Relaties
alle pijlers
Mijn man is overspannen....en nu?
dinsdag 30 mei 2023 om 22:39
Dus, mijn man is overspannen. En nu?
Hij zit sinds vorige week thuis. Ik ben ergens wel opgelucht door deze situatie, op zijn werk ging het niet meer. Er was constant gedoe, dat zorgde voor veel spanning bij hem en tussen ons. Hij doet werk dat niet past bij zijn opleiding. Dit werk gaat hij ook niet lang volhouden en hij wil ander werk vinden. Ondertussen al flink lang uit de roulatie en de vraag is nu vanuit hem: Wat wil ik nu?
Hij heeft donderdag ook een gesprek staan met een psych.
Hij gaat zitten, scrollen, staren en zuchten.....ik heb in die 30 minuten al 40 oplossingen en ideeën. Ik probeer ze voor mij te houden.
Moet ik hem aan de gang houden? Moet hij gewoon wel afwassen, de was draaien en ophangen? En andere taken blijven doen, ook die aan de kinderen gerelateerd zijn: ophalen en wegbrengen. Eigenlijk zoals voorheen, of moet ik meer op mij nemen?
Hij is hier niet duidelijk in, als ik het vraag. De ene keer is het geen probleem en een andere keer is het naderhand gezeur. 'Ik heb niks kunnen doen, want ik moest ook afwassen'. Dan komt er weer over en weer gezeik.
Ik wil eigenlijk dat hij een soort dagplanning aan gaat houden en ook blijft bewegen. Iedere keer als hij bijvoorbeeld gefietst heeft of even in de tuin gewerkt heeft, is hij meer ontspannen dan na bijvoorbeeld doelloos scrollen.
Ik vind het moeilijk om er niks van te zeggen. Ik vraag af en toe iets, soms vat hij het op als een verwijt of als kritiek en soms beantwoordt hij de vraag weer luchtig en komt het tot een gesprek.
Wat gaat er nog op ons af komen? Wat zijn jullie beste adviezen?
Ik vind dit moeilijk. Ik ben zelf nogal een doorpakker en ik moet dit onderdrukken. Ik vind het ook ronduit kut dat ik voor mijn gevoel rekening moet houden met een man die thuis is. Maar dat komt vooral door zijn, in mijn ogen passieve gedrag. Als hij niet thuis is, dus aan het werk, ga ik er altijd op uit met de kinderen. Nu appt hij dan na een uur waar we blijven of klaagt hij dat mijn dagen te vol zitten en dat we elkaar niet zien.
Hij zit sinds vorige week thuis. Ik ben ergens wel opgelucht door deze situatie, op zijn werk ging het niet meer. Er was constant gedoe, dat zorgde voor veel spanning bij hem en tussen ons. Hij doet werk dat niet past bij zijn opleiding. Dit werk gaat hij ook niet lang volhouden en hij wil ander werk vinden. Ondertussen al flink lang uit de roulatie en de vraag is nu vanuit hem: Wat wil ik nu?
Hij heeft donderdag ook een gesprek staan met een psych.
Hij gaat zitten, scrollen, staren en zuchten.....ik heb in die 30 minuten al 40 oplossingen en ideeën. Ik probeer ze voor mij te houden.
Moet ik hem aan de gang houden? Moet hij gewoon wel afwassen, de was draaien en ophangen? En andere taken blijven doen, ook die aan de kinderen gerelateerd zijn: ophalen en wegbrengen. Eigenlijk zoals voorheen, of moet ik meer op mij nemen?
Hij is hier niet duidelijk in, als ik het vraag. De ene keer is het geen probleem en een andere keer is het naderhand gezeur. 'Ik heb niks kunnen doen, want ik moest ook afwassen'. Dan komt er weer over en weer gezeik.
Ik wil eigenlijk dat hij een soort dagplanning aan gaat houden en ook blijft bewegen. Iedere keer als hij bijvoorbeeld gefietst heeft of even in de tuin gewerkt heeft, is hij meer ontspannen dan na bijvoorbeeld doelloos scrollen.
