Relaties
alle pijlers
Mijn moeder huilt zo veel
donderdag 6 februari 2025 om 18:10
Een jaar of acht geleden stierf mijn vader. Daarvoor heb ik mijn moeder in mijn hele leven een handvol keren zien huilen. Daarna wel honderden keren. Niet steeds uit rouw. Ze kan over van alles huilen, het is niet steeds hetzelfde. Maar het is VAAK.
En ik vind het eerlijk gezegd een beetje belastend worden. Ik heb nog twee siblings, maar ik denk dat ze dit bij mij het meeste doet. Vaak, beetje afhankelijk van de reden, doe ik niets en wacht ik gewoon tot ze klaar is.
Op dit moment heeft ze een blessure. Een vervelende, dat zeker. Maar best belastend dat ze daar bijna iedere keer dat ik haar zoe over huilt.
Ik voel me inmiddels best zwaar belast, ik voel me schuldig omdat dit zo hard klinkt, ik voel me tegelijkertijd tekortschieten en geërgerd.
Wie heeft tips om hiermee om te gaan?
En ik vind het eerlijk gezegd een beetje belastend worden. Ik heb nog twee siblings, maar ik denk dat ze dit bij mij het meeste doet. Vaak, beetje afhankelijk van de reden, doe ik niets en wacht ik gewoon tot ze klaar is.
Op dit moment heeft ze een blessure. Een vervelende, dat zeker. Maar best belastend dat ze daar bijna iedere keer dat ik haar zoe over huilt.
Ik voel me inmiddels best zwaar belast, ik voel me schuldig omdat dit zo hard klinkt, ik voel me tegelijkertijd tekortschieten en geërgerd.
Wie heeft tips om hiermee om te gaan?
zondag 9 februari 2025 om 07:51
Ooooo, mijn moeder was ook zo. Ik kon er niet tegen. Vooral ook omdat ik nooit wist of het nu wel een keer echt was.Itsnojoke schreef: ↑08-02-2025 18:26
Ik vermoed dat ze ergens ook iets uit deze negativiteit haalt. Misschien doet ze dat (onbewust?) om te zorgen dat al die aandacht vooral niet te snel weer verslapt? Dat iedereen vooral weet Joe zwaar ze het heeft? Dat niemand zou denken dat het achteraf meevalt? Geen idee.
Storend, vind ik het. Heb ik haar na het telefoongesprek op aangesproken. Alleen gezegd: nou, je zegt, je hebt helemaal niets, maar kijk eens wat je allemaal hebt dan!
Vond ze niet leuk, kapte ze meteen af.
Ik ging een keer met de trein naar haar en toen samen verder naar mijn zusje. Die was jarig of zo. Best een reis. Mijn moeder was thuis al aan het steunen, want uitgegleden of zo. Bij het lopen naar het station heb ik nog talloze keren gevraagd of ze wel zou gaan, of niet liever even langs de eerste hulp. Ze moest en zou gaan, zo erg was het niet, haar kind wachtte op haar, dus ze moest. Lange treinreis vol gekreun en gesteun want het deed zo'n pijn. Maar bij iedere suggestie van mijn kant om er iets aan te doen (teruggaan of zo), was het, nee nee, het valt wel mee. Enfin, bij zusje aangekomen ging ze helemaal los over de zware opoffering en de pijn, en zusje en haar vriend reageerden natuurlijk helemaal meelevend. Moeder was toen ook weer gevoed: de hele treinreis zich opgeofferd, wat sterk toch van haar, en mensen die haar daarin bevestigden. Blijkbaar was dat fijner dan meteen het probleem oplossen op het moment dat ze langs het ziekenhuis liep, 5 minuten na het van huis gaan.
zondag 9 februari 2025 om 08:12
Ja, dat zou mijn moeder kunnen zijn. Volop nee, nee, het gaat wel, maar we moeten wel weten hoe zwaar ze het heeft.Quincy2 schreef: ↑09-02-2025 07:51Ooooo, mijn moeder was ook zo. Ik kon er niet tegen. Vooral ook omdat ik nooit wist of het nu wel een keer echt was.
