Relaties
alle pijlers
Ik snap de grapjes van mijn vriend niet!!
maandag 31 december 2007 om 14:39
Dag lieve mensen.
Ik heb nu dik 3 jaar een relatie, waarvan we nu 1 jaar samen wonen.
Meer en meer maakt mijn vriend opmerkinngen die grappig bedoeld zijn achteraf maar op dat moment bij mij totaal tegenovergesteld overkomen.
Hij is net boos de deur uit gegaan en het ziet er niet goed uit...
Gisteren hadden we ook fixe ruzie en hij vroeg mij dan ook om te vertrekken.
Dames serieus..ik kan er niet meer tegen!
Hij maakt hele rare grapjes die dan sarcastisch bedoeld zijn. En op mij komen deze grapjes dan ook over als een serieus negatieve opmerking. Het kan te maken hebben met het feit dat hij Engels is en ik Nederlandse en dat er gewoon een verschil van humor is...
Het kan ook nog zo zijn dat hij me liever afkraakt en dan achteraf zegt dat het een grapje was om zich in te dekken...maar zo is hij normaal gesproken helemaal niet.
Ben ik nu gewoon erg paranoide bezig?? Het is toch niet normaal dat als hij een grap maakt die mij mij overkomt als een serieuze opmerking?! En het is nu ook niet zo dat ik totaal geen mensenkennis heb. In het begin hadden we hier totaal geen last van, het is sinds we samenwonen er een beetje ingeslopen.
Ik hoop dat iemand me raad kan geven of in ieder geval weer een beetje op een helder spoor kan zetten.
Alvast een fijne jaarwisseling!
Ik heb nu dik 3 jaar een relatie, waarvan we nu 1 jaar samen wonen.
Meer en meer maakt mijn vriend opmerkinngen die grappig bedoeld zijn achteraf maar op dat moment bij mij totaal tegenovergesteld overkomen.
Hij is net boos de deur uit gegaan en het ziet er niet goed uit...
Gisteren hadden we ook fixe ruzie en hij vroeg mij dan ook om te vertrekken.
Dames serieus..ik kan er niet meer tegen!
Hij maakt hele rare grapjes die dan sarcastisch bedoeld zijn. En op mij komen deze grapjes dan ook over als een serieus negatieve opmerking. Het kan te maken hebben met het feit dat hij Engels is en ik Nederlandse en dat er gewoon een verschil van humor is...
Het kan ook nog zo zijn dat hij me liever afkraakt en dan achteraf zegt dat het een grapje was om zich in te dekken...maar zo is hij normaal gesproken helemaal niet.
Ben ik nu gewoon erg paranoide bezig?? Het is toch niet normaal dat als hij een grap maakt die mij mij overkomt als een serieuze opmerking?! En het is nu ook niet zo dat ik totaal geen mensenkennis heb. In het begin hadden we hier totaal geen last van, het is sinds we samenwonen er een beetje ingeslopen.
Ik hoop dat iemand me raad kan geven of in ieder geval weer een beetje op een helder spoor kan zetten.
Alvast een fijne jaarwisseling!
woensdag 2 januari 2008 om 16:13
Gepost door Heejhallo:
Eerst dacht ik van 'Oh, dit is typish Brits, komt wel goed'. Echter, toen er ooit es leuke dingen werdden gezegd heb ik toch meer afstand van ze genomen. Ik bedoel, je kan wel met alles zeggen 'dat het een grapje was', mar dat hoeft geen excuus te zijn om niet na te denken of iets wat je zegt ook kwetsend is.
Dit verwoordt ook wel hoe ik er over denk.
Een bepaalde eigenschap maar blijven etaleren onder het mom van 'ik ben nou eenmaal zo' of 'dat zit in de opvoeding, cultuur of i.d.' zou toch niet zomaar om die reden voortdurend gebruikt hoeven te worden.
Degene die zich daaraan schuldig (zwaar woord?) maakt, kan toch ook redelijk nadenken.
TO weet toch hoe haar vriend is, dat hij dat niet zo bedoelt...ja kom nou...hij weet toch zolangzamerhand ook hoe dat bij haar aankomt, want zo zit zij nou eenmaal in elkaar.
Met het eerder genoemde inbinden bedoel ik dan weer dat hij, wanneer het niet zijn bedoeling is om haar te kwetsen, hij daar ook wel rekening mee zou kunnen houden.
Als hij dat op zijn minst zou proberen, geeft dat bij GIL ook weer wat lucht, als ze ziet dat hij een poging doet om haar tegemoet te komen.
