Relaties
alle pijlers
Hoe krijg je je vriend weer verliefd?
maandag 7 april 2008 om 23:52
hallo allemaal, even kort probeer ik: Ik ben Mieke en heb sinds iets meer dan een jaar een relatie die vanaf het begin heel erg close en fijn is. Vanaf het eerste moment zijn we bijna elke nacht samen geweest en we hadden het samen écht heel erg fijn...
Maar nu is vriendlief aan het twijfelen geslagen, hij vind dat we té veel op elkaars lip zitten en is de kriebels een beetje kwijt, welke hij per sé weer wil voelen om met mij door te kunnen, naar eigen zeggen is er een gevoel van houden van voor teruggekomen, maar daar is hij nog niet helemaal aan toe...
Hij wil me niet kwijt en wil echt de kriebels weer terug maar daarvoor wil hij afstand van mij...
Mijn vraag is dan ook, wat moet ik nu juist wel en wat juist niet doen om bij hem de kriebels weer terug te laten komen, zonder mezelf hierin te verliezen, ik wil gewoon weer dat hij voor mij vecht, hoe kan ik dan het beste handelen op dit moment?
Heb hem zojuist laten gaan, hij wilde weg, Wat hij aan het doen is weet ik niet, maar vind het moeilijk...
Werd voordat hij weg ging heel erg verdrietig en wilde per sé praten wat zorgde voor nog een extra ruzie omdat hij hier alles behalve op zat te wachten, hij wilde gewoon even weg...
Voor ons?! Maar dit is voor mij heel moeilijk te begrijpen, omdat ik zo graag bij hem ben...
Heb hem net laten gaan met de woorden, neem pas weer contact met me op als je me mist en me weer wilt zien...
Dus wat moet ik doen, om weer dat vriendje van een jaar geleden te krijgen die 100% voor mij gaat en voor me vecht, me wil?!
Maar nu is vriendlief aan het twijfelen geslagen, hij vind dat we té veel op elkaars lip zitten en is de kriebels een beetje kwijt, welke hij per sé weer wil voelen om met mij door te kunnen, naar eigen zeggen is er een gevoel van houden van voor teruggekomen, maar daar is hij nog niet helemaal aan toe...
Hij wil me niet kwijt en wil echt de kriebels weer terug maar daarvoor wil hij afstand van mij...
Mijn vraag is dan ook, wat moet ik nu juist wel en wat juist niet doen om bij hem de kriebels weer terug te laten komen, zonder mezelf hierin te verliezen, ik wil gewoon weer dat hij voor mij vecht, hoe kan ik dan het beste handelen op dit moment?
Heb hem zojuist laten gaan, hij wilde weg, Wat hij aan het doen is weet ik niet, maar vind het moeilijk...
Werd voordat hij weg ging heel erg verdrietig en wilde per sé praten wat zorgde voor nog een extra ruzie omdat hij hier alles behalve op zat te wachten, hij wilde gewoon even weg...
Voor ons?! Maar dit is voor mij heel moeilijk te begrijpen, omdat ik zo graag bij hem ben...
Heb hem net laten gaan met de woorden, neem pas weer contact met me op als je me mist en me weer wilt zien...
Dus wat moet ik doen, om weer dat vriendje van een jaar geleden te krijgen die 100% voor mij gaat en voor me vecht, me wil?!
dinsdag 8 april 2008 om 11:23
Ik claimde mijn vriend ook heel erg.. Had bijna geen vriendinnen en vond dat mijn vriend teveel bezig was met zijn eigen ding.. Hij speelt een spel op de pc met zijn vrienden waarvan hij nu een eind vandaan woont. Ik voelde me alleen en werd er gestresst door.
Ik kreeg weer contact met mijn beste jeugdvriendin ging stappen met haar, ging meer dingen alleen doen en in december een eigen pctje aangeschaft..
En juist nu ik meer dingen alleen doe is het tussen mijn vriend en mij alleen maar beter geworden.. Hij heeft zijn eigen ding nodig net zoals ik..
Ik kreeg weer contact met mijn beste jeugdvriendin ging stappen met haar, ging meer dingen alleen doen en in december een eigen pctje aangeschaft..
En juist nu ik meer dingen alleen doe is het tussen mijn vriend en mij alleen maar beter geworden.. Hij heeft zijn eigen ding nodig net zoals ik..
dinsdag 8 april 2008 om 11:28
Ik bedoelde inderdaad meer ik wil weer mijn eigen touwtjes in handen hebben, zonder de angst om hem te verliezen daarbij
Welke stappen moet ik zetten, moet ik overleggen, of juist gewoon doen...
Heb namelijk geen zin in dat we een spelletje gaan spelen met elkaar, wie het drukste sociale leven heeft! Want dat heeft hij en dat weet hij ook...
Ik heb niet zoveel vriendinnen, maar ben druk bezig met uitzoeken wat ik wil met mijn leventje...
Heb op eigen houtje hulp gezocht, naar de dokter gegaan..
Heb de dingen nu voor mezelf al redelijk op een rijtje maar ben nog wel erg kwetsbaar...
Kom net uit een hele diepe dip waarin ik het allemaal echt niet meer zag zitten, vond mezelf echt niet meer de moeite waard...
Nu zie ik alweer in dat DAT niet waar is, alleen hoe trek ik hem mee uit dat dal, waar hij zich nog in bevind, hij weet ook niet wat hij wil...
En hoe red ik ons, of heb ik mezelf al te kwetsbaar opgesteld in deze relatie en is de kans dat het goedkomt voorgoed verkeken door mijn psychologische problemen de laatste maanden...( een deel door onzekerheid, een deel door zijn afstandelijke gedrag)
Toen ik zo kwetsbaar was, steunde hij me voor mijn gevoel 100%, maar nu merk ik aan hem dat het misschien teveel was en het nu verloren is omdat hij in anderen meer heil ziet, meer plezier...
En dat maakt me zo verdrietig, omdat ik de wilskracht heb om er zelf uit te komen, met hem! dat het tussen ons weer goed komt.
Welke stappen moet ik zetten, moet ik overleggen, of juist gewoon doen...
Heb namelijk geen zin in dat we een spelletje gaan spelen met elkaar, wie het drukste sociale leven heeft! Want dat heeft hij en dat weet hij ook...
Ik heb niet zoveel vriendinnen, maar ben druk bezig met uitzoeken wat ik wil met mijn leventje...
Heb op eigen houtje hulp gezocht, naar de dokter gegaan..
Heb de dingen nu voor mezelf al redelijk op een rijtje maar ben nog wel erg kwetsbaar...
Kom net uit een hele diepe dip waarin ik het allemaal echt niet meer zag zitten, vond mezelf echt niet meer de moeite waard...
Nu zie ik alweer in dat DAT niet waar is, alleen hoe trek ik hem mee uit dat dal, waar hij zich nog in bevind, hij weet ook niet wat hij wil...
En hoe red ik ons, of heb ik mezelf al te kwetsbaar opgesteld in deze relatie en is de kans dat het goedkomt voorgoed verkeken door mijn psychologische problemen de laatste maanden...( een deel door onzekerheid, een deel door zijn afstandelijke gedrag)
Toen ik zo kwetsbaar was, steunde hij me voor mijn gevoel 100%, maar nu merk ik aan hem dat het misschien teveel was en het nu verloren is omdat hij in anderen meer heil ziet, meer plezier...
