Relaties
alle pijlers
Hoop dat ik mijn verhaal bij jullie kwijt kan.
woensdag 8 augustus 2007 om 10:45
Ik heb bijna 5 jaar een relatie met mijn nu ex-vriend gehad. Het was een relatie met vele ups en downs. Mijn ex had ook al vaker geroepen dat het uit was, maar dat was nooit heel ernstig en we bleven gewoon bij elkaar, want we hadden het ook leuk samen.
Echter in december van afgelopen jaar ging het dan definitief uit. Er veranderde echter niet heel veel, alles ging eigenlijk op dezelfde voet verder. We woonden nog in 1 huis, aten samen, deden nog steeds leuke dingen samen enz. Daarom leek er voor mij niet zoveel veranderd te zijn en wilde het besef dat het uit was niet zo tot me doordringen. Van zijn kant leek er ook niet zo veel veranderd, tot hij opeens een appartement had gekocht en toen ging het vrij snel. 1 Juli heeft hij ons flatje verlaten en is hij in zijn nieuwe huis getrokken. Hij heeft wel altijd gezegd dat we vrienden kunnen blijven, want dat leek hem ook fijn. De eerste twee a drie weken nadat hij vertrokken is zagen we elkaar regelmatig. Hij kwam bijvoorbeeld bij mij eten omdat hij zelf nog geen keuken had en we zijn ook een paar keer naar de bioscoop geweest. Ergens had ik de hoop dat het wel weer goed zou komen. Echt heel opeens sinds ongeveer een week doet hij heel afstandelijk en net alsof niks van mij hem nog interesseert. Rond dezelfde tijd kwam ik via een vriendin achter dat hij stond ingeschreven op een datingsite. deze twee dingen deden mij veel pijn dus ik heb hem een lange mail gestuurd waarin ik al mijn gevoelens en vragen verwoordde. In zijn reactie gaf hij terug dat hij inderdaad stond ingeschreven op een site, maar dat hij daar niet heel actief op was. Ik denk zelf dat die afstandelijkhied naar mij toe heel erg te maken heeft met zijn familie. Mijn ex is vrij beinvloedbaar (hij heeft zich ook onder invloed van een vriend van hem ingeschreven op die sitem dat gaf hij zelf toe) en zijn fam,ilie zegt hem constant dat hij niks meer met mij te maken moet hebben en mij niet meer moet zien en hij doet dat dan. Enfin, zondagavond is hij langs gekomen, om er nog eens uitgebreid over te praten dacht ik. Nou, hij ging op het randje van de bank zitten en zei al dat hij niet lang kon blijven want zijn moeder en broer wachtten thuis op hem. Ik vroeg hem waar die plotselinge ommekeer bij hem vandaag kwam, maar daar gad hij geen antwoord op. Ook vroeg ik waarom we het niet nog eens heel rustig zouden kunnen proberen. Dat kan volgens hem niet. Uiteindelijk waren we beiden heel emotioneel, hij ook erg huilen. Hij wil echter geen contact meer en dat doet me zo'n pijn. Het kan toch niet zo eindigen naar bijna 5 jaar. Zou hem zo graag bellen of mailen, maar ik weet hoe koppig hij is en hij zou er niks mee doen, gewoon omdat hij zichzelf beloofd heeft geen contact meer te hebben. Hij kan toch niet net doen alsof ik nooit bestaan heb. Ik heb het er supermoeilijk mee en mijn handen jeuken om contact met hem op te nemen, maar dat heb ik niet gedaan. Wel heb ik een lange brief geschreven met daarin alle dingen erin waarvan ik zondag niet de kans kreeg ze te zeggen. Weet nog niet of ik deze ga versturen. Ik snap gewoon niet hoe hij zo koeltjes kan zijn en hoe hij al zo vlijtig op zoek kan zijn naar een andere vrouw. OOk is hij haast geen enkele avond thuis. Vraag me af of dat een soort vluchtgedrag is van hem. Ik zou onze relatie zo graag nog een kans geven en ik heb het zo moeilijk ermee dat ik hem niet meer kan vasthouden, kan knuffelen enz.
Sorry voor het hele lange verhaal, maar het voelt wel goed om het even kwijt te zijn.