Wat mijn eigen ervaring betreft die hier staat: dit soort dingen gebeurden aan de lopende band. Op het moment zelf drong het allemaal niet zo door. Ik vond mezelf niet sterk als ik er niet tegen kon, dus liet dat vooral niet merken.
Het gat tussen wat ik voelde en hoe ik dacht dat ik me moest voelen is steeds groter geworden, totdat ik een heel stuk van mezelf kwijt was.
Gelukkig heb ik eerst zelf ingegrepen, waarna ik van anderen heb gehoord hoe ze tegen onze relatie aankeken.
Dat is de reden dat ik zo met TO meevoel, hoewel dat misschien niet helemaal op zijn plaats is.
Maar het is belangrijk dat ze haar gevoel serieus neemt, en het niet ontkent. Zij is er ongelukkig door.
Hij mag het niet zo slecht menen, als zij er een probleem mee heeft, moet zij daar iets mee doen. Hij zal niet veranderen.
Perel.
Eerst dacht ik van 'Oh, dit is typish Brits, komt wel goed'. Echter, toen er ooit es leuke dingen werdden gezegd heb ik toch meer afstand van ze genomen. Ik bedoel, je kan wel met alles zeggen 'dat het een grapje was', mar dat hoeft geen excuus te zijn om niet na te denken of iets wat je zegt ook kwetsend is.
Dit verwoordt ook wel hoe ik er over denk.
Een bepaalde eigenschap maar blijven etaleren onder het mom van 'ik ben nou eenmaal zo' of 'dat zit in de opvoeding, cultuur of i.d.' zou toch niet zomaar om die reden voortdurend gebruikt hoeven te worden.
Degene die zich daaraan schuldig (zwaar woord?) maakt, kan toch ook redelijk nadenken.
TO weet toch hoe haar vriend is, dat hij dat niet zo bedoelt...ja kom nou...hij weet toch zolangzamerhand ook hoe dat bij haar aankomt, want zo zit zij nou eenmaal in elkaar.
Met het eerder genoemde inbinden bedoel ik dan weer dat hij, wanneer het niet zijn bedoeling is om haar te kwetsen, hij daar ook wel rekening mee zou kunnen houden.
Als hij dat op zijn minst zou proberen, geeft dat bij GIL ook weer wat lucht, als ze ziet dat hij een poging doet om haar tegemoet te komen.
Wat mijn eigen ervaring betreft die hier staat: dit soort dingen gebeurden aan de lopende band. Op het moment zelf drong het allemaal niet zo door. Ik vond mezelf niet sterk als ik er niet tegen kon, dus liet dat vooral niet merken.
Het gat tussen wat ik voelde en hoe ik dacht dat ik me moest voelen is steeds groter geworden, totdat ik een heel stuk van mezelf kwijt was.
Gelukkig heb ik eerst zelf ingegrepen, waarna ik van anderen heb gehoord hoe ze tegen onze relatie aankeken.
Dat is de reden dat ik zo met TO meevoel, hoewel dat misschien niet helemaal op zijn plaats is.
Maar het is belangrijk dat ze haar gevoel serieus neemt, en het niet ontkent. Zij is er ongelukkig door.
Hij mag het niet zo slecht menen, als zij er een probleem mee heeft, moet zij daar iets mee doen. Hij zal niet veranderen.
Perel.
woensdag 2 januari 2008 om 18:55
Dat ligt eraan hoe haar vriend voor de rest is. Jij geeft aan, Perel, dat jouw ex het zelfs niet interesseerde dat jij van je fiets gevallen was en verwondingen had. Dat lijkt mij idd heel fout. Ik heb echter (nog) niet uit TO's verhaal op kunnen maken dat haar vriend verder niet geinteresseerd in haar is en/of het hem niet kan schelen als haar iets overkomen is.
woensdag 2 januari 2008 om 19:55
Degene die zich daaraan schuldig (zwaar woord?) maakt, kan toch ook redelijk nadenken.
TO weet toch hoe haar vriend is, dat hij dat niet zo bedoelt...ja kom nou...hij weet toch zolangzamerhand ook hoe dat bij haar aankomt, want zo zit zij nou eenmaal in elkaar.
Met het eerder genoemde inbinden bedoel ik dan weer dat hij, wanneer het niet zijn bedoeling is om haar te kwetsen, hij daar ook wel rekening mee zou kunnen houden.
