Relaties
alle pijlers
Mama 2 jaar geleden overleden. Ik mis haar zo...
zondag 9 december 2007 om 12:54
Hoi,
Ruim 2 jaar geleden (november 2005) is mijn moeder zeer onverwacht overleden, Het was een verschrikkelijke periode, temeer omdat ik mijn vader niet ken en ook geen broers en zussen heb. Het verwerken moest ik alleen doen...Tuurlijk, ik sprak er wel over met vrienden en familie, maar niemand voelde exact wat ik voelde.
Een tijd daarna (ik denk bijna aan jaar later) ging het wel weer goed met me. Ik had inmiddels een huisje gevonden en begon aan mijn eerste baan (de dag van mijn afstuderen belandde mijn moeder in het ziekenhuis). Niet kort daarna kreeg ik een vriend.
Alles koek en ei, zo leek het. Uiteraard had ik af en toe wel jankbuien en zag ik het allemaal niet meer zitten. Nog steeds moest ik dat verdriet in mijn eentje verwerken, want eigenlijk snapte niemand hoe ik me voelde. Vrienden wisten niet goed hoe te reageren (allemaal rond de 24-28 jaar) en het was immers al zo'n lange tijd geleden.
De laatste tijd is het op het werk zeer chaotisch, loopt het niet lekker tussen mijn vriend en mij en blijk ik me in een aantal mensen behoorlijk vergist te hebben. Steeds vaker voel ik me verdrietig, kribbig en alleen en heb regelmatig jankbuien.
De enige met wie ik écht mijn gevoelens kon delen, de enige die écht begreep hoe ik me voelde, dat was mijn moeder. De enige met wie ik dus zou kunnen praten over het gemis van mijn moeder, dat is zijzelf....
Eergisteren brak ik weer. Een akkefietje tijdens het uitgaan, waarin ik me echt heel erg heb vergist in 'vrienden' en me ontzettend machteloos voelde, maakte me erg verdrietig. Toen ik thuiskwam lag er een brief op de mat t.a.v 'de erven van'. Dit was de druppel. Ik brak.
Gisteren minstens 20 fotoalbums bekeken, de cd van de uitvaartplechtigheid beluisterd en heel veel tranen gehuild. Mama, ik mis je zo...
We zouden met vriend, zijn ouders en zijn zoon Sinterklaas gaan vieren. Ik wilde niet.Ik had geen zin om te feesten, zonder de enige persoon met wie ik het feest zou willen vieren.
Hij snapt het niet. Hij snapt niet dat ik alleen wil zijn. Dat ik me verschrikkelijk voel als het zogenaamde gezellige feest wordt gevierd, zonder de mensen met wie ik zou willen zijn.
Ik merk dat ik 'boos' word op mensen. Mensen die zich niet willen/ kunnen verdiepen in hoe ik me voel.
Zo graag zou ik willen janken, schreeuwen en vertellen hoe ik me voel, maar het kan niet.
Mama, ik mis je. Heel stoer was ik, maar eigenlijk kan ik niet zonder je.
Zijn er mensen die dit herkennen? Hoe gaan jullie met het verlies om. Hoe verwerken jullie je verdriet. Kan je het bij iemand kwijt?
Mieke
Ruim 2 jaar geleden (november 2005) is mijn moeder zeer onverwacht overleden, Het was een verschrikkelijke periode, temeer omdat ik mijn vader niet ken en ook geen broers en zussen heb. Het verwerken moest ik alleen doen...Tuurlijk, ik sprak er wel over met vrienden en familie, maar niemand voelde exact wat ik voelde.
Een tijd daarna (ik denk bijna aan jaar later) ging het wel weer goed met me. Ik had inmiddels een huisje gevonden en begon aan mijn eerste baan (de dag van mijn afstuderen belandde mijn moeder in het ziekenhuis). Niet kort daarna kreeg ik een vriend.
Alles koek en ei, zo leek het. Uiteraard had ik af en toe wel jankbuien en zag ik het allemaal niet meer zitten. Nog steeds moest ik dat verdriet in mijn eentje verwerken, want eigenlijk snapte niemand hoe ik me voelde. Vrienden wisten niet goed hoe te reageren (allemaal rond de 24-28 jaar) en het was immers al zo'n lange tijd geleden.
De laatste tijd is het op het werk zeer chaotisch, loopt het niet lekker tussen mijn vriend en mij en blijk ik me in een aantal mensen behoorlijk vergist te hebben. Steeds vaker voel ik me verdrietig, kribbig en alleen en heb regelmatig jankbuien.
De enige met wie ik écht mijn gevoelens kon delen, de enige die écht begreep hoe ik me voelde, dat was mijn moeder. De enige met wie ik dus zou kunnen praten over het gemis van mijn moeder, dat is zijzelf....
Eergisteren brak ik weer. Een akkefietje tijdens het uitgaan, waarin ik me echt heel erg heb vergist in 'vrienden' en me ontzettend machteloos voelde, maakte me erg verdrietig. Toen ik thuiskwam lag er een brief op de mat t.a.v 'de erven van'. Dit was de druppel. Ik brak.
Gisteren minstens 20 fotoalbums bekeken, de cd van de uitvaartplechtigheid beluisterd en heel veel tranen gehuild. Mama, ik mis je zo...
We zouden met vriend, zijn ouders en zijn zoon Sinterklaas gaan vieren. Ik wilde niet.Ik had geen zin om te feesten, zonder de enige persoon met wie ik het feest zou willen vieren.
Hij snapt het niet. Hij snapt niet dat ik alleen wil zijn. Dat ik me verschrikkelijk voel als het zogenaamde gezellige feest wordt gevierd, zonder de mensen met wie ik zou willen zijn.
Ik merk dat ik 'boos' word op mensen. Mensen die zich niet willen/ kunnen verdiepen in hoe ik me voel.
Zo graag zou ik willen janken, schreeuwen en vertellen hoe ik me voel, maar het kan niet.
Mama, ik mis je. Heel stoer was ik, maar eigenlijk kan ik niet zonder je.
Zijn er mensen die dit herkennen? Hoe gaan jullie met het verlies om. Hoe verwerken jullie je verdriet. Kan je het bij iemand kwijt?
Mieke
zondag 9 december 2007 om 13:07
Mieke, wat vreselijk voor je.
Ik kan me, godzijdank, niet voorstellen hoe het is om mijn moeder plotseling te verliezen maar dat ik er niet in een jaartje overheen zou zijn, dat weet ik wel zeker.
Mijn vriendin is haar vader rond de kerstdagen verloren en heeft jaren niks aan kerst gedaan. Ik vind dat niet raar.
Maar hoe verwerk je nu dit verdriet? Je schrijft nu op dit forum, schrijf je ook in een dagboek? Daarnaast kun je misschien op internet kijken of er bij jou in de buurt verenigingen zijn. Lotgenoten zoeken. Zij begrijpen je zeker. Daarnaast kom je daar wellicht mensen tegen in verschillende stadia van een rouwproces, van heel vers tot misschien wel 5 jaar verder. Misschien geeft dat je een beetje inzicht.
