Relaties
alle pijlers
Mijn man is overspannen....en nu?
dinsdag 30 mei 2023 om 22:39
Dus, mijn man is overspannen. En nu?
Hij zit sinds vorige week thuis. Ik ben ergens wel opgelucht door deze situatie, op zijn werk ging het niet meer. Er was constant gedoe, dat zorgde voor veel spanning bij hem en tussen ons. Hij doet werk dat niet past bij zijn opleiding. Dit werk gaat hij ook niet lang volhouden en hij wil ander werk vinden. Ondertussen al flink lang uit de roulatie en de vraag is nu vanuit hem: Wat wil ik nu?
Hij heeft donderdag ook een gesprek staan met een psych.
Hij gaat zitten, scrollen, staren en zuchten.....ik heb in die 30 minuten al 40 oplossingen en ideeën. Ik probeer ze voor mij te houden.
Moet ik hem aan de gang houden? Moet hij gewoon wel afwassen, de was draaien en ophangen? En andere taken blijven doen, ook die aan de kinderen gerelateerd zijn: ophalen en wegbrengen. Eigenlijk zoals voorheen, of moet ik meer op mij nemen?
Hij is hier niet duidelijk in, als ik het vraag. De ene keer is het geen probleem en een andere keer is het naderhand gezeur. 'Ik heb niks kunnen doen, want ik moest ook afwassen'. Dan komt er weer over en weer gezeik.
Ik wil eigenlijk dat hij een soort dagplanning aan gaat houden en ook blijft bewegen. Iedere keer als hij bijvoorbeeld gefietst heeft of even in de tuin gewerkt heeft, is hij meer ontspannen dan na bijvoorbeeld doelloos scrollen.
Ik vind het moeilijk om er niks van te zeggen. Ik vraag af en toe iets, soms vat hij het op als een verwijt of als kritiek en soms beantwoordt hij de vraag weer luchtig en komt het tot een gesprek.
Wat gaat er nog op ons af komen? Wat zijn jullie beste adviezen?
Ik vind dit moeilijk. Ik ben zelf nogal een doorpakker en ik moet dit onderdrukken. Ik vind het ook ronduit kut dat ik voor mijn gevoel rekening moet houden met een man die thuis is. Maar dat komt vooral door zijn, in mijn ogen passieve gedrag. Als hij niet thuis is, dus aan het werk, ga ik er altijd op uit met de kinderen. Nu appt hij dan na een uur waar we blijven of klaagt hij dat mijn dagen te vol zitten en dat we elkaar niet zien.
Hij zit sinds vorige week thuis. Ik ben ergens wel opgelucht door deze situatie, op zijn werk ging het niet meer. Er was constant gedoe, dat zorgde voor veel spanning bij hem en tussen ons. Hij doet werk dat niet past bij zijn opleiding. Dit werk gaat hij ook niet lang volhouden en hij wil ander werk vinden. Ondertussen al flink lang uit de roulatie en de vraag is nu vanuit hem: Wat wil ik nu?
Hij heeft donderdag ook een gesprek staan met een psych.
Hij gaat zitten, scrollen, staren en zuchten.....ik heb in die 30 minuten al 40 oplossingen en ideeën. Ik probeer ze voor mij te houden.
Moet ik hem aan de gang houden? Moet hij gewoon wel afwassen, de was draaien en ophangen? En andere taken blijven doen, ook die aan de kinderen gerelateerd zijn: ophalen en wegbrengen. Eigenlijk zoals voorheen, of moet ik meer op mij nemen?
Hij is hier niet duidelijk in, als ik het vraag. De ene keer is het geen probleem en een andere keer is het naderhand gezeur. 'Ik heb niks kunnen doen, want ik moest ook afwassen'. Dan komt er weer over en weer gezeik.
Ik wil eigenlijk dat hij een soort dagplanning aan gaat houden en ook blijft bewegen. Iedere keer als hij bijvoorbeeld gefietst heeft of even in de tuin gewerkt heeft, is hij meer ontspannen dan na bijvoorbeeld doelloos scrollen.
Ik vind het moeilijk om er niks van te zeggen. Ik vraag af en toe iets, soms vat hij het op als een verwijt of als kritiek en soms beantwoordt hij de vraag weer luchtig en komt het tot een gesprek.
Wat gaat er nog op ons af komen? Wat zijn jullie beste adviezen?