Als hij dat op zijn minst zou proberen, geeft dat bij GIL ook weer wat lucht, als ze ziet dat hij een poging doet om haar tegemoet te komen.
Maar het is belangrijk dat ze haar gevoel serieus neemt, en het niet ontkent. Zij is er ongelukkig door.
Hij mag het niet zo slecht menen, als zij er een probleem mee heeft, moet zij daar iets mee doen. Hij zal niet veranderen.
Perel.[/quote]
Is dit niet in tegenspraak met elkaar? Eerst zeg je hij moet inbinden en dan zeg je hij zal niet veranderen?
Als hij het echt niet zo meent, en je zegt dat het je kwetst, dan ga ik er wel van uit dat ie wel een beetje inbindt. maar als jij van elke sarcastische opmerking een drama maakt, dan denk ik dat het idd tijd wordt ok te kijken of je niet een klein beetje overtrokken reageert. ik heb zelf een goede vriend die er slecht tegen kan. dus als ik in zijn ogen te ver ga dan zegt ie "auw" of dat was onder de gordel. en dan weet ik ok, gevoelig puntje. ff Dimmen. maar als die een drama zou maken van de tenen van Oprah, dan was het alleang geen vriend meer van me geweest.
TO weet toch hoe haar vriend is, dat hij dat niet zo bedoelt...ja kom nou...hij weet toch zolangzamerhand ook hoe dat bij haar aankomt, want zo zit zij nou eenmaal in elkaar.
Met het eerder genoemde inbinden bedoel ik dan weer dat hij, wanneer het niet zijn bedoeling is om haar te kwetsen, hij daar ook wel rekening mee zou kunnen houden.
Als hij dat op zijn minst zou proberen, geeft dat bij GIL ook weer wat lucht, als ze ziet dat hij een poging doet om haar tegemoet te komen.
Maar het is belangrijk dat ze haar gevoel serieus neemt, en het niet ontkent. Zij is er ongelukkig door.
Hij mag het niet zo slecht menen, als zij er een probleem mee heeft, moet zij daar iets mee doen. Hij zal niet veranderen.
Perel.[/quote]
Is dit niet in tegenspraak met elkaar? Eerst zeg je hij moet inbinden en dan zeg je hij zal niet veranderen?
Als hij het echt niet zo meent, en je zegt dat het je kwetst, dan ga ik er wel van uit dat ie wel een beetje inbindt. maar als jij van elke sarcastische opmerking een drama maakt, dan denk ik dat het idd tijd wordt ok te kijken of je niet een klein beetje overtrokken reageert. ik heb zelf een goede vriend die er slecht tegen kan. dus als ik in zijn ogen te ver ga dan zegt ie "auw" of dat was onder de gordel. en dan weet ik ok, gevoelig puntje. ff Dimmen. maar als die een drama zou maken van de tenen van Oprah, dan was het alleang geen vriend meer van me geweest.
woensdag 2 januari 2008 om 20:02
Ja het staat er wat ongelukkig, wat ik bedoel is dit:
als ze regelmatig deze problemen heeft en dit heeft aangekaart, zou je toch mogen verwachten dat hij een beetje rekening houdt met haar gevoelens....dan laat ik verder maar even in het midden of het dan gaat om 'zwaarwegende' beledigingen, de tenen van O. vallen hier dan volgens mij ook niet echt onder.
Dus als dit al veel vaker aan de orde is geweest, en hij heeft tot nu toe geen poging gedaan om haar tegemoet tekomen, dan zal hij niet veranderen.
Dan is het dus aan haar wat ze ermee wil.
Blijft ze dit 'accepteren' of niet.
als ze regelmatig deze problemen heeft en dit heeft aangekaart, zou je toch mogen verwachten dat hij een beetje rekening houdt met haar gevoelens....dan laat ik verder maar even in het midden of het dan gaat om 'zwaarwegende' beledigingen, de tenen van O. vallen hier dan volgens mij ook niet echt onder.
Dus als dit al veel vaker aan de orde is geweest, en hij heeft tot nu toe geen poging gedaan om haar tegemoet tekomen, dan zal hij niet veranderen.
Dan is het dus aan haar wat ze ermee wil.
Blijft ze dit 'accepteren' of niet.
donderdag 3 januari 2008 om 00:18
Weet je, het lijkt nu net alsof er maar 2 opties zijn: zwijgen en slikken, of Het Grote Gesprek aangaan.
