Relaties
alle pijlers
Lakse houding partner/lang uitslapen
vrijdag 29 december 2023 om 12:40
Mijn vriend en ik wonen sinds kort samen, maar lopen wel tegen de nodige problemen aan.
Voor ik bij hem introk, was zijn huis een grote ravage en ook nog eens vervuild. Een van mijn 'harde eisen' was dan dat hij daar wat aan zou doen. Dat is gelukt, het is een heel stuk beter geworden. Leefbaar. Als hij wil, dan kan het blijkbaar wel.
Maar verder blijf ik nog tegen veel dingen aanlopen in onze relatie, waardoor ik mijn twijfels heb of het op de lange termijn wel gaat werken tussen ons.
Op vrije dagen en in vakanties, is er amper tijd om wat leuks samen te ondernemen, want hij slaapt uit tot half 3 in de middag, met uitschieters tot 5u. Ik vind dat echt niet leuk meer, maar als ik er iets van zeg, is meneer verontwaardigd. "Waarom heb je mij niet eerder waker gemaakt?" Nou, omdat ik je partner, en niet je moeder ben!
Met vakanties ben ik degene die alle excursies organiseert en hem uit bed moet slepen, zodat we niet te laat komen. Hij heeft heel veel moeite met opstaan.
Ook heeft hij geen vrienden en nauwelijks contact met familie. Dus alles moet van mij komen. Ik heb hem moeten integreren in mijn vriendennetwerk.
Ik ben in onze relatie altijd degene die het voortouw neemt, anders gebeurt er niks.
Qua werk ben ik een hardwerkende ZZP'er die deels nog de ziektewet zit vanwege zowel somatische als fysieke klachten. Op dit moment ben ik lichamelijkk helemaal uit de running, omdat ik net een zware operatie heb ondergaan. Dus nu moet hij wel het huishouden oppakken, al heb ik daarnaast ook een huishoudelijke hulp ingehuurd. Hij werkt zelf fullltime, maar volgens mij vindt hij zijn werk niet leuk.
Verder is hij geduldig en zorgzaam, en ook best slim, heeft een leuk gevoel voor humor.
Ik kan hem ook niet veranderen vrees ik... Maar ik irriteer mij zo aan dat lakse uitslaap-gedrag. En maar doordrammen dat hij kinderen wil... ik vrees dat hij die verantwoordelijkheid niet eens aankan, als hij al amper voor zichzelf kan zorgen.
Voor ik bij hem introk, was zijn huis een grote ravage en ook nog eens vervuild. Een van mijn 'harde eisen' was dan dat hij daar wat aan zou doen. Dat is gelukt, het is een heel stuk beter geworden. Leefbaar. Als hij wil, dan kan het blijkbaar wel.
Maar verder blijf ik nog tegen veel dingen aanlopen in onze relatie, waardoor ik mijn twijfels heb of het op de lange termijn wel gaat werken tussen ons.
Op vrije dagen en in vakanties, is er amper tijd om wat leuks samen te ondernemen, want hij slaapt uit tot half 3 in de middag, met uitschieters tot 5u. Ik vind dat echt niet leuk meer, maar als ik er iets van zeg, is meneer verontwaardigd. "Waarom heb je mij niet eerder waker gemaakt?" Nou, omdat ik je partner, en niet je moeder ben!
Met vakanties ben ik degene die alle excursies organiseert en hem uit bed moet slepen, zodat we niet te laat komen. Hij heeft heel veel moeite met opstaan.
Ook heeft hij geen vrienden en nauwelijks contact met familie. Dus alles moet van mij komen. Ik heb hem moeten integreren in mijn vriendennetwerk.
Ik ben in onze relatie altijd degene die het voortouw neemt, anders gebeurt er niks.