Juist in dit soort tijden leer je je vrienden goed kennen. Misschien een harde les maar de mensen die je overhoudt, die houd je waarschijnlijk voor de rest van je leven. Net als je moeder. Ze is nog bij je zolang jij haar in je hart draagt, daar ben ik van overtuigd.
Je komt er echt uit, daar twijfel ik niet aan. Maar er staat nou eenmaal geen tijd voor rouwverwerking.
Heel veel sterkte.
liefs,
Winterdip.
Ik kan me, godzijdank, niet voorstellen hoe het is om mijn moeder plotseling te verliezen maar dat ik er niet in een jaartje overheen zou zijn, dat weet ik wel zeker.
Mijn vriendin is haar vader rond de kerstdagen verloren en heeft jaren niks aan kerst gedaan. Ik vind dat niet raar.
Maar hoe verwerk je nu dit verdriet? Je schrijft nu op dit forum, schrijf je ook in een dagboek? Daarnaast kun je misschien op internet kijken of er bij jou in de buurt verenigingen zijn. Lotgenoten zoeken. Zij begrijpen je zeker. Daarnaast kom je daar wellicht mensen tegen in verschillende stadia van een rouwproces, van heel vers tot misschien wel 5 jaar verder. Misschien geeft dat je een beetje inzicht.
Juist in dit soort tijden leer je je vrienden goed kennen. Misschien een harde les maar de mensen die je overhoudt, die houd je waarschijnlijk voor de rest van je leven. Net als je moeder. Ze is nog bij je zolang jij haar in je hart draagt, daar ben ik van overtuigd.
Je komt er echt uit, daar twijfel ik niet aan. Maar er staat nou eenmaal geen tijd voor rouwverwerking.
Heel veel sterkte.
liefs,
Winterdip.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zondag 9 december 2007 om 13:09
Ja heel herkenbaar. Mijn moeder is sept 2005 onverwachts overleden en ik was niet eens in de buurt (ze woonde in spanje). Ik lees jouw titel (echt alleen de titel) en de tranen lopen al over mijn wangen.
Meis je zal dit echt nog vaker tegen gaan komen en juist op de momenten dat er iets is. En soms als er juist niet iets is. Of als een vriendin verteld dat ze lekker met haar moeder is wezen winkelen (niet dat ik dat ooit deed met mijn moeder maar nu kán het niet eens meer).
Enige advies dat ik je kan geven is negeer je gevoel niet. Ik laat de tranen ook gewoon lopen waar ik ook ben. Men mag heus wel weten dat je verdriet hebt. en als je boos bent, ga lekker naar het strand en waai uit en schreeuw het uit. Fuck de wereld
Meis je zal dit echt nog vaker tegen gaan komen en juist op de momenten dat er iets is. En soms als er juist niet iets is. Of als een vriendin verteld dat ze lekker met haar moeder is wezen winkelen (niet dat ik dat ooit deed met mijn moeder maar nu kán het niet eens meer).
Enige advies dat ik je kan geven is negeer je gevoel niet. Ik laat de tranen ook gewoon lopen waar ik ook ben. Men mag heus wel weten dat je verdriet hebt. en als je boos bent, ga lekker naar het strand en waai uit en schreeuw het uit. Fuck de wereld
zondag 9 december 2007 om 13:19
o,ja wat ik nog wilde zeggen. Ik dacht ook dat ik na een jaar (alles is dan voor de 1e keer zonder mama gebeurd) dan is het wel voorbij. Keep on dreaming. Laatst sprak ik een collega en die heeft zijn vader 10 jaar geleden verloren en nog steeds is hij in de periode rond het overlijden van slag. Ik schrok daarvan maar bereid me er tegelijkertijd op voor dat dat wel eens de realiteit kan zijn.
zondag 9 december 2007 om 13:27
Lieve Mieke,
Ik kan me niet voorstellen hoe je je voelt, alleen dat het vreselijk moet zijn.
Het is mijn ergste nachtmerrie in ieder geval.
Laatst had ik het met mijn moeder over mijn oma en dat we haar zo missen. Toen ik vroeg 'wat mis je het meest' zei ze 'niks echt specifieks, maar niemand kan je zo goed troosten als je eigen mama'. En dat is zo, dat ervaar ik zelf ook als ik verdrietig ben.
Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik tegen je moet zeggen. Mijn hart brak een beetje toen ik je topic las en ik wilde gewoon heel graag iets tegen je zeggen.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en je een dikke geven.
Ik kan me niet voorstellen hoe je je voelt, alleen dat het vreselijk moet zijn.
Het is mijn ergste nachtmerrie in ieder geval.
Laatst had ik het met mijn moeder over mijn oma en dat we haar zo missen. Toen ik vroeg 'wat mis je het meest' zei ze 'niks echt specifieks, maar niemand kan je zo goed troosten als je eigen mama'. En dat is zo, dat ervaar ik zelf ook als ik verdrietig ben.
Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik tegen je moet zeggen. Mijn hart brak een beetje toen ik je topic las en ik wilde gewoon heel graag iets tegen je zeggen.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en je een dikke
geven.
zondag 9 december 2007 om 13:30
Mieke, je moeder was enige voor je waar je echt je gevoel helemaal bij kwijt kon. Maar probeer realistisch te zijn, dat kan niet meer bij haar. Toch zul je je emoties en gevoelens af en toe kwijt moeten. Zoals iemand al zei: zoek lotgenoten, barst maar in huilen uit bij je vrienden, vertel je vriend hoeveel pijn het nog elke dag bij je doet. Misschien niet alles in één keer, maar probeer beetje bij beetje je gevoel ook eens bij anderen kwijt te kunnen.
Andere mensen kunnen niet in jouw hoofd kijken. Misschien dat die mensen veel meer begrip krijgen als je ze uitlegt wat er in je omgaat.
Sterkte meis!
Andere mensen kunnen niet in jouw hoofd kijken. Misschien dat die mensen veel meer begrip krijgen als je ze uitlegt wat er in je omgaat.
Sterkte meis!
zondag 9 december 2007 om 13:36
Ik ben bang dat het nooit voorbij gaat. Het wordt wel minder, dat wel. Mijn moeder is 22 jaar geleden overleden (ik ben 27) en ondanks dat ik niet dagelijks met het gemis bezig ben, is het gemis wel duidelijk aanwezig. Het heeft me getekend, gemaakt hoe ik nu ben. En nog steeds barst ik soms in huilen uit. Want ik mis haar ook.
Veel sterkte Mieke.
zondag 9 december 2007 om 13:36
Lieve Mieke,
Je verhaal is herkenbaar, helaas. Mijn moeder is 7 jaar geleden onverwachts overleden, en ik vond haar, terwijl ze stervende was. Erg shockerend.
En je verdriet....ik kan me erin herkennen, al zal ik ook nooit helemaal kunnen voelen wat jij voelt, of want andere dochters voelen die hun moeder hebben verloren. Dat is het lullige ook, iedereen moet zélf, alleen, die weg van verdriet bewandelen. Dat kan niemand anders overnemen.