Ik ging een keer met de trein naar haar en toen samen verder naar mijn zusje. Die was jarig of zo. Best een reis. Mijn moeder was thuis al aan het steunen, want uitgegleden of zo. Bij het lopen naar het station heb ik nog talloze keren gevraagd of ze wel zou gaan, of niet liever even langs de eerste hulp. Ze moest en zou gaan, zo erg was het niet, haar kind wachtte op haar, dus ze moest. Lange treinreis vol gekreun en gesteun want het deed zo'n pijn. Maar bij iedere suggestie van mijn kant om er iets aan te doen (teruggaan of zo), was het, nee nee, het valt wel mee. Enfin, bij zusje aangekomen ging ze helemaal los over de zware opoffering en de pijn, en zusje en haar vriend reageerden natuurlijk helemaal meelevend. Moeder was toen ook weer gevoed: de hele treinreis zich opgeofferd, wat sterk toch van haar, en mensen die haar daarin bevestigden. Blijkbaar was dat fijner dan meteen het probleem oplossen op het moment dat ze langs het ziekenhuis liep, 5 minuten na het van huis gaan.
zondag 9 februari 2025 om 08:32
zondag 9 februari 2025 om 08:40
Ik denk zelf dat er een hele grote groep van met name oudere vrouwen is die nooit geleerd heeft om op een positieve manier aandacht te vragen en te krijgen. Als meisje moest je vroeger stil en bescheiden zijn en vooral niet te veel op de voorgrond treden. Alleen wie ziek, zwak en misselijk was, kon op aandacht rekenen.
Het tragische van aandacht vragen dmv hulpbehoevendheid, is dat je mensen natuurlijk juist afstoot. Waardoor je nog eenzamer wordt en dit gedrag nog versterkt wordt.
Zou je het nog kunnen opbrengen om een poging te doen dit patroon voor haar te doorbreken? Door juist veel positieve aandacht te geven, haar al te bellen vóór ze hulp nodig heeft of zomaar als verrassing mee te nemen voor een uitje? Zodat ze aandacht krijgt zonder zielig te hoeven zijn?
Kan me voorstellen dat het na zoveel jaar heel lastig is om dat nog op te brengen hoor.
Het tragische van aandacht vragen dmv hulpbehoevendheid, is dat je mensen natuurlijk juist afstoot. Waardoor je nog eenzamer wordt en dit gedrag nog versterkt wordt.
Zou je het nog kunnen opbrengen om een poging te doen dit patroon voor haar te doorbreken? Door juist veel positieve aandacht te geven, haar al te bellen vóór ze hulp nodig heeft of zomaar als verrassing mee te nemen voor een uitje? Zodat ze aandacht krijgt zonder zielig te hoeven zijn?
Kan me voorstellen dat het na zoveel jaar heel lastig is om dat nog op te brengen hoor.
zondag 9 februari 2025 om 08:48
Hier ook een familielid die in de slachtofferrol is gekropen en daarin altijd is blijven hangen. Familieleden zijn daar veel te lang in mee gegaan (want zielig). Ipv aanspreken en grenzen stellen. Tot iedereen er uiteindelijk genoeg van had. Ook met de kinderen is eigenlijk geen contact meer (met 1 kind minimaal). Vrienden en familie zijn afgehaakt. Want niemand heeft zin in een donderwolk. En mensen worden ouder en krijgen hun eigen medische problemen om zich op te concentreren. Ze gaan zich richten op hun eigen kinderen ipv die huilende buurvrouw.
In dit geval lijkt jouw moeder te zoeken naar aandacht. Dat was ze natuurlijk altijd gewend. Alle verantwoordelijkheid overweldigd haar. En door levenslang huisvrouw zijn is ze afgestompt. Geen echte problemen en verantwoordelijkheden want daar was iemand anders voor. Als ze dan ook weinig leerbaar is houdt het op.
Wat je kunt doen is heel duidelijk zijn. Geef aan dat jij de enige bent die dat kan zijn. Anderen staan te ver weg. Maar die denken het natuurlijk wel. En gaan zich irriteren. Zoals je laatst deed was het prima. Benoem heel concreet haar gedrag in de ik vorm. Ik merk dat je nu gaat huilen dat vind ik vervelend want. Ik merk dat je zegt dat je niets hebt maar dat is niet zo want.
