Relaties
alle pijlers
Mama 2 jaar geleden overleden. Ik mis haar zo...
zondag 9 december 2007 om 12:54
Hoi,
Ruim 2 jaar geleden (november 2005) is mijn moeder zeer onverwacht overleden, Het was een verschrikkelijke periode, temeer omdat ik mijn vader niet ken en ook geen broers en zussen heb. Het verwerken moest ik alleen doen...Tuurlijk, ik sprak er wel over met vrienden en familie, maar niemand voelde exact wat ik voelde.
Een tijd daarna (ik denk bijna aan jaar later) ging het wel weer goed met me. Ik had inmiddels een huisje gevonden en begon aan mijn eerste baan (de dag van mijn afstuderen belandde mijn moeder in het ziekenhuis). Niet kort daarna kreeg ik een vriend.
Alles koek en ei, zo leek het. Uiteraard had ik af en toe wel jankbuien en zag ik het allemaal niet meer zitten. Nog steeds moest ik dat verdriet in mijn eentje verwerken, want eigenlijk snapte niemand hoe ik me voelde. Vrienden wisten niet goed hoe te reageren (allemaal rond de 24-28 jaar) en het was immers al zo'n lange tijd geleden.
De laatste tijd is het op het werk zeer chaotisch, loopt het niet lekker tussen mijn vriend en mij en blijk ik me in een aantal mensen behoorlijk vergist te hebben. Steeds vaker voel ik me verdrietig, kribbig en alleen en heb regelmatig jankbuien.
De enige met wie ik écht mijn gevoelens kon delen, de enige die écht begreep hoe ik me voelde, dat was mijn moeder. De enige met wie ik dus zou kunnen praten over het gemis van mijn moeder, dat is zijzelf....
Eergisteren brak ik weer. Een akkefietje tijdens het uitgaan, waarin ik me echt heel erg heb vergist in 'vrienden' en me ontzettend machteloos voelde, maakte me erg verdrietig. Toen ik thuiskwam lag er een brief op de mat t.a.v 'de erven van'. Dit was de druppel. Ik brak.
Gisteren minstens 20 fotoalbums bekeken, de cd van de uitvaartplechtigheid beluisterd en heel veel tranen gehuild. Mama, ik mis je zo...
We zouden met vriend, zijn ouders en zijn zoon Sinterklaas gaan vieren. Ik wilde niet.Ik had geen zin om te feesten, zonder de enige persoon met wie ik het feest zou willen vieren.
Hij snapt het niet. Hij snapt niet dat ik alleen wil zijn. Dat ik me verschrikkelijk voel als het zogenaamde gezellige feest wordt gevierd, zonder de mensen met wie ik zou willen zijn.
Ik merk dat ik 'boos' word op mensen. Mensen die zich niet willen/ kunnen verdiepen in hoe ik me voel.
Zo graag zou ik willen janken, schreeuwen en vertellen hoe ik me voel, maar het kan niet.
Mama, ik mis je. Heel stoer was ik, maar eigenlijk kan ik niet zonder je.
Zijn er mensen die dit herkennen? Hoe gaan jullie met het verlies om. Hoe verwerken jullie je verdriet. Kan je het bij iemand kwijt?
Mieke
Ruim 2 jaar geleden (november 2005) is mijn moeder zeer onverwacht overleden, Het was een verschrikkelijke periode, temeer omdat ik mijn vader niet ken en ook geen broers en zussen heb. Het verwerken moest ik alleen doen...Tuurlijk, ik sprak er wel over met vrienden en familie, maar niemand voelde exact wat ik voelde.
Een tijd daarna (ik denk bijna aan jaar later) ging het wel weer goed met me. Ik had inmiddels een huisje gevonden en begon aan mijn eerste baan (de dag van mijn afstuderen belandde mijn moeder in het ziekenhuis). Niet kort daarna kreeg ik een vriend.
Alles koek en ei, zo leek het. Uiteraard had ik af en toe wel jankbuien en zag ik het allemaal niet meer zitten. Nog steeds moest ik dat verdriet in mijn eentje verwerken, want eigenlijk snapte niemand hoe ik me voelde. Vrienden wisten niet goed hoe te reageren (allemaal rond de 24-28 jaar) en het was immers al zo'n lange tijd geleden.
De laatste tijd is het op het werk zeer chaotisch, loopt het niet lekker tussen mijn vriend en mij en blijk ik me in een aantal mensen behoorlijk vergist te hebben. Steeds vaker voel ik me verdrietig, kribbig en alleen en heb regelmatig jankbuien.
De enige met wie ik écht mijn gevoelens kon delen, de enige die écht begreep hoe ik me voelde, dat was mijn moeder. De enige met wie ik dus zou kunnen praten over het gemis van mijn moeder, dat is zijzelf....
Eergisteren brak ik weer. Een akkefietje tijdens het uitgaan, waarin ik me echt heel erg heb vergist in 'vrienden' en me ontzettend machteloos voelde, maakte me erg verdrietig. Toen ik thuiskwam lag er een brief op de mat t.a.v 'de erven van'. Dit was de druppel. Ik brak.
Gisteren minstens 20 fotoalbums bekeken, de cd van de uitvaartplechtigheid beluisterd en heel veel tranen gehuild. Mama, ik mis je zo...
We zouden met vriend, zijn ouders en zijn zoon Sinterklaas gaan vieren. Ik wilde niet.Ik had geen zin om te feesten, zonder de enige persoon met wie ik het feest zou willen vieren.
Hij snapt het niet. Hij snapt niet dat ik alleen wil zijn. Dat ik me verschrikkelijk voel als het zogenaamde gezellige feest wordt gevierd, zonder de mensen met wie ik zou willen zijn.
Ik merk dat ik 'boos' word op mensen. Mensen die zich niet willen/ kunnen verdiepen in hoe ik me voel.
Zo graag zou ik willen janken, schreeuwen en vertellen hoe ik me voel, maar het kan niet.
Mama, ik mis je. Heel stoer was ik, maar eigenlijk kan ik niet zonder je.
Zijn er mensen die dit herkennen? Hoe gaan jullie met het verlies om. Hoe verwerken jullie je verdriet. Kan je het bij iemand kwijt?