Ik vind dit moeilijk. Ik ben zelf nogal een doorpakker en ik moet dit onderdrukken. Ik vind het ook ronduit kut dat ik voor mijn gevoel rekening moet houden met een man die thuis is. Maar dat komt vooral door zijn, in mijn ogen passieve gedrag. Als hij niet thuis is, dus aan het werk, ga ik er altijd op uit met de kinderen. Nu appt hij dan na een uur waar we blijven of klaagt hij dat mijn dagen te vol zitten en dat we elkaar niet zien.
woensdag 31 mei 2023 om 15:07
Ja maar veel mensen met een burnout zitten daar juist in omdat ze nee zeggen moeilijk vinden. En dat lijkt me tegenover je kinderen nog wel het allermoeilijkst! Dan kun je hem dat wel verwijten want 'dan heb ik vanavond niks aan je' maar volgens mij is dit juist onderdeel van de oorzaak dus je kan moeilijk verwachten dat hij dat niet doet. En er beter van uit gaan dat je vanavond niks aan hem hebt.Zoggellia schreef: ↑31-05-2023 14:26ik denk omdat hij het eigenlijk niet aankan (kinderen wegbrengen en ophalen kost hem veel moeite en hij gaat daarbij over zijn grenzen). Dus door nu tóch 'ja' te zeggen, ipv een duidelijke 'nee', gaat hij over zijn grens heen. Dat is niet leuk voor hemzelf, en met een beetje pech is hij daarmee vanavond ook niet beschikbaar voor het gezin (iets doen rondom eten of kinderen naar bed brengen).
TO heeft in een eerdere post aangegeven dat hij dan snauwerig wordt oid omdat het hem teveel was.
Het voelt voor mij alsof er toch nog (onbewust) veel verwachtingen liggen op man, en verwachtingen zijn juist killing als je thuis zit. En wat voor jou logisch klinkt, is niet logisch. Ik omschreef het als 'verdwaald in mn eigen hoofd'. Je kan niet meer goed plannen of vooruit denken. Dus je man denkt niet na 'als ik dit doe, dan lukt vanavond de kids op bed leggen niet'. Dat bedenkt hij niet, en als hij het al bedenkt, dan overschat hij wrs zijn eigen kunnen. Hij moet ook binnen dit ziekteproces zijn eigen fouten mogen maken om van te leren. Voor hem is dit ook nieuw. Het is ook niet alsof er een handboek voor hem bestaat in deze situatie.
woensdag 31 mei 2023 om 18:01
Als ik je OP lees, dan heeft het veel weg van een moeder die over haar kind praat. Daar zou ik echt verre van blijven. Daarnaast denk ik dat het goed is dat je even niks verwacht van je man, dan is alles wat hij wel doet mooi meegenomen. Dus regel het ook goed voor jezelf. Ik heb overspannen mensen gezien die in huilen uitbarsten in de AH omdat de pizza die ze altijd namen er niet was en ze niet bij machte waren een alternatief te bedenken. Je kan gewoon niks, echt niks. Dus ook vragen moeten beantwoorden als: "waar kreeg je energie van?" is niet alleen te hoog gegrepen maar ook heel confronterend. Ga er maar van uit dat hij voorlopig nergens energie van krijgt. En dat iets als een brief naar de brievenbus brengen al iets kan zijn wat z'n enige gedane actie is op een dag.
Het heeft niks te maken met passief gedrag of met een gebrek aan doorpakken. Hij is gewoon ziek. Tegen iemand met een gebroken been zeg je ook niet dat ie morgen misschien maar eens een stuk moet gaan wandelen. En je vraagt aan iemand die een dag met een gebroken been omhoog heeft gelegen ook niet waar hij die dag energie van kreeg. Het zal hem niet helpen dat zijn vrouw denkt in termen als passiviteit en doorpakken, dus ik denk dat je er voor jullie beiden verstandig aan doet dit echt meer los te laten.
Het heeft niks te maken met passief gedrag of met een gebrek aan doorpakken. Hij is gewoon ziek. Tegen iemand met een gebroken been zeg je ook niet dat ie morgen misschien maar eens een stuk moet gaan wandelen. En je vraagt aan iemand die een dag met een gebroken been omhoog heeft gelegen ook niet waar hij die dag energie van kreeg. Het zal hem niet helpen dat zijn vrouw denkt in termen als passiviteit en doorpakken, dus ik denk dat je er voor jullie beiden verstandig aan doet dit echt meer los te laten.
woensdag 31 mei 2023 om 19:07
Nou dit.meisje85 schreef: ↑31-05-2023 18:01Als ik je OP lees, dan heeft het veel weg van een moeder die over haar kind praat. Daar zou ik echt verre van blijven. Daarnaast denk ik dat het goed is dat je even niks verwacht van je man, dan is alles wat hij wel doet mooi meegenomen. Dus regel het ook goed voor jezelf. Ik heb overspannen mensen gezien die in huilen uitbarsten in de AH omdat de pizza die ze altijd namen er niet was en ze niet bij machte waren een alternatief te bedenken. Je kan gewoon niks, echt niks. Dus ook vragen moeten beantwoorden als: "waar kreeg je energie van?" is niet alleen te hoog gegrepen maar ook heel confronterend. Ga er maar van uit dat hij voorlopig nergens energie van krijgt. En dat iets als een brief naar de brievenbus brengen al iets kan zijn wat z'n enige gedane actie is op een dag.
