we' dan zwak zouden zijn, ook alleen uit onszelf komt. Of bedoelde je dat ook? Ja, dat bedoelde ik ook
Nog even over zwakte... Los van de bovenstaande vraag (haha): Ik heb het mezelf echt verweten. Ik heb zo vaak gedacht van: "Je had toch nee kunnen zeggen... je had toch kunnen gaan gillen... Je had toch...." Maar door die zwakte kon ik dat niet. Misschien vond ik dat - naast het gegeven an sich natuurlijk - nog wel het moeilijkste om te accpeteren. Dat ik zelf niks had kunnen doen.
Inmiddels verwijt ik mezelf dat niet meer, ik weet dat ik er niks aan heb kunnen doen en dat het zeker niet mijn schuld was. Dit weet ik ook dankzij de MSN-groep, moet ik zeggen. Want er was altijd nog wel egens zo'n klein stemmetje dat het "Ja maar je had toch..."-mantra op mij losliet. Maar dat stemmetje heb ik de mond gesnoerd.
Ik vraag me ook nog wat af...
Ik vind nu zelf dat ik er "klaar" mee ben. Ik geniet weer van intimiteit, ben niet meer geremd en kan redelijk rationeel over de verkr*** denken. Soms kan ik er zelfs een beetje over praten (hoewel dat moeilijk blijft, en het verhaal er nog nooit hardop is uitgekomen...)
Maar kan het ooit wel echt klaar zijn? Is het niet iets dat altijd terug zal blijven komen? Is het niet bij uitstek iets dat gevoelig is voor "triggers", waardoor er weer aan de korsten gekrabd wordt?
Want ik WIL er vooral ook klaar mee zijn. Ik sta het niet meer toe dat het mij overheerst, en dat doet het ook niet meer, maar ik ben zo bang dat het altijd een punt van .... daar hebben we 'm weer.... zwakte blijft...
woensdag 21 februari 2007 om 11:28
Welkom, A_my. Ik hoop dat je je daar veilig genoeg kunt gaan voelen om te delen wat je kwijt wilt.
Even een gedachte over verwerking. Wat IS verwerking eigenlijk? Dat je erover kunt praten zonder (veel) emoties? Maar dat kun je ook als je helemaal je gevoel uitschakelt, iets waar ik heel goed in ben (dubieuze kwaliteit).
Als je minder last hebt van triggers?
Zal het altijd een gevoelige plek blijven? Dat denk ik wel, omdat het op zoveel gebieden gevolgen heeft, eigenlijk in alle contacten met mensen. (Tenminste bij mij wel. Iets wat met ouders te maken heeft, schaadt vertrouwen bij mannen én bij vrouwen, merk ik.)
Wanneer heb je iets echt verwerkt? Als het niet meer elke dag opduikt in je gedachten? Niet eens de gebeurtenissen zelf trouwens... Als je je goed voelt, levend, blij, als je weer kunt genieten van de dagen en van de dingen die je doet en voelt?
Als je weer kunt vertrouwen op je gevoel?................
Even een gedachte over verwerking. Wat IS verwerking eigenlijk? Dat je erover kunt praten zonder (veel) emoties? Maar dat kun je ook als je helemaal je gevoel uitschakelt, iets waar ik heel goed in ben (dubieuze kwaliteit).
Als je minder last hebt van triggers?
Zal het altijd een gevoelige plek blijven? Dat denk ik wel, omdat het op zoveel gebieden gevolgen heeft, eigenlijk in alle contacten met mensen. (Tenminste bij mij wel. Iets wat met ouders te maken heeft, schaadt vertrouwen bij mannen én bij vrouwen, merk ik.)
Wanneer heb je iets echt verwerkt? Als het niet meer elke dag opduikt in je gedachten? Niet eens de gebeurtenissen zelf trouwens... Als je je goed voelt, levend, blij, als je weer kunt genieten van de dagen en van de dingen die je doet en voelt?
Als je weer kunt vertrouwen op je gevoel?................
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 22 februari 2007 om 15:03
Dat zijn goede vragen Elmervrouw... Hele goede vragen zelfs. Misschien is het wel net als met een echte wond. Het moet helen, en als het geheeld is meot je niet aan de korsten gaan zitten krabben, want dan gaat het weer open. Snap je wat ik daarmee bedoel? Voor mij geldt het wel: op een gegeven moment moet ik het wel afsluiten, anders blijf ik ermee bezig ben blijft het - om de beeldspraak even vol te houden - een open wond. De groep werd voor mij een soort van 'aan de korsten krabben'. Nu ben ik gewoon maar blij dat die korsten er dan tenminste op zitten, daar valt mee te leven.
