Relaties
alle pijlers
Mijn man is overspannen....en nu?
dinsdag 30 mei 2023 om 22:39
Dus, mijn man is overspannen. En nu?
Hij zit sinds vorige week thuis. Ik ben ergens wel opgelucht door deze situatie, op zijn werk ging het niet meer. Er was constant gedoe, dat zorgde voor veel spanning bij hem en tussen ons. Hij doet werk dat niet past bij zijn opleiding. Dit werk gaat hij ook niet lang volhouden en hij wil ander werk vinden. Ondertussen al flink lang uit de roulatie en de vraag is nu vanuit hem: Wat wil ik nu?
Hij heeft donderdag ook een gesprek staan met een psych.
Hij gaat zitten, scrollen, staren en zuchten.....ik heb in die 30 minuten al 40 oplossingen en ideeën. Ik probeer ze voor mij te houden.
Moet ik hem aan de gang houden? Moet hij gewoon wel afwassen, de was draaien en ophangen? En andere taken blijven doen, ook die aan de kinderen gerelateerd zijn: ophalen en wegbrengen. Eigenlijk zoals voorheen, of moet ik meer op mij nemen?
Hij is hier niet duidelijk in, als ik het vraag. De ene keer is het geen probleem en een andere keer is het naderhand gezeur. 'Ik heb niks kunnen doen, want ik moest ook afwassen'. Dan komt er weer over en weer gezeik.
Ik wil eigenlijk dat hij een soort dagplanning aan gaat houden en ook blijft bewegen. Iedere keer als hij bijvoorbeeld gefietst heeft of even in de tuin gewerkt heeft, is hij meer ontspannen dan na bijvoorbeeld doelloos scrollen.
Ik vind het moeilijk om er niks van te zeggen. Ik vraag af en toe iets, soms vat hij het op als een verwijt of als kritiek en soms beantwoordt hij de vraag weer luchtig en komt het tot een gesprek.
Wat gaat er nog op ons af komen? Wat zijn jullie beste adviezen?
Ik vind dit moeilijk. Ik ben zelf nogal een doorpakker en ik moet dit onderdrukken. Ik vind het ook ronduit kut dat ik voor mijn gevoel rekening moet houden met een man die thuis is. Maar dat komt vooral door zijn, in mijn ogen passieve gedrag. Als hij niet thuis is, dus aan het werk, ga ik er altijd op uit met de kinderen. Nu appt hij dan na een uur waar we blijven of klaagt hij dat mijn dagen te vol zitten en dat we elkaar niet zien.
Hij zit sinds vorige week thuis. Ik ben ergens wel opgelucht door deze situatie, op zijn werk ging het niet meer. Er was constant gedoe, dat zorgde voor veel spanning bij hem en tussen ons. Hij doet werk dat niet past bij zijn opleiding. Dit werk gaat hij ook niet lang volhouden en hij wil ander werk vinden. Ondertussen al flink lang uit de roulatie en de vraag is nu vanuit hem: Wat wil ik nu?
Hij heeft donderdag ook een gesprek staan met een psych.
Hij gaat zitten, scrollen, staren en zuchten.....ik heb in die 30 minuten al 40 oplossingen en ideeën. Ik probeer ze voor mij te houden.
Moet ik hem aan de gang houden? Moet hij gewoon wel afwassen, de was draaien en ophangen? En andere taken blijven doen, ook die aan de kinderen gerelateerd zijn: ophalen en wegbrengen. Eigenlijk zoals voorheen, of moet ik meer op mij nemen?
Hij is hier niet duidelijk in, als ik het vraag. De ene keer is het geen probleem en een andere keer is het naderhand gezeur. 'Ik heb niks kunnen doen, want ik moest ook afwassen'. Dan komt er weer over en weer gezeik.
Ik wil eigenlijk dat hij een soort dagplanning aan gaat houden en ook blijft bewegen. Iedere keer als hij bijvoorbeeld gefietst heeft of even in de tuin gewerkt heeft, is hij meer ontspannen dan na bijvoorbeeld doelloos scrollen.
Ik vind het moeilijk om er niks van te zeggen. Ik vraag af en toe iets, soms vat hij het op als een verwijt of als kritiek en soms beantwoordt hij de vraag weer luchtig en komt het tot een gesprek.
Wat gaat er nog op ons af komen? Wat zijn jullie beste adviezen?
Ik vind dit moeilijk. Ik ben zelf nogal een doorpakker en ik moet dit onderdrukken. Ik vind het ook ronduit kut dat ik voor mijn gevoel rekening moet houden met een man die thuis is. Maar dat komt vooral door zijn, in mijn ogen passieve gedrag. Als hij niet thuis is, dus aan het werk, ga ik er altijd op uit met de kinderen. Nu appt hij dan na een uur waar we blijven of klaagt hij dat mijn dagen te vol zitten en dat we elkaar niet zien.
woensdag 31 mei 2023 om 06:47
Naast alles wat al gezegd is; je schrijft dat hij nieuw werk wil vinden. Maar als hij echt overspannen is lijkt me dat niet echt een optie, dan zal hij eerst moeten herstellen. Of verwacht je man dat al zijn klachten verdwijnen als hij een andere baan heeft? Als je langdurig over je grenzen heen bent gegaan is dat nou niet de oplossing voor dit moment.
woensdag 31 mei 2023 om 06:54
Macarinata schreef: ↑31-05-2023 00:17Dagritme houden, op normale tijden slapen, gezond eten, bewegen (!) en zijn huishoudtaakjes blijven doen zijn essentieel om er uit te komen.
