Relaties
alle pijlers
Mijn man is overspannen....en nu?
dinsdag 30 mei 2023 om 22:39
Dus, mijn man is overspannen. En nu?
Hij zit sinds vorige week thuis. Ik ben ergens wel opgelucht door deze situatie, op zijn werk ging het niet meer. Er was constant gedoe, dat zorgde voor veel spanning bij hem en tussen ons. Hij doet werk dat niet past bij zijn opleiding. Dit werk gaat hij ook niet lang volhouden en hij wil ander werk vinden. Ondertussen al flink lang uit de roulatie en de vraag is nu vanuit hem: Wat wil ik nu?
Hij heeft donderdag ook een gesprek staan met een psych.
Hij gaat zitten, scrollen, staren en zuchten.....ik heb in die 30 minuten al 40 oplossingen en ideeën. Ik probeer ze voor mij te houden.
Moet ik hem aan de gang houden? Moet hij gewoon wel afwassen, de was draaien en ophangen? En andere taken blijven doen, ook die aan de kinderen gerelateerd zijn: ophalen en wegbrengen. Eigenlijk zoals voorheen, of moet ik meer op mij nemen?
Hij is hier niet duidelijk in, als ik het vraag. De ene keer is het geen probleem en een andere keer is het naderhand gezeur. 'Ik heb niks kunnen doen, want ik moest ook afwassen'. Dan komt er weer over en weer gezeik.
Ik wil eigenlijk dat hij een soort dagplanning aan gaat houden en ook blijft bewegen. Iedere keer als hij bijvoorbeeld gefietst heeft of even in de tuin gewerkt heeft, is hij meer ontspannen dan na bijvoorbeeld doelloos scrollen.
Ik vind het moeilijk om er niks van te zeggen. Ik vraag af en toe iets, soms vat hij het op als een verwijt of als kritiek en soms beantwoordt hij de vraag weer luchtig en komt het tot een gesprek.
Wat gaat er nog op ons af komen? Wat zijn jullie beste adviezen?
Ik vind dit moeilijk. Ik ben zelf nogal een doorpakker en ik moet dit onderdrukken. Ik vind het ook ronduit kut dat ik voor mijn gevoel rekening moet houden met een man die thuis is. Maar dat komt vooral door zijn, in mijn ogen passieve gedrag. Als hij niet thuis is, dus aan het werk, ga ik er altijd op uit met de kinderen. Nu appt hij dan na een uur waar we blijven of klaagt hij dat mijn dagen te vol zitten en dat we elkaar niet zien.
Hij zit sinds vorige week thuis. Ik ben ergens wel opgelucht door deze situatie, op zijn werk ging het niet meer. Er was constant gedoe, dat zorgde voor veel spanning bij hem en tussen ons. Hij doet werk dat niet past bij zijn opleiding. Dit werk gaat hij ook niet lang volhouden en hij wil ander werk vinden. Ondertussen al flink lang uit de roulatie en de vraag is nu vanuit hem: Wat wil ik nu?
Hij heeft donderdag ook een gesprek staan met een psych.
Hij gaat zitten, scrollen, staren en zuchten.....ik heb in die 30 minuten al 40 oplossingen en ideeën. Ik probeer ze voor mij te houden.
Moet ik hem aan de gang houden? Moet hij gewoon wel afwassen, de was draaien en ophangen? En andere taken blijven doen, ook die aan de kinderen gerelateerd zijn: ophalen en wegbrengen. Eigenlijk zoals voorheen, of moet ik meer op mij nemen?
Hij is hier niet duidelijk in, als ik het vraag. De ene keer is het geen probleem en een andere keer is het naderhand gezeur. 'Ik heb niks kunnen doen, want ik moest ook afwassen'. Dan komt er weer over en weer gezeik.
Ik wil eigenlijk dat hij een soort dagplanning aan gaat houden en ook blijft bewegen. Iedere keer als hij bijvoorbeeld gefietst heeft of even in de tuin gewerkt heeft, is hij meer ontspannen dan na bijvoorbeeld doelloos scrollen.
Ik vind het moeilijk om er niks van te zeggen. Ik vraag af en toe iets, soms vat hij het op als een verwijt of als kritiek en soms beantwoordt hij de vraag weer luchtig en komt het tot een gesprek.
