Relaties
alle pijlers
Lust vs liefde, jullie mening graag!
dinsdag 24 juli 2007 om 13:53
Hallo mensen,
Daar ben ik weer. Ik ben er weer in geslaagd een probleem te vinden!
Graag jullie mening over het volgende. Ik ben vooral heel benieuwd wat de mannen hiervan vinden, maar luister ook graag naar de dames!
Ik heb sinds een jaar een relatie met een man die mij volledig mezelf laat zijn, maar die zelf ook wat ruimte nodig heeft. We hebben door bepaalde omstandigheden (lang verhaal) al heel vroeg in de relatie moeten uitspreken tegen elkaar of we van plan waren dit een relatie te laten worden i.p.v. een kort avontuurtje. Sinds een aantal maanden wonen we ook samen. Dit is voor hem de eerste keer, al met al zijn we al vrij snel behoorlijk zeker van elkaar, al vrij snel serieus geworden. Dit terwijl we allebei tot op dat moment vrijwel alleen korte vooral op sex gerichte relaties en avontuurtjes gewend waren. Genietend van het zelfvertrouwen dat we er van kregen, maar stiekem toch ook wel verlangend naar iemand die meer in je zag dan alleen een goed potje sex. Door de omstandigheden en natuurlijk omdat we het fijn hebben samen, zitten we nu ineens zomaar in zo'n veilige relatie. Je zou zeggen: dit is het!
Alleen nu is ons sexleven een klein probleem aan het worden...
Ik heb zowieso een vrij hoog libido, maar dat van hem is wel heel erg laag. Althans, richting mij. We hebben er onlangs een (veel te) eerlijk gesprek over gevoerd, waaruit eigenlijk bleek dat hij gewoon niet vaak opgewonden wordt van mij. Hij zou dat maar een paar keer per maand ervaren en het de rest van de tijd voor mij doen. Dit komt uiteraard de kwaliteit niet echt ten goede en mijn zelfvertrouwen ook niet. Zo kwamen wij in dat gesprek terecht. Ik vroeg hem of hij mijn lijf fan niet aantrekkelijk vond of dat hij me niet mooi vond. Dat was niet het geval, hij realiseerde zich heel goed dat hij een mooie, sexy vrouw had. Hij had alleen nooit meer dat gevoel van het elkaar op willen vreten, bijna nooit meer de behoefte met me te vrijen, kon het niet opbrengen zich op mijn hele lichaam te richten tijdens de sex en voelde ook niet de behoefte me eens op een vreemde plek of tijdstip te " grijpen". Dit terwijl hij dat met de dames voor mij altijd wel deed! Bij hen toonde hij wel initiatief! Dit voelde ik natuurlijk al maanden aan, waardoor ik ook niet meer de verleidelijke, zelfverzekerde sexy vrouw durf te zijn die ik ooit was.
Wat is dit?! Want hij wil graag verder met mij, ziet mij als degene met wie hij zn leven wil delen, maar mist natuurlijk zijn oude leven ook: het leven met spanning, jagen en opwindende sex. Hetzelfde geldt voor mij. Hierdoor krijgen we allebei gedachten als: voor hoe lang is dit leuk? Voel ik wel genoeg voor de ander? Mis ik niets? Kunnen we dit samen oplossen of moet ik het buiten de deur zoeken?
We hebben nu de afspraak dat we het elkaar gunnen af en toe eens vrijblijvend met een ander te zoenen. Zodat het niet voelt alsof we al vast zitten voor de rest van ons leven.
Wat denken jullie? Is dit een kwestie van gewoon niet genoeg sexuele aantrekkingskracht, een kwestie van vrienden worden ipv partners? Of denken jullie dat dit te maken heeft met het feit dat we de lust niet samen kunnen zien met de liefde? Omdat we allebei nog nooit zo snel zoveel zekerheid hebben ervaren? Dat de zekerheid een moodkiller is? Dat we ons veilige, geliefde maatje niet durven/kunnen zien als aantrekkelijk sexueel een opwindend?
Bedankt voor het lezen. Ik kijk uit naar jullie gedachten hierover.
