Relaties
alle pijlers
Ik freak! hoe krijg ik mezelf rustig?
vrijdag 30 maart 2007 om 10:27
Ik word helemaal compleet GEK van mezelfIk heb sinds een jaar een leuke vriend..alles gaat goed, maar ik ben soms ZO onzeker. Dat komt ook wel een beetje door hem...hij is niet zo open in zijn gevoelens en kan soms best een beetje kortaff doen terwijl hij het niet zo bedoeld.Maar ik word daar dus helemaal onzeker vanGa me constant afvragen of er iets is, of ik iets misdaan heb....of hij me niet meer leuk vindt en het uit gaat makenBij dat idee alleen al word ik helemaal gek en paniekerig.Meestal hou im mijn gevoelens wel voor mezelf omdat hij er toch weinig mee kan maar soms lukt dat niet meer en volgt er een uitbarstingHij wordt dan boos en geirriteerd omdat hij er niks mee kan en dan voel ik me vervolgens weer schuldig en naar omdat ik er zo nodig over moest beginnen en ik de goeie sfeer heb verziektGisteravond bijv. we zaten aan de telefoon en opeens werd het me weer te veel en raakt ik heel emotioneel enzo. Hij snapte er niks van maar werd wel geirriteerd omdat hij "verwijten naar zijn hoofd geslingerd kreeg waar hij niks mee kon" en dat hij "nou eenmaal is zoals hij is"Ik ben half overstuur maar naar m toegereden om 11 uur 's avonds omdat ik anders toch niet kon slapen en toen was het wel weer oke.Hij vond dat ik me niet zo druk moest makenVanmorgen moest hij vroeg weer weg en was hij weer wat zwijgzamer....ik zit nu op mijn werk en voel me weer onwijs kutten eerste omdat ik weer zo stom moest zijn om erover te beginnen en alles te verziekn (we hadden daarvoor gewoon een gezellig leuk gesprek) en ten tweede omdat ik nu weer onzeker ben of hij me nog wel leuk vindt enzo.Waarom krijg ik m'n gevoel niet onder controle?? Waarom moest ik nou gisteravond weer zo'n drama schoppen?Aan de andere kant denk ik dat het ook niet goed is om mijn gevoel nooit uit te spreken, maar aan de andere kant is het vaak irreeel en kan hij er toch nisk mee.Ikl zit mezelf echt helemaal gek te maken en kom niet meer van dit rotgevoel af.Wat moet ik nou doen???? Ik wil hem niet kwijt!!! En hij zal het nu ook heus niet uitmaken, maar ik moet echt wat losser worden en minder hystrerisch anders gaat het wel een keer fout.Ik merk ook dat ik het moeilijk vind als hij een weekend wat anders wil gaan doen bijv. Natuurlijk laat ik m wel gaan maar ik voel me dan opeens zo half en weet niks meer te doen\Voorheen was ik een superzelfstandige meid, maar nu lijk ik opeens wel een onzeker muurbloempje geworden.....misschien omdat ik echt veel van m hou en als de dood ben dat ik dat weer kwijtraak??? (ben in het verleden al eens heel diep gekwetst)ik voel me echt verdrietig en vertel mezelf constant dat ik op moet houden met mezelf gek te maken maar het lukt niet :-(((
vrijdag 30 maart 2007 om 10:57
Hee,
Zooo herkenbaar dit! Dit is precies ook mijn probleem!
Ik ben normaal een zelfstandige meid die weet wat ze wil en daar ook voor gaat. Nu heb ik sinds een paar maanden weer een nieuwe vriend, die superlief voor me is en nu speelt mijn onzekerheid ongeloofelijk op!
Iedere keer als we een conflict hebben gaat het over mijn onzekerheid. Ik ben zo bang dat ie me niet leuk genoeg vindt, dat ik er zelf voor het zorgen ben dat ie me ook echt niet meer leuk vindt. Ik voel me soms ook net een freak met mijn ireeële angsten en vragen. Hij probeert me heel erg te helpen, maar als ik in zo'n bui ben kan ie gewoon niet goed doen.
Ik snap niks meer van mezelf... Na zo'n bui zie ik het allemaal wel weer in dat ik zo niet kan doorgaan, maar dan is de schade al geleden en ben ik weer bang dat ik hem dit keer echt van me weg heb geduwd... zo blijft mijn gevoel in een circel ronddraaien, echt frustrerend en ik vind het ook onbegrijpelijk van mezelf omdat ik me normaal echt wel onder controle heb..
Succes!
Zooo herkenbaar dit! Dit is precies ook mijn probleem!