Echter in december van afgelopen jaar ging het dan definitief uit. Er veranderde echter niet heel veel, alles ging eigenlijk op dezelfde voet verder. We woonden nog in 1 huis, aten samen, deden nog steeds leuke dingen samen enz. Daarom leek er voor mij niet zoveel veranderd te zijn en wilde het besef dat het uit was niet zo tot me doordringen. Van zijn kant leek er ook niet zo veel veranderd, tot hij opeens een appartement had gekocht en toen ging het vrij snel. 1 Juli heeft hij ons flatje verlaten en is hij in zijn nieuwe huis getrokken. Hij heeft wel altijd gezegd dat we vrienden kunnen blijven, want dat leek hem ook fijn. De eerste twee a drie weken nadat hij vertrokken is zagen we elkaar regelmatig. Hij kwam bijvoorbeeld bij mij eten omdat hij zelf nog geen keuken had en we zijn ook een paar keer naar de bioscoop geweest. Ergens had ik de hoop dat het wel weer goed zou komen. Echt heel opeens sinds ongeveer een week doet hij heel afstandelijk en net alsof niks van mij hem nog interesseert. Rond dezelfde tijd kwam ik via een vriendin achter dat hij stond ingeschreven op een datingsite. deze twee dingen deden mij veel pijn dus ik heb hem een lange mail gestuurd waarin ik al mijn gevoelens en vragen verwoordde. In zijn reactie gaf hij terug dat hij inderdaad stond ingeschreven op een site, maar dat hij daar niet heel actief op was. Ik denk zelf dat die afstandelijkhied naar mij toe heel erg te maken heeft met zijn familie. Mijn ex is vrij beinvloedbaar (hij heeft zich ook onder invloed van een vriend van hem ingeschreven op die sitem dat gaf hij zelf toe) en zijn fam,ilie zegt hem constant dat hij niks meer met mij te maken moet hebben en mij niet meer moet zien en hij doet dat dan. Enfin, zondagavond is hij langs gekomen, om er nog eens uitgebreid over te praten dacht ik. Nou, hij ging op het randje van de bank zitten en zei al dat hij niet lang kon blijven want zijn moeder en broer wachtten thuis op hem. Ik vroeg hem waar die plotselinge ommekeer bij hem vandaag kwam, maar daar gad hij geen antwoord op. Ook vroeg ik waarom we het niet nog eens heel rustig zouden kunnen proberen. Dat kan volgens hem niet. Uiteindelijk waren we beiden heel emotioneel, hij ook erg huilen. Hij wil echter geen contact meer en dat doet me zo'n pijn. Het kan toch niet zo eindigen naar bijna 5 jaar. Zou hem zo graag bellen of mailen, maar ik weet hoe koppig hij is en hij zou er niks mee doen, gewoon omdat hij zichzelf beloofd heeft geen contact meer te hebben. Hij kan toch niet net doen alsof ik nooit bestaan heb. Ik heb het er supermoeilijk mee en mijn handen jeuken om contact met hem op te nemen, maar dat heb ik niet gedaan. Wel heb ik een lange brief geschreven met daarin alle dingen erin waarvan ik zondag niet de kans kreeg ze te zeggen. Weet nog niet of ik deze ga versturen. Ik snap gewoon niet hoe hij zo koeltjes kan zijn en hoe hij al zo vlijtig op zoek kan zijn naar een andere vrouw. OOk is hij haast geen enkele avond thuis. Vraag me af of dat een soort vluchtgedrag is van hem. Ik zou onze relatie zo graag nog een kans geven en ik heb het zo moeilijk ermee dat ik hem niet meer kan vasthouden, kan knuffelen enz.
Sorry voor het hele lange verhaal, maar het voelt wel goed om het even kwijt te zijn.
woensdag 8 augustus 2007 om 11:00
Hey Lieve Meis,
Pff wat een verhaal...IK denk dat jullie elkaar even een poosje met rust moeten laten...5 jaar is natuurlijk niet niks...En de gevoelens kunnen ook niet zomaar over zijn...Omdat hij denk ik ook zo beinvloedbaar is, kunnen mensen hem makkelijk omlullen, Ik heb dat ook, maar ik heb gelukkig dat ik dan toch mijn eigen plan trek....Laat het gewoon even rusten, probeer hem niet te benaderen, hoe moeilijk dat ook is, maar het is wel het beste op het moment...Jullie zijn beide heel erg overstuur en door contact te houden word dat alleen maar erger....EN tja dat hij elke avond weg is, al op een datingsite staat kan zeker duiden op vluchtgedrag, maar meis ze komen zichzelf vanzelf een keer tegen, want je kan nog zo vluchten voor gevoelens, ze komen er altijd een keertje uit....En denk maar aan de woorden, Houden van is soms loslaten...Door iemand zo stevig in de greep te houden, duw je iemand alleen maar harder weg, en door hem losjes te behandelen, heb je kans dat hij wel terugkomt, ik zeg ook kans, want ik kan niet in zijn koppie kijken, maar laat elkaar even, hoe moeilijk ook....Ga proberen afleiding te zoeken, ga leuke dingen doen, shoppen, vriendinnen bezoeken, lezen, fietsen, weet ik veel wat, maar ga niet thuis zitten, want dan ga je je alleen maar meer beroerd voelen....
