Relaties
alle pijlers
Hoe gaan jullie om met deze emoties?
woensdag 5 augustus 2020 om 11:34
Ik ben op zoek naar vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten. En ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan en ervaren.
Ik ben bijna 36 en heb een hele fijne relatie met mijn partner, nu ongeveer een jaar.
Eigenlijk heb ik nooit in die zin een kinderwens gehad dat ik dit al wist van jongs af aan. Ook niet een definitieve ik wil nooit kinderen. Mijn insteek, die nog steeds hetzelfde is, is als het plaatje klopt en het komt dan zou het iets moois zijn.
Echter ik merk, dat mijn moedergevoelens enorm worden aangewakkerd door de 2 lieve kindjes van mijn vriend uit zijn vorige relatie. Ze zijn 2 -en 4 en we gaan steeds meer aan elkaar hechten, en hoe meer dit gebeurd hoe meer ik eigenlijk verlang naar een eigen kindje met mijn vriend.
Mijn vriend vindt de opvoeding zwaar, hij noemt het een chronische uitputting. En is ook door zijn ex verlaten toen de jongste nog maar 4 maanden was.
Ik begrijp dus echt zijn standpunt, ik zie dat het hem moeilijk valt en hoe moe hij is. ik probeer ook zoveel mogelijk te helpen en ik begrijp de klap die hij heeft gekregen door de breuk.
Het neemt alleen niet weg dat ik ook echt die moedergevoelens heb. Deze worden alleen maar sterker. ik probeer er met hem over te praten, hij slaat alleen dicht. Ik vraag niet nu voor een kindje, maar wil niet dat hij de beslissing maakt het niet meer te willen terwijl ik hoop op dat het ooit gaat komen.
Zijn antwoord is dus geen definitieve 'nee' maar hij kan ook geen toezeggingen doen. Dit vind ik pijnlijk.
En dan kom ik dus op mijn punt. Garanties zijn er nooit, misschien zou het bijvoorbeeld niet eens lukken, maar het idee dat hij deze commitment wel met een andere vrouw wilde aangaan en dit niet met mij zou doen, dat vind ik nog het pijnlijkst.
Ik merk dat ik hier echt last van ervaar.
Hierdoor kamp ik steeds meer met negatieve gedachtes en emoties waar ik mij eigenlijk voor kapot schaam! (Jaloezie, boosheid, buitengesloten voelen etc)
Vinden mensen dit herkenbaar?
Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Relativeren lukt echt wel en ik begrijp dat het vanuit een leven is voort ontstaan waarvan ik geen deel uitmaakte, alleen toch blijven deze emoties en gedachtes steeds opborrelen....
Uiteindelijk vind ik dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven, en ik dus als ik hier tegen blijven botsen mijn eigen pad moet volgen ook al zou ik dit zonde vinden van onze relatie.
Alvast bedankt.
Ik ben bijna 36 en heb een hele fijne relatie met mijn partner, nu ongeveer een jaar.
Eigenlijk heb ik nooit in die zin een kinderwens gehad dat ik dit al wist van jongs af aan. Ook niet een definitieve ik wil nooit kinderen. Mijn insteek, die nog steeds hetzelfde is, is als het plaatje klopt en het komt dan zou het iets moois zijn.
Echter ik merk, dat mijn moedergevoelens enorm worden aangewakkerd door de 2 lieve kindjes van mijn vriend uit zijn vorige relatie. Ze zijn 2 -en 4 en we gaan steeds meer aan elkaar hechten, en hoe meer dit gebeurd hoe meer ik eigenlijk verlang naar een eigen kindje met mijn vriend.
Mijn vriend vindt de opvoeding zwaar, hij noemt het een chronische uitputting. En is ook door zijn ex verlaten toen de jongste nog maar 4 maanden was.
Ik begrijp dus echt zijn standpunt, ik zie dat het hem moeilijk valt en hoe moe hij is. ik probeer ook zoveel mogelijk te helpen en ik begrijp de klap die hij heeft gekregen door de breuk.
Het neemt alleen niet weg dat ik ook echt die moedergevoelens heb. Deze worden alleen maar sterker. ik probeer er met hem over te praten, hij slaat alleen dicht. Ik vraag niet nu voor een kindje, maar wil niet dat hij de beslissing maakt het niet meer te willen terwijl ik hoop op dat het ooit gaat komen.
Zijn antwoord is dus geen definitieve 'nee' maar hij kan ook geen toezeggingen doen. Dit vind ik pijnlijk.