Ik vind het moeilijk om er niks van te zeggen. Ik vraag af en toe iets, soms vat hij het op als een verwijt of als kritiek en soms beantwoordt hij de vraag weer luchtig en komt het tot een gesprek.
Wat gaat er nog op ons af komen? Wat zijn jullie beste adviezen?
Ik vind dit moeilijk. Ik ben zelf nogal een doorpakker en ik moet dit onderdrukken. Ik vind het ook ronduit kut dat ik voor mijn gevoel rekening moet houden met een man die thuis is. Maar dat komt vooral door zijn, in mijn ogen passieve gedrag. Als hij niet thuis is, dus aan het werk, ga ik er altijd op uit met de kinderen. Nu appt hij dan na een uur waar we blijven of klaagt hij dat mijn dagen te vol zitten en dat we elkaar niet zien.
woensdag 31 mei 2023 om 09:30
ja, was bij ons thuis ook echt zoeken naar balans toen ik overspannen werd.makreel schreef: ↑31-05-2023 09:23Prachtig advies maar dat is toch verschrikkelijk moeilijk?
Natuurlijk is het voor haar man het ergste en overspannen is verschrikkelijk, maar nu komt alles dus op haar schouders, er zit iemand in huis die chronisch ongelukkig en beroerd is en je sparringpartner, je teamgenoot, je lief ben je mooi kwijt de komende tijd.
Daarom advies: focus op jezelf en wat jij nodig hebt om dit vol te houden. Mijn vriend wilde af en toe het huis kunnen ontvluchten (of mij even weg hebben). We hebben dus allebei een nachtje alleen in een hotel geslapen om bij te komen en de ander niet op de lip te zitten. (niet tegelijk natuurlijk, haha).
Maar... het probleem oplossen doordat man zsm van zijn overspannenheid af is, dat gaat niet lukken. Ten eerste gaat het niet snel, en de 'druk' dat het vooral zsm goed met je moet gaan werkt echt averechts
woensdag 31 mei 2023 om 09:30
Nou, ik woon alleen. Het is maar te hopen dat ik geen burn-out krijg! Dat hoop ik sowieso niet, natuurlijk. Maar ik zou toch huishouden moeten blijven doen.Banananaa schreef: ↑31-05-2023 08:02Oneens. Toen ik een burnout had, kon ik alleen op de bank hangen de eerste tijd. Huishouden was echt geen optie behalve hoogst noodzakelijke. Dagritme was er ook niet. Therapie daar had ik iets aan maar in het begin was ook bewegen niet meer dan even kwartiertje wandelen op een dag.
woensdag 31 mei 2023 om 09:32
makreel schreef: ↑31-05-2023 09:23Prachtig advies maar dat is toch verschrikkelijk moeilijk?
Natuurlijk is het voor haar man het ergste en overspannen is verschrikkelijk, maar nu komt alles dus op haar schouders, er zit iemand in huis die chronisch ongelukkig en beroerd is en je sparringpartner, je teamgenoot, je lief ben je mooi kwijt de komende tijd.
Ontzettend moeilijk.
De burn out van mijn man heeft mij bijna in een burn out geholpen. We hebben een intensief zorgkind. Ook de reden dat mijn man in de burn out raakte.
Daarom is het zaak om hulp van buitenaf te vragen als het mogelijk is.
Zijn er (schoonouders) die wellicht even mee kunnen helpen in het huishouden? Of kunnen oppassen terwijl jij een dag voor jezelf neemt?
To, zorg voor jezelf zodat jij voor je gezin kan blijven zorgen.
Wees begripvol richting je man, ook als dat even moeilijk is.
Ga zelf wandelen/relaxen/sporten/hobbyen wanneer de kinderen op bed liggen.
En laat je man aangeven wat hij nodig heeft, maar stel niet te veel vragen. De vraag 'waar kreeg je vandaag energie van' is niet de juiste vraag.
