Relaties
alle pijlers
Mama 2 jaar geleden overleden. Ik mis haar zo...
zondag 9 december 2007 om 12:54
Hoi,
Ruim 2 jaar geleden (november 2005) is mijn moeder zeer onverwacht overleden, Het was een verschrikkelijke periode, temeer omdat ik mijn vader niet ken en ook geen broers en zussen heb. Het verwerken moest ik alleen doen...Tuurlijk, ik sprak er wel over met vrienden en familie, maar niemand voelde exact wat ik voelde.
Een tijd daarna (ik denk bijna aan jaar later) ging het wel weer goed met me. Ik had inmiddels een huisje gevonden en begon aan mijn eerste baan (de dag van mijn afstuderen belandde mijn moeder in het ziekenhuis). Niet kort daarna kreeg ik een vriend.
Alles koek en ei, zo leek het. Uiteraard had ik af en toe wel jankbuien en zag ik het allemaal niet meer zitten. Nog steeds moest ik dat verdriet in mijn eentje verwerken, want eigenlijk snapte niemand hoe ik me voelde. Vrienden wisten niet goed hoe te reageren (allemaal rond de 24-28 jaar) en het was immers al zo'n lange tijd geleden.
De laatste tijd is het op het werk zeer chaotisch, loopt het niet lekker tussen mijn vriend en mij en blijk ik me in een aantal mensen behoorlijk vergist te hebben. Steeds vaker voel ik me verdrietig, kribbig en alleen en heb regelmatig jankbuien.
De enige met wie ik écht mijn gevoelens kon delen, de enige die écht begreep hoe ik me voelde, dat was mijn moeder. De enige met wie ik dus zou kunnen praten over het gemis van mijn moeder, dat is zijzelf....
Eergisteren brak ik weer. Een akkefietje tijdens het uitgaan, waarin ik me echt heel erg heb vergist in 'vrienden' en me ontzettend machteloos voelde, maakte me erg verdrietig. Toen ik thuiskwam lag er een brief op de mat t.a.v 'de erven van'. Dit was de druppel. Ik brak.
Gisteren minstens 20 fotoalbums bekeken, de cd van de uitvaartplechtigheid beluisterd en heel veel tranen gehuild. Mama, ik mis je zo...
We zouden met vriend, zijn ouders en zijn zoon Sinterklaas gaan vieren. Ik wilde niet.Ik had geen zin om te feesten, zonder de enige persoon met wie ik het feest zou willen vieren.
Hij snapt het niet. Hij snapt niet dat ik alleen wil zijn. Dat ik me verschrikkelijk voel als het zogenaamde gezellige feest wordt gevierd, zonder de mensen met wie ik zou willen zijn.
Ik merk dat ik 'boos' word op mensen. Mensen die zich niet willen/ kunnen verdiepen in hoe ik me voel.
Zo graag zou ik willen janken, schreeuwen en vertellen hoe ik me voel, maar het kan niet.
Mama, ik mis je. Heel stoer was ik, maar eigenlijk kan ik niet zonder je.
Zijn er mensen die dit herkennen? Hoe gaan jullie met het verlies om. Hoe verwerken jullie je verdriet. Kan je het bij iemand kwijt?
Mieke
Ruim 2 jaar geleden (november 2005) is mijn moeder zeer onverwacht overleden, Het was een verschrikkelijke periode, temeer omdat ik mijn vader niet ken en ook geen broers en zussen heb. Het verwerken moest ik alleen doen...Tuurlijk, ik sprak er wel over met vrienden en familie, maar niemand voelde exact wat ik voelde.
Een tijd daarna (ik denk bijna aan jaar later) ging het wel weer goed met me. Ik had inmiddels een huisje gevonden en begon aan mijn eerste baan (de dag van mijn afstuderen belandde mijn moeder in het ziekenhuis). Niet kort daarna kreeg ik een vriend.
Alles koek en ei, zo leek het. Uiteraard had ik af en toe wel jankbuien en zag ik het allemaal niet meer zitten. Nog steeds moest ik dat verdriet in mijn eentje verwerken, want eigenlijk snapte niemand hoe ik me voelde. Vrienden wisten niet goed hoe te reageren (allemaal rond de 24-28 jaar) en het was immers al zo'n lange tijd geleden.
De laatste tijd is het op het werk zeer chaotisch, loopt het niet lekker tussen mijn vriend en mij en blijk ik me in een aantal mensen behoorlijk vergist te hebben. Steeds vaker voel ik me verdrietig, kribbig en alleen en heb regelmatig jankbuien.
De enige met wie ik écht mijn gevoelens kon delen, de enige die écht begreep hoe ik me voelde, dat was mijn moeder. De enige met wie ik dus zou kunnen praten over het gemis van mijn moeder, dat is zijzelf....