Het is geen kleuter!
woensdag 31 mei 2023 om 07:16
Ik heb zelf twee jaar een burnout gehad en de eerste stap was juist helemaal niets doen. Mensen die overspannen zijn of een burnout hebben, hebben dat niet uit luiheid of onwil, dat treft juist de hardwerkende mensen die permanent over hun eigen grenzen gaan. Na de eerste stap niks doen (moeilijk, want dan moet je met jezelf dealen in plaats van vluchten in drukdrukdruk), was de volgende stap 3 taakjes per dag. En jezelf douchen was een taakje bijvoorbeeld. Dit eerste proces heeft maanden geduurd. Ik heb zelf ook kinderen, maar ik kon op dat moment ook echt niks doen. Ze zijn veel uit logeren geweest.
Veel sterkte voor jouw man, maar ook voor jou en de kinderen!
Veel sterkte voor jouw man, maar ook voor jou en de kinderen!
woensdag 31 mei 2023 om 07:18
Amen.Pimpelmeesje87 schreef: ↑30-05-2023 22:51Je moet je eigen 'doorpakstijl' niet om hem projecteren. Want dat doe je nu en dat is echt het slechtste wat je nu kan doen. Hij is niet voor niks nu thuis komen te zitten. Geef hem tijd en ruimte, wacht op zijn minst even het eerste gesprek met de psych. Misschien kan je je man vragen hoe hij zich voelt, en in hoeverre hij kan meedraaien in het huishouden. Vraag hem wat HIJ nodig heeft. En vraag hem om met de psych te overleggen wat wijsheid is, voor hemzelf als voor het gezinsleven.
Eerlijk gezegd word ik er witheet als ik jouw mening lees over je man's gedrag. Ben je ooit zelf wel eens overspannen geweest? Als hij echt zo ziek is, dan moet je er rekening mee gaan houden dat hij nog wel een tijdje passief blijft. Dat hoort bij het ziek zijn. Iemand gaan zitten opvitten dat ie een dagritme moet hebben en in de tuin moet werken, jezus, dat is echt precies waar iemand die overspannen is ziek van wordt.
woensdag 31 mei 2023 om 07:30
Vervelend voor jullie beiden.
Er is niets vervelender dan iemand die continu aan je gaat trekken en die steeds wil dat je iets doet. Het maakt nou niet dat zijn klachten sneller over gaan. Dit voelt hij.
Je schrijft: 'ik probeer het voor me te houden' en 'Ik vind het moeilijk om er niks van te zeggen'. Natuurlijk voelt hij dat. Hij voelt het ook op momenten dat je niets zegt, want hij weet dan allang hoe jij denkt en bent.
Behandel hem met respect en niet als een klein kind en ga hem niet vertellen wat hij doen moet. Dagritme houden is belangrijk, maar rust ook.
Ik proef weinig begrip bij je. Het lijkt erop doordat jij een doener bent, denkt dat juist dat de oplossing voor hem is. Bezig blijven, dingen doen.
Hoe meer jij luistert, hoe meer je te weten komt van hem. Gun hem rust en tijd.
Er is niets vervelender dan iemand die continu aan je gaat trekken en die steeds wil dat je iets doet. Het maakt nou niet dat zijn klachten sneller over gaan. Dit voelt hij.
Je schrijft: 'ik probeer het voor me te houden' en 'Ik vind het moeilijk om er niks van te zeggen'. Natuurlijk voelt hij dat. Hij voelt het ook op momenten dat je niets zegt, want hij weet dan allang hoe jij denkt en bent.
Behandel hem met respect en niet als een klein kind en ga hem niet vertellen wat hij doen moet. Dagritme houden is belangrijk, maar rust ook.
Ik proef weinig begrip bij je. Het lijkt erop doordat jij een doener bent, denkt dat juist dat de oplossing voor hem is. Bezig blijven, dingen doen.
Hoe meer jij luistert, hoe meer je te weten komt van hem. Gun hem rust en tijd.
woensdag 31 mei 2023 om 07:51
Precies, hij is 1 week thuis!! Hij zal eerst juist dieper zakken, omdat het pas echt begint als je thuis zit.Pimpelmeesje87 schreef: ↑30-05-2023 22:51Je moet je eigen 'doorpakstijl' niet om hem projecteren. Want dat doe je nu en dat is echt het slechtste wat je nu kan doen. Hij is niet voor niks nu thuis komen te zitten. Geef hem tijd en ruimte, wacht op zijn minst even het eerste gesprek met de psych. Misschien kan je je man vragen hoe hij zich voelt, en in hoeverre hij kan meedraaien in het huishouden. Vraag hem wat HIJ nodig heeft. En vraag hem om met de psych te overleggen wat wijsheid is, voor hemzelf als voor het gezinsleven.
Eerlijk gezegd word ik er witheet als ik jouw mening lees over je man's gedrag. Ben je ooit zelf wel eens overspannen geweest? Als hij echt zo ziek is, dan moet je er rekening mee gaan houden dat hij nog wel een tijdje passief blijft. Dat hoort bij het ziek zijn. Iemand gaan zitten opvitten dat ie een dagritme moet hebben en in de tuin moet werken, jezus, dat is echt precies waar iemand die overspannen is ziek van wordt.