Maar ja, zoals met echte wonden: het blijft af en toe flink jeuken...
Dus nee: echt afsluiten zal niet kunnen. Zoals je zelf ook al aangeeft: je neemt het mee in al je relaties. Beschaamd vertrouwen, een bepaalde gereserveerdheid (zo uit het zich bij mij tenminste). Maar er valt nu wel mee te leven. En daar kan ik alleen maar blij om zijn!
Maar ja, zoals met echte wonden: het blijft af en toe flink jeuken...
Dus nee: echt afsluiten zal niet kunnen. Zoals je zelf ook al aangeeft: je neemt het mee in al je relaties. Beschaamd vertrouwen, een bepaalde gereserveerdheid (zo uit het zich bij mij tenminste). Maar er valt nu wel mee te leven. En daar kan ik alleen maar blij om zijn!
vrijdag 23 februari 2007 om 10:00
Duidelijke vergelijking, Anneliefs. Daar zie ik wel wat in.
Hoe weet je wanneer het moment daar is om te stoppen met therapie? Ik denk dat er bij mij nog heel veel aan het gebeuren is. De laatste weken heb ik veel last van een raar soort duizeligheid (alsof de wereld langzaam draait, zeg maar, een ander soort duizeligheid dan wanneer je bijv. snel opstaat) en hartklopppingen, en mijn therapeut zei dat dat klinkt als een angstaanval. Vannacht werd ik ook weer wakker met zoiets... erg beangstigend. Komt dit bekend voor bij iemand?
Het is eigenlijk begonnen nadat iemand van onze opleiding bij mij een techniek toepaste die met innerlijk kind-werk te maken had. Er gebeurde echt iets wezenlijks toen. Ik heb het ook besproken met onze leraar, die zei dat ik zeker nog moest kijken naar die duizeligheid, want die heeft me iets te zeggen. En na vannacht denk ik dat ikmisschien bij hem om een sessie ga vragen, omdat hij al op de hoogte is van wat we precies deden in die oefening.. Ik baal er wel erg van! Wanneer voel ik me eens beter?!
Hoe weet je wanneer het moment daar is om te stoppen met therapie? Ik denk dat er bij mij nog heel veel aan het gebeuren is. De laatste weken heb ik veel last van een raar soort duizeligheid (alsof de wereld langzaam draait, zeg maar, een ander soort duizeligheid dan wanneer je bijv. snel opstaat) en hartklopppingen, en mijn therapeut zei dat dat klinkt als een angstaanval. Vannacht werd ik ook weer wakker met zoiets... erg beangstigend. Komt dit bekend voor bij iemand?
Het is eigenlijk begonnen nadat iemand van onze opleiding bij mij een techniek toepaste die met innerlijk kind-werk te maken had. Er gebeurde echt iets wezenlijks toen. Ik heb het ook besproken met onze leraar, die zei dat ik zeker nog moest kijken naar die duizeligheid, want die heeft me iets te zeggen. En na vannacht denk ik dat ikmisschien bij hem om een sessie ga vragen, omdat hij al op de hoogte is van wat we precies deden in die oefening.. Ik baal er wel erg van! Wanneer voel ik me eens beter?!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 20 maart 2007 om 11:32
Eventjes UP om te zeggen dat ik besloten heb te vertrekken van de groep (en mij inmiddels heb afgemeld), met pijn in mijn hart. Erg jammer dat het zo 'doodgebloed' is... misschien toch te confronterend voor mensen, om daar te schrijven? Dat kan natuurlijk.
Ik heb gewoon meer uitwisseling en gevoel van contact nodig, en dat vond ik daar niet meer.
Aan allemaal de hartelijke groeten, en wie weet nog ergens anders 'tot schrijfs'. :R
Ik heb gewoon meer uitwisseling en gevoel van contact nodig, en dat vond ik daar niet meer.
