man vaart en ik ben het alleen zijn beu

heb je hem dit verteld? dat je het zo vreselijk vindt dat je eraan denkt om weg te gaan?

Hoe ging dat toen jullie nog geen kind hadden? Is het nu moeilijker juist omdat je moeder bent geworden en het dus het grootste deel van de tijd alleen moet doen?

Toen jullie een relatie kregen was hij toen al kapitein??

Als dit al zo was had je voor jezelf al na kunnen gaan of je dit leventje zou willen. En als hij pas 'in' jullie relatie als kapitein aan de slag is gegaan, neem ik aan dat je het hier met z'n 2-en over gehad hebt.....



Mijn ex werkte eerst van 's ochtends tot 's avonds laat en was dus al weinig thuis, maar toen hij als vrachtwagenchauffeur hele weken van huis was heeft hij mij gevraagd of ik dit niet erg zou vinden. Hij is daar altijd heel duidelijk over geweest, als ik het niet meer leuk zou vinden dat hij hele weken weg was dan ging hij iets anders zoeken. Ik heb er nooit problemen mee gehad....



Hou dit niet voor jezelf maar praat met elkaar, jullie vormen tenslotte toch een gezin... succes !

Ja, ik ken het.

Mijn man heeft shift werk. Dat beteken dagen van avond diensten en dan weer afgewisseld met ochtend diensten.

In feite heb je idd niet zoveel aan mekaar, want bij de avonddiensten komt hij soms zo laat thuis dat ik dan al in bed lig. En bij de ochtend diensten die dus heel vroeg beginnen, valt hij om 9 uur in slaap. Dit is ook een wrek voor je social life.

Toch ben ik al 34 jaar getrouwd. Ik wijt het eraan dat ik mezelf zo goed kan vermaken (houd enorm veel van lezen) en ik had twee dochters waar ik veel mee deed. Over scheiden hierover heb ik eigenlijk nooit gedacht, wel geklaagd dat ik het niet leuk vond en kon hij geen ander werk doen bladiebla. Maar ja een man die het naar zijn zin heeft op zijn werk is ook wat voor te zeggen, natuurlijk. Wij zouden er ook een heel stuk financieel op achteruit gaan als hij die shifts niet meer deed.

Maar het is een feit dat met shift werk veel scheidingen voorkomen en ook nog veel zelfmoorden (lekker gezond is het niet)



Dus tja, een oplossing heb ik niet voor je, er zitten best heel veel mensen met hetzelfde probleem. Sterkte met whatever je beslist.

Toetyfroety, niet lullig bedoeld, maar je man onafgebroken 3 maanden niet zien is voor je gevoel heel anders dan langs elkaar heenleven wat jullie doen. Hoe ik dit weet? Mijn vriend is militair. Hij is soms maanden onafgebroken van huis weg, en soms dan leven we een paar weken langs elkaar heen. Dat langs elkaar heenleven is ook niet leuk, maar als hij echt maanden niet thuis is, daar kan ik echt niet mee overweg. Ik mis hem dan zo erg, dat ik niet het maximale uit mijn dingen kan halen. Altijd de schaduwzijde dat hij er niet is. Zijn arm om je heen zo missen dat je het soms echt niet meer ziet zitten. Elke week word het gemis een stukje ondragelijker....



Voor TO, mijn vriend en ik hebben veel gepraat, veel ruzie en veel verdriet gehad omdat ik niet met zijn afwezigheid om kan gaan. Hij heeft nu besloten om ander werk te zoeken. Eind juli loopt zijn contract af en dan hang ik de vlag uit Anders weet ik echt niet of wij wel samen zouden blijven. Ik kan en wil het gewoon echt niet meer. Sommige dingen wennen nooit.

Ik heb wel een tijdje een relatie gehad met iemand in een ander land. die zag ik ook eens in de twee drie maanden. Uiteindelijk besloten dat het niets voor me was. Ook als ik naar zijn land zou verhuizen zou ik veel alleen zijn, omdat hij in het toerisme werkte en dus van maart tot oktober niet bij mij zou wonen.



