Relaties
alle pijlers
ik stapte de taxi in met een vreemde in noorwegen.
zondag 22 april 2007 om 12:20
Ik zit nu al een tijdje in Noorwegen op school. Ik ben 19 maar oud en wijs voor mijn leeftijd natuurlijk ; ) Ik kan het niet vinden met de Noren omdat ze gewoonweg zo saai en introvert zijn. Laatst waren we in een disco hier lokaal en mijn vriendin en ik zagen een jongen staan die er zo uitsprong voor mij. Noren kleden zich namelijk in mijn ogen allemaal nogal standaard en veilig en hij zag er een beetje alternatief uit. Schitterend blond haar, ringetje door zijn onderlip en gympen aan. Kortom: helemaal mijn type. Hij kon ook nog eens geweldig dansen, gewoon in zijn eentje. Er zaten best wat meisjes achter hem aan maar daar moest hij niks van hebben. Via via via ben ik in gesprek met hem gekomen. Hij komt uit Litouwen. In een disco is het altijd zo moeilijk praten omdat je in elkaars oor staat te schreeuwen in het Engels dus zei hij dat als ik verder wou praten we dat achteraf konden doen buiten. Ik was gelukkig maar verwachtte er niet teveel van natuurlijk. In de disco was hij met wat mensen die hij kende en omdat hij een paar meisjes al totaal genegeerd had dacht ik dat hij mij ook wel zou negeren maar nee! En toen het feest voorbij was stond ik bij de uitgang en nam hij als een heer mijn arm. Of ik nog buiten verder wou praten? Ik heb mijn vriendin op een lullige manier weggestuurt, ze moest maar begrijpen dat ik met hem wou zijn. Ik ben zelfs met hem in de taxi naar huis gestapt. Een 19 jarig meisje alleen naar een dorpje in the middle of nowhere ja. Maar hij was zo iemand die je kan vertrouwen, geen engerd, geen player of loverboy. Natuurlijk kan je zoiets niet zeker weten maar het voelde goed. Hij was ook totaal niet flirterig naar me en wou gewoon met me praten, gezien we ook alletwee aliens zijn in dit koude land. Zijn ouders woonde een huis verderop en zijn kamergenoot verhuisde naar een andere kamer voor ons. Ik heb niks met hem gedaan behalve gepraat. We zaten op de grond op kussen, er stond heerlijke sfeervolle zachte blije muziek op de achtergrond te spelen, cd dat hij uit zijn auto had gehaald, er zo zaten we daar met een kaars tussen ons in gore wijn te drinken. Ik waardeerde het zo dat hij niks bij me probeerde, hij was geinteresseerd in wie ik was. Ik was voordat we in de taxi stapte zelfs nog zo dom geweest om eerst aan zijn vriend en toen aan hem te vragen of er niks van me verwacht werd als ik eenmaal bij hem thuis was. De vriend verzekerde me dat hij echt te vertrouwen was en hijzelf had zo’n gekwetste ontzette blik in zijn ogen dat ik me gelijk schaamde.De volgende ochtend reed hij me met zijn auto terug zoals beloofd ook al was hij helemaal gebroken met maar twee uurtjes slaap. We hadden samen in een tweepersoonsbed gelegen, ik had de dekens en hij lag gewoon op zijn buik naast me en had zich niet verroerd. Ik moest hem wakker maken omdat mijn kamergenoot straks wakker zou worden en mijn lege bed zou zien! Ik kon me mijn mobielnummer niet herinneren dus gaf ik hem mijn emailadres. Hij kende email niet goed maar hij zou het proberen. Ik was de afgelopen week op een reisje en toen ik terugkwam was het eerste dat ik deed mijn mail checken. Ik zat daar met kloppend hart en een knoop in mijn maag toen ik de mailbox opende en ja. Twee mailtjes. De eerste met ’’please just send me an sms to my number in Norway as soon as possible, gevolgd door het nummer en toen zo schattig ’’cause I’m not sure its working..’’ En daarna nog een mail twee dagen later met dezelfde boodschap maar nu erachter ‘’now I’m mailing with other emailadres. Het zag er naar uit dat hij voor mij een emailadres had aangemaakt. Zo lief. Ik ben verliefd op hem, ik kan er niks aan doen. Ik stuurde hem een week na zijn mail een smsje en daarna nog een maar tot nu toe geen reactie gehad. Oh, ik maak mezelf helemaal paranoïde met verklaringen en excusjes! Hij deed zoveel moeite voor me, en toen we bij hem thuis waren zei hij ook ’’the next time you can come’’ kortom; we zouden vaker afspreken. Hij beloofde ook een cdtje voor me te branden met die muziek. Waarom smst hij me niet. Wat is er mis!?!?! Sorrie voor dit verhaal maar ik moet het gewoon even kwijt in het Nederlands want in het Noors kan ik dit aan niemand echt uitdrukken en ze begrijpen het toch niet.Oh lieve mensen, wat doe ik mezelf aan???? Na mijn laatste ‘’relatie’’ ga ik er gewoon vanuit dat jongens, mannen niet te vertrouwen zijn, ze alleen maar seks willen en als je dat niet wilt geven ze weg zijn. Mijn maar Litouwse jongen was niet zo. Hij probeerde niks bij me. Het enige wat hij zei was dat hij een kaars ging zoeken om het wat romantischer te maken.Alle reacties zijn welkom, ik waardeer het dat iemand de moeite heeft genome nom dit helemaal uit te lezen.
vrijdag 27 april 2007 om 12:58
mee eens!
@Blond meiske: wat een lief verhaal
. geniet ervan en ik hoop dat het je lukt om over al die onzekerheden heen te komen, want dat maakt het alleen maar onnodig moeilijk.oh ja, en ik denk ook dat je niet te wantrouwig hoeft te zijn over dat jongens alleen sex willen, ik bedoel natuurlijk wil hij dat waarschijnlijk (na verloop van tijd?) wel, maar wil jij dat dan niet? t is iets waar je gewoon met z'n 2-en van kan genieten toch
maandag 30 april 2007 om 10:18
Hallo allemaal,
Dit is voor de geinteresseerde die ik op de hoogte wil houden.
Op het moment zit ik bij hem thuis, in zijn shirt, achter zijn computer dit bericht naar jullie te typen.
Op zaterdagmiddag ging mijn mobiel af, hij was het. Die avond zou er een feestje zijn en of ik wou komen. Natuurlijk wou ik komen en hij vroeg of hij even langs kon komen zodat we konden praten. Ik zat daar in mn pyjama en zei geschrokken dat ik nu les had maar over een halfuur een pauze zou hebben. Oke, hij zou wel een halfuur op me wachten dan. Na een halfuur stressen voor de spiegel met mn vriendin liep ik met kloppend hart naar onze ontmoetingsplek, wat overigens gewoon op het schoolterrein was en stuurde hem de sms, ik was vrij. hij kon komen. En toen zag ik hem weer voor het eerst na twee weken. Weer was ik omvergeslagen door zijn heldere lichte ogen, zijn gouden haar en stiekem verliefd op zijn accent. Er zaten twee vrienden in de auto die al aan het bier zaten. Hij was nuchter want hij reed (daar is hij erg strikt in). We kletste een poosje en hij vroeg of ik vriendinnen mee kon nemen naar het feestje want des te meer zien des te meer vreugd, Dat viel me natuurlijk tegen maar ik snapte het wel, hij gaf een feestje en hij wou mensen hebben maar voor mij kwam het over als dat ik de sleutel was naar een bron van meisjes. Zijn vrienden stonden erbij te glimlachen ( het zijn echt hele lieve jongens) en ik had het gevoel dat zij ook graag een meisje wouden. De vrienden stonden om de auto die met deuren open op het terrein stond, ''zijn muziek' die uit de auto kwam vulde het terrein en de mensen van mijn school kwam langslopen, hem aanstarend en mij aankijkend. Ik voelde een rare trots. Achteraf ben ik alleen gegaan want er wou sowieso niemand mee.