Een dikke knuffel van mij
Pff wat een verhaal...IK denk dat jullie elkaar even een poosje met rust moeten laten...5 jaar is natuurlijk niet niks...En de gevoelens kunnen ook niet zomaar over zijn...Omdat hij denk ik ook zo beinvloedbaar is, kunnen mensen hem makkelijk omlullen, Ik heb dat ook, maar ik heb gelukkig dat ik dan toch mijn eigen plan trek....Laat het gewoon even rusten, probeer hem niet te benaderen, hoe moeilijk dat ook is, maar het is wel het beste op het moment...Jullie zijn beide heel erg overstuur en door contact te houden word dat alleen maar erger....EN tja dat hij elke avond weg is, al op een datingsite staat kan zeker duiden op vluchtgedrag, maar meis ze komen zichzelf vanzelf een keer tegen, want je kan nog zo vluchten voor gevoelens, ze komen er altijd een keertje uit....En denk maar aan de woorden, Houden van is soms loslaten...Door iemand zo stevig in de greep te houden, duw je iemand alleen maar harder weg, en door hem losjes te behandelen, heb je kans dat hij wel terugkomt, ik zeg ook kans, want ik kan niet in zijn koppie kijken, maar laat elkaar even, hoe moeilijk ook....Ga proberen afleiding te zoeken, ga leuke dingen doen, shoppen, vriendinnen bezoeken, lezen, fietsen, weet ik veel wat, maar ga niet thuis zitten, want dan ga je je alleen maar meer beroerd voelen....
Een dikke knuffel van mij
woensdag 8 augustus 2007 om 11:01
Hoi Denise
Het gedrag van je ex komt helemaal niet vreemd op mij over. Jullie relatie is al meer dan een half jaar uit en hij gaat nu gewoon verder met zijn leven. Dat hij nog zo lang met je samengewoond heeft, is een ongezonde situatie geweest. Op die manier kan je beide niet verder gaan en de breuk verwerken. Volgens mij heb jij nog steeds niet geaccepteerd dat het uit is. Jij zegt dat je nog aan de relatie wilt werken maar het feit dat je vriend verhuisd is lijkt mij een teken dat het nu echt definitief over is. Ik zou elkaar gewoon even met rust laten. Ga je eigen leven weer oppakken, leuke dingen doen met andere mensen in plaats van hem. Het is moeilijk, maar het moet!
Sterkte er mee
Het gedrag van je ex komt helemaal niet vreemd op mij over. Jullie relatie is al meer dan een half jaar uit en hij gaat nu gewoon verder met zijn leven. Dat hij nog zo lang met je samengewoond heeft, is een ongezonde situatie geweest. Op die manier kan je beide niet verder gaan en de breuk verwerken. Volgens mij heb jij nog steeds niet geaccepteerd dat het uit is. Jij zegt dat je nog aan de relatie wilt werken maar het feit dat je vriend verhuisd is lijkt mij een teken dat het nu echt definitief over is. Ik zou elkaar gewoon even met rust laten. Ga je eigen leven weer oppakken, leuke dingen doen met andere mensen in plaats van hem. Het is moeilijk, maar het moet!
Sterkte er mee
woensdag 8 augustus 2007 om 11:31
Hoi Denise,
Als eerste wil ik je heel veel sterkte wensen voor de komende tijd. Het verlies van zo'n langdurige relatie, van iemand voor wie je nog zoveel voelt, is een hele heftige ervaring. Logisch dat het zoveel met je doet. En dat mag ook. Maar de oplossing ligt niet in het zo snel mogelijk weer 'aan' maken. Uiteindelijk zou je dat ook niet helpen; dat moet je ook niet willen.