Het heeft niks te maken met passief gedrag of met een gebrek aan doorpakken. Hij is gewoon ziek. Tegen iemand met een gebroken been zeg je ook niet dat ie morgen misschien maar eens een stuk moet gaan wandelen. En je vraagt aan iemand die een dag met een gebroken been omhoog heeft gelegen ook niet waar hij die dag energie van kreeg. Het zal hem niet helpen dat zijn vrouw denkt in termen als passiviteit en doorpakken, dus ik denk dat je er voor jullie beiden verstandig aan doet dit echt meer los te laten.
woensdag 31 mei 2023 om 19:20
Nou omdat even niks doen ook gewoon goed is. Het doen van beloftes doet hij keer op keer, hij heeft daardoor geen overzicht betreft andere afspraken die al stonden. Vervolgens is hij de hele middag in touw geweest met haar want beloofd is beloofd. Hierdoor heb ik mijn eigen sport moeten afzeggen omdat koken en het ophalen van zoons niet meer lukte. Dus daarmee bedoel ik dat de balans zoek ik. Ik moet wel van sommige dingen op aan kunnen. Hij baalt hier dan zelf ook van en gaat vervolgens bij mij weer overcompenseren door dingen voor morgen te beloven.
Ik schrijf dit vervolg even algemeen door onder alle posts....
woensdag 31 mei 2023 om 19:24
Dit herken ik volledig! Bedankt voor het delen.DrBrowns schreef: ↑31-05-2023 15:00Hier ook een man thuis. Ik herken je mindset, ik ben over het algemeen ook wat praktischer ingesteld en "fix" dingen graag, waarbij ik soms over grenzen heenga. Ook hij voelt veel schaamte, ik heb de laatste paar dagen mezelf al heel veel moeten "verantwoorden" over WAT ik dan precies verteld heb aan mensen over zijn ziekte/afwezigheid. Alsof mensen niet weten wat het betekent als je zegt dat hij het advies heeft gekregen van de arbo arts om rust te nemen en een stap terug te doen....
Man is eerder eens thuis geweest en ik vond het ver-schrikkelijk. Ik werd gek van hem, want hij accepteerde niet dat hij niet in orde was. Hij belde heel vaak op mijn werk om te klagen over vanalles (waar had ik nou weer X gelegd en soms had hij het al gevonden maar moest ik toch direct, telefonisch, op mijn werk geïnformeerd worden over hoe raar het was dat ik het op plek Y had gelegd...). Dit was ook wel een tijd met veel ruzie hoor en uit elkaar gaan is toen echt regelmatig door mijn hoofd geschoten. Hij was echt blóed irritant.
Het lukt mij nooit goed om in te schatten of iets wel of niet kan dus ik laat het maar gewoon aan hem. Ik heb hem ook verteld dat ik hier heel veel verkeerde inschattingen in ga maken, dat is niet omdat ik zijn situatie onderschat, maar omdat ik anders denk. Als de vaatwasser niet geleegd is had hij er kennelijk geen puf voor.. Misschien concreet afspreken: mocht je puf en energie hebben, graag dan XYZ, zo niet.. dan niet!
Nog een kleine tip die ik ooit las, maar waar man niet aan wilde was een neutraal voorwerp wat je neerlegt (of omdraait, op z'n kop zet, oid) als hij leeg is. Het zou me zoveel helpen namelijk als ik kan zíen wanneer de koek op is.. dan weet ik dat ik geen discussie aan moet gaan omdat hij zich vervelend opstelt, of iets wel of niet deed. Dan weet ik ook wanneer ik wél dingen kan vragen. Het leek me perfect....., misschien staat jouw man er wel voor open.
woensdag 31 mei 2023 om 19:39
Maar dit is juist onderdeel van zijn ziek zijn. Hij denkt dat hij meer kan dan hij kan. En zeker als hij toevallig eens een goede dag heeft, denkt hij waarschijnlijk al snel: 'hoezo zou ik niet even iets leuks met dochter kunnen doen?' Maar hij is waarschijnlijk overspannen geraakt doordat hij zijn grenzen niet goed voelde en niet goed aangaf, en dat is natuurlijk niet ineens van de één op de andere dag anders geworden. Dus hou er maar rekening mee dat dit een tijdje zo zal gaan. Hij loopt zichzelf in feite nu nog steeds voorbij, kent zijn eigen belastingslimiet onvoldoende. Totdat hij wat meer inzicht krijgt in zijn eigen denkprocessen en gevoelens.Ouder1980-2de schreef: ↑31-05-2023 19:20Nou omdat even niks doen ook gewoon goed is. Het doen van beloftes doet hij keer op keer, hij heeft daardoor geen overzicht betreft andere afspraken die al stonden. Vervolgens is hij de hele middag in touw geweest met haar want beloofd is beloofd. Hierdoor heb ik mijn eigen sport moeten afzeggen omdat koken en het ophalen van zoons niet meer lukte. Dus daarmee bedoel ik dat de balans zoek ik. Ik moet wel van sommige dingen op aan kunnen. Hij baalt hier dan zelf ook van en gaat vervolgens bij mij weer overcompenseren door dingen voor morgen te beloven.