Mieke
zondag 9 december 2007 om 16:03
Dat is ook wat ik het meeste mis: iemand die álles van je weet, van hoe je vroeger was enzo. Er is niemand die me dat kan vertellen. Heb een broer, maar die band was al niet heel goed, en die band is na de dood van mijn moeder nog slechter geworden. Beetje familie dat ik had, is sinds vorige week eigenlijk ook weg, dankzij bemoeienissen van mijn moeders vriend.
Ik ben blij met mijn dochter, die maakt het gemis iets minder zwaar. Niet minder, maar iets minder zwaar.
Liefs
Ik ben blij met mijn dochter, die maakt het gemis iets minder zwaar. Niet minder, maar iets minder zwaar.
Liefs
zondag 9 december 2007 om 17:19
De situatie ligt hier heel anders maar ik begrijp je gevoel toch heel goed Fleurtje. Door omstandigheden ervaar ik ook op een bepaalde manier dat mijn dochter mijn enige echte familie is. Een hele dikke knuf, het is niet altijd even makkelijk om je zo onthecht te voelen. Ik hoop dat de situatie weer beter voor je wordt.
maandag 10 december 2007 om 18:04
Mieke, het is volkomen normaal dat je zo'n verdriet hebt. Het is nog maar 2 jaar geleden dat je je moeder verloren hebt. Aangezien zij je enige familie was, is de bodem onder jouw leven toen weggeslagen. Weg degene die je onvoorwaardelijk steunt en die van je houdt. Weg al je jeugdherinneringen, de dingen van vroeger. Weg alle geheimen en binnenpretjes die je samen deelt/gedeeld hebt. Voor altijd weg. Ze zitten nog wel in jou, maar dat is een eenzame plek, die je pas beter kunt bereiken als eraan denken niet zoveel pijn meer doet.
Probeer te relativeren als je vrienden niet begrijpen hoe jij je voelt. Het is pas begrijpelijk als je zelf een ouder (of beide, zoals in mijn geval) hebt verloren. Als je dat niet hebt meegemaakt, kun je die pijn en het verlies ook niet begrijpen. De meeste mensen hebben rond hun 30-ste misschien een grootouder verloren, maar dat is anders. Minder intens, iets meer op afstand. Verdrietig, maar dragelijk. Je ouders verliezen en zeker je moeder, is heel anders. Zeker op een leeftijd waarop andere mensen nog volkomen onbezorgd in het leven staan.
Ik weet nog wel dat ik vreselijk pissig ben geweest op een penvriend die allerlei futiliteiten belangrijk vond en zich zat te beklagen. Terwijl ik op mijn 24-ste moest omgaan met de dood van mijn vader, die 64 was. Ik was zo ongelofelijk woest. Maar realiseerde me later dat die penvriend gewoon geen referentiekader had (gelukkig voor hem).
Met het overlijden van mijn moeder (in 2004, in maart 4 jaar geleden) begon voor mij ook datgene wat Fashionvictim zo treffend omschrijft: de periode met je ouders en daarna je leven zonder je ouders. Voor altijd anders, voor altijd geen kind meer van. Nooit meer die specifieke troost die zij je konden geven. Het leven ging door en je bouwt een nieuw leven voor jezelf, een heel ander leven. Ouder, je kijkt anders tegen dingen aan, krijgt meer empathie voor anderen, loopt zelf niet meer weg voor ziekte, dood, ernstige dingen. Omdat je daar al eens doorheen bent gegaan en het hebt overleefd. Soms met moeite en met vallen en opstaan, maar je hebt het overleefd.
Geef jezelf de tijd om te rouwen. Praat als je praten wilt. Met lotgenoten. Op papier. In een praatgroep. Schrijf brieven aan je moeder. Zoek een manier die bij jou past en waar jij wat aan hebt. En beetje bij beetje, stap voor stap, zul je leren om te gaan met je verlies. Soms ga je twee stappen vooruit en weer drie terug, soms zet je twee stappen vooruit en ga je maar één stap terug. Rouwen gebeurt ook met vallen en opstaan. En niemand kan je zeggen wanneer jij klaar bent met het rouwproces en wanneer jij je eigen leven weer leefbaar en leuk gaat vinden. Luister vooral naar jezelf en naar je eigen gevoel Mieke. Ik wens je veel sterkte.
Probeer te relativeren als je vrienden niet begrijpen hoe jij je voelt. Het is pas begrijpelijk als je zelf een ouder (of beide, zoals in mijn geval) hebt verloren. Als je dat niet hebt meegemaakt, kun je die pijn en het verlies ook niet begrijpen. De meeste mensen hebben rond hun 30-ste misschien een grootouder verloren, maar dat is anders. Minder intens, iets meer op afstand. Verdrietig, maar dragelijk. Je ouders verliezen en zeker je moeder, is heel anders. Zeker op een leeftijd waarop andere mensen nog volkomen onbezorgd in het leven staan.
Ik weet nog wel dat ik vreselijk pissig ben geweest op een penvriend die allerlei futiliteiten belangrijk vond en zich zat te beklagen. Terwijl ik op mijn 24-ste moest omgaan met de dood van mijn vader, die 64 was. Ik was zo ongelofelijk woest. Maar realiseerde me later dat die penvriend gewoon geen referentiekader had (gelukkig voor hem).
Met het overlijden van mijn moeder (in 2004, in maart 4 jaar geleden) begon voor mij ook datgene wat Fashionvictim zo treffend omschrijft: de periode met je ouders en daarna je leven zonder je ouders. Voor altijd anders, voor altijd geen kind meer van. Nooit meer die specifieke troost die zij je konden geven. Het leven ging door en je bouwt een nieuw leven voor jezelf, een heel ander leven. Ouder, je kijkt anders tegen dingen aan, krijgt meer empathie voor anderen, loopt zelf niet meer weg voor ziekte, dood, ernstige dingen. Omdat je daar al eens doorheen bent gegaan en het hebt overleefd. Soms met moeite en met vallen en opstaan, maar je hebt het overleefd.
