Relaties
alle pijlers
Hoe pak ik dit het beste aan?
zaterdag 22 december 2007 om 00:09
Graag zou ik jullie mening horen over het volgende.
Ik heb het gevoel dat ik genegeerd wordt door mijn (wat ik dacht) goede vriendinnen. Met 1 ervan deelde ik alles en zij met mij. Dus mee met mijn bruidsjurk uitzoeken, de namen van mijn baby weten toen ik nog zwanger was, etc etc. vriendinnen dingen dus die je niet zomaar aan een of andere kennis verteld.
Maar nu valt het me steeds meer op dat mij niets meer wordt verteld. Zo weet ze wat haar baby wordt (erg leuk natuurlijk en begrijp dat ze dit voor zichzelf wil houden), maar nu zegt ze tegen mij dat niemand anders het weet, maar verpraat de vriend van die andere vriendin zich en die weet het dus wel. Dus weer een leugen.
Gingen altijd samen sporten. Door mijn zwangerschap ik even niet, maar ze weten dat ik nu ook weer wat wil gaan doen. Dus ik lees toevallig op hyves (ja, ja daar vind je ook alles op ) dat ze samen zijn gaan sporten. Dus weer mij niet mee gevraagd. Oke, dat kan je bent geen drieling. Maar toen ik vroeg aan vriendin of ze nog sport zegt ze: ja ik ben even wezen sporten met mijn schoonzusje. O, zeg ik dus met zn tweetjes. Ja, was gezellig.
Ik zeg zo: goh, dacht dat vriendin ook mee was. O he he ja, die was ook even mee. Dus WEER een leugen.
Ik word er zo schijt ziek van. Ik dacht dat ik echt wat had aan deze "vriendin", maar zo te zien dus niet.
Oppassen op haar dochtertje ben ik blijkbaar wel goed voor. Maarja, toen wist ik bovenstaande niet.
Maar hoe pak ik dit nu aan. Moet ik het maar laten gaan, moet ik ze confronteren met de dingen die me erg dwarszitten. Het doet me zo'n verdriet dat deze vriendschap blijkbaar niet is wat ik dacht dat het was.
Ik heb ze zelfs al gevraagd of ze er geen zin meer in hebben. Ze moeten dat dan gewoon zeggen dan weet ik waar ik aan toe ben, maar dan zeggen ze dat dat niet zo is en dat ze het fijn vinden dat we vrienden zijn. Maar vrienden liegen toch niet??? Klinkt zo kinderachtig, maar ik zit er behoorlijk mee. Ken ze toch al jaren, had dit gewoon niet verwacht.
Wat zouden jullie doen?
Ik heb het gevoel dat ik genegeerd wordt door mijn (wat ik dacht) goede vriendinnen. Met 1 ervan deelde ik alles en zij met mij. Dus mee met mijn bruidsjurk uitzoeken, de namen van mijn baby weten toen ik nog zwanger was, etc etc. vriendinnen dingen dus die je niet zomaar aan een of andere kennis verteld.
Maar nu valt het me steeds meer op dat mij niets meer wordt verteld. Zo weet ze wat haar baby wordt (erg leuk natuurlijk en begrijp dat ze dit voor zichzelf wil houden), maar nu zegt ze tegen mij dat niemand anders het weet, maar verpraat de vriend van die andere vriendin zich en die weet het dus wel. Dus weer een leugen.
Gingen altijd samen sporten. Door mijn zwangerschap ik even niet, maar ze weten dat ik nu ook weer wat wil gaan doen. Dus ik lees toevallig op hyves (ja, ja daar vind je ook alles op ) dat ze samen zijn gaan sporten. Dus weer mij niet mee gevraagd. Oke, dat kan je bent geen drieling. Maar toen ik vroeg aan vriendin of ze nog sport zegt ze: ja ik ben even wezen sporten met mijn schoonzusje. O, zeg ik dus met zn tweetjes. Ja, was gezellig.
Ik zeg zo: goh, dacht dat vriendin ook mee was. O he he ja, die was ook even mee. Dus WEER een leugen.
Ik word er zo schijt ziek van. Ik dacht dat ik echt wat had aan deze "vriendin", maar zo te zien dus niet.
Oppassen op haar dochtertje ben ik blijkbaar wel goed voor. Maarja, toen wist ik bovenstaande niet.
Maar hoe pak ik dit nu aan. Moet ik het maar laten gaan, moet ik ze confronteren met de dingen die me erg dwarszitten. Het doet me zo'n verdriet dat deze vriendschap blijkbaar niet is wat ik dacht dat het was.
Ik heb ze zelfs al gevraagd of ze er geen zin meer in hebben. Ze moeten dat dan gewoon zeggen dan weet ik waar ik aan toe ben, maar dan zeggen ze dat dat niet zo is en dat ze het fijn vinden dat we vrienden zijn. Maar vrienden liegen toch niet??? Klinkt zo kinderachtig, maar ik zit er behoorlijk mee. Ken ze toch al jaren, had dit gewoon niet verwacht.
Wat zouden jullie doen?
zaterdag 22 december 2007 om 00:32
Tja hoe weet je zo zeker dat dat zo bedoeld is? Ik vergeet ook weleens dingen te vertellen of vind sommige details voor een ander niet zo boeiend. En dan vertel ik het dus niet. Ik zou dat geen liegen noemen of bewust verzwijgen met allerlei achterliggende persoonlijk motieven .
Er is best een kans dat jouw vriendinnen zich van geen kwaad bewust zijn en dat ze gewoon weer moeten wennen aan het feit dat je "beschikbaar" bent. Kwestie van jezelf uitnodigen en zelf dingen organiseren om met hen samen te doen, zo ontstaat er vanzelf weer een prettige wisselwerking als het verder goed zit.
