Ik hunker naar mijn vaders trots...

Mijn vader is een interessante man, een man met een missie, een bevlogen man. Mijn vader is ook de meest egocentrische man die ik ken. Hij kan schitterend vertellen maar luisteren zit niet in zijn pakket.

Als ik hem wil vertellen waar ik mee bezig ben merk ik dat ik sneller ga praten om zijn aandacht vast te houden en mijn verhaal te kunnen afmaken.Ik zie zijn ogen afdwalen en zijn semi- geinteresseerde hoofdknikjes, die pijnlijk duidelijk maken dat hij het maar vermoeiend vind wat ik te vertellen heb. Ik heb hem er wel op aangesproken in het verleden, en toen heeft hij mij een mooie mail gestuurd en me verteld dat hij trots op me is... Maar een paar dagen geleden ging ik weer ontgoochelder bij hem weg dan ik binnenkwam. Weer niet serieus genomen, weer niet een beetje positieve, opbouwende kracht maar het precies het tegenovergestelde. Ik vertelde hem enthousiast over een idee dat ik heb voor een soort documentaire en dit is wat ik dan krijg: "daar zit toch niemand op te wachten...zoiets moet je gewoon maar voor jezelf doen". Dat is toch niet nodig? Hij kan het toch ook laten bij "Goh leuk idee!" of "..nou spannend, ben benieuwd wat het gaat worden...".

Ik weet wel dat ik mijn leven niet moet leven om schouderklopjes van mijn vader te krijgen, maar blijkbaar hunker ik daar af en toe naar en dat is toch ook niet zo gek? Ik ben 36 maar voel me door hem soms net een kleuter.

Nou ja ben benieuwd of er meer zijn met zo'n vader...

ik reageer me suf op iedereen maar ik krijg steeds als ik een roman heb opgeschreven het bericht dat de data niet correct is... zucht

@ eleonora:Mijn vader is dus wat jonger dan die van jullie. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik drie ws en vanaf dat moment gingen ik en mijn twee broers om het weekend naar hem toe. Hij is gewoon nooit echt betrokken geweest bij ons. Bracht ons het liefst naar zijn moeder. Eigenlijk genoeg reden om hem helemaal geen superheld te vinden. En het hunkeren komt dus ook niet helemaal uit de lucht gevallen. Ik heb nooit genoeg emotioneel aan hem kunnen 'tanken'. Hij kocht zijn schuldgevoelens, want ook hij heeft gevoel, af met kadootjes en geld, en als tiener is dat best een oke deal...denk je.Hoe mijn broers zijn omgegaan met mijn vader is heel verschillend. Mijn oudste broer heeft zich al vroeg los gemaakt van mijn vader (en de rest van de wereld) denk ik. Ik kan me niet voorstellen dat hij geen lst heeft gehad van de 'genialiteit' van mijn vader, hoewel hij zich soms ronduit minachtend over hem uitlaat. Via een boel wilde omwegen is hij hel goed terecht gekomen en heeft een fijn leven en een fijn gezin. Hij is een ontzettend betrokken vader en lijkt wat dat betreft gelukkig niet op zijn eigen vader.Mijn jongste broer heeft mijn vader alleen maar gemist. Pas vanaf zijn derde jaar kon hij mee naar mijn vader want zo een baby was toch niet zo handig. Ik denk dat hij een groot gat heeft zitten waar zijn vader hoort te zitten. Hij leeft zijn leven meestal als een kip zonder kop. Hij is een meester in het manipuleren van mijn vader en houdt daar af en toe een leuk bedrag aan over.@ wanda_p: nee een ideale man is het inderdaad niet...@samou: ja je hebt gelijk, het gaat erom dat ik mijn leven op mijn manier leef en ik merk wel dat, nu ik begin in te zien hoe ik mijn best loop te doen, er al een stap gezet is in de goede richting. Ik voel ergens een last van mijn schouders glijen. Wat wil ik zelf eigenlijk, en dan vooral op professioneel gebied want persoonlijk ben ik best blij met mezelf ondertussen.