She was brave and strong and broken, all at once.
woensdag 31 mei 2023 om 09:33
Ja, dat is ook zo: die ben je ook gewoon even kwijt. Als je partner een longontsteking heeft (of iets ergers), ben je dat ook, en dan moet je je redden. Zelf de lat iets (of een hele hoop) lager, hulp vragen, dingen uitbesteden (boodschappen bestellen bijvoorbeeld). Je kunt je wel verzetten tegen de overspanning van je partner maar dat heeft geen enkele zin, of zelfs een averechts effect.makreel schreef: ↑31-05-2023 09:23Prachtig advies maar dat is toch verschrikkelijk moeilijk?
Natuurlijk is het voor haar man het ergste en overspannen is verschrikkelijk, maar nu komt alles dus op haar schouders, er zit iemand in huis die chronisch ongelukkig en beroerd is en je sparringpartner, je teamgenoot, je lief ben je mooi kwijt de komende tijd.
Er komen heus wel weer momenten waarop partner meer kan doen, maar de eerste weken niet. Soit...
woensdag 31 mei 2023 om 09:35
Ik woon ook alleen maar dan stelt "het huishouden" ook niet heel veel voor toch? Of je moet in een landhuis wonen.
Je vraagt je wel eens af: 'Waar hebben wij het aan verdiend?
woensdag 31 mei 2023 om 09:43
Dan had hij het wel verteld aan familie en hadden we meer hulp gehad.TinyTiny schreef: ↑31-05-2023 09:26Ik had vooral baat bij ongeveer een maand zoveel mogelijk niks doen. Een stukje lopen, een boodschap halen (woonde toen alleen) was echt het maximale. Pas daarna langzaam opgebouwd.
Je zegt dat je nu nog geen vangnet hebt: wat als je man met 2 gebroken benen in bed lag? Had je hem dan ook nog van alles gevraagd? Je kunt ook zorgverlof aanvragen op je werk bijvoorbeeld om meer tijd vrij te maken voor wat er nu nodig is.
En zorgen voor een partner kan inderdaad zwaar zijn en is niet leuk, maar daar ben je wel partners voor.
Ik heb een eigen praktijk met werknemers en zzp'ers in dienst. Ik kan schuiven en probeer dat zoveel mogelijk om mijn agenda meer aan te passen.
woensdag 31 mei 2023 om 09:52
Mijn man heeft al jaren last van een burn-out. Hij werkt inmiddels wel weer 24 uur maar regelmatig toch extra. Momenteel ook weer een slechtere periode wat resulteert in kortaf gedrag, weinig energie, antidepressiva slikken.
Het voelt zwaar en energie slurpend. Want naast mijn baan, zorg voor hem, kinderen, huis en administratie.
Mijn oplossing is vooral positief blijven, wandel en lees veel.
Het voelt zwaar en energie slurpend. Want naast mijn baan, zorg voor hem, kinderen, huis en administratie.
Mijn oplossing is vooral positief blijven, wandel en lees veel.
woensdag 31 mei 2023 om 09:53
het gaat nu veel om het huishouden, maar het huishouden vindt ik eigenlijk echt het minst belangrijk. Het is vooral het reilen en zeilen rond de kinderen, clubjes, sporten, mijn eigen werk andere suffe dingen die geregeld moeten worden betreft opvang, autokeuring, boodschappen, enzovoorts.
Hij heeft totaal geen overzicht, dus de zaken die hij normaal doet lopen allemaal spaak. Ik ben dus voor de komende week weer aan het bellen, regelen en al van dat. Hij heeft de opvang afgezegd voor de komende weken, want hij was toch thuis. Vervolgend plant hij afspraken met een arts en een psych op die middagen. Gedoe!
Qua hulp is het lastig. Mijn familie werkt ook gewoon nog, zijn familie weet van niks.
en ja ik vind het moeilijk. En alle berichten die ik hier lees zijn ook tegenstrijdig. Ik snap heel goed dat hij ziek is. Ik geef hem alle ruimte en doe op een menselijke manier mijn best om het goed te doen.
Ik bedoel: hier is niet echt een draaiboek voor.
