Relaties
alle pijlers
Hoe houd je het leuk in een lange relatie?
donderdag 8 februari 2024 om 11:15
Hi viva forum,
Ik ben midden 30, al 14 jaar samen met mijn vriend en we hebben het allemaal goed voor elkaar. Twee leuke kinderen, koophuis, goede banen, op papier perfect. We zijn allebei fysiek in goede vorm en vinden elkaar ook nog aantrekkelijk. Maar er mist iets.
Sinds een aantal jaar praten we nauwelijks met elkaar, er is weinig interesse in elkaar, en er zijn geen gezamenlijke hobby's. Los van elkaar gaat het wel goed, ik ga geregeld op stap met vriendinnen of collega's, heb genoeg hobby's en ga er geregeld op uit met de kinderen. Hij heeft het sociaal wat minder druk, maar heeft daar ook minder behoefte aan.
Sinds een jaar of 2, 3, heb ik het gevoel dat datgene wat we samen hebben weg is. We zijn een prima team, maar alles is functioneel. De gesprekken zijn oppervlakkig, de seks is plichtmatig, het aantal dates beperkt tot een of twee per jaar.
Drie maanden geleden is alles tot ontploffing gekomen, ik heb hem verteld dat ik gevoelens had voor een ander en dat ik onze relatie zoals het nu ging niet meer zag zitten. Sindsdien praten we veel over onze relatie, wat we willen in de toekomst en hoe het zit tussen ons. We hebben ook een aantal sessies relatietherapie gehad om onze communicatie te verbeteren en tot de kern van onze problemen te komen. Ook hebben we beiden individueel therapie.
Probleem voor mij is dat de twijfel blijft. Ik heb vooral moeite met het zien van een leuke toekomst samen. In de begin fase van onze relatie waren de doelen vanzelfsprekend. Afstuderen, woonruimte zoeken, kinderen krijgen. Maar nu de kinderen op school zitten en de basisdoelen behaald zijn loop ik helemaal vast. Mijn vriend geeft aan dat hij het steeds moeilijker heeft met mijn twijfel. Hij wil er samen voor gaan, maar is terughoudend.
Is dit alles? Wat moet ik nog met onze relatie, en met mijn eigen leven? Het voelt als een combinatie van een relatiecrisis en een midlife crisis.
Nu is mijn vraag aan jullie, wie heeft er in een soortgelijke situatie gezeten en kan daar zijn/haar ervaringen over delen? Gaat het over?
Ik ben midden 30, al 14 jaar samen met mijn vriend en we hebben het allemaal goed voor elkaar. Twee leuke kinderen, koophuis, goede banen, op papier perfect. We zijn allebei fysiek in goede vorm en vinden elkaar ook nog aantrekkelijk. Maar er mist iets.
Sinds een aantal jaar praten we nauwelijks met elkaar, er is weinig interesse in elkaar, en er zijn geen gezamenlijke hobby's. Los van elkaar gaat het wel goed, ik ga geregeld op stap met vriendinnen of collega's, heb genoeg hobby's en ga er geregeld op uit met de kinderen. Hij heeft het sociaal wat minder druk, maar heeft daar ook minder behoefte aan.
Sinds een jaar of 2, 3, heb ik het gevoel dat datgene wat we samen hebben weg is. We zijn een prima team, maar alles is functioneel. De gesprekken zijn oppervlakkig, de seks is plichtmatig, het aantal dates beperkt tot een of twee per jaar.
Drie maanden geleden is alles tot ontploffing gekomen, ik heb hem verteld dat ik gevoelens had voor een ander en dat ik onze relatie zoals het nu ging niet meer zag zitten. Sindsdien praten we veel over onze relatie, wat we willen in de toekomst en hoe het zit tussen ons. We hebben ook een aantal sessies relatietherapie gehad om onze communicatie te verbeteren en tot de kern van onze problemen te komen. Ook hebben we beiden individueel therapie.
Probleem voor mij is dat de twijfel blijft. Ik heb vooral moeite met het zien van een leuke toekomst samen. In de begin fase van onze relatie waren de doelen vanzelfsprekend. Afstuderen, woonruimte zoeken, kinderen krijgen. Maar nu de kinderen op school zitten en de basisdoelen behaald zijn loop ik helemaal vast. Mijn vriend geeft aan dat hij het steeds moeilijker heeft met mijn twijfel. Hij wil er samen voor gaan, maar is terughoudend.
Is dit alles? Wat moet ik nog met onze relatie, en met mijn eigen leven? Het voelt als een combinatie van een relatiecrisis en een midlife crisis.
