Kracht vinden om destructieve relatie te verbreken

Louisjean,
Ik heb vorig jaar april een post geschreven in een topic van een andere vrouw in een huiselijk geweld relatie. Zij schrijft nog altijd hier op het forum. Zij is uit de situatie gekomen en nu bezig met de afwikkeling van het huwelijk en een omgangsregeling met hun kind.

In dat topic probeerde ik uit te leggen hoe het werkt, zo'n relatie en zo'n dynamiek. Ik heb hem opgezocht en hieronder geplakt. Misschien bied het handvatten voor jou en/of anderen:



Omdat je er langzaam ingezogen word.
Het gaat niet op dag 1. Want in de eerste maanden is alles fantastisch! De hemel, volop aandacht, liefde, genegenheid. Het is echt fantastisch en een balsem voor je gewonde zelfvertrouwen en eigenwaarde in relaties.

En na 3 maanden komt er een klein barstje. En de man meldt dat jij degene bent die het barstje heeft gemaakt. Dat is het moment dat het spel begint. De vrouw (ik generaliseer om het duidelijk te maken, want het kan ook andersom zijn) schrikt dat ZIJ het barstje heeft gemaakt. Wil dat niet, want het is fantastisch wat ze nu beleeft. En past zich aan om het barstje te lijmen. Maar per ongeluk (volgens hem) maakt ze daarmee weer een nieuw barstje. En daar volgt weer eentje op.

En voor je het weet ben je zó gefocust op het voorkomen van al die barstjes, dat je helemaal niet ziet dat je bezig bent wanhopig het masker waarachter de ware persoon zit te blijven lijmen, plakken en vasthouden, terwijl als je er van een afstand naar kijkt, het monster ziet wat door dat masker tevoorschijn is gekomen.

Zolang je geen afstand neemt, en de man verzekert zich ervan dat ze dat niet doet, zie je het hele plaatje niet. En kun je niet weg. Want je ziet niet dát je weg moet. Je bent namelijk nog altijd bezig met de barstjes.....

Als je nu alleen maar 5 stappen achteruit kon zetten en het grotere geheel kon zien. Dan zou je zien dat het masker niet meer houdbaar is. Het is poreus, brokkelig, niet echt. Zijn ware aard is zichtbaar, maar jij wil daar heel graag een scherfje voor plakken om terug te kunnen naar hoe het ooit was.

Maar dat masker is niet wie hij ooit was. Dat masker was er om je te vangen. En af en toe laat hij jou zichzelf zien via een scherfje, want dan ben jij blij dat je weer een flintertje van vroeger hebt gezien. Maar dan valt dat scherfje weer op de grond en ben je weer verdrietig.

Andere mensen komen aanlopen en zien een lelijk hoofd door een soort mooi masker heen kijken. En een vrouw die als een kip zonder kop gestressed heen en weer rent, met filnters en scherfjes in haar hand, sorry-lijm en beloften-lijm om het weer vast te plakken aan het ware gezicht. En schudden hun hoofd vol ongeloof op wat ze zien van die afstand. Ze kunnen zich niet voorstellen wat die dame in hemelsnaam aan het doen is. En het ware gezicht glimlacht vergenoegd naar de mensen van afstand en laat zich gewillig weer een scherfje op de wang plakken, in de wetenschap dat hij haar volledig aan het rennen heeft....

Doreia, dank. Ik ken het topic en herinner me je post. Ik herken alles exact, behalve dat van de andere mensen. Iedereen zag, voor zover ik weet, een perfect koppel.

Nog een ander kenmerk, ik weet niet of sat ook herkenbaar is: het snelle inruilen van een relatie. Ze was nog bezig de vorige af te ronden toen ik in beeld kwam en binnen drie maanden nadat het definitief uit was, was mijn opvolger bij haar ingetrokken.

Zo langzamerhand wordt het een checklist die TO kan gebruiken om de afstand vol te houden.

Natuurlijk is er snel een nieuwe partner. Ook in dar topic waar ik deze post uit haal is de nieuwe vriendin al ten tonele verschenen.

Want dit type persoon kan niet zonder partner...

En zoals ik eerder al uitlegde, jij hebt ook meegeholpen aan het hoog houden van het plaatje van het perfecte koppel. Je hield de vuile was stevig binnen en hebt waarschijnlijk altijd de kant van je partner gekozen in gesprekken met anderen. Dus heel gek is dat niet, dat het plaatje wat je mee hielp te schetsen (wat dus een heel normaal deel van dit type relaties is!) niet blijkt te kloppen.

mijn ex had ook in no time een nieuwe partner. Maar geen enkele is langer dan een jaar bij hem gebleven, ws omdat toen zijn masker af ging.