Hij heeft totaal geen overzicht, dus de zaken die hij normaal doet lopen allemaal spaak. Ik ben dus voor de komende week weer aan het bellen, regelen en al van dat. Hij heeft de opvang afgezegd voor de komende weken, want hij was toch thuis. Vervolgend plant hij afspraken met een arts en een psych op die middagen. Gedoe!
Qua hulp is het lastig. Mijn familie werkt ook gewoon nog, zijn familie weet van niks.
en ja ik vind het moeilijk. En alle berichten die ik hier lees zijn ook tegenstrijdig. Ik snap heel goed dat hij ziek is. Ik geef hem alle ruimte en doe op een menselijke manier mijn best om het goed te doen.
Ik bedoel: hier is niet echt een draaiboek voor.
woensdag 31 mei 2023 om 10:03
Dat zeg je goed: er is geen draaiboek.
Zoveel mensen, zoveel wennen.
Maar dat het zwaar voor jou is dat klopt.
Er wordt een enorm beroep op jou gedaan. Dat mag ook gewoon erkend worden. Alleen even niet door je man.
Dat het zwaarder voor je man is, dan voor jou daar ben ik het niet mee eens.
Het is zwaar voor beiden.
Zoveel mensen, zoveel wennen.
Maar dat het zwaar voor jou is dat klopt.
Er wordt een enorm beroep op jou gedaan. Dat mag ook gewoon erkend worden. Alleen even niet door je man.
Dat het zwaarder voor je man is, dan voor jou daar ben ik het niet mee eens.
Het is zwaar voor beiden.
She was brave and strong and broken, all at once.
woensdag 31 mei 2023 om 10:04
Het is voor jou dubbel lastig: hij accepteert zelf niet eens dat hij niks kan. Wat een onhandige actie om de opvang af te zeggen van de kinderen!Ouder1980-2de schreef: ↑31-05-2023 09:53het gaat nu veel om het huishouden, maar het huishouden vindt ik eigenlijk echt het minst belangrijk. Het is vooral het reilen en zeilen rond de kinderen, clubjes, sporten, mijn eigen werk andere suffe dingen die geregeld moeten worden betreft opvang, autokeuring, boodschappen, enzovoorts.
Hij heeft totaal geen overzicht, dus de zaken die hij normaal doet lopen allemaal spaak. Ik ben dus voor de komende week weer aan het bellen, regelen en al van dat. Hij heeft de opvang afgezegd voor de komende weken, want hij was toch thuis. Vervolgend plant hij afspraken met een arts en een psych op die middagen. Gedoe!
Qua hulp is het lastig. Mijn familie werkt ook gewoon nog, zijn familie weet van niks.
en ja ik vind het moeilijk. En alle berichten die ik hier lees zijn ook tegenstrijdig. Ik snap heel goed dat hij ziek is. Ik geef hem alle ruimte en doe op een menselijke manier mijn best om het goed te doen.
Ik bedoel: hier is niet echt een draaiboek voor.
Wat dat betreft is doen alsof hij 2 gebroken benen heeft wel een goeie mindset. Pas je gedrag daar maar op aan.
Actieplan voor jou:
- wel familie informeren, want praktische hulp nodig. Liefst bij wat logistiek rondom de kinderen en sportclubjes. Misschien kan een ouder van een vriendje daar tijdelijk in bijspringen (als ze naar zelfde clubje gaan bijvoorbeeld?). Als je dit voor de komende 4 of 5 weken geregeld kan krijgen, dan creeer je voor jezelf én je partner even lucht.
- Afzeggen wat niet noodzakelijk is. Natuurlijk wil je niet dat je kinderen er onder lijden, maar (tijdeljik) een clubje minder, of kinderfeestje uitstellen is misschien net het gene wat de druk er vanaf haalt. Maak ruimte zodat je nog iets kan opvangen als er weer eens iets vergeten is.
- Boodschappen: Kun je die tijdelijk laten bezorgen in jouw buurt?