En dan kom ik dus op mijn punt. Garanties zijn er nooit, misschien zou het bijvoorbeeld niet eens lukken, maar het idee dat hij deze commitment wel met een andere vrouw wilde aangaan en dit niet met mij zou doen, dat vind ik nog het pijnlijkst.
Ik merk dat ik hier echt last van ervaar.
Hierdoor kamp ik steeds meer met negatieve gedachtes en emoties waar ik mij eigenlijk voor kapot schaam! (Jaloezie, boosheid, buitengesloten voelen etc)
Vinden mensen dit herkenbaar?
Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Relativeren lukt echt wel en ik begrijp dat het vanuit een leven is voort ontstaan waarvan ik geen deel uitmaakte, alleen toch blijven deze emoties en gedachtes steeds opborrelen....
Uiteindelijk vind ik dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven, en ik dus als ik hier tegen blijven botsen mijn eigen pad moet volgen ook al zou ik dit zonde vinden van onze relatie.
Alvast bedankt.
woensdag 5 augustus 2020 om 13:54
En er moet een vader zijn of zou je het zonder vriend niet willen?notendopje09 schreef: ↑05-08-2020 13:47Ik wil ook graag een kindje voor mezelf maar vind het denk ik ook spannend. Denk dat ik dit niet geheel durf in te zien, en dat doe ik nu wel
woensdag 5 augustus 2020 om 13:57
Lijkt me logisch.notendopje09 schreef: ↑05-08-2020 13:55Het liefst met een vader die het ook met mij wilt. Dat is dus helaas niet mijn vriend maar zijn goed recht
En ik dit geval wil hij het met niemand meer, dus het zegt niets over zijn liefde voor jou.
woensdag 5 augustus 2020 om 13:58
Ik weet het dat is ook het verdrietige eraan..Luci_Morgenster schreef: ↑05-08-2020 13:57Lijkt me logisch.
En ik dit geval wil hij het met niemand meer, dus het zegt niets over zijn liefde voor jou.
woensdag 5 augustus 2020 om 14:00
En dat snap ik dan wel helemaal. Dat beseffen is gewoon naar als je ineens denkt dat je misschien toch wel eigen kinderen wil.
woensdag 5 augustus 2020 om 14:00
En nu? Ga je hem dumpen om op zoek te gaan naar iemand die wel wil?notendopje09 schreef: ↑05-08-2020 13:55Het liefst met een vader die het ook met mij wilt. Dat is dus helaas niet mijn vriend maar zijn goed recht
woensdag 5 augustus 2020 om 14:01
Niet negeren betekent niet hetzelfde als dat je er naar moet luisteren. Als jij een kind wil om je relatie beter te maken dan is dat compleet de verkeerde reden. Herken dat gevoel en werk aan de onderliggende oorzaak. Een kind is dan niet de oplossing voor je problemen of relatie issues.notendopje09 schreef: ↑05-08-2020 13:34Volgens mij neem ik verantwoordelijkheid. Ik kan niet mijn eigen gevoelens negeren met het risico dat ik mij ongelukkig voel en daardoor ook een ander ongelukkig maak.
Vervelend dat mensen zo oordelen maar dat mag.
Daarnaast ook eens kijken waarom jij die wedijver met een ex wil aangaan en op deze manier bevestiging van een partner nodig hebt. Die gevoelens moet je niet negeren en verantwoordelijkheid voor nemen.
woensdag 5 augustus 2020 om 14:10
Het is niet iets wat ik bewust aan wil gaan maar er toch van alles bij voel, en ik ben er niet trots op want ik kan de boel echt wel relativeren.zimi schreef: ↑05-08-2020 14:01Niet negeren betekent niet hetzelfde als dat je er naar moet luisteren. Als jij een kind wil om je relatie beter te maken dan is dat compleet de verkeerde reden. Herken dat gevoel en werk aan de onderliggende oorzaak. Een kind is dan niet de oplossing voor je problemen of relatie issues.
Ik luister ernaar. Dat gevoel van niet willen comitten kwam naar boven door zijn uitspraak mbt wel willen zorgen voor een kindje die ik van een donor zou krijgen. Ik zie nu in dat het met de verantwoording niet kunnen/willen dragen te maken heeft en niets zegt over zijn commitment naar mij.
Neemt niet weg dat ik wel graag een kindje wil hebben met een vader die het ook wilt.
Onze relatie loopt verder goed dus het is voor mij niet een 'redding' maar het zou meer voelen als een 'bezegeling'.