En dat maakt me zo verdrietig, omdat ik de wilskracht heb om er zelf uit te komen, met hem! dat het tussen ons weer goed komt.
dinsdag 8 april 2008 om 11:31
quote:miekje1986 schreef op 08 april 2008 @ 10:09:
Ik zelf vind afstand nemen en vrijheid geven heel moeilijk, niet omdat ik, inderdaad mijn leven om hem heen heb ingericht, maar omdat ik dan bang ben dat hij boos is of teleurgesteld als ik een tijdje niks van me laat horen, of me juist niet mist.
Aan de andere kant verlang IK naar rust, afstand en wat meer tijd voor mezelf, dat ik ook een keer kan gaan en staan waar ik wil. Ik hou zoveel van hem maar durf nooit meer voor mezelf te kiezen. Uit angst hem kwijt te raken, terwijl ik misschien eigenlijk juist voor mezelf zou moeten kiezen en kijken hoe het dan gaat.Neem die rust, afstand en tijd als je dat wil. Als je elkaar constant ziet, je geen eigen leven hebt... Dan is een relatie echt niet gezond. Ik kan er over meepraten! Ik heb nu ook ongeveer een jaar een relatie en wilde ook het liefst 24 uur per dag bij mijn vriendin zijn. Tsja, je bent verliefd... Maar na een half jaar ging ik twijfelen. Dat doe ik nog steeds en ik weet ook nog niet zo goed waar het vandaan komt, maar ik weet WEL dat we elkeer veel te vaak zagen. Volgensmij heeft dat er zeker toe bijgedragen dat ik het af en toe niet meer weet en me benauwd voel. Ik mis (onbewust) mijn vrijheid, maar tegelijkertijd wil ik haar ook dolgraag zien. Ik denk dat ik bang ben/was om de controle over 'ons' te verliezen als zij er niet zou zijn. Ik bedoel, in een relatie hoor je er toch altijd voor elkaar te zijn? Nu zie ik in dat die gedachte heel ongezond is. In een goede relatie laat je elkaar juist vrij. Als je zin hebt om je vrienden te zien, dan moet dat gewoon kunnen. Als je even lekker alleen een avondje voor de buis wil hangen ook. Net als naar school/naar je werk gaan. Het is echt zo belangrijk om ook een eigen leven te hebben... Jezelf afhankelijk van iemand anders opstellen voelt gewoon benauwend. Hoe mijn vriendin en ik het nu doen: we zien elkaar alleen in het weekend, van vrijdagavond tot maandagochtend/middag. Doordeweeks hebben we onze eigen dingen, en zelfs in het weekend ook nog wel. We moeten bijvoorbeeld allebei wel eens werken. Ik vind het heerlijk! In het begin vond ik het vreselijk om elkaar niet meer doordeweeks te zien, maar ik merk dat het onze relatie alleen maar ten goede komt Enneh, gelukkig bestaat er nog zoiets als een mobieltje om de tussentijd te overbruggen. Want helemaal geen contact is ook weer zoiets!
Ik zelf vind afstand nemen en vrijheid geven heel moeilijk, niet omdat ik, inderdaad mijn leven om hem heen heb ingericht, maar omdat ik dan bang ben dat hij boos is of teleurgesteld als ik een tijdje niks van me laat horen, of me juist niet mist.
Aan de andere kant verlang IK naar rust, afstand en wat meer tijd voor mezelf, dat ik ook een keer kan gaan en staan waar ik wil. Ik hou zoveel van hem maar durf nooit meer voor mezelf te kiezen. Uit angst hem kwijt te raken, terwijl ik misschien eigenlijk juist voor mezelf zou moeten kiezen en kijken hoe het dan gaat.Neem die rust, afstand en tijd als je dat wil. Als je elkaar constant ziet, je geen eigen leven hebt... Dan is een relatie echt niet gezond. Ik kan er over meepraten! Ik heb nu ook ongeveer een jaar een relatie en wilde ook het liefst 24 uur per dag bij mijn vriendin zijn. Tsja, je bent verliefd... Maar na een half jaar ging ik twijfelen. Dat doe ik nog steeds en ik weet ook nog niet zo goed waar het vandaan komt, maar ik weet WEL dat we elkeer veel te vaak zagen. Volgensmij heeft dat er zeker toe bijgedragen dat ik het af en toe niet meer weet en me benauwd voel. Ik mis (onbewust) mijn vrijheid, maar tegelijkertijd wil ik haar ook dolgraag zien. Ik denk dat ik bang ben/was om de controle over 'ons' te verliezen als zij er niet zou zijn. Ik bedoel, in een relatie hoor je er toch altijd voor elkaar te zijn? Nu zie ik in dat die gedachte heel ongezond is. In een goede relatie laat je elkaar juist vrij. Als je zin hebt om je vrienden te zien, dan moet dat gewoon kunnen. Als je even lekker alleen een avondje voor de buis wil hangen ook. Net als naar school/naar je werk gaan. Het is echt zo belangrijk om ook een eigen leven te hebben... Jezelf afhankelijk van iemand anders opstellen voelt gewoon benauwend. Hoe mijn vriendin en ik het nu doen: we zien elkaar alleen in het weekend, van vrijdagavond tot maandagochtend/middag. Doordeweeks hebben we onze eigen dingen, en zelfs in het weekend ook nog wel. We moeten bijvoorbeeld allebei wel eens werken. Ik vind het heerlijk! In het begin vond ik het vreselijk om elkaar niet meer doordeweeks te zien, maar ik merk dat het onze relatie alleen maar ten goede komt Enneh, gelukkig bestaat er nog zoiets als een mobieltje om de tussentijd te overbruggen. Want helemaal geen contact is ook weer zoiets!
dinsdag 8 april 2008 om 11:47
quote:miekje1986 schreef op 08 april 2008 @ 11:28:
Ik bedoelde inderdaad meer ik wil weer mijn eigen touwtjes in handen hebben, zonder de angst om hem te verliezen daarbij
Welke stappen moet ik zetten, moet ik overleggen, of juist gewoon doen...
Heb namelijk geen zin in dat we een spelletje gaan spelen met elkaar, wie het drukste sociale leven heeft! Want dat heeft hij en dat weet hij ook...
Ik heb niet zoveel vriendinnen, maar ben druk bezig met uitzoeken wat ik wil met mijn leventje...
Heb op eigen houtje hulp gezocht, naar de dokter gegaan..
Heb de dingen nu voor mezelf al redelijk op een rijtje maar ben nog wel erg kwetsbaar...
Kom net uit een hele diepe dip waarin ik het allemaal echt niet meer zag zitten, vond mezelf echt niet meer de moeite waard...
Nu zie ik alweer in dat DAT niet waar is, alleen hoe trek ik hem mee uit dat dal, waar hij zich nog in bevind, hij weet ook niet wat hij wil...
En hoe red ik ons, of heb ik mezelf al te kwetsbaar opgesteld in deze relatie en is de kans dat het goedkomt voorgoed verkeken door mijn psychologische problemen de laatste maanden...( een deel door onzekerheid, een deel door zijn afstandelijke gedrag)
Toen ik zo kwetsbaar was, steunde hij me voor mijn gevoel 100%, maar nu merk ik aan hem dat het misschien teveel was en het nu verloren is omdat hij in anderen meer heil ziet, meer plezier...
En dat maakt me zo verdrietig, omdat ik de wilskracht heb om er zelf uit te komen, met hem! dat het tussen ons weer goed komt.
Miekje, probeer om te beginnen op te houden met denken voor je vriend. Jij hebt het heel zwaar gehad, jij klimt nu uit die put, hij zit er nog in maar jij bent niet degene die hem daaruit moet trekken, waarschijnlijk ben je (klinkt harder dan ik het bedoel) onderdeel van die put waar hij in zit. Laat hem zijn eigen beslissingen nemen. Maak niet de fout om van je vriend je zoon te maken want dat is hij niet.
