Relaties
alle pijlers
Ik hunker naar mijn vaders trots...
zaterdag 19 mei 2007 om 11:55
Mijn vader is een interessante man, een man met een missie, een bevlogen man. Mijn vader is ook de meest egocentrische man die ik ken. Hij kan schitterend vertellen maar luisteren zit niet in zijn pakket.
Als ik hem wil vertellen waar ik mee bezig ben merk ik dat ik sneller ga praten om zijn aandacht vast te houden en mijn verhaal te kunnen afmaken.Ik zie zijn ogen afdwalen en zijn semi- geinteresseerde hoofdknikjes, die pijnlijk duidelijk maken dat hij het maar vermoeiend vind wat ik te vertellen heb. Ik heb hem er wel op aangesproken in het verleden, en toen heeft hij mij een mooie mail gestuurd en me verteld dat hij trots op me is... Maar een paar dagen geleden ging ik weer ontgoochelder bij hem weg dan ik binnenkwam. Weer niet serieus genomen, weer niet een beetje positieve, opbouwende kracht maar het precies het tegenovergestelde. Ik vertelde hem enthousiast over een idee dat ik heb voor een soort documentaire en dit is wat ik dan krijg: "daar zit toch niemand op te wachten...zoiets moet je gewoon maar voor jezelf doen". Dat is toch niet nodig? Hij kan het toch ook laten bij "Goh leuk idee!" of "..nou spannend, ben benieuwd wat het gaat worden...".
Ik weet wel dat ik mijn leven niet moet leven om schouderklopjes van mijn vader te krijgen, maar blijkbaar hunker ik daar af en toe naar en dat is toch ook niet zo gek? Ik ben 36 maar voel me door hem soms net een kleuter.
Nou ja ben benieuwd of er meer zijn met zo'n vader...
Als ik hem wil vertellen waar ik mee bezig ben merk ik dat ik sneller ga praten om zijn aandacht vast te houden en mijn verhaal te kunnen afmaken.Ik zie zijn ogen afdwalen en zijn semi- geinteresseerde hoofdknikjes, die pijnlijk duidelijk maken dat hij het maar vermoeiend vind wat ik te vertellen heb. Ik heb hem er wel op aangesproken in het verleden, en toen heeft hij mij een mooie mail gestuurd en me verteld dat hij trots op me is... Maar een paar dagen geleden ging ik weer ontgoochelder bij hem weg dan ik binnenkwam. Weer niet serieus genomen, weer niet een beetje positieve, opbouwende kracht maar het precies het tegenovergestelde. Ik vertelde hem enthousiast over een idee dat ik heb voor een soort documentaire en dit is wat ik dan krijg: "daar zit toch niemand op te wachten...zoiets moet je gewoon maar voor jezelf doen". Dat is toch niet nodig? Hij kan het toch ook laten bij "Goh leuk idee!" of "..nou spannend, ben benieuwd wat het gaat worden...".
Ik weet wel dat ik mijn leven niet moet leven om schouderklopjes van mijn vader te krijgen, maar blijkbaar hunker ik daar af en toe naar en dat is toch ook niet zo gek? Ik ben 36 maar voel me door hem soms net een kleuter.
Nou ja ben benieuwd of er meer zijn met zo'n vader...
zaterdag 19 mei 2007 om 11:59
Beetje wel ja...Mijn vader is bijvoorbeeld nooit helemaal tevreden. Hij wilde bijvoorbeeld een broodrooster. Dus ik koop een duur ding waarbij je zowel toast als tosti's kan maken. Zijn reactie? "Oh...dus het brood komt niet vanzelf omhoog als het klaar is...?" Met zo'n teleurgestelde toon en zo'n blik van "Ik had liever iets anders gehad".
Weet je, vaders veranderen toch niet. Die bevestiging zoek ik ook niet meer, krijg 'm toch niet. Maar stiekem vind ik het wel jammer....:(
Weet je, vaders veranderen toch niet. Die bevestiging zoek ik ook niet meer, krijg 'm toch niet. Maar stiekem vind ik het wel jammer....:(
zaterdag 19 mei 2007 om 12:10
Mijn vader is, net als jouw vader, een interessante man. Hij heeft heel wat bereikt in zijn leven en veel mensen hebben veel respect voor hem. Ik ook. Maar tegelijkertijd is hij ook heel egocentrisch en heeft hij graag dat de wereld om hem draait. Toen ik nog thuis woonde, had ik vaak het gevoel dat hij mij niet serieus nam. Ook toen ik op kamers ging en daarna ging werken (in zijn zaak) had ik vaak het gevoel dat hij mij maar onbenullig vond.
Toch is er een omslag gekomen en weet je wanneer?
Toen ik kinderen kreeg! Met elk kind dat geboren werd (3) kreeg mijn vader meer respect voor mij.
Vraag me niet waarom, maar dit is de manier waarop mijn vader reageerde.
Toch is er een omslag gekomen en weet je wanneer?
Toen ik kinderen kreeg! Met elk kind dat geboren werd (3) kreeg mijn vader meer respect voor mij.