Er is best een kans dat jouw vriendinnen zich van geen kwaad bewust zijn en dat ze gewoon weer moeten wennen aan het feit dat je "beschikbaar" bent. Kwestie van jezelf uitnodigen en zelf dingen organiseren om met hen samen te doen, zo ontstaat er vanzelf weer een prettige wisselwerking als het verder goed zit.
zaterdag 22 december 2007 om 00:37
Ik zit toevallig in een soortgelijke situatie als jij (afgezien van het moederschap) waarin dat 'negeren' steeds vaker voor kwam. Intensief contact was er allang niet meer, maar met dingen die we gezamenlijk deden werd ik ook betrokken. De laatste tijd doen ze die dingen zonder mij, zonder wat tegen mij te zeggen. Het contact is bij hun onderling ook niet intensief, dus dat leek mij ook niet DE reden. Wel kwam ik er vaak achter dat ze dingen achter mij om deden. Deed en doet me erg veel pijn. Het vervelende is dat dit me erg aan mezelf doet twijfelen, maar ik zou werkelijk niet weten wat ik verkeerd zou hebben gedaan.
Een van hen heb ik wel redelijk veel contact mee en zij geeft ook aan dat zij het ook niet snapt en dat ik volgens haar niks verkeerds gedaan/gezegd heb.
Dat gevoel is heel rot en ik probeer me er nu bij neer te leggen. Ik ga mij niet opdringen aan mensen die mij niet volledig accepteren als vriendin. Ook als het weer even hersteld is, blijft het in mn achterhoofd hangen en voelt de vriendschap in zn geheel niet meer 100% oprecht. Laat dan maar zitten.
Je hebt al gevraagd aan hun of ze er geen zin meer in hebben, het is goed mogelijk dat ze de waarheid niet spreken. Sommige vriendinnen durven kennelijk niet to the point te zijn, net als in mijn geval. Ik ben dat meestal wel en ik denk soms dat dat misschien een reden is om mij buiten te sluiten.
Jaloezie kan ook een rol spelen in jouw geval, bij mezelf kan ik niet echt iets bedenken om jaloers op te zijn, maar het is mogelijk.
Dus...ik hou de eer aan mezelf, de groeten. Ik ben niet perfect maar als ze niet eerlijk zijn naar mij toe kan ik verder ook weinig anders.
Ga niet onverhoopt aan jezelf twijfelen, kraak jezelf niet af, dat doen anderen meestal wel voor je.
@Feliciaatje: heb ik allemaal al geprobeerd en ging even goed, maar het contact onderhouden moet van twee kanten komen.
Een van hen heb ik wel redelijk veel contact mee en zij geeft ook aan dat zij het ook niet snapt en dat ik volgens haar niks verkeerds gedaan/gezegd heb.
Dat gevoel is heel rot en ik probeer me er nu bij neer te leggen. Ik ga mij niet opdringen aan mensen die mij niet volledig accepteren als vriendin. Ook als het weer even hersteld is, blijft het in mn achterhoofd hangen en voelt de vriendschap in zn geheel niet meer 100% oprecht. Laat dan maar zitten.
Je hebt al gevraagd aan hun of ze er geen zin meer in hebben, het is goed mogelijk dat ze de waarheid niet spreken. Sommige vriendinnen durven kennelijk niet to the point te zijn, net als in mijn geval. Ik ben dat meestal wel en ik denk soms dat dat misschien een reden is om mij buiten te sluiten.
Jaloezie kan ook een rol spelen in jouw geval, bij mezelf kan ik niet echt iets bedenken om jaloers op te zijn, maar het is mogelijk.
Dus...ik hou de eer aan mezelf, de groeten. Ik ben niet perfect maar als ze niet eerlijk zijn naar mij toe kan ik verder ook weinig anders.
Ga niet onverhoopt aan jezelf twijfelen, kraak jezelf niet af, dat doen anderen meestal wel voor je.
@Feliciaatje: heb ik allemaal al geprobeerd en ging even goed, maar het contact onderhouden moet van twee kanten komen.
zaterdag 22 december 2007 om 00:53
Vervelend voor je PinkLady, ik ken het, heb er ook weleens middenin gezeten. Soms is het daadwerkelijk zo. En da's niet leuk, 't geeft je zelfvertrouwen een flinke deuk en je hebt niet eens een verklaring. Makkelijk om je dan af te gaan vragen: ben ik nou echt zo'n vreselijk mens?!
Aan de andere kant heb ik gemerkt dat sinds ik dingen niet snel meer persoonlijk aantrek (ik had wat meer bord voor mijn kop nodig zeg maar
), weinig aan verwachtingen hebben doe en mezelf hoe dan ook prima vind, ik toch heel anders in mijn vriendschappen sta en ook veel meer vrienden heb. En die houden echt van me, ieder op hun eigen manier. Ik ben die "eigen manier" veel meer gaan waarderen ook als ik het zelf heel anders zou doen of tonen. En daardoor vul ik niet meer zo snel in voor een ander wat hij of zij van mij/de situatie/de vriendschap denkt.
Daardoor is mijn reactie wat dubbel. Het is uiteindelijk toch heel makkelijk en menselijk om snel te projecteren, te zien wat je wil zien. En aan de andere kant heb je altijd de mogelijkheid dat een vriendschap echt op zijn einde loopt en ieder zijn of haar eigen pad gaat. En dat is vaak toch heel pijnlijk en verdrietig.
Iig een dikke knuf!