Helpt het je, als je in de verdriet zit (en ook daarbuiten trouwens) als je je afvraagt wat je moeder tegen je gezegd zou hebben op zo'n moment? Je kende haar goed, dus ik denk dat je zelf heel goed weet hoe je moeder zou handelen, of wat ze tegen je zou zeggen als troost, als advies...
Na 7 jaar is het nog steeds een rare maand, de maand waarin mijn moeder stierf. Op haar sterfdag herleef ik ook nog steeds de uren rondom haar sterven. Het scherpe van de pijn gaat er wel af, de verwarring wordt minder, maar verdrietig blijft het.
Ik hoop voor je dat je je eigen kracht herwint, en je (daardoor) minder snel belazerd zult voelen door je vrienden of je vriend.
Zelf praat ik er wel over. Inmiddels niet zo vaak meer, maar wel destijds. Ik heb gewoon verteld wat ik voelde, soms onsamenhangend, soms relevant, de andere keren weer niet relevant. Soms boos, soms verdrietig. Wat hielp was dat ik het verhaal niet vertelde met de insteek begrip te kweken, maar puur om "het" te vertellen. Verkondigen. Ik wilde dat ze het wisten, dat ze mijn verhaal kenden. Mijn verdriet begrijpen, dat kunnen ze niet, en dat neem ik ze ook niet kwalijk. Ik had daarin geen verwachting van mijn vrienden, en misschien heeft mij dat juist geholpen, in die zin dat ik nauwelijks teleurgesteld ben.
Ik hoop dat je deze periode een beetje doorkomt. En dat je troost en begrip vindt op dit forum. Er zijn een heleboel lotgenoten!
Heel veel sterkte en een knuffel, Kinke
Je verhaal is herkenbaar, helaas. Mijn moeder is 7 jaar geleden onverwachts overleden, en ik vond haar, terwijl ze stervende was. Erg shockerend.
En je verdriet....ik kan me erin herkennen, al zal ik ook nooit helemaal kunnen voelen wat jij voelt, of want andere dochters voelen die hun moeder hebben verloren. Dat is het lullige ook, iedereen moet zélf, alleen, die weg van verdriet bewandelen. Dat kan niemand anders overnemen.
Helpt het je, als je in de verdriet zit (en ook daarbuiten trouwens) als je je afvraagt wat je moeder tegen je gezegd zou hebben op zo'n moment? Je kende haar goed, dus ik denk dat je zelf heel goed weet hoe je moeder zou handelen, of wat ze tegen je zou zeggen als troost, als advies...
Na 7 jaar is het nog steeds een rare maand, de maand waarin mijn moeder stierf. Op haar sterfdag herleef ik ook nog steeds de uren rondom haar sterven. Het scherpe van de pijn gaat er wel af, de verwarring wordt minder, maar verdrietig blijft het.
Ik hoop voor je dat je je eigen kracht herwint, en je (daardoor) minder snel belazerd zult voelen door je vrienden of je vriend.
Zelf praat ik er wel over. Inmiddels niet zo vaak meer, maar wel destijds. Ik heb gewoon verteld wat ik voelde, soms onsamenhangend, soms relevant, de andere keren weer niet relevant. Soms boos, soms verdrietig. Wat hielp was dat ik het verhaal niet vertelde met de insteek begrip te kweken, maar puur om "het" te vertellen. Verkondigen. Ik wilde dat ze het wisten, dat ze mijn verhaal kenden. Mijn verdriet begrijpen, dat kunnen ze niet, en dat neem ik ze ook niet kwalijk. Ik had daarin geen verwachting van mijn vrienden, en misschien heeft mij dat juist geholpen, in die zin dat ik nauwelijks teleurgesteld ben.
Ik hoop dat je deze periode een beetje doorkomt. En dat je troost en begrip vindt op dit forum. Er zijn een heleboel lotgenoten!
Heel veel sterkte en een knuffel, Kinke
zondag 9 december 2007 om 13:43
He Mieke, ik snap je verdriet heel goed. Mijn vader is vorig jaar op 12 december (aanstaande woensdag dus een jaar geleden) overleden. Ook onverwacht. Het is 1 van de ergste dingen die je kunnen overkomen, het verlies van je ouders. Bij jou moet het helemaal een eenzaam gevoel geven omdat je geen broers of zussen hebt. Dat je geen zin hebt in feestdagen is ook niet meer dan normaal. Ik was vorig jaar net bezig om het huis te versieren voor kerst toen ik het telefoontje kreeg dat mijn vader in het ziekenhuis in coma lag. Ik moet er niet aan denken om dit jaar een kerstboom te nemen. Juist met de feestdagen voel je je het eenzaamst omdat je dan met degenen samen hoort te zijn waar je van houdt.
Heel veel mensen hebben het deze maand heel erg moeilijk. Je hoeft alleen maar te kijken op het Viva-forum en je ziet allemaal verdrietige topics. Op de Gezondheidpijler is een topic dat heet 'mijn vader heeft kanker'. Daar schrijven ook mensen mee waarvan hun vader of moeder al overleden is. Ik schrijf daar ook, want ik heb gemerkt dat het helpt om er af en toe over te kunnen praten (schrijven) en anderen een beetje te kunnen steunen.
Een van mij en hou je taai.
Heel veel mensen hebben het deze maand heel erg moeilijk. Je hoeft alleen maar te kijken op het Viva-forum en je ziet allemaal verdrietige topics. Op de Gezondheidpijler is een topic dat heet 'mijn vader heeft kanker'. Daar schrijven ook mensen mee waarvan hun vader of moeder al overleden is. Ik schrijf daar ook, want ik heb gemerkt dat het helpt om er af en toe over te kunnen praten (schrijven) en anderen een beetje te kunnen steunen.
Een
van mij en hou je taai.
zondag 9 december 2007 om 13:44
Vervelend meis... mijn moeder is afgelopen maand overleden. Vreselijk gewoon dat je beseft dat je haar koppie nooit meer zult zien. Ik denk dat het gevoel nooit overgaat. Er zullen altijd dingetjes zijn waarbij je je moeder mist. Je moet het gewoon ondergaan, niet wegstoppen......
En koester de fijne herinneringen die je had.
Ik houd het kort, want het is bij mij nog zo kort geleden dat ik er erg veel moeite mee heb om de dingetjes onder woorden te brengen. Maar je hebt maar één moeder en als je denkt aan de dingen die je nooit samen kunt doen.. dan is nooit een heel heel naar woord. Ik hoop dat je de steun zult krijgen die je nu zo nodig hebt.
En koester de fijne herinneringen die je had.