We zaten prachtig aan de fjord, ik was met een litouws meisje de enige meisjes daar. Vier litouwse jongens en nog iemand uit mijn stadje die mee mocht wegens bezit van een fles wodka. Het was enorm gezellig, ik was heel spontaan bij zijn vrienden maar als hij in de buurt was viel ik stil wat ik echt haatte. Met het meisje kon ik het enorm goed vinden en ik had pijnlijk het gevoel dat hij haar leuk vond, ze praatte zoveel en daardoor keek hij steeds naar haar en niet naar mij. We deelde soms een vluchtige blik natuurlijk. Toen kwam er opeens een waterpijp gevoorschijn, we rookte op aardbeien ;). Een paar wodka shots erbij en ik begon de Litouwse cultuur door te krijgen. Een feest bij hun is vooral veel veel veel drinken. Ikzelf word nou niet bepaald snel dronken en dat wou ik ook niet. Hij werd wel dronken maar niet bezopen. Ik ging even het huisje uit om een sms naar mijn vriendin te sturen en even te ontsnappen aan litouws, stil erbij zitten kan ik gewoon niet. Toen ik terug kwam vroeg hij waar ik was. Gelukkig, dacht ik, hij merkte dus wel dat ik even weg was. Ik ging dansen met het andere Litouwse meisje en ik begon door te hebben dat hij haar eigenlijk niet boeiend vond. Ik dansde en opeens kwam hij met me dansen, we hebben heel lang gedansd samen temidden van de andere, gezoend en het was heel mooi, perfect, romantisch en als een droom. De andere gingen die avond terug naar mijn stadje om uit te gaan maar wij bleven achter in het huisje. De volgende ochtend stond ik voor de keus, bij hem blijven een hele dag, maandag ook nog eens missen van school en dus de kans wagen dat ik het voor mekaar krijg na een paar slapeloze nachten nog leuk te zijn. Ik nam de gok. Zijn vriend en hij en ik waren vanaf dat moment als een familie. Het was een moeie dag vol foto's kijken, hij wou me constant dingen laten zien. Ik schrok van de foto's. Familie en vrienden samen, feesten, feesten, feesten, dronken worden, het leek wel een orgie soms. Vader dronken, moeder dronken, iedereen helemaal dronken, dat is dus normaal. Geen wonder dat hij aardig wat drinkt. Foto's dat hij een ander meisje zoent ( een nichtje...een ex). Hij liet het niet vol trots zien maar hij deed er ook niet geheimzinnig over, hij ging gewoon alle foto's in de map langs en die foto's kwamen dus ook voorbij. We hebben muziek geluisterd, hij wou weten wat voor muziek ik goed vond maar ik wist dat eigenlijk zelf niet en ik durfde eigenlijk niet echt iets te zeggen. Hij liet me filmpjes zien, we hebben drie films gekeken en daarna volgde wat zonder enige twijfel de mooiste romantische avond van mijn leven, zo dacht hij er ook over. Geloof me, het was heel speciaal. Nu zit ik dus hier, hij is naar zijn werk en komt om drie uur terug. Aangezien ik nu zo goed als familie ben kan ik doen wat ik wil, eten pakken, slapen, de computer gebruiken, tv. De deur zit op slot maar ik heb de sleutel ect. Hij vroeg een paar keer waarneer ik nou weg ga uit Noorwegen en dat weet ik gewoon nog niet. Ik zei dat het nog onbepaald is en dat vond hij goed. Ik kan gewoon niet twee weken zeggen..
Overdag hebben we niet eens echt gezoend, soms geeft hij me onverwachts een zoen op mijn mond of mijn buik. We waren ook beide brak, bier bier bier.... geen slaap. Hij was zo moe, ik ook en ik voelde me een last, een gast die hij moest vermaken.. maar zo was het niet.
Nog steeds kan ik niet geloven dat hij me echt leuk vind omdat ik mezelf op het moment zo onaantrekkelijk voel. Hij geeft me echt het gevoel dat ik mooi ben met lieve gebaren, aanrakingen en blikken maar toch. Als hij even niet naar me kijkt..... ik word snel onzeker... Ik vond het wel zo mooi dat gisteravond zo perfect was zonder alcohol. Misschien wel een nieuwe ervaring voor hem. Hij was heel gelukkig en ik ook. Dat moment zal ik nooit vergeten. We zaten samen in de douche op de grond, kaarsen aan en elkaar gewoon gelukzalig aanstaren. ''this is so amazing, so romantic, I can't believe it'' die oprechte woorden zal ik ook nooit vergeten van hem.
Sorrie van mijn slechte schrijfstijl op het moment, ik ben totaal niet in de conditie om te schrijven plus dit toetsenbord mist leestekens en heeft letters als ????š???.
Dit is waarschijnlijk het slechtste wat ik tot nu toe heb geschreven maar ik wil jullie gewoon op de hoogte houden. liefs blond meiske
Dit is voor de geinteresseerde die ik op de hoogte wil houden.
Op het moment zit ik bij hem thuis, in zijn shirt, achter zijn computer dit bericht naar jullie te typen.
Op zaterdagmiddag ging mijn mobiel af, hij was het. Die avond zou er een feestje zijn en of ik wou komen. Natuurlijk wou ik komen en hij vroeg of hij even langs kon komen zodat we konden praten. Ik zat daar in mn pyjama en zei geschrokken dat ik nu les had maar over een halfuur een pauze zou hebben. Oke, hij zou wel een halfuur op me wachten dan. Na een halfuur stressen voor de spiegel met mn vriendin liep ik met kloppend hart naar onze ontmoetingsplek, wat overigens gewoon op het schoolterrein was en stuurde hem de sms, ik was vrij. hij kon komen. En toen zag ik hem weer voor het eerst na twee weken. Weer was ik omvergeslagen door zijn heldere lichte ogen, zijn gouden haar en stiekem verliefd op zijn accent. Er zaten twee vrienden in de auto die al aan het bier zaten. Hij was nuchter want hij reed (daar is hij erg strikt in). We kletste een poosje en hij vroeg of ik vriendinnen mee kon nemen naar het feestje want des te meer zien des te meer vreugd, Dat viel me natuurlijk tegen maar ik snapte het wel, hij gaf een feestje en hij wou mensen hebben maar voor mij kwam het over als dat ik de sleutel was naar een bron van meisjes. Zijn vrienden stonden erbij te glimlachen ( het zijn echt hele lieve jongens) en ik had het gevoel dat zij ook graag een meisje wouden. De vrienden stonden om de auto die met deuren open op het terrein stond, ''zijn muziek' die uit de auto kwam vulde het terrein en de mensen van mijn school kwam langslopen, hem aanstarend en mij aankijkend. Ik voelde een rare trots. Achteraf ben ik alleen gegaan want er wou sowieso niemand mee.