Daarnaast ook eens kijken waarom jij die wedijver met een ex wil aangaan en op deze manier bevestiging van een partner nodig hebt. Die gevoelens moet je niet negeren en verantwoordelijkheid voor nemen.
woensdag 5 augustus 2020 om 14:38
Stop ermee, zo snel mogelijk.
Niemand die even stil staat bij de 2 jonge kinderen die hij al heeft?
Hij geeft aan het nu al slopend te vinden en toch zou jij daar nog romantisch een liefdesbaby van jullie samen bij willen. Wake up, het gaat niet gebeuren met deze man!
Je wens is volkomen terecht, en daar moet je voor gaan, maar niet met deze man en zijn al bestaande gezin.
Zijn kinderen zijn nu nog heel jong en gaan zich ook aan jou hechten, dus stop er gewoon mee.
Mijn zoontje was net 2 toen mijn huidige man in ons leven kwam, en hoe mooi het nu ook allemaal lijkt, het is een hele zware en lange weg geweest om te komen waar we nu zijn.
Dat kost heel veel tijd, geduld en praten. Er zijn zoveel momenten geweest dat ik twijfelde of juist hij.
Hij heeft de zorg voor mijn peuter destijds wel helemaal op zich genomen en is er voor 100% voor gegaan. De band die die 2 nu hebben is heel bijzonder, mijn zoon is nu bijna 6.
Wij hebben het al heel snel over kinderen gehad, ik wist dat hij het wel wilde.
Maar ik wilde het niet.
Hij heeft toen ook een periode nagedacht over onze toekomst en over hoe sterk zijn kinderwens is/was. Conclusie voor hem was dat hij bij mij/ons wilde blijven, ongeacht of daar ooit nog een kindje bij zou komen of niet. Mijn zoon voelde voor hem ook als eigen.
Wij zijn nu 4 jaar verder en ik ben zo goed als uitgerekend van ons kindje samen.
Ik kreeg vorig jaar ineens de drang om ons gezin uit te breiden, was snel zwanger en we wachten nu op onze dochter. Mijn man was daar natuurlijk ook heel blij mee, en ik gun hem ook die baby van ‘zichzelf’ maar voor hem voelt het gewoon als de 2e en niet veel anders dan de relatie met zoon.
Dat kan veranderen natuurlijk als ze geboren is, maar ik heb de afgelopen jaren gezien dat het een topvent en papa is, heb er alle vertrouwen in.
Zoals jij het omschrijft is die basis er gewoon niet, geen energie meer insteken to!
Niemand die even stil staat bij de 2 jonge kinderen die hij al heeft?
Hij geeft aan het nu al slopend te vinden en toch zou jij daar nog romantisch een liefdesbaby van jullie samen bij willen. Wake up, het gaat niet gebeuren met deze man!
Je wens is volkomen terecht, en daar moet je voor gaan, maar niet met deze man en zijn al bestaande gezin.
Zijn kinderen zijn nu nog heel jong en gaan zich ook aan jou hechten, dus stop er gewoon mee.
Mijn zoontje was net 2 toen mijn huidige man in ons leven kwam, en hoe mooi het nu ook allemaal lijkt, het is een hele zware en lange weg geweest om te komen waar we nu zijn.
Dat kost heel veel tijd, geduld en praten. Er zijn zoveel momenten geweest dat ik twijfelde of juist hij.
Hij heeft de zorg voor mijn peuter destijds wel helemaal op zich genomen en is er voor 100% voor gegaan. De band die die 2 nu hebben is heel bijzonder, mijn zoon is nu bijna 6.
Wij hebben het al heel snel over kinderen gehad, ik wist dat hij het wel wilde.
Maar ik wilde het niet.
Hij heeft toen ook een periode nagedacht over onze toekomst en over hoe sterk zijn kinderwens is/was. Conclusie voor hem was dat hij bij mij/ons wilde blijven, ongeacht of daar ooit nog een kindje bij zou komen of niet. Mijn zoon voelde voor hem ook als eigen.
Wij zijn nu 4 jaar verder en ik ben zo goed als uitgerekend van ons kindje samen.
Ik kreeg vorig jaar ineens de drang om ons gezin uit te breiden, was snel zwanger en we wachten nu op onze dochter. Mijn man was daar natuurlijk ook heel blij mee, en ik gun hem ook die baby van ‘zichzelf’ maar voor hem voelt het gewoon als de 2e en niet veel anders dan de relatie met zoon.
Dat kan veranderen natuurlijk als ze geboren is, maar ik heb de afgelopen jaren gezien dat het een topvent en papa is, heb er alle vertrouwen in.