Ik houd het kort, want het is bij mij nog zo kort geleden dat ik er erg veel moeite mee heb om de dingetjes onder woorden te brengen. Maar je hebt maar één moeder en als je denkt aan de dingen die je nooit samen kunt doen.. dan is nooit een heel heel naar woord. Ik hoop dat je de steun zult krijgen die je nu zo nodig hebt.
zondag 9 december 2007 om 13:44
Hai Mieke,
Ik herken het hoor. Ik heb gelukig nog wel een broertje en met hem heb ik het vaak over "het gemis", misschien nog wel vaker daarover dan over mamma zelf.
Wij kwamen samen laatst tot de conclusie dat je echt twee verschillende levens hebt, nu, eentje "met mamma" en eentje "zonder mamma". Niets is meer hetzelfde, niet eens zozeer omdat je je anders gedraagt, maar omdat je ijkpunt veranderd is. Vroeger was je "het kind van" en wist je dat wat er ook gebeurde, hoe slecht het ook werd, hoe dom je ook deed, hoe goed je ook was, hoeveel fouten of successen je ook had, de basis altijd bij je moeder ligt. En nu moet je ineens zélf je eigen basis zijn. En dat maakt alles anders.
Voor mij wordt dit het eerste jaar dat ik het volgens mij redelijk goed onder controle heb. Het is "gewend". Maar ja, volgende week is ze jarig, daarna komt kerst, dan oud en nieuw en dan haar sterfdag, dus of ik het echt onder controle heb zullen we in januari nog maar eens opnieuw bekijken. Ik denk het wel, ik voel me redelijk sterk de afgelopen maanden. Maar dat missen, dat houdt echt niet op hoor. Ik mis haar in alles, ik mis mijn eigen zorgeloosheid, ik mis het kind zijn, ik mis mijn zelfvertrouwen dat ik - zo weet ik nu - voor een groot deel uit de onvoorwaardelijke aanwezigheid van mijn mamma haalde, ik mis dat ik met iemand kan praten die alles van me weet, ik mis de ditjes en datjes, ik mis de goede raad, ik mis de ruzies, ik mis de dingen die bij "ons" hoorden en die op mijn broer na niemand anders lijkt te missen, ik mis ons huis, ik mis cadeautjes krijgen (god, wat mis ik dat! ik had er nooit bij stil gestaan maar realiseerde me een week of wat geleden dat ik al bijna 3 jaar nooit meer "zomaar" iets gekregen heb, al is het maar een doosje thee of een panty of nieuwe badmatjes omdat die ouwe echt niet meer kunnen hoor schat...) , ik mis haar eten, ik mis onze telefoongesprekken, ik mis samen winkelen, ik mis met je ogen rollen en weten dat je allebei precies hetzelfde denkt, ik mis... Echt, er gaat geen dag voorbij dat ik haar niet mis.
En ik ben ook vaak boos, nog steeds.
Het is kut en het blijft kut, meis.
Ik herken het hoor. Ik heb gelukig nog wel een broertje en met hem heb ik het vaak over "het gemis", misschien nog wel vaker daarover dan over mamma zelf.
Wij kwamen samen laatst tot de conclusie dat je echt twee verschillende levens hebt, nu, eentje "met mamma" en eentje "zonder mamma". Niets is meer hetzelfde, niet eens zozeer omdat je je anders gedraagt, maar omdat je ijkpunt veranderd is. Vroeger was je "het kind van" en wist je dat wat er ook gebeurde, hoe slecht het ook werd, hoe dom je ook deed, hoe goed je ook was, hoeveel fouten of successen je ook had, de basis altijd bij je moeder ligt. En nu moet je ineens zélf je eigen basis zijn. En dat maakt alles anders.
Voor mij wordt dit het eerste jaar dat ik het volgens mij redelijk goed onder controle heb. Het is "gewend". Maar ja, volgende week is ze jarig, daarna komt kerst, dan oud en nieuw en dan haar sterfdag, dus of ik het echt onder controle heb zullen we in januari nog maar eens opnieuw bekijken. Ik denk het wel, ik voel me redelijk sterk de afgelopen maanden. Maar dat missen, dat houdt echt niet op hoor. Ik mis haar in alles, ik mis mijn eigen zorgeloosheid, ik mis het kind zijn, ik mis mijn zelfvertrouwen dat ik - zo weet ik nu - voor een groot deel uit de onvoorwaardelijke aanwezigheid van mijn mamma haalde, ik mis dat ik met iemand kan praten die alles van me weet, ik mis de ditjes en datjes, ik mis de goede raad, ik mis de ruzies, ik mis de dingen die bij "ons" hoorden en die op mijn broer na niemand anders lijkt te missen, ik mis ons huis, ik mis cadeautjes krijgen (god, wat mis ik dat! ik had er nooit bij stil gestaan maar realiseerde me een week of wat geleden dat ik al bijna 3 jaar nooit meer "zomaar" iets gekregen heb, al is het maar een doosje thee of een panty of nieuwe badmatjes omdat die ouwe echt niet meer kunnen hoor schat...) , ik mis haar eten, ik mis onze telefoongesprekken, ik mis samen winkelen, ik mis met je ogen rollen en weten dat je allebei precies hetzelfde denkt, ik mis... Echt, er gaat geen dag voorbij dat ik haar niet mis.
En ik ben ook vaak boos, nog steeds.
Het is kut en het blijft kut, meis.
Am Yisrael Chai!
zondag 9 december 2007 om 13:50
Ach Mieke toch! Wat een verdriet en eenzaamheid klinkt er in je posting door.
Ik denk dat jij nog volop in de rouwverwerking zit en helaas kun je dat met niemand delen in je omgeving. Het eerste jaar na het overlijden van je moeder is vooral een jaar van doorgaan, in het tweede jaar, dan pas echt komt het gemis. Dan pas realiseer je je echt, dat bepaalde dingen in je leven je met niemand anders dan je moeder kunt delen. Je wordt omringd door jonge mensen en die kunnen zich niets voorstellen bij jouw verdriet. Die denken na een paar maanden al dat het over is.
Zelf heb ik het destijds niet gedaan, maar mijn vader wel. Hij is naar een rouwverwerkingsgroep gegaan om beter om te kunnen gaan met alle emoties die komen kijken bij het verlies van iemand in je naaste omgeving.
Ook zou een goed gesprek met je huisarts misschien wat nieuwe inzichten kunnen geven. De chaos op je werk, het niet goed lopen van je relatie, je gemoedstoestand, mogelijk heeft alles te maken met dat diepe dal waar je nu in zit. Je verdriet kan niemand wegnemen, dat zal blijven, maar mogelijk krijg je wel wat hulpmiddelen om er beter mee om te gaan. Dat je eens echt je emoties kunt tonen, kunt janken, schreeuwen, woedend zijn op alles en iedereen omdat juist je moeder veel te jong overleden is.
Toen mijn moeder overleden was ben ik een keer zo kwaad op juist haar geworden, kwaad omdat ik iets niet kon vinden en zij wist waar het was, kwaad om dingen die ze me nooit heeft kunnen vertellen, gewoon kwaad omdat ze weg was uit mijn leven. Het lijkt alsof je daar niets mee bereikt, maar je onmacht in deze kun je wel kwijt in deze kwaadheid.