Wat gaat er nog op ons af komen? Wat zijn jullie beste adviezen?
Ik vind dit moeilijk. Ik ben zelf nogal een doorpakker en ik moet dit onderdrukken. Ik vind het ook ronduit kut dat ik voor mijn gevoel rekening moet houden met een man die thuis is. Maar dat komt vooral door zijn, in mijn ogen passieve gedrag. Als hij niet thuis is, dus aan het werk, ga ik er altijd op uit met de kinderen. Nu appt hij dan na een uur waar we blijven of klaagt hij dat mijn dagen te vol zitten en dat we elkaar niet zien.
donderdag 1 juni 2023 om 20:03
donderdag 1 juni 2023 om 20:08
Zijn moeder weet nog van niks.....die zal dit niet doen. De band is niet zo hecht helaas.
Ik zie al ruim een jaar dat het verkeerd gaat, wat ik ook zei, het hielp niks. Vandaag kwam het inzicht betreft de ernst.
Ik kan niks doen als hij geen inzicht heeft. Dus bijsturen kan ik niet. We kunnen het er wel over hebben en in een vraaggesprek tot een conclusie komen om iets wel of niet te doen.
donderdag 1 juni 2023 om 20:11
Wat lijkt me dat moeilijk voor jou.Ouder1980-2de schreef: ↑01-06-2023 20:08Zijn moeder weet nog van niks.....die zal dit niet doen. De band is niet zo hecht helaas.
Ik zie al ruim een jaar dat het verkeerd gaat, wat ik ook zei, het hielp niks. Vandaag kwam het inzicht betreft de ernst.
Ik kan niks doen als hij geen inzicht heeft. Dus bijsturen kan ik niet. We kunnen het er wel over hebben en in een vraaggesprek tot een conclusie komen om iets wel of niet te doen.
vrijdag 2 juni 2023 om 02:23
Ik ben het met iedereen eens die zegt dat je man verantwoordelijk is om zijn grenzen aan te geven, maar ik pik deze quote er wel even uit. Hierin klinkt namelijk, maar misschien lees ik het verkeerd, ook wel een flinke verwachting in de richting van je man door. Want je moest jaren alles alleen doen en nu is hij er tenminste. Maar dan ga je er dus vanuit dat hij dingen gaat/kan doen. Terwijl je net te horen hebt gekregen dat hij zieker is dan gedacht en dat dit zomaar tot in 2024 kan duren. Bovendien: hij is dus thuis omdát hij ziek is. Het is denk ik dus maar de vraag wat hij nu kan, of hij deze zomer de verlichting kan brengen die jij kennelijk zoekt. Net als dat "we kunnen weer stappen maken" mij ook erg "doorpakken, schouders eronder en hup, in de benen" voor komt. Waarvan ook maar de vraag is of dat, zeker de eerstkomende tijd, een reële verwachting is.Ouder1980-2de schreef: ↑01-06-2023 17:30
Gek genoeg geeft dit mij enorm veel rust en heb ik eindelijk zin in de zomer. Ik weet nu dat hij thuis gaat zijn en dat vind ik enorm fijn. Hij is namelijk nooit thuis in de zomer en andere vakanties. Ik doe al jaren bijna alles alleen in vakanties en echt leuk is dat niet.
We kunnen weer stappen maken.
vrijdag 2 juni 2023 om 08:31
Ik niet. Als je het voor je ogen ziet gebeuren kun je hem er toch op attenderen. Doe ik met mijn niet overspannen man ook. Hé, realiseer je je dat als je dit doet je straks weer in een situatie zit waar je liever niet in zit? Meer niet. Wat een omslachtig gedoe om eerst dan moeder erbij te betrekken zodat zij het kan zeggen.
vrijdag 2 juni 2023 om 08:32
Ik snap wat je bedoelt hoor.meisje85 schreef: ↑02-06-2023 02:23Ik ben het met iedereen eens die zegt dat je man verantwoordelijk is om zijn grenzen aan te geven, maar ik pik deze quote er wel even uit. Hierin klinkt namelijk, maar misschien lees ik het verkeerd, ook wel een flinke verwachting in de richting van je man door. Want je moest jaren alles alleen doen en nu is hij er tenminste. Maar dan ga je er dus vanuit dat hij dingen gaat/kan doen. Terwijl je net te horen hebt gekregen dat hij zieker is dan gedacht en dat dit zomaar tot in 2024 kan duren. Bovendien: hij is dus thuis omdát hij ziek is. Het is denk ik dus maar de vraag wat hij nu kan, of hij deze zomer de verlichting kan brengen die jij kennelijk zoekt. Net als dat "we kunnen weer stappen maken" mij ook erg "doorpakken, schouders eronder en hup, in de benen" voor komt. Waarvan ook maar de vraag is of dat, zeker de eerstkomende tijd, een reële verwachting is.
