Mijn moeder huilt zo veel

Itsnojoke donderdag 6 februari 2025 om 18:10

Een jaar of acht geleden stierf mijn vader. Daarvoor heb ik mijn moeder in mijn hele leven een handvol keren zien huilen. Daarna wel honderden keren. Niet steeds uit rouw. Ze kan over van alles huilen, het is niet steeds hetzelfde. Maar het is VAAK.
En ik vind het eerlijk gezegd een beetje belastend worden. Ik heb nog twee siblings, maar ik denk dat ze dit bij mij het meeste doet. Vaak, beetje afhankelijk van de reden, doe ik niets en wacht ik gewoon tot ze klaar is.
Op dit moment heeft ze een blessure. Een vervelende, dat zeker. Maar best belastend dat ze daar bijna iedere keer dat ik haar zoe over huilt.
Ik voel me inmiddels best zwaar belast, ik voel me schuldig omdat dit zo hard klinkt, ik voel me tegelijkertijd tekortschieten en geërgerd.
Wie heeft tips om hiermee om te gaan?

Itsnojoke donderdag 6 februari 2025 om 20:23

Fargo schreef: ↑
06-02-2025 20:13
Je moeder was 65 toen je vader overleed? Dat is naar Nederlandse begrippen best jong. Ik verbaas me dat ze zo afhankelijk was van je vader; bankzaken, mobiele telefoon, etc. Nooit gewerkt notabene. Ik krijg een beetje een beeld van een vrouw die in een cultureel isolement zit. Lijkt me moeilijk.

Mijn moeder is inderdaad jong weduwe geworden.
Ik ben opgegroeid in een klein en tamelijk conservatief dorp. Het was in mijn omgeving redelijk normaal dat moeder thuis was en vader werkte, al kende ik ook wel werkende moeders. Hoe onzelfstandig ze verder eigenlijk was, is me gek genoeg nooit zo opgevallen toen mijn vader nog leefde.

Itsnojoke donderdag 6 februari 2025 om 20:27

meisje85 schreef: ↑
06-02-2025 20:22
Nu pakt ze alle ruimte, omdat ze geen "tot hier" te horen krijgt. Een goede dochter zijn houdt niet in dat je je alles maar moet laten aanleunen door je moeder en dat er geen ruimte voor jou over is.

Nee, klopt, dat weet ik eigenlijk wel. Maar ik vind het fijn om te lezen, dank je wel, dat doet me goed.
Ik laat me niet alles aanleunen, dat niet. Bijvoorbeeld: ik ben maanden bezig geweest om haar te leren haar mail bij te houden. Ze doet het niet. Maar ze weet ook dat ze dat niet aan mij hoeft te vragen, want dan zeg ik: dat kun je zelf. Vervolgens laat ze het gewoon mijn sibling doen.

meisje85 donderdag 6 februari 2025 om 20:30

Ik snap het hoor. Ik kan soms ook ineens weer worstelen met bepaald contact met mijn ouders. Ik denk dat iedereen daar weleens tegenaan loopt, dat je weer even een nieuwe modus moet vinden, de piketpaaltjes op een andere manier moet neerzetten.

Joppie donderdag 6 februari 2025 om 21:58

Itsnojoke schreef: ↑
06-02-2025 19:27
Een knuffel voor jou.

Ik verwijt het haar niet, dat zou ik nooit uitspreken tegen haar. Maar heel eerlijk: als je bezoekjes vaker wel dan niet tranen omvatten, wordt het op den duur wel belastend. Voor mij tenminste wel.

Ik snap het wel hoor. Mijn moeder heeft de laatste tijd van die sombere dagen. Ze valt me er niet mee lastig, helemaal niet zelfs maar benoemt wel dat ze een kutdag heeft (en soms gisteren en eergisteren ook)
Ik vroeg haar laatst of ik haar hierin zou kunnen helpen. Gelukkig zei ze heel duidelijk dat dat niet kon. Nu probeer ik het los te laten en me niet schuldig te voelen. Ik kan haar geluksmomenten geven/ brengen maar het geluksgevoel moet echt in jezelf zitten. Bij mijn moeder denk ik soms dat ze het leven een beetje aan het loslaten is.

