Relaties
alle pijlers
Kinderen en erfelijke ziekte
dinsdag 8 mei 2007 om 11:20
Hoi, ik ben nieuw hier maar wil graag mijn probleempje met jullie delen, in de hoop dat iemand me raad kan geven.:$
Om een lang verhaal kort te maken : Ik ben al 3 jaar ontzettend gelukkig met mijn vriend, hij is 23, ik 20. Ik wist al die tijd al dat hij een erfelijke spierziekte heeft, maar we hebben het tot voorkort nooit echt over gehad.
Nu heeft hij pasgeleden heel erg duidelijk gemaakt dat hij absoluut geen kinderen van zichzelf wil, omdat hij de pijn die hij nu heeft iemand anders niet aan wil doen. Heel begrijpelijk.
Hij staat overigens wel open voor adoptie en andere mogelijkheden, alleen weet hij nog niet echt hoe zijn leven zal lopen en of het er wel van komt. Hij heeft dus geen overduidelijke kinderwens.
Ik daarintegen wel! Al mn hele leven weet ik gewoon dat ik een gezinnetje zal opbouwen. Het lijkt me heerlijk te ontdekken dat ik zwanger ben en een eigen kindje te baren. Welteverstaan een kindje van de man waarvan ik hou.
Nou denk je misschien : Kind, je bent 20, waarom ben je hier mee bezig?!
Tja, het heeft me erg geraakt, en ik ben sinds mijn vriend en ik het hier over gehad hebben erg aan het denken gezet. Wil ik bij mijn vriend blijven?! Ik vraag me namelijk af of er mannen zijn die ooit zo lief en goed voor me zullen zijn :) Of moet ik mijn droom achterna gaan?
Het is heel moeilijk omdat ik nu al het gevoel heb te moeten kiezen, want zolang het zo leuk en goed gaat met mijn vriend, is het moeilijk bij hem weg te gaan. Maarja, voor hetzelfde geld is het nog 10 jaar leuk, en zie dan nog maar eens een man te vinden! :D
Kortom, ik weet niet wat ik nou moet doen. Heb jij ook in zo'n situatie gezeten? Weet je raad? Wat zou jij doen in mijn geval?!
Ik hoor het graag
Liefs, Feun
Ps. Sorry voor het lange verhaal, korter uitleggen = moeilijk:$
Thanks voor het lezen!
Om een lang verhaal kort te maken : Ik ben al 3 jaar ontzettend gelukkig met mijn vriend, hij is 23, ik 20. Ik wist al die tijd al dat hij een erfelijke spierziekte heeft, maar we hebben het tot voorkort nooit echt over gehad.
Nu heeft hij pasgeleden heel erg duidelijk gemaakt dat hij absoluut geen kinderen van zichzelf wil, omdat hij de pijn die hij nu heeft iemand anders niet aan wil doen. Heel begrijpelijk.
Hij staat overigens wel open voor adoptie en andere mogelijkheden, alleen weet hij nog niet echt hoe zijn leven zal lopen en of het er wel van komt. Hij heeft dus geen overduidelijke kinderwens.
Ik daarintegen wel! Al mn hele leven weet ik gewoon dat ik een gezinnetje zal opbouwen. Het lijkt me heerlijk te ontdekken dat ik zwanger ben en een eigen kindje te baren. Welteverstaan een kindje van de man waarvan ik hou.
Nou denk je misschien : Kind, je bent 20, waarom ben je hier mee bezig?!
Tja, het heeft me erg geraakt, en ik ben sinds mijn vriend en ik het hier over gehad hebben erg aan het denken gezet. Wil ik bij mijn vriend blijven?! Ik vraag me namelijk af of er mannen zijn die ooit zo lief en goed voor me zullen zijn :) Of moet ik mijn droom achterna gaan?
Het is heel moeilijk omdat ik nu al het gevoel heb te moeten kiezen, want zolang het zo leuk en goed gaat met mijn vriend, is het moeilijk bij hem weg te gaan. Maarja, voor hetzelfde geld is het nog 10 jaar leuk, en zie dan nog maar eens een man te vinden! :D
Kortom, ik weet niet wat ik nou moet doen. Heb jij ook in zo'n situatie gezeten? Weet je raad? Wat zou jij doen in mijn geval?!