Geef jezelf de tijd om te rouwen. Praat als je praten wilt. Met lotgenoten. Op papier. In een praatgroep. Schrijf brieven aan je moeder. Zoek een manier die bij jou past en waar jij wat aan hebt. En beetje bij beetje, stap voor stap, zul je leren om te gaan met je verlies. Soms ga je twee stappen vooruit en weer drie terug, soms zet je twee stappen vooruit en ga je maar één stap terug. Rouwen gebeurt ook met vallen en opstaan. En niemand kan je zeggen wanneer jij klaar bent met het rouwproces en wanneer jij je eigen leven weer leefbaar en leuk gaat vinden. Luister vooral naar jezelf en naar je eigen gevoel Mieke. Ik wens je veel sterkte.
maandag 10 december 2007 om 22:42
Precies. Helaas heel herkenbaar voor mij. Jouw openingspost had die van mij kunnen zijn. Bij mij is het ook 2 jaar geleden, vond haar overleden.
Ik kon heel goed door gaan met mijn dagelijks leven na haar overlijden. Schijnbaar.
Nu breekt het me geregeld op in situaties die voor een buitenstaander niet te begrijpen zijn. Het zijn hele kleine dingen die mijn verdriet kunnen triggeren, een ander begrijpt het op dat moment dan ook niet en vindt mijn reactie dan al gauw vreemd.
En dát zorgt mede voor dat rottige eenzame gevoel.
Dus ja, ondanks dat het bij iedereen uiteraard anders is, ik weet in grote lijnen hoe jij je ongeveer voelt.
maandag 10 december 2007 om 23:05
http://www.labloemen.nl/s...clips/geen_kind_meer.html
ik weet niet of de link gelukt is .. maar hier kan je het liedje van Karin Bloemen ''Geen kind meer'' luisteren..
Deze tekst vind ik zo ontzettend mooi en veelzeggend voor iedereen die zijn of haar moeder heeft verloren...
ik weet niet of de link gelukt is .. maar hier kan je het liedje van Karin Bloemen ''Geen kind meer'' luisteren..
Deze tekst vind ik zo ontzettend mooi en veelzeggend voor iedereen die zijn of haar moeder heeft verloren...
anoniem_52617 wijzigde dit bericht op 10-12-2007 23:09
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
De wonderen zijn de wereld nog niet uit en ik geloof ik wonderen.
maandag 10 december 2007 om 23:07
Deze songtekst komt van www.songteksten.nl
-------------------------------------------------------------------
Karin Bloemen met Geen Kind Meer
Je leeft je eigen leven wat zij er ook van vindt
Je bent al lang geen kind meer al blijf je ook haar kind
Je wilt 'r over praten, maar niet op haar manier
Je zult haar best verdriet doen maar niet voor je plezier
Wat moet je nog met haar en met haar ouderlijk gezag
En dan opeens dan is 'ie er, die dag
De dag waarop je moeder sterft, dat jij wordt losgelaten
En al haar eigenschappen erft, die jij zo in haar haatte
De scherpe tong, de bokkepruik, de zure schooljuffrouw
Die zullen ze dan binnenkort herkennen gaan in jou
En hopelijk ook de andere kant, de aardige, de zachte
Maar of je die hebt meegeërft valt nog maar af te wachten
De dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn
Wat al die jaren fout ging komt dan niet meer terecht
En wat je nog wou zeggen blijft eeuwig ongezegd
De machteloze frasen van je genegenheid
En dat 't niet haar schuld was en ook dat 't je spijt
De dingen die je lang niet zeggen kon en zeggen wou
En dan zo graag nog 1 keer zeggen zou
De dag waarop je moeder sterft, de dag die al je dagen
Van dan af aan wat grijzer verft, al hou je niks te klagen
Je hebt je goeie vrienden nog, die staan je ook dichtbij
En als je soms een minnaar zoekt dan staan ze in de rij
Maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen
En niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen
De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kan en klein
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn
-------------------------------------------------------------------
Bekijk de nieuwste songteksten op songteksten.nl.
-------------------------------------------------------------------
Karin Bloemen met Geen Kind Meer
Je leeft je eigen leven wat zij er ook van vindt
Je bent al lang geen kind meer al blijf je ook haar kind
Je wilt 'r over praten, maar niet op haar manier
Je zult haar best verdriet doen maar niet voor je plezier
Wat moet je nog met haar en met haar ouderlijk gezag
En dan opeens dan is 'ie er, die dag
De dag waarop je moeder sterft, dat jij wordt losgelaten
En al haar eigenschappen erft, die jij zo in haar haatte
De scherpe tong, de bokkepruik, de zure schooljuffrouw
Die zullen ze dan binnenkort herkennen gaan in jou
En hopelijk ook de andere kant, de aardige, de zachte
Maar of je die hebt meegeërft valt nog maar af te wachten
De dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn
Wat al die jaren fout ging komt dan niet meer terecht
En wat je nog wou zeggen blijft eeuwig ongezegd
De machteloze frasen van je genegenheid
En dat 't niet haar schuld was en ook dat 't je spijt
De dingen die je lang niet zeggen kon en zeggen wou
En dan zo graag nog 1 keer zeggen zou
De dag waarop je moeder sterft, de dag die al je dagen
Van dan af aan wat grijzer verft, al hou je niks te klagen
Je hebt je goeie vrienden nog, die staan je ook dichtbij
En als je soms een minnaar zoekt dan staan ze in de rij
Maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen
En niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen
De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kan en klein
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn
-------------------------------------------------------------------
Bekijk de nieuwste songteksten op songteksten.nl.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit en ik geloof ik wonderen.
maandag 10 december 2007 om 23:12
Voor mij is het alweer bijna 17 jaar geleden dat mijn moeder stieft... verdriet slijt ... het gemis niet 
Mensen vragen wel eens '' hoe heb je het verwerkt'' ik zeg dan altijd maar.. '' je verwerkt het niet... ik heb er mee leren leven..''
Mensen vragen wel eens '' hoe heb je het verwerkt'' ik zeg dan altijd maar.. '' je verwerkt het niet... ik heb er mee leren leven..''
De wonderen zijn de wereld nog niet uit en ik geloof ik wonderen.
dinsdag 11 december 2007 om 00:48
Mieke,
Ik kan me zo goed voorstellen hoe jij je voelt, 10 maanden geleden heb ik mijn moeder verloren. Mijn moeder die altijd was voor hen die haar nodig hadden. Ook ik bleef alleen achter, mijn vader is al 32 jaar dood, mijn zus al drie jaar. Toen mijn zus was overleden zei een nicht van mij dat ik minstens drie jaar nodig zou hebben om het verlies te verwerken, dat klopt.