- wat goed hielp bij een van mijn vrienden: "elke uitnodiging of app beantwoorden met: dank je wel, klinkt super leuk! omdat nog niet duidelijk is hoe xx zich zal herstellen kan ik nog niet laten weten of we erbij kunnen zijn." En zo kun je dan van dag tot dag bepalen: gaat ons dit iets opleveren, of gaat dit teveel vragen van ons gezin.
woensdag 31 mei 2023 om 10:04
Het is voor jou dubbel lastig: hij accepteert zelf niet eens dat hij niks kan. Wat een onhandige actie om de opvang af te zeggen van de kinderen!Ouder1980-2de schreef: ↑31-05-2023 09:53het gaat nu veel om het huishouden, maar het huishouden vindt ik eigenlijk echt het minst belangrijk. Het is vooral het reilen en zeilen rond de kinderen, clubjes, sporten, mijn eigen werk andere suffe dingen die geregeld moeten worden betreft opvang, autokeuring, boodschappen, enzovoorts.
Hij heeft totaal geen overzicht, dus de zaken die hij normaal doet lopen allemaal spaak. Ik ben dus voor de komende week weer aan het bellen, regelen en al van dat. Hij heeft de opvang afgezegd voor de komende weken, want hij was toch thuis. Vervolgend plant hij afspraken met een arts en een psych op die middagen. Gedoe!
Qua hulp is het lastig. Mijn familie werkt ook gewoon nog, zijn familie weet van niks.
en ja ik vind het moeilijk. En alle berichten die ik hier lees zijn ook tegenstrijdig. Ik snap heel goed dat hij ziek is. Ik geef hem alle ruimte en doe op een menselijke manier mijn best om het goed te doen.
Ik bedoel: hier is niet echt een draaiboek voor.
Wat dat betreft is doen alsof hij 2 gebroken benen heeft wel een goeie mindset. Pas je gedrag daar maar op aan.
Actieplan voor jou:
- wel familie informeren, want praktische hulp nodig. Liefst bij wat logistiek rondom de kinderen en sportclubjes. Misschien kan een ouder van een vriendje daar tijdelijk in bijspringen (als ze naar zelfde clubje gaan bijvoorbeeld?). Als je dit voor de komende 4 of 5 weken geregeld kan krijgen, dan creeer je voor jezelf én je partner even lucht.
- Afzeggen wat niet noodzakelijk is. Natuurlijk wil je niet dat je kinderen er onder lijden, maar (tijdeljik) een clubje minder, of kinderfeestje uitstellen is misschien net het gene wat de druk er vanaf haalt. Maak ruimte zodat je nog iets kan opvangen als er weer eens iets vergeten is.
- Boodschappen: Kun je die tijdelijk laten bezorgen in jouw buurt?
- wat goed hielp bij een van mijn vrienden: "elke uitnodiging of app beantwoorden met: dank je wel, klinkt super leuk! omdat nog niet duidelijk is hoe xx zich zal herstellen kan ik nog niet laten weten of we erbij kunnen zijn." En zo kun je dan van dag tot dag bepalen: gaat ons dit iets opleveren, of gaat dit teveel vragen van ons gezin.
woensdag 31 mei 2023 om 10:08
Dat herken ik wel, maar dan moet je die hulp en aandacht bij de omgeving zoeken en niet bij man. Partner zijn van iemand die lichamelijk ernstig ziek is, is ook heel zwaar. En wordt ook heel vaak overheen gekeken. Maar de oplossing is niet om ondersteuning van de zieke partner te vragen/willen/krijgen.
Dus wat je mag verwachten van iemand die pas net overspannen thuis zit? Nou, niks eigenlijk. Ook geen leuke gesprekjes over waar je energie van krijgt (elke energie, hij is waarschijnlijk blij met elke dag die voorbij is). Wat je wel kunt doen: zorgen voor ondersteuning voor jezelf. Praktisch (oppas/boodschappen bezorgen/dingen uitbesteden) en emotioneel (een vriendin om tegen aan te klagen/uit te huilen). Want nee, jij hoeft het ook niet maar vrolijk te ondergaan. Maar de steun moet je nu even elders zoeken.
woensdag 31 mei 2023 om 10:18
Bedankt voor dit fijne lijstje! en die mindset is voor mij heel praktisch.Zoggellia schreef: ↑31-05-2023 10:04Het is voor jou dubbel lastig: hij accepteert zelf niet eens dat hij niks kan. Wat een onhandige actie om de opvang af te zeggen van de kinderen!
