Relaties
alle pijlers
Laatste der Mohicanen in het digitale tijdperk
vrijdag 17 augustus 2007 om 03:10
Hallo lieve mensen, ik zit met een brandende vraag: zijn er nog meer mensen die NIET lid willen zijn van online netwerken zoals hyves, hi5 enz?
Deze vraag kwam in me op toen ik dat artikel over stalking had gelezen in de Viva een paar weken terug. Ik ben toen gaan nadenken over de vraag wat privacy betekent tegenwoordig. Je bent zo te vinden in Google etcetera. Een toekomstig werkgever kan van alles over je vinden. Maar ook onbekenden op wie je niet zit te wachten, of mensen van vroeger.
Dat niet alleen: ik realiseerde me dat de impact van het internet ook betekent dat je langzaam je anonimiteit kwijtraakt. Mensen herkennen je van foto's of vanuit misschien een herkenbaar verhaal op een forum.
Zal het op een dag zo zijn dat als je rondloopt op straat allerlei onbekenden zullen weten wie je bent, omdat ze je herkennen via het internet? Zit je wel te wachten op een leven waarin je ongewild een bekende onbekende kunt worden?
Ook speelt het leven zich steeds meer af via internet. Vriendinnen mailen me tegenwoordig als ze iets af willen spreken. Waar is de tijd dat je gewoon aanbelde als je iemand wilt zien?
Opeens verlangde ik terug naar het gevoel van vroeger. Het gevoel dat je altijd onbekend bent, en dus vrij. Dat niet tot drie generaties in de toekomst elk pietluttig ding wat je op het internet hebt gezet is terug te vinden.
Of eigenlijk: dat je je geschiedenis achter je laat en dat niet steeds weer heden wordt. Om het in het spirituele te trekken: dat je echt alleen maar in het hier en nu leeft, omdat er niets over je terug te vinden is.
Herkennen mensen dit gevoel? Of ben ik gewoon een ouderwetse muts?
Deze vraag kwam in me op toen ik dat artikel over stalking had gelezen in de Viva een paar weken terug. Ik ben toen gaan nadenken over de vraag wat privacy betekent tegenwoordig. Je bent zo te vinden in Google etcetera. Een toekomstig werkgever kan van alles over je vinden. Maar ook onbekenden op wie je niet zit te wachten, of mensen van vroeger.
Dat niet alleen: ik realiseerde me dat de impact van het internet ook betekent dat je langzaam je anonimiteit kwijtraakt. Mensen herkennen je van foto's of vanuit misschien een herkenbaar verhaal op een forum.
Zal het op een dag zo zijn dat als je rondloopt op straat allerlei onbekenden zullen weten wie je bent, omdat ze je herkennen via het internet? Zit je wel te wachten op een leven waarin je ongewild een bekende onbekende kunt worden?
Ook speelt het leven zich steeds meer af via internet. Vriendinnen mailen me tegenwoordig als ze iets af willen spreken. Waar is de tijd dat je gewoon aanbelde als je iemand wilt zien?
Opeens verlangde ik terug naar het gevoel van vroeger. Het gevoel dat je altijd onbekend bent, en dus vrij. Dat niet tot drie generaties in de toekomst elk pietluttig ding wat je op het internet hebt gezet is terug te vinden.
Of eigenlijk: dat je je geschiedenis achter je laat en dat niet steeds weer heden wordt. Om het in het spirituele te trekken: dat je echt alleen maar in het hier en nu leeft, omdat er niets over je terug te vinden is.
Herkennen mensen dit gevoel? Of ben ik gewoon een ouderwetse muts?
vrijdag 17 augustus 2007 om 05:40
Ja Tubbetje, ik herken je gevoel zeker. (boeiende vraagstelling overigens).
Ondanks dat ik ook meeschrijf op diverse forums en me de voordelen van het digitale tijdperk laat smaken, heb ik soms ook iets van afkeer.
De afstand...het virtuele...het vrijblijvende...
Ik ben erg huiverig om 'mij' tentoon te spreiden op 'Het Net' en nee, ik zit niet op hyves, msn, oid. Zie er de voordelen niet van in.