Soms is dat Grote Gesprek even nodig, maar je kunt er ook een ontzettend Issue mee creëren dat een enorm eigen leven gaat leiden. Voor je het weet raak je in een relatiecrisis vanwege zijn grapjes.
Probeer eens een derde optie. Ga er eens in mee, met gróte overdrijving. Dus als hij zegt "that's livechanging", dan zeg je quasi-bloedserieus "Ja, dat is enórm livechanging! Mijn leven is niet meer hetzelfde, mijn hele beeld van anatomie en van beroemdheden is gekanteld, ik zie Oprah met heel andere ogen, ik geloof dat ik een zesde teen moet hebben om het te gaan maken in mijn leven, denk je dat er donortenen te krijgen zijn?".
Als je er dan samen om kunt lachen, zal het allemaal wel meevallen. Maar als hij dan écht gehakt van je gaat maken weet je dat het fout zit. Soms helpt het gewoon om de situatie zélf eens een andere wending te geven, in plaats van het helemaal te gaan analyseren en bepraten. Humor is tenslotte heel cultureel bepaald en het is verdraaid moeilijk om slecht overkomende grapjes nog een goeie draai te geven.
Soms is dat Grote Gesprek even nodig, maar je kunt er ook een ontzettend Issue mee creëren dat een enorm eigen leven gaat leiden. Voor je het weet raak je in een relatiecrisis vanwege zijn grapjes.
Probeer eens een derde optie. Ga er eens in mee, met gróte overdrijving. Dus als hij zegt "that's livechanging", dan zeg je quasi-bloedserieus "Ja, dat is enórm livechanging! Mijn leven is niet meer hetzelfde, mijn hele beeld van anatomie en van beroemdheden is gekanteld, ik zie Oprah met heel andere ogen, ik geloof dat ik een zesde teen moet hebben om het te gaan maken in mijn leven, denk je dat er donortenen te krijgen zijn?".
Als je er dan samen om kunt lachen, zal het allemaal wel meevallen. Maar als hij dan écht gehakt van je gaat maken weet je dat het fout zit. Soms helpt het gewoon om de situatie zélf eens een andere wending te geven, in plaats van het helemaal te gaan analyseren en bepraten. Humor is tenslotte heel cultureel bepaald en het is verdraaid moeilijk om slecht overkomende grapjes nog een goeie draai te geven.
donderdag 3 januari 2008 om 10:26
quote:ellen2_ schreef op 03 januari 2008 @ 00:18:
Weet je, het lijkt nu net alsof er maar 2 opties zijn: zwijgen en slikken, of Het Grote Gesprek aangaan.
Soms is dat Grote Gesprek even nodig, maar je kunt er ook een ontzettend Issue mee creëren dat een enorm eigen leven gaat leiden. Voor je het weet raak je in een relatiecrisis vanwege zijn grapjes.
Probeer eens een derde optie. Ga er eens in mee, met gróte overdrijving. Dus als hij zegt "that's livechanging", dan zeg je quasi-bloedserieus "Ja, dat is enórm livechanging! Mijn leven is niet meer hetzelfde, mijn hele beeld van anatomie en van beroemdheden is gekanteld, ik zie Oprah met heel andere ogen, ik geloof dat ik een zesde teen moet hebben om het te gaan maken in mijn leven, denk je dat er donortenen te krijgen zijn?".
Als je er dan samen om kunt lachen, zal het allemaal wel meevallen. Maar als hij dan écht gehakt van je gaat maken weet je dat het fout zit. Soms helpt het gewoon om de situatie zélf eens een andere wending te geven, in plaats van het helemaal te gaan analyseren en bepraten. Humor is tenslotte heel cultureel bepaald en het is verdraaid moeilijk om slecht overkomende grapjes nog een goeie draai te geven.
Zo ga ik ook meestal met grapjes om. Het nog belachelijker maken en er een schepje bovenop doen. Geleerd in mijn opvoeding en ikzelf vind het ook een van de beste manieren om met dit soort dingen om te gaan. Maar ik denk dat de voorwaarde daarvan is dat je toch al dezelfde insteek hebt, dus dat je het allebei grappig vind. En dat vind GIL niet. Wat rest is begrip van beide kanten dat ze anders zijn.