Wat dat betreft is doen alsof hij 2 gebroken benen heeft wel een goeie mindset. Pas je gedrag daar maar op aan.
Actieplan voor jou:
- wel familie informeren, want praktische hulp nodig. Liefst bij wat logistiek rondom de kinderen en sportclubjes. Misschien kan een ouder van een vriendje daar tijdelijk in bijspringen (als ze naar zelfde clubje gaan bijvoorbeeld?). Als je dit voor de komende 4 of 5 weken geregeld kan krijgen, dan creeer je voor jezelf én je partner even lucht.
- Afzeggen wat niet noodzakelijk is. Natuurlijk wil je niet dat je kinderen er onder lijden, maar (tijdeljik) een clubje minder, of kinderfeestje uitstellen is misschien net het gene wat de druk er vanaf haalt. Maak ruimte zodat je nog iets kan opvangen als er weer eens iets vergeten is.
- Boodschappen: Kun je die tijdelijk laten bezorgen in jouw buurt?
- wat goed hielp bij een van mijn vrienden: "elke uitnodiging of app beantwoorden met: dank je wel, klinkt super leuk! omdat nog niet duidelijk is hoe xx zich zal herstellen kan ik nog niet laten weten of we erbij kunnen zijn." En zo kun je dan van dag tot dag bepalen: gaat ons dit iets opleveren, of gaat dit teveel vragen van ons gezin.
Als ik ergernis voel jegens hem, geef ik hem ook in gedachte 2 gebroken armen.....DIT IS EEN GRAPJE!
Ik wil dat hij zelf zijn familie inlicht. Anders ga ik weer iets doen. Of zien jullie dit anders?
Ja die opvang afzeggen is vreselijk impulsief gebeurd, hij dacht de eerste dagen: Jeah leuk thuis met de kids. Gelukkig is het een kleine school en idem opvang, dus dat komt wel goed hoorde ik net. Ik wil dit het liefste een dag van te voren beslissen met hem.
Hij loopt erg op tegen het moeten ophalen en brengen. Ophalen kan ik vaak nog regelen, brengen is 2 ochtenden per week echt nodig.
Dit weekend hebben we een etentje met mijn familie. Ik bekijken gewoon hoe hij zich voelt. Hij kan mee gaan of niet. Ik merk wel dat ik er moeite mee zal hebben als hij beslist niet mee te gaan. Als ik hem die keuze nu voorleg, beslist hij nu om niet mee te gaan. Hij gaat al jaren het liefst niet mee naar dingen. Terwijl, hij het vaak achteraf heel erg leuk heeft gevonden. Dus wij zitten al in een bijzondere wederkerigheid.
woensdag 31 mei 2023 om 10:27
Geen idee wat mensen met burn-out teveel is. Maar ik heb geen vaatwasser of droger, dus zal toch met enige regelmaat aan de bak moeten. Ik maak zelf in elk geval wel vrij veel troep, heb ik het idee, haha!Murgatroyd schreef: ↑31-05-2023 09:35Ik woon ook alleen maar dan stelt "het huishouden" ook niet heel veel voor toch? Of je moet in een landhuis wonen.
woensdag 31 mei 2023 om 10:30
Ga er maar vanuit dat hij voorlopig niet mee gaat naar dat soort dingen. Logisch toch ook, daar is helemaal geen energie voor. Ik snap ook niet zo goed waarom je dat zou ergeren. Nogmaals: zou je van iemand met twee gebroken benen dit wel verwachten? Probeer dat steeds voor ogen te houden.