Qua werk ben ik een hardwerkende ZZP'er die deels nog de ziektewet zit vanwege zowel somatische als fysieke klachten. Op dit moment ben ik lichamelijkk helemaal uit de running, omdat ik net een zware operatie heb ondergaan. Dus nu moet hij wel het huishouden oppakken, al heb ik daarnaast ook een huishoudelijke hulp ingehuurd. Hij werkt zelf fullltime, maar volgens mij vindt hij zijn werk niet leuk.
Verder is hij geduldig en zorgzaam, en ook best slim, heeft een leuk gevoel voor humor.
Ik kan hem ook niet veranderen vrees ik... Maar ik irriteer mij zo aan dat lakse uitslaap-gedrag. En maar doordrammen dat hij kinderen wil... ik vrees dat hij die verantwoordelijkheid niet eens aankan, als hij al amper voor zichzelf kan zorgen.
zaterdag 30 december 2023 om 19:11
Ik val een beetje tussen wal en schip. Ik ben qua IQ slimmer dan mijn oud-groepsgenoten, die gemiddeld gezien een verstandelijke beperking hadden. Wat dat betreft, was ik: te goed. Ook was ik in staat om regelmaat aan te brengen in mijn leven ook sociale contacten of hobby's buiten de woongroep aan te gaan. Dus ook: te goed, want voor de meeste groepsgenoten was het sociale netwerk/hun leven bepaald door die hele woongroep. Komt misschien ook omdat het evangelisch was, er werden Bijbelstudies gegeven. De woongroep werd gerund door een zwemjuf en iemand die in een fabriek had gewerkt, en ik was ook iets te kritisch daarop, eerlijk gezegd. Desondanks zijn het mensen die echt vanuit hun hart hun werk doen.Fleur48 schreef: ↑30-12-2023 17:36Sorry, je spreekt jezelf erg tegen. Eerst was je ‘te goed’ voor begeleid wonen en nu was je problematiek te complex.
Eerst was je het niet eens met je diagnoses en nu zijn ze geschrapt. Diagnoses worden niet geschrapt trouwens.
Je zegt dat je geen psycholoog nodig hebt, maar problemen die je op een rijtje hebt gezet in een van je laatste betichten en waar je aan wilt werken kun je echt niet oplossen zonder begeleiding van een psycholoog.
Mijn problematiek, die was te complex. Ernstige en chronische suicidaliteit, en ook nog een ernstige eetstoornis.
Dus te goed qua sociaal functioneren, te slecht qua problematiek. Begrijp je nu deze ogenschijnlijke tegenstelling wat beter? Het is voor mezelf ook heel frustrerend. Zelfinzichten heb ik opgedaan, door therapie, maar vooral door tegenslagen in het dagelijks leven. Qua intelligentie is er volgens mij niet veel mis met mij, behalve dat ik een disharmonisch IQ-profiel heb.
In mijn geval zijn al mijn diagnoses wel degelijk geschrapt. Of nou ja: ze zijn herlabeld tot 1 nieuwe stoornis. Zo staat het letterlijk in de ontslagbrief. Met bepaalde diagnoses die ik eerst had, was ik het trouwens wel eens, zoals ernstige eetstoornis en dysthyme stoornis. Maar ook deze 'bestaan' blijkbaar niet meer, ja, ik was er ook verbaasd over. De manier waarop dat is gegaan al helemaal. Er is geen diagnostiek gedaan, ze zijn puur uitgegaan op dossierkennis.
Aan mijn laatste psycholoog heb ik veel gehad. Maar ik ben enorm beschadigd door dwangopnames, waarbij ik om de haverklap in de separeer werd opgesloten, puur om gehoorzaamheid af te dwingen. En zelf mijn ontlasting moest schoonmaken, voordat ik de separeer mocht verlaten. Dit was pure vernedering. Ik kan wel zeggen dat ik door die dwangopnames en door die laatste diagnose, waarover geen woord met mij gesproken is, zelfs geen uitleg of onderbouwing, mijn vertrouwen in de hulpverlening een flinke deuk heeft opgelopen.