Ik ben normaal een zelfstandige meid die weet wat ze wil en daar ook voor gaat. Nu heb ik sinds een paar maanden weer een nieuwe vriend, die superlief voor me is en nu speelt mijn onzekerheid ongeloofelijk op!
Iedere keer als we een conflict hebben gaat het over mijn onzekerheid. Ik ben zo bang dat ie me niet leuk genoeg vindt, dat ik er zelf voor het zorgen ben dat ie me ook echt niet meer leuk vindt. Ik voel me soms ook net een freak met mijn ireeële angsten en vragen. Hij probeert me heel erg te helpen, maar als ik in zo'n bui ben kan ie gewoon niet goed doen.
Ik snap niks meer van mezelf... Na zo'n bui zie ik het allemaal wel weer in dat ik zo niet kan doorgaan, maar dan is de schade al geleden en ben ik weer bang dat ik hem dit keer echt van me weg heb geduwd... zo blijft mijn gevoel in een circel ronddraaien, echt frustrerend en ik vind het ook onbegrijpelijk van mezelf omdat ik me normaal echt wel onder controle heb..
Succes!
vrijdag 30 maart 2007 om 10:58
Hoi koffieduivel,
ik voel met je mee, zit in dezelfde situatie met ups en downs... Ik probeer aan mezelf te werken door veel na te denken om de dingen in het juiste perspectief te zien en een dagboek bij te houden waarin ik alle lieve dingen die hij zegt en doet opschrijf, maar waarin ik ook de dingen die me teleurstellen van me af schrijf. Als ik me onzeker voel, lees ik de positieve dingen na en concludeer dan meestal: hij houdt toch echt wel heel veel van mij. Maar conclusies worden getrokken met je verstand, het gevoel blijft vaak achter....Hij heeft zich ook lang aan mijn onzekerheden aangepast, maar dat brak hem op een gegeven moment ook op.... ik wil nu ook niet meer dat hij dat doet, het probleem hoort bij mij thuis en dat moet hij niet voor mij oplossen, dat moet ik zelf doen. Zoals ik al zei, het gaat met ups en downs, op het moment ook weer down, ben ook weer erg in de war en weet helemaal niet meer wat ik voel. Straks zie ik hem en dan wil ik gewoon normaal doen, maar weet op het moment niet of dat gaat lukken, ik voel nu zo'n afstand naar hem toe (terwijl hij van niks weet, aangezien ik me nogal nonchalant heb opgesteld)... ik wil aan mijn probleem werken, maar soms voelt het ook alsof ik daarmee te veel aan mezelf voorbij ga, het is zo moeilijk om daar de juiste middenweg in te vinden, want in feite komt het er nu op neer dat ik alles maar goed vind..... nou doet hij ook geen verkeerde dingen hoor, de issue bij ons is meer de mate waarin we elkaar zien...
ik ben dus eigenlijk wel de laatste die jou een goed advies kan geven aangezien ik er zelf een enorme innerlijke strijd om aan het voeren ben, maar misschien doet het je wel goed te lezen dat je iig niet de enige bent. Heb sowieso al vele soortgelijke verhalen op dit forum gelezen en hoop nog altijd op de gouden tip om hier van af te komen....
veel sterkte gewenst van een lotgenoot *;
ik voel met je mee, zit in dezelfde situatie met ups en downs... Ik probeer aan mezelf te werken door veel na te denken om de dingen in het juiste perspectief te zien en een dagboek bij te houden waarin ik alle lieve dingen die hij zegt en doet opschrijf, maar waarin ik ook de dingen die me teleurstellen van me af schrijf. Als ik me onzeker voel, lees ik de positieve dingen na en concludeer dan meestal: hij houdt toch echt wel heel veel van mij. Maar conclusies worden getrokken met je verstand, het gevoel blijft vaak achter....Hij heeft zich ook lang aan mijn onzekerheden aangepast, maar dat brak hem op een gegeven moment ook op.... ik wil nu ook niet meer dat hij dat doet, het probleem hoort bij mij thuis en dat moet hij niet voor mij oplossen, dat moet ik zelf doen. Zoals ik al zei, het gaat met ups en downs, op het moment ook weer down, ben ook weer erg in de war en weet helemaal niet meer wat ik voel. Straks zie ik hem en dan wil ik gewoon normaal doen, maar weet op het moment niet of dat gaat lukken, ik voel nu zo'n afstand naar hem toe (terwijl hij van niks weet, aangezien ik me nogal nonchalant heb opgesteld)... ik wil aan mijn probleem werken, maar soms voelt het ook alsof ik daarmee te veel aan mezelf voorbij ga, het is zo moeilijk om daar de juiste middenweg in te vinden, want in feite komt het er nu op neer dat ik alles maar goed vind..... nou doet hij ook geen verkeerde dingen hoor, de issue bij ons is meer de mate waarin we elkaar zien...