Ik troost me wel met de gedachte dat mijn moeder juist wél nog bij me is. Gewoon als beschermengel op mijn schouder.
Ik heb wel broers en een zus en daar kun je wel een deel van je gemis bij kwijt, maar lang niet alles. Misschien is het ook een optie om eens met bijv. je schoonmoeder te praten over je gevoelens?
Ik denk dat jij nog volop in de rouwverwerking zit en helaas kun je dat met niemand delen in je omgeving. Het eerste jaar na het overlijden van je moeder is vooral een jaar van doorgaan, in het tweede jaar, dan pas echt komt het gemis. Dan pas realiseer je je echt, dat bepaalde dingen in je leven je met niemand anders dan je moeder kunt delen. Je wordt omringd door jonge mensen en die kunnen zich niets voorstellen bij jouw verdriet. Die denken na een paar maanden al dat het over is.
Zelf heb ik het destijds niet gedaan, maar mijn vader wel. Hij is naar een rouwverwerkingsgroep gegaan om beter om te kunnen gaan met alle emoties die komen kijken bij het verlies van iemand in je naaste omgeving.
Ook zou een goed gesprek met je huisarts misschien wat nieuwe inzichten kunnen geven. De chaos op je werk, het niet goed lopen van je relatie, je gemoedstoestand, mogelijk heeft alles te maken met dat diepe dal waar je nu in zit. Je verdriet kan niemand wegnemen, dat zal blijven, maar mogelijk krijg je wel wat hulpmiddelen om er beter mee om te gaan. Dat je eens echt je emoties kunt tonen, kunt janken, schreeuwen, woedend zijn op alles en iedereen omdat juist je moeder veel te jong overleden is.
Toen mijn moeder overleden was ben ik een keer zo kwaad op juist haar geworden, kwaad omdat ik iets niet kon vinden en zij wist waar het was, kwaad om dingen die ze me nooit heeft kunnen vertellen, gewoon kwaad omdat ze weg was uit mijn leven. Het lijkt alsof je daar niets mee bereikt, maar je onmacht in deze kun je wel kwijt in deze kwaadheid.
Ik troost me wel met de gedachte dat mijn moeder juist wél nog bij me is. Gewoon als beschermengel op mijn schouder.
Ik heb wel broers en een zus en daar kun je wel een deel van je gemis bij kwijt, maar lang niet alles. Misschien is het ook een optie om eens met bijv. je schoonmoeder te praten over je gevoelens?
zondag 9 december 2007 om 13:54
Nu ik zo alle andere reacties lees, ( de meeste stonden er nog niet toen ik begon te tiepen) denk ik zelf wel dat ik "iemand die alles van me weet" toch wel het zwaarst vind. Het is zo makkelijk gezegd, "probeer je ei kwijt te kunnen bij anderen" en dat dóe je ook wel, althans, ik ben dol op mijn vriendinnen en heb echt steun aan hen, en ben bovendien zelf zo dat ik tot vervelens toe eruitgooi wat me dwars zit, dus daar ligt het niet aan. De hele wereld weet dat ik mijn moeder mis, ik heb geen gene of valse schaamte wat dat betreft en ik voel me ook al niet bezwaard om over dood te praten.
En tóch helpen al die dingen niet. Dat deel van mij wat ervoor zorgde dat ik "de dochter van" was, dat kent niemand. En hoezeer je dat ook probeert uit te leggen, hoe goed je ook onder woorden probeert te brengen wát je dan precies mist, daar weet ik zelf de woorden niet voor. Dat is een deel van mij dat alleen zij kende, het deel dat er tegenwoordig voor zorgt dat ik zelfs in de aanwezigheid van mensen die van me houden en waar ik van hou, toch heel erg eenzaam ben.
En tóch helpen al die dingen niet. Dat deel van mij wat ervoor zorgde dat ik "de dochter van" was, dat kent niemand. En hoezeer je dat ook probeert uit te leggen, hoe goed je ook onder woorden probeert te brengen wát je dan precies mist, daar weet ik zelf de woorden niet voor. Dat is een deel van mij dat alleen zij kende, het deel dat er tegenwoordig voor zorgt dat ik zelfs in de aanwezigheid van mensen die van me houden en waar ik van hou, toch heel erg eenzaam ben.
Am Yisrael Chai!
zondag 9 december 2007 om 13:57
Herkenbaar Mieke. Mijn moeder is in jan. 2005 overleden. Ook ik ben enig kind. ik ben 27 nu.
er is veel gebeurd in de laatste 2 jaar. Mijn oma (haar moeder) is overleden, ik ben geemigreerd en gaan samenwonen. en mijn vader had vrij snel een nieuwe vriendin en is gaan samenwonen. Nog elke dag worstel ik met het verlies van mama. Ook ik heb het idee dat ik het er met weinig mensen over kan hebben. Mijn vriend heeft mijn moeder niet gekend, maar steunt me waar hij kan. Mijn vader wil het er niet meer over hebben, zijn leven gaat door zegt hij. Eigenlijk de enigen met wie ik er over praat zijn de broers en zus van mijn moeder.
Tuurlijk gaan de hele scherpe kantjes van het verdriet eraf, maar ik kan het bij vlagen nog steeds uitschreeuwen van verdriet en pijn. Ik merk dat ik als persoon ook heel erg veranderd ben. Ik was altijd erg positief en geduldig. Nu ben ik snel erg boos, kribbig en zie alles negatief. Heb daarnaast ook sterk het gevoel dat iedereen me in de steek zal laten. immers, mijn moeder is weg en mijn vader heb ik ook niet zo veel meer aan. Dit geeft wel eens problemen in mijn relatie. En tja, ik wil ook niet elke keer weer zeggen dat alles komt doordat mama is overleden. Mijn vriend's vader is in juli overleden, maar die gaat er toch op een hele andere manier mee om.
Wil je in ieder geval een hele dikke knuffel geven.
Liefs,Marloes
er is veel gebeurd in de laatste 2 jaar. Mijn oma (haar moeder) is overleden, ik ben geemigreerd en gaan samenwonen. en mijn vader had vrij snel een nieuwe vriendin en is gaan samenwonen. Nog elke dag worstel ik met het verlies van mama. Ook ik heb het idee dat ik het er met weinig mensen over kan hebben. Mijn vriend heeft mijn moeder niet gekend, maar steunt me waar hij kan. Mijn vader wil het er niet meer over hebben, zijn leven gaat door zegt hij. Eigenlijk de enigen met wie ik er over praat zijn de broers en zus van mijn moeder.
Tuurlijk gaan de hele scherpe kantjes van het verdriet eraf, maar ik kan het bij vlagen nog steeds uitschreeuwen van verdriet en pijn. Ik merk dat ik als persoon ook heel erg veranderd ben. Ik was altijd erg positief en geduldig. Nu ben ik snel erg boos, kribbig en zie alles negatief. Heb daarnaast ook sterk het gevoel dat iedereen me in de steek zal laten. immers, mijn moeder is weg en mijn vader heb ik ook niet zo veel meer aan. Dit geeft wel eens problemen in mijn relatie. En tja, ik wil ook niet elke keer weer zeggen dat alles komt doordat mama is overleden. Mijn vriend's vader is in juli overleden, maar die gaat er toch op een hele andere manier mee om.