Aan de andere kant heb ik gemerkt dat sinds ik dingen niet snel meer persoonlijk aantrek (ik had wat meer bord voor mijn kop nodig zeg maar
), weinig aan verwachtingen hebben doe en mezelf hoe dan ook prima vind, ik toch heel anders in mijn vriendschappen sta en ook veel meer vrienden heb. En die houden echt van me, ieder op hun eigen manier. Ik ben die "eigen manier" veel meer gaan waarderen ook als ik het zelf heel anders zou doen of tonen. En daardoor vul ik niet meer zo snel in voor een ander wat hij of zij van mij/de situatie/de vriendschap denkt.Daardoor is mijn reactie wat dubbel. Het is uiteindelijk toch heel makkelijk en menselijk om snel te projecteren, te zien wat je wil zien. En aan de andere kant heb je altijd de mogelijkheid dat een vriendschap echt op zijn einde loopt en ieder zijn of haar eigen pad gaat. En dat is vaak toch heel pijnlijk en verdrietig.
Iig een dikke knuf!
zaterdag 22 december 2007 om 01:18
Feliciaatje, je slaat de spijker op zn kop wat betreft 'een bord voor de kop' en dingen niet persoonlijk aantrekken. Dit begon ik namelijk ook steeds meer te doen, maar toch raakte ik weer teleurgesteld na een tijdje. Dan dacht ik dat het wel weer koek en ei was en had er zand over gegooid.
Ik zal er ook zeker mijn aandeel in hebben, maar niemand die mij eerlijk zegt wat mijn aandeel dan zou zijn.
Wel geef ik toe dat ik best gevoelig ben en geneigd ben meer te geven dan te ontvangen. Verwachtingen heb ik overboord gegooid, want dat is namelijk DE manier om teleurgesteld te raken.
Ik zal er ook zeker mijn aandeel in hebben, maar niemand die mij eerlijk zegt wat mijn aandeel dan zou zijn.
Wel geef ik toe dat ik best gevoelig ben en geneigd ben meer te geven dan te ontvangen. Verwachtingen heb ik overboord gegooid, want dat is namelijk DE manier om teleurgesteld te raken.
zaterdag 22 december 2007 om 01:38
Ik herken het. Ik had het kunnen schrijven een paar jaar terug. En ik begreep niet wat ik nou toch verkeerd deed.
Ik ben veel extraverter geworden (ik was vreselijk verlegen en onzeker), ik ben veel minder bescheiden geworden op sommige punten, ik durf nu ruimte in te nemen, ik durf nu gewoon mijn gedachten uit te spreken, ik ben veel directer en duidelijker geworden.
En ik denk dat voor mij in de kern de dingen hierdoor zo sterk veranderd zijn omdat mensen nu eindelijk begrijpen wie ik nou eigenlijk ben, wat ik wil en dat ze erop kunnen vertrouwen dat ik prima voor mezelf zorg dus ook duidelijk mijn grenzen aangeef. Daarnaast vind ik mezelf nu een leuk mens, heb zichtbaar lol in het leven, ben open, klets mensen de oren van hun kop als ik er zin in heb, ben gepassioneerd over dingen en voel me niet bezwaard om dat te delen (ipv dat ik denk: dat boeit die ander toch niet, laat ik hem of haar daar nou maar niet mee vervelen). Ik heb altijd graag geluisterd en dat doe ik nog steeds veel maar ik ben zelf ook veel meer aanwezig nu.
Het is leuk en aantrekkelijk en ook erg aanstekelijk als iemand blij is met zichzelf, het oordeel van de wereld naast zich neerlegt en oprecht geniet en leeft. Dat ben ik in anderen heel sterk gaan zien en waarderen. En ik zie nu, nu ik veel meer zo in de wereld sta, aan de reacties van anderen dat zij dat net zo goed zo ervaren.
Misschien heb je iets aan wat ik schreef (aangezien ik het niet deed ter zelfverheerlijking ), maakt het ergens een klik.
Ik ben veel extraverter geworden (ik was vreselijk verlegen en onzeker), ik ben veel minder bescheiden geworden op sommige punten, ik durf nu ruimte in te nemen, ik durf nu gewoon mijn gedachten uit te spreken, ik ben veel directer en duidelijker geworden.
En ik denk dat voor mij in de kern de dingen hierdoor zo sterk veranderd zijn omdat mensen nu eindelijk begrijpen wie ik nou eigenlijk ben, wat ik wil en dat ze erop kunnen vertrouwen dat ik prima voor mezelf zorg dus ook duidelijk mijn grenzen aangeef. Daarnaast vind ik mezelf nu een leuk mens, heb zichtbaar lol in het leven, ben open, klets mensen de oren van hun kop als ik er zin in heb, ben gepassioneerd over dingen en voel me niet bezwaard om dat te delen (ipv dat ik denk: dat boeit die ander toch niet, laat ik hem of haar daar nou maar niet mee vervelen). Ik heb altijd graag geluisterd en dat doe ik nog steeds veel maar ik ben zelf ook veel meer aanwezig nu.
Het is leuk en aantrekkelijk en ook erg aanstekelijk als iemand blij is met zichzelf, het oordeel van de wereld naast zich neerlegt en oprecht geniet en leeft. Dat ben ik in anderen heel sterk gaan zien en waarderen. En ik zie nu, nu ik veel meer zo in de wereld sta, aan de reacties van anderen dat zij dat net zo goed zo ervaren.
Misschien heb je iets aan wat ik schreef (aangezien ik het niet deed ter zelfverheerlijking
), maakt het ergens een klik.
zaterdag 22 december 2007 om 01:51
Oh en nog iets. Wat betreft geen verwachtingen hebben, daar kun je op verschillende manieren in staan.
Een is dat je te vaak teleurgesteld bent en niet meer durft te hopen dat een ander je betrokkenheid en liefde zal tonen.
Een ander is dat je ervan uitgaat dat elke ervaring, elke gebeurtenis, elke ontmoeting potentieel leuk, interessant, uitdagend enz kan zijn. Dankbaarheid voor alles wat op je pad komt en de openheid voor de wereld die daar vanzelf bij komt kijken. Verwondering en plezier.