Zorg nu eerst eens goed voor jezelf en beslis nou zelf eerst eens wat jij wil. Je wil weer jezelf worden, dat is je eerste doel. Je vriend gaat met je mee als hij van je houdt want er is niets leuker dan een gelukkige vriend/in. Hij weet het nu even niet meer, dat kan, wie weet gaat dat weer over en zo niet dan is er nog geen man overboord. Erbovenop gaan zitten doe je maar in bed, als jullie seks hebben, niet figuurlijk bovenop hem gaan zitten en hem zoveel zeggenschap over jou en je leven geven.
Begin met iets voor jezelf te gaan doen, iedere week. Een vereniging, sport, wat dan ook. Jij alleen of jij met een vriendin, maar kies voor je eigen dingen en wordt weer wat zelfstandiger. Dat heeft sowieso nut, of je nu wel of niet doorgaat met deze jongen.
Ik bedoelde inderdaad meer ik wil weer mijn eigen touwtjes in handen hebben, zonder de angst om hem te verliezen daarbij
Welke stappen moet ik zetten, moet ik overleggen, of juist gewoon doen...
Heb namelijk geen zin in dat we een spelletje gaan spelen met elkaar, wie het drukste sociale leven heeft! Want dat heeft hij en dat weet hij ook...
Ik heb niet zoveel vriendinnen, maar ben druk bezig met uitzoeken wat ik wil met mijn leventje...
Heb op eigen houtje hulp gezocht, naar de dokter gegaan..
Heb de dingen nu voor mezelf al redelijk op een rijtje maar ben nog wel erg kwetsbaar...
Kom net uit een hele diepe dip waarin ik het allemaal echt niet meer zag zitten, vond mezelf echt niet meer de moeite waard...
Nu zie ik alweer in dat DAT niet waar is, alleen hoe trek ik hem mee uit dat dal, waar hij zich nog in bevind, hij weet ook niet wat hij wil...
En hoe red ik ons, of heb ik mezelf al te kwetsbaar opgesteld in deze relatie en is de kans dat het goedkomt voorgoed verkeken door mijn psychologische problemen de laatste maanden...( een deel door onzekerheid, een deel door zijn afstandelijke gedrag)
Toen ik zo kwetsbaar was, steunde hij me voor mijn gevoel 100%, maar nu merk ik aan hem dat het misschien teveel was en het nu verloren is omdat hij in anderen meer heil ziet, meer plezier...
En dat maakt me zo verdrietig, omdat ik de wilskracht heb om er zelf uit te komen, met hem! dat het tussen ons weer goed komt.
Miekje, probeer om te beginnen op te houden met denken voor je vriend. Jij hebt het heel zwaar gehad, jij klimt nu uit die put, hij zit er nog in maar jij bent niet degene die hem daaruit moet trekken, waarschijnlijk ben je (klinkt harder dan ik het bedoel) onderdeel van die put waar hij in zit. Laat hem zijn eigen beslissingen nemen. Maak niet de fout om van je vriend je zoon te maken want dat is hij niet.
Zorg nu eerst eens goed voor jezelf en beslis nou zelf eerst eens wat jij wil. Je wil weer jezelf worden, dat is je eerste doel. Je vriend gaat met je mee als hij van je houdt want er is niets leuker dan een gelukkige vriend/in. Hij weet het nu even niet meer, dat kan, wie weet gaat dat weer over en zo niet dan is er nog geen man overboord. Erbovenop gaan zitten doe je maar in bed, als jullie seks hebben, niet figuurlijk bovenop hem gaan zitten en hem zoveel zeggenschap over jou en je leven geven.
Begin met iets voor jezelf te gaan doen, iedere week. Een vereniging, sport, wat dan ook. Jij alleen of jij met een vriendin, maar kies voor je eigen dingen en wordt weer wat zelfstandiger. Dat heeft sowieso nut, of je nu wel of niet doorgaat met deze jongen.
dinsdag 8 april 2008 om 12:04
dinsdag 8 april 2008 om 13:07
Miekje het is zo belangrijk om je eigen leven naast je relatie te hebben......
Dat je vriend meer tijd voor zichzelf wil heeft waarschijnlijk niks met zijn gevoel voor jou te maken. Hij houdt nog net zoveel van jou maar wil wat meer ademruimte. En terecht!
Meid ga zelf dingen doen, alsjeblieft.
Ga sporten op een leuke sportschool, afspreken met vriendinnen, je hoeft niet altijd bij hem te zijn want dan verstikken jullie elkaar en gaat het sowieso mis.
Doe wat met de adviezen hier en heel veel succes.
Dat je vriend meer tijd voor zichzelf wil heeft waarschijnlijk niks met zijn gevoel voor jou te maken. Hij houdt nog net zoveel van jou maar wil wat meer ademruimte. En terecht!
Meid ga zelf dingen doen, alsjeblieft.
Ga sporten op een leuke sportschool, afspreken met vriendinnen, je hoeft niet altijd bij hem te zijn want dan verstikken jullie elkaar en gaat het sowieso mis.
Doe wat met de adviezen hier en heel veel succes.
dinsdag 8 april 2008 om 14:28
Hoi Miekje,
Vind je me bruut als ik zeg, dat je even een schop onder je bips nodig hebt?
Allereerst, jij bent jij, goed zoals je bent dus. Zolang je geen criminele praktijken uitvoert en iedereen met een grote mond van je weg duwt, ben je goed om wie je bent.
Daarnaast kun jij natuurlijk wél je eigen handelen aanpassen. Ik zou enorme jeuk krijgen (net als Fleurtje) als mijn partner mij keer op keer vraagt of het goed zit tussen ons of zoals nu in jullie geval of het nog goed gaat komen. Daar word je helemaal dol van, zeker als hij écht even niet weet wat hij wil.
Het is al eerder gezegd, maar toch nog een keer; denk niet voor je vriend. Dat kun je niet, je doet aannames, gaat gokken, wat als, stel dat en daar maak je jezelf ten eerste helemaal horendol mee én je kunt een wig drijven tussen jou en je partner. Aannames kunnen enorm schadelijk zijn.
Bepaal voor jezelf wat je wilt van hem, zonder voor hem na te denken, wat wil jij binnen de situatie. Hij wil rust, dat 'moet' je hem gunnen, maar hoe ga jij hier instaan? Ik zou zeggen, leef je eigen leven, werk/school, zoek een keer extra een vriendin op, ga op het strand wandelen, laat de hond van de buren uit, ik noem maar wat, kan van alles zijn. Eet gewoon wanneer je wilt, plan een televisieavond als je daar zin in hebt, avondje sporten.
Laat vooral jouw dagindeling níet van hem afhangen. Als jij plannen hebt en hij wil komen en dat komt je eigenlijk niet uit, zeg dat gewoon. Laat zien, dat je ook zonder hem kunt leven. Want dat kun je. Ga niet zitten wachten op een sms, mail, telefoontje, ga niet na wat ie op hyves schrijvt, etc. Laat hem even. Bepaal voor jezelf een bepaalde termijn waar binnen je hem 'loslaat' en houd je daaraan.
Liefde kun je niet dwingen. Als het goed komt, komt het vanzelf goed. Zo niet, dan overleef je ook. En dan heb ik in heel het verhaal even weggelaten, dat het pijnlijk is...
Vind je me bruut als ik zeg, dat je even een schop onder je bips nodig hebt?
Allereerst, jij bent jij, goed zoals je bent dus. Zolang je geen criminele praktijken uitvoert en iedereen met een grote mond van je weg duwt, ben je goed om wie je bent.