ik ben dus eigenlijk wel de laatste die jou een goed advies kan geven aangezien ik er zelf een enorme innerlijke strijd om aan het voeren ben, maar misschien doet het je wel goed te lezen dat je iig niet de enige bent. Heb sowieso al vele soortgelijke verhalen op dit forum gelezen en hoop nog altijd op de gouden tip om hier van af te komen....
veel sterkte gewenst van een lotgenoot *;
vrijdag 30 maart 2007 om 11:06
@ kiddo:
daar ben ik ook bang voor, om hem af te stoten, alles te beladen te maken, gedachten in zijn hoofd te planten die er anders mss helemaal niet zouden zijn, dus probeer ik het vaak voor mezelf te houden en er niet te vaak over te praten (heb me voorheen al te vaak laten gaan vind ik zelf), maar daardoor krijg ik soms ook weer het gevoel dat ik mezelf niet meer kan zijn.......zoals ik al zei, het is zo moeilijk de middenweg te vinden tussen 'moeilijk doen' en voor jezelf opkomen....
daar ben ik ook bang voor, om hem af te stoten, alles te beladen te maken, gedachten in zijn hoofd te planten die er anders mss helemaal niet zouden zijn, dus probeer ik het vaak voor mezelf te houden en er niet te vaak over te praten (heb me voorheen al te vaak laten gaan vind ik zelf), maar daardoor krijg ik soms ook weer het gevoel dat ik mezelf niet meer kan zijn.......zoals ik al zei, het is zo moeilijk de middenweg te vinden tussen 'moeilijk doen' en voor jezelf opkomen....
vrijdag 30 maart 2007 om 11:10
@tommie_girl: jij schrijft precies zoals ik het ook voelIk ga voor mijn gevoel soms ook te veel aan mezelf voorbij, maar dan denk ik weer: "ja maar wat moet hij dan doen?" ik kan ook nie tverwachten dat hij me dag in dag uit overlaad met complimenten en 24/7 vrolijk is als ik er benmannen zijn toch wat nuchterder...die zien de noodzaak niet in van even glimlachen als hij iets zegt.....dat zou bij mij al zo'n verschil maken!! Gewoon zien dat hij het relativeert en lief bedoeld, maar meestal trekt hij een beetje een stoicijns gezicht en zegt hij "lieverd ik hou echt wel van je hoor!"Maar ja....ik ben zelf heel erg van het iedereen naar ze zin proberen te maken, mensen een geod gevoel geven enzo.......mannen hebben dat blijkbaar minder en hebben het ook niet in de gaten als ze het wel doen.Ik b n bang dat ik hem wegduw, daarom heb ik er niet vaak over.Maar ja....het voelt soms ook klote, dat je je kut voelt en dat je dan niet eens ff lekker bij je vriendje kan uithuilen. Ik BAAL echt van mezelf als ik het zo ver laat komen.....zoals gisteravond dus.....dan denk ik :"we zaten zo gezellig aan de telefoon, hij was lekker aan het kletsen over dingen en dan verziek ik de hele sfeer weer met mijn drama en nu ben ik bang dat hij misschien wel denkt om het uit te maken" Ik neem me ook elke keer heilig voor om het nu ECHT voor mezelf te houden want elke keer als ik het aan hem laat blijken blijf ik met een nog kutter gevoel achter zoals nu dusMaar ja...het is zoals jij ook schrijft tommie_girl: je neemt je voor om gewoon normaal te doen, maar het is soms zo moeilijkEcht ik wou dat ik hier iets aan kon doen, het maakt me compleet gestoord...en vooral het idee dat ik juist DOOR die angst bezig ben hem weg te duwen, maar dat het een bijna oncontroleerbaar gevoel is wat alles overheersthet helpt wel om te lezen dat ik niet de enige ben hier.....begon mezelf al echt raar te vinden. Zo'n onafhankelijke ondernemende meid...die nu opeens in een huilend, onzeker meisje is veranderd die continue bevestiging wil....
vrijdag 30 maart 2007 om 11:26
hoi meiden,
dit is echt zooooooooooooooo herkenbaar!!!! Ik ben dus ook zo'n zelfstandige meid die nu ze hopeloos verliefd is een onzeker en bang musje wordt die heel de dag bevestiging nodig heeft.....