We zaten prachtig aan de fjord, ik was met een litouws meisje de enige meisjes daar. Vier litouwse jongens en nog iemand uit mijn stadje die mee mocht wegens bezit van een fles wodka. Het was enorm gezellig, ik was heel spontaan bij zijn vrienden maar als hij in de buurt was viel ik stil wat ik echt haatte. Met het meisje kon ik het enorm goed vinden en ik had pijnlijk het gevoel dat hij haar leuk vond, ze praatte zoveel en daardoor keek hij steeds naar haar en niet naar mij. We deelde soms een vluchtige blik natuurlijk. Toen kwam er opeens een waterpijp gevoorschijn, we rookte op aardbeien ;). Een paar wodka shots erbij en ik begon de Litouwse cultuur door te krijgen. Een feest bij hun is vooral veel veel veel drinken. Ikzelf word nou niet bepaald snel dronken en dat wou ik ook niet. Hij werd wel dronken maar niet bezopen. Ik ging even het huisje uit om een sms naar mijn vriendin te sturen en even te ontsnappen aan litouws, stil erbij zitten kan ik gewoon niet. Toen ik terug kwam vroeg hij waar ik was. Gelukkig, dacht ik, hij merkte dus wel dat ik even weg was. Ik ging dansen met het andere Litouwse meisje en ik begon door te hebben dat hij haar eigenlijk niet boeiend vond. Ik dansde en opeens kwam hij met me dansen, we hebben heel lang gedansd samen temidden van de andere, gezoend en het was heel mooi, perfect, romantisch en als een droom. De andere gingen die avond terug naar mijn stadje om uit te gaan maar wij bleven achter in het huisje. De volgende ochtend stond ik voor de keus, bij hem blijven een hele dag, maandag ook nog eens missen van school en dus de kans wagen dat ik het voor mekaar krijg na een paar slapeloze nachten nog leuk te zijn. Ik nam de gok. Zijn vriend en hij en ik waren vanaf dat moment als een familie. Het was een moeie dag vol foto's kijken, hij wou me constant dingen laten zien. Ik schrok van de foto's. Familie en vrienden samen, feesten, feesten, feesten, dronken worden, het leek wel een orgie soms. Vader dronken, moeder dronken, iedereen helemaal dronken, dat is dus normaal. Geen wonder dat hij aardig wat drinkt. Foto's dat hij een ander meisje zoent ( een nichtje...een ex). Hij liet het niet vol trots zien maar hij deed er ook niet geheimzinnig over, hij ging gewoon alle foto's in de map langs en die foto's kwamen dus ook voorbij. We hebben muziek geluisterd, hij wou weten wat voor muziek ik goed vond maar ik wist dat eigenlijk zelf niet en ik durfde eigenlijk niet echt iets te zeggen. Hij liet me filmpjes zien, we hebben drie films gekeken en daarna volgde wat zonder enige twijfel de mooiste romantische avond van mijn leven, zo dacht hij er ook over. Geloof me, het was heel speciaal. Nu zit ik dus hier, hij is naar zijn werk en komt om drie uur terug. Aangezien ik nu zo goed als familie ben kan ik doen wat ik wil, eten pakken, slapen, de computer gebruiken, tv. De deur zit op slot maar ik heb de sleutel ect. Hij vroeg een paar keer waarneer ik nou weg ga uit Noorwegen en dat weet ik gewoon nog niet. Ik zei dat het nog onbepaald is en dat vond hij goed. Ik kan gewoon niet twee weken zeggen..
Overdag hebben we niet eens echt gezoend, soms geeft hij me onverwachts een zoen op mijn mond of mijn buik. We waren ook beide brak, bier bier bier.... geen slaap. Hij was zo moe, ik ook en ik voelde me een last, een gast die hij moest vermaken.. maar zo was het niet.
Nog steeds kan ik niet geloven dat hij me echt leuk vind omdat ik mezelf op het moment zo onaantrekkelijk voel. Hij geeft me echt het gevoel dat ik mooi ben met lieve gebaren, aanrakingen en blikken maar toch. Als hij even niet naar me kijkt..... ik word snel onzeker... Ik vond het wel zo mooi dat gisteravond zo perfect was zonder alcohol. Misschien wel een nieuwe ervaring voor hem. Hij was heel gelukkig en ik ook. Dat moment zal ik nooit vergeten. We zaten samen in de douche op de grond, kaarsen aan en elkaar gewoon gelukzalig aanstaren. ''this is so amazing, so romantic, I can't believe it'' die oprechte woorden zal ik ook nooit vergeten van hem.
Sorrie van mijn slechte schrijfstijl op het moment, ik ben totaal niet in de conditie om te schrijven plus dit toetsenbord mist leestekens en heeft letters als ????š???.
Dit is waarschijnlijk het slechtste wat ik tot nu toe heb geschreven maar ik wil jullie gewoon op de hoogte houden. liefs blond meiske
maandag 30 april 2007 om 10:28
Hee meiske, ik ben een stille meelezer, vind het erg leuk dat je weer verslag uitbrengt!
Geniet er van hoor! En zie je kans om langer daar te blijven als je dat echt graag zou willen? Anders zou ik hem er toch een beetje op voorbereiden dat je over 2 weken weggaat... en dat je er niets aan kunt doen. Wie weet lukt het je om dan van de zomer er weer heen te gaan?
op zich lijkt het me ook niet gek om eens te zien hoe het is als je weer thuiszit, dan zijn de dingen toch vaak anders.
Geniet er nu van!!!
Geniet er van hoor! En zie je kans om langer daar te blijven als je dat echt graag zou willen? Anders zou ik hem er toch een beetje op voorbereiden dat je over 2 weken weggaat... en dat je er niets aan kunt doen. Wie weet lukt het je om dan van de zomer er weer heen te gaan?
op zich lijkt het me ook niet gek om eens te zien hoe het is als je weer thuiszit, dan zijn de dingen toch vaak anders.
Geniet er nu van!!!
donderdag 3 mei 2007 om 17:13
oooh lieve mensen. Ik heb een hoop te vertellen, de laatste keer dat ik schreef was al weer dagen geleden. Nu is de situatie... anders.
Die dag... toen hij terug kwam van zijn werk bracht hij me terug naar school met de belofte om me te bellen natuurlijk. Hij ging drie uur werken in mijn stadje en ja oke... Ik had na drie dagen constact bij hem te zijn geweest wel behoefte aan alleen zijn, nadenken... Ik ging ervan uit dat we nu wel even een pauze zouden nemen. Ik was er ook zeker van dat hij ook tijd alleen nodig had en op me was uitgekeken maar nee, drie uurtjes later krijg ik hem enthousiast aan de lijn of ik vanavond weer wou komen... Ik kon het niet geloven... Hij zou me bellen en zei toen '' denk erover na wat je wilt'' ik had niet gedacht dat het alweer zo snel zou zijn maar hij klonk zo lief en ik voelde de vlinder een beetje kriebelen dus zei ik ''ofcourse''. Die avond was heel gezellig en mooi, we dronken en hebben twee slechte films gezien (sorrie, ik ben te oud voor spongebob!!!) maargoed, offers maken hoort erbij..
De volgende dag was hij vrij en ik ook. Ik werd wakker en draaide me om, hij lag nog te slapen en ik heb hem misschien wel een kwartier liefdevol aan liggen staren. Toen hij ook wakker werd zei hij dat hij ontbijt voor ons ging maken. (lunch gezien de tijd...) Hij zou gaan koken en dat vond ik zo schattig. Eerst kwam hij me wat te drinken brengen en ik kwam uit bed. In de woonkamer bij de keuken zat zijn vriend al achter de pc en ik wist niet wat ik moest doen.... Ik ging maar op de bank zitten en volgde hem terwijl hij druk bezig was in de keuken. Hij ging zelfs langs bij z'n moeder om verse aardappels te halen, zo lief. Ik zat op de bank, de tv was aan... hij zat in de keuken op de grond aardappels te schillen. Ik voelde me nutteloos maar hij had geen hulp nodig. Op dat moment was ik zo aan het piekeren ''waarom is hij zo leuk?'' Hij vind me echt leuk, ik weet het maar toch voel ik me zo onzeker...