Nog geen 4 weken na het overlijden van mijn zus kreeg mijn moeder een hersenbloeding die haar diep dement maaktte, ze was 83 toen ze stierf, geen trieste dode dus. Maar wel voor mij, ik mis haar nog iedere dag, en toch is ze niet echt weg, ik heb een dochter die als twee druppels water op haar lijkt.
Neem je tijd om te rouwen, huil als je dat wilt.
Ik heb heel erg veel steun gehad van mijn man, mijn kinderen, en van mijn neven en nichten, maar ik ben van al deze ellende doodziek geweest. Je moet het helemaal zelf verwerken, maar het voelt verdomd eenzaam, ik wens je heel erg veel sterkte
Ik kan me zo goed voorstellen hoe jij je voelt, 10 maanden geleden heb ik mijn moeder verloren. Mijn moeder die altijd was voor hen die haar nodig hadden. Ook ik bleef alleen achter, mijn vader is al 32 jaar dood, mijn zus al drie jaar. Toen mijn zus was overleden zei een nicht van mij dat ik minstens drie jaar nodig zou hebben om het verlies te verwerken, dat klopt.
Nog geen 4 weken na het overlijden van mijn zus kreeg mijn moeder een hersenbloeding die haar diep dement maaktte, ze was 83 toen ze stierf, geen trieste dode dus. Maar wel voor mij, ik mis haar nog iedere dag, en toch is ze niet echt weg, ik heb een dochter die als twee druppels water op haar lijkt.
Neem je tijd om te rouwen, huil als je dat wilt.
Ik heb heel erg veel steun gehad van mijn man, mijn kinderen, en van mijn neven en nichten, maar ik ben van al deze ellende doodziek geweest. Je moet het helemaal zelf verwerken, maar het voelt verdomd eenzaam, ik wens je heel erg veel sterkte
dinsdag 11 december 2007 om 12:25
Hai Mieke,
Als je het niet erg vindt ga ik even je topic gebruiken om wat van me af te schrijven.
Pfff... Ik zit ziek thuis. Letterlijk ziek, fysiek ziek. Mijn hoofd doet zo'n pijn, mijn rug en buik en bekken voelen alsof er een stalen band van 1000 kilo veel te strak omheen getrokken zit, mijn tranen komen op de gekste momenten ineens uit mijn ogen stromen, mijn keel zit dicht en ik heb de hele dag het gevoel alsof ik moet kotsen. En dan denk je "hmmm, zou ik weer ongesteld moeten worden?" (Heb daar altijd heel erg veel last van, al mijn hele leven.) En daarna denk je: misschien heb ik wel gewoon griep. En als je dan opstaat en bijna weer neergaat, tollend, duizelend, steun zoekend aan het aanrecht omdat je knieën bijna onder je lijf vandaan klappen, denk je "jemig, dit is toch niet normaal?"
Misschien heb ik gewoon wel echt griep. Dat hoop ik eigenlijk. Ik voel me namelijk hondsberoerd. Maar ik voel me ook slap. Want overmorgen moet ik eindelijk de rechtszaak waaraan mijn moeder begonnen is voor haar af gaan maken. En zaterdag zou ze 53 geworden zijn. En ergens heb ik het vermoeden dat mijn lijf me zo in de steek laat omdat mijn geest het ook doet. Dat opstaan nu al 4 dagen een ongelooflijk zware opgave is omdat ineens het gemis er weer uit wil. Het stomme is, het gaat hartstikke goed. Ik ben er écht aan gewend dat ik geen moeder meer heb. De dagen dat ik per ongeluk haar nummer intikte omdat ik even vergeten was dat ik haar niet kon bellen liggen al lang achter me. Ook denk ik lang niet meer zo vaak als eerst dat er andere mensen in haar plaats dood hadden moeten gaan. Ik besta, ik functioneer, mijn leven loopt eigenlijk op rolletjes. I'm doing well, echt waar. Ik ga naar mijn werk, ik verzorg mijn zoon, ik spreek af met vrienden, mijn huis is netjes. Ik bak zelfs cakes, for crying out loud. Het is "al" drie jaar geleden. Drie jaar geleden dat ik haar voor het eerst op haar verjaardag méér verwende dan dat zij mij verwende. Dat ik haar niet afscheepte met een lullig cadeautje omdat ze toch nooit iets wilde hebben, maar een echt volwassen cadeau voor haar kocht. Eigenlijk vind ik zelf dat het dus ook eindelijk eens genoeg moet zijn geweest. Ze is al drie jaar dood, nou moet je er maar eens overheen zijn, hoor. Je kan het niet je hele leven als excuus blijven gebruiken, toch? Zodra ik dat denk, denk ik dat ze dat zelf ook had kunnen zeggen. Want zo was ze, stel je niet zo aan, nou is het wel genoeg geweest hoor. Hup, schouders eronder. Maar waarom voel ik me dan nog steeds zo kut? Zou het haar troosten, dat ik haar nog zo mis? Of zou het haar irriteren? Is het toeval, dat ik uitgerekend nu weer in de lappenmand lig? Of ben ik gewoon niet sterk genoeg om me niet zo aan te stellen?
Er zijn honderdduizend dingen die ik zou moeten doen. Die ik misschien zou kunnen doen als ik even op mijn tanden beet, me niet zo aanstelde, er nog maar weer eens een aspirientje of 3 ingooide en mijn verstand op nul en mijn blik op oneindig zette. Honderdduizend dingen die ik zou moeten doen.
Maar ik wil eigenlijk gewoon dat mijn mamma een kopje thee voor me komt zetten.
Als je het niet erg vindt ga ik even je topic gebruiken om wat van me af te schrijven.