In de ontslagbrief worden behandelaren zelfs gewaarschuwd voor mij, omdat ze 'op dreigen te gaan in reddersfantasieen'.
Gevolg is dat ik geen hulp meer durf te vragen. Als een potentiële behandelaar dit onder ogen zit, wil hij/zij z'n vingers daar niet aan branden.
Daarbij vlamt de suicidaliteit nogal eens op in moeilijke tijden. En dat is ook al exclusiecriterium. Waardoor ik overgeleverd ben aan een grote ggz-instelling, die mij sowieso niet in behandeling gaat nemen, puur en alleen om die diagnose.
zaterdag 30 december 2023 om 19:12
zaterdag 30 december 2023 om 19:13
Ja, ik heb hulp voor concrete en praktische begeleiding aangevraagd, daarvoor heb ik volgende week een intake met het Wijkteam.
Dat kan gelukkig nog wel, dat staat los van mijn diagnose. Ik ben trouwens ook bezig met een traject voor een second opinion, waardoor er wel een diagnose is gesteld.
zaterdag 30 december 2023 om 19:24
Soms zijn er diagnose waarbij je idd na diagnose en psycho-educatie geen andere hulptrajecten voor zijn. Omdat er naast kennis en inzicht bar weinig aan te doen is.
Maar als er co-morbiteiten zijn...zeg door die aandoening heb je toch last van dingen als angst, depressies, niet goed voor jezelf kunnen zorgen ect, dan kunnen die co-morbiteiten prima bekeken en behandeld worden, dus terug naar de ha of je laatste hulpverlener/instantie en dit bespreken.
Maar als er co-morbiteiten zijn...zeg door die aandoening heb je toch last van dingen als angst, depressies, niet goed voor jezelf kunnen zorgen ect, dan kunnen die co-morbiteiten prima bekeken en behandeld worden, dus terug naar de ha of je laatste hulpverlener/instantie en dit bespreken.
Jaja.
zondag 31 december 2023 om 15:10
Ik denk dat de behandelmethoden in zijn algemeenheid op een gegeven moment gewoon ‘op’ zijn. Als alles al geprobeerd is en niets slaat aan of het beklijft niet dan houd het gewoon op.
Dan word er niet meer ingezet op herstel maar op kwaliteit van leven met acceptatie van de beperkingen. Bijvoorbeeld door ambulante begeleiding en/of medicatie.
zondag 31 december 2023 om 15:20
Dan is de diagnose niet de bepalende factor zoals TO beweert.Fleur48 schreef: ↑31-12-2023 15:10Ik denk dat de behandelmethoden in zijn algemeenheid op een gegeven moment gewoon ‘op’ zijn. Als alles al geprobeerd is en niets slaat aan of het beklijft niet dan houd het gewoon op.
Dan word er niet meer ingezet op herstel maar op kwaliteit van leven met acceptatie van de beperkingen. Bijvoorbeeld door ambulante begeleiding en/of medicatie.
zondag 31 december 2023 om 17:47
Inderdaad. De enige diagnose waarbij ik me zou kunnen voorstellen dat ze dit beweren is NPS. Maar zelfs dan is het niet puur op de diagnose dat ze vinden dat er geen behandeling is maar zal dat alsnog op de resultaten zijn.
dinsdag 2 januari 2024 om 13:56
Op bepaalde vlakken gaat het stukken beter.Fleur48 schreef: ↑31-12-2023 15:10Ik denk dat de behandelmethoden in zijn algemeenheid op een gegeven moment gewoon ‘op’ zijn. Als alles al geprobeerd is en niets slaat aan of het beklijft niet dan houd het gewoon op.
Dan word er niet meer ingezet op herstel maar op kwaliteit van leven met acceptatie van de beperkingen. Bijvoorbeeld door ambulante begeleiding en/of medicatie.
Ik had twintig kilo ondergewicht als gevolg van ernstige anorexia, maar zit nu op een gezond gewicht. Eetgestoorde gedachten heb ik nog wel, maar ik handel er meestal niet meer naar.