O ja, ik heb ook weleens gekeken en (waarschijnlijk net als iedereen), gezocht naar oude liefdes, verloren gegane contacten of vage bekenden. ;)
Maar ach, dan zie je wat fotootjes, wat (meestal) nietszeggende prietpraat en en wat algemene persoonlijke gegevens. Ja èn?
Wat moet ik daarmee? Degenen die belangrijk zijn in mijn leven, weten mij wel te vinden en van exposuredrang heb ik geen last....
Ook ben ik best voorzichtig als het om openbaar maken van persoonlijke gegevens gaat. Ik weet hoe makkelijk daar misbruik van gemaakt kan worden (en tot in lengte van dagen want Google heeft een enórm archief!) en aangezien ik niet weet wie er (met welke reden) belangstelling heeft voor al die gegevens, pas ik ermee op.
Bovendien is het heerlijk verschuilen achter een nick of virtuele persoonlijkheid, dus goedbeschouwd weet je nooit met wie je te maken hebt.
Wat niet wegneemt dat ik wèl dierbare contacten heb gelegd, via internet. Mensen die ik nooit ontmoet heb, maar die toch zijn gaan leven, zelfs via een beeldscherm.
Maar dat zijn mensen, waarvoor ik zelf gekozen heb en waarmee dat contact zich, buiten de openbaarheid van forums of 'vriendensites', verder ontwikkeld heeft.
En ja, ook op een forum als dit, laat ik wat van mezelf zien (anders heeft meeschrijven, m.i. geen zin), maar ook dan..voorzichtig zijn.
Maar buiten dat, blijf ik een mens dat 'menselijke' contacten nog steeds als belangrijkste beschouwt. Iemand die liever opzoekt, dan belt of mailt.
En nee, ik wil ook niet altijd 'bereikbaar' zijn. Ik ben niet vergroeid met m'n mobiel (ben 'm zelfs heel vaak kwijt
), en hou geen sms-conversaties.
Ik vind het geen kwestie van 'ouderwetse muts' zijn, maar meer je eigen keuzes maken in dit digitale tijdperk waarin de communicatiemogelijkheden oneindig lijken, maar ons tegelijk zover van elkaar weg lijken te drijven.
Je hoeft niet mee te doen aan alles wat de technologie je biedt, niet mee te lopen met de massa, niet je eigen (warme) persoonlijkheid op te offeren voor virtueel (opgepimpt) alterego, niet je privacy te grabbel te gooien 'for all to see', niet je 'populariteit' op te krikken met het aantal virtuele 'vrienden' dat je hebt.
Een goeie balans is waar ik voor kies. Afwegen in hoeverre iets me wat oplevert: in tijd, in praktische zin, in plezier, in meerwaarde... en dat zijn de zaken waar ik wèl voor kies.
Voor de rest kan het me gestolen worden...
Ondanks dat ik ook meeschrijf op diverse forums en me de voordelen van het digitale tijdperk laat smaken, heb ik soms ook iets van afkeer.
De afstand...het virtuele...het vrijblijvende...
Ik ben erg huiverig om 'mij' tentoon te spreiden op 'Het Net' en nee, ik zit niet op hyves, msn, oid. Zie er de voordelen niet van in.
O ja, ik heb ook weleens gekeken en (waarschijnlijk net als iedereen), gezocht naar oude liefdes, verloren gegane contacten of vage bekenden. ;)
Maar ach, dan zie je wat fotootjes, wat (meestal) nietszeggende prietpraat en en wat algemene persoonlijke gegevens. Ja èn?
Wat moet ik daarmee? Degenen die belangrijk zijn in mijn leven, weten mij wel te vinden en van exposuredrang heb ik geen last....
Ook ben ik best voorzichtig als het om openbaar maken van persoonlijke gegevens gaat. Ik weet hoe makkelijk daar misbruik van gemaakt kan worden (en tot in lengte van dagen want Google heeft een enórm archief!) en aangezien ik niet weet wie er (met welke reden) belangstelling heeft voor al die gegevens, pas ik ermee op.
Bovendien is het heerlijk verschuilen achter een nick of virtuele persoonlijkheid, dus goedbeschouwd weet je nooit met wie je te maken hebt.