Eergisteren brak ik weer. Een akkefietje tijdens het uitgaan, waarin ik me echt heel erg heb vergist in 'vrienden' en me ontzettend machteloos voelde, maakte me erg verdrietig. Toen ik thuiskwam lag er een brief op de mat t.a.v 'de erven van'. Dit was de druppel. Ik brak.
Gisteren minstens 20 fotoalbums bekeken, de cd van de uitvaartplechtigheid beluisterd en heel veel tranen gehuild. Mama, ik mis je zo...
We zouden met vriend, zijn ouders en zijn zoon Sinterklaas gaan vieren. Ik wilde niet.Ik had geen zin om te feesten, zonder de enige persoon met wie ik het feest zou willen vieren.
Hij snapt het niet. Hij snapt niet dat ik alleen wil zijn. Dat ik me verschrikkelijk voel als het zogenaamde gezellige feest wordt gevierd, zonder de mensen met wie ik zou willen zijn.
Ik merk dat ik 'boos' word op mensen. Mensen die zich niet willen/ kunnen verdiepen in hoe ik me voel.
Zo graag zou ik willen janken, schreeuwen en vertellen hoe ik me voel, maar het kan niet.
Mama, ik mis je. Heel stoer was ik, maar eigenlijk kan ik niet zonder je.
Zijn er mensen die dit herkennen? Hoe gaan jullie met het verlies om. Hoe verwerken jullie je verdriet. Kan je het bij iemand kwijt?
Mieke
woensdag 12 december 2007 om 13:57
Weet je Marloussie, ik denk dat jouw vader, diep van binnen, ook nog veel verdriet heeft over de dood van jouw moeder. Maar hij verstopt het, laat het niet toe en probeert zichzelf af te leiden met leuke dingen, nieuwe vrouw, nieuwe vrienden etc.
Ik kan me voorstellen dat het jou pijn doet. Maar jij kan het niet veranderen.
Misschien moet je eens proberen om je vader eens alleen uit te nodigen om bv met jou een stuk te gaan wandelen of ergens samen wat te gaan drinken/eten. Zonder dat er andere mensne bij zijn. Probeer hem dan uit te leggen wat jou gevoel is en vraag aan hem hoe hij er in staat.Maar doe het in alle rust, niet in boosheid of met verwijten.
Ik kan me voorstellen dat het jou pijn doet. Maar jij kan het niet veranderen.
Misschien moet je eens proberen om je vader eens alleen uit te nodigen om bv met jou een stuk te gaan wandelen of ergens samen wat te gaan drinken/eten. Zonder dat er andere mensne bij zijn. Probeer hem dan uit te leggen wat jou gevoel is en vraag aan hem hoe hij er in staat.Maar doe het in alle rust, niet in boosheid of met verwijten.
woensdag 12 december 2007 om 14:38
Dat heb ik geprobeerd, Eranma. Ik woon nu een tijdje in het buitenland en hij heeft mij, samen met haar, bezocht in augustus. Daar baalde ik enorm van, want ik kende haar nog niet en ze bleven gelijk een week. Hij wilde echter niet al eerder komen, omdat hij eerst zijn eigen leven op orde moest hebben (lees: zij moest mee). Ik heb toen een paar keer geprobeerd met hem alleen te zijn. Hij wilde haar echter niet alleen laten. Tja....Heb aangekaart dat ik het erg moeilijk en vervelend vond dat ze erg zaten te kleffen en daar heeft hij het ook met haar over gehad. ik hoorde ze erover praten en haar zeggen dat ik er toch maar aan moest wennen. Ze hebben de rest van de vakantie aan elkaar vastgeplakt gezeten.
Wat ik gewoon zo moeilijk vind is dat ik het gevoel krijg dat mijn vader een heel nieuw gezin heeft. Hij heeft het er constant over en op het moment dat ik om mijn moeder huil wordt hij boos. Een paar maanden geleden was ik in Ned en hield een klein feestje voor mijn familie, zij nodigde ook haar dochter uit. Ik miste mijn moeder erg op dat moment, dus werd emotioneel. Mijn vader zei dat ik mee moest lopen naar boven, ik dacht serieus dat hij even met mij ging uithuilen. Maar nee, ik kreeg een preek dat het leven doorgaat en dat het verdriet maar eens afgelopen moest zijn. Wat moesten vriendin en dochter wel niet denken. Daar sta je dan.....
Maar goed, zo is de situatie nou eenmaal. Maar ik merk wel dat ik door het gedrag van mijn vader mijn moeder alleen nog maar meer mis.