Doordat ik zoveel wisselingen van hulpverleners heb gehad, weet eigenlijk niemand waar ik vandaan kom.
Alleen ik. Ik heb heel veel gehad aan Human Concern, waar ze werken met professionele nabijheid en ervaringsprofessionals. Het duurde jaren na de behandeling voor het daadwerkelijk beter ging, en ik het geleerde toe kan passen.
Ook beleef ik momenten van geluk, ze zijn alleen wel schaars. Maar die dhysthyme stoornis, daar herken ik mij niet meer in.
Mijn drukke gedrag/gedachtesprongen schaar ik niet onder ADHD, maar het feit dat ik mezelf overvraag en 'doordraai' in mijn hoofd.
Verder had ik de diagnoses borderline, maar daar herken ik helaas nog wel bepaalde elementen in. Vooral de stemmingswisselingen, automutilatie, suicidaal gedrag en moeite met dingen volhouden, problemen met langdurige vriendschappen. Al vlieg ik minder vaak uit de bocht, ik zou er wel aan willen werken. Ik was begonnen met schematherapie, maar toen ging ik verhuizen en mijn therapeut stopte ermee.
dinsdag 2 januari 2024 om 13:58
Ik moest er even op googlen hoor, maar het is dus narcistische persoonlijkheidsstoornis.
Nou.. daar herken ik niks in, ik heb eerder een laag, dan een 'opgeblazen' gevoel van eigenwaarde.
dinsdag 2 januari 2024 om 13:58
Ravena schreef: ↑02-01-2024 13:56Op bepaalde vlakken gaat het stukken beter.
Ik had twintig kilo ondergewicht als gevolg van ernstige anorexia, maar zit nu op een gezond gewicht. Eetgestoorde gedachten heb ik nog wel, maar ik handel er meestal niet meer naar.
Doordat ik zoveel wisselingen van hulpverleners heb gehad, weet eigenlijk niemand waar ik vandaan kom.
Alleen ik. Ik heb heel veel gehad aan Human Concern, waar ze werken met professionele nabijheid en ervaringsprofessionals. Het duurde jaren na de behandeling voor het daadwerkelijk beter ging, en ik het geleerde toe kan passen.
Ook beleef ik momenten van geluk, ze zijn alleen wel schaars. Maar die dhysthyme stoornis, daar herken ik mij niet meer in.
Mijn drukke gedrag/gedachtesprongen schaar ik niet onder ADHD, maar het feit dat ik mezelf overvraag en 'doordraai' in mijn hoofd.
Verder had ik de diagnoses borderline, maar daar herken ik helaas nog wel bepaalde elementen in. Vooral de stemmingswisselingen, automutilatie, suicidaal gedrag en moeite met dingen volhouden, problemen met langdurige vriendschappen. Al vlieg ik minder vaak uit de bocht, ik zou er wel aan willen werken. Ik was begonnen met schematherapie, maar toen ging ik verhuizen en mijn therapeut stopte ermee.
Waarom heb je je in je nieuwe woonplaats niet weer aangemeld? Dan was je nu waarschijnlijk wel door je wachttijd heen.
dinsdag 2 januari 2024 om 13:59
Wat mij betreft ook niet hoor. Diagnoses kunnen wat dat betreft enorm beperkend zijn.
Maar in de ontslagbrief stond dat er met mijn diagnose X geen behandelmogelijkheden zijn.
That's it. Maar ik ben bezig met een second opinion. Ik herken mij er niet in, en mijn omgeving (ouders, vriend, vriendinnen, kennissen) al evenmin.
dinsdag 2 januari 2024 om 13:59
Ik ken geen andere diagnose waar geen behandeling voor zou zijn. Dus dan zou het eerder neerkomen op dat ze vonden dat je niet te behandelen was door je gedrag en niet door je diagnose an sich.
dinsdag 2 januari 2024 om 14:00
Omdat dat niet kon.