Daarnaast kun jij natuurlijk wél je eigen handelen aanpassen. Ik zou enorme jeuk krijgen (net als Fleurtje) als mijn partner mij keer op keer vraagt of het goed zit tussen ons of zoals nu in jullie geval of het nog goed gaat komen. Daar word je helemaal dol van, zeker als hij écht even niet weet wat hij wil.
Het is al eerder gezegd, maar toch nog een keer; denk niet voor je vriend. Dat kun je niet, je doet aannames, gaat gokken, wat als, stel dat en daar maak je jezelf ten eerste helemaal horendol mee én je kunt een wig drijven tussen jou en je partner. Aannames kunnen enorm schadelijk zijn.
Bepaal voor jezelf wat je wilt van hem, zonder voor hem na te denken, wat wil jij binnen de situatie. Hij wil rust, dat 'moet' je hem gunnen, maar hoe ga jij hier instaan? Ik zou zeggen, leef je eigen leven, werk/school, zoek een keer extra een vriendin op, ga op het strand wandelen, laat de hond van de buren uit, ik noem maar wat, kan van alles zijn. Eet gewoon wanneer je wilt, plan een televisieavond als je daar zin in hebt, avondje sporten.
Laat vooral jouw dagindeling níet van hem afhangen. Als jij plannen hebt en hij wil komen en dat komt je eigenlijk niet uit, zeg dat gewoon. Laat zien, dat je ook zonder hem kunt leven. Want dat kun je. Ga niet zitten wachten op een sms, mail, telefoontje, ga niet na wat ie op hyves schrijvt, etc. Laat hem even. Bepaal voor jezelf een bepaalde termijn waar binnen je hem 'loslaat' en houd je daaraan.
Liefde kun je niet dwingen. Als het goed komt, komt het vanzelf goed. Zo niet, dan overleef je ook. En dan heb ik in heel het verhaal even weggelaten, dat het pijnlijk is...
dinsdag 8 april 2008 om 15:59
Allereerst super bedankt voor alle reacties! Ik heb hier echt wat aan en ik kan nu ook beter voor mezelf een plan trekken...
Ik wil ook wel mijn eigen leven weer, zo graag, alleen weet gewoon even niet meer hoe....
Nog even iets wat ik vanmiddag wilde posten...
Het is ook weer niet zo dat we de hele week bij elkaar op de lip zitten hoor. Door de week werk ik overdag van 8 uur tot 7 ’s avonds. We zien elkaar dan eigenlijk alleen vanaf het moment dat ik thuis kom tot we gaan slapen. En in het weekend werkt hij veel ’s avonds.
Dan slapen we ook niet altijd samen. Alleen vrijdag hebben we vaak een dagje samen, en zondagmiddag. Eigenlijk zien we elkaar dus helemaal niet veel, kwalitatief zeg maar. Het is vaak alleen maar even eten, tv kijken, douchen en slapen. Dat is dan ook het tegenstrijdige, door nog meer afstand te nemen zien we elkaar nóg minder, terwijl mijn gevoel zegt dat ik hem anders wil zien. We hebben geen echte tijd voor elkaar vind ik, we zijn bij elkaar, maar niet samen, leuke dingen doen enz. en dat mis ik…
Ik denk dat het er eigenlijk op neer komt dat we al teveel in een structuur komen van een getrouwd stel. De sleur eigenlijk. Misschien waren we al teveel bezig met onze problemen bij elkaar neer te leggen, aan een leven te delen. Ik snap best dat hem dat benauwd, want ik voel me erdoor op een vlak punt gezet, ik kan niet meer vooruit zo voel ik me.
Daarbij voel ik me momenteel alleen maar degene die zijn rommel opruimt, zijn zaakjes probeert te regelen omdat hij er zelf niet meer uit komt. Ik voel me niet meer zijn vriendinnetje, waar hij gek op is en waar hij naar verlangt.
Moeilijk, want als ik erover wil praten met hem, wil hij vaak niet praten. Dus praten mond meestal uit in een heel verdrietige ik en een boze vriend. Wat niks oplost, maar alleen maar wéér een ruzie.
Dus ik weet dat er iets moet veranderen, het is alleen niet makkelijk omdat ik weinig lange momenten heb om af te spreken met mijn vriend….
Ik wil ook wel mijn eigen leven weer, zo graag, alleen weet gewoon even niet meer hoe....
Nog even iets wat ik vanmiddag wilde posten...
Het is ook weer niet zo dat we de hele week bij elkaar op de lip zitten hoor. Door de week werk ik overdag van 8 uur tot 7 ’s avonds. We zien elkaar dan eigenlijk alleen vanaf het moment dat ik thuis kom tot we gaan slapen. En in het weekend werkt hij veel ’s avonds.
Dan slapen we ook niet altijd samen. Alleen vrijdag hebben we vaak een dagje samen, en zondagmiddag. Eigenlijk zien we elkaar dus helemaal niet veel, kwalitatief zeg maar. Het is vaak alleen maar even eten, tv kijken, douchen en slapen. Dat is dan ook het tegenstrijdige, door nog meer afstand te nemen zien we elkaar nóg minder, terwijl mijn gevoel zegt dat ik hem anders wil zien. We hebben geen echte tijd voor elkaar vind ik, we zijn bij elkaar, maar niet samen, leuke dingen doen enz. en dat mis ik…
Ik denk dat het er eigenlijk op neer komt dat we al teveel in een structuur komen van een getrouwd stel. De sleur eigenlijk. Misschien waren we al teveel bezig met onze problemen bij elkaar neer te leggen, aan een leven te delen. Ik snap best dat hem dat benauwd, want ik voel me erdoor op een vlak punt gezet, ik kan niet meer vooruit zo voel ik me.
Daarbij voel ik me momenteel alleen maar degene die zijn rommel opruimt, zijn zaakjes probeert te regelen omdat hij er zelf niet meer uit komt. Ik voel me niet meer zijn vriendinnetje, waar hij gek op is en waar hij naar verlangt.
Moeilijk, want als ik erover wil praten met hem, wil hij vaak niet praten. Dus praten mond meestal uit in een heel verdrietige ik en een boze vriend. Wat niks oplost, maar alleen maar wéér een ruzie.
Dus ik weet dat er iets moet veranderen, het is alleen niet makkelijk omdat ik weinig lange momenten heb om af te spreken met mijn vriend….
dinsdag 8 april 2008 om 16:45
Mieke, je bent naar een hele ongezonde relatie aan het groeien. Je wilt hem houden, daardoor accepteer je veel te veel. Het slechtste wat kan gebeuren, is als je relatie over langere tijd stand houdt, want het gedoe wordt niet minder. Je blijft dan dus hangen in een relatie waarin jij van iemand houdt, die je een moeilijk leven bezorgd.
Hoe hard het ook is, je moet grenzen stellen aan wat je wilt accepteren in een relatie. En de relatie ook stoppen als hij over die grenzen heengaat.
Als hij 's avonds laat toch nog bij jouw langs komt, lijkt het erop alsof hij niks "beters" heeft gevonden. Op Hyves zoekt hij iets "beters". Wil je over je relatie spreken, dan wordt hij boos.
Er zijn genoeg vrouwen, die dikker en lelijker zijn dan jouw, en toch een leuke man hebben. Dat komt, omdat ze niet over zich heen laten lopen.
Mannen zijn niet helemaal achterlijk, en die snappen ook heus wel, dat een knap gezicht is leuk voor een avond. Maar met een karakter moet je leven.