Wanneer je het eerste ervaart ben je gesloten en kun je veel fijne ervaringen missen doordat je blikveld nog steeds erg klein is. Je bent doelgericht op zoek naar een bepaald soort ervaring van wat voor jou vriendschap of liefde inhoudt. Bij het tweede sta je open en ben je oordeelloos. Jezelf goed kennen, je grenzen weten, dat is dan wel belangrijk. Maar tegelijkertijd is het leven dan continu vernieuwend.
Een is dat je te vaak teleurgesteld bent en niet meer durft te hopen dat een ander je betrokkenheid en liefde zal tonen.
Een ander is dat je ervan uitgaat dat elke ervaring, elke gebeurtenis, elke ontmoeting potentieel leuk, interessant, uitdagend enz kan zijn. Dankbaarheid voor alles wat op je pad komt en de openheid voor de wereld die daar vanzelf bij komt kijken. Verwondering en plezier.
Wanneer je het eerste ervaart ben je gesloten en kun je veel fijne ervaringen missen doordat je blikveld nog steeds erg klein is. Je bent doelgericht op zoek naar een bepaald soort ervaring van wat voor jou vriendschap of liefde inhoudt. Bij het tweede sta je open en ben je oordeelloos. Jezelf goed kennen, je grenzen weten, dat is dan wel belangrijk. Maar tegelijkertijd is het leven dan continu vernieuwend.
zaterdag 22 december 2007 om 08:27
Heel mooi gesproken Feliciaatje.
Ik denk dat de kern van vriendschap is dat je eerst met jezelf tevreden moet zijn, wil je dat een ander ook tevreden is met jou! Je straalt het veel meer uit en anderen kunnen je nemen zoals je bent of juist niet.
Maar jij hoeft niet de hele wereld aardig te vinden en de hele wereld hoeft jouw ook niet aardig te vinden. Het gaat er om dat je kan zijn wie je bent en dat je dat ook durft!
Vriendschappen is geven en als de vriendschap goed is krijg je veel terug. Je kan alleen nemen als je het krijgt van de ander.
Dat proces dat jij omschrijft Feliciaatje daar zit ik midden in. Ruimte innemen, soms gaat het heel goed en klets ik veel, luister ik en is er interactie. Maar soms als ik mij niet goed voel of onzeker voel in bepaalde situatie gaat het juist wat minder. Maar ik heb gemerkt dat het echt een kwestie van oefenen is. Ook door daar open in te zijn krijg ik juist hele positieve reacties.
Ik denk dat de kern van vriendschap is dat je eerst met jezelf tevreden moet zijn, wil je dat een ander ook tevreden is met jou! Je straalt het veel meer uit en anderen kunnen je nemen zoals je bent of juist niet.
Maar jij hoeft niet de hele wereld aardig te vinden en de hele wereld hoeft jouw ook niet aardig te vinden. Het gaat er om dat je kan zijn wie je bent en dat je dat ook durft!
Vriendschappen is geven en als de vriendschap goed is krijg je veel terug. Je kan alleen nemen als je het krijgt van de ander.
Dat proces dat jij omschrijft Feliciaatje daar zit ik midden in. Ruimte innemen, soms gaat het heel goed en klets ik veel, luister ik en is er interactie. Maar soms als ik mij niet goed voel of onzeker voel in bepaalde situatie gaat het juist wat minder. Maar ik heb gemerkt dat het echt een kwestie van oefenen is. Ook door daar open in te zijn krijg ik juist hele positieve reacties.
zaterdag 22 december 2007 om 09:31
Bedankt voor jullie reacties. Ik herken er heel veel in. Vooral hoe Pinklady zich nu voelt.
Of het jaloezie is. Ik weet het niet, ze hebben zelf ook alles goed voor elkaar.
Het is min of meer begonnen nadat mijn vader is overleden. Tja, dan ben je even een tijd niet meer zo vrolijk. Had zelf verdriet, moest mijn moeder opvangen, etc. Is nogal een traumatische gebeurtenis geweest. Maar daar heb ik het met ze helemaal niet veel over. Dus ze kunnen niet zeggen dat ik steeds aan de telefoon zit te grienen. Ik heb veel verdriet, maar ik moet verder ook voor mijn kindje en dat probeer ik zo goed mogelijk te doen.
Mijn goede vriendin had al een kindje. Misschien dat die andere vriendin bedreiging zag toen ik ook zwanger werd. Dat gevoel heb ik wel een beetje. En volgens mij is het vanaf toen ook minder geworden. Geen interesse in mijn zwangerschap, niet de echo's bekijken, bijna niet vragen hoe het ging. Tja, toen mijn vriendin een baby kreeg was het niets anders dan bellen en langsgaan. Heeft me ook wel veel verdriet gedaan heb er ook iets van gezegd en het is uitgepraat. Dus ja dan is er toch niets meer aan de hand vind ik.
Felicitaatje ik denk echt niet dat ze het niet zo bedoelen. Waarom liegen ze dan? Met rood hoofd en al. Die jongen liet van de week ontvallen dat ze wisten wat het werd. Nou zij werd toch boos en zat hem onder de tafel door een schop te geven met rood hoofd. Dit nieuws was dus echt niet voor mij bestemd. En waarom zeggen dat je met zn tweeen sport, terwijl het met zn drieeen was. Tja dat vind ik gewoon iemand in de maling nemen.
Ook de steken onder water vind ik niet eerlijk. Bv kwamen ze onverwachts langs op de fiets. Ik goh, wat leuk kom je zo even aan. Ja we wilden even kijken hoe het hier was. Week later verjaardag zeggen ze doodleuk tegen die anderen: Ja jullie waren er niet, dus ja toen moesten we maar door naar hun. Leuk he zo'n opmerking.