In a world where you can be anything, be kind. Banksy

Mette donderdag 6 februari 2025 om 22:04

bijtie schreef: ↑
06-02-2025 20:18
Ooh jeetje. Ik ben wel hard denk ik want ik heb mijn moeder min of meer verboden om kwaad te spreken tegen mij over mijn vader. Als kind al. Ik vind dat je dat niet kan maken als ouder.

En gejank over haar huidige huwelijk is ook al niet welkom. Dit zijn de consequenties van haar eigen keuzes, ze is vrij om hulp te zoeken voor haar trauma's zoals iedereen.

Dat heb je beter aangepakt dan ik. Op de een of andere manier heb ik nooit de moed gehad om dit ook te doen.

Nou is mijn pa wel een hele aparte. Geen slecht mens maar wel een drama als je ermee moet leven. En op de een of andere manier heeft mijn moeder altijd mijn mededogen behouden ofzo. Erg complex en vermoeiend allemaal.

Rooss4.0 donderdag 6 februari 2025 om 22:42

Itsnojoke schreef: ↑
06-02-2025 19:38
Maar als er zo ontzettend vaak tranen zijn, is er zo weinig ruimte voor iets anders. Egoïstisch gezegd: voor mij. Als ik ergens steun bij nodig heb, wat echt wel voorgekomen is de afgelopen jaren, dan nemen haar tranen die ruimte weg. Heb ik steun nodig, maar ben ik in plaats daarvan haar aan het troosten.
De rollen van moeder en dochter zijn veranderd, en dat vind ik lastig. Het draait eigenlijk altijd om haar. En over die mening voel ik me dan weer schuldig, een slechte dochter.

Dit is heel herkenbaar, mijn moeder huilt niet maar gebruikt mij als therapeut. Tot op zekere hoogte vind ik dat oké en wil ik die rol best vervullen maar daar zitten wel grenzen aan. Een poosje geleden heb ik die aangegeven en gezegd dat ik mijn moeder terug wil nu ze nog fit en bij de tijd is.
Ze snapte het.

.

Verbinder vrijdag 7 februari 2025 om 00:33

Soms kunnen luchtige opmerkingen in geladen momenten best veel doen.
Als je moeder begint te huilen over iets kan je bijv zeggen: mam, daar hoef je niet over te huilen. Zullen we samen iets luchtigers gaan doen?
Bijv even die plantjes in bakken gaan doen (kies iets waarvan je weet dat je moeder dat altijd leuk vind om samen met je te doen).

Door het doorbreken kan zij een ‘gezonde’ grens ervaren, zonder dat je streng of overrompelent klinkt.

apppie vrijdag 7 februari 2025 om 07:13

Verbinder schreef: ↑
07-02-2025 00:33
Soms kunnen luchtige opmerkingen in geladen momenten best veel doen.
Als je moeder begint te huilen over iets kan je bijv zeggen: mam, daar hoef je niet over te huilen. Zullen we samen iets luchtigers gaan doen?
Bijv even die plantjes in bakken gaan doen (kies iets waarvan je weet dat je moeder dat altijd leuk vind om samen met je te doen).

Door het doorbreken kan zij een ‘gezonde’ grens ervaren, zonder dat je streng of overrompelent klinkt.

Dat is een goede aanpak - bij kleuters.

Mette vrijdag 7 februari 2025 om 08:16

Verbinder schreef: ↑
07-02-2025 00:33
Soms kunnen luchtige opmerkingen in geladen momenten best veel doen.
Als je moeder begint te huilen over iets kan je bijv zeggen: mam, daar hoef je niet over te huilen. Zullen we samen iets luchtigers gaan doen?
Bijv even die plantjes in bakken gaan doen (kies iets waarvan je weet dat je moeder dat altijd leuk vind om samen met je te doen).