Heel kort en simpel houden. En wijs haar op het afhaken van anderen door haar gedrag. Als er geen reden is om te gaan huilen zeg dat dan ook. Jij ziet het verschil wel tussen echt verdriet en krokodillentranen. Die laatste zijn vermoeiend en dat mag je aangeven.
In dit geval lijkt jouw moeder te zoeken naar aandacht. Dat was ze natuurlijk altijd gewend. Alle verantwoordelijkheid overweldigd haar. En door levenslang huisvrouw zijn is ze afgestompt. Geen echte problemen en verantwoordelijkheden want daar was iemand anders voor. Als ze dan ook weinig leerbaar is houdt het op.
Wat je kunt doen is heel duidelijk zijn. Geef aan dat jij de enige bent die dat kan zijn. Anderen staan te ver weg. Maar die denken het natuurlijk wel. En gaan zich irriteren. Zoals je laatst deed was het prima. Benoem heel concreet haar gedrag in de ik vorm. Ik merk dat je nu gaat huilen dat vind ik vervelend want. Ik merk dat je zegt dat je niets hebt maar dat is niet zo want.
Heel kort en simpel houden. En wijs haar op het afhaken van anderen door haar gedrag. Als er geen reden is om te gaan huilen zeg dat dan ook. Jij ziet het verschil wel tussen echt verdriet en krokodillentranen. Die laatste zijn vermoeiend en dat mag je aangeven.
zondag 9 februari 2025 om 08:53
Een mens heeft in iedere situatie eigenlijk 2 gezichten. Bijvoorbeeld, iemand die steun nodig heeft maar dit niet wil toegeven aan de ander en zichzelf dan wel gaat redden zonder hulp van de ander. Er zijn mensen die zeggen dat ze geen steun nodig hebben maar als je dan niet meer vraagt hoe het met ze gaat, dan voelen ze zich tekort gedaan. Terwijl ze eerst zeiden dat ze jouw hulp of compassie niet nodig hadden.
Als we denken iemand hulp te moeten bieden, hebben we ook 2 gezichten. Er zijn momenten dat we er geen zin in hebben en toch doen we alsof we hulp willen bieden. In deze situatie is het moeilijk aan te voelen wat je zelf wilt omdat je van je gevoel weg bent en zit te malen in je hoofd. Je voelt een bepaalde verantwoordelijkheid.
Als we denken iemand hulp te moeten bieden, hebben we ook 2 gezichten. Er zijn momenten dat we er geen zin in hebben en toch doen we alsof we hulp willen bieden. In deze situatie is het moeilijk aan te voelen wat je zelf wilt omdat je van je gevoel weg bent en zit te malen in je hoofd. Je voelt een bepaalde verantwoordelijkheid.
zondag 9 februari 2025 om 09:54
Ja, dat kan ik wel opbrengen. Ik hou wel veel van haar. Bedankt, ik ga deze strategie proberen.GriebusDus schreef: ↑09-02-2025 08:40Ik denk zelf dat er een hele grote groep van met name oudere vrouwen is die nooit geleerd heeft om op een positieve manier aandacht te vragen en te krijgen. Als meisje moest je vroeger stil en bescheiden zijn en vooral niet te veel op de voorgrond treden. Alleen wie ziek, zwak en misselijk was, kon op aandacht rekenen.
Het tragische van aandacht vragen dmv hulpbehoevendheid, is dat je mensen natuurlijk juist afstoot. Waardoor je nog eenzamer wordt en dit gedrag nog versterkt wordt.
Zou je het nog kunnen opbrengen om een poging te doen dit patroon voor haar te doorbreken? Door juist veel positieve aandacht te geven, haar al te bellen vóór ze hulp nodig heeft of zomaar als verrassing mee te nemen voor een uitje? Zodat ze aandacht krijgt zonder zielig te hoeven zijn?
Kan me voorstellen dat het na zoveel jaar heel lastig is om dat nog op te brengen hoor.
zondag 9 februari 2025 om 11:18
GriebusDus schreef: ↑09-02-2025 08:40Ik denk zelf dat er een hele grote groep van met name oudere vrouwen is die nooit geleerd heeft om op een positieve manier aandacht te vragen en te krijgen. Als meisje moest je vroeger stil en bescheiden zijn en vooral niet te veel op de voorgrond treden. Alleen wie ziek, zwak en misselijk was, kon op aandacht rekenen.
