Relaties
alle pijlers
minnaressen deel 33
zaterdag 23 juni 2007 om 21:07
zaterdag 23 juni 2007 om 23:18
Lieve Wereldmeid, weet je dat mijn hart breekt als ik jouw stukjes lees? En dat terwijl letters me eigenlijk nooit zoveel zeggen op dit forum. Ik denk dat het je eerlijkheid is. Je stelt je verschrikkelijk kwetsbaar op, en ik weet niet of dat je aard is of je wanhoop.
Hoe kan je nick zo in contrast zijn met je leven? Of in ieder geval je relatie? Uit je nick blijkt dat je jezelf leuk vindt en straalt zelfrespect uit, uit je verhaal blijkt dat je jezelf wegcijfert en inderdaad erg afhankelijk opstelt.
Jouw GM is misschien wel de ergste soort. Geen eisen stellen en je toch kunnen maken en breken. Want jij bedenkt de eisen zelf al. En gedraagt je ernaar. Waar blijf jíj in dit hele verhaal? Vraagt hij zich ook af wat jij nodig hebt? Wat de eisen zijn waar hij aan moet voldoen? Welke vragen hij beter niet kan stellen?
Je lijkt zo gewillig dat het pijn doet. En je geeft het zelf al aan, volgens mij ben je gewoon eenzaam. Zijn er geen andere mensen waarmee je persoonlijke dingen kunt delen? Waardoor zijn rol iig wat beter in balans komt?
Ik snap dat je moeilijk zit vanwege het feit dat hij ook op je werk aanwezig is. Ik snap dat je probeert te stoppen. En misschien voelt het voor jou alsof je een streep getrokken hebt. Maar volgens mij was dat met potlood, en is het gummen al begonnen. Ik denk echt dat je óók die fysieke afstand moet gaan scheppen. Als je het maar gewoon doet, volgt je gevoel vanzelf. Klinkt simpel, maar je geest went aan de fysieke situatie waar je hem in plaatst.
Ik hoop serieus dat er snel betere tijden voor je aanbreken.
Rafaella, ik vond jou ook verbazingwekkend eerlijk. En ik vind het stoer dat je ondanks mijn inval, en de toon die in jullie ogen niet deugt, toch openstond voor wat ik zei. Ook in jouw teksten lees ik iets treurigs. Stoer gebracht, dat dan weer wel, maar volgens mij is dat ook gedeeltelijk een houding.
Veel succes in ieder geval!
Hoe kan je nick zo in contrast zijn met je leven? Of in ieder geval je relatie? Uit je nick blijkt dat je jezelf leuk vindt en straalt zelfrespect uit, uit je verhaal blijkt dat je jezelf wegcijfert en inderdaad erg afhankelijk opstelt.
Jouw GM is misschien wel de ergste soort. Geen eisen stellen en je toch kunnen maken en breken. Want jij bedenkt de eisen zelf al. En gedraagt je ernaar. Waar blijf jíj in dit hele verhaal? Vraagt hij zich ook af wat jij nodig hebt? Wat de eisen zijn waar hij aan moet voldoen? Welke vragen hij beter niet kan stellen?
Je lijkt zo gewillig dat het pijn doet. En je geeft het zelf al aan, volgens mij ben je gewoon eenzaam. Zijn er geen andere mensen waarmee je persoonlijke dingen kunt delen? Waardoor zijn rol iig wat beter in balans komt?
Ik snap dat je moeilijk zit vanwege het feit dat hij ook op je werk aanwezig is. Ik snap dat je probeert te stoppen. En misschien voelt het voor jou alsof je een streep getrokken hebt. Maar volgens mij was dat met potlood, en is het gummen al begonnen. Ik denk echt dat je óók die fysieke afstand moet gaan scheppen. Als je het maar gewoon doet, volgt je gevoel vanzelf. Klinkt simpel, maar je geest went aan de fysieke situatie waar je hem in plaatst.