En wat kan hij er aan doen??? NIETS !!! Mijn vriendje is namelijk echt super lief voor mij. Zegt dat ie van mij houdt (heel vaak), ik zie hem bijna iedere dag.... en als hij dan een avondje iets anders wil doen denk ik, zie je hij houdt niet zoveel van mij... ben gewoon zoooooooooo bang hem kwijt te raken. en het is heel herkenbaar, door mijn af en toe drama-buien, jaag ik hem alleen maar weg volgens mij. Van de week zou hij niet komen 's avonds, ik voelde me best wel alleen en toen hij belde zei ik dat ook.. hij zei op een gegeven moment oh wacht eventjes ik zit in de metro en mijn telefoon doet het niet zo goed, ik bel je als ik thuis ben.. ik dus verdrietig en ging naar bed, wachten tot hij zou bellen... gaat na een half uur de deurbel, staat hij voor de deur !!! HIj miste mij ook en wilde graag bij mij zijn !!! Zie je niets aan de hand dus... maar ik zat al wel weer met een steen in mijn maag me af te vragen of hij nog wel van mij houdt !!! grrrrrr verdorrie die onzekerheid ook. Hoe komen wij stoere zelfstandige meiden hier nou vanaf ????? TO ik kan je dus ook niet echt helpen maar mischien helpt het om te lezen dat je niet de enige bent???
dit is echt zooooooooooooooo herkenbaar!!!! Ik ben dus ook zo'n zelfstandige meid die nu ze hopeloos verliefd is een onzeker en bang musje wordt die heel de dag bevestiging nodig heeft.....
En wat kan hij er aan doen??? NIETS !!! Mijn vriendje is namelijk echt super lief voor mij. Zegt dat ie van mij houdt (heel vaak), ik zie hem bijna iedere dag.... en als hij dan een avondje iets anders wil doen denk ik, zie je hij houdt niet zoveel van mij... ben gewoon zoooooooooo bang hem kwijt te raken. en het is heel herkenbaar, door mijn af en toe drama-buien, jaag ik hem alleen maar weg volgens mij. Van de week zou hij niet komen 's avonds, ik voelde me best wel alleen en toen hij belde zei ik dat ook.. hij zei op een gegeven moment oh wacht eventjes ik zit in de metro en mijn telefoon doet het niet zo goed, ik bel je als ik thuis ben.. ik dus verdrietig en ging naar bed, wachten tot hij zou bellen... gaat na een half uur de deurbel, staat hij voor de deur !!! HIj miste mij ook en wilde graag bij mij zijn !!! Zie je niets aan de hand dus... maar ik zat al wel weer met een steen in mijn maag me af te vragen of hij nog wel van mij houdt !!! grrrrrr verdorrie die onzekerheid ook. Hoe komen wij stoere zelfstandige meiden hier nou vanaf ????? TO ik kan je dus ook niet echt helpen maar mischien helpt het om te lezen dat je niet de enige bent???
vrijdag 30 maart 2007 om 11:32
Ik vind dat wel een goed idee van dat dagboekje bijhouden..
De lieve en positieve dingen opschrijven en in een moeilijk moment nog eens nalezen.
Bij mij blijven deze dingen moeilijk hangen en als ie eens iets zegt wat misschien iets is wat ik liever niet wil horen, dat spookt dagen door mijn hoofd.
Ook wij hebben gisteravond weer een conflict gehad... Ik blijf er maar over doordraven dat ik bang ben dat ik em kwijt ben.. dat ik zelf heb aangegeven dat we beter uit elkaar kunnen gaan omdat ik hem én mezelf stapelgek maak hiermee.. Maar dat is toch te belachelijk voor woorden.. uit elkaar gaan omdat ik bang ben dat ie weggaat? Als ik het nu zo opschrijf voel ik nog eens extra hoe belachelijk ik me gedraag..
De lieve en positieve dingen opschrijven en in een moeilijk moment nog eens nalezen.
Bij mij blijven deze dingen moeilijk hangen en als ie eens iets zegt wat misschien iets is wat ik liever niet wil horen, dat spookt dagen door mijn hoofd.