Het tragische van aandacht vragen dmv hulpbehoevendheid, is dat je mensen natuurlijk juist afstoot. Waardoor je nog eenzamer wordt en dit gedrag nog versterkt wordt.
Zou je het nog kunnen opbrengen om een poging te doen dit patroon voor haar te doorbreken? Door juist veel positieve aandacht te geven, haar al te bellen vóór ze hulp nodig heeft of zomaar als verrassing mee te nemen voor een uitje? Zodat ze aandacht krijgt zonder zielig te hoeven zijn?
Kan me voorstellen dat het na zoveel jaar heel lastig is om dat nog op te brengen hoor.
Mee eens en herkenbaar.
Het lijkt me knap moeilijk, zo'n huilende moeder. Zij belast je daarmee en dat heeft ze vast niet in de gaten. En natuurlijk, verdriet mag er zijn, maar dat slachtofferige zou ik slecht trekken.
zondag 9 februari 2025 om 11:50
Mooi gezegd. Dat is altijd een dilemma.Hetiswathetis42 schreef: ↑09-02-2025 08:53Een mens heeft in iedere situatie eigenlijk 2 gezichten. Bijvoorbeeld, iemand die steun nodig heeft maar dit niet wil toegeven aan de ander en zichzelf dan wel gaat redden zonder hulp van de ander. Er zijn mensen die zeggen dat ze geen steun nodig hebben maar als je dan niet meer vraagt hoe het met ze gaat, dan voelen ze zich tekort gedaan. Terwijl ze eerst zeiden dat ze jouw hulp of compassie niet nodig hadden.
Als we denken iemand hulp te moeten bieden, hebben we ook 2 gezichten. Er zijn momenten dat we er geen zin in hebben en toch doen we alsof we hulp willen bieden. In deze situatie is het moeilijk aan te voelen wat je zelf wilt omdat je van je gevoel weg bent en zit te malen in je hoofd. Je voelt een bepaalde verantwoordelijkheid.
Hoe ver wil en kan je gaan om de verantwoordelijkheid op je te nemen.
zondag 9 februari 2025 om 12:31
Ik worstel al acht jaar met de veranderde dynamiek, enerzijds ik die haar zelfredzaamheid wil vergroten, anderzijds zij die zoveel mogelijk op me wil leunen. Dat botst wel eens met elkaar, we hebben in die zin niet hetzelfde doel.
Ik wil niet teveel verantwoordelijkheid op me nemen. Maar het is lastig, want zij pakt die verantwoordelijkheid regelmatig niet zelf. Zo help ik haar met haar post, want dat vind ze te spannend. Maar ik doe het mét haar, niet voor haar. Als ik niet zelf vraag of er nog post ligt, laat ze het zelf gewoon liggen. Dat kan ze weken volhouden, ze zal er nooit zelf over beginnen. Dat vind ik vervelend, want zo maakt ze het tóch tot mijn verantwoordelijkheid. Daar spreek ik haar dan op aan, en dan is ze vol begrip. Om vervolgens toch weer hetzelfde te doen. Vermoeiend vind ik dat.
zondag 9 februari 2025 om 12:40
zondag 9 februari 2025 om 12:53
Dat bestaat zeker en heet systeemtherapie. Maar deze moeder heeft al professionele hulpverlening gehad en is niet leerbaar gebleken. En haar houding levert haar nu natuurlijk ook nog dat op wat ze wil namelijk aandacht.Pianissimo schreef: ↑09-02-2025 11:45Misschien een heel vreemde suggestie maar na het lezen van dit topic vroeg ik me af of relatietherapie ook mogelijk is voor een moeder en dochter. Het zou mij in zo'n situatie wel fijn lijken.
To kan positief gedrag belonen dmv aandacht en uitjes. En negatief gedrag begrenzen dmv aanspreken en vertrekken of contact beperken of ombuigen (als dat mogelijk is).