Ik hoop serieus dat er snel betere tijden voor je aanbreken.
Rafaella, ik vond jou ook verbazingwekkend eerlijk. En ik vind het stoer dat je ondanks mijn inval, en de toon die in jullie ogen niet deugt, toch openstond voor wat ik zei. Ook in jouw teksten lees ik iets treurigs. Stoer gebracht, dat dan weer wel, maar volgens mij is dat ook gedeeltelijk een houding.
Veel succes in ieder geval!
zaterdag 23 juni 2007 om 23:43
Evidenza, bedankt dat je de moeite neemt om uitgebreid op mijn bericht te reageren. Het is voor het eerst dat ik in tranen achter de PC zit. Trek je dat niet aan, je treft juist precies de goede snaar.
Mijn nick is een paar jaar geleden verzonnen door een vriendin van mij. Ik vind mezelf niet echt een 'wereldmeid' al zijn er momenten dat ik het erg naar m'n zin heb in m'n eentje.
Je hebt goed in de gaten dat ik idd erg eenzaam ben. Vooral door de situatie met GM ben ik daar achter gekomen.
Ik was zonder het te weten al lange tijd 'uitgehongerd' wat betreft aandacht, begrip, een schouder om op te leunen, warmte. GM heeft zoals ik schreef een muurtje afgebroken. Nu ik probeer afstand te nemen, word ik pijnlijk geconfronteerd met mijn kleine sociale netwerk en voel me erg op mezelf teruggeworpen.
Dat ik deze situatie met niemand kan / wil bespreken, draagt extra bij aan mijn eenzaamheid. Alleen bij mijn psych kan ik mijn emoties kwijt maar die spreek ik eens in de paar weken.
Ik heb een paar vriendinnen, die ver weg wonen en een druk sociaal leven hebben met hun partner. Ik ken geen singles van mijn leeftijd, hoewel ik af en toe met een singlereis mee ga. Ik heb vaak het idee 'ik heb de boot gemist', ondanks dat ik relaties niet idealiseer. Integendeel, door het eind van mijn vorige relatie en het ongelukkige huwelijk van GM, waar hij zich tot veroordeeld heeft, maak ik me geen illusies meer over de liefde.
Bedankt dat je mijn posts eerlijk noemt. Ik heb moeite mensen te vertrouwen. Aan de buitenkant lijkt er weinig aan de hand, ik stel me vriendelijk en belangstellend op, maar het duurt erg lang voordat ik mensen 'toelaat' en me kwetsbaar opstel. Dit is een van de plekken waar dat kan, al is het anoniem, en ik voel me getroost door de worsteling van anderen - ondanks dat ik niemand ellende toewens!
GM zegt me wel eens dat hij er op de juiste manier voor mij wil zijn zodat ik vooruit kom in het leven. Hij wil mij geen ellende bezorgen. Ik heb hem laatst gezegd: zolang ik van je houd, kun je er niet voor mij zijn.
Ondanks dat hij zegt dat hij het ook moeilijk heeft, weet ik dat IK de regie naar me toe moet halen want als het aan hem ligt, verandert de impasse niet.
Ik denk wel eens: You don't need a guy to break your heart, you can do it yourself by loving the wrong one. :(
Mijn nick is een paar jaar geleden verzonnen door een vriendin van mij. Ik vind mezelf niet echt een 'wereldmeid' al zijn er momenten dat ik het erg naar m'n zin heb in m'n eentje.
Je hebt goed in de gaten dat ik idd erg eenzaam ben. Vooral door de situatie met GM ben ik daar achter gekomen.
Ik was zonder het te weten al lange tijd 'uitgehongerd' wat betreft aandacht, begrip, een schouder om op te leunen, warmte. GM heeft zoals ik schreef een muurtje afgebroken. Nu ik probeer afstand te nemen, word ik pijnlijk geconfronteerd met mijn kleine sociale netwerk en voel me erg op mezelf teruggeworpen.