Ik haat het echt als mensen zeggen dat ze een " doorpakker" zijn, daarmee wil je zeggen dat het jou waarschijnlijk nooit overkomt.
woensdag 31 mei 2023 om 08:02
Oneens. Toen ik een burnout had, kon ik alleen op de bank hangen de eerste tijd. Huishouden was echt geen optie behalve hoogst noodzakelijke. Dagritme was er ook niet. Therapie daar had ik iets aan maar in het begin was ook bewegen niet meer dan even kwartiertje wandelen op een dag.Macarinata schreef: ↑31-05-2023 00:17Dagritme houden, op normale tijden slapen, gezond eten, bewegen (!) en zijn huishoudtaakjes blijven doen zijn essentieel om er uit te komen.
woensdag 31 mei 2023 om 08:15
Ik snap je wel To.
Mijn man heeft ook een jaar thuis gezeten. En ik heb ook veel voor hem ingevuld. Ritme, wandelen buiten, , mee blijven draaien in het huishouden en gezin. Want dat hij overspannen hoorde immers niet te betekenen dat ik ,naast mijn baan, nog meer in het huishouden moest gaan doen. Hij zat toch thuis?
Verkeerd gedacht.
Je man is ziek. Zo moet je het zien.
Voor jou betekent dat inderdaad dat je nu wat meer moet doen. Dat is shit en zwaar, maar het is niet anders.
Maar blijf met elkaar praten. Overspannen zijn is geen keuze. Hij wil zich ook weer gezond gaan voelen. Maar heeft nu even de tijd en rust nodig.
Kun je extra oppas inzetten? Boodschappen laten bezorgen? Maak het jullie zo gemakkelijk mogelijk!
Sterkte voor beiden!
Mijn man heeft ook een jaar thuis gezeten. En ik heb ook veel voor hem ingevuld. Ritme, wandelen buiten, , mee blijven draaien in het huishouden en gezin. Want dat hij overspannen hoorde immers niet te betekenen dat ik ,naast mijn baan, nog meer in het huishouden moest gaan doen. Hij zat toch thuis?
Verkeerd gedacht.
Je man is ziek. Zo moet je het zien.
Voor jou betekent dat inderdaad dat je nu wat meer moet doen. Dat is shit en zwaar, maar het is niet anders.
Maar blijf met elkaar praten. Overspannen zijn is geen keuze. Hij wil zich ook weer gezond gaan voelen. Maar heeft nu even de tijd en rust nodig.
Kun je extra oppas inzetten? Boodschappen laten bezorgen? Maak het jullie zo gemakkelijk mogelijk!
Sterkte voor beiden!
She was brave and strong and broken, all at once.
woensdag 31 mei 2023 om 08:16
Pimpelmeesje87 schreef: ↑30-05-2023 22:51Je moet je eigen 'doorpakstijl' niet om hem projecteren. Want dat doe je nu en dat is echt het slechtste wat je nu kan doen. Hij is niet voor niks nu thuis komen te zitten. Geef hem tijd en ruimte, wacht op zijn minst even het eerste gesprek met de psych. Misschien kan je je man vragen hoe hij zich voelt, en in hoeverre hij kan meedraaien in het huishouden. Vraag hem wat HIJ nodig heeft. En vraag hem om met de psych te overleggen wat wijsheid is, voor hemzelf als voor het gezinsleven.
Eerlijk gezegd word ik er witheet als ik jouw mening lees over je man's gedrag. Ben je ooit zelf wel eens overspannen geweest? Als hij echt zo ziek is, dan moet je er rekening mee gaan houden dat hij nog wel een tijdje passief blijft. Dat hoort bij het ziek zijn. Iemand gaan zitten opvitten dat ie een dagritme moet hebben en in de tuin moet werken, jezus, dat is echt precies waar iemand die overspannen is ziek van wordt.
Je zegt dat je “maar” 1x per dag iets aan hem vraagt en dat je van jezelf best aan hem mag ergeren.
Hij heeft niks aan jou, want jij vind al zoveel hiervan. Het is voor jou ook een “leerproces”. Je man is net thuis!
Voordat je op het punt komt dat je overspannen bent en dat kan toegeven of helemaal vastloopt, ben je jezelf al vreselijk voorbij gelopen. En dat is heel zwaar. Mentaal, maar ook lichamelijk.
En dan heb je ook nog zo’n “doorpakker” thuis zitten die vind dat ze het geweldig doet door maar 1x te vragen aan je hoe en wat. Je man voelt jouw druk heus wel, hoor.
Wacht het gesprek af, ga je inlezen wat dit betekent en hoe overspannen zijn werkt. Vraag of je mee mag naar het gesprek. Want zolang je het niet begrijpt, dan ben je ook een van de blokken aan z’n been.
woensdag 31 mei 2023 om 08:17
Hoe krijg je het je strot uit.
Ik hoop dat dit sarcastisch is.
Ik kon destijds bijna niets. Ik wilde alleen maar slapen en verdwijnen in een gat in de grond, maar bij mij was het dan ook een burnout.
woensdag 31 mei 2023 om 08:30
Wat vervelend voor hem dat hij overspannen is. En wat naar dat hij zijn draai niet heeft kunnen vinden op het werk.
