ik stapte de taxi in met een vreemde in noorwegen.

Ik zit nu al een tijdje in Noorwegen op school. Ik ben 19 maar oud en wijs voor mijn leeftijd natuurlijk ; ) Ik kan het niet vinden met de Noren omdat ze gewoonweg zo saai en introvert zijn. Laatst waren we in een disco hier lokaal en mijn vriendin en ik zagen een jongen staan die er zo uitsprong voor mij. Noren kleden zich namelijk in mijn ogen allemaal nogal standaard en veilig en hij zag er een beetje alternatief uit. Schitterend blond haar, ringetje door zijn onderlip en gympen aan. Kortom: helemaal mijn type. Hij kon ook nog eens geweldig dansen, gewoon in zijn eentje. Er zaten best wat meisjes achter hem aan maar daar moest hij niks van hebben. Via via via ben ik in gesprek met hem gekomen. Hij komt uit Litouwen. In een disco is het altijd zo moeilijk praten omdat je in elkaars oor staat te schreeuwen in het Engels dus zei hij dat als ik verder wou praten we dat achteraf konden doen buiten. Ik was gelukkig maar verwachtte er niet teveel van natuurlijk. In de disco was hij met wat mensen die hij kende en omdat hij een paar meisjes al totaal genegeerd had dacht ik dat hij mij ook wel zou negeren maar nee! En toen het feest voorbij was stond ik bij de uitgang en nam hij als een heer mijn arm. Of ik nog buiten verder wou praten? Ik heb mijn vriendin op een lullige manier weggestuurt, ze moest maar begrijpen dat ik met hem wou zijn. Ik ben zelfs met hem in de taxi naar huis gestapt. Een 19 jarig meisje alleen naar een dorpje in the middle of nowhere ja. Maar hij was zo iemand die je kan vertrouwen, geen engerd, geen player of loverboy. Natuurlijk kan je zoiets niet zeker weten maar het voelde goed. Hij was ook totaal niet flirterig naar me en wou gewoon met me praten, gezien we ook alletwee aliens zijn in dit koude land. Zijn ouders woonde een huis verderop en zijn kamergenoot verhuisde naar een andere kamer voor ons. Ik heb niks met hem gedaan behalve gepraat. We zaten op de grond op kussen, er stond heerlijke sfeervolle zachte blije muziek op de achtergrond te spelen, cd dat hij uit zijn auto had gehaald, er zo zaten we daar met een kaars tussen ons in gore wijn te drinken. Ik waardeerde het zo dat hij niks bij me probeerde, hij was geinteresseerd in wie ik was. Ik was voordat we in de taxi stapte zelfs nog zo dom geweest om eerst aan zijn vriend en toen aan hem te vragen of er niks van me verwacht werd als ik eenmaal bij hem thuis was. De vriend verzekerde me dat hij echt te vertrouwen was en hijzelf had zo’n gekwetste ontzette blik in zijn ogen dat ik me gelijk schaamde.De volgende ochtend reed hij me met zijn auto terug zoals beloofd ook al was hij helemaal gebroken met maar twee uurtjes slaap. We hadden samen in een tweepersoonsbed gelegen, ik had de dekens en hij lag gewoon op zijn buik naast me en had zich niet verroerd. Ik moest hem wakker maken omdat mijn kamergenoot straks wakker zou worden en mijn lege bed zou zien! Ik kon me mijn mobielnummer niet herinneren dus gaf ik hem mijn emailadres. Hij kende email niet goed maar hij zou het proberen. Ik was de afgelopen week op een reisje en toen ik terugkwam was het eerste dat ik deed mijn mail checken. Ik zat daar met kloppend hart en een knoop in mijn maag toen ik de mailbox opende en ja. Twee mailtjes. De eerste met ’’please just send me an sms to my number in Norway as soon as possible, gevolgd door het nummer en toen zo schattig ’’cause I’m not sure its working..’’ En daarna nog een mail twee dagen later met dezelfde boodschap maar nu erachter ‘’now I’m mailing with other emailadres. Het zag er naar uit dat hij voor mij een emailadres had aangemaakt. Zo lief. Ik ben verliefd op hem, ik kan er niks aan doen. Ik stuurde hem een week na zijn mail een smsje en daarna nog een maar tot nu toe geen reactie gehad. Oh, ik maak mezelf helemaal paranoïde met verklaringen en excusjes! Hij deed zoveel moeite voor me, en toen we bij hem thuis waren zei hij ook ’’the next time you can come’’ kortom; we zouden vaker afspreken. Hij beloofde ook een cdtje voor me te branden met die muziek. Waarom smst hij me niet. Wat is er mis!?!?! Sorrie voor dit verhaal maar ik moet het gewoon even kwijt in het Nederlands want in het Noors kan ik dit aan niemand echt uitdrukken en ze begrijpen het toch niet.Oh lieve mensen, wat doe ik mezelf aan???? Na mijn laatste ‘’relatie’’ ga ik er gewoon vanuit dat jongens, mannen niet te vertrouwen zijn, ze alleen maar seks willen en als je dat niet wilt geven ze weg zijn. Mijn maar Litouwse jongen was niet zo. Hij probeerde niks bij me. Het enige wat hij zei was dat hij een kaars ging zoeken om het wat romantischer te maken.Alle reacties zijn welkom, ik waardeer het dat iemand de moeite heeft genome nom dit helemaal uit te lezen.