Gewetensvraag: vind je dat hij zich eigenlijk een beetje aanstelt? Dat lijkt er namelijk een beetje tussendoor te sijpelen. En dat kan ik me voorstellen, jij bent ook maar mens en niet een moeder Theresa die gelijk helemaal in zorghouding kan komen. Mocht dit zo zijn, is het wel goed hier naar jezelf eerlijk over te zijn, ook al vind je er ook wat van. Want anders blijft dat toch en voelbare ondertoon. Zo niet, vergeet wat ik heb gezegd.
En ja, het is zeker ook voor jou heel zwaar. Door niet meer op hem te rekenen en alleen die ‘wat kan ik doen om te helpend’-vraag te stellen, wordt het wel wat makkelijker. Dat heeft je namelijk duidelijkheid en houdt de verantwoordelijkheid voor herstel bij hem. Hij kan je hulp vragen, daarvoor nodig je hem ook uit, maar hij doet het verder zelf.
Gewetensvraag: vind je dat hij zich eigenlijk een beetje aanstelt? Dat lijkt er namelijk een beetje tussendoor te sijpelen. En dat kan ik me voorstellen, jij bent ook maar mens en niet een moeder Theresa die gelijk helemaal in zorghouding kan komen. Mocht dit zo zijn, is het wel goed hier naar jezelf eerlijk over te zijn, ook al vind je er ook wat van. Want anders blijft dat toch en voelbare ondertoon. Zo niet, vergeet wat ik heb gezegd.
En ja, het is zeker ook voor jou heel zwaar. Door niet meer op hem te rekenen en alleen die ‘wat kan ik doen om te helpend’-vraag te stellen, wordt het wel wat makkelijker. Dat heeft je namelijk duidelijkheid en houdt de verantwoordelijkheid voor herstel bij hem. Hij kan je hulp vragen, daarvoor nodig je hem ook uit, maar hij doet het verder zelf.
woensdag 31 mei 2023 om 10:30
Alles. Dat is wat een burn-out is. Zelfs een tandenborstel optillen kan al teveel zijn.
woensdag 31 mei 2023 om 10:36
Volledige kortsluiting in je lijf. Jezelf douchen kan al teveel zijn
woensdag 31 mei 2023 om 10:37
Ik zou zelf een beetje onrustig worden van dat ad hoc gedoe.Ouder1980-2de schreef: ↑31-05-2023 10:18Bedankt voor dit fijne lijstje! en die mindset is voor mij heel praktisch.
Als ik ergernis voel jegens hem, geef ik hem ook in gedachte 2 gebroken armen.....DIT IS EEN GRAPJE!
Ik wil dat hij zelf zijn familie inlicht. Anders ga ik weer iets doen. Of zien jullie dit anders?
Ja die opvang afzeggen is vreselijk impulsief gebeurd, hij dacht de eerste dagen: Jeah leuk thuis met de kids. Gelukkig is het een kleine school en idem opvang, dus dat komt wel goed hoorde ik net. Ik wil dit het liefste een dag van te voren beslissen met hem.
Hij loopt erg op tegen het moeten ophalen en brengen. Ophalen kan ik vaak nog regelen, brengen is 2 ochtenden per week echt nodig.
Dit weekend hebben we een etentje met mijn familie. Ik bekijken gewoon hoe hij zich voelt. Hij kan mee gaan of niet. Ik merk wel dat ik er moeite mee zal hebben als hij beslist niet mee te gaan. Als ik hem die keuze nu voorleg, beslist hij nu om niet mee te gaan. Hij gaat al jaren het liefst niet mee naar dingen. Terwijl, hij het vaak achteraf heel erg leuk heeft gevonden. Dus wij zitten al in een bijzondere wederkerigheid.
Dus als ik in jouw schoenen stond, zou ik het gewoon zelf regelen.
Dus voorstellen: zal ik je familie op de hoogte brengen, of wil je dat liever zelf doen?
Niet elke dag afspreken hoe dat met wegbrengen en ophalen gaat, maar vaststellen; ik breng en haal dan en dan, red jij het die andere dagen? Of moeten we daar wat anders voor regelen? En dat dan ook doen: ouders van vriendjes of buren of familie in de buurt of...