Door niet door te draven en maar door te gaan.
Door niet de adrenaline, de highs en de kicks te gaan zoeken omdat je die nu erg mist vanuit je relatie.

Echt. Niet doen.
Je hebt rust nodig. Als in, mentale rust. Voorspelbaarheid, duidelijkheid, doe wat je zegt en zeg wat je doet.
Kiezen voor jezelf.
Afkicken.

Dit weekend is er volgens mij de wereld aan leuke dingen te doen. Voordat je een relatie had met je ex, wat deed je het liefst in een weekend? Hoe zag je ideale weekend in de zomer er dan uit? Wat let je om dat ideale weekend vanaf morgen te gaan uitvoeren?

Dat lijkt dus inderdaad op die verslaving, TO. Een verslaving is nooit goed, dat kun je je realiseren.

I.t.t. Doreia ging ik volop aan het daten. Ik vertelde vrouwen over mijn ex. Het was een mooie tijd: gedachten verzetten. Maar vooral het besef dat ik, als ik wilde, een goede relatie aan zou kunnen gaan zonder gedoe. Dat besef maakte mij los.

En natuurlijk ook rust. Ik herinner me talloze momenten dat ik me a.h..w. mediterend de stilte in mijn hoofd realiseerde: niet meer bang zijn. Zodra ik dacht aan een high, confronteerde ik mezelf met een herinnering aan een woede-aanval van haar, haar jaloezie, de krankzinnige gesprekken, nachtelijke telefoontjes, de hele troep.

Doreia* schreef: ↑

30-08-2024 22:16

Dit weekend is er volgens mij de wereld aan leuke dingen te doen. Voordat je een relatie had met je ex, wat deed je het liefst in een weekend? Hoe zag je ideale weekend in de zomer er dan uit? Wat let je om dat ideale weekend vanaf morgen te gaan uitvoeren?

Is meer een algemene vraag, want ik weet niet of het klopt of ergens op slaat. Maar soms bekruipt mij dat gevoel nl.:
Hebben mensen die in dit soort relaties zitten misschien meer dan gemiddeld moeite met het idee alleen zijn? Angst voor eenzaamheid? Niet weten wat je met jezelf aanmoet als je alleen bent? Het alleen zijn niet kunnen verdragen, omdat het je terugwerpt op een kern waar je allemaal negatieve oordelen over hebt?

Zou dat niet ook een deel van het probleem kunnen zijn, los vd afkickverschijnselen? Maar dus ook de bijkomende angst voor eenzaamheid en geconfronteerd worden met jezelf en evt. leegte?

Ik denk wel dat daar iets zit.

Even generaliserend:
Het is vooral een gebrek aan zelfvertrouwen en eigenwaarde. Dat was misschien vóór zo'n relatie nog wel iets te behappen. Maar na zo'n relatie kun je het idee hebben dat je op jezelf niet zoveel waard bent.

Daarbij heb je meestal bovengemiddeld veel empathie, zelfreflectie en verantwoordelijkheidsgevoel. Veel inlevingsvermogen en het geluk van de ander voorop dat van jezelf zetten. Last van het Redderssyndroom.

Allemaal eigenschappen die, wanneer ze in verkeerde handen vallen, een val worden tegen jezelf.

Dat vele daten raad ik dan weer af. Ik heb dat wel gedaan, en dat heeft mij geen goed gedaan. Juist omdat hij al gauw een nieuwe relatie had voelde het als een wedstrijd dat ik die ook moest. Vooral omdat hij altijd riep dat niemand anders mij wilde. Heel erg bewijsdrang ' zie je wel, ze willen mij wel!'.
Maar als ik terug kijk waren het allemaal dezelfde types. Ook zoals hem. Bovendien wilde ik gewoon heel erg graag geliefd en bemind worden. Horen dat ik wel leuk, mooi, lief, slim etc. ben. Ook van de types die helemaal niet bij mij pasten en ik nog meer gekwetst ben.

Wat @Doreia zegt klopt eigenlijk veel beter. Pas toen mijn leven in een rustig vaarwater kwam, en dat was 2 jaar later, en ik een vrij saai en degelijk leventje had waarin ik gewoon thuis kon zijn ipv altijd maar de hort op ontmoette ik mijn man met wie ik alweer 18 jaar samen ben. Een lieve, rustige man die mij niet bedolf onder de complimenten maar mij wel volledig leuk vindt zoals ik ben en nooit heeft benoemd wat er niet zou deugen aan mij.