Sorry voor de harde taal. Je hebt een lief karakter, dus dat zit wel goed, en als je zoekt, vind je ook iemand die jouw de moeite waard vindt. Heel veel sterkte en een knuffel, kreeft
Hoe hard het ook is, je moet grenzen stellen aan wat je wilt accepteren in een relatie. En de relatie ook stoppen als hij over die grenzen heengaat.
Als hij 's avonds laat toch nog bij jouw langs komt, lijkt het erop alsof hij niks "beters" heeft gevonden. Op Hyves zoekt hij iets "beters". Wil je over je relatie spreken, dan wordt hij boos.
Er zijn genoeg vrouwen, die dikker en lelijker zijn dan jouw, en toch een leuke man hebben. Dat komt, omdat ze niet over zich heen laten lopen.
Mannen zijn niet helemaal achterlijk, en die snappen ook heus wel, dat een knap gezicht is leuk voor een avond. Maar met een karakter moet je leven.
Sorry voor de harde taal. Je hebt een lief karakter, dus dat zit wel goed, en als je zoekt, vind je ook iemand die jouw de moeite waard vindt. Heel veel sterkte en een knuffel, kreeft
dinsdag 8 april 2008 om 16:54
quote:inekebosma schreef op 08 april 2008 @ 12:04:
Ik keur je gedrag met betrekking tot het controleren van hem op Hyves onwijs af. Persoonlijk vind ik dat je dat niet kunt maken.
Mwah, heel begrijpelijk in haar situatie lijkt me. En daarnaast; ik keur zijn berichtjes/krabbels naar andere meisjes al helemaal af! Als mijn vriend naar (on)bekende meisjes krabbels stuurt met 'wat ben jij mooi' of 'lekker ding' dan mocht hij daar van mij heel rap mee ophouden. Sneue bedoening zeg...
Ik keur je gedrag met betrekking tot het controleren van hem op Hyves onwijs af. Persoonlijk vind ik dat je dat niet kunt maken.
Mwah, heel begrijpelijk in haar situatie lijkt me. En daarnaast; ik keur zijn berichtjes/krabbels naar andere meisjes al helemaal af! Als mijn vriend naar (on)bekende meisjes krabbels stuurt met 'wat ben jij mooi' of 'lekker ding' dan mocht hij daar van mij heel rap mee ophouden. Sneue bedoening zeg...
dinsdag 8 april 2008 om 18:00
Tsja, thanks! Eindelijk heb ik écht vanuit mijn hart het gevoel dat IK niet degene ben die het aan het verpesten is, maar hij...
Hij doet dingen die me eigenlijk boos maken, maar dat is altijd in relaties het probleem, ik laat over me heen lopen, omdat ik blij ben dat er iemand bij me wil zijn...
En deze persoon was, nou ja laten we zeggen tot 3 maanden helemaal perfect voor mij. Nooit hadden we ruzie, altijd lagen we op één lijn...En nu, het is alsof hij in een ander persoon is veranderd. Zo raar, zo frustrerend,
Ik was altijd zijn prinses, maar sinds ik een terugval in mijn onzekerheid heb is het mis...
Maar hij MAAKT me ook nog een keer onzekerder...
Ik merk aan mezelf dat ik mezelf al redelijk terug heb gevonden...Ik heb eigenlijk niet eens zoveel zin om hem te zien vanavond....Ben er nog lang niet, maar merk dat ik weer helder nadenk, dat ik onze relatie niet veridealiseer ( mocht dat woord bestaan!
) en dat ik voor het eerst denk dat er ook genoeg leven is als het over is...
Want aan jullie opmerkingen en reacties merk ik wel op dat ik eigenlijk beter af ben zonder...
Tsja, en aan de andere kant, die jongen zoals hij was....Wat zou ik er een moord voor doen om weer dat vriendje terug te heben van al die maanden ervoor...
Van hem hou ik zo ontzettend veel, maar met diezelfde persoon is niet meer leuk te leven, omdat alles de laatste tijd om hem draait...
Tuurlijk, hij zit ook in een moeilijke periode, met mij, met zijn eigen zorgen, maar toch, ik vind dat je in een relatie elkaar helpt, steunt waar je kan en ook in slechte tijden 100% voor de ander gaat...
En in woorden doet hij dat ook. Zo kreeg ik vorige week nog een sms dat hij er écht voor wil gaan, dat er ook tijden zijn dat het niet zo goed gaat en dat hij het me zal laten zien..
En hij houdt vol dat hij de afstand enz. neemt om weer gelukkig te zijn samen....Maar mijn hoofd WIL het nog wel geloven, maar gelooft het stiekum niet meer zo...
Ik denk dat ik het nog 1 kans wil geven, door alleen nog maar aan mezelf te denken en alle initiatief van zijn kant te laten komen..Laat me maar zien dat je voor me vecht!
Ondertussen maak ik mijn eigen keuzes over hoe ik mijn leven in wil delen en wat ik wanneer wil gaan doen, genoeg ideeën, gebrek aan lef om het ook daadwerkelijk te doen...
Wil hem nog steeds niet teleurstellen, maar ga er nu wel voor, voor mijzelf!!
Pff, nu nog uitvoeren....
Hij doet dingen die me eigenlijk boos maken, maar dat is altijd in relaties het probleem, ik laat over me heen lopen, omdat ik blij ben dat er iemand bij me wil zijn...
En deze persoon was, nou ja laten we zeggen tot 3 maanden helemaal perfect voor mij. Nooit hadden we ruzie, altijd lagen we op één lijn...En nu, het is alsof hij in een ander persoon is veranderd. Zo raar, zo frustrerend,
Ik was altijd zijn prinses, maar sinds ik een terugval in mijn onzekerheid heb is het mis...
Maar hij MAAKT me ook nog een keer onzekerder...
Ik merk aan mezelf dat ik mezelf al redelijk terug heb gevonden...Ik heb eigenlijk niet eens zoveel zin om hem te zien vanavond....Ben er nog lang niet, maar merk dat ik weer helder nadenk, dat ik onze relatie niet veridealiseer ( mocht dat woord bestaan!
) en dat ik voor het eerst denk dat er ook genoeg leven is als het over is...Want aan jullie opmerkingen en reacties merk ik wel op dat ik eigenlijk beter af ben zonder...
Tsja, en aan de andere kant, die jongen zoals hij was....Wat zou ik er een moord voor doen om weer dat vriendje terug te heben van al die maanden ervoor...
Van hem hou ik zo ontzettend veel, maar met diezelfde persoon is niet meer leuk te leven, omdat alles de laatste tijd om hem draait...
Tuurlijk, hij zit ook in een moeilijke periode, met mij, met zijn eigen zorgen, maar toch, ik vind dat je in een relatie elkaar helpt, steunt waar je kan en ook in slechte tijden 100% voor de ander gaat...
En in woorden doet hij dat ook. Zo kreeg ik vorige week nog een sms dat hij er écht voor wil gaan, dat er ook tijden zijn dat het niet zo goed gaat en dat hij het me zal laten zien..
En hij houdt vol dat hij de afstand enz. neemt om weer gelukkig te zijn samen....Maar mijn hoofd WIL het nog wel geloven, maar gelooft het stiekum niet meer zo...
Ik denk dat ik het nog 1 kans wil geven, door alleen nog maar aan mezelf te denken en alle initiatief van zijn kant te laten komen..Laat me maar zien dat je voor me vecht!
Ondertussen maak ik mijn eigen keuzes over hoe ik mijn leven in wil delen en wat ik wanneer wil gaan doen, genoeg ideeën, gebrek aan lef om het ook daadwerkelijk te doen...