Ik vind het fijn dat hij er is, in welke staat dan ook.
Gisteravond zei ik tegen hem: Ik vind het fijn dat ik nu weet dat ik niks van je hoef te verwachten. Buiten dat hij natuurlijk aan sommige dingen echt niet ontkomt, het is niet anders. Voor mij is dat een fijne gedachte. Voorheen verwachten ik veel meer: hop uit bed, niet zo zaniken (shame on me), je kan best koken enzovoorts. Ik was best hard. Vooral omdat we een gelijke fulltime baan hadden, dus ik wilde het ook samen doen en dan redelijk in evenwicht. Dat ik ook zag dat het eigenlijk niet altijd goed ging en dat hij sinds een paar maanden, ik denk zelfs een half jaar, meer kortaf werd, een korter lontje kreeg en veel slaap nodig had en slecht voor zichzelf zorgde, maakte dat ik nog harder ging trekken. Ik denk zelfs onbewust om hem te laten merken dat hij niet deed waar hij gelukkig van werd. Het bleef emmeren op zijn werk, afgelopen hemelvaart barste tot 2 keer toe de bom, hij kwam met stoom uit zijn oren thuis. We hebben in geen 2 jaar zo'n relaxt weekend gehad met elkaar. We zaten samen in de tuin in de zon en met een drankje. Heel fijn, echt heel fijn. Als het dit is van de zomer, teken ik ervoor. Gewoon zitten, beetje indutten, beetje hummen naar elkaar, gewoon zitten.
Als hij thuis is gaat het redelijk goed. Behalve dat hij zich iets sneller terug moet trekken omdat hij bijvoorbeeld minder goed tegen geluidsprikkels kan en we moeten minder vragen, letterlijk vragen.
Ik bedoel, we kunnen nog hard samen lachen en onze seksuele relatie is ook nog heel goed. Ik bedoel te zeggen dat hij niet als een dood vogeltje op de bank ligt. Hij vindt die moestuin heerlijk om te doen, de lat ligt laag daar.
vrijdag 2 juni 2023 om 08:58
Ouder1980-2de schreef: ↑01-06-2023 20:08Zijn moeder weet nog van niks.....die zal dit niet doen. De band is niet zo hecht helaas.
Ik zie al ruim een jaar dat het verkeerd gaat, wat ik ook zei, het hielp niks. Vandaag kwam het inzicht betreft de ernst.
Ik kan niks doen als hij geen inzicht heeft. Dus bijsturen kan ik niet. We kunnen het er wel over hebben en in een vraaggesprek tot een conclusie komen om iets wel of niet te doen.
Gun hem maar even die tijd. Ik snap dat nl. heel goed, vooral als je niet zo'n goede band hebt.
TO, petje af voor jou, je bent bereid naar jezelf te kijken en pikt tips op. Dat doet lang niet iedereen.
Bij je man zal het gesprek van gisteren moeten indalen, het is een hele omslag als je denkt dat het met een maandje over is en je hoort dat het zomaar 9 maanden kan duren. Hopelijk vind hij zelf gauw meer rust en kan hij goed slapen.
vrijdag 2 juni 2023 om 10:08
Wat fijn om te lezen! het is natuurlijk rot dat hij echt zo ziek is, maar nu hij dat zelf ook lijkt in te zien is er misschien wel meer ruimte voor verbinding. Tijd zal het uitwijzen, misschien komt er eerst nog een boze/gefrustreerde fase. Fijn dat jij er in ieder geval vertrouwen in lijkt te hebben.Ouder1980-2de schreef: ↑01-06-2023 17:30Het gesprek bij de psych was heftig geweest. Hij kwam gelijk even naar mijn werk om te praten. Zij noemde 9 maanden als uitgangspunt.....hier is hij enorm van geschrokken. Hij had van alles in moeten vullen voordien en vond dit zelf niet heftig, maar samen genomen bleek hij toch hoger dan verwacht te scoren op burn-out en depressie. Ik sta er zelf niet van te kijken, maar hij wel.
