Relaties
alle pijlers
Hoe gaan jullie om met deze emoties?
woensdag 5 augustus 2020 om 11:34
Ik ben op zoek naar vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten. En ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan en ervaren.
Ik ben bijna 36 en heb een hele fijne relatie met mijn partner, nu ongeveer een jaar.
Eigenlijk heb ik nooit in die zin een kinderwens gehad dat ik dit al wist van jongs af aan. Ook niet een definitieve ik wil nooit kinderen. Mijn insteek, die nog steeds hetzelfde is, is als het plaatje klopt en het komt dan zou het iets moois zijn.
Echter ik merk, dat mijn moedergevoelens enorm worden aangewakkerd door de 2 lieve kindjes van mijn vriend uit zijn vorige relatie. Ze zijn 2 -en 4 en we gaan steeds meer aan elkaar hechten, en hoe meer dit gebeurd hoe meer ik eigenlijk verlang naar een eigen kindje met mijn vriend.
Mijn vriend vindt de opvoeding zwaar, hij noemt het een chronische uitputting. En is ook door zijn ex verlaten toen de jongste nog maar 4 maanden was.
Ik begrijp dus echt zijn standpunt, ik zie dat het hem moeilijk valt en hoe moe hij is. ik probeer ook zoveel mogelijk te helpen en ik begrijp de klap die hij heeft gekregen door de breuk.
Het neemt alleen niet weg dat ik ook echt die moedergevoelens heb. Deze worden alleen maar sterker. ik probeer er met hem over te praten, hij slaat alleen dicht. Ik vraag niet nu voor een kindje, maar wil niet dat hij de beslissing maakt het niet meer te willen terwijl ik hoop op dat het ooit gaat komen.
Zijn antwoord is dus geen definitieve 'nee' maar hij kan ook geen toezeggingen doen. Dit vind ik pijnlijk.
En dan kom ik dus op mijn punt. Garanties zijn er nooit, misschien zou het bijvoorbeeld niet eens lukken, maar het idee dat hij deze commitment wel met een andere vrouw wilde aangaan en dit niet met mij zou doen, dat vind ik nog het pijnlijkst.
Ik merk dat ik hier echt last van ervaar.
Hierdoor kamp ik steeds meer met negatieve gedachtes en emoties waar ik mij eigenlijk voor kapot schaam! (Jaloezie, boosheid, buitengesloten voelen etc)
Vinden mensen dit herkenbaar?
Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Relativeren lukt echt wel en ik begrijp dat het vanuit een leven is voort ontstaan waarvan ik geen deel uitmaakte, alleen toch blijven deze emoties en gedachtes steeds opborrelen....
Uiteindelijk vind ik dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven, en ik dus als ik hier tegen blijven botsen mijn eigen pad moet volgen ook al zou ik dit zonde vinden van onze relatie.
Alvast bedankt.
Ik ben bijna 36 en heb een hele fijne relatie met mijn partner, nu ongeveer een jaar.
Eigenlijk heb ik nooit in die zin een kinderwens gehad dat ik dit al wist van jongs af aan. Ook niet een definitieve ik wil nooit kinderen. Mijn insteek, die nog steeds hetzelfde is, is als het plaatje klopt en het komt dan zou het iets moois zijn.
Echter ik merk, dat mijn moedergevoelens enorm worden aangewakkerd door de 2 lieve kindjes van mijn vriend uit zijn vorige relatie. Ze zijn 2 -en 4 en we gaan steeds meer aan elkaar hechten, en hoe meer dit gebeurd hoe meer ik eigenlijk verlang naar een eigen kindje met mijn vriend.
Mijn vriend vindt de opvoeding zwaar, hij noemt het een chronische uitputting. En is ook door zijn ex verlaten toen de jongste nog maar 4 maanden was.
Ik begrijp dus echt zijn standpunt, ik zie dat het hem moeilijk valt en hoe moe hij is. ik probeer ook zoveel mogelijk te helpen en ik begrijp de klap die hij heeft gekregen door de breuk.