Ik denk wel dat het een groter issue kan worden dan nodig is zolas hierboven aangegeven. Want de volgende keer dat de vriend eenzelfde opmerking maakt is het niet meer een opzichzelf staande opmerking, maar dan is er al een kleine geschiedenis van onbegrepen grapjes aan vooraf gegaan en wordt het waarschijnlijk in die context opgevat. Dat is misschien niet eerlijk, maar meestal werkt het wel zo. Dus ik denk dat een goed gesprek erover wel goed is, want je wilt toch allebei dat de ander zich goed voelt (dus de een niet gekwetst en een ander die niet het gevoel wil op zijn tenen te hoeven lopen). En dan bedoel ik een gesprek, niet een discussie waarbij allebei partijen proberen hun gelijk te halen. Want humor is gewoon hartstikke subjectief.
Met mijn huidige huisgenoot (niet mijn vriend, maar delen een huis) hebben we echt een hele harde vorm van humor (zo vrouwonvriendelijk (en manonvriendelijk ook hoor) dat ik het hier niet durf op the schrijven ) ik weet echter dat wanneer ik hem vraag sommige dingen niet meer te zeggen hij dit nooit zou doen. Ook heb ik hem achteraf na een grapje wel eens gevraagd of hij het te ver vond gaan en gevraagd of hij dat ook tegen me wou zeggen. En dat gaat prima zo. Want ook al vind ik mijn humor natuurlijk de allerleukste op de wereld, ik moet ook snappen dat niet iedereen daarvan gediend hoeft te zijn.
Weet je, het lijkt nu net alsof er maar 2 opties zijn: zwijgen en slikken, of Het Grote Gesprek aangaan.
Soms is dat Grote Gesprek even nodig, maar je kunt er ook een ontzettend Issue mee creëren dat een enorm eigen leven gaat leiden. Voor je het weet raak je in een relatiecrisis vanwege zijn grapjes.
Probeer eens een derde optie. Ga er eens in mee, met gróte overdrijving. Dus als hij zegt "that's livechanging", dan zeg je quasi-bloedserieus "Ja, dat is enórm livechanging! Mijn leven is niet meer hetzelfde, mijn hele beeld van anatomie en van beroemdheden is gekanteld, ik zie Oprah met heel andere ogen, ik geloof dat ik een zesde teen moet hebben om het te gaan maken in mijn leven, denk je dat er donortenen te krijgen zijn?".
Als je er dan samen om kunt lachen, zal het allemaal wel meevallen. Maar als hij dan écht gehakt van je gaat maken weet je dat het fout zit. Soms helpt het gewoon om de situatie zélf eens een andere wending te geven, in plaats van het helemaal te gaan analyseren en bepraten. Humor is tenslotte heel cultureel bepaald en het is verdraaid moeilijk om slecht overkomende grapjes nog een goeie draai te geven.
Zo ga ik ook meestal met grapjes om. Het nog belachelijker maken en er een schepje bovenop doen. Geleerd in mijn opvoeding en ikzelf vind het ook een van de beste manieren om met dit soort dingen om te gaan. Maar ik denk dat de voorwaarde daarvan is dat je toch al dezelfde insteek hebt, dus dat je het allebei grappig vind. En dat vind GIL niet. Wat rest is begrip van beide kanten dat ze anders zijn.
Ik denk wel dat het een groter issue kan worden dan nodig is zolas hierboven aangegeven. Want de volgende keer dat de vriend eenzelfde opmerking maakt is het niet meer een opzichzelf staande opmerking, maar dan is er al een kleine geschiedenis van onbegrepen grapjes aan vooraf gegaan en wordt het waarschijnlijk in die context opgevat. Dat is misschien niet eerlijk, maar meestal werkt het wel zo. Dus ik denk dat een goed gesprek erover wel goed is, want je wilt toch allebei dat de ander zich goed voelt (dus de een niet gekwetst en een ander die niet het gevoel wil op zijn tenen te hoeven lopen). En dan bedoel ik een gesprek, niet een discussie waarbij allebei partijen proberen hun gelijk te halen. Want humor is gewoon hartstikke subjectief.
Met mijn huidige huisgenoot (niet mijn vriend, maar delen een huis) hebben we echt een hele harde vorm van humor (zo vrouwonvriendelijk (en manonvriendelijk ook hoor) dat ik het hier niet durf op the schrijven ) ik weet echter dat wanneer ik hem vraag sommige dingen niet meer te zeggen hij dit nooit zou doen. Ook heb ik hem achteraf na een grapje wel eens gevraagd of hij het te ver vond gaan en gevraagd of hij dat ook tegen me wou zeggen. En dat gaat prima zo. Want ook al vind ik mijn humor natuurlijk de allerleukste op de wereld, ik moet ook snappen dat niet iedereen daarvan gediend hoeft te zijn.
zaterdag 5 januari 2008 om 02:01
Tja, de toon is ook belangrijk denk ik. Ik 'kraak' mijn vriend ook weleens 'af', maar dat is meer plagen.