Marloes
Wat ik gewoon zo moeilijk vind is dat ik het gevoel krijg dat mijn vader een heel nieuw gezin heeft. Hij heeft het er constant over en op het moment dat ik om mijn moeder huil wordt hij boos. Een paar maanden geleden was ik in Ned en hield een klein feestje voor mijn familie, zij nodigde ook haar dochter uit. Ik miste mijn moeder erg op dat moment, dus werd emotioneel. Mijn vader zei dat ik mee moest lopen naar boven, ik dacht serieus dat hij even met mij ging uithuilen. Maar nee, ik kreeg een preek dat het leven doorgaat en dat het verdriet maar eens afgelopen moest zijn. Wat moesten vriendin en dochter wel niet denken. Daar sta je dan.....
Maar goed, zo is de situatie nou eenmaal. Maar ik merk wel dat ik door het gedrag van mijn vader mijn moeder alleen nog maar meer mis.
Marloes
woensdag 12 december 2007 om 16:54
Ik vind het heel verdrietig voor je dat je hier zo eenzaam in staat Marloes. Ik denk idd ook dat je vader probeert het te vergeten op deze manier en dat je hem er zo aan herinnert maar ik vind het ergens onvergeeflijk dat hij er liever voor wegrent dan er voor jou te zijn en zo samen het een plek te kunnen geven.
Absoluut begrijpelijk maar ook erg blind, hij zou moeten kunnen zien hoe hard jij hem nu nodig hebt. Helaas zijn het soms net mensen, ouders
.
Iig een hele dikke knuf en veel kracht gewenst.
Absoluut begrijpelijk maar ook erg blind, hij zou moeten kunnen zien hoe hard jij hem nu nodig hebt. Helaas zijn het soms net mensen, ouders
.Iig een hele dikke knuf en veel kracht gewenst.
woensdag 12 december 2007 om 17:20
Over 9 dagen is het precies 11 jaar geleden dat mijn vader, ook geheel onverwachts, in zijn slaap overleed.... Ik was toen 21.
ik heb ook geen broers of zussen, en mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was. ik herken, ook al is het 11 jaar geleden, je gevoelens heel goed. Gelukkig hebben veel van mijn vrienden hun ouders nog, dus die begrijpen het ook niet.
Weet je wat ik het meeste mis.... praten over vroeger! Mijn ouders zijn op een slechte manier uit elkaar gegaan, en met mijn moeder kan ik dus erg moeilijk over de positieve dingen praten.Gelukkig kan ik er met mijn man over praten, dat helpt, des te meer omdat hij dondersgoed weet wat het is. Hij is zijn vader nu 13 jaar kwijt.
Nu, rond kerst, de tijd dat het gebeurde, heb ik het zwaar. Ook ik heb kerst lang niet willen vieren, hetzelfde met vaderdag. ( ik heb nog wel een stiefvader, maar das toch niet hetzelfde..)
Ik herken ook de gevoelens dat niemand meer weet wie hij was.... Mijn vader is gecremeerd en uitgestrooit. Nergens staat zijn naam meer...
Ik begrijp je zoooo goed, daarom een dikke:hug: !!
Ik mis hem zo, die lieve paps van me!!
Floes
ik heb ook geen broers of zussen, en mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was. ik herken, ook al is het 11 jaar geleden, je gevoelens heel goed. Gelukkig hebben veel van mijn vrienden hun ouders nog, dus die begrijpen het ook niet.
Weet je wat ik het meeste mis.... praten over vroeger! Mijn ouders zijn op een slechte manier uit elkaar gegaan, en met mijn moeder kan ik dus erg moeilijk over de positieve dingen praten.Gelukkig kan ik er met mijn man over praten, dat helpt, des te meer omdat hij dondersgoed weet wat het is. Hij is zijn vader nu 13 jaar kwijt.
Nu, rond kerst, de tijd dat het gebeurde, heb ik het zwaar. Ook ik heb kerst lang niet willen vieren, hetzelfde met vaderdag. ( ik heb nog wel een stiefvader, maar das toch niet hetzelfde..)
Ik herken ook de gevoelens dat niemand meer weet wie hij was.... Mijn vader is gecremeerd en uitgestrooit. Nergens staat zijn naam meer...
Ik begrijp je zoooo goed, daarom een dikke:hug: !!
Ik mis hem zo, die lieve paps van me!!
Floes
woensdag 12 december 2007 om 17:30
Mieke, dikke knuffel voor je. Ik herken het zo.
Mijn moeder is "al" 8 jaar geleden overleden maar ik mis haar nog steeds. Altijd als er iets gebeurt wat me raakt wil ik het haar vertellen. En dan realiseer ik me weer, dat dat niet meer kan. En ik kan niet eens met haar delen dat ik haar mis.
Je moet en kunt niet verwachten dat je er in 1 jaar overheen bent. En als anderen niet snappen dat je, juist bij feestelijkheden, alleen wil zijn, dan is dat hun gebrek in inleving. Jij mag doen wat je wil hoor! Iedereen rouwt en verwerkt op zijn eigen wijze. Je groot houden werkt niet (zeg ik uit ervaring) dus probeer dat niet.
Ik wens je in elk geval heel veel sterkte voor de komende jaren.