De situatie dat het eigenlijk al uit was, maar jullie nog op dezelfde manier door gingen, heeft de klap uitgesteld. Terwijl hij al bezig was zijn leven zonder jou op de rails te krijgen, heb jij je er niet op kunnen voorbereiden. Het is helemaal niet raar dat je je zo voelt! Het is nu zaak dat je om jezelf gaat denken. Laat het verdriet maar komen, maar zorgd er ook voor dat het je niet volledig overspoelt. Ga er vanuit dat de relatie niet weer aan gaat, hoe confronterend dat ook is, het is niet reëel om dat te verwachten. En bedenk je dat je op enig moment ook weer sterker moet worden. Jij moet verder. Zoals Eloys schrijft, ga je eigen dingen doen. Bel die vriendin die je al een tijdje niet gezien hebt, ga eens uit eten of naar de film, ga de stad in, koop nieuwe kleren, ga naar de kapper, verander je inrichting. Hield hij niet van roze en jij wel, leg dan een knalroze doek op de bank. Kortom: doe leuke dingen en hervind jezelf. Dan merk je langzaam dat je ook een leven zonder hem hebt. En gaandeweg ga je ook weer zien dat dat best leuk kan zijn.
Als het vaker uit geweest is, klinkt de relatie met je ex niet bepaald stabiel. Was het allemaal wel zo ideaal? Realiseer je dat het niet goed voor je is om bij iemand te zijn die niet weet wat hij wil. Het maakt je afhankelijk en zwak, terwijl je juist sterk moet zijn en je eigen leven hebt. Ga dat bevestigen!
Heel veel sterkte!
Als eerste wil ik je heel veel sterkte wensen voor de komende tijd. Het verlies van zo'n langdurige relatie, van iemand voor wie je nog zoveel voelt, is een hele heftige ervaring. Logisch dat het zoveel met je doet. En dat mag ook. Maar de oplossing ligt niet in het zo snel mogelijk weer 'aan' maken. Uiteindelijk zou je dat ook niet helpen; dat moet je ook niet willen.
De situatie dat het eigenlijk al uit was, maar jullie nog op dezelfde manier door gingen, heeft de klap uitgesteld. Terwijl hij al bezig was zijn leven zonder jou op de rails te krijgen, heb jij je er niet op kunnen voorbereiden. Het is helemaal niet raar dat je je zo voelt! Het is nu zaak dat je om jezelf gaat denken. Laat het verdriet maar komen, maar zorgd er ook voor dat het je niet volledig overspoelt. Ga er vanuit dat de relatie niet weer aan gaat, hoe confronterend dat ook is, het is niet reëel om dat te verwachten. En bedenk je dat je op enig moment ook weer sterker moet worden. Jij moet verder. Zoals Eloys schrijft, ga je eigen dingen doen. Bel die vriendin die je al een tijdje niet gezien hebt, ga eens uit eten of naar de film, ga de stad in, koop nieuwe kleren, ga naar de kapper, verander je inrichting. Hield hij niet van roze en jij wel, leg dan een knalroze doek op de bank. Kortom: doe leuke dingen en hervind jezelf. Dan merk je langzaam dat je ook een leven zonder hem hebt. En gaandeweg ga je ook weer zien dat dat best leuk kan zijn.
Als het vaker uit geweest is, klinkt de relatie met je ex niet bepaald stabiel. Was het allemaal wel zo ideaal? Realiseer je dat het niet goed voor je is om bij iemand te zijn die niet weet wat hij wil. Het maakt je afhankelijk en zwak, terwijl je juist sterk moet zijn en je eigen leven hebt. Ga dat bevestigen!
Heel veel sterkte!
woensdag 8 augustus 2007 om 13:13
Ik weet dat ik geen contact met hem moet zoeken en dat doe ik ook niet hoe moeilijk me dat ook valt. Maar ik zit met zoveel vragen die nu onbeantwoord blijven. Vind het zo erg dat het hem blijkbaar niet meer interesseert hoe het met mij gaat, Ik blijf er ook bij dat het grote invloed is van zijn ouders en met name zijn moeder, die heeft mij op de een of andere manier nooit zo gemoeten. Hij wilde niet voor niets zo snel mogelijk weer weg afgelopen zondag en hij zei ook dat hij nog veel te veel om me geeft. Daarom snap ik niet hoe hij zo hard kan zijn nu.
Er staan bijvoorbeeld nog allerlei foto's op zijn pc, waar ik net zo goed recht op heb. Ik heb daar zondagavond nog een kort, zakelijk mailtje over gestuurd, maar zelf daar gaat hij niet op in en dat kwetst me. Hij kan me toch niet zo uitwissen,
Heb het er zo zwaar mee om hem niet meer te zien, de tranen zitten constant hoog.