Ik ben inderdaad iemand die altijd belt hoe een afspraak bij de dokter of een examen etc. is geweest. Is er iemand ziek, ik bel op om te vragen hoe het is. Huis verbouwen. Wij komen kijken hoe het staat, willen helpen etc. Maar hebben wij dan eens wat tja, eerst altijd wel, maar nu nooit meer. En dat doet zo'n zeer. Ik weet denk ik wel dat het nooit meer zo wordt als dat het was, maar ik vind het zo moeilijk om dat te accepteren. Ik dacht dat ik aan deze vriendin echt iets had, maar blijkbaar niet. Ik heb geen idee wat ik verkeerd heb gedaan, heb ze al gevraagd wat er is maar krijg geen eerlijk antwoord blijkbaar. Want als er niets aan de hand was dan deden ze niet zo als ik hierboven heb omschreven.
Pinklady, laat jij het gaan en zie je wel wat het wordt of heb je er een punt achtergezet?
Het is wel even fijn om het van me af te typen...
Of het jaloezie is. Ik weet het niet, ze hebben zelf ook alles goed voor elkaar.
Het is min of meer begonnen nadat mijn vader is overleden. Tja, dan ben je even een tijd niet meer zo vrolijk. Had zelf verdriet, moest mijn moeder opvangen, etc. Is nogal een traumatische gebeurtenis geweest. Maar daar heb ik het met ze helemaal niet veel over. Dus ze kunnen niet zeggen dat ik steeds aan de telefoon zit te grienen. Ik heb veel verdriet, maar ik moet verder ook voor mijn kindje en dat probeer ik zo goed mogelijk te doen.
Mijn goede vriendin had al een kindje. Misschien dat die andere vriendin bedreiging zag toen ik ook zwanger werd. Dat gevoel heb ik wel een beetje. En volgens mij is het vanaf toen ook minder geworden. Geen interesse in mijn zwangerschap, niet de echo's bekijken, bijna niet vragen hoe het ging. Tja, toen mijn vriendin een baby kreeg was het niets anders dan bellen en langsgaan. Heeft me ook wel veel verdriet gedaan heb er ook iets van gezegd en het is uitgepraat. Dus ja dan is er toch niets meer aan de hand vind ik.
Felicitaatje ik denk echt niet dat ze het niet zo bedoelen. Waarom liegen ze dan? Met rood hoofd en al. Die jongen liet van de week ontvallen dat ze wisten wat het werd. Nou zij werd toch boos en zat hem onder de tafel door een schop te geven met rood hoofd. Dit nieuws was dus echt niet voor mij bestemd. En waarom zeggen dat je met zn tweeen sport, terwijl het met zn drieeen was. Tja dat vind ik gewoon iemand in de maling nemen.
Ook de steken onder water vind ik niet eerlijk. Bv kwamen ze onverwachts langs op de fiets. Ik goh, wat leuk kom je zo even aan. Ja we wilden even kijken hoe het hier was. Week later verjaardag zeggen ze doodleuk tegen die anderen: Ja jullie waren er niet, dus ja toen moesten we maar door naar hun. Leuk he zo'n opmerking.
Ik ben inderdaad iemand die altijd belt hoe een afspraak bij de dokter of een examen etc. is geweest. Is er iemand ziek, ik bel op om te vragen hoe het is. Huis verbouwen. Wij komen kijken hoe het staat, willen helpen etc. Maar hebben wij dan eens wat tja, eerst altijd wel, maar nu nooit meer. En dat doet zo'n zeer. Ik weet denk ik wel dat het nooit meer zo wordt als dat het was, maar ik vind het zo moeilijk om dat te accepteren. Ik dacht dat ik aan deze vriendin echt iets had, maar blijkbaar niet. Ik heb geen idee wat ik verkeerd heb gedaan, heb ze al gevraagd wat er is maar krijg geen eerlijk antwoord blijkbaar. Want als er niets aan de hand was dan deden ze niet zo als ik hierboven heb omschreven.
Pinklady, laat jij het gaan en zie je wel wat het wordt of heb je er een punt achtergezet?
Het is wel even fijn om het van me af te typen...
zaterdag 22 december 2007 om 10:17
Is het niet een idee om die vriendschappen dan een tijdje te negeren Blink? En andere op te gaan zoeken? Dus dat je je blik verlegt van het negatieve met deze vrienden naar positieve ervaringen met anderen?
Je hebt al geprobeerd om erover te praten en dat had geen effect. Om er echt een aanvaring van te maken heeft geen zin, niet alsof je daar vriendschappelijke gevoelens mee kweekt in dit geval. Dus misschien toch dan maar denken: schijt! Ik ben leuk, ik ben prima zoals ik ben en er zijn anderen bij wie ik me wel goed en gewaardeerd voel.
Ik begrijp heel goed dat het pijn doet, dat het aan jezelf doet twijfelen als mens en als vriendin. Maar probeer het nou juist bij hun te laten. Jij bent betrokken, je staat open voor ze, als ze dat niet teruggeven ligt dat bij hun, niet bij jou. En kijk of je mensen kunt vinden bij wie dit wel gelijkwaardig en vanzelfsprekend voelt.
Je hebt al geprobeerd om erover te praten en dat had geen effect. Om er echt een aanvaring van te maken heeft geen zin, niet alsof je daar vriendschappelijke gevoelens mee kweekt in dit geval. Dus misschien toch dan maar denken: schijt! Ik ben leuk, ik ben prima zoals ik ben en er zijn anderen bij wie ik me wel goed en gewaardeerd voel.