Mijn moeder is "al" 8 jaar geleden overleden maar ik mis haar nog steeds. Altijd als er iets gebeurt wat me raakt wil ik het haar vertellen. En dan realiseer ik me weer, dat dat niet meer kan. En ik kan niet eens met haar delen dat ik haar mis.
Je moet en kunt niet verwachten dat je er in 1 jaar overheen bent. En als anderen niet snappen dat je, juist bij feestelijkheden, alleen wil zijn, dan is dat hun gebrek in inleving. Jij mag doen wat je wil hoor! Iedereen rouwt en verwerkt op zijn eigen wijze. Je groot houden werkt niet (zeg ik uit ervaring) dus probeer dat niet.
Ik wens je in elk geval heel veel sterkte voor de komende jaren.
woensdag 12 december 2007 om 18:35
Marloussie het gedrag van je vader is hard maar ik denk niet dat hij het ook hard bedoeld. het is onmacht, het is....het is zijn manier van omgaan met verdriet.
Maar jij schiet er niks mee op. Ik zou je toch adviseren om eens te gaan praten met een haptonoom of psych, die kan je leren om hier mee om te leren gaan.Met aan een kant het verdriet om je moeder maar aan de andere kant ook het verdriet om je vader.
Maar jij schiet er niks mee op. Ik zou je toch adviseren om eens te gaan praten met een haptonoom of psych, die kan je leren om hier mee om te leren gaan.Met aan een kant het verdriet om je moeder maar aan de andere kant ook het verdriet om je vader.
woensdag 12 december 2007 om 18:38
Iets anders, ik geloof erin dat je overleden naasten bij je in de buurt zijn. dat klinkt een beetje stom maar ik had deze week een belangrijke rechtszaak waar ik erg zenuwachtig voor was.Ik heb de avond daarvoor een kaarsje aangestoken en een wierookje. ik heb de pijp en trouwring van mijn overleden vader gepakt en speciale stenen en ik heb aan hem gevraagd of hij me wilde steunen tijdens de rechtszaak of hij er voor kon zorgen dat we kalm zouden zijn en een eerlijke kans zouden krijgen om rustig ons verhaal te doen. Op een gegeven moment hoorde ik hem in mijn hoofd. Ik heb die nacht goed geslapen en de rechtszaak verliep zoals ik had gehoopt. Ik denk echt dat hij er was en na afloop heb ik hem ook in mijn hoofd bedankt. Doen jullie ook wel eens zoiets?
woensdag 12 december 2007 om 19:49
pff.. toen ik langs dit topic kwam en alles zo doorlas heb ook ik flinke tranen moeten laten...
mijn moeder is volgend jaar Maart 10 jaar overleden, en zoals heel veel dames al hebben gezegd het went nooit. en ik zeg aan de ene kant: gelukkig niet! want dat zou betekenen dat ik haar ben vergeten.
mijn moeder is van de een op de andere dag overleden, toen ik hoorde dat ze op de ic lag, lag ze al in coma herkende ze me niet meer een 8 uur later was ze er niet meer... voor mijn broer is het nog erger, want hij zat in bosnie(beroepsmillitair) en heeft mijn moeder niet meer levend gezien. het heeft de band tussen ons wel hechter gemaakt, het lijkt me verschrikkelijk als je geen broers of zussen hebt...
nu nog heb ik soms momenten dat ik alleen maar kan huilen, en heel erg besef dat de dood wel heel erg definitief is.
ik heb zelf geen kinderen, maar toen mijn broer een zoon kreeg, was ik blij en verdrietig tegelijk, want wat had ze het fantastisch gevonden om oma te worden en te zijn!
Voor Mieke: ik leef ontzettend met je mee, dikke knuffel!
ook voor de andere meiden veel sterkte in deze donkere(letterlijk) tijd.
mijn moeder is volgend jaar Maart 10 jaar overleden, en zoals heel veel dames al hebben gezegd het went nooit. en ik zeg aan de ene kant: gelukkig niet! want dat zou betekenen dat ik haar ben vergeten.
mijn moeder is van de een op de andere dag overleden, toen ik hoorde dat ze op de ic lag, lag ze al in coma herkende ze me niet meer een 8 uur later was ze er niet meer... voor mijn broer is het nog erger, want hij zat in bosnie(beroepsmillitair) en heeft mijn moeder niet meer levend gezien. het heeft de band tussen ons wel hechter gemaakt, het lijkt me verschrikkelijk als je geen broers of zussen hebt...
nu nog heb ik soms momenten dat ik alleen maar kan huilen, en heel erg besef dat de dood wel heel erg definitief is.
ik heb zelf geen kinderen, maar toen mijn broer een zoon kreeg, was ik blij en verdrietig tegelijk, want wat had ze het fantastisch gevonden om oma te worden en te zijn!