Dat ik deze situatie met niemand kan / wil bespreken, draagt extra bij aan mijn eenzaamheid. Alleen bij mijn psych kan ik mijn emoties kwijt maar die spreek ik eens in de paar weken.
Ik heb een paar vriendinnen, die ver weg wonen en een druk sociaal leven hebben met hun partner. Ik ken geen singles van mijn leeftijd, hoewel ik af en toe met een singlereis mee ga. Ik heb vaak het idee 'ik heb de boot gemist', ondanks dat ik relaties niet idealiseer. Integendeel, door het eind van mijn vorige relatie en het ongelukkige huwelijk van GM, waar hij zich tot veroordeeld heeft, maak ik me geen illusies meer over de liefde.
Bedankt dat je mijn posts eerlijk noemt. Ik heb moeite mensen te vertrouwen. Aan de buitenkant lijkt er weinig aan de hand, ik stel me vriendelijk en belangstellend op, maar het duurt erg lang voordat ik mensen 'toelaat' en me kwetsbaar opstel. Dit is een van de plekken waar dat kan, al is het anoniem, en ik voel me getroost door de worsteling van anderen - ondanks dat ik niemand ellende toewens!
GM zegt me wel eens dat hij er op de juiste manier voor mij wil zijn zodat ik vooruit kom in het leven. Hij wil mij geen ellende bezorgen. Ik heb hem laatst gezegd: zolang ik van je houd, kun je er niet voor mij zijn.
Ondanks dat hij zegt dat hij het ook moeilijk heeft, weet ik dat IK de regie naar me toe moet halen want als het aan hem ligt, verandert de impasse niet.
Ik denk wel eens: You don't need a guy to break your heart, you can do it yourself by loving the wrong one. :(
zaterdag 23 juni 2007 om 23:56
quote: Evidenza reageerde
Rafaella, ik vond jou ook verbazingwekkend eerlijk. En ik vind het stoer dat je ondanks mijn inval, en de toon die in jullie ogen niet deugt, toch openstond voor wat ik zei. Ook in jouw teksten lees ik iets treurigs. Stoer gebracht, dat dan weer wel, maar volgens mij is dat ook gedeeltelijk een houding.
Veel succes in ieder geval! Maakt niet uit dat je invalt. Jammer dat je niet begrijpt wat er met de toon bedoelt word, heb het later nog wel weer toegelicht naar anderen.
Maar goed, jij vindt dat ik het stoer breng, dat is dan weer een toon die ik in het geheel niet zo bedoelt had en ook helemaal niet zo voel, ik ben er soms tamelijk radeloos over.
Dus dat treurige, dat zie je goed.
Denk niet dat het een houding is, zal wel met mijn schrijfstijl te maken hebben. Zo zie je maar; een geschreven woord van een onbekende is lastig te interpreteren.
Jij bedankt voor je moeite!
Rafaella, ik vond jou ook verbazingwekkend eerlijk. En ik vind het stoer dat je ondanks mijn inval, en de toon die in jullie ogen niet deugt, toch openstond voor wat ik zei. Ook in jouw teksten lees ik iets treurigs. Stoer gebracht, dat dan weer wel, maar volgens mij is dat ook gedeeltelijk een houding.
Veel succes in ieder geval! Maakt niet uit dat je invalt. Jammer dat je niet begrijpt wat er met de toon bedoelt word, heb het later nog wel weer toegelicht naar anderen.
Maar goed, jij vindt dat ik het stoer breng, dat is dan weer een toon die ik in het geheel niet zo bedoelt had en ook helemaal niet zo voel, ik ben er soms tamelijk radeloos over.
Dus dat treurige, dat zie je goed.
Denk niet dat het een houding is, zal wel met mijn schrijfstijl te maken hebben. Zo zie je maar; een geschreven woord van een onbekende is lastig te interpreteren.