Ik kleedde me aan en ging toen even naar buiten vanwege het heerlijke weer.
In hun tuin staat het vol met mooie witte bloemetjes en ik begon een bloemenkrans te maken. Hij stak zijn hoofd door het raam en vroeg wat ik deed. ( YES, hij geeft om me want hij is geinteresseerd in wat ik uitspook ) Hij kwam toen ook naar buiten om te roken maar kon niet lang blijven want er stonden tenslotte pannen op het vuur. Hij kwam wel naar het slaapkamerraam om me te zien of iets te zeggen ( yes yes yes) en ik had een bloemenketting gemaakt en die achterop zijn auto gelegd. Ik ging weer naar binnen en een paar minuten later kreeg ik opeens een bord voor en mijn mond viel open!
Zooooooooooo lief. Hij had alles zo mooi gemaakt, de worstjes waren op een speciale manier mooi gesneden, tomaten mooi gesneden, komkommer netjes schijfje op schijfje gelegd en ga zo maar door. Het zag eruit alsof ik in een restaurant at. Ik wou hem zoenen maar dat kon toen niet. Soms wou ik ook dat zijn vriend eens weeeeeg was maargoed. Ik was ontroerd en dit was voor mij echt een bewijs dat hij om me gaf want hij nam echt zoveel moeite die hij niet had hoeven te nemen. Als hij had gezegd ''als je iets wilt eten mag je alles pakken'' had gezegd had ik dat goed genoeg gevonden maar hij maakte er echt werk van. Hij had het veel sneller op dan ik en daarna moest hij me naar huis brengen want hij ging bij familie langs en iets met werk. In ieder geval, we gingen en hij zag zijn moeder langs de weg lopen. Opeens draaide we om en reed hij terug. Ik dacht '' dat moet zijn moeder vast zijn'' Ik heb tot nu toe ook al zijn tante ontmoet, zijn moeder en naar zijn vader gezwaaid (en die zwaaide aardig terug)
Hij zette me af bij school en gaf me een kus op mn mond, ik voelde me vreselijk '' we bellen vrijdag en ik bel je natuurlijk tussendoor ook om te zien hoe het gaat...'' dat klonk als een routine, ik wou niet pas vrijdag bellen en het was niet eens zeker of we elkaar wel zouden zien dat weekend door familie toestanden. Ik had de hele dag al met angst gelopen en het voorgevoel dat ik naar huis zou gaan. En ja, ik moet naar huis, de 14e vertrek ik!!!
Hij is zich nog van geen kwaad bewust en ik moet het binnenkort vertellen. Ik wou het eerst niet vertellen omdat ik niet wou dat hij dacht ''oh, ze gaat straks toch weg, lekker makkelijk... ik wou dat hij het zou beschouwen als iets voor een langere tijd'' maar ....
En ik wil hem snel zien en het zeggen, ik wil het perse in persoon tegen hem vertellen, ik wil zijn reactie zien!
Ik weet het niet.. ik weet het niet............ dit is zo moeilijk. En waarom nog steeds die verdomme twijfels. Ik ben gewoon getraumatiseerd door mn ex!
Die dag... toen hij terug kwam van zijn werk bracht hij me terug naar school met de belofte om me te bellen natuurlijk. Hij ging drie uur werken in mijn stadje en ja oke... Ik had na drie dagen constact bij hem te zijn geweest wel behoefte aan alleen zijn, nadenken... Ik ging ervan uit dat we nu wel even een pauze zouden nemen. Ik was er ook zeker van dat hij ook tijd alleen nodig had en op me was uitgekeken maar nee, drie uurtjes later krijg ik hem enthousiast aan de lijn of ik vanavond weer wou komen... Ik kon het niet geloven... Hij zou me bellen en zei toen '' denk erover na wat je wilt'' ik had niet gedacht dat het alweer zo snel zou zijn maar hij klonk zo lief en ik voelde de vlinder een beetje kriebelen dus zei ik ''ofcourse''. Die avond was heel gezellig en mooi, we dronken en hebben twee slechte films gezien (sorrie, ik ben te oud voor spongebob!!!) maargoed, offers maken hoort erbij..
De volgende dag was hij vrij en ik ook. Ik werd wakker en draaide me om, hij lag nog te slapen en ik heb hem misschien wel een kwartier liefdevol aan liggen staren. Toen hij ook wakker werd zei hij dat hij ontbijt voor ons ging maken. (lunch gezien de tijd...) Hij zou gaan koken en dat vond ik zo schattig. Eerst kwam hij me wat te drinken brengen en ik kwam uit bed. In de woonkamer bij de keuken zat zijn vriend al achter de pc en ik wist niet wat ik moest doen.... Ik ging maar op de bank zitten en volgde hem terwijl hij druk bezig was in de keuken. Hij ging zelfs langs bij z'n moeder om verse aardappels te halen, zo lief. Ik zat op de bank, de tv was aan... hij zat in de keuken op de grond aardappels te schillen. Ik voelde me nutteloos maar hij had geen hulp nodig. Op dat moment was ik zo aan het piekeren ''waarom is hij zo leuk?'' Hij vind me echt leuk, ik weet het maar toch voel ik me zo onzeker...
Ik kleedde me aan en ging toen even naar buiten vanwege het heerlijke weer.
In hun tuin staat het vol met mooie witte bloemetjes en ik begon een bloemenkrans te maken. Hij stak zijn hoofd door het raam en vroeg wat ik deed. ( YES, hij geeft om me want hij is geinteresseerd in wat ik uitspook ) Hij kwam toen ook naar buiten om te roken maar kon niet lang blijven want er stonden tenslotte pannen op het vuur. Hij kwam wel naar het slaapkamerraam om me te zien of iets te zeggen ( yes yes yes) en ik had een bloemenketting gemaakt en die achterop zijn auto gelegd. Ik ging weer naar binnen en een paar minuten later kreeg ik opeens een bord voor en mijn mond viel open!
Zooooooooooo lief. Hij had alles zo mooi gemaakt, de worstjes waren op een speciale manier mooi gesneden, tomaten mooi gesneden, komkommer netjes schijfje op schijfje gelegd en ga zo maar door. Het zag eruit alsof ik in een restaurant at. Ik wou hem zoenen maar dat kon toen niet. Soms wou ik ook dat zijn vriend eens weeeeeg was maargoed. Ik was ontroerd en dit was voor mij echt een bewijs dat hij om me gaf want hij nam echt zoveel moeite die hij niet had hoeven te nemen. Als hij had gezegd ''als je iets wilt eten mag je alles pakken'' had gezegd had ik dat goed genoeg gevonden maar hij maakte er echt werk van. Hij had het veel sneller op dan ik en daarna moest hij me naar huis brengen want hij ging bij familie langs en iets met werk. In ieder geval, we gingen en hij zag zijn moeder langs de weg lopen. Opeens draaide we om en reed hij terug. Ik dacht '' dat moet zijn moeder vast zijn'' Ik heb tot nu toe ook al zijn tante ontmoet, zijn moeder en naar zijn vader gezwaaid (en die zwaaide aardig terug)
Hij zette me af bij school en gaf me een kus op mn mond, ik voelde me vreselijk '' we bellen vrijdag en ik bel je natuurlijk tussendoor ook om te zien hoe het gaat...'' dat klonk als een routine, ik wou niet pas vrijdag bellen en het was niet eens zeker of we elkaar wel zouden zien dat weekend door familie toestanden. Ik had de hele dag al met angst gelopen en het voorgevoel dat ik naar huis zou gaan. En ja, ik moet naar huis, de 14e vertrek ik!!!