Ik begrijp heel goed dat het pijn doet, dat het aan jezelf doet twijfelen als mens en als vriendin. Maar probeer het nou juist bij hun te laten. Jij bent betrokken, je staat open voor ze, als ze dat niet teruggeven ligt dat bij hun, niet bij jou. En kijk of je mensen kunt vinden bij wie dit wel gelijkwaardig en vanzelfsprekend voelt.
zaterdag 22 december 2007 om 10:24
Blink2,
Juist in een periode waarin je verdriet hebt (zoals het overleiden van jouw vader) moet je juist kunnen bouwen op een echte vriendschap. Dan betekend vriendschap juist dat je kan grienen aan de telefoon. Goede vriendschappen moeten juist hiertegen kunnen. Het grienen is dat wat jou op dat moment bezig houdt. Jouw vriendin kent ook de andere kanten (de positieve kanten) van jou.
Het is goed dat je verder wil (ook voor je kindje) maar ook voor jezelf! Juist om voor jezelf verder te komen kunnen vriendschappen opluchting geven. Is er een andere vriendin geweest waar jij wel terecht kon. Misschien kan je jouw interesse en vriendschap meer kan gaan richten op andere vriendschappen en is dit het moment om oppervlakkigere vriendschappen met anderen juist te verdiepen.
Dan blijft het rotgevoel over die vriendschap, maar je gaat ook verder.
Liegen en opmerkingen plaatsen is nooit leuk. Heb je haar daar daar op aan gesproken en ook wat het met jou doet? Wat was haar reactie hierop?
Wat ik zelf heel sterk heb is dat ik gewoon vergeet om te vragen hoe iets was of even te bellen als iemand ziek is etc. Het is geen desinteresse, het komt niet in mij op omdat het op dat moment niet in mijn hoofd zit. Op momenten dat ik eigenlijk niet kan bellen (dat zijn de momenten waarop ik rust in mijn hoofd heb en dat is meestal aan het eind van de dag) denk ik er weer aan. Dan durf ik eigenlijk niet meer te bellen omdat het echt veel te laat is.
Juist in een periode waarin je verdriet hebt (zoals het overleiden van jouw vader) moet je juist kunnen bouwen op een echte vriendschap. Dan betekend vriendschap juist dat je kan grienen aan de telefoon. Goede vriendschappen moeten juist hiertegen kunnen. Het grienen is dat wat jou op dat moment bezig houdt. Jouw vriendin kent ook de andere kanten (de positieve kanten) van jou.
Het is goed dat je verder wil (ook voor je kindje) maar ook voor jezelf! Juist om voor jezelf verder te komen kunnen vriendschappen opluchting geven. Is er een andere vriendin geweest waar jij wel terecht kon. Misschien kan je jouw interesse en vriendschap meer kan gaan richten op andere vriendschappen en is dit het moment om oppervlakkigere vriendschappen met anderen juist te verdiepen.
Dan blijft het rotgevoel over die vriendschap, maar je gaat ook verder.
Liegen en opmerkingen plaatsen is nooit leuk. Heb je haar daar daar op aan gesproken en ook wat het met jou doet? Wat was haar reactie hierop?
Wat ik zelf heel sterk heb is dat ik gewoon vergeet om te vragen hoe iets was of even te bellen als iemand ziek is etc. Het is geen desinteresse, het komt niet in mij op omdat het op dat moment niet in mijn hoofd zit. Op momenten dat ik eigenlijk niet kan bellen (dat zijn de momenten waarop ik rust in mijn hoofd heb en dat is meestal aan het eind van de dag) denk ik er weer aan. Dan durf ik eigenlijk niet meer te bellen omdat het echt veel te laat is.
zaterdag 22 december 2007 om 10:30
Ik kan een rampzalige chaoot zijn en dus een week later bellen zo van ohhhh stom maar ik dacht er nu net pas aan. En dan vinden mensen het aardig dat ik er uberhaupt aan dacht. Dus gewoon bellen zou ik zeggen
. Trouwens fijn voor je wat je eerder omschreef, dat je nu zelf middenin dat proces zit. Het is heerlijk om die ruimte in te gaan durven nemen en jezelf meer te waarderen, ben blij voor je!
zaterdag 22 december 2007 om 11:57
Ik denk dat je hier een heel goed punt hebt en dat ik het op deze manier ga doen. Dus inderdaad niet meer erachteraan gaan en het maar van hun af laten hangen. Maarja, dan krijg je natuurlijk weer de vraag of er iets is.
Ik heb ze nog niet aangesproken op dat liegen. Gisteravond waren er weer een paar leugens waarover ik vertelde, dus ik heb nog geen tijd gehad om het hier over te hebben. Weet ook niet of ik dit ga doen trouwens...
Ik heb wel andere vriendschappen, maar dan wat oppervlakkiger zeg maar. Daar vertel ik niet alles aan en ik dacht dat dat bij mijn "vriendinnen" wel kon. Maar ik zal zeker mijn energie daar meer in stoppen.
Ik moet echt leren om dingen van me af te kunnen zetten. Dat vind ik erg moeilijk en ik pieker veel. Zo heb ik vannacht ook echt slecht geslapen. Zouden ze nu echt niet door hebben dat leugens uitkomen en dat ze me hier echt mee kwetsen. Ik vind het zo harteloos...
In iedergeval bedankt voor jullie adviesen. Ik heb er echt iets aan!
zaterdag 22 december 2007 om 12:10
Ja dat piekeren ken ik, deed ik ook veel. Dat bedoelde ik met dat ik wat meer een bord voor mijn kop nodig had. Als het persoonlijk is moeten mensen dat maar eerlijk tegen me zeggen. Als ze dat niet doen is dat hun probleem en trek ik het me niet langer persoonlijk aan. Open communicatie is voor mij een vereiste in vriendschappen, als ik daar telkens mee moet beginnen en de ander ontwijkt 't met: er is niets en nee hoor er is niks veranderd, dan geloof ik dat tegenwoordig vaak gewoon maar voor mijn eigen gemoedsrust . Als er wel wat is, is het ook hun verantwoordelijkheid om dat aan te kaarten.