Ook wij hebben gisteravond weer een conflict gehad... Ik blijf er maar over doordraven dat ik bang ben dat ik em kwijt ben.. dat ik zelf heb aangegeven dat we beter uit elkaar kunnen gaan omdat ik hem én mezelf stapelgek maak hiermee.. Maar dat is toch te belachelijk voor woorden.. uit elkaar gaan omdat ik bang ben dat ie weggaat? Als ik het nu zo opschrijf voel ik nog eens extra hoe belachelijk ik me gedraag..
vrijdag 30 maart 2007 om 11:48
ooooh wat fijn al die herkenning!!Chantal: ik zie mijn vriend ook bijna elke dag inderdaad, maar hij geeft ook wel eens aan dat hij het lekker vindt om een avondje alleen te zijn.Logisch ook, ZEGT mijn hoofd......maar mijn hart begint meteen andere dingen te doen: want IK mis hem wel als ik m een avondje niet zie, maar hij vindt het zonder mij blijkbaar wel lekkerHij zegt ook dat het niks met mij te maken heeft maar dat hij gewoon af en toe graag ff zijn eigen dingdoet. Dat klinkt ook als niet meer dan logisch...toch???Maar waarom voel ik het dan niet zo??En ik weet dat ik niet 24/7 bevestiging kan krijgen.Maar ik wou gewoon dat ik niet bij het minste geringste dingetje alweer van slag ben, dat ik meteen weer denk :"zie je wel, hij klinkt een beetje mat....hij zit er vast over te denken om het uit te maken" In mijn hoofd raast het alweer de hele ochtend over gisteravond.Ik hoop echt dat hij als ik straks thuiskom weer gewoon gezellig en vrolijk isToen ik gisteravond naar m toe was gereden (helemaal overstuur) kwam ik bij hem aan en was het eigenlijk ook vrij snel weer goed.Hij zei alleen :"ja we moeten hier toch iets op verzinnen want zo gaat het niet ..."En dan denk ik meteen: "zie je hij denkt er nu al over om het uit te maken, het speelt door zijn hoofd" ARGHHIk baal gewoon dat ik het elke keer weer zo ver laat komen en dan vervolgens nog 2 dagen met een rotgevoel zit ,want het lost nooit iets op.Juist omdat hij er zo weinig mee kan natuurlijk............Mannen zijn nou eenmaal minder gevoelig en ik moet dat niet elke keer persoonlijk opvatten en bij elke wat minder vrolijk moment, meteen denken dat hij me niet meer wil. Herkennen jullie ook dat je het liefst alles met hem doet en als je dan een zondagje alleen bent dat je je eigenlijk een beetj leeg voelt en niet zo goed weet wat je moet gaan doen??T is iig fijn om te lezen hier dat er meer gestoorde meiden zijn die zichzelf niet meer terug herkennen sinds ze helemaal verliefd zijn op hun vriend.Misschien twijfel ik ook wel omdat hij ondanks zijn verliefdheid toch zijn eigen identiteit behoudt en het WEL lekker vind om alleen te zijn en mij niet per se mist als ik een avondje weg ben. Dat voedt mijn gevoel heel erg van dat ik hem leuker vind dan hij mij......
vrijdag 30 maart 2007 om 12:16
@chaoz (sorry ik noemd je net chantal maar ik wist je naam niet meer en je kan hier niet terugkijken terwijl je typt) : het is inderdaad erg dat je dan in blinde paniek naar m toe gaat rijdenMaar ik raak echt helemaal panisch gewoon, kan niet meer stoppen met huilen en ik weet dat als we gewoon zouden ophangen ik nooit meer zou kunnen slapen.Dan MOET i km gewoon zien en even horen dat het wel oke is allemaalMaar ja....dan is hij vanmorgen weer wat stiller en heeft hij haast en dan voel ik me daarna toch weer rot: "normaal knuffelt hij me veel meer als we wakker worden"Zulk soort dingenJa ik denk dat meiden die dit niet herkennen echt denken "Jezus waar maak jij je druk om?" dat denk ik zelf namelijk ook....alleen er is geen stoppen aan.Mijn hoofd slaat op hol en hoe vaak ik ook tegen mezelf zeg: "kappen nou, er is niks aan de hand" it doesn't matter.....Ik heb mezelf nu echt plechtig beloofd NIET meer te freaken tegen hem en het maar gewoon voor mezelf te houdenalleen ja.....het voelt kut om met iets rond te lopen wat je niet met je vriendje kan delen. Juist omdat hij degene is waar je altijd ff lekker bij weg kan kruipen als je je rot voelt. en ik wil ook niet dat ik niks meer tegen hem durf te zeggen, alleen maar om de goede vrede te bewaren, maar ja....soms kan ik niet meer beoordelen wanneer ik me aanstel of wanneer ik misschien best wat kan zeggen.Zucht zuchtDe eerste 4 maanden van onze relatie hadik hier helemaal geen last van....toen dacht ik juist: "ooh wat heerlijk om nog zo gek op elkaar te zijn en helemaal geen problemen te hebben"Nu betrap ik mezelf er op dat ik constant met "het probleem" in mijn hoofd zit, deze week is echt extreem erg. Sinds zondagavond heb ik het nu al....toen wa hij wat afwezig en dat is voor mij natuurlijk reden om meteen te panieken.Ben ook wel ongesteld....maar geloof niet dat dat er mee te maken heeft.