Wil je in ieder geval een hele dikke knuffel geven.
Liefs,Marloes
zondag 9 december 2007 om 14:07
hoi lieve dames,
Graag zou ik op julli persoonlijk reageren, alleen lees ik op dit moment alleen maar flarden, herkenbare dingen en tranentrekkers. Onzettend lieve reacties en voor degenen die uit ervaring spreken lijkt het me ook best moeilijk om te reageren.
Tussen begrip kweken' en 'verkondigen', wat ik bij iemand las, zit helaas een groot verschil. Soms probeer ik het ook, om te vertellen over vroeger, maar helaas merk je aan mensen dat ze eigenlijk liever niet willen luisteren. Het lucht deels wel op om te vertellen, maar kan er weer boos om worden als ik merk dat mensen niet luisteren, of dat het ze niet interesseert.
Misschien is het van mij dan ook verkeerd om te 'verwachten' dat mensen vragen stellen, meer willen weten dan ik vertel, maar dat mis ik zo.
Tegen mijn vriend schreeuw ik wel eens dat ík degene wil zijn, voor wie gezorgd wordt. Ik wil niet altijd de leiding hebben, zeggen wat hij moet doen en de sterkste zijn. Mijn moeder liet me verdrietig zijn, liet me het kind zijn. Ik zal nooit meer het kind zijn...
Na een jaar alles een keer alleen beleefd te hebben, is het inderdaad nog lang niet in orde.
Mijn moeder was zo sterk. Ook al was er echt een enorm probleem, ze bleef altijd positief en had zoveel kracht! Zoveel kracht zou ik ook graag hebben. Ergens, ver weg, heb ik dat ook wel van haar meegekregen, maar zoals zij altijd 'komt wel goed' zei, dat lukt me niet. Niet met dezelfde overgave en kracht als bij haar.
Op dit moment weet ik niet eens meer wat ik heb getypt. Het lucht in ieder geval enorm op dat het hier kan en ook al ken ik jullie niet, jullie woorden doen zoveel goeds bij me...bedankt...
Graag zou ik op julli persoonlijk reageren, alleen lees ik op dit moment alleen maar flarden, herkenbare dingen en tranentrekkers. Onzettend lieve reacties en voor degenen die uit ervaring spreken lijkt het me ook best moeilijk om te reageren.
Tussen begrip kweken' en 'verkondigen', wat ik bij iemand las, zit helaas een groot verschil. Soms probeer ik het ook, om te vertellen over vroeger, maar helaas merk je aan mensen dat ze eigenlijk liever niet willen luisteren. Het lucht deels wel op om te vertellen, maar kan er weer boos om worden als ik merk dat mensen niet luisteren, of dat het ze niet interesseert.
Misschien is het van mij dan ook verkeerd om te 'verwachten' dat mensen vragen stellen, meer willen weten dan ik vertel, maar dat mis ik zo.
Tegen mijn vriend schreeuw ik wel eens dat ík degene wil zijn, voor wie gezorgd wordt. Ik wil niet altijd de leiding hebben, zeggen wat hij moet doen en de sterkste zijn. Mijn moeder liet me verdrietig zijn, liet me het kind zijn. Ik zal nooit meer het kind zijn...
Na een jaar alles een keer alleen beleefd te hebben, is het inderdaad nog lang niet in orde.
Mijn moeder was zo sterk. Ook al was er echt een enorm probleem, ze bleef altijd positief en had zoveel kracht! Zoveel kracht zou ik ook graag hebben. Ergens, ver weg, heb ik dat ook wel van haar meegekregen, maar zoals zij altijd 'komt wel goed' zei, dat lukt me niet. Niet met dezelfde overgave en kracht als bij haar.
Op dit moment weet ik niet eens meer wat ik heb getypt. Het lucht in ieder geval enorm op dat het hier kan en ook al ken ik jullie niet, jullie woorden doen zoveel goeds bij me...bedankt...
zondag 9 december 2007 om 14:11
Mieke ik kan me zo goed indenken hoe je je voelt.
Mijn vader is in maart 2006 plotseling overleden aan een hartstilstand. Nooit ziek en zo ineens weg. Ik had zo'n goede band met mijn vader en ik mis hem zo ontzettend. Helemaal deze tijd is het weer helemaal mis en huil ik veel. Mijn bruiloft stond gepland in september 2006 en die is (omdat mijn moeder het graag wilde ) toch doorgegaan dat jaar. Ik had er helemaal geen zin meer in omdat mijn vader me niet weg kon geven en mijn jurk nooit had gezien. Gelukkig is het wel doorgegaan ik hou heel veel van mijn man natuurlijk, maar het gemis was zo groot en iedereen was nog zo verdrietig. Dit jaar ben ik bevallen van een zoontje en ook nu is het weer helemaal mis. Ik ben zo boos dat hij dit niet meer mag zien. Want hij zou zo trots geweest zijn, terwijl mijn schoonvader niet naar mijn zoontje om kijkt. Dan wordt ik toch zo boos op die man. Of als mijn schoomoeder komt klagen over een ruzie de ze samen hebben gehad. Dan denk ik, mens wees blij dat je elkaar nog hebt. Mijn moeder zit elke dag zonder man thuis en heeft zoveel verdriet. Maar dat begrijpen ze niet.
Ook vrienden vallen inderdaad vies tegen. Die denken goh het is al bijna 2 jaar geleden heb je het er nu nog over. Of dan zeggen ze: Ja, er komt een dag dan denk je er niet meer aan. Nou, kwader kunnen ze me niet krijgen. Het zal wel goed bedoelt zijn, maar zeg dan niks. Of dan klagen ze over dat ze WEER in het weekend op visite moeten naar hun ouders, of dat ze er geen tijd voor hebben. Dan denk ik, maak er nu maar tijd voor voor je het weet is het te laat. Maarja, zo denk ik nu ik dit heb meegemaakt. Maar zij begrijpen het niet. Zij hebben niet een week naast een vader in coma gezeten en maar kijken of er een reactie kwam. Zij hebben niet al kisten/rouwadvertenties/kaarten uit hoeven kiezen. Of je moeder maar proberen te troosten die het helemaal niet meer zag zitten, terwijl je het zelf ook niet meer hebt van verdriet. Nee, dat begrijpen ze niet. Ze waren er zelfs niet bij op de crematie, want ze konden echt geen vrij krijgen van het werk. Nou als het andersom was geweest dan had ik er hoe dan ook voor gezorgd dat ik vrij zou zijn. Maarja, ik moet het er maar mee doen, want ze vinden dan ze zulke geweldige vrienden zijn. Ik wilde het eerst niet zien, maar hoe vaker ik erover nadenk realiseer ik me dat dit GEEN vrienden zijn. Dus ik neem afstand. Ik hoop dat hun ouders 100 jaar worden, maar ik hoor wel van ze als ze zelf zoiets gebeurd. Dan begrijpen ze het eindelijk hoop ik.