Hij is zich nog van geen kwaad bewust en ik moet het binnenkort vertellen. Ik wou het eerst niet vertellen omdat ik niet wou dat hij dacht ''oh, ze gaat straks toch weg, lekker makkelijk... ik wou dat hij het zou beschouwen als iets voor een langere tijd'' maar ....
En ik wil hem snel zien en het zeggen, ik wil het perse in persoon tegen hem vertellen, ik wil zijn reactie zien!
Ik weet het niet.. ik weet het niet............ dit is zo moeilijk. En waarom nog steeds die verdomme twijfels. Ik ben gewoon getraumatiseerd door mn ex!
vrijdag 4 mei 2007 om 20:46
Hey blond meiske,
Ik heb je hele verhaal gelezen, je kan echt goed schrijven!
Ik begrijp ongeveer hoe je je voelt, echt heel dubbel! Maar als ik je een tip mag geven, vertel het hem zo snel mogelijk. (Als je dat nu nog niet gedaan hebt...) Ik denk dat het voor hem heel moeilijk is, als je bij wijze van spreken, de dag van te voren zegt dat je morgen weer naar Nederland gaat. Maar ik snap ook wel dat je dit gevoel wilt houden! Echte liefde overwint alles, maar het is heel moeilijk met zo'n grote afstand er tussen.
Ik ben zelf ook 19, en heb ook zoiets meegemaakt, wat het in de taxi stappen betreft dan. Ik was op vakantie in Kroatie, en had een leuke jongen ontmoet, in de disco hadden we al gezoend, en later vroeg hij of ik met hem en zijn vrienden mee ging naar hun appartement. Ik mocht mn vriendin ook wel meenemen, maar die wilde niet. Ik ben meegegaan, en het was echt super gezellig! Normaal had ik dat echt niet gedaan, maar dit voelde gewoon goed en veilig! Geweldig, die intuitie!
Ik wens je veel sterkte, en natuurlijk ook veel plezier met je laaste weekje!
Frederieke
Ik heb je hele verhaal gelezen, je kan echt goed schrijven!
Ik begrijp ongeveer hoe je je voelt, echt heel dubbel! Maar als ik je een tip mag geven, vertel het hem zo snel mogelijk. (Als je dat nu nog niet gedaan hebt...) Ik denk dat het voor hem heel moeilijk is, als je bij wijze van spreken, de dag van te voren zegt dat je morgen weer naar Nederland gaat. Maar ik snap ook wel dat je dit gevoel wilt houden! Echte liefde overwint alles, maar het is heel moeilijk met zo'n grote afstand er tussen.
Ik ben zelf ook 19, en heb ook zoiets meegemaakt, wat het in de taxi stappen betreft dan. Ik was op vakantie in Kroatie, en had een leuke jongen ontmoet, in de disco hadden we al gezoend, en later vroeg hij of ik met hem en zijn vrienden mee ging naar hun appartement. Ik mocht mn vriendin ook wel meenemen, maar die wilde niet. Ik ben meegegaan, en het was echt super gezellig! Normaal had ik dat echt niet gedaan, maar dit voelde gewoon goed en veilig! Geweldig, die intuitie!
Ik wens je veel sterkte, en natuurlijk ook veel plezier met je laaste weekje!
Frederieke
zaterdag 5 mei 2007 om 14:45
*zucht* Gisteren wachtte en wachtte ik maar tot hij belde. Hij belde niet en ik werd bezorgd, natuurlijk, dit had ik eerder meegemaakt en natuurlijk betekende het vanalles. Ik zette me eroverheen en stuurde hem een sms met ''I'm standing on a mountaintop, wish u were here''
ik kreeg terug ''wauw very nice...i'd like to be there with u''
Ik wachtte even.... toen schreef ik zonder schaamte ''You are with me cause I'm playing -----(ons liedje)''
Na een tijdje voelde ik me stom over dat smsje en keek naar de telefoon.... en ja hoor.. ik had een gemiste oproep van hem.
Dat is alweer de zoveelste keer dat ik zijn oproep mis... Ik smste iets over ''belde je me? sorrie, mn mobiel stond op stille modus. ik ben zo slecht met mobieltjes, ik mis altijd je oproep''
Ik kreeg geen reactie. De avond vorderde.... tegen een uur of tien was ik het zat en belde hem. Hij nam op en ik schrok van zijn stem, hij klonk gebroken, ik dacht dat hij dronken was of lag te slapen. Hij bekende dat hij in bed lag, hij had een slechte dag gehad en ruzie met z'n ouders. Ik hoorde dat het serieus was. Ook ik had een vreselijke ervaring achter de rug want een vriendin van me had een aanval gehad en lag nu zo goed als dood op bed, het was verschrikkelijk. Hij schrok daar ook van ook al kende hij haar niet en vroeg of ik in het ziekenhuis was..
Ik moest het zeggen, vragen waarneer we elkaar weer konden zien. Hij zei dat we elkaar misschien morgen konden zien maar hij een hoop te doen had en het niet wou beloven. Dat snapte ik... hij wil geen beloftes maken waarvan hij niet zeker weet of hij ze kan houden. Hij zei dat er wel een grote kans was dat we elkaar konden zien en dat hij me zou bellen. Tot op het moment niks van hem gehoord.
Ik blijf erbij dat ik het in zijn gezicht wil zeggen dat ik wegga, ik moet en zal die blik zien, die oprechte geschoktheid maar dat draagt ook een constante last van stress en druk met zich mee.
Bel me nou liefste.... ik moet je spreken
ik kreeg terug ''wauw very nice...i'd like to be there with u''
Ik wachtte even.... toen schreef ik zonder schaamte ''You are with me cause I'm playing -----(ons liedje)''
Na een tijdje voelde ik me stom over dat smsje en keek naar de telefoon.... en ja hoor.. ik had een gemiste oproep van hem.
Dat is alweer de zoveelste keer dat ik zijn oproep mis... Ik smste iets over ''belde je me? sorrie, mn mobiel stond op stille modus. ik ben zo slecht met mobieltjes, ik mis altijd je oproep''
Ik kreeg geen reactie. De avond vorderde.... tegen een uur of tien was ik het zat en belde hem. Hij nam op en ik schrok van zijn stem, hij klonk gebroken, ik dacht dat hij dronken was of lag te slapen. Hij bekende dat hij in bed lag, hij had een slechte dag gehad en ruzie met z'n ouders. Ik hoorde dat het serieus was. Ook ik had een vreselijke ervaring achter de rug want een vriendin van me had een aanval gehad en lag nu zo goed als dood op bed, het was verschrikkelijk. Hij schrok daar ook van ook al kende hij haar niet en vroeg of ik in het ziekenhuis was..
Ik moest het zeggen, vragen waarneer we elkaar weer konden zien. Hij zei dat we elkaar misschien morgen konden zien maar hij een hoop te doen had en het niet wou beloven. Dat snapte ik... hij wil geen beloftes maken waarvan hij niet zeker weet of hij ze kan houden. Hij zei dat er wel een grote kans was dat we elkaar konden zien en dat hij me zou bellen. Tot op het moment niks van hem gehoord.
Ik blijf erbij dat ik het in zijn gezicht wil zeggen dat ik wegga, ik moet en zal die blik zien, die oprechte geschoktheid maar dat draagt ook een constante last van stress en druk met zich mee.