Wat niet wegneemt dat ik wèl dierbare contacten heb gelegd, via internet. Mensen die ik nooit ontmoet heb, maar die toch zijn gaan leven, zelfs via een beeldscherm.
Maar dat zijn mensen, waarvoor ik zelf gekozen heb en waarmee dat contact zich, buiten de openbaarheid van forums of 'vriendensites', verder ontwikkeld heeft.
En ja, ook op een forum als dit, laat ik wat van mezelf zien (anders heeft meeschrijven, m.i. geen zin), maar ook dan..voorzichtig zijn.
Maar buiten dat, blijf ik een mens dat 'menselijke' contacten nog steeds als belangrijkste beschouwt. Iemand die liever opzoekt, dan belt of mailt.
En nee, ik wil ook niet altijd 'bereikbaar' zijn. Ik ben niet vergroeid met m'n mobiel (ben 'm zelfs heel vaak kwijt
), en hou geen sms-conversaties.Ik vind het geen kwestie van 'ouderwetse muts' zijn, maar meer je eigen keuzes maken in dit digitale tijdperk waarin de communicatiemogelijkheden oneindig lijken, maar ons tegelijk zover van elkaar weg lijken te drijven.
Je hoeft niet mee te doen aan alles wat de technologie je biedt, niet mee te lopen met de massa, niet je eigen (warme) persoonlijkheid op te offeren voor virtueel (opgepimpt) alterego, niet je privacy te grabbel te gooien 'for all to see', niet je 'populariteit' op te krikken met het aantal virtuele 'vrienden' dat je hebt.
Een goeie balans is waar ik voor kies. Afwegen in hoeverre iets me wat oplevert: in tijd, in praktische zin, in plezier, in meerwaarde... en dat zijn de zaken waar ik wèl voor kies.
Voor de rest kan het me gestolen worden...
vrijdag 17 augustus 2007 om 13:35
@Reina, mooie reactie!
Ik was in het begin wel enthousiast, schreef me in bij online netwerken, msn, datingsites. Ook het medium email vond ik eerst heel handig. Maar ik begin er van terug te komen.
De internet-contacten hebben toch een soort van oppervlakkigheid. Behalve dan hier op het forum omdat je (anoniem!) je ziel en zaligheid opschrijft. En de mensen om wie het werkelijk gaat weten je toch wel te vinden.
En als ze dat niet doen... kun je daar toch ook je vraagtekens bij stellen. Wat heb je dan inderdaad aan een oppervlakkig tekstje, foto of een krabbel wat een soort schijnvriendschap suggereert. Versterkt dat niet juist het gevoel van geen echt contact hebben?
Ik vond internet in de begintijd wel heel spannend maar nu het echt een onderdeel van de maatschappij is geworden vind ik het best een treurige gedachte dat veel mensen een computerscherm verkiezen boven werkelijk contact. Hoeveel mensen zijn er niet die verslaafd beginnen te raken? Aan een computerspel, online seks, webwinkelen, doelloos surfen. Het schijnt dat 25% van de mannen via msn chat (op een flirterige manier!) met een andere vrouw dan zijn eigen partner. Zonder dat zij het weet natuurlijk. Dat is toch een verarming van een werkelijke, diepe gevoelsband?
Ik was in het begin wel enthousiast, schreef me in bij online netwerken, msn, datingsites. Ook het medium email vond ik eerst heel handig. Maar ik begin er van terug te komen.
De internet-contacten hebben toch een soort van oppervlakkigheid. Behalve dan hier op het forum omdat je (anoniem!) je ziel en zaligheid opschrijft. En de mensen om wie het werkelijk gaat weten je toch wel te vinden.
En als ze dat niet doen... kun je daar toch ook je vraagtekens bij stellen. Wat heb je dan inderdaad aan een oppervlakkig tekstje, foto of een krabbel wat een soort schijnvriendschap suggereert. Versterkt dat niet juist het gevoel van geen echt contact hebben?