Jouw man heeft er kennelijk minder moeite mee dan jij en dat is ook logisch van voor hem zijn het twee totaal verschillende levens. Een aan boord en een met jou. Jij hebt altijd hetzelfde leven alleen soms met en soms zonder hem.

zijn gemis is dus anders dan dat van jou, omdat hij er iets voor in de plaats heeft en jij niet.



maag goed dat lost jouw probleem niet op. Jouw man wil iet veranderen , had dit beroep mss al voordat ie jou kende en dit is wat ie wil met zijn leven. Dan heb jij nog twee keuzes, of toch een manier vinden om ermee te leven, of weggaan en een man zoeken die wel gewoon een 9-5 baan heeft.

Pruttel schrijft dat niet-zien moeilijker voor haar is dan het langs elkaar heen leven waarover toetyfroety vertelt.

Ikzelf vond juist in mijn vorige relatie gemakkelijker mijn partner lange periodes niet te zien (hij woonde en werkte van april tot nov. in het buitenland) dan nu met mijn huidige partner, waarin we ook echt soms een gevecht moeten leveren niet langs elkaar heen te gaan leven door alle werk en diensten.



In het geval van TO kan ik me erg goed voorstellen dat het moeilijk is. Ik vond het toen 'gemakkelijk' (ook niet echt leuk, maargoed) omdat ik, net als hij, 2 verschillende levens had, bijna. Een bijna-single-bestaan waarin ik veel tijd had voor mijn vriendinnen en alle gelegenheid me op mijn werk te storten indien nodig.



Met een kindje is dat natuurlijk heel ander verhaal. Dat doe je het liefste samen met je man, de vader van je kindje. Ik kan me dat heel goed voorstellen. Ik zou dan ook nogmaals het gesprek met hem aan gaan, misschien is het tijd voor hem nu echt wat water bij de wijn te doen en mss wat dichter bij huis te gaan varen.

Mijn zwager doet ook dat soort werk, die is 1 week op 1 week af. Dat zou vast al een heel stuk schelen.

Ik ben de dochter van een kaptein op de grote vaart. Toen ik jong was, was mijn vader vaak 8 maanden weg, drie maanden thuis. Daar kwam bij dat er geen mobiele telefoon/e-mail was, dus een keer per maand kreeg je een telefoontje, telefax of brief. Maar ik geloof niet dat ik hierdoor een ongelukkigere jeugd heb gehad dan iemand anders. Als kind wen je er echt heel erg aan en ben ik altijd heel trots geweest op een vader als kapitein met veel stoere verhalen. Voor je kinderen hoef je volgens mij geen medelijden te hebben (zeker niet in deze tijd waar een derde van de kinderen gescheiden ouders hebben, of veel ruzie thuis meemaken).

Nu ik zelf een relatie heb, realiseer ik me wel hoe moeilijk mijn moeder het moet hebben gehad. Zij heeft de rol van moeder en vader opgevuld, heeft alle beslissingen voor ons alleen moeten nemen en heeft zich altijd heel groot voor ons gehouden. Toen mijn vader 57 was mocht ie al wel met vervroegd pensioen en ze genieten nu extra van de tijd die ze samen hebben. Maar misschien heb jij minder geduld... Ik zou zeggen beter een relatie waar je van elkaar houdt, dan geen of een slechte relatie.

Het is nogal wat om van je vriend/man te verwachten dat hij een andere baan zoekt omdat jij hem zo mist. Hij heeft immers voor dit beroep gekozen, en het lijkt me voor hem wel heel demotiverend om nu aan het werk te gaan en te weten dat jij het niet meer ziet zitten. Je hebt voor hem gekozen toen hij al in dit werk zat, neem ik aan, je wist dat hij steeds weg zou zijn.