Vraag me niet waarom, maar dit is de manier waarop mijn vader reageerde.
zaterdag 19 mei 2007 om 12:17
Tsja, wat herken ik het. Alleen is mijn situatie dat mijn vader mij op handen droeg en helaas niet meer leeft. Mijn moeder heeft moeite om van mij te houden. Ik kan in haar ogen niet goed doen. Zelfs niet in perioden dat ik bijv. in mijn werk succesvol was. Ik merk dat ik het er erg moeilijk mee heb. Zo'n klein woordje wat zoveel kan betekenen. Pfff. Moeilijk ja.
Heb dus helaas geen tips, alleen begrip hoe moeilijk het kan zijn. Het beste zou zijn je gevoelens aan de ander duidelijk te maken. Maar waarschijnlijk kan dat niet, anders had je dat misschien al geprobeerd. Schrijven? Makkelijk gezegd ja. Sterkte.
Heb dus helaas geen tips, alleen begrip hoe moeilijk het kan zijn. Het beste zou zijn je gevoelens aan de ander duidelijk te maken. Maar waarschijnlijk kan dat niet, anders had je dat misschien al geprobeerd. Schrijven? Makkelijk gezegd ja. Sterkte.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 19 mei 2007 om 12:46
Hoi Beel,
Had mijn verhaal kunnen zijn, ook ik heb zo'n "band" met m'n vader. Elk bezoekje wordt steeds meer een verplichting omdat ik mijn verhaal niet kwijt kan. Er wordt even gevraagd hoe het met me gaat en voor ik het weet zit ik voor de zoveelste keer te luisteren naar zijn verhaal. Hij zegt trots op me te zijn maar ik voel het niet. Hij heeft totaal geen idee wat er in mij omgaat en ik heb echt al een aantal keer een poging gewaagd om dingen te vertellen maar als z'n blik dan afdwaalt en het verhaal gaat weer over hem dan is het zinloos voor mij.
Moet zeggen dat ik het erg jammer vindt maar ik heb me er beetje bij beetje bij neergelegd dat het nooit anders zal worden helaas. Dit is al zo toen ik klein was (was bijna nooit thuis ivm werk en als hij thuis was dan waren er ruzies etc, kan me niet herinneren dat hij ooit een keer gevraagd heeft hoe het echt met me gaat.
Had mijn verhaal kunnen zijn, ook ik heb zo'n "band" met m'n vader. Elk bezoekje wordt steeds meer een verplichting omdat ik mijn verhaal niet kwijt kan. Er wordt even gevraagd hoe het met me gaat en voor ik het weet zit ik voor de zoveelste keer te luisteren naar zijn verhaal. Hij zegt trots op me te zijn maar ik voel het niet. Hij heeft totaal geen idee wat er in mij omgaat en ik heb echt al een aantal keer een poging gewaagd om dingen te vertellen maar als z'n blik dan afdwaalt en het verhaal gaat weer over hem dan is het zinloos voor mij.
Moet zeggen dat ik het erg jammer vindt maar ik heb me er beetje bij beetje bij neergelegd dat het nooit anders zal worden helaas. Dit is al zo toen ik klein was (was bijna nooit thuis ivm werk en als hij thuis was dan waren er ruzies etc, kan me niet herinneren dat hij ooit een keer gevraagd heeft hoe het echt met me gaat.
zaterdag 19 mei 2007 om 13:47
Ik heb niet zo'n vader, maar wel zo'n moeder.
Ook al kom je vol met verhalen van vakantie terug. Ze neemt het gesprek meteen over en je krijgt al haar verhalen, over tantes over politiek enz. enz
En het ergste is....de meeste van die verhalen heb je dan al zo' 80 keer gehoord. Persoonlijk heb ik het opgegeven, ik luister maar beleefd en maak me dan weer uit de voeten.
Ook al kom je vol met verhalen van vakantie terug. Ze neemt het gesprek meteen over en je krijgt al haar verhalen, over tantes over politiek enz. enz
En het ergste is....de meeste van die verhalen heb je dan al zo' 80 keer gehoord. Persoonlijk heb ik het opgegeven, ik luister maar beleefd en maak me dan weer uit de voeten.
zaterdag 19 mei 2007 om 17:53
Hè, wat leuk die reacties... fijn zo'n forum.
Ik denk dat ik vooral ook heel erg schrok toen ik merkte hoe ik meteen opspring als hij me roept voor het één of het ander. Behoorlijk confronterend voor me. En tijd om me los te maken dus.
Ik heb twee kinderen en inderdaad denk ik dat hij wel trots op me is als moeder, maar het lijkt meteen wel alsof hij vind dat ik verder de wereld aan anderen moet overlaten. Mensen met een échte passie, mensen met verstand van dingen, mensen die creatief geniaal in elkaar steken, mensen zoals hij...
En ik maar bewijzen, en ik maar dromen van dat éne grote dat ik nog moet doen om gezien te worden. Tsjezus mina waar zit ik met m'n hoofd. Lastige bijkomstigheid is misschien dat ik op zijn terrein aan het werk ben. Ach ik weet het niet. Op het moment vind ik hem een grote self-absorbed reuze baby.