Bel me nou liefste.... ik moet je spreken
zaterdag 5 mei 2007 om 14:47
Hey frederieke,
Bedankt voor je leuke reactie. Je begrijpt waar ik het over heb. Ik zit te denken om wel terug te gaan in de zomervakantie. Dan ben ik uitgerust, heb ik energie, zie ik er een beetje uit en barst ik waarschijnlijk van het zelfvertrouwen. Zo wil ik hem zien---- zo wil ik dat hij mij ziet....
Is het nog wat geworden met die jongen?? liefs
Bedankt voor je leuke reactie. Je begrijpt waar ik het over heb. Ik zit te denken om wel terug te gaan in de zomervakantie. Dan ben ik uitgerust, heb ik energie, zie ik er een beetje uit en barst ik waarschijnlijk van het zelfvertrouwen. Zo wil ik hem zien---- zo wil ik dat hij mij ziet....
Is het nog wat geworden met die jongen?? liefs
zaterdag 5 mei 2007 om 17:41
Oeh, romantisch en spannend hoor! Ik schiet zo vijf jaar terug in de tijd.... Ik zat toen zelf in het buitenland en had daar de tijd van mn leven. Ook een leuke jongen ontmoet en helemaal hoteldebotel. Heerlijk gevoel hoor! Zo'n mooie en onbezorgde tijd (behalve dan de zorgen of hij wel zou bellen etc. :D). Uiteindelijk heb ik alleen de mooie herinneringen nog, hem heb ik nooit meer gezien. Maar dat heeft zo moeten zijn, ik ben nu supergelukkig gesetteld met mijn huidige vriend. Maar die onbezorgdheid en radedeloze misselijkmakende verliefdheid van toen..... *zucht*
zondag 6 mei 2007 om 11:07
update voor trouwe lezers:D. haha, mijn digiroman...dagboek
In ieder geval, om zes uur werd ik radeloos. Ik lag rustig met mijn vriendin op het gras, we hadden net een onwijs goed gesprek gehad omdat ze dit hele verhaal had gelezen en zich nu helemaal kon verplaatsen in ''mijn wereld''. We lagen rustig op het gras maar ondertussen ging mijn hart maar tekeer. De hele dag stond in het thema van hem omdat hij eventueel zou kunnen bellen. Ik moet van die last af, ik moet hem vertellen dat ik binnen een week weg ben maar ik wou hem niet weer bellen, hij zou bellen als we elkaar konden zien.
Rond zessen was ik radeloos en greep naar mijn mobiel, kwam ik erachter dat het rotding uitstond! Ik regelde gelijk de mobiel van mijn vriendin en rond zeven uur stuurde ik hem het smsje met ''hoe gaat het? beter dan gisteren? mijn mobieltje is gestorven dus als je me wilt bellen, doe het voortaan op dit nummer'' Ik kreeg geen reactie. Nog steeds niet gehad.
Ik word gek van mobieltjes mensen, ik moet hem steeds maar melden dat hij me op en dit en dat nummer wel en niet kan bereiken. Wat moet hij daarvan denken? Maar waarom belt hij nou niet? Hij zei dat we elkaar waarschijnlijk zouden kunnen zien en in dat geval zou hij bellen maar hij kon geen belofte maken!
Als vrouw zit je daar dan, met onzekerheid.... Ik heb bij die foute jongen voor hem dus altijd alles goedgepraat, als hij me negeerde dacht ik dat hij tijd alleen nodig had. ALs hij kortaf deed, ach, gewoon onzekerheid.
Daar ben ik zo van teruggekomen dat ik nu maar gelijk de ergste conclusie trek.
Het is zondag, ik weet nu al hoe hij vandaag zal zijn, kater.......
Ik wil niet aanhankelijk en opdringerig zijn maar ik wil wel dat hij belt! En ik wil met hem praten. Hij heeft ruzie gehad met zijn ouders eergisteren, hij klonk erg moe en nogal ongelukkig. En ik had zijn belletje nog gemist ook...
Ik ben me er bijna bij aan het neerleggen dat het nu even niks kan worden. Ik ben zo moe en gebroken. Deze plek zit vol slechte herinneringen en ik kan hier niet helder denken. Na een heel jaar op 1 plek te hebben gewoond voel ik me mezelf niet meer. Ik ben kwetsbaar, onzeker en in de war. Ik wil hem zo graag laten zien wie ik echt ben. ALtijd was ik zo sterk en zelfverzekerd. Met mij kon je lol hebben, zo zag ik mezelf. Nu ben ik stil en ongelukkig en wil ik naar huis, maar nu vind ik opeens mijn droomjongen ...terwijl ik helemaal klaar was met jongens en liefde. Ik wil terugkomen voor hem, opgeladen met frisse energie van thuis! Kan dat wel, is onze band sterk genoeg door drie dagen?
Nog een paar dagen en dan is het voorbij....
..voorbij....?
In ieder geval, om zes uur werd ik radeloos. Ik lag rustig met mijn vriendin op het gras, we hadden net een onwijs goed gesprek gehad omdat ze dit hele verhaal had gelezen en zich nu helemaal kon verplaatsen in ''mijn wereld''. We lagen rustig op het gras maar ondertussen ging mijn hart maar tekeer. De hele dag stond in het thema van hem omdat hij eventueel zou kunnen bellen. Ik moet van die last af, ik moet hem vertellen dat ik binnen een week weg ben maar ik wou hem niet weer bellen, hij zou bellen als we elkaar konden zien.
Rond zessen was ik radeloos en greep naar mijn mobiel, kwam ik erachter dat het rotding uitstond! Ik regelde gelijk de mobiel van mijn vriendin en rond zeven uur stuurde ik hem het smsje met ''hoe gaat het? beter dan gisteren? mijn mobieltje is gestorven dus als je me wilt bellen, doe het voortaan op dit nummer'' Ik kreeg geen reactie. Nog steeds niet gehad.
Ik word gek van mobieltjes mensen, ik moet hem steeds maar melden dat hij me op en dit en dat nummer wel en niet kan bereiken. Wat moet hij daarvan denken? Maar waarom belt hij nou niet? Hij zei dat we elkaar waarschijnlijk zouden kunnen zien en in dat geval zou hij bellen maar hij kon geen belofte maken!
Als vrouw zit je daar dan, met onzekerheid.... Ik heb bij die foute jongen voor hem dus altijd alles goedgepraat, als hij me negeerde dacht ik dat hij tijd alleen nodig had. ALs hij kortaf deed, ach, gewoon onzekerheid.
Daar ben ik zo van teruggekomen dat ik nu maar gelijk de ergste conclusie trek.
Het is zondag, ik weet nu al hoe hij vandaag zal zijn, kater.......
Ik wil niet aanhankelijk en opdringerig zijn maar ik wil wel dat hij belt! En ik wil met hem praten. Hij heeft ruzie gehad met zijn ouders eergisteren, hij klonk erg moe en nogal ongelukkig. En ik had zijn belletje nog gemist ook...
Ik ben me er bijna bij aan het neerleggen dat het nu even niks kan worden. Ik ben zo moe en gebroken. Deze plek zit vol slechte herinneringen en ik kan hier niet helder denken. Na een heel jaar op 1 plek te hebben gewoond voel ik me mezelf niet meer. Ik ben kwetsbaar, onzeker en in de war. Ik wil hem zo graag laten zien wie ik echt ben. ALtijd was ik zo sterk en zelfverzekerd. Met mij kon je lol hebben, zo zag ik mezelf. Nu ben ik stil en ongelukkig en wil ik naar huis, maar nu vind ik opeens mijn droomjongen ...terwijl ik helemaal klaar was met jongens en liefde. Ik wil terugkomen voor hem, opgeladen met frisse energie van thuis! Kan dat wel, is onze band sterk genoeg door drie dagen?