Bij mij was het jeugdtrauma en de daaruit voortgekomen overtuigingen die samen een levensstijl en persoonlijkheid vormen. Ik kon wel alleen zijn en had geen angst daarvoor, maar ik hield niet van mezelf en kon sommige gevoelens niet bewust voelen. Ik liep altijd op mijn tenen om alles goed te doen. Daardoor onderdruk je sommige kanten van jezelf waar je vreugde en plezier uit zou kunnen halen. Even sneu gezegd heb ik als kind daar geen validatie voor ontvangen en heb ik geleerd dat leven vooral veel moeten en lijden is, met hier en daar leuke momenten.

Zodra er iemand in mijn leven kwam die mijn leuke kanten naar boven haalde, begon ik onwijs te stralen en voelde ik me zo vrij, zo gezien, zo geliefd, zo creatief, zo compleet.

De andere partij had eigen schade, op een manier die complementair was aan mijn schade, waardoor hij zich ook onwijs geliefd, gezien, compleet voelde bij mij. Ik kan hevig verliefd zijn en voel alles intens. Dat effect op elkaar is een magische chemische cocktail die ik inmiddels herken als "drugs" maar waarvan ik altijd heb gedacht dat dat wel liefde moest zijn. Als dat geen liefde is....

Mensen om ons heen zeiden het ook, jullie stralen, wauw, wat een stel, etc. Alles in mijn leven gaat goed als ik een relatie heb.

Maar het is geen liefde, het zijn twee beschadigde kinderen die bij elkaar kruipen. Onmiddellijk was ik angstig om het kwijt te raken. En die ander was ook angstig. En van angst trek je een muur op. En begin je de ander onbewust en ongemerkt als een vijand te ervaren. Hij heeft de macht over je gevoelens, hij kan alles afpakken waar je voor leeft op dat moment. Je bent veel te afhankelijk van de relatie. Ik denk door al die hormonen en dopamine enz. dat je je ook emotioneel erg gaat hechten aan die persoon, dat "hechtingsobject" en daardoor alle signalen negeert waar je normaliter met je verstand ver van weg zou blijven. Je gaat de realiteit verstoord waarnemen, bent super naïef, blind, praat alles goed, zoekt het bij jezelf als er iets mis is. Dat laatste geeft ook een vals gevoel van controle. Als ik maar zus of zo anders doe,....

Ik had een emotioneel teruggetrokken en onbereikbare moeder. Ik ben niet anders gewend dan te wanhopen om een kruimeltje aandacht. Dat is alles wat ik ken in een hechtingsrelatie. Dus een man die emotioneel afgesloten is, is mijn thuis. Het is zo vertrouwd dat ik daardoor fysiek ontspan.

Mijn zenuwstelsel is die stressmodus zo gewend dat ik rust bedreigend vind en oprechte aandacht is te overweldigend, dan sluit ik me automatisch af. Dus dat is er ook.

En ik weet inmiddels dat veel mensen dat hebben, zo vreemd of uniek is het niet om in ongezonde relaties te zitten. Velen ervaren het niet eens als ongezond.

De pijn van de afkick en de rouw die ik heb ervaren na het verlies van de mensen aan wie ik me ongezond heb gehecht, was zo intens. Het was eigenlijk rouw om wat ik gemist heb als kind. En ik heb gemerkt dat die rouw me in een diepe depressie bracht op het moment dat ik me daar niet meer tegen verzette. Dus een tijdlang kon ik eigenlijk niet anders dan me maar blijven verzetten en toch doorgaan met ongezonde gewoontes en gedragingen, en ging ik in het begin toch weer daten en mensen ontmoeten maar dan "casual", ik bleef die prikkel zoeken en ook de troost en rust zoeken van een ongezonde hechting aan een ander mens.

Nu achteraf zie ik dit allemaal, destijds was het gewoon "mijn leven" en was het "gewoon daten," en had ik pieken en dalen. Dat bewustzijn van onderliggende patronen had ik niet. Het was puur door meerdere slechte ervaringen te hebben dat mijn bewustzijn ervan is toegenomen waardoor ik zelf ben gaan zien dat ik eigenlijk een beschadigd kind ben.

Liefdesbang van Hannah Cuppen en Verslaafd aan liefde van Jan Geurtz zijn goede boeken hier over.

Ik denk dat het erom gaat om uit dat tiny house te komen waarin je in zo'n relatie opgesloten zit. Ik was ervan overtuigd dat een relatie zoals ik die voor me zag, gewoon mogelijk was. Inmiddels heb ik dat ook bevestigd gekregen.