Bij vrouwen op deze leeftijd is het gedragspatroon zo ingesleten. Dat ga je niet meer veranderen. Zeker als er geen sprake is van zelfreflectie en inzicht.
zondag 9 februari 2025 om 13:21
Ze krijgt nog best wel wat post. Digitaal kan ze er al helemaal niets mee. Ik heb maanden besteed aan haar leren haar mail bij te houden, maar ze doet het niet.
zondag 9 februari 2025 om 14:34
Ik maak me in ieder geval niet druk om niet betaalde rekeningen. Er ligt nu al een paar weken een brief over een binnenkort aflopende verzekering. Mocht ze die willen verlengen, dan moet ze actief ondernemen. Ik heb gevraagd wat ze ermee wil. Ze wist het nog niet. Voor- en nadelen benoemd (inmiddels een paar weken verder dus). Nu wil ze toch verlengen. Oké, prima, zullen we dat even doen dan? Ja nee, nu niet hoor. Komt later wel.
Dat laat ik los. Begin ik nu ook niet meer over. Dus of ze begint er zelf opnieuw over, of de verzekering verloopt alsnog. Voor mij om het even.
zondag 9 februari 2025 om 15:12
'Tranen zuiveren de ziel' ? Da's een mooi gezegde, totdat moeder denkt 'ha daar is Mieke, kan ik me even lekker laten gaan'.
Ik sprak gisteren iemand die ik verder oppervlakkig ken. Zijn insteek is vrij negatief: Ze weten niet wat ze aan het doen zijn, ze hebben geen ervaring hiermee.
Later hoorde ik hem praten met een ander over een totaal ander onderwerp... met dezelfde insteek: De gemeente doet het fout, ze hechten geen waarde aan de juiste dingen, noem maar op.
Toen moeder na dat telefoongesprek werd aangesproken over wat ze wél had kapte ze dat af. Dat wil ze niet horen.
Zielig zijn is een manier om bemoedigende woorden te krijgen.
Net zoals je bij deze man de neiging hebt om als gesprekspartner vooral te bevestigen: Ja hoor, ja zeker, erg zeg.
Het is aangeleerd en een manier om bevestiging te krijgen. Het lost niks op, het is alleen even een dopamine-zalfje dat een minuutje werkt.
Het werkt bij mensen die de gevraagde rol aannemen en de gewenste bevestiging geven.
Als ze dit bij de slager op de hoek doet krijgt ze te horen 'Ik moet aan het werk mevrouw'.
Ik sprak gisteren iemand die ik verder oppervlakkig ken. Zijn insteek is vrij negatief: Ze weten niet wat ze aan het doen zijn, ze hebben geen ervaring hiermee.
Later hoorde ik hem praten met een ander over een totaal ander onderwerp... met dezelfde insteek: De gemeente doet het fout, ze hechten geen waarde aan de juiste dingen, noem maar op.
Toen moeder na dat telefoongesprek werd aangesproken over wat ze wél had kapte ze dat af. Dat wil ze niet horen.
Zielig zijn is een manier om bemoedigende woorden te krijgen.
Net zoals je bij deze man de neiging hebt om als gesprekspartner vooral te bevestigen: Ja hoor, ja zeker, erg zeg.
Het is aangeleerd en een manier om bevestiging te krijgen. Het lost niks op, het is alleen even een dopamine-zalfje dat een minuutje werkt.
Het werkt bij mensen die de gevraagde rol aannemen en de gewenste bevestiging geven.
Als ze dit bij de slager op de hoek doet krijgt ze te horen 'Ik moet aan het werk mevrouw'.
Geef mensen geen informatie waar ze niet mee om kunnen gaan.
zondag 9 februari 2025 om 15:58
Nee, dat niet. Maar ze heeft wel een beetje een beperkt wereldbeeld. Nooit een baan gehad, geen vervolgopleiding gevolgd en nooit haar tamelijk conservatieve dorp verlaten.
zondag 9 februari 2025 om 19:13
Graag gedaan! Ik snap het. Je schrijft dat je ook veel van haar houdt en dat maakt het nou juist zo lastig. Misschien tijdens een rustig moment het gesprek aangaan? Griebus geeft hier ook goede tips. En ik begrijp dat je dat wilt proberen. Ik zal voor je duimen.Itsnojoke schreef: ↑08-02-2025 20:05Dank je wel voor je fijne reactie.