Daarnaast werd het hem duidelijk hoe vaak hij nee tegen mij en ons gezin heeft gezegd als hij ja tegen zijn werk zei. Hier hebben we eerder vele ruzies over gehad en veel strijd. Hij heeft dit nooit zo gezien. Hij heeft enorm moeten huilen.
Plan is: eerst veel slapen en hij heeft nog een paar opdrachten die hij moet maken/over na moet denken.
Daarnaast kreeg hij ook bericht van de arbo-arts en kan hij daar ook mee aan de slag.
Gek genoeg geeft dit mij enorm veel rust en heb ik eindelijk zin in de zomer. Ik weet nu dat hij thuis gaat zijn en dat vind ik enorm fijn. Hij is namelijk nooit thuis in de zomer en andere vakanties. Ik doe al jaren bijna alles alleen in vakanties en echt leuk is dat niet.
We kunnen weer stappen maken.
vrijdag 2 juni 2023 om 19:53
Het is vooral toegeven aan slaap: hij sliep vannacht, bracht de kids naar school en ging weer slapen tot hij ze moest halen. Ik was om 15.00 thuis en hij ging weer slapen en slaapt nou nog! 
De kinderen zeggen: ja dan moet hij maar eerder naar bed gaan. Dat zijn mijn spiegeltjes, want dat riep ik maanden: GA dan ook gewoon op tijd in je bed liggen’!
Toevoeging: ik heb dit altijd geroepen en dit was niet de oplossing. Dat de kinderen dit roepen, komt door mij. Ik vind dit rot, dat is mijn spiegel.
Ik neem het mezelf kwalijk dat ik het zo kortzichtig bekeek toen. How little did I know…..
De kinderen zeggen: ja dan moet hij maar eerder naar bed gaan. Dat zijn mijn spiegeltjes, want dat riep ik maanden: GA dan ook gewoon op tijd in je bed liggen’!
Toevoeging: ik heb dit altijd geroepen en dit was niet de oplossing. Dat de kinderen dit roepen, komt door mij. Ik vind dit rot, dat is mijn spiegel.
Ik neem het mezelf kwalijk dat ik het zo kortzichtig bekeek toen. How little did I know…..
ouder1980-2de wijzigde dit bericht op 03-06-2023 08:16
Reden: Aanvulling!
Reden: Aanvulling!
25.15% gewijzigd
vrijdag 2 juni 2023 om 20:13
Overspannen zijn is natuurlijk wel iets meer dan alleen maar bijslapen of eerder naar bed. Want het is niet de vermoeidheid. Dit gaat over mentale spanningen, over gedachtepatronen, structuren in je dagelijks leven, over stelselmatig over je grenzen (laten) gaan. Het is leuk dat je kinderen iets zeggen waarin jij bevestiging herkent, maar het gaat natuurlijk om iets anders. Ik hoop wel dat je dat zelf ook ziet...?Ouder1980-2de schreef: ↑02-06-2023 19:53Het is vooral toegeven aan slaap: hij sliep vannacht, bracht de kids naar school en ging weer slapen tot hij ze moest halen. Ik was om 15.00 thuis en hij ging weer slapen en slaapt nou nog!
De kinderen zeggen: ja dan moet hij maar eerder naar bed gaan. Dat zijn mijn spiegeltjes, want dat riep ik maanden: GA dan ook gewoon op tijd in je bed liggen’!
vrijdag 2 juni 2023 om 20:41
Precies, bijslapen is fijn, en nodig. Maar er zijn ook wel wat vragen te beantwoorden: hoe komt het dat hij zijn grenzen zo lang heeft overschreden? Heeft hij het überhaupt gevoeld? En wat maakt dat hij er dan niks aan deed? Of wat maakt dat hij het niet voelde? Waarom vindt hij dat hij maar door moet gaan, ook nu hij dus ziek thuis zit? Etc. Als je dat soort vragen niet beantwoordt, dan ga je het niet redden met vaker vroeg naar bed.