Jij bedankt voor je moeite!
zondag 24 juni 2007 om 00:11
Hoi Sli,
quote: Very Cherry reageerde
Korte tijd??? Ben niet heel kort met hem omgegaan, alleen toen ik erachter kwam dat hij getrouwd was, ja, toen was t geen lang leven meer beschoren. Enkele seconden, om precies te zijn
Mag ik je vragen of je niet stapelverliefd was op het moment dat je er achter kwam?
of was dat plotsklaps over?
Ik denk wel dat dit een verschil is in een relatie. Ik (en meerdere met mij) zijn er in gestapt wetende dat hij een relatie had.
Als ik met een ongebonden man te maken denk te hebben, en het dan anders blijkt, is het wel een ander verhaal, ivm zéér duidelijke leugens bijv, maar ik weet ook alleen maar hoe dat voelt en hoe ik dan zou reageren, als ik zo'n situatie zou komen..
Vind het prettig om te lezen dat je ook wat minder algemeen en minder bot kan reageren...dit ff los hiervan.
natuurlijk ben ik in werkelijkheid geen botterik, alleen als je soms leest wat hier geschreven wordt, dan rijzen mijn haren te berge, en ik heb er HELE hoop, geloof me
Maar om aantwoord te geven op je vraag; Ik was stapelverliefd, toen ik het hoorde, en dat was niet meteen over. Maar mijn levenservaring heeft me geleerd dat dat slijt, dat gaat over, dat weet ik, en dat heeft me gesterkt. De band, de verantwoordelijkheid die je met jezelf deelt echter, die blijft altijd bestaan. Ik heb me aangeleerd dat ik eerlijk moet blijven naar mezelf, dicht bij mezelf moet blijven. En hij had niet eens gelogen, kun je nagaan, ik had niet eens "iets" om hem (rationeel gezien) kwalijk te nemen, ik heb het puur voor mezelf zo aangepakt. Nooit spijt van gehad. Later uiteraard (op vele andere manieren, niet met deze man) alsnog vele malen op mijn bek gegaan, maar dat geeft niet zolang je leert, je ogen openhoudt, en jezelf toe blijft spreken. Geen verzachtende praatjes, daar ga je op den duur kapot aan.
Ik klink rationeel nu, maar in het dagelijks leven ben ik een softie, geloof me. Maar ik laat mezelf dus niet klein krijgen, want heb geen zin om in een negatieve spiraal terecht te komen, in een depressie, of in een gat te vallen. Dat heb ik met mezelf afgesproken, met MIJN GM (mijn gezonde mind)
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
zondag 24 juni 2007 om 00:13
Wereldmeid, ik ben nog blijven hangen op het forum omdat ik voorvoelde dat je het nog wel zou lezen. Misschien logde je toevallig net in, maar volgens mij zou jij eigenlijk ergens gezellig moeten rondhangen, en dan niet op een forum. Niet dat ik zelf ergens anders zit ;)
Je bevestigt overigens wat ik dacht, dat het bijna in alle gevallen van minnaressen gaat om aandacht. En dat dat verward wordt met liefde. En dat vervolgens ook nog de bijna logische conclusie getrokken wordt dat hij de énige is die je dat kan geven. Nee, hij was de enige die doorhad dat je moeilijk zat. Omdat jij je openstelde. En hij maakt er misbruik van. Nog steeds. Ik vind het namelijk heel erg wat hij tegen je zegt. Dat hij je niet wil kwetsen en juist je weg wil helpen vinden. Hij is de láátste die dat kan. En hij doet dat niet voor jou, maar voor zichzelf.
Hij wil je juist geen ellende bezorgen. Ken je íemand die je de laatste tijd meer ellende heeft bezorgd dan hij?