Waarom heb je er tóen geen probleem van gemaakt.

Is het doordat je nu thuis met je kind zit? Werk je er nog naast?

Ach , als je van elkaar houdt gun je elkaar de allerleukste baan , of ; als je van elkaar houdt zorg je dat je elkaar af en toe eens mist , of........ er zijn zo veel 'spreuken ' van toepassing.



Maar stel nou, dat jouw man een andere baan zoekt , een waarbij hij vaker thuis is maar wat hij een *^&%#$% baan vindt............ zou HIJ dan gelukkig zijn ? En jij dan ook nog ?



Er zal ook wel een financieelplaatje aan vastzitten , denk ik zo .....

Ik vraag me eerlijk gezegd af of iemand die zo'n leven heeft, wel kán kiezen om op een andere manier te leven. Ik vraag me ook af of je dat van een ander kan en mag verlangen.



Al begrijp ik helemaal wat TO bedoelt, echt waar. Ik zou ook niet snappen dat hij zo lang van huis wilt zijn (Lees: van zijn dochter).



Het lijkt me ook moeilijk als je op iemand verliefd wordt met zo'n beroep. Al zou, wat mij betreft, de kans niet bijster groot zijn dat ik verliefd wordt op een militair. Ik weet ook niet of ik het er zélf moeilijk mee zou hebben, wél voor mn kind.

Hai Jijalsha,



Wat Bianca schrijft dat vind ik heel erg waar. Wat nou als het zijn droombaan is? Dan zou hij voor jou en je dochter een andere baan gaan zoeken en daarin misschien ongelukkig zijn.



Neemt niet weg dat jij net zoveel recht hebt op geluk als hij en lieve meid, loslaten is ook liefde. Als jij niet gelukkig bent met hem én zijn liefde voor zijn werk, dan denk ik dat je jezelf gelukkig moet maken en misschien betekent dat wel dat jij en je man uit elkaar moeten gaan. Dan hoef je hem niet te missen en hebben jullie allebei kans op liefde van iemand anders die wel voldoet aan de liefdesverwachtingen. Er vanuit gaande dat je die vindt.

kapitein op de grote vaart dat " overkomt " je niet , daar " rol je niet in " , daar heb je voor gekozen , voor geleerd en je weet dat zo'n baan ook offers vraagt.......... als je het zelf al als offer ervaart.

Heel veel mensen die varen komen uit een familie waarvan bijna iedereen vaart of heeft gevaren , die weten niet beter en vinden zo'n leven normaal .

Vanuit de kant van je man gezien is het ook zo slecht nog niet ; als hij thuis komt is het altijd feest , is iedereen blij en zijn werk zal zijn hart óók hebben .

Eens hoor Bianc, aan TO de keus of zij zijn hart nog wel wíl hebben zolang hij op de grote vaart zit en of ze zelf vindt dat ze van haar man kan eisen dat hij stopt met iets dat zo belangrijk is in zijn leven.

Ik vind het alleen wat makkelijk gezegd dat je voor hem kiest en zijn werk maar hebt te accepteren. Je kunt toch niet al van tevoren weten wat zijn werk met jou doet? Ik had dat zelf met mijn militair. Nooit geweten dat het me zo zwaar zou vallen. En dan kunnen mensen tegen mij zeggen dat ik wist waar ik aan begon, maar dat is dus niet zo. Ik had geen idee! Maar ik heb het wel geprobeerd. Het ging alleen echt niet. En ik ben blij dat hij uiteindelijk heeft besloten dat mijn geluk net zo belangrijk is als dat van hem. Hij gaat proberen om gelukkig te worden met een andere baan. Of dat gaat lukken... dat weten we ook niet van tevoren. Maar hij gaat het proberen. En ik hoop dat hij net zo zijn best gaat doen, als dat ik heb gedaan om met zijn werk te leren leven. Pas als je het van beide kanten hebt geprobeerd en het werkt niet, misschien is het dan beter om de relatie te beeindigen.