Kus,
Rozemarijn
Daar ben ik weer. Ik ben er weer in geslaagd een probleem te vinden!
Graag jullie mening over het volgende. Ik ben vooral heel benieuwd wat de mannen hiervan vinden, maar luister ook graag naar de dames!
Ik heb sinds een jaar een relatie met een man die mij volledig mezelf laat zijn, maar die zelf ook wat ruimte nodig heeft. We hebben door bepaalde omstandigheden (lang verhaal) al heel vroeg in de relatie moeten uitspreken tegen elkaar of we van plan waren dit een relatie te laten worden i.p.v. een kort avontuurtje. Sinds een aantal maanden wonen we ook samen. Dit is voor hem de eerste keer, al met al zijn we al vrij snel behoorlijk zeker van elkaar, al vrij snel serieus geworden. Dit terwijl we allebei tot op dat moment vrijwel alleen korte vooral op sex gerichte relaties en avontuurtjes gewend waren. Genietend van het zelfvertrouwen dat we er van kregen, maar stiekem toch ook wel verlangend naar iemand die meer in je zag dan alleen een goed potje sex. Door de omstandigheden en natuurlijk omdat we het fijn hebben samen, zitten we nu ineens zomaar in zo'n veilige relatie. Je zou zeggen: dit is het!
Alleen nu is ons sexleven een klein probleem aan het worden...
Ik heb zowieso een vrij hoog libido, maar dat van hem is wel heel erg laag. Althans, richting mij. We hebben er onlangs een (veel te) eerlijk gesprek over gevoerd, waaruit eigenlijk bleek dat hij gewoon niet vaak opgewonden wordt van mij. Hij zou dat maar een paar keer per maand ervaren en het de rest van de tijd voor mij doen. Dit komt uiteraard de kwaliteit niet echt ten goede en mijn zelfvertrouwen ook niet. Zo kwamen wij in dat gesprek terecht. Ik vroeg hem of hij mijn lijf fan niet aantrekkelijk vond of dat hij me niet mooi vond. Dat was niet het geval, hij realiseerde zich heel goed dat hij een mooie, sexy vrouw had. Hij had alleen nooit meer dat gevoel van het elkaar op willen vreten, bijna nooit meer de behoefte met me te vrijen, kon het niet opbrengen zich op mijn hele lichaam te richten tijdens de sex en voelde ook niet de behoefte me eens op een vreemde plek of tijdstip te " grijpen". Dit terwijl hij dat met de dames voor mij altijd wel deed! Bij hen toonde hij wel initiatief! Dit voelde ik natuurlijk al maanden aan, waardoor ik ook niet meer de verleidelijke, zelfverzekerde sexy vrouw durf te zijn die ik ooit was.
Wat is dit?! Want hij wil graag verder met mij, ziet mij als degene met wie hij zn leven wil delen, maar mist natuurlijk zijn oude leven ook: het leven met spanning, jagen en opwindende sex. Hetzelfde geldt voor mij. Hierdoor krijgen we allebei gedachten als: voor hoe lang is dit leuk? Voel ik wel genoeg voor de ander? Mis ik niets? Kunnen we dit samen oplossen of moet ik het buiten de deur zoeken?
We hebben nu de afspraak dat we het elkaar gunnen af en toe eens vrijblijvend met een ander te zoenen. Zodat het niet voelt alsof we al vast zitten voor de rest van ons leven.
Wat denken jullie? Is dit een kwestie van gewoon niet genoeg sexuele aantrekkingskracht, een kwestie van vrienden worden ipv partners? Of denken jullie dat dit te maken heeft met het feit dat we de lust niet samen kunnen zien met de liefde? Omdat we allebei nog nooit zo snel zoveel zekerheid hebben ervaren? Dat de zekerheid een moodkiller is? Dat we ons veilige, geliefde maatje niet durven/kunnen zien als aantrekkelijk sexueel een opwindend?
Bedankt voor het lezen. Ik kijk uit naar jullie gedachten hierover.
Kus,
Rozemarijn
dinsdag 24 juli 2007 om 14:09
Tjonge, ik vind dit nogal wat. Misschien helpt de afspraak om met anderen te mogen zoenen om wat lucht aan de zaak te geven. Als het dan maar wel én én wordt en niet óf. Ik ben bang dat het daar misschien wel op uit zal draaien.