Ik vond internet in de begintijd wel heel spannend maar nu het echt een onderdeel van de maatschappij is geworden vind ik het best een treurige gedachte dat veel mensen een computerscherm verkiezen boven werkelijk contact. Hoeveel mensen zijn er niet die verslaafd beginnen te raken? Aan een computerspel, online seks, webwinkelen, doelloos surfen. Het schijnt dat 25% van de mannen via msn chat (op een flirterige manier!) met een andere vrouw dan zijn eigen partner. Zonder dat zij het weet natuurlijk. Dat is toch een verarming van een werkelijke, diepe gevoelsband?
vrijdag 17 augustus 2007 om 14:01
Is die tijd dat je gewoon aanbelde bij iemand er wel ooit geweest? Voor zover ik weet: niet of nauwelijks. In Nederland wordt of werd je altijd geacht van tevoren op te bellen, ook 25 jaar geleden al. Ikzelf ging wel onverwacht bij mensen langs, maar ik had dan ook geen telefoon - dat was toen al zo uitzonderlijk dat ik er veel commentaar op kreeg. In boeken over het eind van de 19de eeuw (voor de telefoon algemeen werd) lees ik, dat mensen een bode stuurden met een briefje om hun komst aan te kondigen, of dat de post twee keer per dag bezorgd werd.
Natuurlijk is het leuk als mensen spontaan langskomen. Maar dat dat in Nederland niet gebeurt, of not done is, ligt mijns inziens niet aan digitale media, maar aan de overvolle agenda van jan en alleman. "Vroegah" moesten mensen niet zoveel. Toen ik jong was, hoefde je bijvoorbeeld echt niet 3 x per week naar de sportschool... (Wel 1 x per week naar de kerk, maar daar kwam je nog eens iemand tegen om spontaan mee koffie te gaan drinken
vrijdag 17 augustus 2007 om 14:03
Ik vraag me ook af of er toen er rooksignalen werden uitgevonden , of postduiven voor het eerst werden ingezet , er net zo veel huwelijken op de klippen liepen als toen "MEN "massaal mns en chatsites ontdekte.... Sommige dingen zijn absoluut wel handig en ik msn graag ( zou minder snel / niet iemand bellen voor een praatje klets die ik helemaal niet ken, ...maar msn vind ik dan weer heel laagdrempelig )
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 17 augustus 2007 om 14:06
Maar dan ga je ervan uit dat die mensen zonder computer wel 'werkelijk' (face to face) contact zouden hebben. En dat is allerminst waar. Ik denk dat veel mensen die nu via de computer lotgenoten, aanspraak, vrienden vinden, voor de komst van internet veel geisoleerder waren. Dat het vaak kiezen is tussen kletsen via de computer of helemaal niet kletsen. Voor de komst van het web stonden de kranten immers vol met contactadvertenties, niet alleen voor relaties maar ook voor vriendschap.
vrijdag 17 augustus 2007 om 14:06
Vroeger ging ik wel spontaan overal langs , of kwamen mensen spontaan naar ons......... tegenwoordig heeft iedereen in mijn vrienden/kennissenkring kinderen , die ook weer overal heen moeten , zijn alle moeders minimaal parttime aan het werk , lijkt het ook wel een beetje "not done " om onaangekondigd voor de deur te staan.... ik vind en vond het heerlijk als mensen spontaan aan komen waaien.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 17 augustus 2007 om 17:54
Ik heb zelf via Hyves een oude vriendin teruggevonden en ook weer wat mee afgesproken. Voor mij juist leuk. Eerlijk, ik zit niet te wachten op mensen die spontaan bij mij langs willen komen, niet omdat ik het te druk heb, maar ik kan het niet altijd even goed aan, ik heb niet zo'n beste gezondheid. Voor mij is e-mail juist een zegen. Ik heb een telefoonfobie dus ik bel iemand niet zo graag. Als ik dus met iemand wil afspreken, vind ik het juist wel handig als het via de mail kan. Begrijp me goed, voor mij zijn digitale contacten niet een vervanging geworden, eerder een aanvulling. Ik heb nu meer contact met sommige vrienden dan vroeger, juist omdat ik soms even snel kan mailen om te informeren hoe het met iemand gaat en ik spreek juist eerder iets af met iemand IRL omdat voor mij de drempel lager geworden is.