Behalve aanspreken in bepaalde situaties heb ik niet gezegd wat dit met me doet. Ik twijfel ook of ik dat wil. Ergens wel. Maar ik betwijfel of ze me echt gaat begrijpen en ik vermoed dat ik haar er alleen maar verdriet mee doe.
Je pense donc je suis
maandag 10 februari 2025 om 10:06
Je beschrijft echt precies mijn -relatief jonge en gezonde- (schoon)ouder!
Na jaren is de irritatie bij mij zo opgelopen dat ik intussen als een berg opzie tegen bezoekjes. Het is nu 'verdragen' in plaats van plezierig of neutraal contact, begrip, medeleven, etc. Het heeft onze band om zeep geholpen.
Proberen om positieve aandacht te geven blijkt onmogelijk. Bij tijdig initiatief (spontaan belletje, bezoekje zonder aanleiding) volgt alsnog de stortvloed van zieligheid, het opsommen van 1001 kwalen, klagen over van alles en nog wat en vooral heel veel hulpeloosheid.
Al zo vaak aangedikt pijn/leed meegemaakt, dat reuze mee bleek te vallen dat ik het nu eigenlijk op voorhand niet meer geloof. (The boy who cried wolf)
Ik negeer het nu zoveel mogelijk, het op een negatieve manier aandacht vragen wil ik niet belonen, dus ga ik er zo min mogelijk op in. Je zou zeggen dat na een aantal jaren het kwartje dan wel valt. Dat het niet het gewenste resultaat oplevert en dus zinloos is, maar nee.
Daar bovenop erger ik me groen en geel aan het feit dat er nooit iets gevraagd wordt. Na een lang manipulerend verhaal met veel "dat snap ik allemaal niet/dat kan ik niet/daar wordt ik zo zenuwachtig van/uiterst onhandig dat ik daar geen lampje-plankje-haakje heb/moet maar zien hoe ik daar moet komen/hoop dat ik ooit nog eens..." komt er alleen een constatering: "iemand zal mij moeten brengen/daar zullen jullie wel weer voor opdraaien/daar heb ik toch echt hulp bij nodig".
Het zou al zo anders overkomen als er eens iets rechtstreeks gevraagd zou worden, zodat in ieder geval nog de illusie in stand gehouden wordt dat nee zeggen ook een optie is.
Na jaren is de irritatie bij mij zo opgelopen dat ik intussen als een berg opzie tegen bezoekjes. Het is nu 'verdragen' in plaats van plezierig of neutraal contact, begrip, medeleven, etc. Het heeft onze band om zeep geholpen.
Proberen om positieve aandacht te geven blijkt onmogelijk. Bij tijdig initiatief (spontaan belletje, bezoekje zonder aanleiding) volgt alsnog de stortvloed van zieligheid, het opsommen van 1001 kwalen, klagen over van alles en nog wat en vooral heel veel hulpeloosheid.
Al zo vaak aangedikt pijn/leed meegemaakt, dat reuze mee bleek te vallen dat ik het nu eigenlijk op voorhand niet meer geloof. (The boy who cried wolf)
Ik negeer het nu zoveel mogelijk, het op een negatieve manier aandacht vragen wil ik niet belonen, dus ga ik er zo min mogelijk op in. Je zou zeggen dat na een aantal jaren het kwartje dan wel valt. Dat het niet het gewenste resultaat oplevert en dus zinloos is, maar nee.
Daar bovenop erger ik me groen en geel aan het feit dat er nooit iets gevraagd wordt. Na een lang manipulerend verhaal met veel "dat snap ik allemaal niet/dat kan ik niet/daar wordt ik zo zenuwachtig van/uiterst onhandig dat ik daar geen lampje-plankje-haakje heb/moet maar zien hoe ik daar moet komen/hoop dat ik ooit nog eens..." komt er alleen een constatering: "iemand zal mij moeten brengen/daar zullen jullie wel weer voor opdraaien/daar heb ik toch echt hulp bij nodig".