Tuurlijk , Pruttel , maar je moet wel reeël zijn ; kan je weer zomaar aan de slag als kapitein ? IK heb geen idee of die baan voor het oprapen ligt .

Kan ik ook niks over zeggen

Kan me helemaal voorstellen dat je het er erg moeilijk mee hebt. Het lijkt me een heel raar leven. Je hebt wel een relatie, maar je kunt een groot deel van je leven niet met hem delen.



Misschien dat het makkelijker zou zijn als je wist dat je man het er ook moeilijk mee had. Nu lijkt het nogal uit balans. Hij is kennelijk tevreden met het leven dat hij heeft, en dus ook weinig reden om iets te veranderen. En jij bent niet gelukkig maar jij kunt niets veranderen. Tenzij je besluit bij hem weg te gaan. En dat is wel weer een hele grote stap als je samen een kind hebt.



Tuurlijk gun je hem een leuke baan. Maar als dat ten koste van jouw geluk gaat, dan zullen jullie toch samen moeten nadenken over welke alternatieven er zijn. Als je ongelukkig bent, is de kans groot dat je op een dag verliefd wordt op een man die je misschien meer het leven kan bieden dat je zoekt. Misschien is het goed om een avond uit te kiezen om dit samen te bespreken. Zonder verwijten. Maar wel duidelijk. Dat dit leven je niet gelukkig maakt. En dat dat zo diep zit, dat je zo niet verder wil. Want dat is wat ik proef uit je verhaal.

kennelijk vind je man zijn baan belangrijker dan julie kind.



En dat komt vaker voor, heel veel vrouwen hebben er bijvoorbeeld moeite mee om na zwangerschapsverlof weer aan het werk te gaan en hun kind bij het kvd achter te laten, terwijl mannen daar nooit last van hebben. Jij vond kennelijk het hebben van een kind belangrijker dan wat je daarvoor deed, anders was je of niet zwanger geworden of had je het anders aangepakt.



je kunt niet van je man verwachten of verlangen dat ie de dingen net zo voelt als jij, Jij levert alle dingen in met liefde ( zeg je, maar kennelijk is dat toch niet helemaal zo, want als dat echt zo was zou het je niet kunnen schelen dat je man dat niet doet) hij vind plezier in zijn baan kennelijk dermate belangrijk dat ie daarin geen concessies doet. Dus het meeste van je bezwaar zit toich echt in je hoofd. Hij kan wel drie maanden zonder zijn kid, hij mist het wel, maar kennelijk niet zo erg dat ie zijn baan ervoor wil opgeven. als je met hem smaenblijft zul je toch moeten leren om dat te accepteren. Snap best dat dat soms zwaar is, maar dat is de consequenytie van je relatie met deze man.

Wat mijn moeder vroeger ook zo erg vond was dat als de telefoon rinkelde, dat mijn broer en ik altijd 'papa' riepen. Papa en telefoon was voor ons hetzelfde woord. Maar nogmaals wij als kinderen hebben er echt niet onder geleden dat onze vader 6 maanden voer en weg was van huis.

Wat ik er nog wel voor TO aan wil toevoegen is, dat mijn vader NU wel heel erg het gevoel heeft dat hij onze opvoeding heeft gemist. Sterker nog, hij voelt zich schuldig dat hij niet er niet voor ons was toen wij opgroeiden. Ik denk dat je vriend, dat dit soort dingen nu wegwuift, dat later ook wel zal voelen.