Zoals jij het omschrijft is die basis er gewoon niet, geen energie meer insteken to!
woensdag 5 augustus 2020 om 14:56
HUH? Hoezo niemand?SofieJ1986 schreef: ↑05-08-2020 14:38Stop ermee, zo snel mogelijk.
Niemand die even stil staat bij de 2 jonge kinderen die hij al heeft?
Hij geeft aan het nu al slopend te vinden en toch zou jij daar nog romantisch een liefdesbaby van jullie samen bij willen. Wake up, het gaat niet gebeuren met deze man!
Iedereen hier en TO's vriend ( wat je zelf een zin later tikt) staan daar toch juist bij stil?
woensdag 5 augustus 2020 om 15:05
Kun je de vraagtekens en capslock goed vinden op het toetsenbord? Chill even.Luci_Morgenster schreef: ↑05-08-2020 14:56HUH? Hoezo niemand?
Iedereen hier en TO's vriend ( wat je zelf een zin later tikt) staan daar toch juist bij stil?
Ik vind het kwalijk dat TO zou doorgaan met deze relatie voor de huidige kinderen die er nu al zijn, en nu wennen aan haar en deze situatie.
En dat lees ik weinig terug in de reacties. En de man van TO vind het vooral voor zichzelf slopend, er staat nergens hoe hij denkt dat zijn huidige kinderen daar mee om zouden gaan.
Beetje jammer ook want ik schrijf een uitgebreide reactie met een eerlijk verhaal van mijzelf en jij pikt er 1 zinnetje uit.
woensdag 5 augustus 2020 om 15:08
Had ik allang aangepast.SofieJ1986 schreef: ↑05-08-2020 15:05Kun je de vraagtekens en capslock goed vinden op het toetsenbord? Chill even.
Ik vind het kwalijk dat TO zou doorgaan met deze relatie voor de huidige kinderen die er nu al zijn, en nu wennen aan haar en deze situatie.
En dat lees ik weinig terug in de reacties. En de man van TO vind het vooral voor zichzelf slopend, er staat nergens hoe hij denkt dat zijn huidige kinderen daar mee om zouden gaan.
Beetje jammer ook want ik schrijf een uitgebreide reactie met een eerlijk verhaal van mijzelf en jij pikt er 1 zinnetje uit.
En ik vond dat stukje gewoon raar. Heb je dan het topic gewoon niet gelezen ofzo? Was een raar verwijt die totaal niet klopte.
woensdag 5 augustus 2020 om 15:08
SofieJ1986 schreef: ↑05-08-2020 15:05Kun je de vraagtekens en capslock goed vinden op het toetsenbord? Chill even.
Nou, ik vond het ook een beetje gek. Alsof jij de eerste was in dit topic die aan zijn kinderen dacht.
woensdag 5 augustus 2020 om 15:14
Mooi om te lezen dat voor jou en je partner alles naar wens is uitgepakt. Ook al denk ik (maar dat is ook een aanname) dat het wellicht voor een man iets gemakkelijker te accepteren valt dat partner geen kinderwens heeft, denk voor vrouwen een wat meer primaire emotie (moedergevoelens)SofieJ1986 schreef: ↑05-08-2020 15:05Kun je de vraagtekens en capslock goed vinden op het toetsenbord? Chill even.
Ik vind het kwalijk dat TO zou doorgaan met deze relatie voor de huidige kinderen die er nu al zijn, en nu wennen aan haar en deze situatie.
En dat lees ik weinig terug in de reacties. En de man van TO vind het vooral voor zichzelf slopend, er staat nergens hoe hij denkt dat zijn huidige kinderen daar mee om zouden gaan.
Ik kan bevestigen dat deze aanname niet klopt. Ik zou nooit vanuit zelf belang iets doorzetten als ik daarmee een ander zou schaden, en als laatste die kleintjes wat die verdienen het allerbeste. Dat wil ik ze ook geven maar dat zou betekenen dat het ten kosten zou gaan van het luisteren naar mijn eigen behoeftes. Vandaar dat ik er ook voor ga kiezen dit niet voort te zetten.