Hè lekker om dat eens even ongenuanceerd op een beeldscherm te kwakken!
Bedankt voor de reakties tot nu toe...
Ik denk dat ik vooral ook heel erg schrok toen ik merkte hoe ik meteen opspring als hij me roept voor het één of het ander. Behoorlijk confronterend voor me. En tijd om me los te maken dus.
Ik heb twee kinderen en inderdaad denk ik dat hij wel trots op me is als moeder, maar het lijkt meteen wel alsof hij vind dat ik verder de wereld aan anderen moet overlaten. Mensen met een échte passie, mensen met verstand van dingen, mensen die creatief geniaal in elkaar steken, mensen zoals hij...
En ik maar bewijzen, en ik maar dromen van dat éne grote dat ik nog moet doen om gezien te worden. Tsjezus mina waar zit ik met m'n hoofd. Lastige bijkomstigheid is misschien dat ik op zijn terrein aan het werk ben. Ach ik weet het niet. Op het moment vind ik hem een grote self-absorbed reuze baby.
Hè lekker om dat eens even ongenuanceerd op een beeldscherm te kwakken!
Bedankt voor de reakties tot nu toe...
zaterdag 19 mei 2007 om 18:03
@cappi: inderdaad dat afdwalen van die ogen... verschrikkelijk!
Tot nu toe voelde ik me wel altijd gekwetst ofzo maar nu ben ik echt razend. Razend op hem en razend om al die jaren dat ik dacht dat ik het beter kon maken. Razend om het feit dat ik nog steeds als een hondje ga opzitten en pootjes geef als hij een koekje voor m'n neus houdt. Ik ben er mijn hele leven in mee gegaan, ik geef hem zo vaak een compliment hoe trots ik op hem ben als hij weer eens onzeker is over behaalde resultaten. Het lijkt wel de omgekeerde wereld, en ineens vind ik het zo triest. Zo triest hoe ik mijn best heb lopen doen, zo triest wat een zielig figuur hij eigenlijk is op het sociale vlak, gewoon triest en treurig. Maar ook wel weer bevrijdend want het werd wel eens tijd om afstand te doen van de verwachting dat hij is zoals ik me zou wensen.
Hm een boel emoties door elkaar dus.
Tot nu toe voelde ik me wel altijd gekwetst ofzo maar nu ben ik echt razend. Razend op hem en razend om al die jaren dat ik dacht dat ik het beter kon maken. Razend om het feit dat ik nog steeds als een hondje ga opzitten en pootjes geef als hij een koekje voor m'n neus houdt. Ik ben er mijn hele leven in mee gegaan, ik geef hem zo vaak een compliment hoe trots ik op hem ben als hij weer eens onzeker is over behaalde resultaten. Het lijkt wel de omgekeerde wereld, en ineens vind ik het zo triest. Zo triest hoe ik mijn best heb lopen doen, zo triest wat een zielig figuur hij eigenlijk is op het sociale vlak, gewoon triest en treurig. Maar ook wel weer bevrijdend want het werd wel eens tijd om afstand te doen van de verwachting dat hij is zoals ik me zou wensen.
Hm een boel emoties door elkaar dus.
zaterdag 19 mei 2007 om 18:08
Ik heb door mijn vader en moeders gedrag geleerd dat ik mijn kinderen niet overmatig bescherm, ze stimuleer in hetgeen hen interesseert en hen leer dat ze het moeten doen zoals ze het willen doen want in andermans ogen is het meestal toch niet goed, dus doe het dan liever ook op jouw manier ,de kans geven om fouten te maken
Nou kun je wel raden wat voor ouders ik heb, maar ze houden wel van me en ik van hen.
Jouw vader houd ook van je, is waarschijnlijk een perfectionist en heeft andere interesses, en dan zoiezo al een generatie kloof.
Wil niet zeggen dat ie niet trots op je is, een ouder is altijd trots op zijn kind(bij goed gedrag:D)
Hij staat er waarschijnlijk niet bij stil dat je die bevestiging nodig heeft omdat ie het in zijn hart toch al zo voelt.
Ja en ouders vinden altijd de dingen vd volgende generatie verdacht.
Ik werd er altijd juist een vechter van, mij hebben ze ook verteld dag na dag dat het beroep wat ik wilde uitvoeren niks was, maar ik heb wel 18 jaar goed mijn brood mee verdient.
j
Je staat hier echt niet alleen in hoor, bekend fenomeen, kun jij dat mooi anders doen als je later kids hebt!
Nou kun je wel raden wat voor ouders ik heb, maar ze houden wel van me en ik van hen.
Jouw vader houd ook van je, is waarschijnlijk een perfectionist en heeft andere interesses, en dan zoiezo al een generatie kloof.
Wil niet zeggen dat ie niet trots op je is, een ouder is altijd trots op zijn kind(bij goed gedrag:D)
Hij staat er waarschijnlijk niet bij stil dat je die bevestiging nodig heeft omdat ie het in zijn hart toch al zo voelt.
Ja en ouders vinden altijd de dingen vd volgende generatie verdacht.