Pfff... Ik zit ziek thuis. Letterlijk ziek, fysiek ziek. Mijn hoofd doet zo'n pijn, mijn rug en buik en bekken voelen alsof er een stalen band van 1000 kilo veel te strak omheen getrokken zit, mijn tranen komen op de gekste momenten ineens uit mijn ogen stromen, mijn keel zit dicht en ik heb de hele dag het gevoel alsof ik moet kotsen. En dan denk je "hmmm, zou ik weer ongesteld moeten worden?" (Heb daar altijd heel erg veel last van, al mijn hele leven.) En daarna denk je: misschien heb ik wel gewoon griep. En als je dan opstaat en bijna weer neergaat, tollend, duizelend, steun zoekend aan het aanrecht omdat je knieën bijna onder je lijf vandaan klappen, denk je "jemig, dit is toch niet normaal?"
Misschien heb ik gewoon wel echt griep. Dat hoop ik eigenlijk. Ik voel me namelijk hondsberoerd. Maar ik voel me ook slap. Want overmorgen moet ik eindelijk de rechtszaak waaraan mijn moeder begonnen is voor haar af gaan maken. En zaterdag zou ze 53 geworden zijn. En ergens heb ik het vermoeden dat mijn lijf me zo in de steek laat omdat mijn geest het ook doet. Dat opstaan nu al 4 dagen een ongelooflijk zware opgave is omdat ineens het gemis er weer uit wil. Het stomme is, het gaat hartstikke goed. Ik ben er écht aan gewend dat ik geen moeder meer heb. De dagen dat ik per ongeluk haar nummer intikte omdat ik even vergeten was dat ik haar niet kon bellen liggen al lang achter me. Ook denk ik lang niet meer zo vaak als eerst dat er andere mensen in haar plaats dood hadden moeten gaan. Ik besta, ik functioneer, mijn leven loopt eigenlijk op rolletjes. I'm doing well, echt waar. Ik ga naar mijn werk, ik verzorg mijn zoon, ik spreek af met vrienden, mijn huis is netjes. Ik bak zelfs cakes, for crying out loud. Het is "al" drie jaar geleden. Drie jaar geleden dat ik haar voor het eerst op haar verjaardag méér verwende dan dat zij mij verwende. Dat ik haar niet afscheepte met een lullig cadeautje omdat ze toch nooit iets wilde hebben, maar een echt volwassen cadeau voor haar kocht. Eigenlijk vind ik zelf dat het dus ook eindelijk eens genoeg moet zijn geweest. Ze is al drie jaar dood, nou moet je er maar eens overheen zijn, hoor. Je kan het niet je hele leven als excuus blijven gebruiken, toch? Zodra ik dat denk, denk ik dat ze dat zelf ook had kunnen zeggen. Want zo was ze, stel je niet zo aan, nou is het wel genoeg geweest hoor. Hup, schouders eronder. Maar waarom voel ik me dan nog steeds zo kut? Zou het haar troosten, dat ik haar nog zo mis? Of zou het haar irriteren? Is het toeval, dat ik uitgerekend nu weer in de lappenmand lig? Of ben ik gewoon niet sterk genoeg om me niet zo aan te stellen?
Er zijn honderdduizend dingen die ik zou moeten doen. Die ik misschien zou kunnen doen als ik even op mijn tanden beet, me niet zo aanstelde, er nog maar weer eens een aspirientje of 3 ingooide en mijn verstand op nul en mijn blik op oneindig zette. Honderdduizend dingen die ik zou moeten doen.
Maar ik wil eigenlijk gewoon dat mijn mamma een kopje thee voor me komt zetten.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 11 december 2007 om 12:32
Hey FV, je mag verdrietig zijn, niet zo hard zijn voor jezelf. Niks van dat: het is al 3 jaar geleden, soms bespringt verdriet je weer even alsof het net gebeurd is. En ik kan me voorstellen dat die rechtszaak je weer heel erg confronteert met het feit dat ze er echt was en nu niet meer en dat dat verdomde kut voelt.
Ik wou dat ik iets voor je kon doen (kopje thee maken oid, ik weet 't, surrogaat maar toch). Iig een grote knuf en ik denk aan je.
Ik wou dat ik iets voor je kon doen (kopje thee maken oid, ik weet 't, surrogaat maar toch). Iig een grote knuf en ik denk aan je.
dinsdag 11 december 2007 om 14:57
Hi Mieke,
Kan mij heel goed voorstellen hoe moeilijk het is voor je.
Mijn vriend heeft nu inmiddels 6 jaar zijn moeder onverwachts overleden..Waar we beide bij waren, echt heel schockend
Zijn vader was 10 jaar daarvoor al verloren en hij had geen broers of zusters.
Geen steunende familieleden. Wij gingen net een jaar met elkaar.
Ik ben eigenlijk vanaf die dag niet meer weg geweest bij hem, hij heeft heel veel steun aan mijn familie gehad. En tuurlijk is dat niet hetzelfde als zijn eigen mama of papa. Maar hij heeft mij wel eens gezegd dat als ik er niet was geweest hij het niet kon trekken !
November was de maand van haar verjaardag en sterfdag. Ik heb toen zijn beste vrienden ( die het ook nog steeds weten en hem steunen ) uitgenodigd voor een leuk mannen avond en dat was super geslaagd en einde van de avond heeft hij lekker bij mij uitgehuild. In het begin kropte hij ook alles op en durfde en wilde hij mij er niet mee belasten, ik heb hem echt op zijn hart gedrukt dat hij mi jaltijd mag bellen of wakker maken of wat dan ook als er iets is wat hij kwijt wilt en ook als hij alleenwil zijn. Gelukkig begrijpen wij elkaar heel goed nu en voelen wij elkaar heel goed aan !!
Nu ben ik in verwachting en heeft hij het nu ook wel eens moeilijk mee dat zijn moeder er niet bij kan zijn !!
Kan mij heel goed voorstellen hoe moeilijk het is voor je.
Mijn vriend heeft nu inmiddels 6 jaar zijn moeder onverwachts overleden..Waar we beide bij waren, echt heel schockend
Zijn vader was 10 jaar daarvoor al verloren en hij had geen broers of zusters.
Geen steunende familieleden. Wij gingen net een jaar met elkaar.
Ik ben eigenlijk vanaf die dag niet meer weg geweest bij hem, hij heeft heel veel steun aan mijn familie gehad. En tuurlijk is dat niet hetzelfde als zijn eigen mama of papa. Maar hij heeft mij wel eens gezegd dat als ik er niet was geweest hij het niet kon trekken !