Door het doorbreken kan zij een ‘gezonde’ grens ervaren, zonder dat je streng of overrompelent klinkt.

Zeggen tegen een volwassene dat ergens niet over gehuild hoeft te worden?

Ik denk dat het in veel situaties stukken complexer ligt dan droog je tranen, we gaan kleien.

bijtie vrijdag 7 februari 2025 om 08:42

Mette schreef: ↑
06-02-2025 22:04
Dat heb je beter aangepakt dan ik. Op de een of andere manier heb ik nooit de moed gehad om dit ook te doen.

Nou is mijn pa wel een hele aparte. Geen slecht mens maar wel een drama als je ermee moet leven. En op de een of andere manier heeft mijn moeder altijd mijn mededogen behouden ofzo. Erg complex en vermoeiend allemaal.

Mijn pa idem, had ik ook al geen contact meer mee. Makkelijk om hem als schuldige aan te wijzen. En ik hing daardoor als kind aan mijn moeder, maar zij heeft een subtiele manier van alles buiten zichzelf plaatsen waardoor je gaat denken dat de hele wereld vijandig is en zij het als enige goed ziet.

MadameBijoux zaterdag 8 februari 2025 om 18:09

Dat is lastig To. Het is naar dat ze jong weduwe is geworden. Maar ik snap dat het voor jou ook moeilijk is. Is hulp zoeken voor haar niet een optie? Ik weet uiteraard niet of ze dat al heeft gedaan.

Je pense donc je suis

MadameBijoux zaterdag 8 februari 2025 om 18:10

Valerie schreef: ↑
06-02-2025 18:53
Ik ben nog niet oud ( in de 50) maar ben sinds het overlijden van mijn man een aantal jaar geleden ook veel emotioneler geworden.
Er zit een soort onderlaag van verdriet in mij, ik mis hem elke dag. Er hoeft maar weinig te gebeuren, grieperig zijn, stress op het werk en hop daar zijn de tranen. Lastig, maar ik zou het pas echt vervelend vinden als anderen mij gaan verwijten dat ik huil.

Tranen zuiveren de ziel las ik hier boven. Mooi gezegd.

Je pense donc je suis

MadameBijoux zaterdag 8 februari 2025 om 18:12

Verbinder schreef: ↑
07-02-2025 00:33
Soms kunnen luchtige opmerkingen in geladen momenten best veel doen.
Als je moeder begint te huilen over iets kan je bijv zeggen: mam, daar hoef je niet over te huilen. Zullen we samen iets luchtigers gaan doen?
Bijv even die plantjes in bakken gaan doen (kies iets waarvan je weet dat je moeder dat altijd leuk vind om samen met je te doen).

Door het doorbreken kan zij een ‘gezonde’ grens ervaren, zonder dat je streng of overrompelent klinkt.

Mwah...goed bedoeld,maar ik vind deze aanpak meer voor kleine kinderen.

Je pense donc je suis

Itsnojoke zaterdag 8 februari 2025 om 18:14

MadameBijoux schreef: ↑
08-02-2025 18:09
Dat is lastig To. Het is naar dat ze jong weduwe is geworden. Maar ik snap dat het voor jou ook moeilijk is. Is hulp zoeken voor haar niet een optie? Ik weet uiteraard niet of ze dat al heeft gedaan.

Dat heeft ze een paar jaar geleden op mijn aandringen gedaan. Maar het heeft niet echt iets opgeleverd. Ze praat de therapeut naar de mond en ontwijkt te moeilijke zaken. Ik denk niet dat ze er opnieuw voor open staat.