Ik werd er altijd juist een vechter van, mij hebben ze ook verteld dag na dag dat het beroep wat ik wilde uitvoeren niks was, maar ik heb wel 18 jaar goed mijn brood mee verdient.
j
Je staat hier echt niet alleen in hoor, bekend fenomeen, kun jij dat mooi anders doen als je later kids hebt!
zaterdag 19 mei 2007 om 18:13
He Sto,
natuurlijk doe ik alles anders en beter met mijn kinderen (de oudste is reeds 12) en natuurlijk krijg ik later net zo goed de één of andere kous op mijn kop. Dat is ook niet de point. Ik vraag geen perfectie, ik vraag eigenlijk niet zo veel geloof ik. Ik kom er ineens alleen achter dat ik op zoek ben naar iets dat ik niet van mijn vader ga krijgen, iets dat mijn keuzes tot nu toen in het leven waarschijnlijk behoorlijk beinvloed heeft. En dat doet pijn, maar werkt tegelijkertijd vast ook heel bevrijdend.
natuurlijk doe ik alles anders en beter met mijn kinderen (de oudste is reeds 12) en natuurlijk krijg ik later net zo goed de één of andere kous op mijn kop. Dat is ook niet de point. Ik vraag geen perfectie, ik vraag eigenlijk niet zo veel geloof ik. Ik kom er ineens alleen achter dat ik op zoek ben naar iets dat ik niet van mijn vader ga krijgen, iets dat mijn keuzes tot nu toen in het leven waarschijnlijk behoorlijk beinvloed heeft. En dat doet pijn, maar werkt tegelijkertijd vast ook heel bevrijdend.
zaterdag 19 mei 2007 om 18:46
Ja , nadat ik moeder ben geworden, voelde ik me ook ineens heel vrij, een beetje kort door de bocht gezegd, als ik dit kan , kan ik ook mijn eigen keuzes maken, ik ben daarna een heeeeeeeele andere vrouw geworden, met hele ander keuzes en beslissingen en ben ik heel erg mijn eigen weg gegaan.
En ik voel me beter dan ooit, idd een soort bevrijding.
En weet je, ze staan paf eigenlijk ook wel weer.
Toen ik uiteindelijk voor mijn gezin mijn carierre opgaf, baalde mijn vader , zag en hoorde ik duidelijk aan hem, toen zag ik pas hoe trots ie was en over me opschepte, soms krijg ik zelfs de pest erover in, dan maakt iemand een opmerking en dan gooit ie die carriere op de tafel en denk ik pa, laat het nou, ben ik dan niet leuk zonder dat interessante gedoe, ben verdomme een haske leuke moeder dat vind ik ook een hele winst hoor!!
Zo zie je ,je doet t nooit goed.
Eerst was ie tegen die carierre, allemaal schoften in die bizznizz en ben je gestopt moet ie allemaal opsommen tot in den treure wat ik al niet gedaan heb, vermoeiend.
laat t lekker, als je maar een goed mens bent en in staat liefde aan je kids en man/vriend te geven ,ben je al een geslaagd mens hoor Beel!!
Er zijn heel veul mensen die dat nieteens hebben.
dus*;
En ik voel me beter dan ooit, idd een soort bevrijding.
En weet je, ze staan paf eigenlijk ook wel weer.
Toen ik uiteindelijk voor mijn gezin mijn carierre opgaf, baalde mijn vader , zag en hoorde ik duidelijk aan hem, toen zag ik pas hoe trots ie was en over me opschepte, soms krijg ik zelfs de pest erover in, dan maakt iemand een opmerking en dan gooit ie die carriere op de tafel en denk ik pa, laat het nou, ben ik dan niet leuk zonder dat interessante gedoe, ben verdomme een haske leuke moeder dat vind ik ook een hele winst hoor!!
Zo zie je ,je doet t nooit goed.
Eerst was ie tegen die carierre, allemaal schoften in die bizznizz en ben je gestopt moet ie allemaal opsommen tot in den treure wat ik al niet gedaan heb, vermoeiend.
laat t lekker, als je maar een goed mens bent en in staat liefde aan je kids en man/vriend te geven ,ben je al een geslaagd mens hoor Beel!!
Er zijn heel veul mensen die dat nieteens hebben.
dus*;
zaterdag 19 mei 2007 om 19:03
Net zoals jij vindt dat jouw vader jou niet helemaal accepteert zoals je bent, accepteer jij hem ook niet zoals hij is. Hij heeft ja al eens verteld (of gemaild) dat hij trots op jou is en zo te lezen is het geen man die dat keer op keer zal vertellen. Wees blij dat je een vader hebt die wat te vertellen heeft, die geen problemen met zich meebrengt en sowieso, wees blij dat je vader er nog is.
Cum non tum age
zaterdag 19 mei 2007 om 20:04
Sorry Noa maar ik vind dit nogal kort door de bocht, alsof je je problemen die je hebt mbt relatie met je vader niet kenbaar mag maken want het wordt teniet gedaan door opmerking van wees blij dat je vader er nog is. Daar draait het toch niet om. Als iemand hier een topic opent dat haar vriend/man vreemd gaat dan reageer je toch ook niet door te zeggen wees blij dat je een vriend hebt.