Als ze vragen wat er is als jij er geen energie meer in stopt kun je hetzelfde terug doen (nee hoor helemaal niks aan de hand). Of je kunt het gewoon eerlijk mededelen, dat je het niet leuk en onbevredigend vindt om telkens weer voorgelogen te worden en niet betrokken wordt bij hun leven. Dat jij dat wel doet en die energie liever in mensen stopt die dat ook bij jou doen. Dit kun je zeggen zonder de strijd aan te gaan, rustig en dichtbij jezelf blijvend omdat dit nou eenmaal voor jou de situatie is of ze dat nou aanvechten of niet. Dan geef je hun ook de kans om er over na te denken en wellicht later op terug te komen.
Niet te snel conclusies trekken, soms is het goed om dit soort dingen gewoon de tijd te geven. En ondertussen te focussen op waar jij naar verlangt en blij van wordt. Dan is de insteek positief en weloverwogen. Hoe meer jij jezelf de moeite waard vindt, hoe minder dit nog spanningen oplevert. Jij bent jij, een ander vindt jou leuk en de moeite waard zoals je bent of niet. Maar dat is dan aan hun.
. Als er wel wat is, is het ook hun verantwoordelijkheid om dat aan te kaarten.Als ze vragen wat er is als jij er geen energie meer in stopt kun je hetzelfde terug doen (nee hoor helemaal niks aan de hand). Of je kunt het gewoon eerlijk mededelen, dat je het niet leuk en onbevredigend vindt om telkens weer voorgelogen te worden en niet betrokken wordt bij hun leven. Dat jij dat wel doet en die energie liever in mensen stopt die dat ook bij jou doen. Dit kun je zeggen zonder de strijd aan te gaan, rustig en dichtbij jezelf blijvend omdat dit nou eenmaal voor jou de situatie is of ze dat nou aanvechten of niet. Dan geef je hun ook de kans om er over na te denken en wellicht later op terug te komen.
Niet te snel conclusies trekken, soms is het goed om dit soort dingen gewoon de tijd te geven. En ondertussen te focussen op waar jij naar verlangt en blij van wordt. Dan is de insteek positief en weloverwogen. Hoe meer jij jezelf de moeite waard vindt, hoe minder dit nog spanningen oplevert. Jij bent jij, een ander vindt jou leuk en de moeite waard zoals je bent of niet. Maar dat is dan aan hun.
zondag 23 december 2007 om 18:43
Bedankt allemaal voor jullie reacties.
We hadden verjaardag en de sfeer was helemaal weg. Kreeg weer leugens te horen (heel dom, ze praten elkaar tegen of de mannen verspraken zich, tja drank he) en steken onder water. Ik heb het gehad. Ben er heel verdrietig om, maar moet inderdaad ook een bord voor mijn kop krijgen. Vrienden liegen niet tegen elkaar of negeren elkaar ook niet. En dan maar doen alsof er niets is. Ik trap er niet meer in. Ik heb het op het moment moeilijk genoeg om mijn vader en ik probeer het te laten gaan. Weet alleen nog niet wat ik precies ga zeggen als ze bellen. Maar dat zal nog wel even duren denk ik......
We hadden verjaardag en de sfeer was helemaal weg. Kreeg weer leugens te horen (heel dom, ze praten elkaar tegen of de mannen verspraken zich, tja drank he) en steken onder water. Ik heb het gehad. Ben er heel verdrietig om, maar moet inderdaad ook een bord voor mijn kop krijgen. Vrienden liegen niet tegen elkaar of negeren elkaar ook niet. En dan maar doen alsof er niets is. Ik trap er niet meer in. Ik heb het op het moment moeilijk genoeg om mijn vader en ik probeer het te laten gaan. Weet alleen nog niet wat ik precies ga zeggen als ze bellen. Maar dat zal nog wel even duren denk ik......
zondag 23 december 2007 om 20:06
Net als bij jou Blink, zat/zit ik ook in een rouwproces. Mijn moeder overleed plotseling 2 jaar geleden. Of het er verder iets mee te maken heeft weet ik niet. Ik weet wel dat ik bar weinig steun heb gehad, eigenlijk nul van hun kant. Alleen in het begin even een paar keer afgesproken, daarna was er niks meer.
Deze maand ben ik voor mijn doen erg emotioneel en kwam ik er weer achter dat ze mij hadden buitengesloten. Dit werd me teveel en ik werd zo kwaad en huilerig. Voelde me machteloos en begon aan mezelf te twijfelen als persoon. Niet lang daarna realiseerde ik mij ook dat het teveel energie kost om me er nog kwaad over te maken en zij mn emoties niet (meer) waard zijn.
Dus wat deed ik....ik ben kerstkaarten gaan schrijven en heb hun allemaal een kaart gestuurd alsof er niks aan de hand is. Ja, ik begin al een aardig bord voor mn kop te kweken. Ik wilde niet duidelijk maken dat ik ermee zat en kwaad was op hun. Voor de rest hou ik de eer aan mezelf, kom ze vast wel een keer tegen en doen ze weer schijnheilig aardig.
Het is moeilijk en doet soms erg pijn, maar ik ga mij nevernooitniet opdringen aan mensen die mijn vriendschap niet (meer) willen. Ik hoef hun 'vriendschap' (voor zover dat wat inhoudt) ook niet (meer).
Deze maand ben ik voor mijn doen erg emotioneel en kwam ik er weer achter dat ze mij hadden buitengesloten. Dit werd me teveel en ik werd zo kwaad en huilerig. Voelde me machteloos en begon aan mezelf te twijfelen als persoon. Niet lang daarna realiseerde ik mij ook dat het teveel energie kost om me er nog kwaad over te maken en zij mn emoties niet (meer) waard zijn.