Het zou al zo anders overkomen als er eens iets rechtstreeks gevraagd zou worden, zodat in ieder geval nog de illusie in stand gehouden wordt dat nee zeggen ook een optie is.
'Every new beginning comes from some other beginning's end.'
maandag 10 februari 2025 om 10:14
Ik heb wel eens gedacht dat er een soort belkring zou moeten bestaan. Eén keer per week het geklaag en de zielige hulpeloosheid van een willekeurige wildvreemde ouder aanhoren.
Daar zou ik dan wel heel meelevend en vol begrip op kunnen reageren met "meen je niet, wat vervelend, ja dat is ook heel erg, het is allemaal wat, dat ook nog?, wat een ellende, je moet wel veel dragen hè?, nou toch goed dat je het hebt geprobeerd". Geen probleem, want ik hoef er dan niks mee. Voel me niet verplicht iets op te pakken of over te nemen. Voelt dan niet alsof er een beroep op me wordt gedaan.
Mijn (schoon)ouder belt dan dus ook iemand anders om zijn/haar ei kwijt te kunnen, zodat wij het over hele andere dingen kunnen hebben als we bellen of langskomen.
Daar zou ik dan wel heel meelevend en vol begrip op kunnen reageren met "meen je niet, wat vervelend, ja dat is ook heel erg, het is allemaal wat, dat ook nog?, wat een ellende, je moet wel veel dragen hè?, nou toch goed dat je het hebt geprobeerd". Geen probleem, want ik hoef er dan niks mee. Voel me niet verplicht iets op te pakken of over te nemen. Voelt dan niet alsof er een beroep op me wordt gedaan.
Mijn (schoon)ouder belt dan dus ook iemand anders om zijn/haar ei kwijt te kunnen, zodat wij het over hele andere dingen kunnen hebben als we bellen of langskomen.
'Every new beginning comes from some other beginning's end.'
maandag 10 februari 2025 om 10:19
maandag 10 februari 2025 om 12:12
De belkring bestaat in veel gemeenschappen. Maar dan vooral in de ochtend om te controleren of iedereen wakker geworden is en wel/geen hulp nodig heeft. Niet om een uitgebreid gesprek te voeren.
In veel dorpen en wijken is het ook mogelijk om dagelijks gezamenlijk een maaltijd te gebruiken via een welzijnsorganisatie. Hartstikke leuk voor juist deze mensen, maar vaak willen ze helaas zelf niet.
In veel dorpen en wijken is het ook mogelijk om dagelijks gezamenlijk een maaltijd te gebruiken via een welzijnsorganisatie. Hartstikke leuk voor juist deze mensen, maar vaak willen ze helaas zelf niet.
maandag 10 februari 2025 om 16:58
Wat interessant, ik had nog nooit van een belkring gehoord.
Maar mijn moeder zal een belkring of gezamenlijke maaltijd beslist niet willen.
Vandaag heb ik haar meegenomen naar een ziek familielid. Prima, ze kan er nu even niet op eigen gelegenheid heen, dus helemaal goed.
Vraagt dat familielid hoe ze het redt met bijvoorbeeld eten. Zegt ze (met zielige stem, ik herken de stem tegenwoordig bijna voor ze iets gaat zeggen): ja, lukt wel, Itsnojoke heeft gisteren nog een bordje pasta gebracht.
Ehm, excuse me, ik zorg al tweeënhalve week vijf keer per week voor haar eten! Dat doe ik met liefde, maar waarom het dan zo over doen komen?!
Maar mijn moeder zal een belkring of gezamenlijke maaltijd beslist niet willen.
Vandaag heb ik haar meegenomen naar een ziek familielid. Prima, ze kan er nu even niet op eigen gelegenheid heen, dus helemaal goed.
Vraagt dat familielid hoe ze het redt met bijvoorbeeld eten. Zegt ze (met zielige stem, ik herken de stem tegenwoordig bijna voor ze iets gaat zeggen): ja, lukt wel, Itsnojoke heeft gisteren nog een bordje pasta gebracht.
Ehm, excuse me, ik zorg al tweeënhalve week vijf keer per week voor haar eten! Dat doe ik met liefde, maar waarom het dan zo over doen komen?!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