Het neemt alleen niet weg dat ik ook echt die moedergevoelens heb. Deze worden alleen maar sterker. ik probeer er met hem over te praten, hij slaat alleen dicht. Ik vraag niet nu voor een kindje, maar wil niet dat hij de beslissing maakt het niet meer te willen terwijl ik hoop op dat het ooit gaat komen.
Zijn antwoord is dus geen definitieve 'nee' maar hij kan ook geen toezeggingen doen. Dit vind ik pijnlijk.
En dan kom ik dus op mijn punt. Garanties zijn er nooit, misschien zou het bijvoorbeeld niet eens lukken, maar het idee dat hij deze commitment wel met een andere vrouw wilde aangaan en dit niet met mij zou doen, dat vind ik nog het pijnlijkst.
Ik merk dat ik hier echt last van ervaar.
Hierdoor kamp ik steeds meer met negatieve gedachtes en emoties waar ik mij eigenlijk voor kapot schaam! (Jaloezie, boosheid, buitengesloten voelen etc)
Vinden mensen dit herkenbaar?
Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Relativeren lukt echt wel en ik begrijp dat het vanuit een leven is voort ontstaan waarvan ik geen deel uitmaakte, alleen toch blijven deze emoties en gedachtes steeds opborrelen....
Uiteindelijk vind ik dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven, en ik dus als ik hier tegen blijven botsen mijn eigen pad moet volgen ook al zou ik dit zonde vinden van onze relatie.
Alvast bedankt.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:23
ik heb er ook maar twee, maar vond het gruwelijk vermoeiend hoor, en sprak dat gewoon uit.Madeliefjees schreef: ↑05-08-2020 11:56Chronische uitputting? Zwaar? Hij heeft parttime 2 kinderen, mijn moeder had er fulltime 7, die heb ik nooit horen klagen.
Maar vroeger mochten vrouwen dat niet zeggen, jouw moeder moest de schone schijn ophouden. 7 kinderen is echt wel vermoeiend hoor
woensdag 5 augustus 2020 om 12:26
Ja, ik ook. Met momenten is moeder zijn zeer vermoeiend. Net zoals ik met momenten alle zaken die ik in het leven doe, heel vermoeiend kan vinden.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:28
maar het idee dat hij deze commitment wel met een andere vrouw wilde aangaan en dit niet met mij zou doen, dat vind ik nog het pijnlijkst.
Tja, hij heeft nu eenmaal een verleden, hij was eerst met haar.
En toen had hij nog geen kinderen, en wist hij niet hoe zwaar het vaderschap hem zou vallen.
Dat heeft verder weinig met commitment naar jou toe te maken, maar met de realiteit dat hij twee kinderen genoeg vindt.
Ik denk dat je goed moet nadenken of je werkelijk zelf kinderen wil. Zo ja, dan zou ik de relatie verbreken en op zoek gaan naar een andere partner. In jouw geval het liefst een die geen kinderen uit een eerdere relatie heeft.
Tja, hij heeft nu eenmaal een verleden, hij was eerst met haar.
En toen had hij nog geen kinderen, en wist hij niet hoe zwaar het vaderschap hem zou vallen.
Dat heeft verder weinig met commitment naar jou toe te maken, maar met de realiteit dat hij twee kinderen genoeg vindt.
Ik denk dat je goed moet nadenken of je werkelijk zelf kinderen wil. Zo ja, dan zou ik de relatie verbreken en op zoek gaan naar een andere partner. In jouw geval het liefst een die geen kinderen uit een eerdere relatie heeft.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:29
Dit. Wat een onzin zeg, dat je het ouderschap niet (met tijden) zwaar mag vinden.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:29
Dit dus.Rosalind schreef: ↑05-08-2020 12:28maar het idee dat hij deze commitment wel met een andere vrouw wilde aangaan en dit niet met mij zou doen, dat vind ik nog het pijnlijkst.
Tja, hij heeft nu eenmaal een verleden, hij was eerst met haar.
En toen had hij nog geen kinderen, en wist hij niet hoe zwaar het vaderschap hem zou vallen.