Ik hoor het graag
Liefs, Feun
Ps. Sorry voor het lange verhaal, korter uitleggen = moeilijk:$
Thanks voor het lezen!
dinsdag 8 mei 2007 om 20:51
Zoek je een vader voor je kinderen? Of wil je echte liefde? Of allebei? En dan de hamvraag: is je vriend daar de juiste man voor. Niemand kan je daarin adviseren, ik weet niet hoe diep jouw liefde zit of hoe groot je kinderwens is.
Het feit dat hij een erfelijke spierziekte heeft en mede daardoor geen kinderwens heeft vind ik zeker niet raar. Alhoewel ik 'geen eigen kind maar eventueel wel adoptie' dan niet begrijp maar goed.
Het feit dat hij een erfelijke spierziekte heeft en mede daardoor geen kinderwens heeft vind ik zeker niet raar. Alhoewel ik 'geen eigen kind maar eventueel wel adoptie' dan niet begrijp maar goed.
dinsdag 8 mei 2007 om 21:02
Waarom niet? Voor zover ik er tot nu toe uit kan plukken is het niet zo dat hij helemaal geen kinderwens heeft. Hij heeft nú geen kinderwens, maar dat is niet raar op die leeftijd. Hij weet al wel dat hij nooit HMSN door wil geven. Dan is adoptie een optie die zeker aan die randvoorwaarden voldoet als zijn mannelijke equivalent van de eierstokken begint te rammelen. (zouden dan de ballen of de prostaat gaan rammelen? )
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 8 mei 2007 om 21:42
Hoi,
ik zit eigenlijk met eenzelfde soort probleem. Alleen dan ook als degene met (waarschijnlijk) een erfelijke ziekte. Ik heb nog geen officiele diagnose. Maar op grond van een aantal eerder vastgestelde afwijkingen en een aantal onverklaarde klachten is de kans behoorlijk groot dat ik de ziekte heb waar ik nu op onderzocht word.
Deze ziekte valt niet prenataal te diagnosticeren en kan bovendien bij een eventueel kind ernstig uitpakken (ernstige lichamelijk en/of verstandelijke handicaps tot zeer jong overlijden aan toe, maar het kan ook gezond zijn). Zelf ben ik overigens, als het inderdaad om deze ziekte gaat, een mild geval. Hang een beetje tussen ziek en gezond in zeg maar.
Ik heb geen relatie (ben ook begin 30 overigens). Waar ik zelf dus nu voornamelijk mee zit is dat ik bang ben dat een eventuele relatie al strand voor hij echt begonnen is, omdat ik zelf niet aan kinderen zou durven beginnen in de wetenschap dat dat kind erg ziek zou kunnen zijn.
Kan me erg inleven in de situatie van de topicstarter (sorry ben je naam even vergeten). Ik kan me voorstellen dat van te voren weten dat er geen kinderen komen voor een gezond iemand een reden zou zijn een (beginnende) relatie te verbreken. En dit maakt dat ik erg terughoudend ben op dit gebied.
Adoptie zou wat mij betreft zeker een optie zijn, dat was het ook al voordat er sprake was van erfelijkheidskwesties. (Ik heb niet zo'n hevige 'baarwens' zeg maar, en denk ook van een adoptiekind zielsveel te kunnen houden). Maar niet iedereen staat daar voor open. Verder vraag ik me af of adoptie 'mag' (moreel gezien bedoel ik, gezien vanuit de belangen van het adoptiekind). Bovendien ben ik er achter dat je voor adoptie een gezondheidverklaring moet kunnen overleggen...
Misschien is het goed voor jezelf op een rijtje te zetten waarom je een eigen kind zou willen?
-'zwangerschaps/baarbehoefte' (misschien een beetje vreemd uitgedrukt, maar je snapt vast wel wat ik bedoel)?
- 'zorgbehoefte'?
-verlangen iets van jezelf en je vriend in een kind te zien voortgaan?
-Omdat je vind dat je een kind iets goeds te bieden heb?
-Omdat je graag een kind wilt zien opgroeien?
-Verwachtingen van je omgeving? (je ouders willen graag grootouders worden, iedereen in je omgeving krijg kinderen, zo hoort het te gaan in het leven)
-etc.