vrijdag 30 maart 2007 om 12:35
N ou ja...dat zou zomaar kunnenHet is niet de oorzaak natuurlijk, maar ik bedenk me wel dat het deze week echt extreem erg is en dat ik ongesteld ben, dus wie weet??Ik zal het als ik de volgende keer weer ongesteld ben eens in de gaten houden of ik dan ook eerder flip of nietEn wat betreft dat nadenken: dat doe ik inderdaad ookAlleen het nadeel is dat ik dan vaak in mijn hoofd in cirkeltjes blijf denken en er nooit uitkomHaha ik ken jouw voorbeeld ook wel dat hij normaal idd "liefie" zegt dan dan 1 keer niet en dan denk ik meteen :"HUH? help!"Goh het is echt bizar hoeveel herkenning ik hier vind, dacht echt dat ik rijp was voor een gesticht ofzo.Het is misschien wel een idee om hier te freaken voortaan. Gewoon ff de situatie voorleggen en dan komen er vanzelf geruststellende reacties. Helpt vaak wel vind ik, om te lezen dat er anderen zijn met precies hetzelfde probleem en dat je dus minder raar bent dan je dacht.T gekke is ook: ik wil ook graag weer meer met vriendinnen afsprekenmaar als ik dan bedenk dat als ik bijv.,za.avond met een vriendin door ga brengen en hem dan dus niet zie en niet bij hem zal slapen, vind ik dat eigenlijk niet leuk. Juist de weekenden zijn zo lekker omdat je lekker uit kan slapen samen en kan knuffelen enzo....en het is al zo kort!! En dan ben ik liever met hem...maar ja....ik mis m'n vriendinnen dan ook wel. Zo dubbel....
vrijdag 30 maart 2007 om 12:38
Oh ja, nog zoiets: ik WEET dat het waarschijn;ijk beter is als ik m zo nu en dan dus ff loslaat en bijv. zeg "ik ben dit weekend met die en die op stap"vind hij echt niet erg en waarschijnlijk is het juist goed want dan kan hij me weer eens een beetje missen (nu zien we elkaar 5 dagen per week dus dat is vrij veel).Maar ik kan het niet opbrengen vaak omdat ik dan ook weer angstig wordt...en hem meteen weer mis.Stom he dat je vaak WEET wat beter voor je is, maar het niet kan opbrengen?
vrijdag 30 maart 2007 om 12:45
Inderdaad, zo bizar hoeveel herkenning ik ook in jouw verhaal vind. Ben er stiekum wel blij om want ook ik dacht dat ik rijp was voor een gesticht ofzo... hahah misschien zijn we dat samen wel
Ook ik weet dat het beter is om af en toe gewoon met vriendinnen dingen te gaan doen maar het gevoel van angst dat ik hem dan niet zie en dat ik hem dan moet missen neemt de overhand waardoor ik toch weer niets afspreek.
Wij zien elkaar ook ongeveer 5 dagen en nachten per week... hij heeft niet eens tijd om mij te missen... Vanavond ga ik met vriendinnen wat leuks doen en hij gaat met zijn broertje naar de film. Maar daarna komt ie wel bij mij slapen. oke t is niet helemaal zonder elkaar maar t is een stap in de goeie richting..
Hij heeft ook wel gezegd we moeten rustig aan doen met onze relatie maar als hij mij dan een dag niet ziet, staat ie (zoals van de week) zelf bij mij op de stoep om bij mij te slapen... Wat ik natuurlijk helemaal niet erg vind...
Dit weekend gaan we morgen overdag tot een uur of 19 onze eigen gang, hij fietsen ik een workshop geven. (doen we meestal op zaterdag wel hoor onze eigen weg gaan). Hij houdt van fietsen en wil dat graag doen op zaterdag. Dat vind ik dus helemaal niet erg !!! (gek genoeg, of eigenlijk is dat heel normaal natuurlijk)......verder maakt ie dan wel allemaal plannen voor de rest van het weekend met zijn tweetjes... haha als ik dit zo terug lees kan ik dus als ik niet zit te flippen best denken, waar maak ik me nou eigenlijk druk om !!!!! :$ zucht !!!!
vrijdag 30 maart 2007 om 13:20
Hoi meiden, misschien kunnen we hier idd elkaar een beetje oppeppen en steun bij elkaar vinden. Mbt ongesteldheid: ik denk zeker dat dat wel een beetje de zaak verergert, als je hormonen razen ben je toch wat labieler... heb ik ook last van.. op dit moment gelukkig niet overigens, zit niet echt lekker in mijn vel, maar het is niet zo erg als het wel vaker geweest is....