Ik geef om m'n vader ja maar hij doet me veel verdriet door geen interesse in me te tonen, teveel gebeurd vroeger maar daar ga ik niet over uitweiden, te complex maar heeft wel alles te maken met mijn relatie die ik met hem heb.
zaterdag 19 mei 2007 om 20:23
Herkenbaar. Ik heb me in het verleden kapot geergerd aan het gedrag van mijn pa en zijn manier van doen is een van de redenen geweest al op jonge leeftijd het huis uit te gaan. Hij was ogenschijnlijk nooit betrokken bij wat dan ook in mijn leven, hij onthoudt ook nooit iets wat over mij gaat.Het gekke is dat hoemeer je je best gaat doen je steeds minder terug krijgt. Mijn vader was altijd heel erg geinteresseerd hoe het ging met vreemde mensen, mensen die hij op de tuin had ontmoet, kennissen van mijn moeder, buren van verderop in de straat. Hij wist vaak ook wat voor studie de kinderen van die mensen deden en wat voor sport.. Hele avonden zat een vriendin van mijn moeder die problemen had met een relatie te praten met mijn vader die aandachtig luisterde. Als een van ons (de kinderen) weleens iets wilde vertellen dan werd hij bijv. afgeleid door iets op TV of zo. Je kon nooit eens iets aan hem kwijt. op een gegeven moment ben ik gestopt met dingen vertellen en als hij eens vraagt hoe het gaat, zeg ik goed. Als ik iets wil vertellen, vertel ik het mijn (stief)moeder. Naar haar wordt eigenlijk ook niet door hem geluisterd. Hij heeft wel altijd hard gewerkt en financieel ontbrak het ons aan niets. Tegen andere mensen schijnt hij weleens over zijn kinderen te praten en dan altijd positief, hij kan het alleen niet tegen ons in persoon. Het gekke is dat mijn kinderen helemaal gek op hem zijn en als ze eens bij opa mogen zijn voor een avondje dan vinden ze dat geweldig en hij ook. Heel eigenaardig.
zaterdag 19 mei 2007 om 20:38
Tja, ik weet niet waar het aan ligt maar mijn vader is ook zo, ja hoe zal ik het zeggen, hij geeft de indruk niet om mij te geven of wat ik doe. Toch is het niet zo, hij kan het alleen niet zeggen, aangeven? Hij vraagt nooit hoe mijn dag was, hoe ik me voel, als ik iets wil vertellen, heeft hij een beter verhaal (over andere mensen inderdaad). Toch doet hij veel voor mij, verbouwen, boodschappen, haalt mij op van schiphol na vakanties, past op mijn huis en geeft dan ook de plantjes water. Kortom hij geeft wel degelijk om me, alleen hij uit het niet (andere generatie?). Het gevoel blijft echter wel dat ik niet goed genoeg ben, niet interessant genoeg.
zaterdag 19 mei 2007 om 21:47
O, wauw Beel, ik snap heel goed wat je bedoelt....Ik weet ook dat je hier heel erg mee kunt zitten. Iemand zei het al heel kort maar het is zo; het gaat waarschijnlijk nooit lukken om je vader tevreden te stellen met jezelf. Je zult er mee moeten leren leven dat je tevreden moet zijn met jezelf en dat wat hij vindt niet meer zo belangrijk voor je is. Maar o meid, dat is moeilijk, ik worstel er ook heel erg mee.....
Ik ben zelf 38 en mijn vader is 73 en zo lang als ik me kan herinneren ben ik bezig om hem te laten zien wat ik waard ben.
Ook mijn vader is een interessante man. Een acteur, musicus, schrijver enzovoort. Hij was op zijn 45ste nog aan het studeren, naast zijn werk en is de hele wereld over geweest.
Nooit kan ik het echt goed doen voor hem. Mijn werk vindt hij bijvoorbeeld maar zo/zo omdat het niet écht kunst is wat ik doe. Toen ik nog uitvoerend artiest was (ik had een cabaretprogramma) was ook dat niet écht kunst want het was de tijd dat Freek de Jonge net zijn veto had uitgesproken tegen alle cabaretiers die Nederland rijk was.
Ik werk mee aan commerciële films terwijl hij zich inzet voor het filmhuis en de meer alternatieve film. Dat ik ook gratis voor de filmacadmie werk, gratis voor filmpjes van War Child en andere charitatieve instellingen, doet er niet toe, ik voldoe niet aan zijn verwachtingen. Dit geldt niet alleen voor mijn professionele ontwikkeling, ook in andere zaken voldoe ik niet aan het beeld wat hij van mij had, van de dromen die hij via mij vervuld wilde zien.
Wat hij zich niet realiseert is dat een deel van mijn onzekerheden ontstaan zijn in de tijd dat ik het nodig had om liefdevol gestimuleerd te worden en niet hardvochtig mores geleerd. Hem behagen werd later mijn man behagen en daarvoor heel ver gaan, té ver gaan. Ik vond mezelf een aantal keren zo waardeloos dat ik een einde aan mijn leven wilde maken. Mijn vader was daar kapot van maar vond het vooral voor zichzelf erg dat hij een kind had dat het leven niet aan kon.