Ik schrijf dit vervolg even algemeen door onder alle posts....
woensdag 31 mei 2023 om 19:44
Nadat ik thuis kwam vanmiddag uit een vergadering en ik dus besefte dat eerder gemaakte en wel overwogen toezeggingen vanuit hem niet haalbaar waren, kon ik dus gelijk de auto weer in en 3 kinderen her en der gaan ophalen. Waardoor ik dus ook moest koken bij thuiskomst en hierdoor mijn sport niet haalde. Hier werd is echt heel pissig van en boos en hierdoor verbrandde ik mijn hand.
Ik ben volledig uitgevallen tegen hem, had anders gekund, dat snap ik. Het leidde wel tot een heel goed gesprek na het eten.
Ik heb opgeschreven wat er qua agenda moet: dat is 3 keer kinderen brengen en 3 keer halen, waarvan 2 keer ook onderhandelbaar is want de opvang heeft ze gelijk weer opgenomen (en we mogen per week aangeven of ze komen of niet). En 2 avonden koken of iets op tafel zetten. Mocht dit laatste niet lukken, dan is er altijd nog een vriezer of gewoon een gebakken ei.
Hij geeft aan dat hij dit wil blijven doen en dat dit geen probleem moet zijn. Ik kan niet anders dan hiervan uit gaan en hierop vertrouwen. Ik denk dat we het per week moeten bekijken.
Daarnaast gaat hij het voor het weekend tegen zijn ouders zeggen, hij snapt ook dat dit niet anders kan.
Omdat de kinderen nu morgen wel naar de opvang moeten was het huis te klein 'Want papa had gezegd dat ze een maand niet naar de opvang moesten gaan'.
Daarnaast heb ik NIET gevraagd naar wat hem energie gaf, maar wel of hij zelf vragen heeft voor de psych morgen. In eerste instantie niet, na het gesprek had hij een hele lijst.
Ik besef me ook dat onze relatie-gewoontes en dynamiek nu goed te zien is en niet altijd een juiste vorm heeft. Ik vind dit niet confronterend, het bevestigt het gevoel wat ik al jaren heb.
Ik ben niet goed in loslaten van situaties. Ik ben ongetwijfeld bang voor wat er gaat komen. Ik voel ook vertrouwen en kijk uit naar de toekomst, ook al is die onzeker.
Hij wil niet dat ik hem ontzie, hij wil betrokken blijven. Hij baalt ook van zichzelf, dat hij goede voornemens al tijden niet kan volbrengen. Het is complex en zeker niet alleen gerelateerd aan zijn werksores.
Hij krijgt ook veel fysieke stresssymptomen zoals grote pukkels in zijn gezicht en een soort eczeem op zijn hoofdhuid. Ik snap dat je daar niet gelukkiger door wordt.
Jullie verhalen en adviezen doen me echt goed en ik krijg hierdoor een betere kijk, denk ik. Dank!
ps. Misschien mag ik hier af en toe even klagen?
En oh, hij kwam zelf op het idee om een vriend te bellen die ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt. Goed idee!
Ik ben volledig uitgevallen tegen hem, had anders gekund, dat snap ik. Het leidde wel tot een heel goed gesprek na het eten.
Ik heb opgeschreven wat er qua agenda moet: dat is 3 keer kinderen brengen en 3 keer halen, waarvan 2 keer ook onderhandelbaar is want de opvang heeft ze gelijk weer opgenomen (en we mogen per week aangeven of ze komen of niet). En 2 avonden koken of iets op tafel zetten. Mocht dit laatste niet lukken, dan is er altijd nog een vriezer of gewoon een gebakken ei.
Hij geeft aan dat hij dit wil blijven doen en dat dit geen probleem moet zijn. Ik kan niet anders dan hiervan uit gaan en hierop vertrouwen. Ik denk dat we het per week moeten bekijken.
Daarnaast gaat hij het voor het weekend tegen zijn ouders zeggen, hij snapt ook dat dit niet anders kan.
Omdat de kinderen nu morgen wel naar de opvang moeten was het huis te klein 'Want papa had gezegd dat ze een maand niet naar de opvang moesten gaan'.
Daarnaast heb ik NIET gevraagd naar wat hem energie gaf, maar wel of hij zelf vragen heeft voor de psych morgen. In eerste instantie niet, na het gesprek had hij een hele lijst.
Ik besef me ook dat onze relatie-gewoontes en dynamiek nu goed te zien is en niet altijd een juiste vorm heeft. Ik vind dit niet confronterend, het bevestigt het gevoel wat ik al jaren heb.
Ik ben niet goed in loslaten van situaties. Ik ben ongetwijfeld bang voor wat er gaat komen. Ik voel ook vertrouwen en kijk uit naar de toekomst, ook al is die onzeker.
Hij wil niet dat ik hem ontzie, hij wil betrokken blijven. Hij baalt ook van zichzelf, dat hij goede voornemens al tijden niet kan volbrengen. Het is complex en zeker niet alleen gerelateerd aan zijn werksores.
Hij krijgt ook veel fysieke stresssymptomen zoals grote pukkels in zijn gezicht en een soort eczeem op zijn hoofdhuid. Ik snap dat je daar niet gelukkiger door wordt.