Het lijkt alsof hij alle grip heeft verloren. Wat zal hij zich ellendig voelen. Als echtgenoot, vader, werknemer, mens.
Niet alleen heeft hij het gevoel dat hij het op het werk niet goed deed, maar nu faalt hij thuis ook nog eens.
Hij neemt te weinig initiatief, voert te weinig uit, denkt te weinig in oplossingen, blijft in de slachtofferrol hangen, en is ook nog eens niet meer op de hoogte van zijn oorspronkelijke vakgebied.
En daarbovenop heeft hij ook nog een vrouw die het heel erg zwaar heeft met de situatie omdat ze niet weet hoe ze ermee om moet gaan. Ook dat is zijn schuld.
Ik chargeer de situatie een beetje, om te laten zien hoe het op mij overkomt.
Jouw man is ziek. Vergelijk het met een flinke ziekte. Hij is volledig uit de running, en je kunt niets van hem verwachten. Niet dat hij stofzuigt, niet dat hij een beter passende baan gaat vinden (wat zoekt hij online, dat hij eindeloos scrollt?), niet dat hij fit blijft, niet dat hij beter wordt. Hij is nu ziek. Alles dat wel lukt is mooi meegenomen. Laat hem met rust. Denk niet in oplossingen. En laat de hulp over aan professionals. Jouw rol is: Ontlast hem. Geef hem rust. Luister. En doe vooral zo normaal mogelijk. Het bieden van routine, dus veiligheid, is het beste dat je nu kunt doen. Alles gewoon door laten gaan. Hij mag en kan aanhaken, het hoeft niet.
Het lijkt alsof hij alle grip heeft verloren. Wat zal hij zich ellendig voelen. Als echtgenoot, vader, werknemer, mens.
Niet alleen heeft hij het gevoel dat hij het op het werk niet goed deed, maar nu faalt hij thuis ook nog eens.
Hij neemt te weinig initiatief, voert te weinig uit, denkt te weinig in oplossingen, blijft in de slachtofferrol hangen, en is ook nog eens niet meer op de hoogte van zijn oorspronkelijke vakgebied.
En daarbovenop heeft hij ook nog een vrouw die het heel erg zwaar heeft met de situatie omdat ze niet weet hoe ze ermee om moet gaan. Ook dat is zijn schuld.
Ik chargeer de situatie een beetje, om te laten zien hoe het op mij overkomt.
Jouw man is ziek. Vergelijk het met een flinke ziekte. Hij is volledig uit de running, en je kunt niets van hem verwachten. Niet dat hij stofzuigt, niet dat hij een beter passende baan gaat vinden (wat zoekt hij online, dat hij eindeloos scrollt?), niet dat hij fit blijft, niet dat hij beter wordt. Hij is nu ziek. Alles dat wel lukt is mooi meegenomen. Laat hem met rust. Denk niet in oplossingen. En laat de hulp over aan professionals. Jouw rol is: Ontlast hem. Geef hem rust. Luister. En doe vooral zo normaal mogelijk. Het bieden van routine, dus veiligheid, is het beste dat je nu kunt doen. Alles gewoon door laten gaan. Hij mag en kan aanhaken, het hoeft niet.
woensdag 31 mei 2023 om 08:52
Bedankt voor jullie verhalen. Het helpt mij enorm.
Ik heb absoluut geen onbegrip en vind het echt heel goed van hem dat hij de huisarts belde voor een afspraak. Ik had verwacht dat dit nog langer zou duren. Ik ben juist heel opgelucht dat hij nu thuis is. Hij krijgt alle ruimte. Dat neemt niet weg dat ik ook zoekende ben en dat ik niet goed weet wat ik kan verwachten dus ben ik op zoek naar ervaringsverhalen.
Het zijn meer dagelijkse gesprekjes als: wat vond je fijn vandaag? Kreeg je ergens energie van? Ik zeur niet en vit niet.
Hij kent mij zeker en dat maakt het lastig. Ik zeg niet dat ik nooit overspannen zou kunnen raken, echt niet. Ik wil vooral adviezen geven aan hem en ik weet dat dit niet goed is. Dus ik geef deze juist niet, ik snap hoe dit werkt.
Het lastige is dat hij het met niemand wil delen. Ik heb het gedeeld, met zijn toestemming, met mijn familie en met school en opvang, kort en krachtig, zoals het is. Hij wil het niet delen met zijn familie. Dit is bijzonder ongemakkelijk. Het soort werk wat hij doet is best openbaar en we wonen in een gebied van ons kent ons. Binnenkort horen ze het waarschijnlijk doordat ze zijn werk bezoeken en hij daar niet is.
Ik merk dat het voor de kinderen ook lastig is. Hij wil niet altijd alles doen, maar hij is toch thuis? Dus dit zorgt regelmatig voor gedoe. We hebben ze een kinderlijke uitleg gegeven.
Toevallig benoemde ik gister nog naar hem, dat het zoeken naar nieuw werk nu geen goed idee is, wellicht.....hij was het daarmee eens. Maar kan het niet loslaten. De grote vraag: wat wil ik worden, is lastig te beantwoorden. Zeker nu.
Ik vind al langer dat hij slecht voor zichzelf zorgt, geen regelmaat in eetmomenten bijvoorbeeld en laat naar bed en soms moet hij toch echt de kinderen naar school brengen. Want ik werk ook en voorlopig hebben we nog geen vangnet.