Itsnojoke zaterdag 8 februari 2025 om 18:26

Nu mijn moeder geblesseerd is, kom ik er vaker dan anders. Ze heeft nu ook met veel dingen hulp nodig. Ze was gisteren in goede doen. Iets minder pijn, rommelde in huis wat aan, lekker wat aanloop gehad.
Tot er iemand belde. Als een blad aan een boom ging haar stem op de "zielige" stand. Gesprek ging ongeveer als: nee, ja, het is nog niet best. Ja, veel pijn, ja, ik kan niets hè, gaat nog wel een jaar duren, zó erg...ja, het ergste is die lege dagen, je hebt helemaal niets hè.

Nou ja, niets... ze heeft veel aanloop, telefoontjes, appjes, kaarten, bloemen, hulp van haar kinderen, thuiszorg... noem het maar niets.

Ik vermoed dat ze ergens ook iets uit deze negativiteit haalt. Misschien doet ze dat (onbewust?) om te zorgen dat al die aandacht vooral niet te snel weer verslapt? Dat iedereen vooral weet Joe zwaar ze het heeft? Dat niemand zou denken dat het achteraf meevalt? Geen idee.

Storend, vind ik het. Heb ik haar na het telefoongesprek op aangesproken. Alleen gezegd: nou, je zegt, je hebt helemaal niets, maar kijk eens wat je allemaal hebt dan!
Vond ze niet leuk, kapte ze meteen af.

Maar goed, ook hier ga ik jullie advies toepassen: gewoon niet zien als iets waar ik iets mee moet.

MargjeM zaterdag 8 februari 2025 om 18:34

Is het niet meer de aangeleerde hulpeloosheid (incl. dus deels op emotioneel gebied) die voor irritatie zorgt? En dat haar tranen haar afhankelijkheid van jou benadrukken?

bijtie zaterdag 8 februari 2025 om 18:34

Toch goed dat je haar erop aanspreekt.

Dat toontje is wel typerend, klinkt als een overlevingsmodus. Doorgaans bedoeld om pijn buiten te houden en inmiddels een ingesleten patroon geworden wat ze waarschijnlijk zelf niet ziet.

Misschien had ze ooit geen ruimte voor haar gevoelens, in haar jongere jaren, waardoor ze geen echte kwetsbaarheid meer kan toelaten? Vrouwen van de generaties voor ons hebben daar vaker mee te maken gehad als kind, of als ze jong getrouwd zijn.

Mensen zoeken toch naar verbinding, dus gaan dat dan doen via manipulatie of aandachttrekkerij.

Het is logisch dat dat vervolgens geen effect op haar heeft als ze niet haar diepere gevoelens kan toelaten en de warmte en belangstelling haar niet raakt. Alles blijft oppervlakkig dus voor haar is er nooit genoeg aandacht en luisterend oor, het bevredigt nooit de behoefte aan contact want er is geen echt contact.

Itsnojoke zaterdag 8 februari 2025 om 18:51

MargjeM schreef: ↑
08-02-2025 18:34
Is het niet meer de aangeleerde hulpeloosheid (incl. dus deels op emotioneel gebied) die voor irritatie zorgt? En dat haar tranen haar afhankelijkheid van jou benadrukken?

Ja, ik denk zeker dat daar een kern van waarheid in zit.

Itsnojoke zaterdag 8 februari 2025 om 18:54

bijtie schreef: ↑
08-02-2025 18:34
Toch goed dat je haar erop aanspreekt.

Dat toontje is wel typerend, klinkt als een overlevingsmodus. Doorgaans bedoeld om pijn buiten te houden en inmiddels een ingesleten patroon geworden wat ze waarschijnlijk zelf niet ziet.

Misschien had ze ooit geen ruimte voor haar gevoelens, in haar jongere jaren, waardoor ze geen echte kwetsbaarheid meer kan toelaten? Vrouwen van de generaties voor ons hebben daar vaker mee te maken gehad als kind, of als ze jong getrouwd zijn.

Mensen zoeken toch naar verbinding, dus gaan dat dan doen via manipulatie of aandachttrekkerij.