Maar iedere ervaring is wel ergens goed voor. Je hebt door hem ingezien dat je erg eenzaam bent. En je hebt door hem ingezien dat de relatie met hém daar in ieder geval niets aan verandert.
Weet je, als je jezelf even geen "Wereldmeid" voelt, zou je partner je dat gevoel terug moeten kunnen geven. Het enige wat hij "geeft"is dat hij niet keist voor jou.
Ik kan wel uren doorbazelen, maar ik weet niet wat jou triggert om voor jezelf te kiezen. Ik kan je wel zeggen dat als een wildvreemde op een forum geraakt kan worden door jouw verhaal ( zelfs als dat verhaal tegen alles indruist waar ze voor staat), jouw verhaal de moeite waard is. Jíj de moeite waard bent.
Je vriendin heeft het goed gezien. Je bent een wereldmeid.
En nu log ik weer uit, want ik ga nog ergens een borrel drinken. Ik hoop dat áls je nog moet huilen, je even huilt om jezelf. En dat je daarna denkt, morgen weer een dag. Een dag waarop je opstaat en denkt " ik ben geweldig".
Je bevestigt overigens wat ik dacht, dat het bijna in alle gevallen van minnaressen gaat om aandacht. En dat dat verward wordt met liefde. En dat vervolgens ook nog de bijna logische conclusie getrokken wordt dat hij de énige is die je dat kan geven. Nee, hij was de enige die doorhad dat je moeilijk zat. Omdat jij je openstelde. En hij maakt er misbruik van. Nog steeds. Ik vind het namelijk heel erg wat hij tegen je zegt. Dat hij je niet wil kwetsen en juist je weg wil helpen vinden. Hij is de láátste die dat kan. En hij doet dat niet voor jou, maar voor zichzelf.
Hij wil je juist geen ellende bezorgen. Ken je íemand die je de laatste tijd meer ellende heeft bezorgd dan hij?
Maar iedere ervaring is wel ergens goed voor. Je hebt door hem ingezien dat je erg eenzaam bent. En je hebt door hem ingezien dat de relatie met hém daar in ieder geval niets aan verandert.
Weet je, als je jezelf even geen "Wereldmeid" voelt, zou je partner je dat gevoel terug moeten kunnen geven. Het enige wat hij "geeft"is dat hij niet keist voor jou.
Ik kan wel uren doorbazelen, maar ik weet niet wat jou triggert om voor jezelf te kiezen. Ik kan je wel zeggen dat als een wildvreemde op een forum geraakt kan worden door jouw verhaal ( zelfs als dat verhaal tegen alles indruist waar ze voor staat), jouw verhaal de moeite waard is. Jíj de moeite waard bent.
Je vriendin heeft het goed gezien. Je bent een wereldmeid.
En nu log ik weer uit, want ik ga nog ergens een borrel drinken. Ik hoop dat áls je nog moet huilen, je even huilt om jezelf. En dat je daarna denkt, morgen weer een dag. Een dag waarop je opstaat en denkt " ik ben geweldig".
zondag 24 juni 2007 om 00:25
Hai Punca,
Ben op volgorde van oud naar nieuw aan het reageren dus maar even mijn onbesmette mening:
Jeetje, jou overkomt dus wat veel van ons diep in ons hart wensen en dan voel je je nog onzeker. Logisch denk ik, zou ik ook hebben. Dat ie nog op vakantie gaat met zijn toekomstige ex en kinderen? Tja, ik kan me daar van zijn kant wel iets bij voorstellen. Mijn ex en ik hebben dat ook nog gedaan toen we allang wisten dat we uitelkaar gingen maar ik wist wel zeker dat ik in een andere kamer sliep. Ik denk dat ik het ECHT niet prettig zou vinden als mijn vriend nog met zijn vrouw op vakantie ging. Misschien toch maar afwachten en met alles rekening houden. Ik weet niet hoe sterk hij in zijn schoenen staat als zij inderdaad wil dat hij blijft.