Nog een paar dagen en dan is het voorbij....
..voorbij....?
zondag 6 mei 2007 om 11:12
zondag 6 mei 2007 om 19:29
*tweede update voor vandaag*
Hehe, ik kwam van de telefoon af met mijn moeder en was helemaal overstuur. Ze raadde me ten zeerste aan hem te bellen en ik wist dat ze gelijk had. Daar gaan we dan, ik regelde een mobiel en belde hem. Natuurlijk was hij nog dronken van gisteravond maar ik was nuchterder dan ooit. Ik had zo in een opwelling gebeld dat ik even niet wist wat ik moest zeggen. Ik zei dat ik hem wou zien omdat ik iets moest vertellen wat ik liever niet over de telefoon zei. Ik vroeg of we elkaar binnenkort nog konden zien en hij begon over volgende week en vroeg of er iets ergs was en ik kon er niks aan doen maar de tranen kwamen. Hij was geschokt en vroeg ''ga je weg uit Noorwegen?'' Ik snikte piepte zacht ''yes I am'' en toen '' but I want to just talk to you face to face'' Hij klonk heel ongelukkig: ''oh shit oh shit...''
En toen ik toch al bezig was met mezelf belachelijk maken deed ik er nog een schepje bovenop door eruit te gooien dat ik gister de hele dag op zijn telefoontje had gewacht omdat ik iets wou afspreken en dat gister de dag was om af te spreken. Hij vertelde dat hij de avonddienst werkte maar ik altijd langs kon komen, hij was nu niet echt in de meest geweldige staat maar ik kon altijd langskomen hij werkte van 3 pm tot 9 am. Ik had mezelf bedaard en stelde hem nu gerust en met een bijna zakelijke stem ging ik een afspraak maken. Ik ga dinsdag en woensdag weg met een boot dus ik ga morgenochtend bij hem langs. Hij zei ''I'll be waiting for you''
Ik was *schaam* zo blij dat hij overstuur was omdat het bleek dat hij wel om me gaf. Ik heb het geheim eigenlijk al weggegeven maar ik weet niet of hij wel in de conditie was om het te begrijpen, ik denk het wel. Hij probeerde uit me te krijgen wat er precies was ''Is it good or bad?'' Ik zei ''It's bad but it doesn't have to be that bad''
Duidelijker kan bijna niet maargoed, hij klonk erg brak.
Morgenochtend stap ik op de fiets en maak ik de tocht naar zijn dorpje... ik had al gezegd dat ik zou komen hoewel hij me makkelijker kan ophalen maargoed, ik was al zo blij dat ik weer wat meer duidelijk had dat ik daar niet aan dacht. Fietsen duurt zeker een uur maargoed, het toont initiatief... *zucht* nu kan ik weer niks moois aandoen op die mountainbike...
Hehe, ik kwam van de telefoon af met mijn moeder en was helemaal overstuur. Ze raadde me ten zeerste aan hem te bellen en ik wist dat ze gelijk had. Daar gaan we dan, ik regelde een mobiel en belde hem. Natuurlijk was hij nog dronken van gisteravond maar ik was nuchterder dan ooit. Ik had zo in een opwelling gebeld dat ik even niet wist wat ik moest zeggen. Ik zei dat ik hem wou zien omdat ik iets moest vertellen wat ik liever niet over de telefoon zei. Ik vroeg of we elkaar binnenkort nog konden zien en hij begon over volgende week en vroeg of er iets ergs was en ik kon er niks aan doen maar de tranen kwamen. Hij was geschokt en vroeg ''ga je weg uit Noorwegen?'' Ik snikte piepte zacht ''yes I am'' en toen '' but I want to just talk to you face to face'' Hij klonk heel ongelukkig: ''oh shit oh shit...''
En toen ik toch al bezig was met mezelf belachelijk maken deed ik er nog een schepje bovenop door eruit te gooien dat ik gister de hele dag op zijn telefoontje had gewacht omdat ik iets wou afspreken en dat gister de dag was om af te spreken. Hij vertelde dat hij de avonddienst werkte maar ik altijd langs kon komen, hij was nu niet echt in de meest geweldige staat maar ik kon altijd langskomen hij werkte van 3 pm tot 9 am. Ik had mezelf bedaard en stelde hem nu gerust en met een bijna zakelijke stem ging ik een afspraak maken. Ik ga dinsdag en woensdag weg met een boot dus ik ga morgenochtend bij hem langs. Hij zei ''I'll be waiting for you''
Ik was *schaam* zo blij dat hij overstuur was omdat het bleek dat hij wel om me gaf. Ik heb het geheim eigenlijk al weggegeven maar ik weet niet of hij wel in de conditie was om het te begrijpen, ik denk het wel. Hij probeerde uit me te krijgen wat er precies was ''Is it good or bad?'' Ik zei ''It's bad but it doesn't have to be that bad''
Duidelijker kan bijna niet maargoed, hij klonk erg brak.
Morgenochtend stap ik op de fiets en maak ik de tocht naar zijn dorpje... ik had al gezegd dat ik zou komen hoewel hij me makkelijker kan ophalen maargoed, ik was al zo blij dat ik weer wat meer duidelijk had dat ik daar niet aan dacht. Fietsen duurt zeker een uur maargoed, het toont initiatief... *zucht* nu kan ik weer niks moois aandoen op die mountainbike...
maandag 7 mei 2007 om 10:51
Goed dat je hem gebeld heb! Volgens mij voelt dit als een hele opluchting!
En misschien is het zelfs goed dat je aan de telefoon al zei, waar je over wilde praten, dan hij ook nadenken, over hoe het verder moet als jij weer in Nederland bent.
Je laatste weekje is nu aangebroken toch? Geniet er echt volop van! Lekker samen met die jongen, en (probeer) niet te veel denken aan het afscheid. Dan heb je in ieder geval leuke herinneringen!
Met die jongen van mij is het niets geworden, ik vond hem ook niet zo super leuk. Heb op vakantie zelf nog wel wat met hem afgesproken, en hij heeft mij nog een paar keer gebeld, maar de klik was er niet echt.
En misschien is het zelfs goed dat je aan de telefoon al zei, waar je over wilde praten, dan hij ook nadenken, over hoe het verder moet als jij weer in Nederland bent.
Je laatste weekje is nu aangebroken toch? Geniet er echt volop van! Lekker samen met die jongen, en (probeer) niet te veel denken aan het afscheid. Dan heb je in ieder geval leuke herinneringen!
Met die jongen van mij is het niets geworden, ik vond hem ook niet zo super leuk. Heb op vakantie zelf nog wel wat met hem afgesproken, en hij heeft mij nog een paar keer gebeld, maar de klik was er niet echt.
maandag 7 mei 2007 om 14:37
Oke, volgende stap is ook gezet. Vanochtend stapte ik op de fiets naar zijn dorp, een eind....... De fiets begaf het en ik kreeg een lift maar moest nog een kilometer zeker lopen naar zijn huis. Ik stond voor de deur, bezweet, kapot en zenuwachtig en klopte. Ik hoorde gerommel in het huis en hij deed open. Hij zag er inderdaad zo uit als ik had verwacht...dronken worden, nachtdienst... kortom.. gebroken zoals gewoonlijk. We gingen naar binnen en zijn vriend lag nog te slapen en hij draaide zich naar mij en zei ;''so when are you leaving?''