Ik zwijg echter mijn vader niet dood bij hun. Ik heb het nog vaak over hem en over hoeveel lol we gehad hebben. Je ziet ze dan alweer raar kijken, maar daar heb ik schijt aan. Ze komen er nog wel eens achter. Ik hoop echter dat het voor hun nog heel lang duurt natuurlijk, want dit verdriet wens je niemand toe.
Dus meid ik begrijp precies hoe je je voelt. Ik wil je een hele dikke knuffel geven en vind het zelf ook wel even fijn om de frustratie van me af te typen.
Dit verdriet gaat helaas nooit meer over, ik wou dat ik iets anders kon zeggen, maar het is gewoon zo. Toch moeten we proberen door te gaan hoe moeilijk en verdrietig dit ook is. Dat zou jou moeder (en mijn vader) ook gewilt hebben. En wat geeft het als je eens geen zin hebt. Dan maar niet. Je moet naar je eigen gevoel luisteren dat is het aller belangrijkste!
Misschien dat het ook wel aan de leeftijd ligt dat ze zo weinig begrip tonen. Ze hebben het veel te druk met zichzelf. Ik was nog maar 21 toen mijn vader is overleden. Hij was nog maar net 53 geworden....
Mijn vader is in maart 2006 plotseling overleden aan een hartstilstand. Nooit ziek en zo ineens weg. Ik had zo'n goede band met mijn vader en ik mis hem zo ontzettend. Helemaal deze tijd is het weer helemaal mis en huil ik veel. Mijn bruiloft stond gepland in september 2006 en die is (omdat mijn moeder het graag wilde ) toch doorgegaan dat jaar. Ik had er helemaal geen zin meer in omdat mijn vader me niet weg kon geven en mijn jurk nooit had gezien. Gelukkig is het wel doorgegaan ik hou heel veel van mijn man natuurlijk, maar het gemis was zo groot en iedereen was nog zo verdrietig. Dit jaar ben ik bevallen van een zoontje en ook nu is het weer helemaal mis. Ik ben zo boos dat hij dit niet meer mag zien. Want hij zou zo trots geweest zijn, terwijl mijn schoonvader niet naar mijn zoontje om kijkt. Dan wordt ik toch zo boos op die man. Of als mijn schoomoeder komt klagen over een ruzie de ze samen hebben gehad. Dan denk ik, mens wees blij dat je elkaar nog hebt. Mijn moeder zit elke dag zonder man thuis en heeft zoveel verdriet. Maar dat begrijpen ze niet.
Ook vrienden vallen inderdaad vies tegen. Die denken goh het is al bijna 2 jaar geleden heb je het er nu nog over. Of dan zeggen ze: Ja, er komt een dag dan denk je er niet meer aan. Nou, kwader kunnen ze me niet krijgen. Het zal wel goed bedoelt zijn, maar zeg dan niks. Of dan klagen ze over dat ze WEER in het weekend op visite moeten naar hun ouders, of dat ze er geen tijd voor hebben. Dan denk ik, maak er nu maar tijd voor voor je het weet is het te laat. Maarja, zo denk ik nu ik dit heb meegemaakt. Maar zij begrijpen het niet. Zij hebben niet een week naast een vader in coma gezeten en maar kijken of er een reactie kwam. Zij hebben niet al kisten/rouwadvertenties/kaarten uit hoeven kiezen. Of je moeder maar proberen te troosten die het helemaal niet meer zag zitten, terwijl je het zelf ook niet meer hebt van verdriet. Nee, dat begrijpen ze niet. Ze waren er zelfs niet bij op de crematie, want ze konden echt geen vrij krijgen van het werk. Nou als het andersom was geweest dan had ik er hoe dan ook voor gezorgd dat ik vrij zou zijn. Maarja, ik moet het er maar mee doen, want ze vinden dan ze zulke geweldige vrienden zijn. Ik wilde het eerst niet zien, maar hoe vaker ik erover nadenk realiseer ik me dat dit GEEN vrienden zijn. Dus ik neem afstand. Ik hoop dat hun ouders 100 jaar worden, maar ik hoor wel van ze als ze zelf zoiets gebeurd. Dan begrijpen ze het eindelijk hoop ik.
Ik zwijg echter mijn vader niet dood bij hun. Ik heb het nog vaak over hem en over hoeveel lol we gehad hebben. Je ziet ze dan alweer raar kijken, maar daar heb ik schijt aan. Ze komen er nog wel eens achter. Ik hoop echter dat het voor hun nog heel lang duurt natuurlijk, want dit verdriet wens je niemand toe.
Dus meid ik begrijp precies hoe je je voelt. Ik wil je een hele dikke knuffel geven en vind het zelf ook wel even fijn om de frustratie van me af te typen.
Dit verdriet gaat helaas nooit meer over, ik wou dat ik iets anders kon zeggen, maar het is gewoon zo. Toch moeten we proberen door te gaan hoe moeilijk en verdrietig dit ook is. Dat zou jou moeder (en mijn vader) ook gewilt hebben. En wat geeft het als je eens geen zin hebt. Dan maar niet. Je moet naar je eigen gevoel luisteren dat is het aller belangrijkste!
Misschien dat het ook wel aan de leeftijd ligt dat ze zo weinig begrip tonen. Ze hebben het veel te druk met zichzelf. Ik was nog maar 21 toen mijn vader is overleden. Hij was nog maar net 53 geworden....
zondag 9 december 2007 om 14:59
@fashionvictim
Ik kan me nog goed herinneren dat jij toen je topic opende. ik weet niet zeker of dat was vlak voor of vlak na dat mijn moeder is overleden. Inderdaad moeilijk voor te stellen dat het alweer bijna 3 jaar geleden is. het lijkt nog altijd als de dag van gisteren. Fijn dat je nog een broer hebt met wie je het over jullie moeder kan hebben. Dat mis ik zelf wel heel erg. En jij herkent het vader-gedoe? Lastig he? De relatie is mij nogal opgedrongen. Ik MOEST alles accepteren, want anders gunde ik hem zijn geluk niet. De laatste keer dat ik in Nederland was woonde zij er dus en toen heb ik vrij demonstratief alle dingetjes die ik aan mijn moeder had gegeven en naast het bed stonden weg gehaald. Ze zijn niet bedoeld voor die nieuwe vrouw en zij hoeft dus niet onder mijn schilderijtjes te slapen! Misschien ook niet goed, maar ja...