Ik heb absoluut geen onbegrip en vind het echt heel goed van hem dat hij de huisarts belde voor een afspraak. Ik had verwacht dat dit nog langer zou duren. Ik ben juist heel opgelucht dat hij nu thuis is. Hij krijgt alle ruimte. Dat neemt niet weg dat ik ook zoekende ben en dat ik niet goed weet wat ik kan verwachten dus ben ik op zoek naar ervaringsverhalen.
Het zijn meer dagelijkse gesprekjes als: wat vond je fijn vandaag? Kreeg je ergens energie van? Ik zeur niet en vit niet.
Hij kent mij zeker en dat maakt het lastig. Ik zeg niet dat ik nooit overspannen zou kunnen raken, echt niet. Ik wil vooral adviezen geven aan hem en ik weet dat dit niet goed is. Dus ik geef deze juist niet, ik snap hoe dit werkt.
Het lastige is dat hij het met niemand wil delen. Ik heb het gedeeld, met zijn toestemming, met mijn familie en met school en opvang, kort en krachtig, zoals het is. Hij wil het niet delen met zijn familie. Dit is bijzonder ongemakkelijk. Het soort werk wat hij doet is best openbaar en we wonen in een gebied van ons kent ons. Binnenkort horen ze het waarschijnlijk doordat ze zijn werk bezoeken en hij daar niet is.
Ik merk dat het voor de kinderen ook lastig is. Hij wil niet altijd alles doen, maar hij is toch thuis? Dus dit zorgt regelmatig voor gedoe. We hebben ze een kinderlijke uitleg gegeven.
Toevallig benoemde ik gister nog naar hem, dat het zoeken naar nieuw werk nu geen goed idee is, wellicht.....hij was het daarmee eens. Maar kan het niet loslaten. De grote vraag: wat wil ik worden, is lastig te beantwoorden. Zeker nu.
Ik vind al langer dat hij slecht voor zichzelf zorgt, geen regelmaat in eetmomenten bijvoorbeeld en laat naar bed en soms moet hij toch echt de kinderen naar school brengen. Want ik werk ook en voorlopig hebben we nog geen vangnet.
woensdag 31 mei 2023 om 08:58
overspannen betekent dat je interne systeem echt overbelast is. Creatief denken, in oplossingen denken, het lukt gewoon niet meer. Emoties zijn ook meer zwart wit: van neutraal, naar ineens overbelast. Pas na flinke tijd herstel begint dat weer in balans te komen. Geef hem
Jij reageert wel heftig vindt ik, vergeet niet dat híj overspannen is, en niet jij. Mogelijk levert jou oplossingsgerichte en 'aanpakkerige' gedrag je veel op en ben je bang iets kwijt te raken. Maar volgens mij ben je nog in de fase dat je best vertrouwen mag hebben dat dit tijdelijk is. Kortom, leef je leven. Focus op wat jij nodig hebt om dit een tijdje vol te houden. Als de situatie onevenredig verdeeld raakt, dan kun je voor het deel wat hij niet meer kan opvang of hulp inschakelen.
Wat je wel van hem kunt vragen: actief/bewust richten op gezondheid en herstel (wat dat is moet hij zelf bepalen). Opvang of hulp accepteren van buitenaf, zodat niet alles op jouw bordje komt. Geen ruzie maken en zijn frustratie niet afreageren op jou of de kinderen. En eventueel: zijn overspannen of lethargische fases doorbrengen op zolder (niet midden in de woonkamer).
Jij reageert wel heftig vindt ik, vergeet niet dat híj overspannen is, en niet jij. Mogelijk levert jou oplossingsgerichte en 'aanpakkerige' gedrag je veel op en ben je bang iets kwijt te raken. Maar volgens mij ben je nog in de fase dat je best vertrouwen mag hebben dat dit tijdelijk is. Kortom, leef je leven. Focus op wat jij nodig hebt om dit een tijdje vol te houden. Als de situatie onevenredig verdeeld raakt, dan kun je voor het deel wat hij niet meer kan opvang of hulp inschakelen.
Wat je wel van hem kunt vragen: actief/bewust richten op gezondheid en herstel (wat dat is moet hij zelf bepalen). Opvang of hulp accepteren van buitenaf, zodat niet alles op jouw bordje komt. Geen ruzie maken en zijn frustratie niet afreageren op jou of de kinderen. En eventueel: zijn overspannen of lethargische fases doorbrengen op zolder (niet midden in de woonkamer).
woensdag 31 mei 2023 om 09:07
Het lastige is voor de omgeving is dat je het niet ziet, als je man nu een gebroken been had of vanf zijn middel verlamd zou zijn zou het optisch veel verklaarbaarder zijn... ik snap dat je het lastig vindt en je misschien zou denken dat hij wat meer zou kunnen, maar als ik aan deze periode bij mezelf terug denk was het pikzwart in mijn hoofd was alles teveel, na opstarten medicatie en behandeling weken uit de roulatie geweest.
Pas later kon ik weer plezier hebben, energie halen uit positieve dingen waarna er weer ruimte was voor meer.
De eertse stap is gezet namelijk toegeven dat hij overspannen is, nu volgen de volgende stappen, goed dat de afspraak met de psycholoog staat, verwacht hier geen wonderen want het kan ook zijn dat hij hierna nog verder instort om vanaf daar namelijk in kleine stapjes weer vooruit te gaan.