Jullie verhalen en adviezen doen me echt goed en ik krijg hierdoor een betere kijk, denk ik. Dank!
ps. Misschien mag ik hier af en toe even klagen?
En oh, hij kwam zelf op het idee om een vriend te bellen die ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt. Goed idee!
woensdag 31 mei 2023 om 19:47
woensdag 31 mei 2023 om 20:09
Dat wil hij absoluut niet. Deze vraagt legt hij tevens morgen bij de psych neer.
Wij hebben best een straks schema en dat kan niet anders met 4 kinderen en alles wat daarbij komt. Daarnaast werk ik ook 5 dagen en dan wel niet volle dagen, vaak ook in de avond nog. Het is allemaal redelijk flexibel in te richten. Ik wil met alle liefde dingen regelen en hierin meedenken, voorwaarde is wel dat ik het moet weten. Ik kan niet ad hoc weg van mijn werk, ik behandel mensen. Zij rekenen ook op mij.
woensdag 31 mei 2023 om 20:13
is even niks doen echt ok? Of laat je onbewust toch wel merken dat je vindt dat hij wel dingen moet doen?Ouder1980-2de schreef: ↑31-05-2023 19:20Nou omdat even niks doen ook gewoon goed is. Het doen van beloftes doet hij keer op keer, hij heeft daardoor geen overzicht betreft andere afspraken die al stonden. Vervolgens is hij de hele middag in touw geweest met haar want beloofd is beloofd. Hierdoor heb ik mijn eigen sport moeten afzeggen omdat koken en het ophalen van zoons niet meer lukte. Dus daarmee bedoel ik dat de balans zoek ik. Ik moet wel van sommige dingen op aan kunnen. Hij baalt hier dan zelf ook van en gaat vervolgens bij mij weer overcompenseren door dingen voor morgen te beloven.
Ik schrijf dit vervolg even algemeen door onder alle posts....
En ik snap dat jij behoefte hebt aan balans, maar dat kan hij je nu echt niet bieden.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 31 mei 2023 om 20:15
woensdag 31 mei 2023 om 20:34
Toen ik in mijn burn-out zat, vond ik het allerlastigste dat ik 'opgesloten' zat met mijn gezin. Hoewel ik op zich alle ruimte mocht nemen om in te storten (ik weet nog dat mijn man gefrustreerd riep: stort dan ook eens in mens!), maar zo midden in het gezinsleven met alle verantwoordelijkheden, het is niet te doen dat álles bij de ene ouder ligt en helemaal niks bij de andere ouder. Zeker niet met kinderen die de hele situatie niet snappen.
Daarom zijn wij af en toe om de beurt naar een hotel geweest - dan herstelde er tenminste eentje, en was het voor de ander heel overzichtelijk: komende 2,5 dag doe ik alles óf ik regel oppas.
Ik was veel sneller hersteld als ik alleen had gewoond
Daarom zijn wij af en toe om de beurt naar een hotel geweest - dan herstelde er tenminste eentje, en was het voor de ander heel overzichtelijk: komende 2,5 dag doe ik alles óf ik regel oppas.
Ik was veel sneller hersteld als ik alleen had gewoond
woensdag 31 mei 2023 om 20:51
woensdag 31 mei 2023 om 20:55
Dit laatste geloof ik meteen. Er MOET ook gewoon van alles. Het is zoals het is. In een ideale wereld kan ik en hij ook, alles laten vallen. Dit kan gewoonweg niet. We zullen afspraken moeten maken, hoe minimaal dan ook. Afspraken en en plan B en een plan C voor alles wat we afspreken.Zoggellia schreef: ↑31-05-2023 20:34Toen ik in mijn burn-out zat, vond ik het allerlastigste dat ik 'opgesloten' zat met mijn gezin. Hoewel ik op zich alle ruimte mocht nemen om in te storten (ik weet nog dat mijn man gefrustreerd riep: stort dan ook eens in mens!), maar zo midden in het gezinsleven met alle verantwoordelijkheden, het is niet te doen dat álles bij de ene ouder ligt en helemaal niks bij de andere ouder. Zeker niet met kinderen die de hele situatie niet snappen.
Daarom zijn wij af en toe om de beurt naar een hotel geweest - dan herstelde er tenminste eentje, en was het voor de ander heel overzichtelijk: komende 2,5 dag doe ik alles óf ik regel oppas.