Het gaat nu beter tussen mijn vader en mij. Intussen heb ik een stabiele relatie, een dochter waar hij stapel op is en hij ziet dat het goed met me gaat en dat ik me ondanks dat ik niet geworden ben wat hij wilde dat ik werd, prima red.
Toch wil hij ook mijn dochter nu al een bepaalde kant op hebben en dat sta ik hem niet toe. Mijn dochter is te vroeg geboren en heel klein. Hij heeft haar voor haar derde verjaardag een fiets cadeau gegeven maar daar is ze te klein voor. Toch wil hij dat ze het steeds probeert en nu heeft ze er geen zin meer in. Precies - in het klein - hoe het bij mij ging als hij zo enorm pushte. Ik heb hem dan ook te verstaan gegeven dat ik dat niet meer wil en dat als mijn dochter nee zegt, dat het dan ook nee is.
Het valt niet mee maar zolangzamerhand merk ik dat ik me losmaak van mijn vader en zijn dwingelandij. Jammer vind ik het wel dat ik dat niet doe met een gevoel van liefde maar met een gevoel van grote opluchting.
Ik ben zelf 38 en mijn vader is 73 en zo lang als ik me kan herinneren ben ik bezig om hem te laten zien wat ik waard ben.
Ook mijn vader is een interessante man. Een acteur, musicus, schrijver enzovoort. Hij was op zijn 45ste nog aan het studeren, naast zijn werk en is de hele wereld over geweest.
Nooit kan ik het echt goed doen voor hem. Mijn werk vindt hij bijvoorbeeld maar zo/zo omdat het niet écht kunst is wat ik doe. Toen ik nog uitvoerend artiest was (ik had een cabaretprogramma) was ook dat niet écht kunst want het was de tijd dat Freek de Jonge net zijn veto had uitgesproken tegen alle cabaretiers die Nederland rijk was.
Ik werk mee aan commerciële films terwijl hij zich inzet voor het filmhuis en de meer alternatieve film. Dat ik ook gratis voor de filmacadmie werk, gratis voor filmpjes van War Child en andere charitatieve instellingen, doet er niet toe, ik voldoe niet aan zijn verwachtingen. Dit geldt niet alleen voor mijn professionele ontwikkeling, ook in andere zaken voldoe ik niet aan het beeld wat hij van mij had, van de dromen die hij via mij vervuld wilde zien.
Wat hij zich niet realiseert is dat een deel van mijn onzekerheden ontstaan zijn in de tijd dat ik het nodig had om liefdevol gestimuleerd te worden en niet hardvochtig mores geleerd. Hem behagen werd later mijn man behagen en daarvoor heel ver gaan, té ver gaan. Ik vond mezelf een aantal keren zo waardeloos dat ik een einde aan mijn leven wilde maken. Mijn vader was daar kapot van maar vond het vooral voor zichzelf erg dat hij een kind had dat het leven niet aan kon.
Het gaat nu beter tussen mijn vader en mij. Intussen heb ik een stabiele relatie, een dochter waar hij stapel op is en hij ziet dat het goed met me gaat en dat ik me ondanks dat ik niet geworden ben wat hij wilde dat ik werd, prima red.
Toch wil hij ook mijn dochter nu al een bepaalde kant op hebben en dat sta ik hem niet toe. Mijn dochter is te vroeg geboren en heel klein. Hij heeft haar voor haar derde verjaardag een fiets cadeau gegeven maar daar is ze te klein voor. Toch wil hij dat ze het steeds probeert en nu heeft ze er geen zin meer in. Precies - in het klein - hoe het bij mij ging als hij zo enorm pushte. Ik heb hem dan ook te verstaan gegeven dat ik dat niet meer wil en dat als mijn dochter nee zegt, dat het dan ook nee is.
Het valt niet mee maar zolangzamerhand merk ik dat ik me losmaak van mijn vader en zijn dwingelandij. Jammer vind ik het wel dat ik dat niet doe met een gevoel van liefde maar met een gevoel van grote opluchting.
zaterdag 19 mei 2007 om 23:25
@ Eleonora, wat een herkenning...dat eeuwige moeten bewijzen van je talenten. Verschil is denk ik wel dat mijn vader ook nooit een beeld voor ogen heeft gehad voor mij denk ik. Het is niet zo dat hij mij in een richting duwde, hij had er gewoon geen gedachte bij vrees ik. Hij is het grote genie, de successtory, het talent, de man die als klein jongetje al wist wat hij wilde en van straatschoffie tot succes werd. Daar kan ik natuurlijk nooit tegen op.
En dat hoeft dus ook niet. Maar my god wat zou ik hem graag versteld doen staan, wat zou ik hem graag voorbij streven of in ieder geval op gelijke hoogte komen te staan. En hoe hoog is die hoogte? Je begrijpt dat dat in mijn ogen hoog is.