Ik heb zelf niks tegen open relaties, maar dan moet de basis wel goed ziten en dat is toch wel dat je voor elkaar op 1 staat, ook wat betreft sexyness. Ik ben bang dat hij zich met deze afspraak niet méér op jou zal richten dan voorheen, waardoor jij je dus dubbel bedrogen voelt.
dinsdag 24 juli 2007 om 14:12
allereerst kan zo'n gesprek tussen jullie natuurlijk nooit te eerlijk zijn.
Ikzelf zou het vreselijk vinden als mijn partner zou zeggen dat ie niet meer seksueel opgewonden van me raakt.
Van mijn relaties uit het verleden heb ik 1 ding geleerd, als het seksueel niet goed zit, dan zitten er meerdere dingen niet goed.
Wat hebben jullie eigenlijk afgesproken toen jullie moesten uitspreken of het een sexrelatie of een 'echte' relatie ging worden? dat begrijp ik niet helemaal. Jullie wonen nu samen, is dat omdat je echt meer voor elkaar voelt of is dat er zo ingeslopen omdat het makkelijk was?
de oplossing om nu maar wat met anderen te zoenen zou niet mijn oplossing zijn, maar dat is iets tussen jullie.
Ik zou bij mezelf goed nagaan wat je nu eigenlijk verwacht van deze relatie en waar je jezelf over een jaartje of twee ziet met hem....
Succes in ieder geval!
Ikzelf zou het vreselijk vinden als mijn partner zou zeggen dat ie niet meer seksueel opgewonden van me raakt.
Van mijn relaties uit het verleden heb ik 1 ding geleerd, als het seksueel niet goed zit, dan zitten er meerdere dingen niet goed.
Wat hebben jullie eigenlijk afgesproken toen jullie moesten uitspreken of het een sexrelatie of een 'echte' relatie ging worden? dat begrijp ik niet helemaal. Jullie wonen nu samen, is dat omdat je echt meer voor elkaar voelt of is dat er zo ingeslopen omdat het makkelijk was?
de oplossing om nu maar wat met anderen te zoenen zou niet mijn oplossing zijn, maar dat is iets tussen jullie.
Ik zou bij mezelf goed nagaan wat je nu eigenlijk verwacht van deze relatie en waar je jezelf over een jaartje of twee ziet met hem....
Succes in ieder geval!
dinsdag 24 juli 2007 om 14:17
Lastig.. misschien moet je de intimiteit wat terugdraaien en meer afstand nemen, kijken wat er gebeurt. Misschien zoekt hij dan weer toenadering. Ik zou met anderen zoenen geen stimulans vinden eigenlijk. Schiet een beetje het doel voorbij, en als jullie dat beiden niet erg vinden.. zijn jullie dan niet een beetje teveel 'vrienden'?
dinsdag 24 juli 2007 om 14:20
Thanx voor je reactie.
Precies. Jij beschrijft mijn angst. Daarom probeer ik ook te bepalen of het feit dat ik op een bepaalde manier niet meer aantrekkelijk voor hem ben, voortkomt uit het feit dat er op mij niet meer gejaagd hoeft te worden en ik hem te veel "vastleg" of dat het voortkomt uit het feit dat ik simpelweg lichamelijk niet zijn tiepe ben.
Ik vraag me daarom ook af om iemand van jullie dit eens zo heeft ervaren of ervaart? Vanuit zijn standpunt dan?
PS: ik ben volgens mij helemaal niet niet-sexy! Heb maat 40, cup C, ben lang en heb een goeie kop met lang haar. Lig verder ook prima in de markt... Ook bij de dames.
PPS: hoe kan het dat ik zelf ook niet de femme fatale durf uit te hangen bij hem?
Precies. Jij beschrijft mijn angst. Daarom probeer ik ook te bepalen of het feit dat ik op een bepaalde manier niet meer aantrekkelijk voor hem ben, voortkomt uit het feit dat er op mij niet meer gejaagd hoeft te worden en ik hem te veel "vastleg" of dat het voortkomt uit het feit dat ik simpelweg lichamelijk niet zijn tiepe ben.
