Relaties
alle pijlers
Hoe gaan jullie om met deze emoties?
woensdag 5 augustus 2020 om 11:34
Ik ben op zoek naar vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten. En ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan en ervaren.
Ik ben bijna 36 en heb een hele fijne relatie met mijn partner, nu ongeveer een jaar.
Eigenlijk heb ik nooit in die zin een kinderwens gehad dat ik dit al wist van jongs af aan. Ook niet een definitieve ik wil nooit kinderen. Mijn insteek, die nog steeds hetzelfde is, is als het plaatje klopt en het komt dan zou het iets moois zijn.
Echter ik merk, dat mijn moedergevoelens enorm worden aangewakkerd door de 2 lieve kindjes van mijn vriend uit zijn vorige relatie. Ze zijn 2 -en 4 en we gaan steeds meer aan elkaar hechten, en hoe meer dit gebeurd hoe meer ik eigenlijk verlang naar een eigen kindje met mijn vriend.
Mijn vriend vindt de opvoeding zwaar, hij noemt het een chronische uitputting. En is ook door zijn ex verlaten toen de jongste nog maar 4 maanden was.
Ik begrijp dus echt zijn standpunt, ik zie dat het hem moeilijk valt en hoe moe hij is. ik probeer ook zoveel mogelijk te helpen en ik begrijp de klap die hij heeft gekregen door de breuk.
Het neemt alleen niet weg dat ik ook echt die moedergevoelens heb. Deze worden alleen maar sterker. ik probeer er met hem over te praten, hij slaat alleen dicht. Ik vraag niet nu voor een kindje, maar wil niet dat hij de beslissing maakt het niet meer te willen terwijl ik hoop op dat het ooit gaat komen.
Zijn antwoord is dus geen definitieve 'nee' maar hij kan ook geen toezeggingen doen. Dit vind ik pijnlijk.
En dan kom ik dus op mijn punt. Garanties zijn er nooit, misschien zou het bijvoorbeeld niet eens lukken, maar het idee dat hij deze commitment wel met een andere vrouw wilde aangaan en dit niet met mij zou doen, dat vind ik nog het pijnlijkst.
Ik merk dat ik hier echt last van ervaar.
Hierdoor kamp ik steeds meer met negatieve gedachtes en emoties waar ik mij eigenlijk voor kapot schaam! (Jaloezie, boosheid, buitengesloten voelen etc)
Vinden mensen dit herkenbaar?
Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Relativeren lukt echt wel en ik begrijp dat het vanuit een leven is voort ontstaan waarvan ik geen deel uitmaakte, alleen toch blijven deze emoties en gedachtes steeds opborrelen....
Uiteindelijk vind ik dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven, en ik dus als ik hier tegen blijven botsen mijn eigen pad moet volgen ook al zou ik dit zonde vinden van onze relatie.
Alvast bedankt.
Ik ben bijna 36 en heb een hele fijne relatie met mijn partner, nu ongeveer een jaar.
Eigenlijk heb ik nooit in die zin een kinderwens gehad dat ik dit al wist van jongs af aan. Ook niet een definitieve ik wil nooit kinderen. Mijn insteek, die nog steeds hetzelfde is, is als het plaatje klopt en het komt dan zou het iets moois zijn.
Echter ik merk, dat mijn moedergevoelens enorm worden aangewakkerd door de 2 lieve kindjes van mijn vriend uit zijn vorige relatie. Ze zijn 2 -en 4 en we gaan steeds meer aan elkaar hechten, en hoe meer dit gebeurd hoe meer ik eigenlijk verlang naar een eigen kindje met mijn vriend.
Mijn vriend vindt de opvoeding zwaar, hij noemt het een chronische uitputting. En is ook door zijn ex verlaten toen de jongste nog maar 4 maanden was.
Ik begrijp dus echt zijn standpunt, ik zie dat het hem moeilijk valt en hoe moe hij is. ik probeer ook zoveel mogelijk te helpen en ik begrijp de klap die hij heeft gekregen door de breuk.
Het neemt alleen niet weg dat ik ook echt die moedergevoelens heb. Deze worden alleen maar sterker. ik probeer er met hem over te praten, hij slaat alleen dicht. Ik vraag niet nu voor een kindje, maar wil niet dat hij de beslissing maakt het niet meer te willen terwijl ik hoop op dat het ooit gaat komen.
Zijn antwoord is dus geen definitieve 'nee' maar hij kan ook geen toezeggingen doen. Dit vind ik pijnlijk.
En dan kom ik dus op mijn punt. Garanties zijn er nooit, misschien zou het bijvoorbeeld niet eens lukken, maar het idee dat hij deze commitment wel met een andere vrouw wilde aangaan en dit niet met mij zou doen, dat vind ik nog het pijnlijkst.
Ik merk dat ik hier echt last van ervaar.
Hierdoor kamp ik steeds meer met negatieve gedachtes en emoties waar ik mij eigenlijk voor kapot schaam! (Jaloezie, boosheid, buitengesloten voelen etc)
Vinden mensen dit herkenbaar?
Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Relativeren lukt echt wel en ik begrijp dat het vanuit een leven is voort ontstaan waarvan ik geen deel uitmaakte, alleen toch blijven deze emoties en gedachtes steeds opborrelen....
Uiteindelijk vind ik dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven, en ik dus als ik hier tegen blijven botsen mijn eigen pad moet volgen ook al zou ik dit zonde vinden van onze relatie.
Alvast bedankt.
woensdag 5 augustus 2020 om 16:41
Dat idee dat hij de commitment wel met een ander aan wilde gaan kan je gelijk laten varen. Toen wist hij nog niet hoe het was. Als hij toen met jou was geweest had ie t ook gedaan met jou. Dus het meest pijnlijke heb je al getakkelt.
Ik ben team vriend. Chronische vermoeidheid is soms een understatement als het op kinderen aangaat. Het is heel erg vermoeiend af en toe. En je moet er echt allebei 100÷ voor gaan. En dat doet je vriend niet dus dat zou jij al niet moeten willen. Je wilt toch niet dat hij het alleen voor jou doet.
Verder vind ik een tweede leg altijd zo een ding. Er zijn al 2 kinderen. Straks krijg je dat jij meet van je kind houdt dan van de zijne. Er komt onderscheid hoe hard je ook probeert van niet... Want 1 kind is er altijd en de andere 2 niet.
Ik heb ook 2 kinderen en doe zijn deels bin hun vader. Geen haar op mijn hoofd die aan een 2e leg zou denken. Het is een luxe positie om de tijd dat ze bij hun vader zijn voor zichzelf te hebben. Dan kan ik helemaal opladen. Geen 1 kerel krijgt mij zo ver dat ik dat opgeef. Ik snap jouw vriend dus 100 procent.
Ik ben team vriend. Chronische vermoeidheid is soms een understatement als het op kinderen aangaat. Het is heel erg vermoeiend af en toe. En je moet er echt allebei 100÷ voor gaan. En dat doet je vriend niet dus dat zou jij al niet moeten willen. Je wilt toch niet dat hij het alleen voor jou doet.
Verder vind ik een tweede leg altijd zo een ding. Er zijn al 2 kinderen. Straks krijg je dat jij meet van je kind houdt dan van de zijne. Er komt onderscheid hoe hard je ook probeert van niet... Want 1 kind is er altijd en de andere 2 niet.
Ik heb ook 2 kinderen en doe zijn deels bin hun vader. Geen haar op mijn hoofd die aan een 2e leg zou denken. Het is een luxe positie om de tijd dat ze bij hun vader zijn voor zichzelf te hebben. Dan kan ik helemaal opladen. Geen 1 kerel krijgt mij zo ver dat ik dat opgeef. Ik snap jouw vriend dus 100 procent.
woensdag 5 augustus 2020 om 19:29
Ik bedoel te zeggen dat zij nu een wens heeft die hij niet heeft, en hoe langer ze zo door gaat hoe langer die kinderen wennen aan haar in hun leven, en dan zou ik dus direct stoppen.Rosalind schreef: ↑05-08-2020 15:51Sorry maar ik snap je reactie niet zo goed. TO moet aan de twee kinderen denken en daarom zsm met de relatie stoppen?
Waarom dan? Zelf heb je in een soortgelijke situatie gezeten en dat is goed afgelopen. Je had al een kind en daar is een kind van jullie beiden bijgekomen. De kinderen van TO´s vriend zijn ook nog erg jong en TO geeft aan veel om ze te geven, net als jouw partner om jouw zoon gaf. Juist die gevoelens deden haar beseffen dat ze graag een kind van zichzelf wil.
Het is duidelijk dat de vriend van TO geen kinderen meer wil maar ik begrijp niet zo goed wat er mis is met de relatie van TO met de kinderen van haar vriend.
Ik heb toen wij pas kort samen waren dat gesprek meteen gevoerd en hem aangegeven dat hij moest nadenken hoe sterk zijn kinderwens was. Dat er nu toch een kindje bij komt was 2/3 jaar geleden echt geen optie.
woensdag 5 augustus 2020 om 19:37
Hij vind zijn bezoekregeling zwaar dus het komt hem wel goed van pas dat z'n vriendin zich over die kinderen ontfermt als ze bij hem logeren.
woensdag 5 augustus 2020 om 19:40
Altijd vertrouwen op je eigen gevoel. Wat is er sterker: je kinderwens (en alle bijkomende lusten en lasten) of (de liefde voor) je huidige vriend met zijn twee kinderen?
Heb zelf in een soortgelijke situatie gezeten, maar mijn vriend wilde gewoon geen kinderen, terwijl mijn wens groeiende is. Ik heb uiteindelijk voor mijn wens en de daarbij horende zekerheid gekozen dat er nooit garanties zullen zijn, maar dat ik wel trouw ben gebleven aan mijn gevoel.