Ik hou jullie op de hoogte hoor  Ik kan er zelf nog wel uren en uren over doorschrijven, over wat ik denk, denk te voelen, wil voelen en niet wil voelen. Over hem natuurlijk, over wat hij me vertelde over Litouwen en zijn sterke band met zijn familie en hoe fantastisch hij eruit ziet. En vooral over mijn twijfels... die eeuwige ''dit kan niet waar zijn'' of ''ik kan toch nooit opleven naar zijn verwachtingen''. En hoe ik opeens alle liefdesliedjes begrijp!



Door zo'n bevlieging als deze herken ik mezelf niet meer, ik sta niet meer stevig in mijn schoenen, de liefde maakt je kwetsbaar, aanhankelijk en overgevoelig. En waarom ben ik zo bang????



Ik ben bang om weer kwetsbaar te zijn en er van uit te gaan dat hij mij ook leuk vind, omdat ik daardoor eerder zo gekwetst ben. In alle leuke gebaren van een jongen herken ik gelijk ''de player'' Op de een of andere manier draai ik alles zo om dat het negatief lijkt en dan denk ik daarbij

''dat is je intuïtie en daar moet je naar luisteren.''



Ik ben het niet eens met mijn eigen denkwijze, ongelofelijk dat ik dit nog eens meemaak...



Bedankt voor de complimenten over mijn verhaal, zoiets is leuk om te lezen. Ik ben eigenlijk best vereerd dat er toch zoveel mensen zijn die dat hele boekwerk (wat overigens nog een hele korte versie is van mijn dagboek haha) uitlezen en erop reageren.

Het is een raar idee dat mensen een gevoel krijgen bij jouw worden, misschien denkt er straks wel iemand tijdens de koffie `goh, ik vraag me af of het nog goed afloopt tussen blond meiske en die Litouwse jongen..`



hilsen fra Norge



Ik heb eerlijk gezegd echt het gevoel dat ik zo veel leuke en belangrijke details achter wegen laat en daardoor het hele verhaal erg tekort doe.

Mijn god, aan zulke reacties heb ik dus helemaal niks en het is ook nog een ''off the point''. Denk je nou echt dat ik daar zelf niet over nadenk.. In dit topic stel ik me kwetsbaar op waardoor ik een naief meisje ben die meegaat met elke jongen die aardig tegen dr doet maar mijn god. Ik voelde dat het goed zat, ik voelde het. Bovendien heb ik het ''hem'' ook gevraagd, gewoon wat hij van me wou omdat ik hem niet eens kende en ik zag aan zijn reactie hoe het zat. Ohja, zijn vriend heb ik ook gevraagd of hij te vertrouwen is, die vriend ken ik al langer. In ieder geval heb ik daar zeker over nagedacht maar soms moet je in je leven gewoon een risico nemen anders vind je nooit avontuur en scherm je interessante mensen af.

Ik moet er eigenlijk ook wel even bij melden dat het niks voor mij is hoor... Die vriendin stond ook te kijken, zij is normalijk degene die gekke dingen doet. Maar alles is toch goedgekomen en daarom doet dat er niet meer toe, omdat ik me heus bewust was van de risico's maar je kan er toch niet vanuit gaan dat elke aardige jongen een serie verkrachter is, dan kan je niks meer. Soms als ik de krant lees heb je zoiets van...wil ik überhaupt nog wel uitgaan..



