Relaties
alle pijlers
hoort een relatie niet vanaf het begin goed te zijn?
zondag 12 augustus 2007 om 18:53
Of in elk geval goed te voelen? Misschien ben ik naief, maar ik lees zovaak topics waarin mensen vragen om advies omdat de partner zich aan het begin van een relatie echt asociaal gedraagt, of waarbij iemand aan de start van een relatie zo aan het twijfelen is, dat ik er op voorhand al mee zou stoppen.
Ik vraag me af waarom mensen die vanaf het begin van de relatie een slecht gevoel erover hebben, toch ermee door willen gaan.
Ik vraag me af waarom mensen die vanaf het begin van de relatie een slecht gevoel erover hebben, toch ermee door willen gaan.
zondag 12 augustus 2007 om 20:32
Dit is een hele goede vraag...
Na drieënhalf jaar vrijgezel kwam ik eindelijk via een opleiding een ontzettend leuke man tegen. Vanaf het begin af aan gingen we er samen voor... helaas sloegen de twijfels na anderhalve maand al toe bij mij... niets definieerbaars, meer gevoel in de onderbuik. Omdat ik veel stress op mijn werk heb en toevallig momenteel ook gezondheidsproblemen wijdde ik het daaraan dat ik niet goed in mijn vel zat.
Vorige week zaterdag heb ik na nog een maand twijfel een beslissing genomen toch met de leuke man te stoppen. Van het een op het andere moment kreeg ik een ingeving. Hoewel ik er enorm verdrietig over ben en hem erg mis (hij is ontzettend leuk) heb ik toch de goede keuze gemaakt denk ik. Hoe leuk en gezellig het ook met hem was, de connectie was er niet...
Ben benieuwd hoe anderen hierrover denken? Had ik het toch een kans moeten geven? Hij vindt van wel en nu mis ik hem wel enorm....
Na drieënhalf jaar vrijgezel kwam ik eindelijk via een opleiding een ontzettend leuke man tegen. Vanaf het begin af aan gingen we er samen voor... helaas sloegen de twijfels na anderhalve maand al toe bij mij... niets definieerbaars, meer gevoel in de onderbuik. Omdat ik veel stress op mijn werk heb en toevallig momenteel ook gezondheidsproblemen wijdde ik het daaraan dat ik niet goed in mijn vel zat.
Vorige week zaterdag heb ik na nog een maand twijfel een beslissing genomen toch met de leuke man te stoppen. Van het een op het andere moment kreeg ik een ingeving. Hoewel ik er enorm verdrietig over ben en hem erg mis (hij is ontzettend leuk) heb ik toch de goede keuze gemaakt denk ik. Hoe leuk en gezellig het ook met hem was, de connectie was er niet...
Ben benieuwd hoe anderen hierrover denken? Had ik het toch een kans moeten geven? Hij vindt van wel en nu mis ik hem wel enorm....
zondag 12 augustus 2007 om 20:45
Ik ben altijd onwijs kieskeurig, zeker wanneer het mannen betreft. Ik bedoel je steekt wel een groot deel van je tijd in een relatie, dus dan moet het dat wel waard zijn! Ik heb nu een relatie (3 jaar) en die was vanaf het begin af aan voor mij perfect. Natuurlijk komen er met de tijd irritaties, woordenwisselingen enz. Maar niets wat onoverkoombaar is. Misschien heeft het ermee te maken dat ik heel snel op mensen afknap, maar als iemand, zoals jij zegt, in het begin van de relatie al asociaal is, waarom dan moeite steken in het veranderen daarvan, als je ook verder kunt daten en op zoek kunt gaan naar iemand die veel dichter bij je ideaalpartner ligt!?
Ik vind dat je zeker in het begin van je relatie alleen maar gelukkig moet zijn met elkaar en het leuk moet hebben met elkaar... (En natuurlijk moet je dat proberen de rest van je leven vast te houden!)
Ik ken het echter ook anders: Een vriendin van me heeft de eerste 1,5/2 jaar alleen maar problemen gehad met haar vriend, en ik vroeg me elke ruzie (2 3 keer per week) af ' wat moet je met hem!' Maar nu na een jaar of vier, wonen ze samen, hebben een stuk minder problemen en lijken ze erg gelukkig te zijn. Voor mij lijkt dit een uitzondering en zeker niet wenselijk.
Ik vind dat je zeker in het begin van je relatie alleen maar gelukkig moet zijn met elkaar en het leuk moet hebben met elkaar... (En natuurlijk moet je dat proberen de rest van je leven vast te houden!)
Ik ken het echter ook anders: Een vriendin van me heeft de eerste 1,5/2 jaar alleen maar problemen gehad met haar vriend, en ik vroeg me elke ruzie (2 3 keer per week) af ' wat moet je met hem!' Maar nu na een jaar of vier, wonen ze samen, hebben een stuk minder problemen en lijken ze erg gelukkig te zijn. Voor mij lijkt dit een uitzondering en zeker niet wenselijk.