Ik vraag me daarom ook af om iemand van jullie dit eens zo heeft ervaren of ervaart? Vanuit zijn standpunt dan?
PS: ik ben volgens mij helemaal niet niet-sexy! Heb maat 40, cup C, ben lang en heb een goeie kop met lang haar. Lig verder ook prima in de markt... Ook bij de dames.
PPS: hoe kan het dat ik zelf ook niet de femme fatale durf uit te hangen bij hem?
dinsdag 24 juli 2007 om 14:30
Je schrijft dat jullie beiden geen lange relatie gehad hebben/gewend zijn.
Dat betekent waarschijnlijk dat jullie nooit lang genoeg met een ander zijn geweest om te ervaren dat er sleur kan ontstaan en dat je daar je best voor moet doen om dat weg te krijgen.
Niet zitten wachten tot het (vanzelf) over gata, maar echt zelf actie ondernemen en er energie in stoppen om de ander te (blijven) boeien.
Dit is iets waar alle stellen vroeg of laat tegenaan lopen.
Doe je best!!.
Dat betekent waarschijnlijk dat jullie nooit lang genoeg met een ander zijn geweest om te ervaren dat er sleur kan ontstaan en dat je daar je best voor moet doen om dat weg te krijgen.
Niet zitten wachten tot het (vanzelf) over gata, maar echt zelf actie ondernemen en er energie in stoppen om de ander te (blijven) boeien.
Dit is iets waar alle stellen vroeg of laat tegenaan lopen.
Doe je best!!.
dinsdag 24 juli 2007 om 14:39
Op zich snap ik een gedachten wel dat je met elkaar in de loop der jaren vergroeit bent en met elkaar een manier van sex hebt gevonden die heerlijk is maar misschien niet meer spannend in de zin van "onbekend en onvoorspelbaar"'
maar dit gebeurd jullie al na een jaar.
Ik vind het dan moeilijk om te zeggen dat een open relatie geschikt zal zijn voor jullie. Omdat het gevaar ook zit in een vervanging zoeken bij andere ipv een toevoeging bij anderen. Wat men al aangaf, wil je dan nog met elkaar vrijen . Is met elkaar vrijen nog wel leuk en prettig. Of zoek je dat gedeelte bij andere?
Zelf denk ik dat zoiets altijd een toevoeging moet zijn. In de zin dat je morgen ook nog gelukkig kan zijn met zijn tweeen en ook zonder andere een volwaardige relatie zou kunnen hebben. Andere dus niet nodig hebben maar wel kunnen zien als toevoeging op iets dat al goed is.
Want als dat niet zo is en er zou op gegeven moment keuze moeten worden gemaakt, is de keuze dan nog wel voor de relatie waarin je blijkbaar toch iets wezelijks te kort komt? Kun je nog wel terug naar monogamie is het nodig mocht zijn.
Stel dus jezelf die vraag eens. Als het antwoord nee is dan weet je dat andere dus blijkbaar essentieel nodig zijn om de relatie te doen slagen en dat lijkt me een wankele basis. Dan lijkt het me ook dat je bij conflicten niet meer terug kunt naar een relatie die op alleen jullie beide is gebaseerd.
Het moet iets toevoegen en niet invullen. Het moet niet nodig zijn maar een extra op een relatie die in basis al voor 100 % goed is.
maar dit gebeurd jullie al na een jaar.
Ik vind het dan moeilijk om te zeggen dat een open relatie geschikt zal zijn voor jullie. Omdat het gevaar ook zit in een vervanging zoeken bij andere ipv een toevoeging bij anderen. Wat men al aangaf, wil je dan nog met elkaar vrijen . Is met elkaar vrijen nog wel leuk en prettig. Of zoek je dat gedeelte bij andere?
Zelf denk ik dat zoiets altijd een toevoeging moet zijn. In de zin dat je morgen ook nog gelukkig kan zijn met zijn tweeen en ook zonder andere een volwaardige relatie zou kunnen hebben. Andere dus niet nodig hebben maar wel kunnen zien als toevoeging op iets dat al goed is.