Heb zelf in een soortgelijke situatie gezeten, maar mijn vriend wilde gewoon geen kinderen, terwijl mijn wens groeiende is. Ik heb uiteindelijk voor mijn wens en de daarbij horende zekerheid gekozen dat er nooit garanties zullen zijn, maar dat ik wel trouw ben gebleven aan mijn gevoel.
woensdag 5 augustus 2020 om 20:32
En ze neemt de zorg met liefde over.redbulletje schreef: ↑05-08-2020 19:37Hij vind zijn bezoekregeling zwaar dus het komt hem wel goed van pas dat z'n vriendin zich over die kinderen ontfermt als ze bij hem logeren.
woensdag 5 augustus 2020 om 20:34
Hij heeft ze alleen helemaal geen 100%, niet eens 50%.abracadabra schreef: ↑05-08-2020 16:41Dat idee dat hij de commitment wel met een ander aan wilde gaan kan je gelijk laten varen. Toen wist hij nog niet hoe het was. Als hij toen met jou was geweest had ie t ook gedaan met jou. Dus het meest pijnlijke heb je al getakkelt.
Ik ben team vriend. Chronische vermoeidheid is soms een understatement als het op kinderen aangaat. Het is heel erg vermoeiend af en toe. En je moet er echt allebei 100÷ voor gaan. En dat doet je vriend niet dus dat zou jij al niet moeten willen. Je wilt toch niet dat hij het alleen voor jou doet.
Dus als hij dara al chronisch vermoeid van raakt is een kind extra zeker geen goed idee nee.
woensdag 5 augustus 2020 om 21:03
notendopje, je snapt het nietnotendopje09 schreef: ↑05-08-2020 16:27Zoals je hebt kunnen lezen is zij vertrokken en was binnen een half jaar zwanger van 3e kindje, dus je kan je ook afvragen waarom iemand met een baby van dan nog geen jaar dat wilt. Niet te snel oordelen.
ja zij is vertrokken... omdat je vent een slappe zeur is
Lorem Ipsum
donderdag 6 augustus 2020 om 14:38
Ik probeer te volgen wat je nu eigenlijk wilt...
Wil je met je huidige vriend een baby of wil je sowieso een baby?
Als je een baby via een donor krijgt, dan heb je niet de commitment die je eigenlijk zoekt van je vriend, toch?
Want als hij het niet kan handelen trekt hij zijn handen van jou en jouw(!) baby af en sta je alleen met je kindje.
Dan ga je weer opzoek naar een nieuwe relatie waarvan de man het lastig vind dat je al een (donor)kind hebt, mocht je dan een kind nog samen krijgen is het gevoel van donorkind voor nieuwe relatie wellicht anders dan zijn 'biokind'
Zou voor mezelf helder proberen te krijgen wat je nu eigenlijk wilt.
Commitment? Ga dan met huidige vriend voor trouwen, een gezamenlijk huis/auto whatever maar géén baby, huidige vriend geeft al aan part-time papa zwaar te vinden.
Wil je een baby? Beëindig dan je relatie, ga actief opzoek naar een nieuwe man om een gezin mee te stichten óf ga voor een donor en krijg de baby alleen.
Wat wil jij?
Wil je met je huidige vriend een baby of wil je sowieso een baby?
Als je een baby via een donor krijgt, dan heb je niet de commitment die je eigenlijk zoekt van je vriend, toch?
Want als hij het niet kan handelen trekt hij zijn handen van jou en jouw(!) baby af en sta je alleen met je kindje.
Dan ga je weer opzoek naar een nieuwe relatie waarvan de man het lastig vind dat je al een (donor)kind hebt, mocht je dan een kind nog samen krijgen is het gevoel van donorkind voor nieuwe relatie wellicht anders dan zijn 'biokind'
Zou voor mezelf helder proberen te krijgen wat je nu eigenlijk wilt.
Commitment? Ga dan met huidige vriend voor trouwen, een gezamenlijk huis/auto whatever maar géén baby, huidige vriend geeft al aan part-time papa zwaar te vinden.
Wil je een baby? Beëindig dan je relatie, ga actief opzoek naar een nieuwe man om een gezin mee te stichten óf ga voor een donor en krijg de baby alleen.
Wat wil jij?
vrijdag 7 augustus 2020 om 13:01
Ik vind dat je nauwelijks oog hebt voor het welzijn van die kinderen. Je denkt dat je goed voor ze zorgt maar vindt het geen probleem om in no time niet alleen kennis met ze te maken maar ook voor ze te zorgen (en samen te wonen met hun vader neem ik even aan) én er dan nog een liefdesbeeb aan toe te voegen. Echt niet in het belang van die kinderen.
Hoeveel tijd brengen die kinderen alleen met hun vader door, dus zonder jouw aanwezigheid?
Hoeveel tijd brengen die kinderen alleen met hun vader door, dus zonder jouw aanwezigheid?