Dat heeft verder weinig met commitment naar jou toe te maken, maar met de realiteit dat hij twee kinderen genoeg vindt.
Ik denk dat je goed moet nadenken of je werkelijk zelf kinderen wil.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:30
woensdag 5 augustus 2020 om 12:37
Deels, het is logisch op onze leeftijd. Ik heb natuurlijk ook al wel een 'leven' gehad.
Meer dat hij kinderen niet met mij zou willen delen... Ik zou dat heel graag met hem willen
woensdag 5 augustus 2020 om 12:38
Heb je ze parttime en deel je dan ook nog de zorg met een zeer toegewijde partner?
En ja, ik vind ook vermoeiend hoor. Ik ben ook snel overprikkeld. En ik ben geen alleenstaande ouder. Dus eens over dat het ook gewoon zwaar kan zijn.
Maar hij geeft aan bij TO dat hij daar niet nog een keer zin in heeft. Dat hij het in die parttime-met- hulpsituatie al zwaar uitputtend vindt.
Waarom is het raar omdat wel goed te realiseren voor je er nog een kind wil mee maken die wel fulltime er is?
woensdag 5 augustus 2020 om 12:48
Je bent vooral jaloers dat hij dit met een ander wel heeft gedaan. Maar je moet wel beseffen dat dat een andere situatie was. Voordat je aan kinderen begint, weet niemand hoe dat zal zijn. En hij ervaart het blijkbaar als behoorlijk zwaar. Of dat terecht is of niet maakt weinig uit, hij ervaart het zo. De keuze maken voor nog een kind, is dan ineens anders, omdat je veel beter weet dat je het zwaar vindt. Het is dus niet zo zeer dat hij het met een ander wel wilde en met jou niet. Hij wilde het wel toen hij nog geen idee had wat het inhield, en heeft er meer twijfels over nu hij dat wel weet. Dat is niet raar, en heeft niks met jou of zijn gevoel voor jou te maken.
Tegelijk mag jij wel een kind willen, alleen bestaat de kans dat dat dan niet met hem is. En die keuze moet jij maken, wil je hoe dan ook een kind, of wil je een kind met hem.
Tegelijk mag jij wel een kind willen, alleen bestaat de kans dat dat dan niet met hem is. En die keuze moet jij maken, wil je hoe dan ook een kind, of wil je een kind met hem.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:49
Oke misschien moet ik dit ook nog even uitleggen;
Ik heb hem de vraag gesteld of hij bij mij zou blijven als ik zelf zou kiezen voor een kind, het antwoord daarop is 'ja'.
Dit vind ik dus echt een beetje gek want hij is nu chronisch vermoeid en wilt dus wel voor een kind van mij en niet van ons zorgen... Denk daar ook dat commitment hetgeen is wat direct bij mij omhoog komt. Wat vinden jullie daarvan dan?
Ik heb hem de vraag gesteld of hij bij mij zou blijven als ik zelf zou kiezen voor een kind, het antwoord daarop is 'ja'.
Dit vind ik dus echt een beetje gek want hij is nu chronisch vermoeid en wilt dus wel voor een kind van mij en niet van ons zorgen... Denk daar ook dat commitment hetgeen is wat direct bij mij omhoog komt. Wat vinden jullie daarvan dan?
woensdag 5 augustus 2020 om 12:56
Wat bedoel je, dat jij binnen deze relatie een kind zou krijgen van een donor?notendopje09 schreef: ↑05-08-2020 12:49Oke misschien moet ik dit ook nog even uitleggen;
Ik heb hem de vraag gesteld of hij bij mij zou blijven als ik zelf zou kiezen voor een kind, het antwoord daarop is 'ja'.
Dit vind ik dus echt een beetje gek want hij is nu chronisch vermoeid en wilt dus wel voor een kind van mij en niet van ons zorgen... Denk daar ook dat commitment hetgeen is wat direct bij mij omhoog komt. Wat vinden jullie daarvan dan?