Count your blessings...
zondag 12 augustus 2007 om 20:58
Misschien zijn die mensen zo eenzaam/zielig/wanhopig/geobsedeerd/etc... dat ze liever een slechte relatie hebben dan geen een.
Ik heb 1 keer in mijn leven die slechte relatie gehad vanaf het begin en ik ben er meteen van genezen, dan maar geen. liever gelukkig met mezelf en alleeen, dan samen ongelukkig.
dus, ik ben het met je eens dat een relatie vanaf het begin goed moet aanvoelen. een aso partner kan je niet veranderen, alleen jezelf.
Ik heb 1 keer in mijn leven die slechte relatie gehad vanaf het begin en ik ben er meteen van genezen, dan maar geen. liever gelukkig met mezelf en alleeen, dan samen ongelukkig.
dus, ik ben het met je eens dat een relatie vanaf het begin goed moet aanvoelen. een aso partner kan je niet veranderen, alleen jezelf.
woensdag 15 augustus 2007 om 10:57
Als ik niet verliefd ben begin ik er niet meer aan. En ik ga al lang geen relatie meer aan omdat ik niet alleen wil zijn, omdat mijn vrienden ook een relatie hebben, omdat het zo hoort...blabla...allemaal bullshit.
Ik ben trouwens erg graag alleen en onafhankelijk. Nee, het moet wel echt een aanvulling zijn, en de gene moet erg op mij lijken. Alleen dan zal het langer goed gaan denk ik.
Ik ben trouwens erg graag alleen en onafhankelijk. Nee, het moet wel echt een aanvulling zijn, en de gene moet erg op mij lijken. Alleen dan zal het langer goed gaan denk ik.
woensdag 15 augustus 2007 om 11:01
woensdag 15 augustus 2007 om 13:17
Je kunt denk ik op verschillende manieren twijfelen over je relatie. Ik twijfelde de eerste 2 maanden ook heel erg aan mijn relatie. Het was allemaal nieuw voor mij (ik houd jongens liever op afstand) en wilde mezelf beschermen. Dus ging ik aan alles twijfelen.Vindt hij me wel echt leuk? Passen we wel bij elkaar? Is het leeftijdsverschil niet te groot (8jaar)? Etc. Ik weet niet of dit normale vragen zijn en of dit de twijfels zijn die hier worden bedoelt, maar ondertussen zijn we alweer een jaar samen en net 3 weken op vakantie geweest en gaat het super. We praten zelfs al over samenwonen. Ik ben super blij dat ik het niet direct heb uitgemaakt, omdat ik mezelf zo aan het twijfelen maakte. Ik probeerde alles veel te nuchter te bekijken.
woensdag 15 augustus 2007 om 13:34
De mensen die TO bedoelt zijn denk ik verliefd op 'hoe het zou kunnen zijn'. Als het gaat om een partner die zich niet gedraagt zoals het zou 'moeten', dan. Vaak is het allereerste begin leuk. Maar als dat na een tijdje (dagen, weken) anders wordt, heb je al een idee in je hoofd van hoe leuk het zou kunnen zijn. En dan is het moeilijk om dat zomaar los te laten.
Het is ook best moeilijk hoor, vind ik. Waar trek je de grens? Soms moet je er eerst iets in stoppen voordat er iets uit komt. Maar wanneer is het genoeg, en wanneer is het te veel?
Inmiddels heb ik gelukkig wel zo veel ervaring met dit soort situaties dat ik het al vrij snel aan mezelf merk als ik mijn grens over ben. En dan ben ik ook wel zo sterk dat ik er dan een punt achter zet.
Nog lastiger is het als je zelf twijfelt. Al weet ik inmiddels van mezelf dat bepaalde twijfels echt alarmbellen zijn. Maar dat heb ik ook door schade en schande moeten leren. Maar als er ook externe factoren mee spelen kan het wel heel erg lastig zijn. Wat ik doe als ik twijfel, is mezelf een deadline geven. Leef met het idee dat je de anders straks kwijt bent en kijk wat het met je doet. Als dat er uiteindelijk niet voor zorgt dat je zeker wordt van je gevoelens voor de ander, dan is je gevoel dus blijkbaar niet genoeg. En is het duidelijk wat de beslissing moet worden.
Maar inderdaad. Mensen die maar aan het klooien BLIJVEN, daar snap ik ook niks van. Eventjes, oké. Niet alles gaat altijd vanzelf. Maar bepaal je grens en hou je daar aan, vind ik.
Het is ook best moeilijk hoor, vind ik. Waar trek je de grens? Soms moet je er eerst iets in stoppen voordat er iets uit komt. Maar wanneer is het genoeg, en wanneer is het te veel?
Inmiddels heb ik gelukkig wel zo veel ervaring met dit soort situaties dat ik het al vrij snel aan mezelf merk als ik mijn grens over ben. En dan ben ik ook wel zo sterk dat ik er dan een punt achter zet.