Maar schrik niet: mijn vriend en ik zijn nu bijna 2 jr bij elkaar en ik heb het nog!!!!! We hebben elkaar van het begin af aan heel vaak gezien, hij was echter eerder dan ik in de fase van iets meer tijd voor zichzelf willen, dat maakte mij toen erg teleurgesteld en onzeker, bang dat de liefde voorbij gaat, bang meer van hem te houden dan hij van mij, en ja, dan ga je er steeds meer op letten en speelt het af en toe heel erg op. Maar zoals ik al zei, ik ben er heel bewust aan aan het werken de laatste tijd, het is af en toe nog heftig maar heb toch het idee dat ietsje verbetering in zit....
en ik ben ook een hele onafhankelijke tante hoor, en in maatschappelijk opzicht ben ik dat nog, alleen emotioneel gezien is het tegenwoordig een ander liedje... voor deze relatie ben ik een paar jaar single mum geweest en dat ging me prima af, kan me ook heel goed alleen amuseren. Maar het is zo krom, als hij 's avonds niet bij me is ivm werk, vind ik het meestal prima, maar als ik weet dat hij gewoon thuis op de bank ligt, voel ik het heel anders....
Maar schrik niet: mijn vriend en ik zijn nu bijna 2 jr bij elkaar en ik heb het nog!!!!! We hebben elkaar van het begin af aan heel vaak gezien, hij was echter eerder dan ik in de fase van iets meer tijd voor zichzelf willen, dat maakte mij toen erg teleurgesteld en onzeker, bang dat de liefde voorbij gaat, bang meer van hem te houden dan hij van mij, en ja, dan ga je er steeds meer op letten en speelt het af en toe heel erg op. Maar zoals ik al zei, ik ben er heel bewust aan aan het werken de laatste tijd, het is af en toe nog heftig maar heb toch het idee dat ietsje verbetering in zit....
en ik ben ook een hele onafhankelijke tante hoor, en in maatschappelijk opzicht ben ik dat nog, alleen emotioneel gezien is het tegenwoordig een ander liedje... voor deze relatie ben ik een paar jaar single mum geweest en dat ging me prima af, kan me ook heel goed alleen amuseren. Maar het is zo krom, als hij 's avonds niet bij me is ivm werk, vind ik het meestal prima, maar als ik weet dat hij gewoon thuis op de bank ligt, voel ik het heel anders....
vrijdag 30 maart 2007 om 13:31
Jeetje Tommygirl, na 2 jaar nog dit soort gevoelens??Ik hoopte eigenlijk dat het wel af zou nemen naarmate je langer bij elkaar bent en dus meer vertrouwen in de relatie krijgt.Ik had net wel ff een up, maar voel me nu weer down omdat hij niet reageert op een smsje. En dat is nou precies waarin wij zo verschillenik stuurde hem vanmorgen een sms gewon met een leuke opmerking en "tot vanavond lieverd". Hij weet dat ik me een beetje beroerd voel door gisteravond, en dan hoor ik gewoon niks terugDat snap ik dan niet....dan denk ik: je kan me toch wel ff smsen dan voel ik me tenminste ook weer beter.Of zou hij gewoon niet door hebben dat dat zo werkt? Zijn mannen echt zo naief soms??Nou zit hij ook wel op een cursus vandaag maar ja...daar hebben ze toch zeker ook wel een lunchpauze ofzo?Ja ik zou na zoiets als gisteravond dus meteen terugsmsen als hij me nu had gesmst, maar ja......hij blijkbaar nietOf zou hij dan toch nog boos zijn (vanmorgen zei hij van niet) of me zat zijn ofzo?
vrijdag 30 maart 2007 om 13:37
hoi tommy_girl,
Had ook gehoopt dat het na een langere periode wel minder zou worden.. niet dus !! Idd goed plan om elkaar hier af en toe ff met beide beentjes op de grond te houden....
Ik ken jouw gevoel dat als ie niet bij je is omdat ie aan het werk is dat je dat dan niet erg vind.. maar als ie niet bij je is omdat ie met vrienden een avondje stappen is of gewoon lekker op de bank wil liggen, dat je dat dan niet zo fijn gevoel geeft maar al te goed !!!! ik heb precies hetzelfde !!!
Had ook gehoopt dat het na een langere periode wel minder zou worden.. niet dus !!