Aan allemaal de hartelijke groeten, en wie weet nog ergens anders 'tot schrijfs'. :R
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 20 maart 2007 om 12:34
Lieve Elmervrouw,
Hoewel ik de groep ooit opzette, heb ik er ook al lang geen bezoek aan gebracht. Ik ben niet bang voor de emoties op zich maar merkte wel dat ik weer ging dromen, malen, boos werd enzovoort. Ik werd vooral ook kwaad op de personen die de andere vrouwen in onze groep hadden gemolesteerd.
Ik herken wel iets in wat Christine schrijft, ik had het idee dat mijn ervaringen niet zoveel voorstelden. Niet dat die indruk werd gewekt dor anderen, in tegendeel, ik bedoel gewoon dat de ontzettende heftigheid van de verhalen van anderen er bij mij er verschrikkelijk inhakten.
Ik vind het jammer dat jij, die zo'n enthousiaste bezoeker en schrijver was, er mee ophoudt maar ik heb er alle begrip voor, dat zul je snappen, aangezien ik het zelf ook niet meer opbracht.
Lieve Elmervrouw een dikke
Hoewel ik de groep ooit opzette, heb ik er ook al lang geen bezoek aan gebracht. Ik ben niet bang voor de emoties op zich maar merkte wel dat ik weer ging dromen, malen, boos werd enzovoort. Ik werd vooral ook kwaad op de personen die de andere vrouwen in onze groep hadden gemolesteerd.
Ik herken wel iets in wat Christine schrijft, ik had het idee dat mijn ervaringen niet zoveel voorstelden. Niet dat die indruk werd gewekt dor anderen, in tegendeel, ik bedoel gewoon dat de ontzettende heftigheid van de verhalen van anderen er bij mij er verschrikkelijk inhakten.
Ik vind het jammer dat jij, die zo'n enthousiaste bezoeker en schrijver was, er mee ophoudt maar ik heb er alle begrip voor, dat zul je snappen, aangezien ik het zelf ook niet meer opbracht.
Lieve Elmervrouw een dikke
dinsdag 20 maart 2007 om 12:52
Omdat ik al erg lang verschillende problemen en moeilijkheden heb, ben ik ook gestopt daar te komen.
Het is me op het moment te confronterend want ik moet met heel andere dingen dealen, zodoende.
Dat van vroeger staat heel erg op de achtergrond, is zelfs weg en zo moet ik dat houden, andere dingen hebben een hogere prioriteit.
Elmer, we spreken elkaar vast nog wel op het forum.
Het is me op het moment te confronterend want ik moet met heel andere dingen dealen, zodoende.
Dat van vroeger staat heel erg op de achtergrond, is zelfs weg en zo moet ik dat houden, andere dingen hebben een hogere prioriteit.
Elmer, we spreken elkaar vast nog wel op het forum.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
woensdag 2 mei 2007 om 09:25
elmervrouw, ik (zahir) kom inderdaad niet meer in de msn group. door het overlijden van mijn vader, wisseling van baan, vele ziekenhuis onderzoeken over de mogelijkheid van narcoleptie, en flinke vruchtbaarheidsproblemen binnen mijn relatie... heb ik even geen behoefte om me bezig te houden met alle zaken van het verleden, met het hier en nu is op dit moment mijn bord vol.
woensdag 2 mei 2007 om 10:38
Verrassend om dit topic toch weer te zien opduiken. Tja, ik kom dus al enige tijd niet meer op de groep. Al gaat het allemaal niet lekker, want juist door het verleden heb ik nu veel problemen in mijn opleiding (heb een topic geopend in de pijler 'werk en studie') en daar baal ik heel erg van. Problemen in het heden hebben bij mij altijd een link naar het verleden.. ik moet er dus toch nog wél mee bezig zijn.
*; aan allemaal die het moeilijk hebben.
*; aan allemaal die het moeilijk hebben.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 10 mei 2007 om 06:19
Ik heb ook geen idee.
De link is na een crash uit mijn favorites geklapt en ik kan de hele site niet meer terugvinden....
:$
Wat erg dat het niet goed met je gaat Elmertje. Kun je daar hier iets over vertellen of bewaar je dat liever voor je topic op de werk & studie pijler? Heeft je verdriet met vroeger te maken?
De link is na een crash uit mijn favorites geklapt en ik kan de hele site niet meer terugvinden....
:$
Wat erg dat het niet goed met je gaat Elmertje. Kun je daar hier iets over vertellen of bewaar je dat liever voor je topic op de werk & studie pijler? Heeft je verdriet met vroeger te maken?