Nu is mijn vraag aan jullie, wie heeft er in een soortgelijke situatie gezeten en kan daar zijn/haar ervaringen over delen? Gaat het over?
dinsdag 13 februari 2024 om 14:12
Eens!Mis_poes schreef: ↑08-02-2024 13:23Dit vind ik echt een onzinnig antwoord, kinderen gaan op gevoel en die hebben echt wel door dat de liefde weg is, vervolgens wordt dat hun voorbeeld en dus normaal!
Geef het goede voorbeeld, doe moeite voor elkaar, maar is het echt weg, kies voor jezelf, zorg goed voor jezelf en creëer weer geluk, liefde en plezier!
Dat is pas goed voor je kinderen.
dinsdag 13 februari 2024 om 17:05
Hi allemaal,
ik lees alles alleen reageer ik niet altijd omdat ik ook gewoon niet helemaal weet wat ik moet zeggen.
Voor de mensen die zeggen dat je werk in je relatie moet steken, helemaal mee eens. Daarom praten we nu ook veel met elkaar en proberen we op een rij te krijgen wat we allebei nog willen uit onze relatie, en of we elkaar dat kunnen bieden.
Maar aan de andere kant zit ik met, wat als de liefde gewoon weg is. Er is de afgelopen jaren van alles gebeurd, waaronder wederzijdse verwaarlozing en neerbuigend doen over mijn gevoelens en mening. Iets wat in onze huidige gesprekken nog steeds gebeurt. Ik herken dat nu beter en geef het meteen aan als mijn gevoelens gekrenkt worden, dat is nieuw voor mij en daar moet mijn partner ook aan wennen.
Waar trek je de grens, en wat is nog te repareren? Voor nu praten we verder en proberen we meer een-op-een tijd voor elkaar te maken. Met als afspraak dat als een van ons beiden het gevoel heeft dat het niet meer te doen is, dat we dat meteen aangeven.
ik lees alles alleen reageer ik niet altijd omdat ik ook gewoon niet helemaal weet wat ik moet zeggen.
Voor de mensen die zeggen dat je werk in je relatie moet steken, helemaal mee eens. Daarom praten we nu ook veel met elkaar en proberen we op een rij te krijgen wat we allebei nog willen uit onze relatie, en of we elkaar dat kunnen bieden.
Maar aan de andere kant zit ik met, wat als de liefde gewoon weg is. Er is de afgelopen jaren van alles gebeurd, waaronder wederzijdse verwaarlozing en neerbuigend doen over mijn gevoelens en mening. Iets wat in onze huidige gesprekken nog steeds gebeurt. Ik herken dat nu beter en geef het meteen aan als mijn gevoelens gekrenkt worden, dat is nieuw voor mij en daar moet mijn partner ook aan wennen.
Waar trek je de grens, en wat is nog te repareren? Voor nu praten we verder en proberen we meer een-op-een tijd voor elkaar te maken. Met als afspraak dat als een van ons beiden het gevoel heeft dat het niet meer te doen is, dat we dat meteen aangeven.
dinsdag 13 februari 2024 om 19:21
Ik heb (alweer) een nieuwe Nick aan moeten maken, dus geen idee wanneer dit bericht geplaatst wordt…
Herkenbaar to… helaas. Zit momenteel in een soortgelijke situatie. Bijna 20 jaar samen, 2 kinderen. En het gaat eigenlijk al een hele tijd niet lekker. Ook met mij niet. Er is (was) ook niks mis hoor, thuis loopt alles prima maar we zijn elkaar ergens kwijt geraakt. We praten niet echt met elkaar, doen weinig/niks samen. Ik ben een tijdje geleden vreemd gegaan (eenmalig “in het echt” en daarna langere tijd app contact). Man heeft dat ontdekt, bom gebarsten.
Ik ben net begonnen met therapie. Ik ben namelijk echt niet gelukkig, al langere tijd niet. Relatie therapie is iets wat nog geregeld moet worden. Dat ik eerst aan mezelf werk is misschien egoïstisch maar wel nodig denk ik. Dat wil man ook.
Dit heeft er wel voor gezorgd dat we weer echt zijn gaan praten met elkaar.
Maar jouw topic is ook een soort eye opener. Wat als het echt op is? Dat vraag ik me wel eens af. Maar daar wil ik voorlopig nog niet aan toegeven. Er gaat zoveel door mijn hoofd en ik kan het allemaal nog niet ordenen.
En ja, als ik mijn man was had ik mij de deur uit geschopt. Maar dat heeft ie dus niet gedaan.