En dat etentje gaat het natuurlijk niet worden, als hij in z'n beste doen al geen zin heeft om er naartoe te gaan, lukt dat nu al helemaal niet.
Zorg goed voor jezelf. Alles valt of staat nu met jou, dus zorg dat je kunt werken en kunt ontspannen. Dat is niet egoïstisch, dat is verstandig: eerst je eigen zuurstofmasker, dan dat van iemand anders. Mijn man is chronisch ziek - geen burn out gelukkig. En dit heb ik echt moeten leren.
Wat eten we vanavond?
woensdag 31 mei 2023 om 10:41
Ja, zou wel echt heel erg helpen als hij het zelf doet.Ouder1980-2de schreef: ↑31-05-2023 10:18Bedankt voor dit fijne lijstje! en die mindset is voor mij heel praktisch.
Als ik ergernis voel jegens hem, geef ik hem ook in gedachte 2 gebroken armen.....DIT IS EEN GRAPJE!
Ik wil dat hij zelf zijn familie inlicht. Anders ga ik weer iets doen. Of zien jullie dit anders?
Waarschijnlijk schaamt hij zich? Maar goed, hij moet kiezen: zelf vertellen of desnoods doe jij het, maar géén praktische hulp kunnen regelen is geen optie. Ziek zijn is helemaal ok, maar je gezin daarin 'gevangen houden' niet.
Iemand zei: je kan niks als je overspannen bent, en dat is ook zo: maar je kunt wel op de zolderkamer gaan zitten met je zwarte aura. (en dit bedoel ik liefdevol, al klinkt het ongeduldig).
Die 2x naar school brengen zou ik wel echt als minimale eis houden. Wat heb je nodig om dat vol te houden? En als het echt niet lukt, welke hulp ga je daar dan bij vragen? (want het mag niet op jouw bordje terug komen)
woensdag 31 mei 2023 om 10:41
woensdag 31 mei 2023 om 10:43
Sowieso hoop ik dat je nooit in een burn-out terecht komt.
Het nadeel van alleen wonen en je nergens toe kunnen zetten, is idd dat niemand het overneemt... Ik deed alleen nog maar de standaard routines. Die zaten er echt ingebakken, over alle andere dingen deed ik gewoon een dag, of verspreide het over een week.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 31 mei 2023 om 11:05
Oef, hij heeft echt nog geen ziekte inzicht, zo te lezen. Opvang afzeggen is echt heel onhandig van hem.Ouder1980-2de schreef: ↑31-05-2023 09:53het gaat nu veel om het huishouden, maar het huishouden vindt ik eigenlijk echt het minst belangrijk. Het is vooral het reilen en zeilen rond de kinderen, clubjes, sporten, mijn eigen werk andere suffe dingen die geregeld moeten worden betreft opvang, autokeuring, boodschappen, enzovoorts.
Hij heeft totaal geen overzicht, dus de zaken die hij normaal doet lopen allemaal spaak. Ik ben dus voor de komende week weer aan het bellen, regelen en al van dat. Hij heeft de opvang afgezegd voor de komende weken, want hij was toch thuis. Vervolgend plant hij afspraken met een arts en een psych op die middagen. Gedoe!
Qua hulp is het lastig. Mijn familie werkt ook gewoon nog, zijn familie weet van niks.
en ja ik vind het moeilijk. En alle berichten die ik hier lees zijn ook tegenstrijdig. Ik snap heel goed dat hij ziek is. Ik geef hem alle ruimte en doe op een menselijke manier mijn best om het goed te doen.
Ik bedoel: hier is niet echt een draaiboek voor.
En je hebt gelijk, er is ook geen draaiboek voor. Ik vond het vreselijk moeilijk, beide kanten. Zorg voor genoeg steun voor jezelf en praat er over met vriendinnen enzo.
Als er hulp te verwachten is van je schoonfamilie zou ik er ook wel op aandringen dat hij het daar ook vertelt, hoe moeilijk ook.
Het is zoals het is
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