Ik heb wel eens meegemaakt dat ik dacht 'wat zit jij nou voor stomme opmerkingen te maken' toen het als grapje bedoeld was, maar dan zat er inderdaad iets anders flink scheef. En toevallig weet ik dat zijn ex het net zo voelde als ik, indertijd.
Ik denk dat er bij jullie ook wat anders mee kan spelen. Als ik het me goed herinner gaf je aan dat dit eigenlijk sinds het samenwonen zo gaat. Ik vraag me dan af of het samenwonen hem op een of andere manier wat benauwt, dat hij het gevoel heeft dat hij zich niet echt even kan terugtrekken ofzo. Mijn vriend en ik hebben ook plannen om samen te gaan wonen, maar dan moet er wel mogelijkheid zijn om ook eens even niet steeds in dezelfde ruimte te zitten. Als hij bijvoorbeeld op tv kijkt naar iets wat mij niet boeit zou dat wel fijn zijn, omdat ik een tv die aanstaat nogal 'dominant' vind. En ik wil ook weleens niet 'aanspreekbaar' zijn denk ik. Mijn vriend is soms ook vol van dingen die mij eigenlijk niet zo interesseren. Wellicht dat zoiets een rol speelt. Je zou kunnen kijken of het specifieke situaties zijn waarin hij zo doet (bijv wanneer je hem iets wilt vertellen terwijl hij zelf bezig is ofzo). Hoewel als het lang doorgaat de 'prikkelbaarheid' een steeds grotere rol kan gaan spelen. Maar als het echt sinds het samenwonen is zou je daar eens over kunnen praten. Misschien door gewoon eens te vragen hoe hij het samenwonen vindt gaan, dan heb je ook een neutraler uitgangspunt.
Ik heb wel eens meegemaakt dat ik dacht 'wat zit jij nou voor stomme opmerkingen te maken' toen het als grapje bedoeld was, maar dan zat er inderdaad iets anders flink scheef. En toevallig weet ik dat zijn ex het net zo voelde als ik, indertijd.
Ik denk dat er bij jullie ook wat anders mee kan spelen. Als ik het me goed herinner gaf je aan dat dit eigenlijk sinds het samenwonen zo gaat. Ik vraag me dan af of het samenwonen hem op een of andere manier wat benauwt, dat hij het gevoel heeft dat hij zich niet echt even kan terugtrekken ofzo. Mijn vriend en ik hebben ook plannen om samen te gaan wonen, maar dan moet er wel mogelijkheid zijn om ook eens even niet steeds in dezelfde ruimte te zitten. Als hij bijvoorbeeld op tv kijkt naar iets wat mij niet boeit zou dat wel fijn zijn, omdat ik een tv die aanstaat nogal 'dominant' vind. En ik wil ook weleens niet 'aanspreekbaar' zijn denk ik. Mijn vriend is soms ook vol van dingen die mij eigenlijk niet zo interesseren. Wellicht dat zoiets een rol speelt. Je zou kunnen kijken of het specifieke situaties zijn waarin hij zo doet (bijv wanneer je hem iets wilt vertellen terwijl hij zelf bezig is ofzo). Hoewel als het lang doorgaat de 'prikkelbaarheid' een steeds grotere rol kan gaan spelen. Maar als het echt sinds het samenwonen is zou je daar eens over kunnen praten. Misschien door gewoon eens te vragen hoe hij het samenwonen vindt gaan, dan heb je ook een neutraler uitgangspunt.
zaterdag 5 januari 2008 om 12:34
Kijk, dat vind ik nou nog eens een zinvolle bijdrage wat Laura zegt. Kan heel goed zijn dat hij minder 'lekker belangrijk'-informatie kan hebben nu jullie samenwonen - omdat jullie meer in elkaars 'space' zitten. En misschien voel jij het onbewust aan TO dat jullie bezig zijn om een nieuwe balans te vinden. Misschien eentje waarin hij (geestelijk) iets meer ruimte voor zichzelf nodig heeft, waardoor jij het gevoel hebt dat er meer afstand tussen jullie ontstaat, wat je onzeker en kwetsbaar maakt.
(deze gedachtengang zit vol aannames, maar wie weet kan je er iets mee).
(deze gedachtengang zit vol aannames, maar wie weet kan je er iets mee).