Ik ga even de rest lezen voor ik vragen ga stellen anders moet je het dubbel doen.
zondag 24 juni 2007 om 00:33
Nou, daar heb je een punt! Dat is wat ik al een aantal keren heb gezegd op dit forum maar wat gelijk door iemand werd neergesabeld. Ik begrijp dat het niet makkelijk is voor hem en ik snap dat ie zo'n knoop niet in 1x door kan hakken maar het voelt natuurlijk wel hartstikke klote voor degene die zit te wachten. Dat is dan ook de reden dat ik afscheid heb genomen. Hij moet doen wat hij moet doen en als dat scheiden is dan gaat ie scheiden en als dat blijven is dan moet ie daar blijven.
Waar ik van baal bij een hoop GMmen is dat ze dat standpunt van een hoop van ons niet respecteren en toch telkens contact opnemen. Is dat nou een enkel zwak moment: daar kan ik nog begrip voor opbrengen maar bijvoorbeeld zo'n GM van Face: dat is gewoon een lul. Hij voelt gewoon dat ze het moeilijk vindt om afstand te houden en maakt daar gebruik van en zoals Face beschrijft, vindt ie dat allemaal maar heel normaal.
Het is moeilijk om elkaar los te laten en het is moeilijk voor hem om zijn gezin los te laten. Dat blijft gewoon een feit.
zondag 24 juni 2007 om 00:47
Punca,
Je post hier nog maar heeeeeel kort en ik weet niet of je al langer meeleest? Op een gegeven moment word je er een beetje ziek van inderdaad Mara, al die algemeenheden. In het begin had ik er ook niet zo'n moeite mee, later wel en dat hangt ook af van mijn stemming!
Het zou leuk zijn als zo'n binnenvaller eens een duim geeft i.p.v. alleen maar afzeiken wat niet goed gaat. Ik vind het superknap van iemand als zij binnen enkele seconden afscheid kan nemen van zo'n vent. Ik kon het niet en volgens mij is het verhaal van VC een uitzondering. Geweldig voor haar maar de rest moet het dus doen met een wat langere "lijdensweg". Dat wil echter niet zeggen dat we het niet redden. Ik ben ervan overtuigd dat we hier eens mee klaar zijn. (eens komt het goed)
Ik vind het helemaal niet verfrissend om te horen wat de binnenvallers zeggen want dat zeg ik ook al tegen mijzelf. En ik weet dat een groot aantal van ons dat ook tegen zichzelf zegt. Generaliserende postings heb ik niks mee. Serieuze gerichte opmerkingen en/of vragen wel. Dat vind ik prima.
En om antwoord te geven op je vraag of je wel of geen contact moet houden tijdens zijn vakantie: zou een strakke actie zijn als je geen contact met hem houdt. Dan heeft hij alle rust in zijn hoofd om een gedegen keus te maken zonder dat iemand aan hem trekt. De keus moet zijn of hij wel of niet met zijn vrouw verder wil en niet dat hij kiest tussen jou of haar. En buiten dat...hij zal je dan inderdaad meer missen dan wanneer hij wel contact met je heeft. Zo niet, dan weet je ook genoeg en dan ga je hetzelfde proces in als wij.....loslaten, uithuilen en opnieuw beginnen. Maar dan met een leuke vrijgezelle vent hoop ik.
zondag 24 juni 2007 om 01:16
Ik sluit me hier helemaal bij aan met als extra dat ik het absoluut niet nodig vind dat hij het tegen zijn vrouw zegt. De reden dat hun relatie ophoudt moet zijn omdat hij niet meer met haar verder wil en niet omdat hij bij mij wil zijn. Dan legt hij een ontzettende zware last op mijn schouders maar ook op die van haar. Als hij ervoor kiest om bij zijn vrouw te blijven dan moet hij zijn geheim voor zichzelf houden en daar mee leven. Het haar vertellen zal hem misschien opluchten maar zij gaat dan door een hel. Het haar vertellen om een einde aan de relatie te maken vind ik ook niet netjes omdat nogmaals: ik de reden niet moet zijn. Met vertellen dat hij verliefd is geworden op een ander, geeft hij haar alleen een extra stuk verdriet lijkt me.