Ik voel me nu nogal leeg...emotieloos. Ik hoop niet dat dat doortrekt tot zaterdag

thanx yoyo2 en

tenderlover (dat is een mooi compliment :):)).

Hm, meningen verschillen over zoiets. Eigenlijk vind het hele ''in de taxi stappen'' niet echt waar ik me nu druk om maak eigenlijk maar dat maakt niet uit. *zucht* pas vrijdag of zaterdag wordt dit verhaal vervolgd. Ik word steeds neutraler en neutraler, waarom bescherm ik mezelf toch zo, ja oke, ik weet waarom. Die jongen heeft me meer aangedaan dan ik dacht... blijvend letsel op mijn hart zeg maar.

Ik tel de dagen maar af.....                        *;

Hm...... de titel is inderdaad nogal onheilspellend. Klinkt eerder als een verkrachtingsverhaal dan een romantisch drama haha.  

Ik heb het ook aan mijn moeder verteld en ze reageerde lang niet zo geschokt als ik had gedacht. Ik zag haar altijd als zo overbeschermend maar ze was blij dat het goed was gegaan en zei zoiets van '' je bent nu tenslotte negentien''. Ik ben namelijk altijd erg op mezelf geweest, in mijn kamer. Nooit ben ik uitgeweest in Nederland en alcohol raakte ik niet aan (nog steeds niet). Zij spoorde me juist aan om een beetje eropuit te gaan nu ik jong ben....

haha, dat in te taxi stappen met een vreemde is toch wel een big deal...



De stress is trouwens wel weg hoor, ik werd er te moe van en mijn hoofd zei gewoon '' nu hou je op'' en ik gehoorzaamde natuurlijk graag...

En ik ging hardlopen om gewoon even alles af te reageren, werkt erg goed tot opeens ''ons nummer'' nog op mn mp3 stond :o maar dat klikte ik snel weg. Zaterdag...of vrijdag dan zie ik het wel.



Dit jaar is naar mijn idee nogal mislukt qua mensen. Ik woon hier op school maar de mensen zijn te anders en zelfs na een jaar heb ik het gevoel dat bijna niemand van die kleine groep van veertig mensen me een beetje kent. Ik voelde me anders, zij waren kinderachtig en ongemotiveerd en ik kwam hier voor een avontuur. Nu heb ik eindelijk, drie weken voor ik weer naar huis hoor te vertrekken iemand gevonden die me inspireerd en het gevoel geeft dat dit inderdaad een avontuur is.

Waarschijnlijk is het daarom zo'n groot ding voor me, niet alleen mijn hart staat op het spel maar mijn hele aanblik over dit jaar lijkt wel.

Waarom kan ik nou niet eens gewoon luchtig tegen die dingen aankijken??? Waarom voelt het alsof het mis gaat?!?!?!??!?!?!? Waar komen die belachelijke voorbarige conclusies toch allemaal vandaan!

Nog liever blij naief dan voorbarig pessimistisch...

hihi, ja ik heb mijn ziel inderdaad blootgelegd aan de viva ja... Ik zou misschien zo'n digidagboek moeten hebben !



Thanx Flocko!!!!Het is echt leuk om complimenten te krijgen over je verhaal en ik vind er wel steun aan moet ik zegggen en schrijf gewoon echt wat er op het moment in me opkomt want ik schaam me niet voor wat ik denk en voel. Misschien wil ik later ook wel iets met schrijven doen..maargoed, dat is een ander onderwerp, dit is geen literatuur maar gewoon gezellig forummers onder elkaar



Ik hoop dat jou love wel contact op gaat nemen jose12 maar aan de andere kant vind ik het wel een nadeel aan zijn karakter, ik bedoel; daar word je toch doodnerveus van... Ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt.





Spannend, misschien belt hij morgen of zaterdag. Als hij niet belt...naja... dan zal ik mijn tranen hier wel storten denk ik. Waarom zeg ik dit?? Natuurlijk belt hij! Flocko, wat je zegt is echt de waarheid. Ik gok niet dat hij al van plan is met me te trouwen en eigenlijk ben ik dat ook niet. Ik moet er luchtig tegenaan kijken maar het is zo irritant om elkaar weer na zo'n lange tijd te zien. Dan moet je de ander weer helemaal opnieuw imponeren lijkt het....



Als ik nu al zo ben voor m'n twintigste, moet je nagaan hoe ik ben als ik op m'n vijvendertigste alleenstaand ben en denk '' ik wil nog wel kinderen!?!?!?!?''