Dikke knuffel voor iedereen,
Marloes
Ik kan me nog goed herinneren dat jij toen je topic opende. ik weet niet zeker of dat was vlak voor of vlak na dat mijn moeder is overleden. Inderdaad moeilijk voor te stellen dat het alweer bijna 3 jaar geleden is. het lijkt nog altijd als de dag van gisteren. Fijn dat je nog een broer hebt met wie je het over jullie moeder kan hebben. Dat mis ik zelf wel heel erg. En jij herkent het vader-gedoe? Lastig he? De relatie is mij nogal opgedrongen. Ik MOEST alles accepteren, want anders gunde ik hem zijn geluk niet. De laatste keer dat ik in Nederland was woonde zij er dus en toen heb ik vrij demonstratief alle dingetjes die ik aan mijn moeder had gegeven en naast het bed stonden weg gehaald. Ze zijn niet bedoeld voor die nieuwe vrouw en zij hoeft dus niet onder mijn schilderijtjes te slapen! Misschien ook niet goed, maar ja...
Dikke knuffel voor iedereen,
Marloes
zondag 9 december 2007 om 15:17
Hi Mieke (f), ook ik weet helaas uit eigen ervaring wat je voelt en doormaakt. Mijn vader is in 2003 overleden, hij hade longkanker. Het gekke was, dat het het eerste jaar na zijn overlijden "best wel ging". Drong nog niet helemaal tot me door geloof ik. Maar het tweede jaar was rampzalig, iets meer dan een jaar na zijn dood "brak" ik (was op m'n werk, errug fijn maar niet heus) en kon ik niet ophouden met huilen. Daarna ben ik een jaar lang heel depressief geweest, alsof ik dood was van binnen. Ik voelde (bijna) geen emoties meer maar wel een diep besef dat ik mijn vader miste en hem ontzettend hard nodig had, een wond had vanbinnen die waarschijnlijk nooit meer volledig zou helen.
Het is nu vier jaar geleden en ik merk dat die wond inderdaad altijd een wond blijft, maar het wel minder schrijnend en dus dragelijker wordt. En soms overvalt het me ineens, kan echt om iets heel kleins zijn en dan is het gemis ineens alsof het pas gisteren was. Ik heb gemerkt dat mensen die dit niet zelf meegemaakt hebben, daar vaak weinig begrip voor hebben en vinden dat "het zolangzamerhand maar eens over moet zijn". Maar voor rouwen staat geen tijd.
Op "gezondheid" staat een topic over vader met kanker, maar er zijn ook anderen (w.o. Lapin ) wiens ouder inmiddels overleden is en niet eens aan kanker, maar waarbij herkenning wordt gevonden in angsten, onzekerheden, pijn en gemis. Heb gemerkt dat tot nog toe vrijwel alleen lotgenoten begrijpen hoe het werkelijk voelt.
Wil je wel veel sterkte wensen en een dikke passen, maar realiseer me ook terdege dat elk woord, elke troost, elke al dan niet virtuele omarming eigenlijk tekort schiet.
Ik leef met je mee, meis.
Het is nu vier jaar geleden en ik merk dat die wond inderdaad altijd een wond blijft, maar het wel minder schrijnend en dus dragelijker wordt. En soms overvalt het me ineens, kan echt om iets heel kleins zijn en dan is het gemis ineens alsof het pas gisteren was. Ik heb gemerkt dat mensen die dit niet zelf meegemaakt hebben, daar vaak weinig begrip voor hebben en vinden dat "het zolangzamerhand maar eens over moet zijn". Maar voor rouwen staat geen tijd.
Op "gezondheid" staat een topic over vader met kanker, maar er zijn ook anderen (w.o. Lapin
) wiens ouder inmiddels overleden is en niet eens aan kanker, maar waarbij herkenning wordt gevonden in angsten, onzekerheden, pijn en gemis. Heb gemerkt dat tot nog toe vrijwel alleen lotgenoten begrijpen hoe het werkelijk voelt. Wil je wel veel sterkte wensen en een dikke
passen, maar realiseer me ook terdege dat elk woord, elke troost, elke al dan niet virtuele omarming eigenlijk tekort schiet. Ik leef met je mee, meis.
zondag 9 december 2007 om 15:25
Hey lieve Mieke,
Ik heb dit zelf niet meegemaakt. Maar ik kan me ergens heel goed voorstellen dat dat verdriet blijft, dat gemis. Je mist immers niet zozeer alleen de persoon an sich, wat al pijnlijk genoeg is. Maar ook hoe het voelde om samen te zijn, hoe jij je voelde bij die persoon. Dat zal nooit meer zijn, je zult je nooit meer zo voelen. En dat moet een enorm verdriet zijn.
Er zijn geen goede woorden voor maar je verdriet raakte me zo erg dat ik toch wilde reageren. Schrijf van je af en ik ben blij voor je dat je hier begrip kunt vinden van mensen die precies weten waar je doorheen gaat.
Een hele grote knuffel.
Ik heb dit zelf niet meegemaakt. Maar ik kan me ergens heel goed voorstellen dat dat verdriet blijft, dat gemis. Je mist immers niet zozeer alleen de persoon an sich, wat al pijnlijk genoeg is. Maar ook hoe het voelde om samen te zijn, hoe jij je voelde bij die persoon. Dat zal nooit meer zijn, je zult je nooit meer zo voelen. En dat moet een enorm verdriet zijn.
Er zijn geen goede woorden voor maar je verdriet raakte me zo erg dat ik toch wilde reageren. Schrijf van je af en ik ben blij voor je dat je hier begrip kunt vinden van mensen die precies weten waar je doorheen gaat.
Een hele grote knuffel.
zondag 9 december 2007 om 15:43
zondag 9 december 2007 om 15:56
@Marloes,
Volgens mij is jouw moeder vlak na de mijne overleden, volgens mij heb jij toen ook in mijn eigen topic gepost. Ook hier een vader die vindt dat ik "hem zijn geluk niet gun" als ik niet juichend zijn nieuwe vriendin ontvang en die vindt "dat het leven nu eenmaal doorgaat". Maar goed, zelfs bij mijn eigen vader denk ik "ach man, jij hebt makkelijk lullen, jij hebt tenminste allebei je ouders nog". Ook mijn moeder had nog een moeder, mijn oma is dit jaar pas overleden. Mijn broer en ik hadden de twijfelachtige eer om de allereersten in beide families te zijn die geen moeder meer hadden, ik heb zelfs nog tot mijn 22e een overgrootmoeder gehad, kan je nagaan.
Volgens mij is jouw moeder vlak na de mijne overleden, volgens mij heb jij toen ook in mijn eigen topic gepost. Ook hier een vader die vindt dat ik "hem zijn geluk niet gun" als ik niet juichend zijn nieuwe vriendin ontvang en die vindt "dat het leven nu eenmaal doorgaat". Maar goed, zelfs bij mijn eigen vader denk ik "ach man, jij hebt makkelijk lullen, jij hebt tenminste allebei je ouders nog". Ook mijn moeder had nog een moeder, mijn oma is dit jaar pas overleden. Mijn broer en ik hadden de twijfelachtige eer om de allereersten in beide families te zijn die geen moeder meer hadden, ik heb zelfs nog tot mijn 22e een overgrootmoeder gehad, kan je nagaan.
Am Yisrael Chai!