Dus wat deed ik....ik ben kerstkaarten gaan schrijven en heb hun allemaal een kaart gestuurd alsof er niks aan de hand is. Ja, ik begin al een aardig bord voor mn kop te kweken. Ik wilde niet duidelijk maken dat ik ermee zat en kwaad was op hun. Voor de rest hou ik de eer aan mezelf, kom ze vast wel een keer tegen en doen ze weer schijnheilig aardig.
Het is moeilijk en doet soms erg pijn, maar ik ga mij nevernooitniet opdringen aan mensen die mijn vriendschap niet (meer) willen. Ik hoef hun 'vriendschap' (voor zover dat wat inhoudt) ook niet (meer).
zondag 23 december 2007 om 20:52
Goh, Pinklady, dan zitten wij in dezelfde situatie. Mijn vader is ook bijna 2 jaar geleden zeer plotseling overleden. Het lijkt wel alsof mensen je dan maar uit de weg gaan. Ik begrijp heel goed dat het moeilijk is om met mensen met dit verlies te praten. Maar om ze dan maar gewoon te negeren en te laten barsten. Nee, dat kan toch echt niet. Ik denk maar. Ze komen er vanzelf achter als hun eens zoiets meemaken. Niet dat ik dit iemand gun hoor, hoop dat hun ouders 100 jaar worden begrijp me niet verkeerd.
Ik ben ook erg emotioneel en huilerig. Ga morgen ook even een afspraak maken bij de huisarts. Heb al die 2 jaar klaar gestaan voor mijn moeder,zus etc. maar heb het er nu zelf heel zwaar mee. Misschien dat dit gezeur de laatste druppel is en als ik er met iemand over kan praten dat ik er dan wat sterker uit kom. Ik hoop het maar. Heb het vandaag besloten om te gaan praten, ik kom er gewoon even niet meer uit. Maar het is toch niet normaal dat ik meteen huil als bv mijn opa vraagt hoe het gaat. Het is het verdriet om mijn vader, dat gezeur, ik ben gewoon mezelf niet meer. Dus denk dat het wel verstandig is om dit gewoon eens met een vreemd iemand te bespreken en hopen dat die me kan helpen.
Lukt het jou een beetje het verlies een plaatsje te geven? Ik kan het nog steeds niet geloven en voor mijn gevoel wordt het gemis alleen maar groter....
Ik ben ook erg emotioneel en huilerig. Ga morgen ook even een afspraak maken bij de huisarts. Heb al die 2 jaar klaar gestaan voor mijn moeder,zus etc. maar heb het er nu zelf heel zwaar mee. Misschien dat dit gezeur de laatste druppel is en als ik er met iemand over kan praten dat ik er dan wat sterker uit kom. Ik hoop het maar. Heb het vandaag besloten om te gaan praten, ik kom er gewoon even niet meer uit. Maar het is toch niet normaal dat ik meteen huil als bv mijn opa vraagt hoe het gaat. Het is het verdriet om mijn vader, dat gezeur, ik ben gewoon mezelf niet meer. Dus denk dat het wel verstandig is om dit gewoon eens met een vreemd iemand te bespreken en hopen dat die me kan helpen.
Lukt het jou een beetje het verlies een plaatsje te geven? Ik kan het nog steeds niet geloven en voor mijn gevoel wordt het gemis alleen maar groter....
maandag 24 december 2007 om 18:20
Ik heb er onderhand min of meer een punt achter gezet. Ik ga er vanuit dat ik in de toekomst wel weer nieuwe mensen leer kennen waarmee ik eventueel een vriendschap op kan bouwen. Ik heb nu nog 2 goeie vriendinnen, ik zie ze niet vaak, maar spreek ze in ieder geval regelmatig.
Het is bij mij een combinatie van alles. Ik heb soms ook gefaald met belangstelling tonen naar hun toe omdat ik erg met mezelf bezig was na mijn moeders overlijden. Dit heb ik ook toegegeven naar hun toe, maar het lijkt er op dat dit me erg kwalijk wordt genomen. Andersom heb ik nauwelijks steun van hun gehad en daar heb ik verder ook niet om gezeurd naar hun toe.
Alleen al het feit dat ik buitengesloten word zegt mij genoeg over hun. Vind het onvolwassen en ik wil niet meer aan mezelf gaan twijfelen door dit soort kinderachtige acties. Ik blijf vriendelijk als ik ze weer tref, maar een hechte vriendschap hoeft wat mij betreft niet meer. Ook al ben ik er verdrietig om en voel ik me soms een sukkel.
Het verlies heeft nog geen plaats bij mij, dat merk ik deze maand weer. Ik raak geirriteerd rondom de kerst en de verplichte poeha erom heen. De glans is er voor mij vanaf omdat ik nooit meer kerst thuis bij mijn moeder kan vieren.
Het is bij mij een combinatie van alles. Ik heb soms ook gefaald met belangstelling tonen naar hun toe omdat ik erg met mezelf bezig was na mijn moeders overlijden. Dit heb ik ook toegegeven naar hun toe, maar het lijkt er op dat dit me erg kwalijk wordt genomen. Andersom heb ik nauwelijks steun van hun gehad en daar heb ik verder ook niet om gezeurd naar hun toe.
Alleen al het feit dat ik buitengesloten word zegt mij genoeg over hun. Vind het onvolwassen en ik wil niet meer aan mezelf gaan twijfelen door dit soort kinderachtige acties. Ik blijf vriendelijk als ik ze weer tref, maar een hechte vriendschap hoeft wat mij betreft niet meer. Ook al ben ik er verdrietig om en voel ik me soms een sukkel.
Het verlies heeft nog geen plaats bij mij, dat merk ik deze maand weer. Ik raak geirriteerd rondom de kerst en de verplichte poeha erom heen. De glans is er voor mij vanaf omdat ik nooit meer kerst thuis bij mijn moeder kan vieren.