En ik zeg echt wel de goeie dingen tegen mezelf, ik geloof ze blijkbaar alleen nog niet helemaal. En weet je ik denk ook bij deze persoonlijke crisis dat ik er alleen maar wijzer van word, ook deze wee gaat weer voorbij, en dan ben ik weer een stukje dichterbij mezelf... Ik kan het alleen nog niet laten om er achter aan te denken: "en dán, dán zal ik de wereld, a.k.a. mijn vader, versteld doen staan!!!!!!
Ik ben er dus nog niet helemaal.
En dat hoeft dus ook niet. Maar my god wat zou ik hem graag versteld doen staan, wat zou ik hem graag voorbij streven of in ieder geval op gelijke hoogte komen te staan. En hoe hoog is die hoogte? Je begrijpt dat dat in mijn ogen hoog is.
En ik zeg echt wel de goeie dingen tegen mezelf, ik geloof ze blijkbaar alleen nog niet helemaal. En weet je ik denk ook bij deze persoonlijke crisis dat ik er alleen maar wijzer van word, ook deze wee gaat weer voorbij, en dan ben ik weer een stukje dichterbij mezelf... Ik kan het alleen nog niet laten om er achter aan te denken: "en dán, dán zal ik de wereld, a.k.a. mijn vader, versteld doen staan!!!!!!
Ik ben er dus nog niet helemaal.
zondag 20 mei 2007 om 07:54
zondag 20 mei 2007 om 08:43
@ Beel;
Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Dat is inderdaad een verschil tussen jou en mij. Jouw vader heeft - om het even heel onaardig te zeggen - geen hoge pet van je op en nooit gehad. Die van mij had allerlei verwachtingen, wilde mij een kant op duwen waarbij hij zo dwingend te werk ging dat het juist een averechts effect had, daarna was hij dan teleurgesteld.
Het was nooit goed genoeg, wát ik ook deed. Ik haalde tienen op de HAVO, voor alle talen, behalve Frans. Zelfs dat vond hij niet genoeg, ik had geen wiskunde in mijn pakket, dus was het een pretpakket en dus stelde mijn tienen op mijn schoolonderzoeken niets voor, dat werk.
Jij kunt bij wijze van spreken doen wat je wilt en dan maakt het in zijn reactie nog niks uit. Hoe frustrerend voor je en wat begrijp ik goed dat je je vader versteld wilt laten staan.
Dat wat hetzelfde is bij jou en mij, is dat het heel moeilijk om te dealen met onze vaders en hun houding tegenover ons, toch?
@ Inky
Vast en zeker ligt het niet aan het feit dat de vader van Beel en mij allebei creatief en kunstzinnig zijn. Ik weet zeker dat het bij vaders in andere beroepsgroepen ook voorkomt. Ouders willen dat hun kinderen het beter doen dan zijzelf hebben gedaan maar er zijn ouders die daarin heel ver gaan en een kind doodongelukkig kunnen maken met hun houding en oordeel als dat kind niet aan hun verwachtingen voldoet.
Ik weet niet hoe oud de vader van jou en van Beel is, mijn vader is dus 73 en heeft de oorlog meegemaakt en - misschien belangrijker - de wederopbouw die daarna kwam. Ze hebben zich kapot gewerkt, die generatie, om de puinhopen van de oorlog op te ruimen en daarbij hebben ze zichzelf en anderen niet gespaard. Mijn vader heeft de oorlogswinter bewust meegemaakt. Eten wordt nog steeds niet weggedaan bij mijn ouders thuis. Wij hadden echte kliekjesdagen en die hebben ze nu nog.
Aan de andere kant heeft mijn vader aan alle kanten gebruik gemaakt van de mogelijkheden om naar school te gaan en te leren. Hij begon als electriciën, toen hij 15 was en werkte zich uiteindelijk op tot Sociaal Cultureel Werker, acteerde na een acteeropleiding, gaf dramalessen en schreef artikelen en bespeelt een vijftal muziekinstrumenten. Hij heeft alles er uit gehaald wat er in zit. Doet jouw vader dat ook? Of heeft hij dat nu juist weer niet gedaan en projecteert hij dat op jou?
Een vraag aan allemaal;
Hebben jullie broers en zussen die hetzelfde meemaken? Of is het speciaal jij waar de aandacht naartoe gaat? Ik heb een broer die zich niks aantrekt van mijn vader, met gemak studeerde en een prima baan heeft. Hij zegt weleens dat hij en ik een totaal verschillende jeugd hebben gehad. Is dat voor meerderen herkenbaar?
Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Dat is inderdaad een verschil tussen jou en mij. Jouw vader heeft - om het even heel onaardig te zeggen - geen hoge pet van je op en nooit gehad. Die van mij had allerlei verwachtingen, wilde mij een kant op duwen waarbij hij zo dwingend te werk ging dat het juist een averechts effect had, daarna was hij dan teleurgesteld.
Het was nooit goed genoeg, wát ik ook deed. Ik haalde tienen op de HAVO, voor alle talen, behalve Frans. Zelfs dat vond hij niet genoeg, ik had geen wiskunde in mijn pakket, dus was het een pretpakket en dus stelde mijn tienen op mijn schoolonderzoeken niets voor, dat werk.