Voor Mieke: ik leef ontzettend met je mee, dikke knuffel!
ook voor de andere meiden veel sterkte in deze donkere(letterlijk) tijd.
donderdag 13 december 2007 om 08:21
Gister met mijn zusje naar Kerstmarkt in Maastricht geweest en natuurlijk haddenwe het weer over onze vader..Het was heel gezellig en ineens hadden we het gevoel dat onze vader van waar dan ook naar ons keek.. Heel gek maar op zo'n moment voel je zoiets heel duidelijk..
Met mijn zusje {die 4 jaarjonger is})heb ik een hele hechte band.. Mijn moeder is vaak jaloers op ons en dat is voornamelijk gekomen sinds de dood van mijn vader.. Mijn moeder gaat de deur zo goed als niet uit, alleen om te werken en een paar keer per jaar met haar carnavalsvereniging. Ze heeft zo goed als geen sociale contacten en het lijkt of ze in een bepaalde tijd is blijven steken..
Ze klampt zich aan iedereen vast en soms lijkt het alsof mijn vader een paar mnd dood is zoals ze doet.. Nu na 3 jaar zegt ze nog steeds als mensen aan haar vragen hoe het met haar gaat "Tsja het gaat wel, we moeten verder he..'
Zelden is ze positief over iets. Mijn zusje en ik ervaren dit vaak als storend want zij heeft dan wel haar man verloren, maar wij ook onze vader...
Met mijn zusje {die 4 jaarjonger is})heb ik een hele hechte band.. Mijn moeder is vaak jaloers op ons en dat is voornamelijk gekomen sinds de dood van mijn vader.. Mijn moeder gaat de deur zo goed als niet uit, alleen om te werken en een paar keer per jaar met haar carnavalsvereniging. Ze heeft zo goed als geen sociale contacten en het lijkt of ze in een bepaalde tijd is blijven steken..
Ze klampt zich aan iedereen vast en soms lijkt het alsof mijn vader een paar mnd dood is zoals ze doet.. Nu na 3 jaar zegt ze nog steeds als mensen aan haar vragen hoe het met haar gaat "Tsja het gaat wel, we moeten verder he..'
Zelden is ze positief over iets. Mijn zusje en ik ervaren dit vaak als storend want zij heeft dan wel haar man verloren, maar wij ook onze vader...
donderdag 13 december 2007 om 10:26
Pinksterbloempje ik heb het er ook vaker met mijn vriend over gehad om in het buitenland te trouwen en dan een groot feest te geven in Nederland.. maar hij vindt het toch wel fijn als zijn familie erbij kan zijn (wat ik natuurlijk ook wel begrijp), dus voorlopig is de optie dus maar niet trouwen..
Eranma ik herken me in jouw verhaal dat dierbaren die overleden zijn nog bij je zijn..
Toen mijn moeder op haar sterfbed lag, had ze een kaart gekregen met een vlinder erop en zij ze wel eens tegen mij, kon ik maar wegvlinderen..Vlak voor haar overlijden (ze was niet meer bij bewustzijn door de morfine) maakte mijn vriend de raam open en zei je mag wegvlinderen, 1 minuut later was ze overleden...Na haar overlijden kom ik op de gekste plaatsen vlinders tegen.. In de kerk bij een begrafenis van een bekende (vliegt recht op mij af) en toen was het al eind september! Van de zomer ging er een op mijn tijdschrift zitten enz..
Maar zoals in dat liedje van Marco.. afscheid nemen bestaat niet, ik ga wel weg maar ik verlaat je niet...
Big hug voor alle meiden die iemand moeten missen die hun dierbaar was!!
Eranma ik herken me in jouw verhaal dat dierbaren die overleden zijn nog bij je zijn..
Toen mijn moeder op haar sterfbed lag, had ze een kaart gekregen met een vlinder erop en zij ze wel eens tegen mij, kon ik maar wegvlinderen..Vlak voor haar overlijden (ze was niet meer bij bewustzijn door de morfine) maakte mijn vriend de raam open en zei je mag wegvlinderen, 1 minuut later was ze overleden...Na haar overlijden kom ik op de gekste plaatsen vlinders tegen.. In de kerk bij een begrafenis van een bekende (vliegt recht op mij af) en toen was het al eind september! Van de zomer ging er een op mijn tijdschrift zitten enz..
Maar zoals in dat liedje van Marco.. afscheid nemen bestaat niet, ik ga wel weg maar ik verlaat je niet...
Big hug voor alle meiden die iemand moeten missen die hun dierbaar was!!
zondag 16 december 2007 om 15:51
Hoi dames,
Hoe gaat het nu met jullie? Kerst komt dichter en dichtbij hè....