Als hij het al had willen vertellen dan had hij dat moeten zeggen toen hij verliefd op me werd. Dan had hij tegen haar moeten zeggen: vrouw, ik word voel dat ik verliefd word op iemand anders en ik denk dat het aan dit en dat ligt. Wat kunnen we er samen aan doen. En dan had hij niet iets met mij moeten beginnen. Mijn eigen rol vlak ik ook niet uit natuurlijk. Ik had er niet aan moeten beginnen maar (even heel egoistisch en dat komt nou eenmaal door de fases die ik doormaak) het is uiteindelijk zijn probleem.
zondag 24 juni 2007 om 01:21
Ik meen me nog een verhaal van al2jaar te herinneren die begon met een topic waarin ze vertelde dat haar GM weg zou gaan bij zijn vrouw en helemaal voor haar zou gaan.... nah, ik geloof niet dat het helemaal zo gelopen is. Ik denk dat het handig is als Punca dat in haar achterhoofd houdt.
En houdt jij dat nou ook in je achterhoofd want het kan nog zo anders lopen dan je had gedacht. Ik vind het geweldig dat je eindelijk uit je, voor jou slechte relatie stapt!! Dat eerst en dan de rest maar.
zondag 24 juni 2007 om 01:27
zondag 24 juni 2007 om 02:20
Hoi Sli,
natuurlijk ben ik in werkelijkheid geen botterik,
waarom dan wel zo reageren op een forum?
alleen als je soms leest wat hier geschreven wordt, dan rijzen mijn haren te berge, en ik heb er HELE hoop, geloof me
Maar om aantwoord te geven op je vraag; Ik was stapelverliefd, toen ik het hoorde, en dat was niet meteen over. Maar mijn levenservaring heeft me geleerd dat dat slijt, dat gaat over, dat weet ik, en dat heeft me gesterkt.
Dat is dan knap, maar ik had die (levens)ervaring niet. Ik ben namelijk nog nooit zo verliefd geweest, of misschien alleen, nog nooit verliefd geweest. En ik wilde dat gevoel niet missen want het voelde zo goed. Jaja, weer dat gevoel maarja, ik kan mijn gevoel niet uitvlakken en wil dat ook niet. Ik heb dat gevoel nl niet voor niets.
Dat ik een ander knagend gevoel vaak wegstopte of eroverheen las dat is dan weer niet verstandig geweest maar goed, dat reken ik ook alleen mezelf aan.
De band, de verantwoordelijkheid die je met jezelf deelt echter, die blijft altijd bestaan. Ik heb me aangeleerd dat ik eerlijk moet blijven naar mezelf, dicht bij mezelf moet blijven. En hij had niet eens gelogen, kun je nagaan, nee feitelijk niet maar ondertussen... ik had niet eens "iets" om hem (rationeel gezien) kwalijk te nemen, ik heb het puur voor mezelf zo aangepakt. Nooit spijt van gehad. Later uiteraard (op vele andere manieren, niet met deze man) alsnog vele malen op mijn bek gegaan, maar dat geeft niet zolang je leert, je ogen openhoudt, en jezelf toe blijft spreken. Geen verzachtende praatjes, daar ga je op den duur kapot aan.
Ik klink rationeel nu, maar in het dagelijks leven ben ik een softie, geloof me. Maar ik laat mezelf dus niet klein krijgen, want heb geen zin om in een negatieve spiraal terecht te komen, in een depressie, of in een gat te vallen. Dat heb ik met mezelf afgesproken, met MIJN GM (mijn gezonde mind)