Wil hem nog steeds niet teleurstellen, maar ga er nu wel voor, voor mijzelf!!
Pff, nu nog uitvoeren....
dinsdag 8 april 2008 om 18:02
Hey meis, gaat het weer een beetje, net als Fleur en CL krijg ik diezelfde jeuk als ik lees dat je heel vaak aan hem vraagt of het weer goed gaat komen.
Daarmee push je hem heel erg, ik snap wel dat je het allemaal graag nu wil weten maar als hij het weet dan zegt hij het wel.
Je schrijft dat je bang bent hem te verliezen als jullie elkaar minder gaan zien, dat hij denkt dat je hem niet mist, dat hij je niet gaat missen.
Lees je hoeveel je voor hem denkt....
Je kan niet in zijn hoofd kijken, doe dat dan ook niet.
En wat nou...stel DAT hij je niet mist...
Dan zijn jullie niet meant to be.
Dat klinkt ongelofelijk hard, maar het is wel de waarheid.
Zou dit niet JUIST het moment zijn om dat samen eens uit te gaan zoeken?
Jij kan in je eentje je relatie niet redden, dat moeten jullie samen doen.
Hoe leuk zo het zijn als hij jou WEL ontzettend gaat missen?
MAAR, dan moet je hem wel de kans geven om je te gaan missen, en das dat stukje ruimte geven.
Ook voor jezelf, want wees eerlijk, je wilt toch een vent die 100% voor je gaat?
Of neem je met minder genoegen???
Daarmee push je hem heel erg, ik snap wel dat je het allemaal graag nu wil weten maar als hij het weet dan zegt hij het wel.
Je schrijft dat je bang bent hem te verliezen als jullie elkaar minder gaan zien, dat hij denkt dat je hem niet mist, dat hij je niet gaat missen.
Lees je hoeveel je voor hem denkt....
Je kan niet in zijn hoofd kijken, doe dat dan ook niet.
En wat nou...stel DAT hij je niet mist...
Dan zijn jullie niet meant to be.
Dat klinkt ongelofelijk hard, maar het is wel de waarheid.
Zou dit niet JUIST het moment zijn om dat samen eens uit te gaan zoeken?
Jij kan in je eentje je relatie niet redden, dat moeten jullie samen doen.
Hoe leuk zo het zijn als hij jou WEL ontzettend gaat missen?
MAAR, dan moet je hem wel de kans geven om je te gaan missen, en das dat stukje ruimte geven.
Ook voor jezelf, want wees eerlijk, je wilt toch een vent die 100% voor je gaat?
Of neem je met minder genoegen???
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 8 april 2008 om 18:26
Hoi hoi,
Ik zal het je even vertellen vanuit de andere kant:
Ik heb bijna een jaar een relatie, maar door veel oorzaken ben ik enorm gaan twijfelen over onze relatie.
Die oorzaken hebben grotendeels met mijzelf te maken, ik heb heel lang niet goed in mn vel gezeten, burn out gehad..en ik was/ben erg bezig met de vraag "wat wil ik nou" en "wat wil ik nou in een relatie"?
Omdat ik zo twijfelde werd ik gek. Ik heb alles bij mijn vriend aangegeven, en ik wilde ook rust. Deze "rust" heb ik vorige week definitief genomen door een punt te zetten achter onze relatie, je kan het een break noemen waarvan ik absoluut niet weet hoelang die gaat duren!
Ik kan een relatie er niet bij hebben, zeker al die twijfels niet. En ook hij heeft nu niks aan mij, want wie wil er een vriendin die zo twijfelt aan jou en eigenlijk alles?
Wat ik hiermee wil zeggen: geef je vriend die rust die hij blijkbaar nodig heeft! Je moet hetde tijd geven, en als jullie bij elkaar horen komt het wel weer goed, ooit!
Maar denk nu lekker aan jezelf!
Mijn vriend begrijp dit gelukkig heel goed.. ik snap dat het voor hem heel erg klote is, en het is nu eigenlijk vrij egoïstisch van mij, maar hij geeft me wel die rust.
Ik zou gek worden als hij elke keer zou vragen of het goed komt, dan zou ik nog harder wegrennen!
Ik begrijp dat dit voor jou heel moeilijk is hoor, maar als jouw vriend dit nodig heeft dan kun je het nu alleen maar accepteren.
Als hij vervolgens echt achter andere meiden aangaat, dan weet je ook dat hij voor jou niet de ware is!
Veel sterkte en succes!
Ik zal het je even vertellen vanuit de andere kant:
Ik heb bijna een jaar een relatie, maar door veel oorzaken ben ik enorm gaan twijfelen over onze relatie.
Die oorzaken hebben grotendeels met mijzelf te maken, ik heb heel lang niet goed in mn vel gezeten, burn out gehad..en ik was/ben erg bezig met de vraag "wat wil ik nou" en "wat wil ik nou in een relatie"?
Omdat ik zo twijfelde werd ik gek. Ik heb alles bij mijn vriend aangegeven, en ik wilde ook rust. Deze "rust" heb ik vorige week definitief genomen door een punt te zetten achter onze relatie, je kan het een break noemen waarvan ik absoluut niet weet hoelang die gaat duren!
Ik kan een relatie er niet bij hebben, zeker al die twijfels niet. En ook hij heeft nu niks aan mij, want wie wil er een vriendin die zo twijfelt aan jou en eigenlijk alles?
Wat ik hiermee wil zeggen: geef je vriend die rust die hij blijkbaar nodig heeft! Je moet hetde tijd geven, en als jullie bij elkaar horen komt het wel weer goed, ooit!
Maar denk nu lekker aan jezelf!
Mijn vriend begrijp dit gelukkig heel goed.. ik snap dat het voor hem heel erg klote is, en het is nu eigenlijk vrij egoïstisch van mij, maar hij geeft me wel die rust.
Ik zou gek worden als hij elke keer zou vragen of het goed komt, dan zou ik nog harder wegrennen!
Ik begrijp dat dit voor jou heel moeilijk is hoor, maar als jouw vriend dit nodig heeft dan kun je het nu alleen maar accepteren.
Als hij vervolgens echt achter andere meiden aangaat, dan weet je ook dat hij voor jou niet de ware is!
Veel sterkte en succes!
woensdag 9 april 2008 om 01:17
Mieke, ik denk dat je het allemaal helder ziet. En juist, als het wat minder met je gaat, dan pas leer je je partner kennen, of die je ook met daden steunt.
Dat je hem toch nog een kans geeft, is misschien wel verstandig, want als het dan niet lukt, hoef je er nooit over te twijfelen, of het misschien toch niet iets had kunnen worden. Met die kans geven, denk ik dat je daar ook je grenzen moet aangeven. Groetjes kreeft
Dat je hem toch nog een kans geeft, is misschien wel verstandig, want als het dan niet lukt, hoef je er nooit over te twijfelen, of het misschien toch niet iets had kunnen worden. Met die kans geven, denk ik dat je daar ook je grenzen moet aangeven. Groetjes kreeft
woensdag 9 april 2008 om 05:53
Hmm, het ging voor mijn gevoel heel goed, gister hem nog even gezien maar hij ging daarna toch weer weg...stappen met vrienden.
Ben rustig gebleven en niet gaan huilen en hem veel plezier gewenst, dat hij ook gerust thuis mocht slapen als hij wilde..
Nu is hij er nog steeds niet en wacht ik dus....Geen sms, Geen emailtje, niks van dat alles...
Iets wat ik dus niet eerlijk vind, ook al slaap je dan thuis, even een berichtje van ik ga slapen, werkse ofzo is toch niet teveel gevraagd? Of heb ik het mis, hoort dat ook bij afstand nemen? En moet ik hem nu wel een smsje sturen zo als ik naar mijn werk ga?