Beetje jammer ook want ik schrijf een uitgebreide reactie met een eerlijk verhaal van mijzelf en jij pikt er 1 zinnetje uit.
woensdag 5 augustus 2020 om 15:23
Ja dat zou best kunnen, zal voor een man anders zijn. Mijn man had dan misschien ook het ‘geluk’ dat mijn zoontje pas 2 was waardoor hij ook echt moest zorgen en opvoeden en daardoor ook meer een vader-zoon band heeft gekregen.notendopje09 schreef: ↑05-08-2020 15:14Mooi om te lezen dat voor jou en je partner alles naar wens is uitgepakt. Ook al denk ik (maar dat is ook een aanname) dat het wellicht voor een man iets gemakkelijker te accepteren valt dat partner geen kinderwens heeft, denk voor vrouwen een wat meer primaire emotie (moedergevoelens)
Succes met je keuze, ik denk dat je zelf al wel weet wat het beste is
woensdag 5 augustus 2020 om 15:51
Sorry maar ik snap je reactie niet zo goed. TO moet aan de twee kinderen denken en daarom zsm met de relatie stoppen?SofieJ1986 schreef: ↑05-08-2020 14:38Stop ermee, zo snel mogelijk.
Niemand die even stil staat bij de 2 jonge kinderen die hij al heeft?
Hij geeft aan het nu al slopend te vinden en toch zou jij daar nog romantisch een liefdesbaby van jullie samen bij willen. Wake up, het gaat niet gebeuren met deze man!
Je wens is volkomen terecht, en daar moet je voor gaan, maar niet met deze man en zijn al bestaande gezin.
Zijn kinderen zijn nu nog heel jong en gaan zich ook aan jou hechten, dus stop er gewoon mee.
Mijn zoontje was net 2 toen mijn huidige man in ons leven kwam, en hoe mooi het nu ook allemaal lijkt, het is een hele zware en lange weg geweest om te komen waar we nu zijn.
Dat kost heel veel tijd, geduld en praten. Er zijn zoveel momenten geweest dat ik twijfelde of juist hij.
Hij heeft de zorg voor mijn peuter destijds wel helemaal op zich genomen en is er voor 100% voor gegaan. De band die die 2 nu hebben is heel bijzonder, mijn zoon is nu bijna 6.
Wij hebben het al heel snel over kinderen gehad, ik wist dat hij het wel wilde.
Maar ik wilde het niet.
Hij heeft toen ook een periode nagedacht over onze toekomst en over hoe sterk zijn kinderwens is/was. Conclusie voor hem was dat hij bij mij/ons wilde blijven, ongeacht of daar ooit nog een kindje bij zou komen of niet. Mijn zoon voelde voor hem ook als eigen.
Wij zijn nu 4 jaar verder en ik ben zo goed als uitgerekend van ons kindje samen.
Ik kreeg vorig jaar ineens de drang om ons gezin uit te breiden, was snel zwanger en we wachten nu op onze dochter. Mijn man was daar natuurlijk ook heel blij mee, en ik gun hem ook die baby van ‘zichzelf’ maar voor hem voelt het gewoon als de 2e en niet veel anders dan de relatie met zoon.
Dat kan veranderen natuurlijk als ze geboren is, maar ik heb de afgelopen jaren gezien dat het een topvent en papa is, heb er alle vertrouwen in.
Zoals jij het omschrijft is die basis er gewoon niet, geen energie meer insteken to!
Waarom dan? Zelf heb je in een soortgelijke situatie gezeten en dat is goed afgelopen. Je had al een kind en daar is een kind van jullie beiden bijgekomen. De kinderen van TO´s vriend zijn ook nog erg jong en TO geeft aan veel om ze te geven, net als jouw partner om jouw zoon gaf. Juist die gevoelens deden haar beseffen dat ze graag een kind van zichzelf wil.
Het is duidelijk dat de vriend van TO geen kinderen meer wil maar ik begrijp niet zo goed wat er mis is met de relatie van TO met de kinderen van haar vriend.
woensdag 5 augustus 2020 om 16:02
woensdag 5 augustus 2020 om 16:27
Zoals je hebt kunnen lezen is zij vertrokken en was binnen een half jaar zwanger van 3e kindje, dus je kan je ook afvragen waarom iemand met een baby van dan nog geen jaar dat wilt. Niet te snel oordelen.turquasi schreef: ↑05-08-2020 16:02jullie hebben pas een jaartje iets, eigenlijk had je die kids van hem nog niet hoeven ontmoeten als hij een goede vader zou zijn
Mag ik vragen waarom je deze mening hebt en daardoor meteen vindt dat hij geen goede vader zou zijn?
Het is toch juist voor iedereen en juist voor de kinderen super belangrijk om goed met de nieuwe partner te kunnen opschieten?
Als dit niet het het geval zou zijn zou dat een zeer legitieme reden zijn om een relatie niet voort te zetten. En om daar achter te komen ga je toch geen jaren wachten met een ontmoeting?
ik durf er geld op in te zetten dat je over een paar maanden weet waarom zijn ex de benen nam met een baby