Afgelopen week was echt een nare week. Maandag en dinsdag kon ik me nog net staande houden (op het werk dan), woensdag vroeg iedereen wat er toch in hemelsnaam met me aan de hand was en donderdag ben ik geknapt. Ik had besloten een leidinggevende in vertrouwen te nemen en mijn gevoelens te vertellen. Het was zó fijn! Ai wat heb ik staan janken, bijna de hele dag door, midden in het bedrijf en het interesseert (de) me helemaal niks.
Ik ben nog steeds bezig met foto's kijken. De tranen kunnen nog op elk willekeurig moment van de dag over mijn wangen rollen, maar oo wat ben ik opgelucht dat ik het mijn leidinggevende heb verteld.
Met de keus om mijn relatie te beeindigen ben ik ook nog steeds blij. Ik ben nu nog steeds alleen, maar nu zonder de ergernissen er omheen. Ik heb dit keer ècht voor mezelf gekozen.
Ergens anders op dit forum las ik 'je treurt niet om hem, maar om wat je graag wilde dat hij voor jw was' (of iets in die trant). Ik weet zeker dat dit de juiste keus is geweest (en denk dat mama dat ook had gevonden).
liefs,
mieke
Hoe gaat het nu met jullie? Kerst komt dichter en dichtbij hè....
Afgelopen week was echt een nare week. Maandag en dinsdag kon ik me nog net staande houden (op het werk dan), woensdag vroeg iedereen wat er toch in hemelsnaam met me aan de hand was en donderdag ben ik geknapt. Ik had besloten een leidinggevende in vertrouwen te nemen en mijn gevoelens te vertellen. Het was zó fijn! Ai wat heb ik staan janken, bijna de hele dag door, midden in het bedrijf en het interesseert (de) me helemaal niks.
Ik ben nog steeds bezig met foto's kijken. De tranen kunnen nog op elk willekeurig moment van de dag over mijn wangen rollen, maar oo wat ben ik opgelucht dat ik het mijn leidinggevende heb verteld.
Met de keus om mijn relatie te beeindigen ben ik ook nog steeds blij. Ik ben nu nog steeds alleen, maar nu zonder de ergernissen er omheen. Ik heb dit keer ècht voor mezelf gekozen.
Ergens anders op dit forum las ik 'je treurt niet om hem, maar om wat je graag wilde dat hij voor jw was' (of iets in die trant). Ik weet zeker dat dit de juiste keus is geweest (en denk dat mama dat ook had gevonden).
liefs,
mieke
zondag 16 december 2007 om 18:11
Hoi Mieke,
Jouw verhaal is heel herkenbaar voor mij.
Mijn moeder is vorig jaar mei aan kanker overleden.
Sinds het moment dat zij er niet meer is, is niets meer hetzelfde en ja... het leven gaat door, het werk gaat door... (Ik ben ondertussen afgestudeerd en dat heeft zij dus net gemist, terwijl zij dat heel graag had willen meemaken)
Niets voelt meer zoals het voelde toen mijn moeder er nog was!
Het is net alsof leuke dingen niet zo leuk meer zijn als toen zij er nog was en feestjes niet echt een feest meer.
Nu is het echt niet zo dat ik als een depressief kasplantje op de bank zit 24 uur van de dag, helemaal niet zelfs, maar met de naderende feestdagen heb ik echt mindere dagen!
Ik heb gisteren na het opzetten van de kerstboom de hele dag en avond gehuild omdat ik mijn moeder mis...
Pfft het blijft moeilijk!
Jouw verhaal is heel herkenbaar voor mij.
Mijn moeder is vorig jaar mei aan kanker overleden.
Sinds het moment dat zij er niet meer is, is niets meer hetzelfde en ja... het leven gaat door, het werk gaat door... (Ik ben ondertussen afgestudeerd en dat heeft zij dus net gemist, terwijl zij dat heel graag had willen meemaken)
Niets voelt meer zoals het voelde toen mijn moeder er nog was!
Het is net alsof leuke dingen niet zo leuk meer zijn als toen zij er nog was en feestjes niet echt een feest meer.
Nu is het echt niet zo dat ik als een depressief kasplantje op de bank zit 24 uur van de dag, helemaal niet zelfs, maar met de naderende feestdagen heb ik echt mindere dagen!
Ik heb gisteren na het opzetten van de kerstboom de hele dag en avond gehuild omdat ik mijn moeder mis...
Pfft het blijft moeilijk!
woensdag 19 december 2007 om 17:04
Zo herkenbaar allemaal. Mijn moeder is in april dit jaar overleden, mijn vader al ruim 20 jr. geleden. Ik kan het verstandelijk accepteren omdat ik niet had gewild dat mijn moeder nog meer had moeten lijden, maar gevoelsmatig heb ik het er erg moeilijk mee. Vooral in deze tijd.