En wat moet ik er in zetten? Of moet ik wachten tot hij mij belt morgen op het werk? Ik weet het niet meer....
Wil gewoon een vriendje die mij een sms stuurt als hij gaat slapen na het stappen, is dat verkeerd?! Maar heb ook geen zin om er om te vragen...
Alleen door alles ga ik me nu wel dingen in mijn hoofd halen...
Zo van zou hij liggen ne*ken met een ander nu, daarom smst hij niet...zou hij zo lam zijn dat ie nog in de kroeg is?
Pff...
Dacht dat we er waren, maar dit maakt me TOCH weer verdrietig.. Hoef geen liefdesverklaring als hij 1 nachtje niet bij me slaapt, maar iets van een sms zo van ik ben veilig thuis is toch niet verkeerd?!
Ben rustig gebleven en niet gaan huilen en hem veel plezier gewenst, dat hij ook gerust thuis mocht slapen als hij wilde..
Nu is hij er nog steeds niet en wacht ik dus....Geen sms, Geen emailtje, niks van dat alles...
Iets wat ik dus niet eerlijk vind, ook al slaap je dan thuis, even een berichtje van ik ga slapen, werkse ofzo is toch niet teveel gevraagd? Of heb ik het mis, hoort dat ook bij afstand nemen? En moet ik hem nu wel een smsje sturen zo als ik naar mijn werk ga?
En wat moet ik er in zetten? Of moet ik wachten tot hij mij belt morgen op het werk? Ik weet het niet meer....
Wil gewoon een vriendje die mij een sms stuurt als hij gaat slapen na het stappen, is dat verkeerd?! Maar heb ook geen zin om er om te vragen...
Alleen door alles ga ik me nu wel dingen in mijn hoofd halen...
Zo van zou hij liggen ne*ken met een ander nu, daarom smst hij niet...zou hij zo lam zijn dat ie nog in de kroeg is?
Pff...
Dacht dat we er waren, maar dit maakt me TOCH weer verdrietig.. Hoef geen liefdesverklaring als hij 1 nachtje niet bij me slaapt, maar iets van een sms zo van ik ben veilig thuis is toch niet verkeerd?!
woensdag 9 april 2008 om 06:24
Miekje : dan moet je voortaan zeggen dat hij NIET bij jou slaapt dan hoef je je ook niet druk te maken of hij bij jou komt slapen of niet ..
Dat is afstand nemen , duidelijk maken dat je niet dag en nacht voor hem klaar staat wanneer het hem uitkomt..
Voortaan zeggen dat hij niet bij je kan slapen , jij bent ook je rust nodig , je hebt school , je werk e.d
Jij stuurt hem helemaal niets !!!! Laat hem maar zweten. hele week niets van je laten horen .. Pas reageren wanneer hij reageert..
Hij vind het normaal , vanzelfsprekend dat jij wel iets van je laat horen , doe nu alles juist eens andersom ..
Dat is afstand nemen , duidelijk maken dat je niet dag en nacht voor hem klaar staat wanneer het hem uitkomt..
Voortaan zeggen dat hij niet bij je kan slapen , jij bent ook je rust nodig , je hebt school , je werk e.d
Jij stuurt hem helemaal niets !!!! Laat hem maar zweten. hele week niets van je laten horen .. Pas reageren wanneer hij reageert..
Hij vind het normaal , vanzelfsprekend dat jij wel iets van je laat horen , doe nu alles juist eens andersom ..
woensdag 9 april 2008 om 08:03
woensdag 9 april 2008 om 08:08
Ik snap je wel hoor Miekje maar je maakt het jezelf alleen maar moeilijk op deze manier.
Spreek idd heel duidelijk af of hij wel of niet komt slapen de volgende keer.
Je kan hem gerust zeggen dat je zelf anders niet rustig ligt.
Jij houdt rekening met hem, hij moet dat ook doen met jou.
Voor jou is dit ten slotte ook een hele ommezwaai.
Wat wel zo is is dat je echt niet moet gaan liggen wachten op een sms/belletje of email.
Jij kan dat willen, maar hij zal het zien als een bepaalde vorm van controle (claimen)
het hele ruimte geven binnen een relatie heeft ook te maken met respect
Hij geeft dat aan jou door duidelijk dingen te zeggen en aan te geven
Jij geeft dat zelfde respect door hem niet te gaan verwijten als hij bv een dag niet heeft gesmst.
TENZIJ....tenzij het ten koste gaat van jezelf, maar dan zit er weinig anders op dan te stoppen met de relatie, omdat jullie dan gewoon niet op 1 lijn gaan komen.
Wat mijn lief en ik ooit tegen elkaar gezegd hebben is:
Vrijheid en ruimte geef je niet, vrijheid en ruimte is een recht.
Maar binnen die vrijheid hebben we samen een paar basisregels (dat klinkt geregiseerder dan dat het is hoor)
Als we bijvoorbeeld later zijn vanwege werk/file of borrel met collega's dan ff laten weten aan elkaar.
Maar op de dagen dat we elkaar niet zien gebeurd er soms niets en soms hangen we 3 kwartier aan de telefoon
Je hoeft niet altijd tijdsverantwoording af te leggen aan de ander.
Is best moeilijk hoor, zeker in het begin, maar het geeft zoveel meer ruimte en vrijheid OOK voor jezelf.
Wederom succes.
Spreek idd heel duidelijk af of hij wel of niet komt slapen de volgende keer.
Je kan hem gerust zeggen dat je zelf anders niet rustig ligt.
Jij houdt rekening met hem, hij moet dat ook doen met jou.
Voor jou is dit ten slotte ook een hele ommezwaai.
Wat wel zo is is dat je echt niet moet gaan liggen wachten op een sms/belletje of email.
Jij kan dat willen, maar hij zal het zien als een bepaalde vorm van controle (claimen)
het hele ruimte geven binnen een relatie heeft ook te maken met respect
Hij geeft dat aan jou door duidelijk dingen te zeggen en aan te geven
Jij geeft dat zelfde respect door hem niet te gaan verwijten als hij bv een dag niet heeft gesmst.
TENZIJ....tenzij het ten koste gaat van jezelf, maar dan zit er weinig anders op dan te stoppen met de relatie, omdat jullie dan gewoon niet op 1 lijn gaan komen.
Wat mijn lief en ik ooit tegen elkaar gezegd hebben is:
Vrijheid en ruimte geef je niet, vrijheid en ruimte is een recht.
Maar binnen die vrijheid hebben we samen een paar basisregels (dat klinkt geregiseerder dan dat het is hoor)
Als we bijvoorbeeld later zijn vanwege werk/file of borrel met collega's dan ff laten weten aan elkaar.
Maar op de dagen dat we elkaar niet zien gebeurd er soms niets en soms hangen we 3 kwartier aan de telefoon
Je hoeft niet altijd tijdsverantwoording af te leggen aan de ander.
Is best moeilijk hoor, zeker in het begin, maar het geeft zoveel meer ruimte en vrijheid OOK voor jezelf.
Wederom succes.
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
woensdag 9 april 2008 om 08:30
quote:miekje1986 schreef op 09 april 2008 @ 05:53:
Wil gewoon een vriendje die mij een sms stuurt als hij gaat slapen na het stappen, is dat verkeerd?! Maar heb ook geen zin om er om te vragen...
Alleen door alles ga ik me nu wel dingen in mijn hoofd halen...
Zo van zou hij liggen ne*ken met een ander nu, daarom smst hij niet...zou hij zo lam zijn dat ie nog in de kroeg is?