Idd goed plan om elkaar hier af en toe ff met beide beentjes op de grond te houden.... Ik ken jouw gevoel dat als ie niet bij je is omdat ie aan het werk is dat je dat dan niet erg vind.. maar als ie niet bij je is omdat ie met vrienden een avondje stappen is of gewoon lekker op de bank wil liggen, dat je dat dan niet zo fijn gevoel geeft maar al te goed !!!! ik heb precies hetzelfde !!!
vrijdag 30 maart 2007 om 13:40
Poeh, wat herken ik dit! Ik kan ook helemaal gek worden als mijn vriend niet even de moeite neemt om een smsje te sturen of even te bellen.....ook al heeft ie het druk. Een koffiepauze is er idd altijd lijkt mij, en anders smst ie maar als ie even op de wc zit ofzo.....
Maar ja, ik denk dat mannen gewoon niet zo denken. Die zijn gewoon altijd meer met zichzelf bezig dan met hun vriendin en haar gevoelens.....
Maar goed, wij zitten er wel mooi mee. Ik heb vanmorgen de telefoon opgepakt en heb de huisarts gebeld om een doorverwijzing te krijgen naar een psycholoog. Ik heb het namelijk niet alleen met de vriend die ik nu heb, maar met mijn exen was het precies zo.
Laatst bijvoorbeeld lagen mijn vriend en ik in bed....en zijn moeder belde om half negen ofzo om te vragen of hij met haar mee ging naar de rechtbank (ze moest voorkomen omdat ze vond dat zij ten onrechte een bekeuring had gekregen - dus ze is niet crimineel ofzo, haha). Natuurlijk zei mijn vriend met zijn moeder mee te gaan. Ik was gelijk chago. Ik had erop gerekend lekker met mijn vriend te kunnen ontbijten en rustig aan te doen.....dan kan ik echt naar hem uitvallen. Slaat toch nergens op?! Je moeder moet niet elke dag naar de rechtbank tenslotte, maar dan ben ik gelijk pissig op hem.
Ik denk dus idd dat het beter is om die woede niet op hem af te reageren en er zelf mee te 'dealen'. Tenslotte zijn wij degenen die er het meeste last van hebben!
Maar ja, ik denk dat mannen gewoon niet zo denken. Die zijn gewoon altijd meer met zichzelf bezig dan met hun vriendin en haar gevoelens.....
Maar goed, wij zitten er wel mooi mee. Ik heb vanmorgen de telefoon opgepakt en heb de huisarts gebeld om een doorverwijzing te krijgen naar een psycholoog. Ik heb het namelijk niet alleen met de vriend die ik nu heb, maar met mijn exen was het precies zo.
Laatst bijvoorbeeld lagen mijn vriend en ik in bed....en zijn moeder belde om half negen ofzo om te vragen of hij met haar mee ging naar de rechtbank (ze moest voorkomen omdat ze vond dat zij ten onrechte een bekeuring had gekregen - dus ze is niet crimineel ofzo, haha). Natuurlijk zei mijn vriend met zijn moeder mee te gaan. Ik was gelijk chago. Ik had erop gerekend lekker met mijn vriend te kunnen ontbijten en rustig aan te doen.....dan kan ik echt naar hem uitvallen. Slaat toch nergens op?! Je moeder moet niet elke dag naar de rechtbank tenslotte, maar dan ben ik gelijk pissig op hem.
Ik denk dus idd dat het beter is om die woede niet op hem af te reageren en er zelf mee te 'dealen'. Tenslotte zijn wij degenen die er het meeste last van hebben!
vrijdag 30 maart 2007 om 13:47
By the way, ben vanaf 14.30 uur niet meer achter de pc. En dit weekend ook niet online maar maandag lees ik hier weer verder hoor !!!!! en nu maar hopen dat het dit weekend rustig blijft !!!
Heb besloten als ik klaar ben met werken om hem niet meteen weer te bellen (wat ik het liefst wel zou doen) maar rustig af te wachten....
Heb besloten als ik klaar ben met werken om hem niet meteen weer te bellen (wat ik het liefst wel zou doen) maar rustig af te wachten....
vrijdag 30 maart 2007 om 13:55
Jufdoortje, ik denk namelijk dat het probleem wat wij hier hebben vooral bij de dames zelf ligt. Onze vriendjes zijn namelijk wel gek op ons en verzinnen geen smoesjes en/of excuses..... het probleem bij ons is alleen dat wij zo bang zijn deze heren weer kwijt te raken dat wij ons soms onmogelijk gedragen..... en hier zelf helemaal niet blij mee zijn !!!!! Dames, ik spreek even voor ons allen, vul gerust aan of geef jullie eigen mening....
vrijdag 30 maart 2007 om 13:56