vrijdag 2 juni 2023 om 23:22
Ik kan de vinger er niet op leggen, maar ik vind je niet heel aardig of lief klinken over je man. Ook nu weer, dat je dan eruit pikt dat je kinderen je spiegels zijn en dat jij al maanden zei dat hij vroeg naar best moest. Dat heeft toch helemaal niks te maken met waar hij nu doorheen gaat? Waarom moet jij, via je kinderen, nu een soort van gelijk halen? Slecht of laat slapen is vaak niet de oorzaak van overspannenheid, maar een symptoom. Het lijkt alsof je ergens toch nog vindt dat het zijn eigen schuld is, of dat hij in elk geval niet ‘zielig’ gevonden mag worden. Als je nou eens begint met het oprecht heel rot voor hem te vinden (dus niet voor jou, ook al is het ook zeker), wat zou je dan voor hem doen?
Ik merk gewoon helemaal geen mildheid in je posts.
Ik merk gewoon helemaal geen mildheid in je posts.
zaterdag 3 juni 2023 om 07:10
Ja, het is... ik weet niet, ik kan het ook niet helemaal benoemen. Maar de kijk van de kinderen is juist zoals die van kinderen is: "als je heel moe bent, ga je veel slapen en dan los je het weer op". De moeheid van je man is niet met alleen slaap op te lossen, dus ik begrijp ook niet helemaal welke spiegel je kinderen je precies voorhouden. Ook als hij maanden eerder vroeger naar bed was gegaan, zou dit punt op den duur onvermijdelijk zijn geweest. Dat zie je toch wel in? Zijn hoofd is maanden (jaren?) overbelast geweest, dus het heeft allereerst rust nodig, maar zoals gezegd: hij zal ook met iemand gaan praten. En dat is nog nooit voor iemand een makkelijk pad geweest.
zaterdag 3 juni 2023 om 08:14
Ik zal even mij laatste post verduidelijken, ik heb hem onvolledig geplaatst. Ik werd geroepen en drukte op plaatsen.
Ik bedoelde juist dat ik dat constant riep, maar dat het probleem al veel dieper zat en dat ik dit onvoldoende geregistreerd heb.
De kinderen roepen dat nu ook, omdat ik dat vaak zei in het verleden. Ik besefte me dus dat dit totaal niet helpend is geweest. Ik heb hier juist helemaal geen gelijk in gehad, omdat het probleem juist veel dieper zat.
Hij was steeds laat thuis en wilde dan thuis van alles doen en vervolgens ging hij zitten en ik ging dan vaak al naar bed. De laatste maanden plofte hij vaak gelijk rond 21.00 op de bank en kwam er niet meer vanaf tot een uur of 01.00. En als je dan slecht slaapt door gepieker (of kleine kids), en om 7.30 weer naast je bed wil staan voor de kids, en dit 5 jaar lang, heeft het eigenlijk nog lang geduurd voordat dit gebeurd is.
Ik snap dat het niet alleen slaap is, dat weet ik ook echt. Maar nu laten we hem we even slapen wanneer hij wil slapen. Dit was het advies dat wij kregen voor de komende 2 weken. Die beerput kan daarna open getrokken worden.
Hij heeft veel hoofdpijn en kan prikkels moeilijk verwerken.
Het is heel bizar dat dit sinds maanden, misschien al wel een jaar. al duidelijk was qua gedrag en staat van zijn en dat hij er nu pas aan toegeeft omdat er een diagnose is. Dat geldt voor ons beide trouwens. Ik kan dit ook accepteren.
Hij snapt niet hoe het zo ver heeft kunnen komen.
Wat nog pijnlijker is, is dat hij sinds Hemelvaart thuis is en dat zijn baas nog geen contact heeft gezocht. Ze hebben 2 keer gebeld, maar de afgelopen 1,5 week is er niks besproken. We zien wel personeelsadvertenties langs komen op social media vanuit het bedrijf.
Hij heeft alles gegeven de laatste jaren, echt alles….ons volledig op een zijspoor gezet en het antwoord naar kan was altijd ‘nee’ en richting zijn werk altijd ‘ja’.
Nu blijkt hij vervangbaar te zijn. Dit doet hem ongelofelijk veel pijn, echt veel pijn.
Ik bedoelde juist dat ik dat constant riep, maar dat het probleem al veel dieper zat en dat ik dit onvoldoende geregistreerd heb.