Jij kunt bij wijze van spreken doen wat je wilt en dan maakt het in zijn reactie nog niks uit. Hoe frustrerend voor je en wat begrijp ik goed dat je je vader versteld wilt laten staan.
Dat wat hetzelfde is bij jou en mij, is dat het heel moeilijk om te dealen met onze vaders en hun houding tegenover ons, toch?
@ Inky
Vast en zeker ligt het niet aan het feit dat de vader van Beel en mij allebei creatief en kunstzinnig zijn. Ik weet zeker dat het bij vaders in andere beroepsgroepen ook voorkomt. Ouders willen dat hun kinderen het beter doen dan zijzelf hebben gedaan maar er zijn ouders die daarin heel ver gaan en een kind doodongelukkig kunnen maken met hun houding en oordeel als dat kind niet aan hun verwachtingen voldoet.
Ik weet niet hoe oud de vader van jou en van Beel is, mijn vader is dus 73 en heeft de oorlog meegemaakt en - misschien belangrijker - de wederopbouw die daarna kwam. Ze hebben zich kapot gewerkt, die generatie, om de puinhopen van de oorlog op te ruimen en daarbij hebben ze zichzelf en anderen niet gespaard. Mijn vader heeft de oorlogswinter bewust meegemaakt. Eten wordt nog steeds niet weggedaan bij mijn ouders thuis. Wij hadden echte kliekjesdagen en die hebben ze nu nog.
Aan de andere kant heeft mijn vader aan alle kanten gebruik gemaakt van de mogelijkheden om naar school te gaan en te leren. Hij begon als electriciën, toen hij 15 was en werkte zich uiteindelijk op tot Sociaal Cultureel Werker, acteerde na een acteeropleiding, gaf dramalessen en schreef artikelen en bespeelt een vijftal muziekinstrumenten. Hij heeft alles er uit gehaald wat er in zit. Doet jouw vader dat ook? Of heeft hij dat nu juist weer niet gedaan en projecteert hij dat op jou?
Een vraag aan allemaal;
Hebben jullie broers en zussen die hetzelfde meemaken? Of is het speciaal jij waar de aandacht naartoe gaat? Ik heb een broer die zich niks aantrekt van mijn vader, met gemak studeerde en een prima baan heeft. Hij zegt weleens dat hij en ik een totaal verschillende jeugd hebben gehad. Is dat voor meerderen herkenbaar?
zondag 20 mei 2007 om 10:44
Mijn vader heeft ook altijd een zeer goede maatschappelijke positie gehad maar weet niet of het zozeer daar mee te maken heeft of met de generatie van mannen toen. Weet wel dat mijn opa (vader van m'n vader) idem dito was, erg dominant weinig inlevingsvermogen in iemand anders en al helemaal geen luisterend oor.
Mbt jouw vraag eleonora of mijn broers dit ook meemaken. Ja wel mbt het niet luisteren, maar niet mbt het niet voelen van het trots zijn op hun.Ik heb 2 oudere broers die beide in het buitenland wonen, beide gestudeerd en beide op hun manier succesvol zijn en ik heb dus niet gestudeerd. Maar goed hoe jammer ook ik heb 't eigenlijk een beetje opgegeven mbt m'n vader, het heeft me altijd veel te veel energie gekost en het zal niet veranderen.
Mbt jouw vraag eleonora of mijn broers dit ook meemaken. Ja wel mbt het niet luisteren, maar niet mbt het niet voelen van het trots zijn op hun.Ik heb 2 oudere broers die beide in het buitenland wonen, beide gestudeerd en beide op hun manier succesvol zijn en ik heb dus niet gestudeerd. Maar goed hoe jammer ook ik heb 't eigenlijk een beetje opgegeven mbt m'n vader, het heeft me altijd veel te veel energie gekost en het zal niet veranderen.
zondag 20 mei 2007 om 16:05
Mijn vader is bijna 79, heeft niet zulke fijne dingen meegemaakt in de oorlog en had zelf ook een hele dominante vader. Kan allemaal een rol hebben gespeeld. Mijn zussen en broer hebben dezelfde ervaringen met mijn vaders gedrag als ik.Ook van hen weet hij nooit iets, ook al hebben ze het hem verteld. En anderen zijn altijd beter in van alles. Als je net examen had gehad en daarover wilde vertellen, begon hij bijvoorbeeld over de buurjongen hoe goed die wel was. Ik ergerde me het wel het meest eraan, de anderen lieten het maar gaan.Voor mijn broer was mijn vader wel meer bezig met welke opleiding hij moest volgen en daar werd meer aandacht aan besteed dan bij mij en mijn zussen. Hij geloofde het allemaal wel, is nog nooit op een ouderavond geweest of bij een diploma uitreiking. Wellicht omdat hij van mening was dat we toch wel zouden trouwen. Gelukkig konden we goed leren en haalden we onze opleiding ook zonder zijn support. We zijn allemaal goed terechtgekomen.
zondag 20 mei 2007 om 23:55