Er staan bijvoorbeeld nog allerlei foto's op zijn pc, waar ik net zo goed recht op heb. Ik heb daar zondagavond nog een kort, zakelijk mailtje over gestuurd, maar zelf daar gaat hij niet op in en dat kwetst me. Hij kan me toch niet zo uitwissen,
Heb het er zo zwaar mee om hem niet meer te zien, de tranen zitten constant hoog.
woensdag 8 augustus 2007 om 14:28
Ik snap dat het heel zwaar is. De klap van dat het uit is, krijg je nu keihard over je heen. Goed dat het je lukt om geen contact te zoeken. Blijf dat even volhouden tot je je wat beter voelt. Natuurlijk heb jij ook recht op de foto's. Maar heb je ze nu direct nodig? Misschien kun je even een paar weken wachten met dit soort dingen regelen. Hij geeft duidelijk aan dat hij afstand wil. Dat is gezond. Het betekent niet dat hij je uitwist uit zijn leven, maar dat hij even moet wennen aan de nieuwe situatie. En dat moet jij ook, dus zorg daarom dat je wat afleiding zoekt met vriendinnen ofzo. Succes
woensdag 8 augustus 2007 om 21:05
Maar het wordt wel beter? Want ik voel me nu echt heel rot en verdrietig. Ook omdat ik me steeds afvraag wat hij aan het doen is en of hij misschien al iemand nieuw ontmoet heeft en of hij dan helemaal niet meer aan mij denkt etc.
Dat soort dingen blijven maar door mijn hoofd spoken. Verder mis ik natuurlijk alle leuke en fijne dingen. Ik probeer daar tegenover ook de slechte dingen te bedenken, want die waren er ook. Lijkt alleen niet zo te helpen.
Punt is dat ik me ook erg eenzaam voel. Heb eigenlijk geen echte vriendinnen hier. Ben een aantal jaren geleden vanuit Limburg hiernaartoe verhuisd en mijn contacten met vriendinnen uit het zuiden zijn een beetje verwaterd. Ben vrij verlegen aangelegd dus leg ook niet zo makkelijk nieuwe contacten :(
Dat soort dingen blijven maar door mijn hoofd spoken. Verder mis ik natuurlijk alle leuke en fijne dingen. Ik probeer daar tegenover ook de slechte dingen te bedenken, want die waren er ook. Lijkt alleen niet zo te helpen.
Punt is dat ik me ook erg eenzaam voel. Heb eigenlijk geen echte vriendinnen hier. Ben een aantal jaren geleden vanuit Limburg hiernaartoe verhuisd en mijn contacten met vriendinnen uit het zuiden zijn een beetje verwaterd. Ben vrij verlegen aangelegd dus leg ook niet zo makkelijk nieuwe contacten :(
woensdag 8 augustus 2007 om 21:15
Hai Denise,
Ja hoor, het wordt beter. Kan even duren maar het wordt absoluut beter en het is als het écht uit is een stuk beter om elkaar niet meer te zien dan steeds op elkaars lip te gaan zitten. Uit elkaar is uit elkaar en zoals het bij jullie ging was er niet echt sprake van een breuk. Wel in woorden misschien maar niet in daden.
Nu de daad bij het woord is gevoegd doet dat verschrikkelijk zeer, dat is logisch maar je hebt een soort blessuretijd gehad met je ex en die is nu voorbij lieve meid, het werd uiteindelijk sudden death en nu moet je alsnog door alle liefdespijn heen die je in de afgelopen tijd niet hebt hoeven doormaken.
Schrijf je ex vooral maar denk er goed over of je je brieven wel of niet gaat sturen, de banden aanhalen maakt het alleen nog maar moeilijker om afscheid te nemen. Afstand is nu echt het beste voor jullie allebei.
Liefs en sterkte,
Eleonora
Ja hoor, het wordt beter. Kan even duren maar het wordt absoluut beter en het is als het écht uit is een stuk beter om elkaar niet meer te zien dan steeds op elkaars lip te gaan zitten. Uit elkaar is uit elkaar en zoals het bij jullie ging was er niet echt sprake van een breuk. Wel in woorden misschien maar niet in daden.
Nu de daad bij het woord is gevoegd doet dat verschrikkelijk zeer, dat is logisch maar je hebt een soort blessuretijd gehad met je ex en die is nu voorbij lieve meid, het werd uiteindelijk sudden death en nu moet je alsnog door alle liefdespijn heen die je in de afgelopen tijd niet hebt hoeven doormaken.
Schrijf je ex vooral maar denk er goed over of je je brieven wel of niet gaat sturen, de banden aanhalen maakt het alleen nog maar moeilijker om afscheid te nemen. Afstand is nu echt het beste voor jullie allebei.
Liefs en sterkte,
Eleonora