Want als dat niet zo is en er zou op gegeven moment keuze moeten worden gemaakt, is de keuze dan nog wel voor de relatie waarin je blijkbaar toch iets wezelijks te kort komt? Kun je nog wel terug naar monogamie is het nodig mocht zijn.
Stel dus jezelf die vraag eens. Als het antwoord nee is dan weet je dat andere dus blijkbaar essentieel nodig zijn om de relatie te doen slagen en dat lijkt me een wankele basis. Dan lijkt het me ook dat je bij conflicten niet meer terug kunt naar een relatie die op alleen jullie beide is gebaseerd.
Het moet iets toevoegen en niet invullen. Het moet niet nodig zijn maar een extra op een relatie die in basis al voor 100 % goed is.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 24 juli 2007 om 14:42
Ja, daar zal het ook mee te maken hebben. Hij geeft ook aan trouwens, dat hij gewoon voor ons kiest en zich ook prima kan beheersen, maar dat hij zich wel afvraagt hoe lang wij dat dan kunnen volhouden. Ik ben het met hem eens. Daarnaast zijn wij zowieso niet een stel met standaard-relatie-regels. Wij hechten er een groot belang aan om de ander zichzelf te laten zijn. En we zijn er allebei door de jaren heen achter gekomen dat tot je tachtigste monogaam zijn niet echt heel realistisch is. We denken er ook voorzichtig aan hoe wij dat zelf kunnen gaan invullen. Ik las net op het topic van iemand die vreemd is gegaan, dat het avontuurtje er wel voor zorgde dat ze weer zin had in haar eigen partner. Misschien wijken wij af van het standaard-koppel: willen we graag een monogaam, gelukkig koppel zijn, maar weten we eigenlijk wel dat dat niet bij ons past... Ik weet niet of ik nu verdrietig moet zijn omdat zijn gevoelens niet zo zijn zoals "het hoort" of blij omdat ik vermoed dat vele mannen denken als hij, maar de mijne er eerlijk over is. Eigenlijk deel ik zijn overtuigingen, maar door mijn eigen verleden (jaloezie, oneerlijkheid, verlatingsangst) en de mening van de maatschappij over hoe een relatie hoort te zijn, durf ik het niet aan. Natuurlijk ben ik ook bang dat wij gewoon niet bij elkaar horen.... maar kan het misschien ook juist het tegenovergestelde zijn? Dat we juist goed bij elkaar passen?
XXX
XXX
dinsdag 24 juli 2007 om 15:02
Ik zou zeggen: zoek geen problemen die er niet zijn. Houd je niet teveel bezig met wat moet en hoort (je hebt zelf al het idee dat dat toch niet bij jullie past); Wat in ieder geval een heel positief punt is, is dat alles gewoon bespreekbaar is. Dat lijkt mij een prima uitgangspunt om samen je relatie en sexleven gestalte te geven op een manier die bij je past. Ja en hoe dat eruit ziet, zal ws een kwestie zijn van ideeën uitwisselen, eens wat proberen enz., want een goed voorbeeld heb je niet bij de hand.
En verder lijkt me het me ook wel logisch dat de sexbeleving nu anders is dan in de korte lustrelaties. Daar ging het voornamelijk om sex en zodra dat niet meer boeiend was...... einde relatie.
In een liefdesrelatie is sex een onderdeel van het complete pakket.
Juist omdat sex iedere dag kan, wordt het minder dringend en kan het al gauw een ondergeschoven kindje worden.
Misschien gewoon af en toe een afspraak maken?
En verder denk ik dat je de sexy vrouw die je bent moet durven zijn.
En verder lijkt me het me ook wel logisch dat de sexbeleving nu anders is dan in de korte lustrelaties. Daar ging het voornamelijk om sex en zodra dat niet meer boeiend was...... einde relatie.
In een liefdesrelatie is sex een onderdeel van het complete pakket.
Juist omdat sex iedere dag kan, wordt het minder dringend en kan het al gauw een ondergeschoven kindje worden.
Misschien gewoon af en toe een afspraak maken?
En verder denk ik dat je de sexy vrouw die je bent moet durven zijn.