Misschien kan je proberen vanuit je vangnet wat hulp te krijgen met de kids huishouden ect.
Als je man dit namelijk niet op een rustige en goede manier kan oplossen is de kans op een terugval heel groot en dan ben jij en je hele gezin verder van huis.
Pas later kon ik weer plezier hebben, energie halen uit positieve dingen waarna er weer ruimte was voor meer.
De eertse stap is gezet namelijk toegeven dat hij overspannen is, nu volgen de volgende stappen, goed dat de afspraak met de psycholoog staat, verwacht hier geen wonderen want het kan ook zijn dat hij hierna nog verder instort om vanaf daar namelijk in kleine stapjes weer vooruit te gaan.
Misschien kan je proberen vanuit je vangnet wat hulp te krijgen met de kids huishouden ect.
Als je man dit namelijk niet op een rustige en goede manier kan oplossen is de kans op een terugval heel groot en dan ben jij en je hele gezin verder van huis.
anoniem_65cdceffddd70 wijzigde dit bericht op 31-05-2023 09:11
Reden: dikke vingers
Reden: dikke vingers
0.09% gewijzigd
woensdag 31 mei 2023 om 09:09
Ouder1980-2de schreef: ↑31-05-2023 08:52Bedankt voor jullie verhalen. Het helpt mij enorm.
Ik heb absoluut geen onbegrip en vind het echt heel goed van hem dat hij de huisarts belde voor een afspraak. Ik had verwacht dat dit nog langer zou duren. Ik ben juist heel opgelucht dat hij nu thuis is. Hij krijgt alle ruimte. Dat neemt niet weg dat ik ook zoekende ben en dat ik niet goed weet wat ik kan verwachten dus ben ik op zoek naar ervaringsverhalen.
Het zijn meer dagelijkse gesprekjes als: wat vond je fijn vandaag? Kreeg je ergens energie van? Ik zeur niet en vit niet.
Hij kent mij zeker en dat maakt het lastig. Ik zeg niet dat ik nooit overspannen zou kunnen raken, echt niet. Ik wil vooral adviezen geven aan hem en ik weet dat dit niet goed is. Dus ik geef deze juist niet, ik snap hoe dit werkt.
Misschien soms paar dagen niet vragen/evalueren? Jij kunt dit helaas niet voor hem oplossen. Als hij er niet zelf uit gaat komen, dan trapt hij over een tijdje weer in dezelfde val.
Het lastige is dat hij het met niemand wil delen. Ik heb het gedeeld, met zijn toestemming, met mijn familie en met school en opvang, kort en krachtig, zoals het is. Hij wil het niet delen met zijn familie. Dit is bijzonder ongemakkelijk. Het soort werk wat hij doet is best openbaar en we wonen in een gebied van ons kent ons. Binnenkort horen ze het waarschijnlijk doordat ze zijn werk bezoeken en hij daar niet is.
Ik merk dat het voor de kinderen ook lastig is. Hij wil niet altijd alles doen, maar hij is toch thuis? Dus dit zorgt regelmatig voor gedoe. We hebben ze een kinderlijke uitleg gegeven.
Tja, hier mag hij denk ik wel in begrenst worden. Overspannen zijn is geen zwakte, en hij krijgt alle ruimte. Maar dat jullie op je tenen moeten lopen en het ook moeten verzwijgen: dat gaat wel echt ver. Doe hier wat goed is voor jou, jij mag er ook nog zijn. En als jij er wel over wil praten, dan mag dat. Hij mag niet voor jou bepalen.
Toevallig benoemde ik gister nog naar hem, dat het zoeken naar nieuw werk nu geen goed idee is, wellicht.....hij was het daarmee eens. Maar kan het niet loslaten. De grote vraag: wat wil ik worden, is lastig te beantwoorden. Zeker nu.
Klinkt alsof hij zelf ook niet geaccepteerd heeft dat hij eerst moet herstellen. Het probleem is, zonder herstel kun je niet meer goed nadenken of beslissingen nemen - deze vragen zijn veel te groot! Kijken of hij ze kan parkeren voor komende maand. Wellicht geeft dat houvast?
Ik vind al langer dat hij slecht voor zichzelf zorgt, geen regelmaat in eetmomenten bijvoorbeeld en laat naar bed en soms moet hij toch echt de kinderen naar school brengen. Want ik werk ook en voorlopig hebben we nog geen vangnet.
Er zijn wel grenzen van wat jij als partner hier in kan bepalen. Je kunt het opmerken: je zorgt slecht voor jezelf. Maar hij is niet je kind en je kunt hem niet in bepaald gedrag dwingen. Misschien kunnen jullie samen bepalen wat het minimale is wat hij moet doen? 1) 2x per week kinderen naar school brengen en zorgen voor gezond-slaapritme. Hij bepaald wat dat is. Eten zou ik los laten.
woensdag 31 mei 2023 om 09:11
Ik heb juist het idee dat het de doorpakkers zijn die thuis komen te zitten. Zo van niet lullen, maar poetsen. En gewoon doorgaan.Tafelkleed schreef: ↑31-05-2023 07:51Precies, hij is 1 week thuis!! Hij zal eerst juist dieper zakken, omdat het pas echt begint als je thuis zit.