De kinderen roepen dat nu ook, omdat ik dat vaak zei in het verleden. Ik besefte me dus dat dit totaal niet helpend is geweest. Ik heb hier juist helemaal geen gelijk in gehad, omdat het probleem juist veel dieper zat.
Hij was steeds laat thuis en wilde dan thuis van alles doen en vervolgens ging hij zitten en ik ging dan vaak al naar bed. De laatste maanden plofte hij vaak gelijk rond 21.00 op de bank en kwam er niet meer vanaf tot een uur of 01.00. En als je dan slecht slaapt door gepieker (of kleine kids), en om 7.30 weer naast je bed wil staan voor de kids, en dit 5 jaar lang, heeft het eigenlijk nog lang geduurd voordat dit gebeurd is.
Ik snap dat het niet alleen slaap is, dat weet ik ook echt. Maar nu laten we hem we even slapen wanneer hij wil slapen. Dit was het advies dat wij kregen voor de komende 2 weken. Die beerput kan daarna open getrokken worden.
Hij heeft veel hoofdpijn en kan prikkels moeilijk verwerken.
Het is heel bizar dat dit sinds maanden, misschien al wel een jaar. al duidelijk was qua gedrag en staat van zijn en dat hij er nu pas aan toegeeft omdat er een diagnose is. Dat geldt voor ons beide trouwens. Ik kan dit ook accepteren.
Hij snapt niet hoe het zo ver heeft kunnen komen.
Wat nog pijnlijker is, is dat hij sinds Hemelvaart thuis is en dat zijn baas nog geen contact heeft gezocht. Ze hebben 2 keer gebeld, maar de afgelopen 1,5 week is er niks besproken. We zien wel personeelsadvertenties langs komen op social media vanuit het bedrijf.
Hij heeft alles gegeven de laatste jaren, echt alles….ons volledig op een zijspoor gezet en het antwoord naar kan was altijd ‘nee’ en richting zijn werk altijd ‘ja’.
Nu blijkt hij vervangbaar te zijn. Dit doet hem ongelofelijk veel pijn, echt veel pijn.
zaterdag 3 juni 2023 om 08:27
Ah dat verduidelijkt het inderdaad.
Het kan zijn dat de werkgever van de bedrijfsarts te horen heeft gekregen even geen contact te zoeken. Heel vaak begint een burn-out met een week of 4 helemaal loskomen, dus helemaal geen contact met het bedrijf of de collega’s.
Het klinkt alsof jullie beiden ook erg gefrustreerd zijn met dit bedrijf en de mensen, dus het is voor het herstel misschien ook wel even goed dat bedrijf los te laten.
Sterkte!
Het kan zijn dat de werkgever van de bedrijfsarts te horen heeft gekregen even geen contact te zoeken. Heel vaak begint een burn-out met een week of 4 helemaal loskomen, dus helemaal geen contact met het bedrijf of de collega’s.
Het klinkt alsof jullie beiden ook erg gefrustreerd zijn met dit bedrijf en de mensen, dus het is voor het herstel misschien ook wel even goed dat bedrijf los te laten.
Sterkte!
zaterdag 3 juni 2023 om 09:16
Ouder1980-2de schreef: ↑03-06-2023 08:14Wat nog pijnlijker is, is dat hij sinds Hemelvaart thuis is en dat zijn baas nog geen contact heeft gezocht. Ze hebben 2 keer gebeld, maar de afgelopen 1,5 week is er niks besproken. We zien wel personeelsadvertenties langs komen op social media vanuit het bedrijf.
Hij heeft alles gegeven de laatste jaren, echt alles….ons volledig op een zijspoor gezet en het antwoord naar kan was altijd ‘nee’ en richting zijn werk altijd ‘ja’.
Nu blijkt hij vervangbaar te zijn. Dit doet hem ongelofelijk veel pijn, echt veel pijn.