Ik biechtte eindelijk op dat ik a.s zondag al weg zou zijn..met de nodige tranen. Het ging niet zoals ik wou, ik kon niet in zijn ogen kijken, hij was nog half in slaap en we gingen naar buiten om verder te praten. Hij vertelde dat hij die zaterdag na de ruzie van zijn ouders zo dronken was geweest dat hij zich niks meer kon herinneren. (zijn cultuur begint me steeds meer tegen te staan, vader dronken, zoon dronken, iedereen...). Ik vertelde over mijn vreselijke zaterdag en hij voelde zich schuldig en was bang dat ik boos op hem was. Natuurlijk was ik niet boos, ik was uiteraard teleurgesteld. We zaten daar en ik hoorde het maar in mn hoofd nagalmen ''that's life'' Dat was precies de reactie die ik niet wou maar wel de meest voorspelbare. En zijn '' I don't know what to say'' Ik droogde mijn tranen en we hadden daarna eigenlijk een heel goed gesprek en ook gezellig, we lachte en daarna gingen we gewoon in bed liggen. Hij moest vechten tegen de slaap maar wou wakker blijven met mij, we kletsen en hadden het erover dat ik terug kon komen of dat hij misschien naar mij kon komen maar allemaal ''maybe''. Ik had toen we buiten zaten gezegd ''Het lijkt je niet veel te doen..'' Ik ben nu op het punt dat ik alles zegt en vraag wat ik wil weten. Hij staarde in de verte en zei dat hij nadacht en het zich begon te beseffen.. Ik zei dat ik wel wou weten wat hij van me vond, of hij me echt leuk vond of dat ik gewoon een zoveelste meisje was maar hij zei gelijk van niet, ik was van alle meisjes waar hij mee geweest was het meisje met wie hij de meeste lol heeft gehad, honestly...
Dat deed me goed en toen we dus samen in bed lagen vroeg zei hij dat hij een stomme vraag had. Ik was benieuwd.. en hij vroeg of ik bij hem kon blijven, bij hem kon wonen de laatste dagen. Ik was even overdonderd. De laatste schoolweek missen, de laatste trip gewoon overslaan...voor hem, en hij moet werken. Ik zei dat ik erover moest nadenken. Hij moest binnen twee uur alweer weg om zijn vader te helpen. Hij was ook constant bezig met opruimen voor me, hij liet de sleutels voor me achter, geld voor eten..
Nu moet ik boodschappen gaan doen, dan heeft hij dus echt een verkeerde aan mij. Moet ik hier op hem wachten... als de huisvrouw... Vrijdag neemt hij de dag vrij voor me want dan kan het, dat is heel lief, onze laatste dag samen neem ik aan. Toen we in bed lagen heb ik hem vanalles verteld over mijn familie en hoe ik ze mis na zo'n lange tijd.
Hij is weg en komt vanavond terug, ik mag hier doen wat ik wil. Hij gaf me een kus, zorgde dat alles in orde was voor me en moest gaan. Waarom moet een van ons altijd gaan?
Zal ik de laatste week besteden aan deze relatie, ik denk dat ik wel moet... ik weet dat ik het moet doen. Ik moet het weten...
Op het moment zit ik h
Ik biechtte eindelijk op dat ik a.s zondag al weg zou zijn..met de nodige tranen. Het ging niet zoals ik wou, ik kon niet in zijn ogen kijken, hij was nog half in slaap en we gingen naar buiten om verder te praten. Hij vertelde dat hij die zaterdag na de ruzie van zijn ouders zo dronken was geweest dat hij zich niks meer kon herinneren. (zijn cultuur begint me steeds meer tegen te staan, vader dronken, zoon dronken, iedereen...). Ik vertelde over mijn vreselijke zaterdag en hij voelde zich schuldig en was bang dat ik boos op hem was. Natuurlijk was ik niet boos, ik was uiteraard teleurgesteld. We zaten daar en ik hoorde het maar in mn hoofd nagalmen ''that's life'' Dat was precies de reactie die ik niet wou maar wel de meest voorspelbare. En zijn '' I don't know what to say'' Ik droogde mijn tranen en we hadden daarna eigenlijk een heel goed gesprek en ook gezellig, we lachte en daarna gingen we gewoon in bed liggen. Hij moest vechten tegen de slaap maar wou wakker blijven met mij, we kletsen en hadden het erover dat ik terug kon komen of dat hij misschien naar mij kon komen maar allemaal ''maybe''. Ik had toen we buiten zaten gezegd ''Het lijkt je niet veel te doen..'' Ik ben nu op het punt dat ik alles zegt en vraag wat ik wil weten. Hij staarde in de verte en zei dat hij nadacht en het zich begon te beseffen.. Ik zei dat ik wel wou weten wat hij van me vond, of hij me echt leuk vond of dat ik gewoon een zoveelste meisje was maar hij zei gelijk van niet, ik was van alle meisjes waar hij mee geweest was het meisje met wie hij de meeste lol heeft gehad, honestly...
Dat deed me goed en toen we dus samen in bed lagen vroeg zei hij dat hij een stomme vraag had. Ik was benieuwd.. en hij vroeg of ik bij hem kon blijven, bij hem kon wonen de laatste dagen. Ik was even overdonderd. De laatste schoolweek missen, de laatste trip gewoon overslaan...voor hem, en hij moet werken. Ik zei dat ik erover moest nadenken. Hij moest binnen twee uur alweer weg om zijn vader te helpen. Hij was ook constant bezig met opruimen voor me, hij liet de sleutels voor me achter, geld voor eten..
Nu moet ik boodschappen gaan doen, dan heeft hij dus echt een verkeerde aan mij. Moet ik hier op hem wachten... als de huisvrouw... Vrijdag neemt hij de dag vrij voor me want dan kan het, dat is heel lief, onze laatste dag samen neem ik aan. Toen we in bed lagen heb ik hem vanalles verteld over mijn familie en hoe ik ze mis na zo'n lange tijd.
Hij is weg en komt vanavond terug, ik mag hier doen wat ik wil. Hij gaf me een kus, zorgde dat alles in orde was voor me en moest gaan. Waarom moet een van ons altijd gaan?
Zal ik de laatste week besteden aan deze relatie, ik denk dat ik wel moet... ik weet dat ik het moet doen. Ik moet het weten...
Op het moment zit ik h
maandag 7 mei 2007 om 14:48
Hey Blond Meiske,
Hoe is het nu met je? Blijf je deze week de hele week bij hem?
Kun je niet af en toe naar hem toe gaan zodat je toch nog anar school kan en de trip mee kan gaan?
Op hem blijven wachten de hele dag lijkt me ook niet zo heel erg leuk, nietwaar? Heb je wel wat te doen daar?
Wel lief dat ie vroeg of je wilde blijven. Maar weet je nu hoe het verder gaat, als je weer terug gaat, weet je eigenlijk wat je zelf zou willen?
Hoop voor je dat het nog een leuke week is en houdt ons op de hoogte!
Dikke knuffel Sterre
Hoe is het nu met je? Blijf je deze week de hele week bij hem?
Kun je niet af en toe naar hem toe gaan zodat je toch nog anar school kan en de trip mee kan gaan?
Op hem blijven wachten de hele dag lijkt me ook niet zo heel erg leuk, nietwaar? Heb je wel wat te doen daar?
Wel lief dat ie vroeg of je wilde blijven. Maar weet je nu hoe het verder gaat, als je weer terug gaat, weet je eigenlijk wat je zelf zou willen?
Hoop voor je dat het nog een leuke week is en houdt ons op de hoogte!
Dikke knuffel Sterre