November was de maand van haar verjaardag en sterfdag. Ik heb toen zijn beste vrienden ( die het ook nog steeds weten en hem steunen ) uitgenodigd voor een leuk mannen avond en dat was super geslaagd en einde van de avond heeft hij lekker bij mij uitgehuild. In het begin kropte hij ook alles op en durfde en wilde hij mij er niet mee belasten, ik heb hem echt op zijn hart gedrukt dat hij mi jaltijd mag bellen of wakker maken of wat dan ook als er iets is wat hij kwijt wilt en ook als hij alleenwil zijn. Gelukkig begrijpen wij elkaar heel goed nu en voelen wij elkaar heel goed aan !!
Nu ben ik in verwachting en heeft hij het nu ook wel eens moeilijk mee dat zijn moeder er niet bij kan zijn !!
dinsdag 11 december 2007 om 16:09
Hoi Mieke, je verhaal heeft me aangegrepen. Ik was 30 toen mijn moeder overleed en ik heb dat verdriet eigenlijk weg gestopt. Ik was blij dat ze geen lang ziekbed had gehad en ik was verdrietig voor mijn vader, die zijn vrouw verloren had maar keek niet naar mijn eigen verdriet. Ik praatte er nauwelijks met anderen over en huilde soms 's avonds in bed.Ik woonde toen alleen. Mijn vader was toen al op leeftijd en ik heb veel tijd met hem doorgebracht en kreeg steeds meer de rol van verzorgende op me. Twee jaar geleden is hij, op gezegende leeftijd overleden en nu pas komt het verdriet van mijn moeder eruit. Ik vind dat jij het erg zwaar hebt, geen ouders of broertjes en zusjes. Als ik jou was, zou ik contact opnemen met een haptonoom of een psych, iemand waar je je verdriet aan kwijt kan maar die je ook kan leren om daar mee om te gaan.Jouw boosheid is heel begrijpelijk maar eigenlijk is het ook een vorm van verdriet. Zelf loop ik nu bij een haptonoom en heb daar baat bij. Dat je teleurgesteld bent in je omgeving is ook wel begrijpelijk maar is misschien ook wat zwarter in gekleurd door de boosheid die in je zit.
Zoek ajb hulp meisje en blijf er niet zoals ik, jarenlang mee rond lopen.Kijk, verdriet zal nooit meer weggaan maar je kan wel leren het een plekje te geven.
Zoek ajb hulp meisje en blijf er niet zoals ik, jarenlang mee rond lopen.Kijk, verdriet zal nooit meer weggaan maar je kan wel leren het een plekje te geven.
dinsdag 11 december 2007 om 16:17
Lieve Mieke,
Jouw verhaal is zo herkenbaar voor mij, 4 jaar geleden is mijn moeder overleden en 14 jaar geleden mijn vader. Helaas heb ik ook geen broers en zussen en dus was ik op mijn 26e wees...
Mijn vriend snapt ook heel vaak niet dat ik me op de gekste momenten verdrietig voel. Weet je ik heb me er op een gegeven moment bij neer gelegd dat vrienden me niet begrepen.. want het is ook niet te begrijpen hoe het voelt als je je ouders wel nog hebt of als je niet in de situatie zit. Ik probeer nu te praten met mensen die ook iemand verloren hebben, zij weten in ieder geval wat t gevoel is om iemand te moeten missen!!
De kerstperiode is voor mij ook een moeilijke tijd.. iedereen die gezellig met de familie doorbrengt...je wordt gewoon letterlijk met je neus op de feiten geduwd dat dit bij jou niet meer zo is..
Ook heb ik het heel moeilijk met de keuze waar ik nu als 30-jarige voor sta... wel of niet trouwen (deze dag wordt nooit meer zo als ik hem als kleine meid in gedachte had en daarom ben ik er gewoon ook bang voor). En ook kindjes krijgen, ik wil het heel graag maar ben bang voor het gemis..
Voor iedereen veel sterkte en het lucht altijd enorm op als je er over kunt schrijven of praten..
Jouw verhaal is zo herkenbaar voor mij, 4 jaar geleden is mijn moeder overleden en 14 jaar geleden mijn vader. Helaas heb ik ook geen broers en zussen en dus was ik op mijn 26e wees...
Mijn vriend snapt ook heel vaak niet dat ik me op de gekste momenten verdrietig voel. Weet je ik heb me er op een gegeven moment bij neer gelegd dat vrienden me niet begrepen.. want het is ook niet te begrijpen hoe het voelt als je je ouders wel nog hebt of als je niet in de situatie zit. Ik probeer nu te praten met mensen die ook iemand verloren hebben, zij weten in ieder geval wat t gevoel is om iemand te moeten missen!!
De kerstperiode is voor mij ook een moeilijke tijd.. iedereen die gezellig met de familie doorbrengt...je wordt gewoon letterlijk met je neus op de feiten geduwd dat dit bij jou niet meer zo is..
Ook heb ik het heel moeilijk met de keuze waar ik nu als 30-jarige voor sta... wel of niet trouwen (deze dag wordt nooit meer zo als ik hem als kleine meid in gedachte had en daarom ben ik er gewoon ook bang voor). En ook kindjes krijgen, ik wil het heel graag maar ben bang voor het gemis..
Voor iedereen veel sterkte en het lucht altijd enorm op als je er over kunt schrijven of praten..
dinsdag 11 december 2007 om 18:39
lieve meiden,
oooow wat stromen de tranen weer hard nu ik jullie verhalen allemaal lees.
Het spijt me als in bij anderen dingen los heb gemaakt door deze posting. Het spijt me dat jullie nu ook weer de tranen voelen komen. Het spijt me dat ook júllie ervaren dat niemand (uitzonderingen daargelaten) je kan helpen.
Het spijt me dat jullie je ongeveer hetzelfde voelen als ik, omdat we helaas hetzelfde hebben meegemaakt.
Het een vreselijk gevoel.