Herkenbaar to… helaas. Zit momenteel in een soortgelijke situatie. Bijna 20 jaar samen, 2 kinderen. En het gaat eigenlijk al een hele tijd niet lekker. Ook met mij niet. Er is (was) ook niks mis hoor, thuis loopt alles prima maar we zijn elkaar ergens kwijt geraakt. We praten niet echt met elkaar, doen weinig/niks samen. Ik ben een tijdje geleden vreemd gegaan (eenmalig “in het echt” en daarna langere tijd app contact). Man heeft dat ontdekt, bom gebarsten.
Ik ben net begonnen met therapie. Ik ben namelijk echt niet gelukkig, al langere tijd niet. Relatie therapie is iets wat nog geregeld moet worden. Dat ik eerst aan mezelf werk is misschien egoïstisch maar wel nodig denk ik. Dat wil man ook.
Dit heeft er wel voor gezorgd dat we weer echt zijn gaan praten met elkaar.
Maar jouw topic is ook een soort eye opener. Wat als het echt op is? Dat vraag ik me wel eens af. Maar daar wil ik voorlopig nog niet aan toegeven. Er gaat zoveel door mijn hoofd en ik kan het allemaal nog niet ordenen.
En ja, als ik mijn man was had ik mij de deur uit geschopt. Maar dat heeft ie dus niet gedaan.
woensdag 14 februari 2024 om 23:44
Onderhoud: ja. Uit elkaar gaan omdat het even niet zo spannend meer is: nee.tinder schreef: ↑13-02-2024 14:08Hier ben ik het zo ontzettend niet mee eens! Allemachtig. onderhoud aan je relatie is zo belangrijk, juist met kinderen. Anders weet je zeker dat als de kinderen uitvliegen je zwijgend aan tafel naar elkaar zit te kijken 'wat nu'.
Juist je partnerrelatie naast je ouderrelatie onderhouden, ook nog eens een goed voorbeeld voor je kinderen.
donderdag 15 februari 2024 om 00:14
Zie jij je 80 worden samen met je man?
Dit was voor mij doorslaggevend, dat ik me die vraag stelde.
En ik was jaloers op andere stellen, dat die het gezellig hadden, dingen samen deelden, ergens samen in stonden. Ik kende dat niet.
Maar ja, ik had het goed voor elkaar. Huisje boompje beestje. Leuk huisje ook, ouders trots op me, waardoor ik de druk voelde. Kon ik het zelf, was het zielig voor de kinderen... ik was thuisblijfmoeder. Kon ik het regelen, werken en voor de kinderen zorgen, hoe moest dat, ik kende dat niet, geen ervaring mee. Dus het was het makkelijkst om te blijven in de situatie. Maar daar was ik niet gelukkig mee.
Het is voor mij inmiddels een 20 jaar geleden en wat ben ik blij dat ik de grote stap heb durven nemen. Want ik heb inmiddels een man waarmee ik door dik en dun ga, ik ben altijd blij als ik hem zie, ik kan mijn ei bij hem kwijt en andersom zorg ik voor hem want dat is belangrijk voor mij. Hij is mijn thuisbasis, hij is alles en dat gun ik iedereen. Maar ik heb er toendertijd wel veel voor moeten overwinnen. De onzekerheid, alles achter me laten, dat was doodeng. Maar.. wel de moeite waard. Ik gun jou hetzelfde geluk, dat je blij bent met je leven en met wie je dat deelt.
Dit was voor mij doorslaggevend, dat ik me die vraag stelde.
En ik was jaloers op andere stellen, dat die het gezellig hadden, dingen samen deelden, ergens samen in stonden. Ik kende dat niet.
Maar ja, ik had het goed voor elkaar. Huisje boompje beestje. Leuk huisje ook, ouders trots op me, waardoor ik de druk voelde. Kon ik het zelf, was het zielig voor de kinderen... ik was thuisblijfmoeder. Kon ik het regelen, werken en voor de kinderen zorgen, hoe moest dat, ik kende dat niet, geen ervaring mee. Dus het was het makkelijkst om te blijven in de situatie. Maar daar was ik niet gelukkig mee.
Het is voor mij inmiddels een 20 jaar geleden en wat ben ik blij dat ik de grote stap heb durven nemen. Want ik heb inmiddels een man waarmee ik door dik en dun ga, ik ben altijd blij als ik hem zie, ik kan mijn ei bij hem kwijt en andersom zorg ik voor hem want dat is belangrijk voor mij. Hij is mijn thuisbasis, hij is alles en dat gun ik iedereen. Maar ik heb er toendertijd wel veel voor moeten overwinnen. De onzekerheid, alles achter me laten, dat was doodeng. Maar.. wel de moeite waard. Ik gun jou hetzelfde geluk, dat je blij bent met je leven en met wie je dat deelt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