Ik haat het echt als mensen zeggen dat ze een " doorpakker" zijn, daarmee wil je zeggen dat het jou waarschijnlijk nooit overkomt.
Als ik in mijn omgeving kijk, degenen die thuis komen te zitten met een burn-out zijn vaak mensen die 'de lat vrij hoog leggen'. En dan bedoel ik nog geen eens dat ze perfectionistisch zijn of mega-ambitieus, maar wel een groot verantwoordelijkheidsgevoel hebben én vaak ook veel verplichtingen hebben. Dus proberen alle ballen goed in de lucht te houden en willen niet dat een ander er last van hebben als het een keer minder gaat. Vaak ook mensen die te weinig tijd nemen om rust te nemen en/of te weinig mogelijkheden hebben/nemen om taken te delegeren.
Ik ben zelf een doorpakker met wat minder verplichtingen, maar ook ik ben thuis komen te zitten. Het enige verschil tussen mij en een aantal anderen die thuis zijn komen te zitten, is dat als ik op tijd en op eigen initiatief thuis ben gaan zitten. Waarom? Omdat ik zelf al vroeg om hulp heb gevraagd en gezocht, maar mijn werkgever vond het allemaal maar overdreven. Dat triggerde mijn Fuck-it-modus en toen heb ik mij in overleg met de arbo-arts ziek gemeld. Zelf de keuze maken, is vaak beter, want het geeft een mini-gevoel van controle (Ik kies nu voor mijzelf!).
Daarnaast heb ik minder verplichtingen dan de meesten. Ik heb geen partner, kinderen of zo, dus ik had 100% tijd voor mijzelf. Maar ik had zeker in het begin weinig behoefte aan contact met anderen omdat ik gewoon zo moe in mijn hoofd was.
Wel was ik gelukkig in staat om de basis dingen te doen als koken (voor zoveel mogelijk dagen in één keer en dan alleen maar opwarmen), schoonmaken (dus dat het huis normaal schoon is) en bewegen (stress uit zich in bewegingsdrift, dus ik moest juist rustiger aan doen).
Hoe langer het duurt voor je ziek thuis komt te zitten, hoe langer het duurt voor je weer aan het werk kunt en nog langer voor je soort van beter bent. Als word je denk ik nooit meer 100% de oude. Logisch want met een langdurige fysieke ziekte, heb je ook vaak restschade.
Ik was relatief weer snel aan het werk, maar nu ruim 1,5 jaar later merk ik nog wel dat ik over die grens ben gegaan. Als ik thuis nog allerlei verplichtingen tov anderen had gehad, dan had ik misschien wel langer doorgegaan. Maar ook denk ik dat het herstel langzamer was gegaan omdat je nooit 100% tot rust kunt komen, naast dat ik bij schuldig had gevoeld tov mijn partner/kinderen.
TO, misschien een praktische tip. Voor nu ook gewoon niet vragen wat zijn plannen zijn voor die dag. Dat klinkt als een hele eenvoudige vraag, maar ik was er in verhouding niet zo slecht aan toe, maar dat was wel gewoon een enorm verlammende vraag voor mij. Zonder kwam ik tot meer actie dan met. Want als ik dan bijvoorbeeld zou zeggen, ik ga X doen. Dan kon ik ook op een ander moment de vraag verwachten: heb je X gedaan? Dat voelde weer als druk, moeten verantwoorden enz.
Echt, vraag hulp aan je omgeving, want je hoeft natuurlijk niet alles zelf te doen. Maar je man is nu even uit de running...
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 31 mei 2023 om 09:12
Ik pak dit even uit je laatste reactie:
Dit is toch al ontzettend confronterend voor iemand die net helemaal van de balk is gevallen? Voorlopig vindt hij misschien niks fijn op een dag en krijgt hij al helemaal nergens energie van. Dit soort vragen zouden mij extra druk geven. Ze hebben de connotatie dat je alweer bezig moet zijn met beter worden. Je moet al uitvinden waar je energie van krijgt en wat je fijn vindt. Ik denk dat je het oprecht goed bedoelt, maar niet doorhebt welk effect jouw gedrag heeft.
Je hoeft maar een vraag te stellen en die niet eens dagelijks. Dat is: "Hoe kan ik je helpen?" Daar luister je oprecht naar en voor de rest doe je je eigen ding. Je verwacht helemaal niks van hem en houdt er dus rekening mee dat de aankomende paar maanden je er alleen voor staat in het huishouden en je daarnaast, waar mogelijk, voor je man zorgt.
Het zijn meer dagelijkse gesprekjes als: wat vond je fijn vandaag? Kreeg je ergens energie van? Ik zeur niet en vit niet.
Dit is toch al ontzettend confronterend voor iemand die net helemaal van de balk is gevallen? Voorlopig vindt hij misschien niks fijn op een dag en krijgt hij al helemaal nergens energie van. Dit soort vragen zouden mij extra druk geven. Ze hebben de connotatie dat je alweer bezig moet zijn met beter worden. Je moet al uitvinden waar je energie van krijgt en wat je fijn vindt. Ik denk dat je het oprecht goed bedoelt, maar niet doorhebt welk effect jouw gedrag heeft.