Ik was veel sneller hersteld als ik alleen had gewoond
Hij zei gister gekscherend dat hij een maand naar Spanje zou gaan. Ik zei: doen! Toen was hij de rest van de dag gepikeerd dat ik hem zomaar had laten gaan.....haha! Ik dacht: dan weten we in ieder geval zeker dat we alles alleen moeten doen, heel overzichtelijk.
woensdag 31 mei 2023 om 22:08
Maar hou je er rekening mee dat hij bij de dingen die hij toezegt te doen, misschien ook meeweegt dat hij vindt dat hij dat voor jou moet doen? Omdat het anders teveel voor jou is of omdat hij ergens aanvoelt dat jij vindt dat hij wel iéts moet doen? Dus dat hij misschien wel sociaal wenselijk(er) antwoordt dan zijn kunnen toelaat? Of dat hij zichzelf overschat? En dat het daardoor misschien dus zo kan zijn dat hij die beloftes uiteindelijk niet kan nakomen? Want zoals ik al schreef, en anderen die het zelf hebben meegemaakt ook, als je echt op een dieptepunt zit, dan kan je niks. En dan is kinderen af en toe ophalen en soms koken veel en veel teveel. Ik zeg niet dat het zo is, maar hou er rekening mee dat dit aan de hand zou kunnen zijn. En dat het dus zo zou kunnen zijn dat hij echt NIETS kan en idd alles moet laten vallen, en dat hij dan thuis is, maar jij net zoveel moet doen als wanneer hij een maand in Spanje zou zitten. Want ergens lees ik in je posts nog wel een beetje alsof je denkt dat het toch nog een keuze is, dat het een keuze is om alles te laten vallen. En er is een gezin, dus dat kan "gewoonweg" niet, vind je. Maar als je echt diep zit, dan is het geen keuze, dan kan je gewoon letterlijk niks. Gezin of niet. En eerlijk gezegd: als hij nu ineens fysiek ernstig ziek zou worden of in het ziekenhuis zou belanden, dan is het toch net zo goed geen keuze dat hij alles moet laten vallen? Dan zeg je toch ook niet dat dat gewoonweg niet kan? Dus let hier ook op. Nu kan hij nog iets, maar je bent echt nog veel verder van huis als hij zich nu finaal over de kling jaagt om wat huishoudelijke klussen.
woensdag 31 mei 2023 om 22:16
Ik heb dit overigens zelf nooit aan de hand gehad maar de afgelopen 2 jaar behoorlijk wat mensen gesproken die flink overspannen waren (of in een burnout zaten, hoe je het ook noemen wil). Ik kan je legio voorbeelden geven van simpele, volstrekt alledaagse dingen die zij niet meer konden. Dingen waarvan jij en ik niet eens doorhebben dat we het doen, zo simpel.
woensdag 31 mei 2023 om 22:33
Toen mijn man overspannen was had ik het beeld; hij is overspannen, alles is hem te veel, ik doe alles wel. Met als gevolg dat ik soms op instorten stond.
Op een gegeven moment zei mijn man: ik kan heus wel iets hoor, ik kan echt wel voor mijn kinderen zorgen. Toen kwam bij mij het besef dat ik alles bij hem weghield om hem te sparen, zonder dat ik bij hem vroeg wat hij daar eigenlijk van vond.
Ik herken heel erg die balans zoeken naar wat je wanneer kan vragen, de ene keer is de was uit de machine halen geen probleem, de dag erna gaat het met een hoop gezucht en gesteun.
De ene dag heeft ie behoefte aan rust, de andere dag appt ie steeds waar je bent (met de kinderen) en waarom het zo lang duurt. Niks lijk je goed te kunnen doen, omdat hij emotioneel instabiel is en nergens 2x hetzelfde op reageert.
Ik begrijp dat jij een doorpakker bent, niet lullen maat poetsen, maar bij een goeie burn out kan s ochtends uit bed komen al een opgave zijn. Ik ken jouw man niet en ik weet niet hoe hij 'pre burn out' was, maar mijn man was een ondernemer, altijd bezig, altijd sociaal. Toen raakte ie overspannen en overzag niks meer. 2 sociale evenementen in 1 weekend, was voor hem al aanleiding om hoofdpijn te krijgen of ziek te worden.
We kunnen niet in het hoofd van onze partners kijken en dat maakt t gelijk ook zo kut. Want je wil hem helpen, alleen niks lijkt te helpen.
Complimenteer hem dat hij hulp zoekt, vraag naar wat hij wilt vertellen nav het bezoek, maar geef ook aan wat jouw behoeften zijn. Ik ben een aantal keer mee geweest naar de psycholoog en heb daar ook kunnen benoemen dat ik niet wist hoe ik hem kon helpen. Uiteindelijk heeft mijn man geleerd on zijn behoeften te delen. Dus nu stellen we elkaar de vraag; wil je een oplossing of een knuffel?
Wij zijn namelijk altijd geneigd om te zeggen; heb je dit of dit of dit al geprobeerd? Maar soms heeft men geen zin in een oplossing, maar alleen wat nabijheid nodig.
Waarschijnlijk is mijn verhaal een beetje onsamenhangend
.
Maar dit is de ervaring die ik heb, mijn man is er nog lang niet helaas, zijn overspannenheid kwam niet alleen door werk, maar ook door thuis (een prematuur, een huilbaby en een stilgeboren kindje gaat je niet in de koude kleren zitten), maar waar ik soms heb gedacht dat er geen uitweg was, is er nu weer licht aan het einde van de tunnel.