Het is logisch dat dat vervolgens geen effect op haar heeft als ze niet haar diepere gevoelens kan toelaten en de warmte en belangstelling haar niet raakt. Alles blijft oppervlakkig dus voor haar is er nooit genoeg aandacht en luisterend oor, het bevredigt nooit de behoefte aan contact want er is geen echt contact.

Mijn moeder heeft beslist een heel pittige jeugd gehad, klopt.
Die laatste alinea is wel een eye-opener, want ik vraag me inderdaad regelmatig af waarom het eigenlijk niet gauw genoeg is voor haar. Ze heeft veel aandacht nodig, vooral nu ze "iets heeft".

Itsnojoke zaterdag 8 februari 2025 om 18:55

Apart, Bijtie, ik denk bij jouw reacties (ook in andere topics) vaak hoe vaak ik het met je eens ben, en dezelfde gedachtegang heb, of in ieder geval de jouwe kan volgen.

bijtie zaterdag 8 februari 2025 om 19:25

Ik heb ook een moeder in slachtofferrol, misschien daarom

MadameBijoux zaterdag 8 februari 2025 om 20:02

Itsnojoke schreef: ↑
08-02-2025 18:14
Dat heeft ze een paar jaar geleden op mijn aandringen gedaan. Maar het heeft niet echt iets opgeleverd. Ze praat de therapeut naar de mond en ontwijkt te moeilijke zaken. Ik denk niet dat ze er opnieuw voor open staat.

Dat is wel erg vervelend hoor Itsnojoke. De therapeut naar de mond praten is sowieso onhandig en levert niets op. Daarmee is namelijk niemand geholpen. Het zou echt beter zijn als ze een tweede keer voor therapie open staat. Heb je al tegen haar gezegd wat het met je doet? Misschien heb ik er ook overheen gelezen. Verder ken ik jullie situatie niet maar het lijkt mij erg lastig,zeer zeker nu ze op dit moment geblesseerd is en je er extra werk aan hebt. In ieder geval sterkte met alles!

Je pense donc je suis

Itsnojoke zaterdag 8 februari 2025 om 20:05

MadameBijoux schreef: ↑
08-02-2025 20:02
Dat is wel erg vervelend hoor Itsnojoke. De therapeut naar de mond praten is sowieso onhandig en levert niets op. Daarmee is namelijk niemand geholpen. Het zou echt beter zijn als ze een tweede keer voor therapie open staat. Heb je al tegen haar gezegd wat het met je doet? Misschien heb ik er ook overheen gelezen. Verder ken ik jullie situatie niet maar het lijkt mij erg lastig,zeer zeker nu ze op dit moment geblesseerd is en je er extra werk aan hebt. In ieder geval sterkte met alles!

Dank je wel voor je fijne reactie.
Behalve aanspreken in bepaalde situaties heb ik niet gezegd wat dit met me doet. Ik twijfel ook of ik dat wil. Ergens wel. Maar ik betwijfel of ze me echt gaat begrijpen en ik vermoed dat ik haar er alleen maar verdriet mee doe.

Noordzee zaterdag 8 februari 2025 om 23:33

Wat lastig voor jou en je moeder zo. E-mail en internet niet kunnen gebruiken lijkt me een aardige handicap, maar moet je nog willen om daar nu aan te beginnen met bv. een buddy die wekelijks langskomt?

Heb je wel eens gevraagd wat ze zelf wil, hoe ze de komende jaren ziet?

Verbinder zondag 9 februari 2025 om 01:18

apppie schreef: ↑
07-02-2025 07:13
Dat is een goede aanpak - bij kleuters.

Dat kan zijn maar je zult verbaasd zijn hoeveel mensen nog stukjes onverwerkte kleuter/ kind/ jong volwassene in zich hebben. Stukjes die nooit aan bod zijn gekomen.
Ook als ze 80 jr zijn. En dan werkt het wel.

Actieve topics