Fashion Victim, van jouw reactie schrok ik een beetje. Wil jij echt niet meer verdrietig zijn en haar dood als een 'ecxuus (voor wat??) gebruiken'? Wil je niet meer rouwen om je moeder? Durf je niet te erkennen dat je haar zo ontzettend mist? Je vraagt of het haar zou troosten dat je haar zo mist, maar troost het jóu juist niet? Dat je, ook al voel je je ontzettend verdrietig, dat het jou troost op één of andere manier? Dat je zo blij met haar bent (geweest) en dat je tranen op een bepaalde manier troost bieden? Ik kan niet zo goed omschrijven wat ik bedoel....misschien snap je het.
Je laatste zin had ik kunnen schrijven...want bij mama kon ik mijn verdriet het beste kwijt...
Sorry, het wordt weer te veel. Ik moet stoppen
Al jullie lieve dames, sterkte...ik kom hier terug.
mieke
oooow wat stromen de tranen weer hard nu ik jullie verhalen allemaal lees.
Het spijt me als in bij anderen dingen los heb gemaakt door deze posting. Het spijt me dat jullie nu ook weer de tranen voelen komen. Het spijt me dat ook júllie ervaren dat niemand (uitzonderingen daargelaten) je kan helpen.
Het spijt me dat jullie je ongeveer hetzelfde voelen als ik, omdat we helaas hetzelfde hebben meegemaakt.
Het een vreselijk gevoel.
Fashion Victim, van jouw reactie schrok ik een beetje. Wil jij echt niet meer verdrietig zijn en haar dood als een 'ecxuus (voor wat??) gebruiken'? Wil je niet meer rouwen om je moeder? Durf je niet te erkennen dat je haar zo ontzettend mist? Je vraagt of het haar zou troosten dat je haar zo mist, maar troost het jóu juist niet? Dat je, ook al voel je je ontzettend verdrietig, dat het jou troost op één of andere manier? Dat je zo blij met haar bent (geweest) en dat je tranen op een bepaalde manier troost bieden? Ik kan niet zo goed omschrijven wat ik bedoel....misschien snap je het.
Je laatste zin had ik kunnen schrijven...want bij mama kon ik mijn verdriet het beste kwijt...
Sorry, het wordt weer te veel. Ik moet stoppen
Al jullie lieve dames, sterkte...ik kom hier terug.
mieke
dinsdag 11 december 2007 om 20:20
Hee lieve Mieke, en Darsjhan en Feliciaatje,
Ik heb vandaag gewoon een slechte dag. Heb weer de hele dag plat gelegen met knallende hoofdpijn, zo erg dat ik ervan moest overgeven. Nu gaat het wel weer een beetje, het is nu nog slechts een zeurderige pijn, maar dat heb ik eigenlijk heel vaak.
Ik heb mijn hele leven al last van hoofdpijn, meestal samen met mijn cyclus. Ik denk sowieso dat dat er weer aan zit te komen, want ik ben ook erg down. Ik heb soms het idee dat dat erger is geworden sinds mijn moeder dood is, maar misschien is dat ook wel gewoon toeval en líjkt het alleen maar erger omdat mijn moeder altijd bij me kwam als ik zo'n last had. Die kwam dan helpen, een beetje opruimen, kopjes thee maken, me afleiden, dat soort dingen. En toen zij dood ging gaf ik nog borstvoeding, dus toen had ik er geen last van.
Ik ben vandaag gewoon moe. Moe van haar missen, moe van alles alleen moeten opknappen, moe van verdrietig zijn. Meestal gaat het wel, ik bedoel, je kan niet anders dus je maakt er maar het beste van, maar ik zou wel graag weer zo zorgeloos willen zijn als ik voor haar dood was. Maar ja, dat komt nooit meer terug denk ik en daar word ik op dagen als vandaag een beetje moedeloos van.
Ik heb vandaag gewoon een slechte dag. Heb weer de hele dag plat gelegen met knallende hoofdpijn, zo erg dat ik ervan moest overgeven. Nu gaat het wel weer een beetje, het is nu nog slechts een zeurderige pijn, maar dat heb ik eigenlijk heel vaak.
Ik heb mijn hele leven al last van hoofdpijn, meestal samen met mijn cyclus. Ik denk sowieso dat dat er weer aan zit te komen, want ik ben ook erg down. Ik heb soms het idee dat dat erger is geworden sinds mijn moeder dood is, maar misschien is dat ook wel gewoon toeval en líjkt het alleen maar erger omdat mijn moeder altijd bij me kwam als ik zo'n last had. Die kwam dan helpen, een beetje opruimen, kopjes thee maken, me afleiden, dat soort dingen. En toen zij dood ging gaf ik nog borstvoeding, dus toen had ik er geen last van.
Ik ben vandaag gewoon moe. Moe van haar missen, moe van alles alleen moeten opknappen, moe van verdrietig zijn. Meestal gaat het wel, ik bedoel, je kan niet anders dus je maakt er maar het beste van, maar ik zou wel graag weer zo zorgeloos willen zijn als ik voor haar dood was. Maar ja, dat komt nooit meer terug denk ik en daar word ik op dagen als vandaag een beetje moedeloos van.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 11 december 2007 om 20:45
Misschien moet je even ophouden met vechten, met sterk zijn. En het verdriet maar laten komen, het missen in zijn volheid ervaren ipv maar een beetje omdat je het onder controle probeert te houden. Ik begrijp je gevoel dat je liever je schouders eronder zet en doorgaat maar soms is lief zijn voor jezelf ook dat je jezelf toestaat even helemaal in elkaar te storten. Je bent een sterke vrouw, je hoeft niet bang te zijn dat je jezelf erin zal verliezen. Dan kun je misschien een beetje ontspannen.
Dikke knuf.
Dikke knuf.
dinsdag 11 december 2007 om 21:00
Ik las iets bij Marloussie wat ik herkenbaar vind. Ik ben bang om iemand te verliezen. Ik ben vooral bang om iemand te verliezen van wie ik houd.
Vooral nu ben ik bang om mijn vriend te verliezen. Ik zou die pijn en dat verdriet nu niet kunnen dragen. Ik wil niet weer iemand verliezen.Daarom durfde ik bijna niet verliefd te worden. Als je van iemand houdt is het des te erger om die persoon te verliezen, daarom voelt het soms ook "veilig"om niet van iemand te houden.
Maar mijn vriend steunt me wel en is zorgzaam als ik dat nodig heb. Hij begrijpt het niet maar steunt me wel.Ik kruip soms gewoon letterlijk bij hem op schoot.