Iemand schreef hier dat zoals haar moeder kon zeggen dat het goed kwam, niemand anders dat kan. Dat heb ik dus ook. Mijn moeder had het altijd meteen door als het niet goed ging met me en als mijn moeder zei dat het goed kwam, dan had ik daar zo'n rotsvast vertrouwen in, dan kwam het ook goed en nu heb ik niemand meer die dat zo kan zeggen en zal ik het alleen moeten doen.Ik zit echt in een dip en kan er moeilijk over praten. En ik merk ook dat andere mensen er weinig over praten. En ik maar doen of het allemaal wel gaat, terwijl ik af en toe niet weet waar ik het moet zoeken met mijn verdriet. Ik vind het wel fijn dat er een topic als deze is, hoewel ik er ook ontzettend van moet huilen. Maar jullie begrijpen tenminste hoe het echt voelt.
Sterkte allemaal.
Iemand schreef hier dat zoals haar moeder kon zeggen dat het goed kwam, niemand anders dat kan. Dat heb ik dus ook. Mijn moeder had het altijd meteen door als het niet goed ging met me en als mijn moeder zei dat het goed kwam, dan had ik daar zo'n rotsvast vertrouwen in, dan kwam het ook goed en nu heb ik niemand meer die dat zo kan zeggen en zal ik het alleen moeten doen.Ik zit echt in een dip en kan er moeilijk over praten. En ik merk ook dat andere mensen er weinig over praten. En ik maar doen of het allemaal wel gaat, terwijl ik af en toe niet weet waar ik het moet zoeken met mijn verdriet. Ik vind het wel fijn dat er een topic als deze is, hoewel ik er ook ontzettend van moet huilen. Maar jullie begrijpen tenminste hoe het echt voelt.
Sterkte allemaal.
Cum non tum age
woensdag 19 december 2007 om 18:12
He Noa, moeilijk he allemaal. Je moet maar in gedachten proberen om je moeders stem te horen die zegt dat het allemaal goed komt.
Ik heb ook gemerkt dat bijna niemand meer met je praat over je overleden ouder. Terwijl je daar zo'n behoefte aan hebt.
Mijn vader overleed vorig jaar in December en de enigen die het nog regelmatig over hem hebben zijn mijn moeder en mijn zus. Alsof er opeens niets meer te zeggen is over hem. Ik probeer tegenwoordig zelf wat attenter te zijn op dat gebied. Ik merk steeds vaker dat mensen uren kunnen praten over hun overleden dierbare en over hun verlies. Ik denk ook dat dat een heel belangrijk iets is om de dingen wat beter te kunnen verwerken.
Maar daar stond ik vroeger (voordat mijn vader overleed) ook niet bij stil. Het is heel triest, maar je moet het zelf eerst meegemaakt hebben.
Dikke
Ik heb ook gemerkt dat bijna niemand meer met je praat over je overleden ouder. Terwijl je daar zo'n behoefte aan hebt.
Mijn vader overleed vorig jaar in December en de enigen die het nog regelmatig over hem hebben zijn mijn moeder en mijn zus. Alsof er opeens niets meer te zeggen is over hem. Ik probeer tegenwoordig zelf wat attenter te zijn op dat gebied. Ik merk steeds vaker dat mensen uren kunnen praten over hun overleden dierbare en over hun verlies. Ik denk ook dat dat een heel belangrijk iets is om de dingen wat beter te kunnen verwerken.
Maar daar stond ik vroeger (voordat mijn vader overleed) ook niet bij stil. Het is heel triest, maar je moet het zelf eerst meegemaakt hebben.
Dikke
woensdag 19 december 2007 om 19:23
Mijn moeder is inmiddels 40 jaar dood, net voor mijn 9e verjaardag en op de 39e verjaardag van mijn vader. Een auto-ongeluk, mijn vader reed. Ik logeerde bij een tante omdat ze pas heel laat terug zouden zijn van de verjaardag van mijn vaders tweelingbroer. Onderweg daar naartoe zijn ze verongelukt. Mij werd het pas verteld na de begrafenis, dat leek mijn vader beter.
Mijn vader was binnen een jaar hertrouwd en binnen 2 jaar weer gescheiden omdat hij op iemand anders verliefd was geworden. Na 4 jaar kwam zij bij ons wonen en is tot zijn dood - ruim 9 jaar geleden - bij hem gebleven.
Mijn vader heeft mijn moeder ook doodgezwegen na het ongeluk, dus ik begrijp heel goed hoe dat voor Marloes en FV voelt als je dat verdriet niet meer met je vader kunt delen. Ik heb mijn vader ook wel eens verweten dat hij zijn eigen ouders nog had en niet wist hoe het voor mij voelde (toen hij met het voorstel kwam 'mama' tegen mijn stiefmoeder te gaan zeggen).
Het gemis blijft. Inmiddels ben ik 10 jaar ouder als mijn moeder was toen ze stierf en toch blijft ze in gedachten altijd ouder als ik. Heel raar.