Als hij dan bij je zou blijven lijkt me dat hij gewoon niet verantwoordelijk wil zijn voor nóg een kind. En wie zegt dat hij ervoor wil zorgen?
Ik zie niet in hoe dit te maken heeft met wel of geen commitment naar jou toe.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:58
Inderdaad van een donor, en dan wilt hij WEL voor dat kind zorgen...Rosalind schreef: ↑05-08-2020 12:56Wat bedoel je, dat jij binnen deze relatie een kind zou krijgen van een donor?
Als hij dan bij je zou blijven lijkt me dat hij gewoon niet verantwoordelijk wil zijn voor nóg een kind. En wie zegt dat hij ervoor wil zorgen?
Ik zie niet in hoe dit te maken heeft met wel of geen commitment naar jou toe.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:58
Je hangt zijn liefde aan het jouw geven van een kind ja of nee? Dan heeft hij zich bewezen?notendopje09 schreef: ↑05-08-2020 12:37Deels, het is logisch op onze leeftijd. Ik heb natuurlijk ook al wel een 'leven' gehad.
Meer dat hij kinderen niet met mij zou willen delen... Ik zou dat heel graag met hem willen
woensdag 5 augustus 2020 om 12:58
Precies dit.
Omdat hij geen kinderen meer wil, zou hij niet genoeg van je houden?
Besef je wel dat een kind niet alleen het dagelijkse zorgen, maar ook een hele grote verantwoordelijkheid met zich meebrengt?
Ik vind het juist voor hem spreken dat hij niet klakkeloos nóg een kind op de wereld zet.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:59
Ervoor zorgen. Maar hij is niet de vader.notendopje09 schreef: ↑05-08-2020 12:58Inderdaad van een donor, en dan wilt hij WEL voor dat kind zorgen...
woensdag 5 augustus 2020 om 12:59
Ik vind jouw redenatie op dit vlak een beetje ziek.notendopje09 schreef: ↑05-08-2020 12:49Oke misschien moet ik dit ook nog even uitleggen;
Ik heb hem de vraag gesteld of hij bij mij zou blijven als ik zelf zou kiezen voor een kind, het antwoord daarop is 'ja'.
Dit vind ik dus echt een beetje gek want hij is nu chronisch vermoeid en wilt dus wel voor een kind van mij en niet van ons zorgen... Denk daar ook dat commitment hetgeen is wat direct bij mij omhoog komt. Wat vinden jullie daarvan dan?
woensdag 5 augustus 2020 om 13:00
Hij zegt dat ze uit elkaar gegroeid waren. Ik weet het fijne er niet van. Enige wat ik weet is dat zou nu bijna bevalt van derde kindje en dus binnen een half jaar zwanger is geraakt van nieuwe partner.
woensdag 5 augustus 2020 om 13:04
notendopje09 schreef: ↑05-08-2020 12:58Inderdaad van een donor, en dan wilt hij WEL voor dat kind zorgen...
Hij wil de eindverantwoordelijkheid niet.
Dus hij zal eerder 'oppas' zijn dan vader. Dat kan niet anders.
En dat zegt niets over zijn liefde voor jou.
woensdag 5 augustus 2020 om 13:05
notendopje09 schreef: ↑05-08-2020 13:03Is het dan niet zo dat zoiets samen doen ook een heel mooi aspect is van een relatie -en dit binding versterkt? Misschien ben ik de boel aan het romantiseren geen idee, ik ken het dus niet...
Oei oei oei. Dat is zéker de boel romantiseren.
Van wat ik hier altijd lees zijn dat de tropenjaren. En juist de jaren waarop man en vrouw elkaar kwijt raken. Oja, zoals jouw vriend ook is overkomen...
woensdag 5 augustus 2020 om 13:06
Hij zorgt dus gemiddeld twee dagen per week voor zijn kinderen, waarvan jij de helft doet. Dus zijn zorgdeel is zo ongeveer 1 dag per week. Waar hij chronisch vermoeid van raakt. Ik zou, als je dit vooraf al weet, niet samen aan kinderen beginnen.