Mijn man is ook een zeeman. Op het moment heeft hij wel een walbaan, maar daar is hij al een tijd niet blij meer mee (als hij dat ooit al geweest is...), omdat hij de zee mist. We hebben een dochter van twee, zijn 'bezig' voor een tweede, maar hij heeft al half en half besloten dat als de tweede een jaar is, hij weer naar zee gaat. Ik kan niet zeggen dat ik sta te juichen van blijdschap om deze beslissing, maar ik snap het wel. Ik zie hoe zeer hij het varen mist, het is wat hem HEM maakt, en hij zit nu niet goed in zijn vel, is niet gelukkig in zijn werk, wat ook z'n weerslag op ons gezin heeft. Wat ik eigenlijk wil zeggen, WEET wat je van hem vraagt. Mijn man is een zeeman, in hart en nieren, dat wist hij al toen hij heel klein was, en ook nu hij aan de wal werkt, hij is en blijft een zeeman. Helaas zou ik bijna willen zeggen, ook voor hem. Hij heeft het geprobeert, en gaat het zelfs voor ons gezin nog zeker twee jaar volhouden, en ik weet wat voor opoffering het voor hem is.



Ik weet niet hoe het zal zijn als hij weer gaat varen, maar ik ga mijn uiterste best doen om het voor hem ook zo gemakkelijk mogelijk te maken. Gewoon omdat hij nu niet zichzelf kan zijn in zijn werk. Het is zo afschuwelijk om je man na zijn werk thuis te zien komen en te weten dat hij er niet gelukkig mee is. Hij blijft dit werk doen omdat hij nog niet te veel van onze dochter wil missen, maar heeft nu al de keuze gemaakt dat hij dat van de tweede dus wel wil missen. En ik snap het. Met moeite, omdat ik zijn drang naar de zee zelf niet voel, maar ik snap het wel. En ik zou willen dat het anders was, hell, hij zou zelf willen dat het anders was, maar zoals het nu gaat, kan het ook niet doorgaan. Als maten van hem terugkomen, hangt hij aan hun lippen om hun ervaringen te horen, gaat regelmatig bij ze langs als ze in Nederland (of Belgie) liggen om de sfeer aan boord weer te proeven, en is dan dagen niet te genieten omdat hij het ZO ontzettend mist.



Wat ik eigenlijk wil zeggen, hoop dat ik dat duidelijk kan maken, je kan je man niet veranderen. Dat is wat je van hem vraagt, dat is wat mijn man geprobeert heeft, maar het gaat gewoon niet. Ze kiezen niet voor hun geluk, ze kiezen voor hun ZIJN. Ze ZIJN zeeman, het is geen keus, ik zou het bijna willen vergelijken met hetero/homo zijn. Je kiest er niet voor, het is wat je bent. En dat kun je niet veranderen, hoe graag je het zelf zou willen, hoe graag je het voor een ander zou willen. Je bent wat je bent, en helaas zit dat lange van huis zijn daar aan vast. Maar het betekent ook een man die gelukkig is in zijn werk, in zijn leven. Helaas ben jij daar niet gelukkig mee, maar ik denk niet dat dit een probleem is waar je samen uit kunt komen. Omdat hij niet KAN veranderen. Dus het is iets waar jij mee zal moeten leren leven, en als dat niet lukt, daar de consequenties aan verbinden. Mijn man en ik hebben het daar lang en vaak over gehad, en hij zegt nu ook... hoe hard het voor mij ook is... de zee gaat voor alles. Zwaar k*t voor mij, want ik wil op de eerste plaats staan, maar dat is helaas niet zo.... en ik denk dat jouw man dat precies zo heeft...en het is heel pijnlijk om je te realiseren dat jij en jullie gezin voor hem niet op de eerste plaats staan, ik denk dat dat je nog het meeste pijn doet. Dat is wel wat voor mij het pijnlijkst is aan dit alles. Maar ik weet ook dat hij dit niet zo voelt om mij te kwetsen, of dat dat betekent dat we niet belangrijk voor hem zijn. Juist dat hij het geprobeert heeft, en dit nog twee jaar zal volhouden, overtuigt mij van het feit dat we op een hele hoge plaats staan voor hem. Maar niet de hoogste, dat is de zee....