Gelukkig heb ik dit wel met zowel mijn ex-man als mijn huidige man kunnen delen omdat die ook een dergelijk verlies geleden hadden.
Juist omdat ze zo jong overleden is ben ik met veel vragen achtergebleven, zoveel dingen die ik niet van haar wist...... als 8-jarige kijk je anders naar je moeder als dat je volwassen bent en je een beeld hebt gevormd van het karakter van je moeder. Soms kijk ik naar haar foto en zoek antwoorden op die vragen, maar die krijg ik natuurlijk niet.
Ik wil nog even inhaken op de vraag van Eranma : op maandagochtend 16 april dit jaar belde onze buurman 's ochtends om 06.00 bij ons aan dat de alarmverlichting van onze auto brandde. Mijn man ging naar de auto die pal voor de deur stond en op slot was. Hij dacht aan kortsluiting, maar de knop op de stuurkolom stond ingedrukt. Terwijl we de auto op zondagmiddag geparkeerd hadden en die vanuit onze woonkamer konden zien. Bovendien had ik nog onkruid verwijderd uit de voortuin en was ik met de honden uitgeweest en ben de auto dus op een paar meter gepasseerd. Voor het laatst die nacht om 00.45 en toen brandde de alarmverlichting écht niet. Ik heb de auto al bijna 10 jaar, destijds nieuw gekocht, en hij heeft nooit rare storingen gehad. Maar het was wél de 40e sterfdag van mijn moeder..... Inmiddels 8 maanden verder en er is niets meer gebeurd met de auto, dus zowel mijn man en ik neigen naar het idee dat het met mijn moeder te maken heeft. Maar bewijzen kan je dat natuurlijk nooit. Evenwel zijn er ook geen andere logische verklaringen voor het verschijnsel (zoals kortsluiting of inbraak of vergeten zijn de alarmverlichting uit te zetten).
Soms sta ik het mezelf toe het verdriet te doorvoelen, maar meestal niet. Het doet téveel pijn, nog steeds.
Marion
Mijn vader was binnen een jaar hertrouwd en binnen 2 jaar weer gescheiden omdat hij op iemand anders verliefd was geworden. Na 4 jaar kwam zij bij ons wonen en is tot zijn dood - ruim 9 jaar geleden - bij hem gebleven.
Mijn vader heeft mijn moeder ook doodgezwegen na het ongeluk, dus ik begrijp heel goed hoe dat voor Marloes en FV voelt als je dat verdriet niet meer met je vader kunt delen. Ik heb mijn vader ook wel eens verweten dat hij zijn eigen ouders nog had en niet wist hoe het voor mij voelde (toen hij met het voorstel kwam 'mama' tegen mijn stiefmoeder te gaan zeggen).
Het gemis blijft. Inmiddels ben ik 10 jaar ouder als mijn moeder was toen ze stierf en toch blijft ze in gedachten altijd ouder als ik. Heel raar.
Gelukkig heb ik dit wel met zowel mijn ex-man als mijn huidige man kunnen delen omdat die ook een dergelijk verlies geleden hadden.
Juist omdat ze zo jong overleden is ben ik met veel vragen achtergebleven, zoveel dingen die ik niet van haar wist...... als 8-jarige kijk je anders naar je moeder als dat je volwassen bent en je een beeld hebt gevormd van het karakter van je moeder. Soms kijk ik naar haar foto en zoek antwoorden op die vragen, maar die krijg ik natuurlijk niet.
Ik wil nog even inhaken op de vraag van Eranma : op maandagochtend 16 april dit jaar belde onze buurman 's ochtends om 06.00 bij ons aan dat de alarmverlichting van onze auto brandde. Mijn man ging naar de auto die pal voor de deur stond en op slot was. Hij dacht aan kortsluiting, maar de knop op de stuurkolom stond ingedrukt. Terwijl we de auto op zondagmiddag geparkeerd hadden en die vanuit onze woonkamer konden zien. Bovendien had ik nog onkruid verwijderd uit de voortuin en was ik met de honden uitgeweest en ben de auto dus op een paar meter gepasseerd. Voor het laatst die nacht om 00.45 en toen brandde de alarmverlichting écht niet. Ik heb de auto al bijna 10 jaar, destijds nieuw gekocht, en hij heeft nooit rare storingen gehad. Maar het was wél de 40e sterfdag van mijn moeder..... Inmiddels 8 maanden verder en er is niets meer gebeurd met de auto, dus zowel mijn man en ik neigen naar het idee dat het met mijn moeder te maken heeft. Maar bewijzen kan je dat natuurlijk nooit. Evenwel zijn er ook geen andere logische verklaringen voor het verschijnsel (zoals kortsluiting of inbraak of vergeten zijn de alarmverlichting uit te zetten).
Soms sta ik het mezelf toe het verdriet te doorvoelen, maar meestal niet. Het doet téveel pijn, nog steeds.
Marion