Je hoeft maar een vraag te stellen en die niet eens dagelijks. Dat is: "Hoe kan ik je helpen?" Daar luister je oprecht naar en voor de rest doe je je eigen ding. Je verwacht helemaal niks van hem en houdt er dus rekening mee dat de aankomende paar maanden je er alleen voor staat in het huishouden en je daarnaast, waar mogelijk, voor je man zorgt.
woensdag 31 mei 2023 om 09:21
Ik vond van wel. Ik vind dat al een lastige vraag als ik gewoon even een tijdje slecht in mijn vel zat. Het voelde dan alsof ik mij moest verantwoorden...katkaatje schreef: ↑31-05-2023 09:12Ik pak dit even uit je laatste reactie:
Dit is toch al ontzettend confronterend voor iemand die net helemaal van de balk is gevallen? Voorlopig vindt hij misschien niks fijn op een dag en krijgt hij al helemaal nergens energie van. Dit soort vragen zouden mij extra druk geven. Ze hebben de connotatie dat je alweer bezig moet zijn met beter worden. Je moet al uitvinden waar je energie van krijgt en wat je fijn vindt. Ik denk dat je het oprecht goed bedoelt, maar niet doorhebt welk effect jouw gedrag heeft.
Je hoeft maar een vraag te stellen en die niet eens dagelijks. Dat is: "Hoe kan ik je helpen?" Daar luister je oprecht naar en voor de rest doe je je eigen ding. Je verwacht helemaal niks van hem en houdt er dus rekening mee dat de aankomende paar maanden je er alleen voor staat in het huishouden en je daarnaast, waar mogelijk, voor je man zorgt.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 31 mei 2023 om 09:23
Prachtig advies maar dat is toch verschrikkelijk moeilijk?katkaatje schreef: ↑31-05-2023 09:12Je hoeft maar een vraag te stellen en die niet eens dagelijks. Dat is: "Hoe kan ik je helpen?" Daar luister je oprecht naar en voor de rest doe je je eigen ding. Je verwacht helemaal niks van hem en houdt er dus rekening mee dat de aankomende paar maanden je er alleen voor staat in het huishouden en je daarnaast, waar mogelijk, voor je man zorgt.
Natuurlijk is het voor haar man het ergste en overspannen is verschrikkelijk, maar nu komt alles dus op haar schouders, er zit iemand in huis die chronisch ongelukkig en beroerd is en je sparringpartner, je teamgenoot, je lief ben je mooi kwijt de komende tijd.
Wat eten we vanavond?
woensdag 31 mei 2023 om 09:26
Ik had vooral baat bij ongeveer een maand zoveel mogelijk niks doen. Een stukje lopen, een boodschap halen (woonde toen alleen) was echt het maximale. Pas daarna langzaam opgebouwd.
Je zegt dat je nu nog geen vangnet hebt: wat als je man met 2 gebroken benen in bed lag? Had je hem dan ook nog van alles gevraagd? Je kunt ook zorgverlof aanvragen op je werk bijvoorbeeld om meer tijd vrij te maken voor wat er nu nodig is.
En zorgen voor een partner kan inderdaad zwaar zijn en is niet leuk, maar daar ben je wel partners voor.
Je zegt dat je nu nog geen vangnet hebt: wat als je man met 2 gebroken benen in bed lag? Had je hem dan ook nog van alles gevraagd? Je kunt ook zorgverlof aanvragen op je werk bijvoorbeeld om meer tijd vrij te maken voor wat er nu nodig is.
En zorgen voor een partner kan inderdaad zwaar zijn en is niet leuk, maar daar ben je wel partners voor.
woensdag 31 mei 2023 om 09:28
Overspannen zijn is vreselijk maar een overspannen partner hebben is ook heel moeilijk. Voor jullie beide is dit echt een lastige tijd. Probeer maar wat mild te zijn naar elkaar voor zover mogelijk.
Een ding viel mij op: als jij erop uit bent met de kinderen appt hij wanneer je terug komt en dat jouw dag te vol zit. Daar zou ik het wel een keer over hebben. Jij moet gewoon op stap kunnen met de kinderen. Wellicht dat hij het dan heel lastig vind om te ontspannen, maar dat ligt bij hem.
Als hij meer contact wil kunnen jullie misschien een vast praat-moment instellen op de dag, maar ik zou zeker niet je activiteiten met de kinderen inkorten omdat hij anders alleen is.
Een ding viel mij op: als jij erop uit bent met de kinderen appt hij wanneer je terug komt en dat jouw dag te vol zit. Daar zou ik het wel een keer over hebben. Jij moet gewoon op stap kunnen met de kinderen. Wellicht dat hij het dan heel lastig vind om te ontspannen, maar dat ligt bij hem.
Als hij meer contact wil kunnen jullie misschien een vast praat-moment instellen op de dag, maar ik zou zeker niet je activiteiten met de kinderen inkorten omdat hij anders alleen is.
Het is zoals het is
woensdag 31 mei 2023 om 09:29
Dit is helemaal waar. Heb aan beide kanten gestaan en voor de partner is het ook gewoon heel erg moeilijk. En vaak heel weinig aandacht voor van de omgeving.makreel schreef: ↑31-05-2023 09:23Prachtig advies maar dat is toch verschrikkelijk moeilijk?
Natuurlijk is het voor haar man het ergste en overspannen is verschrikkelijk, maar nu komt alles dus op haar schouders, er zit iemand in huis die chronisch ongelukkig en beroerd is en je sparringpartner, je teamgenoot, je lief ben je mooi kwijt de komende tijd.
Het is zoals het is
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