Op een gegeven moment zei mijn man: ik kan heus wel iets hoor, ik kan echt wel voor mijn kinderen zorgen. Toen kwam bij mij het besef dat ik alles bij hem weghield om hem te sparen, zonder dat ik bij hem vroeg wat hij daar eigenlijk van vond.
Ik herken heel erg die balans zoeken naar wat je wanneer kan vragen, de ene keer is de was uit de machine halen geen probleem, de dag erna gaat het met een hoop gezucht en gesteun.
De ene dag heeft ie behoefte aan rust, de andere dag appt ie steeds waar je bent (met de kinderen) en waarom het zo lang duurt. Niks lijk je goed te kunnen doen, omdat hij emotioneel instabiel is en nergens 2x hetzelfde op reageert.
Ik begrijp dat jij een doorpakker bent, niet lullen maat poetsen, maar bij een goeie burn out kan s ochtends uit bed komen al een opgave zijn. Ik ken jouw man niet en ik weet niet hoe hij 'pre burn out' was, maar mijn man was een ondernemer, altijd bezig, altijd sociaal. Toen raakte ie overspannen en overzag niks meer. 2 sociale evenementen in 1 weekend, was voor hem al aanleiding om hoofdpijn te krijgen of ziek te worden.
We kunnen niet in het hoofd van onze partners kijken en dat maakt t gelijk ook zo kut. Want je wil hem helpen, alleen niks lijkt te helpen.
Complimenteer hem dat hij hulp zoekt, vraag naar wat hij wilt vertellen nav het bezoek, maar geef ook aan wat jouw behoeften zijn. Ik ben een aantal keer mee geweest naar de psycholoog en heb daar ook kunnen benoemen dat ik niet wist hoe ik hem kon helpen. Uiteindelijk heeft mijn man geleerd on zijn behoeften te delen. Dus nu stellen we elkaar de vraag; wil je een oplossing of een knuffel?
Wij zijn namelijk altijd geneigd om te zeggen; heb je dit of dit of dit al geprobeerd? Maar soms heeft men geen zin in een oplossing, maar alleen wat nabijheid nodig.
Waarschijnlijk is mijn verhaal een beetje onsamenhangend
. Maar dit is de ervaring die ik heb, mijn man is er nog lang niet helaas, zijn overspannenheid kwam niet alleen door werk, maar ook door thuis (een prematuur, een huilbaby en een stilgeboren kindje gaat je niet in de koude kleren zitten), maar waar ik soms heb gedacht dat er geen uitweg was, is er nu weer licht aan het einde van de tunnel.
woensdag 31 mei 2023 om 23:07
Ouder1980-2de schreef: ↑31-05-2023 20:55Dit laatste geloof ik meteen. Er MOET ook gewoon van alles. Het is zoals het is. In een ideale wereld kan ik en hij ook, alles laten vallen. Dit kan gewoonweg niet. We zullen afspraken moeten maken, hoe minimaal dan ook. Afspraken en en plan B en een plan C voor alles wat we afspreken.
Hij zei gister gekscherend dat hij een maand naar Spanje zou gaan. Ik zei: doen! Toen was hij de rest van de dag gepikeerd dat ik hem zomaar had laten gaan.....haha! Ik dacht: dan weten we in ieder geval zeker dat we alles alleen moeten doen, heel overzichtelijk.
Het kan best confronterend zijn om je partner ineens heel kwetsbaar te zien, zeker als je je niet goed kan voorstellen wat het nou eigenlijk inhoudt. Je klinkt teleurgesteld in je man en ergens ook beschuldigend. Boos worden omdat je door hem niet kan sporten?!
Door je reactie van: "Doen", heb je hem diep gekwetst, het schuldgevoel is enorm als je overspannen bent en je zelfbeeld is slecht. Waarom wil je hem het gevoel geven dat je hem liever "kwijt dan rijk" bent? Je zal wat meer moeten teruggrijpen naar , waarom je van hem houdt.
Misschien moet je ook handelen alsof hij in Spanje zit, dat halen en brengen is al te veel voor hem maar jij blijft hem vertellen dat het leven nu eenmaal zo is. Vertel hem dat je wil dat hij ultieme vrijheid voelt die hij nodig heeft dus leuk als hij een keer wil koken maar het hoeft niet, net als vervoer en hobby's van kinderen. Mocht je vast willen houden aan je houding dan drijf je je man, een burn-out in en dan kun je pas echt leren wat geduld is. Ik kon maanden de trap niet opkomen en ben 2 jaar bezig geweest met herstel en ik heb een heel geduldige partner.
woensdag 31 mei 2023 om 23:18
Ik begrijp je helemaal. Mijn man is gediagnosticeerd met een vervelende ziekte, met een psychische component. Hij is nu bijna2 jaar ziek thuis. Afkeuring la traject start binnenkort. Dochter(13 jaar) heeft veel lichamelijk klachten, wat veroorzaakt dat ze veel onzekerheid heeft, veel pijn heeft en haar hobbies (ontspanning) niet kan uitoefenen. Andere dochter (14 jaar) heeft vandaag te horen dat ze waarschijnlijk dyslectie heeft. Hardnekkigheid moet nog aangetoond worden, dus 6 maanden behandeling na schooltijd . Hoe dan. Ik ben arbeidsongeschikt door een ziekte. Ben dus altijd thuis samen met partner met psychische klachten.