De tijdelijke psychiater van de oude ggz heeft contact gehad met de nieuwe ggz over mijn problematiek.
Hulp is gecontraincideerd, beweerde zij.
Dat terwijl ik wel degelijk vastloop. Bovendien ben ik gaan googlen, en blijkt er wel degelijk behandeling mogelijk.
dus het is feitelijk nog eens onjuist ook.
Ik heb een verwijzing aan de huisarts gevraagd, maar die weigerde op grond van de nieuwe diagnose.
Alle deuren gaan dicht.
dinsdag 2 januari 2024 om 14:03
Ik kende deze diagnose ook niet, maar durf hem niet te benoemen, uit angst dat jullie het ook nog eens gaan geloven en ik allemaal nare berichten krijg. Het is in elk geval zeer zelden voorkomend.
dinsdag 2 januari 2024 om 14:11
Ah, dan weet ik hem nu wel gok ik. Kun je dan niet eens op zoek gaan naar een centrum of behandelaar die hierin gespecialiseerd is? Dan kun je vanuit hen mogelijk wel hulp krijgen voor een verwijzing.
dinsdag 2 januari 2024 om 14:12
Ravena schreef: ↑02-01-2024 14:00Omdat dat niet kon.
De tijdelijke psychiater van de oude ggz heeft contact gehad met de nieuwe ggz over mijn problematiek.
Hulp is gecontraincideerd, beweerde zij.
Dat terwijl ik wel degelijk vastloop. Bovendien ben ik gaan googlen, en blijkt er wel degelijk behandeling mogelijk.
dus het is feitelijk nog eens onjuist ook.
Ik heb een verwijzing aan de huisarts gevraagd, maar die weigerde op grond van de nieuwe diagnose.
Alle deuren gaan dicht.
En naar een vrijgevestigde psycholoog/psychiater en het zelf betalen?
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
dinsdag 2 januari 2024 om 17:47
dinsdag 2 januari 2024 om 21:29
Ik heb tot nu toe niets kunnen vinden. Maar ik ben het ook grondig oneens met de diagnose, het doet geen recht aan wie of hoe ik ben, of mijn gedragingen. Er is niet eens aan diagnostiek gedaan.
dinsdag 2 januari 2024 om 22:01
Ik wel hoor, meeste van de neurodivergente aandoening is geen behandeling voor, zo zullen er wel meer aandoeningen of ziektes waar dat voor geldt.
Psycho-educatie en medicatie instellen, als die er zijn en als iemand die wil. En dat is het is dan.
Soms is er dan voor de gevolgen ( depressies en burn-outs en angst of trauma) wel therapie/behandeling nodig. Maar voor bijv. adhd zelf is geen behandeling anders dan diagnose, psycho-educatie van aantal weken en medicatieaanbod.
Jaja.
dinsdag 2 januari 2024 om 22:01
Ik hoop dat je een second opinie kan vragen of anders goede uitleg waarom ze dan aan betreffende aandoening denken.
Jaja.
dinsdag 2 januari 2024 om 22:17
LuciFee2023 schreef: ↑02-01-2024 22:01Ik wel hoor, meeste van de neurodivergente aandoening is geen behandeling voor, zo zullen er wel meer aandoeningen of ziektes waar dat voor geldt.
Psycho-educatie en medicatie instellen, als die er zijn en als iemand die wil. En dat is het is dan.
Soms is er dan voor de gevolgen ( depressies en burn-outs en angst of trauma) wel therapie/behandeling nodig. Maar voor bijv. adhd zelf is geen behandeling anders dan diagnose, psycho-educatie van aantal weken en medicatieaanbod.
Dat er lang niet altijd genezing mogelijk is is iets anders, maar als jij een diagnose krijgt loop je op meerdere vlakken vast en dan kun je therapie krijgen om daar mee om te leren gaan. Niet alleen psycho-educatie.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