Daarom ook ging ik zo veel daten. Maar ik vond ook rust: in lezen, dagboekschrijven, sport, enz.

Een ander heeft misschien meer aan alleen zijn of helen van oude wonden.

Zelfreflectie is altijd goed. In goede en in slechte tijden.

Over zelfreflectie gesproken: geheel eens met Doreia waar zij zegt dat je zelf de verantwoordelijkheid hebt en het geen zin heeft bij de nare ex of welke omstandigheid dan ook de oorzaak te zoeken. Natuurlijk zijn dat oorzaken, maar je kunt die niet veranderen. Je kunt alleen veranderen wat je er zelf mee doet.

Een voorbeeld daarvan is inderdaad zelf voorkomen dat je in de handen valt van iemand die misbruik maakt van je inlevingsvermogen. En dat is heel lastig voor iemand, zoals ik, die liever geeft dan neemt (wat ik dan ook weer aan mijn overigens gelukkige jeugd heb overgehouden).

Ik ben nu ook (weer) bij mijn ex weg. Ik reken het vooral mijzelf aan dat ik ben teruggegaan en heb de gevolgen daar van moeten voelen

Ik zou aanraden om toch activiteiten op te pakken met vrienden, familie, hobby's en om niet steeds in hetzelfde kringentje te blijven denken terwijl je thuis zit.

EnNuIk schreef: ↑

31-08-2024 17:24

Ik ben nu ook (weer) bij mijn ex weg. Ik reken het vooral mijzelf aan dat ik ben teruggegaan en heb de gevolgen daar van moeten voelen

Niet doen, je schuldig voelen.
Je had hoop, je geloofde zijn woorden en beloften, je dacht dat hij nu echt had geleerd.

Maar jij bent nu degene die, hopelijk definitief, heeft geleerd dat je ex definitief is gediskwalificeerd als jou vriend en dit hoofdstuk dicht is en dicht mag blijven.

Je kunt het en je bent het waard!

FaceofOZ schreef: ↑

31-08-2024 17:39

Ik zou aanraden om toch activiteiten op te pakken met vrienden, familie, hobby's en om niet steeds in hetzelfde kringentje te blijven denken terwijl je thuis zit.

Ga mijn best doen. Ben vertrokken zonder geld (dus zonder eten ook, wel tijdelijk onderdak gelukkig). Sommige dagen zoals nu dan wil ik wel terug gaan, maar ik weet dat het beter is het niet te doen.

Mogen jullie dan allebei de kracht vinden.

EnNulk zijn er geen vrienden met wie bijvoorbeeld morgen naar het strand of het park kunt gaan, als is het maar een kop thee bij iemand in de tuin?

Vlindertje32 schreef: ↑

28-08-2024 20:27

Ik heb je een berichtje gestuurd. Ik ken namelijk precies je gevoel en ik wil er zó graag met iemand over praten die in hetzelfde schuitje zit.
Zit je er niet op te wachten, niet reageren hoor.. veel sterkte in ieder geval

Ik heb het nog niet gezien maar ik zal zo even kijken!

Verwissel dat duiveltje en dat engeltje maar van plaats.
Stel dat hij aan zichzelf werkt (waar ik niets van geloof), dan nog hebben jullie samen ingesleten patronen die niet weg te werken zijn.
Denk eens aan het begin van jullie relatie: Je ziet nu dezelfde man. Daar werd je verliefd op. En hoe lang duurde het voor de eerste barst er was? Die barst zag je op dat moment niet omdat hij jou liet geloven dat jij deze veroorzaakte. Pas achteraf zag je het patroon.
En nu zit je opnieuw in die fase. Met de wetenschap hoe het de vorige keer verliep. Hier kan nooit iets goeds van komen.
Blokkeer hem en kijk nooit meer terug. Blijf weg van zijn omgeving en bouw je eigen leven verder op.

Love bombing.
Alles wat je horen wilt zeggen.
Gouden bergen beloven.

Hij is weer terug naar het binnen hengelen van jou.
Zijn masker heeft hij weer gerepareerd en is weer shiny and new.

En nu ben jij daar weer door verblind.

Fijn dat hij alles inziet. Dat gaat een volgende vriendin erg helpen met hun relatie.

Maar jij stopt nu dit contact weer totaal en volledig, want hij heeft nu alweer een negatieve invloed op je. Je leven keert alweer richting hem, weg van waar je mee bezig was.

Ga je ermee door, dan ben je over een half jaar weer terug naar hoe het op het einde was. Dat beloof ik je, en ik doe niet aan valse beloften.

Echt.. stop met het contact.
Je pijnigt jezelf alleen nog maar.