Als het voor jezelf duidelijker is waarom je een kind wilt, wordt het ook makkelijker om voor jezelf te bepalen wat een eventuele 'tweede keus oplossing' zou zijn. Of dat je misschien geen tweede keus oplossing wilt ( dan zul je dus een andere man moeten zoeken)
Verder zou ik je nog als tip willen geven eens een consult met een klinisch geneticus aan te vragen (arts met verstand van erfelijkheid en alles er om heen). Hij/zij kan je in een gesprek helpen helder te krijgen wat de mogelijkheden zijn op medisch gebied (prenatale diagnostiek e.d.), maar je ook helpen je eigen ideeen/beweegredenen (en die van je vriend) helder te krijgen.
ik zit eigenlijk met eenzelfde soort probleem. Alleen dan ook als degene met (waarschijnlijk) een erfelijke ziekte. Ik heb nog geen officiele diagnose. Maar op grond van een aantal eerder vastgestelde afwijkingen en een aantal onverklaarde klachten is de kans behoorlijk groot dat ik de ziekte heb waar ik nu op onderzocht word.
Deze ziekte valt niet prenataal te diagnosticeren en kan bovendien bij een eventueel kind ernstig uitpakken (ernstige lichamelijk en/of verstandelijke handicaps tot zeer jong overlijden aan toe, maar het kan ook gezond zijn). Zelf ben ik overigens, als het inderdaad om deze ziekte gaat, een mild geval. Hang een beetje tussen ziek en gezond in zeg maar.
Ik heb geen relatie (ben ook begin 30 overigens). Waar ik zelf dus nu voornamelijk mee zit is dat ik bang ben dat een eventuele relatie al strand voor hij echt begonnen is, omdat ik zelf niet aan kinderen zou durven beginnen in de wetenschap dat dat kind erg ziek zou kunnen zijn.
Kan me erg inleven in de situatie van de topicstarter (sorry ben je naam even vergeten). Ik kan me voorstellen dat van te voren weten dat er geen kinderen komen voor een gezond iemand een reden zou zijn een (beginnende) relatie te verbreken. En dit maakt dat ik erg terughoudend ben op dit gebied.
Adoptie zou wat mij betreft zeker een optie zijn, dat was het ook al voordat er sprake was van erfelijkheidskwesties. (Ik heb niet zo'n hevige 'baarwens' zeg maar, en denk ook van een adoptiekind zielsveel te kunnen houden). Maar niet iedereen staat daar voor open. Verder vraag ik me af of adoptie 'mag' (moreel gezien bedoel ik, gezien vanuit de belangen van het adoptiekind). Bovendien ben ik er achter dat je voor adoptie een gezondheidverklaring moet kunnen overleggen...
Misschien is het goed voor jezelf op een rijtje te zetten waarom je een eigen kind zou willen?
-'zwangerschaps/baarbehoefte' (misschien een beetje vreemd uitgedrukt, maar je snapt vast wel wat ik bedoel)?
- 'zorgbehoefte'?
-verlangen iets van jezelf en je vriend in een kind te zien voortgaan?
-Omdat je vind dat je een kind iets goeds te bieden heb?
-Omdat je graag een kind wilt zien opgroeien?
-Verwachtingen van je omgeving? (je ouders willen graag grootouders worden, iedereen in je omgeving krijg kinderen, zo hoort het te gaan in het leven)
-etc.
Als het voor jezelf duidelijker is waarom je een kind wilt, wordt het ook makkelijker om voor jezelf te bepalen wat een eventuele 'tweede keus oplossing' zou zijn. Of dat je misschien geen tweede keus oplossing wilt ( dan zul je dus een andere man moeten zoeken)
Verder zou ik je nog als tip willen geven eens een consult met een klinisch geneticus aan te vragen (arts met verstand van erfelijkheid en alles er om heen). Hij/zij kan je in een gesprek helpen helder te krijgen wat de mogelijkheden zijn op medisch gebied (prenatale diagnostiek e.d.), maar je ook helpen je eigen ideeen/beweegredenen (en die van je vriend) helder te krijgen.
dinsdag 8 mei 2007 om 21:55
En nog even ter relativering (al had je het zelf al gezegd). Je bent pas twintig. En al is het misschien niet je ideaal beeld, je hebt biologisch gezien nog zeker 15-20 jaar de tijd om een kind te krijgen (en wie weet wat de mogelijkheden in die zullen worden op medisch gebied?).
En verder je weet inderdaad niet hoe je leven zal lopen, voor hetzelfde geld gaat je relatie om heel andere reden volgend jaar uit. Of blijk je zelf geen kinderen te kunnen krijgen, of..., of...., of....
En verder je weet inderdaad niet hoe je leven zal lopen, voor hetzelfde geld gaat je relatie om heel andere reden volgend jaar uit. Of blijk je zelf geen kinderen te kunnen krijgen, of..., of...., of....