Iedereen lijkt om mij te steunen , maar ja…
Iedereen lijkt om mij te steunen , maar ja…
woensdag 31 mei 2023 om 23:22
Ik heb het idee dat je hem overschat. 3x de kinderen brengen en halen + 2x koken is best veel als je overspannen bent.
Dat houdt hij waarschijnlijk niet vol, waardoor jij je irriteert. Ga er van uit dat het niet lukt , hij echt een maand in Spanje zit en probeer wat te regelen voor de 3x brengen.. Is alleen halen misschien wel te doen voor hem? Bij zijn klachten is het soms al moeilijk uit bed te komen. Dus brengen zou het moeilijkste kunnen zijn.
Ik weet niet hoe het financieel gaat, maar wat is er mogelijk qua eten bezorgen, werkster extra uren etc. ? Je kunt tegenwoordig ook gezonde maaltijden laten bezorgen. Anders maar 1x in de week soep en brood. de andere dag Chinees of pizza in plaats van 2x dat hij moet koken.
Het is niet ideaal, maar het moet nu maar even zoals het kan.
Dat houdt hij waarschijnlijk niet vol, waardoor jij je irriteert. Ga er van uit dat het niet lukt , hij echt een maand in Spanje zit en probeer wat te regelen voor de 3x brengen.. Is alleen halen misschien wel te doen voor hem? Bij zijn klachten is het soms al moeilijk uit bed te komen. Dus brengen zou het moeilijkste kunnen zijn.
Ik weet niet hoe het financieel gaat, maar wat is er mogelijk qua eten bezorgen, werkster extra uren etc. ? Je kunt tegenwoordig ook gezonde maaltijden laten bezorgen. Anders maar 1x in de week soep en brood. de andere dag Chinees of pizza in plaats van 2x dat hij moet koken.
Het is niet ideaal, maar het moet nu maar even zoals het kan.
woensdag 31 mei 2023 om 23:22
Dit vind ik dus ook het lastigste : hij is er lichamelijk wel, maar hij is er geestelijk niet. Ik mag hem niet belasten, maar ik kan niet doen alsof hij er niet is.Ouder1980-2de schreef: ↑31-05-2023 20:55
Hij zei gister gekscherend dat hij een maand naar Spanje zou gaan. Ik zei: doen! Toen was hij de rest van de dag gepikeerd dat ik hem zomaar had laten gaan.....haha! Ik dacht: dan weten we in ieder geval zeker dat we alles alleen moeten doen, heel overzichtelijk.
woensdag 31 mei 2023 om 23:22
Dit vind ik dus ook het lastigste : hij is er lichamelijk wel, maar hij is er geestelijk niet. Ik mag hem niet belasten, maar ik kan niet doen alsof hij er niet is.Ouder1980-2de schreef: ↑31-05-2023 20:55
Hij zei gister gekscherend dat hij een maand naar Spanje zou gaan. Ik zei: doen! Toen was hij de rest van de dag gepikeerd dat ik hem zomaar had laten gaan.....haha! Ik dacht: dan weten we in ieder geval zeker dat we alles alleen moeten doen, heel overzichtelijk.
donderdag 1 juni 2023 om 08:29
TO, ben jij altijd heel hard voor jezelf? Ben je nooit ziek?
Ga je door als je verkouden bent?
Vaak zie je dat mensen (vaak vrouwen) die voor zichzelf heel hard zijn, het moeilijk hebben als anderen ziek zijn. Omdat je dat zelf nooit zou doen/kunnen, vind je eigenlijk, dat die ander maar een beetje beter zijn best moet doen
Ga je door als je verkouden bent?
Vaak zie je dat mensen (vaak vrouwen) die voor zichzelf heel hard zijn, het moeilijk hebben als anderen ziek zijn. Omdat je dat zelf nooit zou doen/kunnen, vind je eigenlijk, dat die ander maar een beetje beter zijn best moet doen
donderdag 1 juni 2023 om 08:35
haha ja, nooit ziek. Ik leg de lat hoog voor mijzelf. Maar voor anderen wel wat minder, denk ik.Lila-Linda schreef: ↑01-06-2023 08:29TO, ben jij altijd heel hard voor jezelf? Ben je nooit ziek?
Ga je door als je verkouden bent?
Vaak zie je dat mensen (vaak vrouwen) die voor zichzelf heel hard zijn, het moeilijk hebben als anderen ziek zijn. Omdat je dat zelf nooit zou doen/kunnen, vind je eigenlijk, dat die ander maar een beetje beter zijn best moet doen
Ik vind niet dat hij beter zijn best moet doen. Ik vond dat voorheen wel, dus zo kent hij mij. Hier zullen we beide mee om moeten leren gaan. Dat is het nu anders zie.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