Vooral nu ben ik bang om mijn vriend te verliezen. Ik zou die pijn en dat verdriet nu niet kunnen dragen. Ik wil niet weer iemand verliezen.Daarom durfde ik bijna niet verliefd te worden. Als je van iemand houdt is het des te erger om die persoon te verliezen, daarom voelt het soms ook "veilig"om niet van iemand te houden.
Maar mijn vriend steunt me wel en is zorgzaam als ik dat nodig heb. Hij begrijpt het niet maar steunt me wel.Ik kruip soms gewoon letterlijk bij hem op schoot.
dinsdag 11 december 2007 om 22:49
Hallo,
Zit hier met tranen in mn ogen jullie verhalen te lezen, wat herkenbaar!!
Volgende week is het 3 jaar geleden dat mijn vader is verongelukt. Zomaar plotseling uit ons leven gerukt doordat hij is aangereden door een auto die hem niet had zien lopen. En juist nu deze periode heb ik het ineens weer zo moeilijk er mee, juist in deze periode waarin het draait om gezellig samen te zijn... December, zware maand voor iedereen die iemand moet missen...
Heel veel sterkte voor jullie allemaal!
Zit hier met tranen in mn ogen jullie verhalen te lezen, wat herkenbaar!!
Volgende week is het 3 jaar geleden dat mijn vader is verongelukt. Zomaar plotseling uit ons leven gerukt doordat hij is aangereden door een auto die hem niet had zien lopen. En juist nu deze periode heb ik het ineens weer zo moeilijk er mee, juist in deze periode waarin het draait om gezellig samen te zijn... December, zware maand voor iedereen die iemand moet missen...
Heel veel sterkte voor jullie allemaal!
woensdag 12 december 2007 om 07:46
Pfff ook ik kan over dit verdriet meepraten 25 december is het 3 jaar geleden dat mijn vader is overleden, notabene ook nog op mijn moeders verjaardag..
De laatste tijd mis ik hem steeds weer, vooral nu mijn leventje zo verandert is.. Wou dat mijn vader had kunnen zien dat ik nu wel gelukkig ben...
Kerstmis is voorgoed verandert maar we blijven het wel gewoon vieren. Hoe moelijk het ook is. Maar mijn vriend is een hele goede steun voor me.
Praten over mijn verdriet doe ik veel met mijn baas die een paar mnd na mijn vader zijn moederheeft verloren dus hij begrijpt het ook als ik me eens kut voelt.. En natuurlijk kan ik mijn verhaal ook bij mijn zusje en moeder kwijt..
Ik wil dan ook iedereen in deze tijd veel sterkte en moed wensen...
Jolanda
De laatste tijd mis ik hem steeds weer, vooral nu mijn leventje zo verandert is.. Wou dat mijn vader had kunnen zien dat ik nu wel gelukkig ben...
Kerstmis is voorgoed verandert maar we blijven het wel gewoon vieren. Hoe moelijk het ook is. Maar mijn vriend is een hele goede steun voor me.
Praten over mijn verdriet doe ik veel met mijn baas die een paar mnd na mijn vader zijn moederheeft verloren dus hij begrijpt het ook als ik me eens kut voelt.. En natuurlijk kan ik mijn verhaal ook bij mijn zusje en moeder kwijt..
Ik wil dan ook iedereen in deze tijd veel sterkte en moed wensen...
Jolanda
woensdag 12 december 2007 om 09:46
Men.....wat een herkenning. Dacht altijd dat ik zo'n beetje de enige was die geen ouders en geen broetjes of zusjes had. Mijn vader overleed bijna 20 jaar geleden, mijn moeder 2 jaar geleden. Kort daarna kreeg ik m'n eerste kindje. Het eerste jaar ging wel enigszins, mede door de verzorging van een babytje wat veel tijd opslokte en me er van afhield me te realiseren wat er gebuerd is. Maar nu...nu babytje ites minder baby wordt....het lijkt wel of er elke dag een beetje verdriet bij komt. Zo'n herkenning bij wat jullie schrijven. Nooit meer even ergens kind zijn, nooit meer met diegene praten waat je niets hoeft uit te leggen, het verdiret lijkt wel elke dag erger te worden nu. Mieke, ik begrijp alles wat je schrift heel goed, ik kan je niet echt helpen, misschien alleen met de gedachte dat je niet de enige bent die in deze situatie zit, je bent niet alleen en er zijn mensen die vanuit de herkenning precies begrijpen wat je voelt. Misschien helpt dat een heel klein beetje...
woensdag 12 december 2007 om 12:37
Moeki, ik had hetzelfde. De ouders van mijn man leven nog. Gelukkig genoeg wilde mijn man ook geen dag in de belangstelling staan en had 'ie het net zo lief rustig. Wij zijn op vakantie gegaan en op Malta getrouwd, gewoon lekker samen. Dat was wel ideaal en ik heb dat als erg prettig ervaren. En het confronteerde me niet met het feit dat ik geen ouders meer heb.
Misschien een idee voor jou?
woensdag 12 december 2007 om 12:56
Eranma, fijn om te lezen dat jij precies datzelfde gevoel hebt. Ook ik vind het doodeng om zoveel van mijn vriend te houden, want straks gaat hij weg en dan heb ik weer zoveel pijn en verdriet. Gelukkig begrijpt hij het allemaal wel, maar het levert af en toe wel frustraties op.
Had aan mijn vader gevraagd wat zijn plannen voor de feestdagen zijn (wij blijven hier) en hij vertelde me dat haar kinderen komen op kerstavond en HUN vrienden op 1e Kerstdag. Werd er heel erg nukkig en chagrijnig van. Hoezo HAAR kinderen en JULLIE vrienden? Jij hoort nog steeds bij mijn mama. Punt.
Maar ja, zo werkt het helaas niet.
Had aan mijn vader gevraagd wat zijn plannen voor de feestdagen zijn (wij blijven hier) en hij vertelde me dat haar kinderen komen op kerstavond en HUN vrienden op 1e Kerstdag. Werd er heel erg nukkig en chagrijnig van. Hoezo HAAR kinderen en JULLIE vrienden? Jij hoort nog steeds bij mijn mama. Punt.
Maar ja, zo werkt het helaas niet.