Pff...
Dacht dat we er waren, maar dit maakt me TOCH weer verdrietig.. Hoef geen liefdesverklaring als hij 1 nachtje niet bij me slaapt, maar iets van een sms zo van ik ben veilig thuis is toch niet verkeerd?!
Mannen zijn niet zo'n smsser als wij.. Ik stuur mijn vriend ook vaak een sms maar krijg ook vaak niks terug of het is een kort en krachtig smsje terug.
Maar leuk vertrouwen heb je in hem dat je meteen denkt dat hij bij een ander is als hij je niet smst!
Is het niet meer zo dat jij HEEL jaloers bent en constant aandacht wilt??
Wil gewoon een vriendje die mij een sms stuurt als hij gaat slapen na het stappen, is dat verkeerd?! Maar heb ook geen zin om er om te vragen...
Alleen door alles ga ik me nu wel dingen in mijn hoofd halen...
Zo van zou hij liggen ne*ken met een ander nu, daarom smst hij niet...zou hij zo lam zijn dat ie nog in de kroeg is?
Pff...
Dacht dat we er waren, maar dit maakt me TOCH weer verdrietig.. Hoef geen liefdesverklaring als hij 1 nachtje niet bij me slaapt, maar iets van een sms zo van ik ben veilig thuis is toch niet verkeerd?!
Mannen zijn niet zo'n smsser als wij.. Ik stuur mijn vriend ook vaak een sms maar krijg ook vaak niks terug of het is een kort en krachtig smsje terug.
Maar leuk vertrouwen heb je in hem dat je meteen denkt dat hij bij een ander is als hij je niet smst!
Is het niet meer zo dat jij HEEL jaloers bent en constant aandacht wilt??
woensdag 9 april 2008 om 12:35
Mieke, als kreeftlief zou vragen om een SMS-je, zou ik dat ook sturen. Dat zijn dingen die je best kunt vragen.
Maar eerlijk gezegd lijkt het mij dat hij gister weer doodleuk over jouw grenzen is heengewalst. Het is niet erg als hij uitgaat, maar het gaat om de manier waarop.
Jouw relatie is niet gelijkwaardig, en daar komt meestal alleen maar ellende van. Het klinkt hard, maar het lijkt me goed dat je nu ziet hoe hij naar jullie relatie kijkt, en er niet achter komt na een lange tijd.
Maar eerlijk gezegd lijkt het mij dat hij gister weer doodleuk over jouw grenzen is heengewalst. Het is niet erg als hij uitgaat, maar het gaat om de manier waarop.
Jouw relatie is niet gelijkwaardig, en daar komt meestal alleen maar ellende van. Het klinkt hard, maar het lijkt me goed dat je nu ziet hoe hij naar jullie relatie kijkt, en er niet achter komt na een lange tijd.
woensdag 9 april 2008 om 13:21
Sorry, dat ik het zeg maar je klinkt wat hysterisch.
Je hebt dus tot 06 uur s'ochtends zitten wachten op een SMS-je van hem? Klinkt erg wanhopig hoor.
Verwacht je niet veel te veel van hem waardoor zich heel benauwd gaat voelen. Jij bent nu teleurgesteld dat hij geen SMS-je verstuurd (want dat is toch normaal), terwijl je dat volgens mij nooit naar hem hebt uitgesproken, dus hoe kan hij dat nou weten en dan nog, moet hij dat dan verplicht doen?
Doe ik zelf dus ook nooit, ik ga ervan uit dat mijn vriend ligt te pitten en ik niet hoef te melden dat ik weer veilig thuis ben.
Daarnaast vind ik het wat vreemd dat je jezelf zo gek maakt en je volledig op hem concentreert. Hij gaat stappen met vrienden, waarom ga je zelf ook niet iets leuks doen? Lekker met vriendinnen naar de kroeg, bioscoop etc.
Is ook wat gezonder als je af en toe zegt, nee vanavond heb ik geen tijd voor je, want ik heb al plannen met mijn vriendinnen.
Nu kom je over als een klein vogeltje die de hele dag zit te wachten op hem.
Je hebt dus tot 06 uur s'ochtends zitten wachten op een SMS-je van hem? Klinkt erg wanhopig hoor.
Verwacht je niet veel te veel van hem waardoor zich heel benauwd gaat voelen. Jij bent nu teleurgesteld dat hij geen SMS-je verstuurd (want dat is toch normaal), terwijl je dat volgens mij nooit naar hem hebt uitgesproken, dus hoe kan hij dat nou weten en dan nog, moet hij dat dan verplicht doen?
Doe ik zelf dus ook nooit, ik ga ervan uit dat mijn vriend ligt te pitten en ik niet hoef te melden dat ik weer veilig thuis ben.
Daarnaast vind ik het wat vreemd dat je jezelf zo gek maakt en je volledig op hem concentreert. Hij gaat stappen met vrienden, waarom ga je zelf ook niet iets leuks doen? Lekker met vriendinnen naar de kroeg, bioscoop etc.
Is ook wat gezonder als je af en toe zegt, nee vanavond heb ik geen tijd voor je, want ik heb al plannen met mijn vriendinnen.
Nu kom je over als een klein vogeltje die de hele dag zit te wachten op hem.
donderdag 10 april 2008 om 01:21
Ik breek ook even in. Heeft hij nu al wat laten horen nadat hij was wezen stappen of heb jij hem zelf gebeld?
Hoop voor je dat je er een beetje uitkomt, heb alles gelezen in dit topic, en ik denk echt dat je moet gaan proberen om mentaal afstand van hem te gaan nemen. Hij komt op mij nu over alsof hij helemaal geen rekening meer met jou wil houden. Of misschien vraag je inderdaad wel te veel aandacht en denk je als hij niet belt op de momenten dat jij dat graag wilt, of op de momenten dat jij wel aan hem denkt, dat hij je niet meer ziet zitten, of met een ander is of weet ik veel wat voor rampscenarios nog meer...
Ik hoop echt dat je meer tijd en ruimte voor jezelf maakt en niet constant met hem rekening houdt. Ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is, maar geloof me voor alles is een oplossing Is het niet goedschiks (dus met positieve afloop voor hoe jij het het liefste ziet) dan moet het maar kwaadschiks en zul je na een tijdje zien dat je veel beter af bent zonder hem...
Makkelijk gezegd ik weet het, maar je zult nog wel ergere dingen meemaken in je leven (niet dat ik je dat toewens, maar mannenverdriet is altijd te overwinnen!).
Hoop voor je dat je er een beetje uitkomt, heb alles gelezen in dit topic, en ik denk echt dat je moet gaan proberen om mentaal afstand van hem te gaan nemen. Hij komt op mij nu over alsof hij helemaal geen rekening meer met jou wil houden. Of misschien vraag je inderdaad wel te veel aandacht en denk je als hij niet belt op de momenten dat jij dat graag wilt, of op de momenten dat jij wel aan hem denkt, dat hij je niet meer ziet zitten, of met een ander is of weet ik veel wat voor rampscenarios nog meer...
Ik hoop echt dat je meer tijd en ruimte voor jezelf maakt en niet constant met hem rekening houdt. Ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is, maar geloof me voor alles is een oplossing Is het niet goedschiks (dus met positieve afloop voor hoe jij het het liefste ziet) dan moet het maar kwaadschiks en zul je na een tijdje zien dat je veel beter af bent zonder hem...
Makkelijk gezegd ik weet het, maar je zult nog wel ergere dingen meemaken in je leven (niet dat ik je dat toewens, maar mannenverdriet is altijd te overwinnen!).