Ik snap dat het pijn doet, maar dat het ongelofelijk veel pijn doet komt wel juist door zijn ongezonde instelling: de behoefte om onvervangbaar te zijn en daar alles voor opzij te zetten. Je moet een gat in jezelf niet op zo'n manier op proberen te vullen, dit (burn out) is wat ervan komt namelijk. Het is dus juist héél goed dat hij nu ervaart dat ook hij vervangbaar is. Iedereen is vervangbaar. Heel rot dat het hem zoveel pijn doet (en zeker niet iets om te bagatelliseren) maar dit hoort wel bij het gezonde deel van het proces en het is heel goed dat hij dit nu ervaart.
zaterdag 3 juni 2023 om 13:40
Nou zijn werk belde net, maar hij durft niet op te nemen. Zijn relatie met zijn baas is ingewikkeld, ik noemde het gekscherend altijd een bromance
Het is hier hoogseizoen en flink gebrek aan personeel. Hij stond jarenlang alleen (!!!) in de keuken van een grote zaak. Dus qua timing kan dit niet slechter……
Hij voelt zich meer dan schuldig.
Maar hij moet dit proces echt zelf doen, ik kan hem hierbij niet helpen, behalve luisteren en steunen.
Het is hier hoogseizoen en flink gebrek aan personeel. Hij stond jarenlang alleen (!!!) in de keuken van een grote zaak. Dus qua timing kan dit niet slechter……
Hij voelt zich meer dan schuldig.
Maar hij moet dit proces echt zelf doen, ik kan hem hierbij niet helpen, behalve luisteren en steunen.
zaterdag 3 juni 2023 om 13:52
Het is dus linksom of rechtsom lastig voor hem. Of hij is vervangbaar en voelt zich dan min of meer afgewezen, of hij is toch niet zo goed vervangbaar en hij voelt zich schuldig.
Misschien in dit stadium even beter om helemaal geen contact te hebben met zijn werk, behalve om zijn ziekmelding af te handelen?
Misschien in dit stadium even beter om helemaal geen contact te hebben met zijn werk, behalve om zijn ziekmelding af te handelen?
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 4 juni 2023 om 20:22
Hebben we gedaan! Hij kreeg een hele lieve passende reactie terug. GelukkigLorem_Ipsum schreef: ↑03-06-2023 13:54Hij kan een berichtje sturen dat hij het nu even lastig vind om hem te woord te staan.
maandag 12 juni 2023 om 09:30
We zijn nu bijna 10 dagen verder na mijn laatste bericht.
De weekenden zijn heel relaxt, we moeten weinig en het is steeds fijn weer om lekker te relaxen in de tuin. Hij kan uitslapen en zijn plan trekken.
De doordeweekse dagen trekken een wissel op hem. Tegen het einde van de week gaat het moeizaam.
Toch blijf ik hierin ook voor mijzelf kiezen: ik wil gewoon blijven sporten en ook mijn werk bijhouden. Dat is belangrijk voor mij. Dat lukt opzicht prima.
Deze week moet hij naar de arboarts, waar hij erg tegenop ziet. En heeft hij een afspraak bij de psych. Hij had een opdracht, daar is hij nog niet aan toe gekomen.
Hij heeft echt een paar nare plekken op zijn lijf die ik wijd aan stress.
Ik merk wel dat hij veel minder opvliegend is tegen mij en de kinderen. Wat wel een trigger is: met z'n alle eten, aan tafel: veel geluid. Ik vind dat hij tel snauwt en moppert. Ik weet dat het vroeger bij hem thuis ook zo was: iedereen moest zijn mond dicht houden tijdens het eten.
De weekenden zijn heel relaxt, we moeten weinig en het is steeds fijn weer om lekker te relaxen in de tuin. Hij kan uitslapen en zijn plan trekken.
De doordeweekse dagen trekken een wissel op hem. Tegen het einde van de week gaat het moeizaam.
Toch blijf ik hierin ook voor mijzelf kiezen: ik wil gewoon blijven sporten en ook mijn werk bijhouden. Dat is belangrijk voor mij. Dat lukt opzicht prima.
Deze week moet hij naar de arboarts, waar hij erg tegenop ziet. En heeft hij een afspraak bij de psych. Hij had een opdracht, daar is hij nog niet aan toe gekomen.
Hij heeft echt een paar nare plekken op zijn lijf die ik wijd aan stress.
Ik merk wel dat hij veel minder opvliegend is tegen mij en de kinderen. Wat wel een trigger is: met z'n alle eten, aan tafel: veel geluid. Ik vind dat hij tel snauwt en moppert. Ik weet dat het vroeger bij hem thuis ook zo was: iedereen moest zijn mond dicht houden tijdens het eten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