Nog lastiger is het als je zelf twijfelt. Al weet ik inmiddels van mezelf dat bepaalde twijfels echt alarmbellen zijn. Maar dat heb ik ook door schade en schande moeten leren. Maar als er ook externe factoren mee spelen kan het wel heel erg lastig zijn. Wat ik doe als ik twijfel, is mezelf een deadline geven. Leef met het idee dat je de anders straks kwijt bent en kijk wat het met je doet. Als dat er uiteindelijk niet voor zorgt dat je zeker wordt van je gevoelens voor de ander, dan is je gevoel dus blijkbaar niet genoeg. En is het duidelijk wat de beslissing moet worden.
Maar inderdaad. Mensen die maar aan het klooien BLIJVEN, daar snap ik ook niks van. Eventjes, oké. Niet alles gaat altijd vanzelf. Maar bepaal je grens en hou je daar aan, vind ik.
woensdag 15 augustus 2007 om 16:07
Wat ik er ook mee bedoel zijn relaties waarin mensen in het begin al veel problemen met elkaar hebben. Voor mijn gevoel "hoort" het juist in het begin alleen maar rozegeur en maneschijn te zijn, maar sommigen hebben in het begin al regelmatig ruzie met elkaar.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Mensen die in het begin heel veel bonje en meningsverschillen hadden, maar nu al tig jaar gelukkig zijn met elkaar.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Mensen die in het begin heel veel bonje en meningsverschillen hadden, maar nu al tig jaar gelukkig zijn met elkaar.
woensdag 15 augustus 2007 om 16:24
It's a thin line...
Want is het niet zo dat tegenpolen elkaar aantrekken ook? (In de Happinez een maand of wat terug stond een mooi verhaal over liefde als alchemistisch proces: juist waar er wrijving is tussen elementen, onstaat ook een reactie en vindt er groei plaats).
Maar voor mij geldt dat wel in de fase dat de relatie al wat bestendiger is. Op je roze wolk moet je niet al hoeven schuilen voor de asociale donderbuien van de ander.... want dan kan je beter de zon elders opzoeken!
Want is het niet zo dat tegenpolen elkaar aantrekken ook? (In de Happinez een maand of wat terug stond een mooi verhaal over liefde als alchemistisch proces: juist waar er wrijving is tussen elementen, onstaat ook een reactie en vindt er groei plaats).
Maar voor mij geldt dat wel in de fase dat de relatie al wat bestendiger is. Op je roze wolk moet je niet al hoeven schuilen voor de asociale donderbuien van de ander.... want dan kan je beter de zon elders opzoeken!
woensdag 15 augustus 2007 om 16:32
Je moet van tevoren een klik hebben op de essentialia:
- wel of geen kinderen
- politieke opvattingen
- seksuele moraal en ethisch gevoel in bredere zin
- IQ en intellectuele bagage
- geloof
Als het op die aspecten goed zit, kun je aan de rest (de details) best werken en desnoods hard werken. Maar als het op de genoemde aspecten niet goed zit, had je er uberhaupt niet aan moeten beginnen.
- wel of geen kinderen
- politieke opvattingen
- seksuele moraal en ethisch gevoel in bredere zin
- IQ en intellectuele bagage
- geloof
Als het op die aspecten goed zit, kun je aan de rest (de details) best werken en desnoods hard werken. Maar als het op de genoemde aspecten niet goed zit, had je er uberhaupt niet aan moeten beginnen.
woensdag 15 augustus 2007 om 19:12
Ik ken die gedachtengang wel, dat het in het begin allemaal rozengeur en maneschijn moet zijn. Maar als je in het begin al vaak ruzies hebt (of noem het dan meer discussies) betekent dat niet metéén, dat er iets "niet goed" zit. Mijn vriend en ik zijn bijvoorbeeld pas 8 maanden samen (we kennen elkaar al wel wat langer, dat moet ik er wel bij zeggen) en we zijn echt súper gek op elkaar. Toch hebben we al een paar keer echt heftige ruzies gehad. Dat lag vooral aan het feit, dat we beiden na een aantal relaties precies weten wat we wel en niet willen. Eén probleem van mij, in mijn eerdere relaties, was juist, dat ik bijv. mijn grenzen helemaal niet aangaf. Dus dat probeer ik nu wel te doen. Mijn vriend is echter ook iemand met een sterk eigen karakter en dus botst dat wel eens ja. Maar júist omdat we allebei ontzettend het gevoel hebben, dat wij een toekomst hebben samen, komen we er steeds beter weer uit. En daardoor wordt onze relatie wel steeds sterker, dat merk ik aan alles. Misschien ligt het ook aan de leeftijd, ik ben wat realistischer geworden in de laatste jaren (ben nu 30), zag het een jaartje of 8 geleden ook allemaal wat naiever cq. rooskleuriger. Tussen die "ruzies" door zijn we trouwens wel vreselijk slijmig smeuig hartkloppingen veroorzakend verliefd! Maar goed, misschien loopt het bij ons zo, omdat we elkaar al kenden, dan ben je in het begin vast ook wat vrijer in het geven van je mening.
