Lakse houding partner/lang uitslapen

Mijn vriend en ik wonen sinds kort samen, maar lopen wel tegen de nodige problemen aan.
Voor ik bij hem introk, was zijn huis een grote ravage en ook nog eens vervuild. Een van mijn 'harde eisen' was dan dat hij daar wat aan zou doen. Dat is gelukt, het is een heel stuk beter geworden. Leefbaar. Als hij wil, dan kan het blijkbaar wel.

Maar verder blijf ik nog tegen veel dingen aanlopen in onze relatie, waardoor ik mijn twijfels heb of het op de lange termijn wel gaat werken tussen ons.

Op vrije dagen en in vakanties, is er amper tijd om wat leuks samen te ondernemen, want hij slaapt uit tot half 3 in de middag, met uitschieters tot 5u. Ik vind dat echt niet leuk meer, maar als ik er iets van zeg, is meneer verontwaardigd. "Waarom heb je mij niet eerder waker gemaakt?" Nou, omdat ik je partner, en niet je moeder ben!

Met vakanties ben ik degene die alle excursies organiseert en hem uit bed moet slepen, zodat we niet te laat komen. Hij heeft heel veel moeite met opstaan.

Ook heeft hij geen vrienden en nauwelijks contact met familie. Dus alles moet van mij komen. Ik heb hem moeten integreren in mijn vriendennetwerk.

Ik ben in onze relatie altijd degene die het voortouw neemt, anders gebeurt er niks.
Qua werk ben ik een hardwerkende ZZP'er die deels nog de ziektewet zit vanwege zowel somatische als fysieke klachten. Op dit moment ben ik lichamelijkk helemaal uit de running, omdat ik net een zware operatie heb ondergaan. Dus nu moet hij wel het huishouden oppakken, al heb ik daarnaast ook een huishoudelijke hulp ingehuurd. Hij werkt zelf fullltime, maar volgens mij vindt hij zijn werk niet leuk.

Verder is hij geduldig en zorgzaam, en ook best slim, heeft een leuk gevoel voor humor.
Ik kan hem ook niet veranderen vrees ik... Maar ik irriteer mij zo aan dat lakse uitslaap-gedrag. En maar doordrammen dat hij kinderen wil... ik vrees dat hij die verantwoordelijkheid niet eens aankan, als hij al amper voor zichzelf kan zorgen.

S-Groot schreef: ↑

06-01-2024 13:31

De HA heeft haar afgelopen week een verwijzing aangeboden, dus het is blijkbaar niet zo zwart wit als TO dacht.

Ik heb geen verwijzing naar een ggz-instantie, want dat is sowieso kansloos. Wel heeft ze met mij meegedacht over een plan, omdat ik het echt niet meer trek.

Ik heb zelf bijna moeten smeken bij het wijkteam voor hulp, en waarschijnlijk (als het al wordt toegekend) kan ik woonbegeleiding thuis krijgen. Laagdrempelige gesprekken en praktische hulp. Zoals ik ook in mijn vorige woonplaats had en waar ik fijne gesprekken mee had.

Ik ben ook bezig met een klachtenprocedure tegen de ggz-instantie die mij zo in de kou heeft gezet.
Maar dit roept heel veel woede en verdriet op, ik ben emotioneel al ontregeld en als ik alleen al terugdenk aan wat ze mij vorig jaar hebben geflikt, weet ik mezelf geen raad meer met mezelf. Het is 1 psychiater, die een foutieve diagnose heeft gesteld, mij slechts 2x kort heeft gesproken, en eigenlijk heeft gezegd dat er niks aan de hand is, dat ik geen echte eetstoornis heb (ter illustratie: ik heb meerdere keren aan de sondevoeding gelegen in het ziekenhuis en ben 20 kilo lichter geweest, BMI 11/12) en niet suïcidaal ben (ik loop mank door de restschade na een ernstige suicidepoging. Dus de feiten zijn er gewoon, en ik ben razend dat al mijn lijden teniet wordt gedaan. Ze kent mij niet eens, ze weet niet waar ik vandaan kom! En iedereen neemt haar mening klakkeloos aan, want ja, zij is de professional. Zelfs mijn eigen psycholoog was het niet eens, maar zij werd compleet overruled door die dominante psychiater en had hier niets in te zeggen.

Voel me dood ongelukkig, ik heb het idee dat mensen , ook mijn vriend, alleen maar last van mij hebben en dat iedereen beter af is zonder mij.
En loop elke keer vast in die gedachten, en dan slik ik kalmerende pillen die ik via internet bestel of trek een fles wijn leeg. Ik wil daar heel graag hulp voor. Ik weet ook niet of het nu versterkt door de donkere wintermaanden, en de moeilijke decembermaand die ik achter de rug heb en sloten energie heeft gekost.

Ik kreeg gister een heel lief kaartje van mijn vorige psycholoog, waarin ze mij ook bedankte voor mijn inzet, motivatie, en schreef dat ze veel van mij geleerd heeft. Toen voelde ik mij echt zo naar. Want met dat ik ben gaan samenwonen, zijn alle banden met de hulpinstanties (begeleid wonen, ggz) doorgesneden omdat het onder een andere regio valt (op slechts 15 km afstand maar dat maakt blijkbaar niet uit. Ik ben er in elk geval kapot van. Om zo te moeten vechten voor hulp.

Ik weet dat er onderliggend nog heel wat speelt wat ik echt aan had willen pakken met die psycholoog.
En het voelt nu soms heel hopeloos. Tegelijk wil ik niet in slachtofferschap blijven hangen, recht ik mijn rug. Ik mag echt trots zijn hoever ik ben gekomen qua eetstoornis, en ook die ernstige suicidepoging heb ik overleefd al is het met forse restschade. Ik wil echt een voorbeeld zijn voor anderen in de toekomst, en wil een opleiding tot ervaringsdeskundige doen als ik zelf steviger sta. Mijn hart gaat heel erg uit naar mensen aan de rand van de samenleving.

En die klacht...die ga ik volgende week indienen als dat mentaal lukt..

Dank voor je reactie. Ja, rot is het zeker. Ik weet niet hoe lang ik dit nog trek, volhoud.

De grote ggz instellingen zijn wel regio-gebonden helaas.
Woon je in Zwolle, dan heb je Dimence, voor Ede/Nijmegen e.d Pro Persona, voor Amersfoort, Ermelo e.d. GGZ Centraal, voor Utrecht Altrecht, voor Friesland GGZ Friesland.

Ja...heel triest! Gelukkig zie ik in de media ook steeds meer aandacht hiervoor. Laatst stond nog een heel verhaal in NRC over een man die ze ook hebben laten creperen. Zwaar alcoholverslaafd en gestikt in eigen braaksel.